Παρακολουθώντας πολύ στενά αλλά από απόσταση την πορεία των συγκεντρώσεων στις πλατείες, έχω την αίσθηση οτι αν δεν ξεφουσκώσουν μέσα στις επόμενες μέρες, πράγμα που θα σημάνει οτι η πλειοψηφία δεν θέλει την "επανάσταση" ή οτι η "επανάσταση" θα πρέπει να αναβληθεί λόγω ασυνεννοησίας και διαφορετικών ιδεολογικών τοποθετήσεων, θα είναι το βαρόμετρο για την εξέλιξη των πραγμάτων. Έχουμε φτάσει σε ένα πολύ κρίσιμο κατώφλι, όπου αμφισβητείται πλεόν ευθέως η ίδια η Κονοβουλευτική Δημοκρατία και θεωρώ οτι το προς τα που θα κινηθούμε σαν χώρα κρίνεται και από αυτές τις συγκεντρώσεις αρχικά αγανακτισμένων, τώρα "εξεγερμένων". Πιστεύω συμφωνούμε όλοι οτι αυτή τη στιγμή στις πλατείες βρίσκεται κόσμος απολιτίκ, κόσμος που το παίζει απολιτίκ και άτομα από σχεδόν όλους τους ιδεολογικούς χώρους. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσον οι απόψεις όλων διατυπώνονται στα ψηφίσματα και στις λαϊκές συνελεύσεις, καθότι διακρίνω μία εντυπωσιακή ομοφωνία και όχι πολυφωνία. Κάποιες από τις απόψεις που καταγράφονται στα ψηφίσματα είναι αυτονόητες, άλλες έχουν μία πιο... woodstock υπόσταση, ενώ υπάρχουν και κλιμακούμενα ακραίες απόψεις από το να καταργηθεί το χρήμα, μέχρι να καταργηθεί η ιδιοκτησία. Εν ολίγοις ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του.
Σε μία δημοκρατία κάποιοι οι οποίοι οργανώνουν ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις, αμεσοδημοκρατικές, στα πρότυπα της εκκλησίας του δήμου, αν είναι τόσο δημοκράτες, θα πρέπει όχι απλά να αποδέχονται, αλλά να επιζητούν και να ενθαρρύνουν όλες τις απόψεις, ακόμα και τις πιο ακραίες για να μπορεί να γίνει διάλογος και σύνθεση απόψεων.
Ας πούμε μου κάνει τεράστια εντύπωση που δεν έχει καταγραφεί ΜΙΑ άποψη που να λέει "δεν χωράνε άλλοι μετανάστες, άμεσες απελάσεις”. Προσοχή δεν εκφράζω κάποια ρατσιστική άποψη, απλά μου κάνει τεράστια εντύπωση οτι τα ψηφίσματα πάνω σε συγκεκριμένα θέματα είναι πολύ μονόπλευρα. Αυτό με οδηγεί στο συμπέρασμα οτι υπάρχουν κάποιοι που νιώθουν οτι η δική τους αγανάκτηση είναι ανεπιθύμητη στην "αληθινή Δημοκρατία του Συντάγματος".
Αν πάω εγώ ας πούμε στο Σύνταγμα ως αγανακτισμένη στην ανοιχτή συνέλευση, όπου ακούγονται απόψεις όπως: να διαγραφεί το χρέος, έξω η τρόικα και το Μνημόνιο, να μην πληρώσουμε και πω οτι πρέπει το Μνημόνιο να εφαρμοστεί, πείτε μου απλά τι θα συμβεί.
Δεν ξέρω αν αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η κοινωνία είναι μία τύποις επανάσταση, ή η συνειδητοποίηση της κατάστασης και η συστράτευση Ό,ΤΙ και να έχει συμβεί στο παρελθόν. Είμαι της άποψης οτι χρειάζεται το δεύτερο όμως δεν κατηγορώ όποιον πιστεύει οτι χρειάζεται το πρώτο, προφανώς και θα έχει τα επιχειρήματά του και φυσικά θα έχει σταθμίσει τις συνέπειες.
Όσο κι αν κάποιοι το επικαλούνται, αυτή τη στιγμή δεν ξέρουμε αν στο Σύνταγμα βρίσκονται οι εκπρόσωποι ενός πλειοψηφικού ή ενός μειοψηφικού ρεύματος και εδώ δεν χωράει το “λογικά είναι η πλειοψηφία”. Γιατί είναι λογικά η πλειοψηφία που σκέφτεται έτσι; Εφόσον η πλειοψηφία ουσιαστικά δεν εκφράζεται δίνοντας βροντερό παρών σε συγκεντρώσεις, δεν μπορούμε να την ερμηνεύουμε κατά το δοκούν. Όταν η πλειοψηφία δεν εκφράζεται σημαίνει στη χειρότερη των περιπτώσεων οτι αδιαφορεί, ή στην καλύτερη οτι απλά ανέχεται.
