Ήρθε η ώρα η ΝΔ να σταματήσει να παίζει "δυο άκρα" και να παίξει "δυο πόλους"

Αν ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο, είναι οτι τα τελευταία χρόνια ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις για τις οποίες απ' οτι φάνηκε, δεν είχαμε από παλιά αναπτύξει τα κατάλληλα αντισώματα, παρ' οτι είχαμε προσβληθεί σαν κοινωνία από παρόμοιες νόσους. Γι' αυτό διάφορες νοσηρές νοοτροπίες, διάφορα νοσηρά φαινόμενα, βρίσκουν ξενιστές και μολύνουν σταδιακά όλη την κοινωνία, είτε μιλάμε για πρακτικές, είτε μιλάμε για ιδεολογίες.

Υπάρχει μία εσφαλμένη αντίληψη οτι τα πάντα κινούνται σε ευθεία αναλογία με το χρόνο, οτι εφόσον τα χρόνια περνούν και σημειώνεται πρόοδος σε διάφορους τομείς της καθημερινότητάς μας, σημειώνεται πρόοδος και στον άνθρωπο τον ίδιο, στις ιδέες και την ψυχοσύνθεσή του. Ιστορικά αυτό έχει αποδειχθεί οτι είναι η μεγαλύτερη αυταπάτη, καθώς αφορά μόνο σε περιορισμένη κοινωνική μερίδα και είναι απόλυτα ευμετάβλητο.

Για τον λόγο αυτό ευρισκόμενοι στο σωτήριο έτος 2013, συζητάμε ακόμη για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, των μεταναστών, των μειονοτήτων. Για τον λόγο αυτό εφευρίσκουμε εξωτερικούς εχθρούς που επιβουλεύονται τη χώρα μας, που όμοιά της δεν υπάρχει καθώς ως γνωστόν έχουμε από κάθε άποψη, το καλύτερο οικόπεδο. Η αλήθεια είναι οτι η κοινωνία μας βρίσκεται σε μία διαρκή παλινδρόμηση, επειδή οι άνθρωποι βρίσκονται σε διαρκή παλινδρόμηση μεταξύ ιδεών. Αυτό θα ήταν θεωρητικά το υγιές, αν βέβαια αυτές οι ιδέες δεν είχαν αποδειχθεί δηλητηριώδεις για τη δική μας ή για άλλες κοινωνίες.

Κατά την άποψή μου, οι ιδεολογίες που εμπεριέχουν δηλητήριο, είναι αυτές που συνδέονται με ολιγαρχικά καθεστώτα τα οποία προτάσσουν το εθνικιστικό/ πατριωτικό αίσθημα και την ανωτερότητα ενός λαού έναντι των άλλων. Ναι αυτός ήταν ένας κομψός τρόπος για να εξαιρέσω τον κομμουνισμό από τα δηλητηριώδη καθεστώτα, γιατί μπορεί να εφαρμόστηκε με εμετικό τρόπο, αλλά παρ' όλα αυτά είναι ένα άρτιο θεωρητικά πολίτευμα, σε αντίθεση φυσικά με τα μη δημοκρατικά ιδεολογήματα που βρίσκονται στα άκρα δεξιά του πολιτικού φάσματος.

Αφού όρισα λοιπόν τι θεωρώ προσωπικά δηλητηριώδη ιδεολογία, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ανησυχία μου για την εξάπλωση και εδραίωση ψηγμάτων δηλητηριώδους ιδεολογίας στην κοινωνία, κάτι που λανθασμένα έχουμε συνδέσει αποκλειστικά και μόνο με τη Χρυσή Αυγή. Σίγουρα η Χρυσή Αυγή είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πολιτικό πρόβλημα, αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος ελοχεύει στην μετατόπιση των δυο ισχυρών πόλων του πολιτικού συστήματος προς τα άκρα. 
Σταθερότητα και κοινωνική ειρήνη, χωρίς πολλές ακρότητες, διασφάλιζε για χρόνια το κεντρώο δίπολο. Δυστυχώς η μόνη πολιτική ανωμαλία που προέκυψε με την κρίση δεν είναι η Χρυσή Αυγή. Το νέο δίπολο δηλαδή η νέα Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα "υπερβολικά πολωμένο δίπολο".

Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε μία σχετικά αδιάφορη εναλλαγή στην εξουσία και τα επιχειρήματα του ενός πόλου ενάντια στον άλλο, είχαν να κάνουν με παρελθοντολογία, χτύπαγε ο ένας στον άλλο τα σκάνδαλά του, είχαμε προγραμματική σύγκρουση (άσχετα με το εάν τα προγράμματα ξέραμε εκ προοιμίου οτι ήταν το πιθανότερο να μην εφαρμοστούν), είχαμε εν ολίγοις μία απόλυτα βαρετή, αλλά ήπια πολιτική αντιπαράθεση.
Η πολιτική αντιπαράθεση στις μέρες μας είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και αυτό οφείλεται τόσο στη διολίσθηση των δυο πόλων, όσο και στο γεγονός οτι ο ένας πόλος έχει ασκήσει διακυβέρνηση, έχει πολλά βαρίδια, ενώ ο άλλος είναι κάτι το νέο, που δεν έχει ασκήσει εξουσία.
Η αντιπαράθεση λοιπόν, δεν μπορεί να γίνει με όρους παρελθόντος, κάτι που φέρνει τη Νέα Δημοκρατία σε δύσκολη θέση και την αναγκάζει να καταφεύγει σε ακραίες λύσεις για επικοινωνιακή επικράτηση. Γίνεται μία προσπάθεια βέβαια να παρουσιαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως νέο ΠΑΣΟΚ που έχει ενσωματώσει όλα τα κακά, αλλά είναι αρκετά κωμική, καθώς οι ψηφοφόροι αλλά και τα στελέχη ενός κόμματος, δεν είναι μπετοναρισμένα και η μετακίνησή τους δεν σημαίνει οτι το κόμμα στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο, θα υιοθετήσει τις αντιλήψεις τους ή τις αντιλήψεις που είχαν στο παρελθόν.

Η πολιτική αντιπαράθεση λοιπόν έχει αλλάξει και πάλι επίπεδο. Από εκεί που είχε ξεφύγει τα τελευταία χρόνια από τον άξονα Αριστερά/Δεξιά και είχε γίνει διεπίπεδη, καθώς είχαμε και την επιπλέον παράμετρο που είχε να κάνει με πρόοδο/συντήρηση, ο διαχωρισμός Αριστερά/Δεξιά επανήλθε πιο δυναμικός από ποτέ, πιο δυναμικός και από τον διαχωρισμό Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο. Αυτό οφείλεται κυρίως στις πρακτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαμαρά και στη φρασεολογία που έχει επιβληθεί στον δημόσιο διάλογο από στελέχη του κλίματος Σαμαρά, που έχουν αφήσει στο παρελθόν τους δυο αυτούς διαχωρισμούς και μας έχουν γυρίσει σε εποχές που προσωπικά δεν έχω ζήσει και δεν θα ήθελα να ζήσω. Στις εποχές που ο ένας πόλος επιφύλασσε για τον άλλον χαρακτηρισμούς όπως “κωλοφασίστας” και “βρωμοκομμούνι”.