Όλο αυτό που γίνεται στο Σύνταγμα ήταν πολύ ωραίο ως ιδέα, αλλά βάζω το χέρι μου στη φωτιά οτι δεν θα παραμείνει τόσο αθώο, όπως ξεκίνησε.
Κάποιοι απορούν πώς γίνεται να υπάρχει ακόμη κόσμος που να στηρίζει τα δυο μεγάλα κόμματα. Πιστεύω οτι το εγχείρημα που βρίσκεται σε εξέλιξη θα δώσει από μόνο του την οριστική απάντηση για το τι είναι καλύτερο: η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία με ισχυρούς κομματικούς πόλους ή η "άναρχη" άμεση Δημοκρατία.Ανήκω στους ανθρώπους που πιστεύουν οτι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία θεωρητικά, είναι η βέλτιστη έκφανση της Δημοκρατίας ως προς την αποδοτικότητά της, αλλά θα χαιρόμουν πολύ να διαψευσθώ και να μου αποδείξουν οι συγκεντρωμένοι οτι η λήψη κρίσιμων αποφάσεων από λαϊκές συνελεύσεις και κατ' επέκταση η Άμεση Δημοκρατία, είναι εφικτή.
Αναμένω λοιπόν να δω τι έχουν να προτείνουν οι ανένταχτοι, αυτοί που δεν κουνάνε σημαιάκια, αν και για να λέμε του στραβού το δίκιο, εγώ στους αγανακτισμένους αναγνωρίζω πολλούς που πριν λίγο καιρό κούναγαν διάφορα σημαιάκια και ίσως να συνεχίζουν να τα κρυφοκουνάνε. Το πρώτο πράγμα που περιμένω να δω, είναι αν θα καταφέρουν να συνεννοηθούν, να βάλουν στην άκρη εγωισμούς και ιδεολογίες, να σταματήσουν τις επαναστατικές ονειρώξεις, να προτείνουν ένα βασικό πλαίσιο που θα εκφράζει όλη την κοινωνία και τελικά να εμπνεύσουν.
Είμαι πεπεισμένη οτι κάποιοι βλέπουν πλέον τους εαυτούς τους ως πρωτοπόρους επαναστάτες που χαράσσουν δρόμους για να ακολουθήσει η κοινωνία, ως ιδεολογικούς καθοδηγητές, ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ενώ παράλληλα απολιτίκ κομπάρσοι ενισχύουν με την παρουσία τους το όλο εγχείρημα.
Το εγχείρημα όμως έχει αρχίσει σιγά σιγά να ντύνεται με συγκεκριμένη ιδεολογία και θεωρώ πως με αυτόν τον τρόπο, το πρώτο στοίχημα που δεν ήταν να μείνουν έξω μόνο τα κόμματα αλλά και οι ιδεολογίες, χάθηκε.
Όλο αυτό που συμβαίνει δεν είναι απαραίτητα καλό. Όπως με προβλημάτιζαν οι αγανακτισμένοι που ξεχυνόντουσαν στο κέντρο της Αθήνας με οποιαδήποτε αφορμή, έτσι με προβληματίζουν και οι τωρινοί αγανακτισμένοι. Γιατί μπορεί η πλειοψηφία να μην ξέρει ακόμη τι διεκδικεί ή πού μπορεί να οδηγήσει όλο αυτό, αλλά ένα μεγάλο μέρος ξέρει. Αυτοί που ήθελαν να κάνουν το Σύνταγμα Ταχρίρ, τώρα το έκαναν Πιάτσα Ντελ Σολ. Ξέρουμε όλοι πολύ καλά οτι στο Σύνταγμα δεν βρίσκονται τα παιδιά των λουλουδιών ή τουλάχιστον στις συνελεύσεις που θεωρητικά εκφράζουν όλους τους παρισταμένους. Όσοι νομίζουν οτι πρόκειται για μια χαλαρή φάση που μαζευόμαστε παρεούλα για το νταβαντούρι και λοιπά woodstock, θα ξυπνήσουν πολύ απότομα.
ΥΓ: Τα πολύ ενδιαφέροντα πρακτικά της πρώτης συνέλευσης θα τα βρείτε εδώ.
Tweet