 Η Νέα Δημοκρατία είναι παλιά καραβάνα στο παιχνίδι των δυο πόλων και θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται οτι αυτές οι πρακτικές ζημιώνουν τη Δημοκρατία. Το βασικό της πρόβλημα όμως είναι οτι δεν μπορεί να παίξει με τον ΣΥΡΙΖΑ καθαρά, γιατί η ίδια είναι ένα φθαρμένο κόμμα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ όχι. Για τον λόγο αυτό λοιπόν συζητάμε αυτή την εποχή για τη θεωρία των δυο άκρων, η οποία παίρνει αμπάριζα και το ΚΚΕ, για παρακολουθήσεις βουλευτών από την ΕΥΠ που τους “δένουν” με διάφορες υποθέσεις, για τις δολοφονίες στη Μαρφίν. Γιατί δεν μπορούν να παίξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλιώς. Οπότε επανερχόμαστε σιγά σιγά σε παλιές καλές πρακτικές της Δεξιάς, τις οποίες η κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία δεν υιοθετούσε, σε αντίθεση με την ακροδεξιά Σαμαρική Νέα Δημοκρατία που δεν δυσκολεύτηκε να τις υιοθετήσει καθώς η αλήθεια είναι οτι... καραγουστάρει.

Μία διαφορετική αντιπαράθεση θα απαιτούσε και από τους δυο πόλους υπαρκτό πρόγραμμα και σχέδιο εξόδου από την κρίση. Παρ' όλα αυτά, καμία από τις δυο παρατάξεις δεν έχει σχέδιο εξόδου. Η Νέα Δημοκρατία ξηλώνει απλά ό,τι θετικό βρει μπροστά της, δεν έχει αφήσει νταβατζή για νταβατζή ανικανοποίητο και προβαίνει σε αμφιβόλου σοβαρότητος ενέργειες προς άγραν Χρυσαυγίτικων ψήφων, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται ακόμη σε κλίμα “μία ωραία πεταλούδα”.
Αν οποιαδήποτε από τις δυο δυνάμεις θελήσει να δώσει ένα τέλος στην ακραία πόλωση που ποιός ξέρει πού μπορεί να οδηγήσει, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Να παρουσιάσει ένα σοβαρό πρόγραμμα, μεταρρυθμίσεων, κοινωνικά δίκαιο, να παρουσιάσει μία οραματική πλατφόρμα, ένα σχέδιο συγκεκριμένων σημείων. Μόνο αν ένας από τους δυο πόλους δείξει σοβαρότητα θα εξαναγκάσει όχι μόνο τον έναν πόλο, αλλά όλο το πολιτικό σύστημα να ακολουθήσει. Αυτό είναι το δύσκολο, είναι όμως και το αναγκαίο. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττά και ακραία και ποιός ξέρει τι άλλα ένστικτα μπορούν να ξυπνήσουν και να ενισχύσουν σε μία κοινωνία, που δεν είχε κανένα πρόβλημα να στηρίξει νεοναζί και που συνεχίζει να το κάνει παρ' οτι έχουν μεσολαβήσει πολιτικές δολοφονίες.

Ήρθε η ώρα η ΝΔ να σταματήσει να παίζει "δυο άκρα" και να αρχίσει να παίζει "δυο πόλους", αποδεχόμενη οτι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει από πιο ευνοϊκή θέση λόγω του οτι ποτέ δεν έχει κυβερνήσει. Ίσως έχει έρθει η ώρα για τη Νέα Δημοκρατία να πρωτοτυπήσει μετά από 10 περίπου χρόνια, καθώς τόσο είναι το διάστημα στο οποίο δεν έχει νιώσει την ανάγκη να παρουσιάσει κυβερνητικό πρόγραμμα. Θυμίζω οτι ο Κώστας Καραμανλής το 2004 είχε πρόγραμμα και στις εκλογές του 2007 όσο και του 2009 κατέβηκε λέγοντας οτι το πρόγραμμα του 2004 ήταν πρόγραμμα οκταετίας. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν θεώρησε σωστό να επεξεργαστεί με την ομάδα του κάποιου είδους πρόγραμμα διεκδικώντας την Πρωθυπουργία το 2012, οπότε ίσως ήρθε η ώρα!

"Τώρα κανείς δεν δικαιούται να λέει οτι δεν ήξερε" vol 2375

Η φράση “τώρα κανείς δεν δικαιούται να λέει οτι δεν ήξερε” έχει φτάσει πλέον στα ίδια επίπεδα επαναληψιμότητας με το “δεν ήξερα, πέφτω από τα σύννεφα”. Μόνο που η πρώτη κρύβει και μία υποδόρια επιθυμία ή εκτίμηση οτι όντως οι άνθρωποι στους οποίους αναφερόμαστε δεν είχαν πλήρη επίγνωση της κατάστασης και άρα κρύβει μία διάθεση “αθώωσης” και παροχής ελαφρυντικών.

Στο θέμα της Χρυσής Αυγής συγκεκριμένα, προσπαθώ να σκεφτώ πόσες φορές έχω ακούσει την ατάκα αυτή. Μετά το αρχικό σοκ της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης του 2012 και πριν έρθει η επαναληπτική, συνέβη το πρώτο περιστατικό μετά το οποίο πρωτοακούστηκε η ατάκα. Το μπουγέλωμα της Ρένας Δούρου και το χαστούκι στην Κανέλλη από τον “πολύ” Ηλία Κασιδιάρη. Σχεδόν ανακουφισμένοι μερικοί σκέφτηκαν, “ορίστε έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο, σίγουρα θα πέσουν”, παρ' όλα αυτά διαψεύστηκαν.

Ακολούθησαν διάφορα άλλα περιστατικά - πολιτικές δράσεις της Χρυσής Αυγής, όπως το νταβατζιλίκι σε λαϊκές αγορές όπου έσπαγαν πάγκους μεταναστών, η αιμοδοσία μόνο για Έλληνες, το συσσίτιο μόνο για Έλληνες. Και πάλι υπήρξαν φωνές στο μήκος κύματος “τώρα κανείς δεν μπορεί να προσποιηθεί οτι δεν ξέρει”. Αμέλησαν όμως να συνεκτιμήσουν οτι οι εικόνες αυτές δεν ενόχλησαν ένα μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μας που θεωρούν οτι δικαίωμα διαμονής στη χώρα, περίθαλψης, αξιοπρεπούς διαβίωσης, έχουν μόνο οι αυτόχθονες.

Φτάνουμε λοιπόν στο χρονικό σημείο της δολοφονίας Φύσσα όπου δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές δίνουν στη Χρυσή Αυγή ανατριχιαστικά ποσοστά που την φέρνουν μία ανάσα από το να γίνει το 2ο κόμμα. Εν ολίγοις οι δημοσκοπήσεις έδειχναν οτι θα γεμίζαμε και το Ευρωκοινοβούλιο με αξιόλογα νεοναζί μπουμπούκια. Θεωρώντας προφανώς οτι η συνεχής δημοσκοπική άνοδος, τους νομιμοποιούσε για περαιτέρω εφαρμογή της ατζέντας τους, αποφάσισαν να πάνε ένα βήμα παραπέρα στοχοποιώντας και εκτελώντας πολιτικούς αντιπάλους.

Η παγωμάρα και η φρίκη θεωρήσαμε κάποιοι οτι ήταν καθολική. Με κεντρικό σχεδιασμό πραγματοποιήθηκε μία πολιτική δολοφονία ενός ανθρώπου ο οποίος δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι αντινεοναζιστική δράση είχε, αλλά μπορώ να υποθέσω οτι καταδίκαζε με τη στάση ζωής του και με τα τραγούδια του, εν ολίγοις ήταν ένας εύκολος στόχος, ένας άνθρωπος που απλά ενοχλούσε έστω και με την ύπαρξή του.
Η αυτονόητη πολιτική εκτίμηση λοιπόν μετά τη δολοφονία Φύσσα και τις συνακόλουθες αποκαλύψεις για τη δράση της Χρυσής Αυγής ήταν οτι θα ξεφούσκωνε κατευθείαν, ο κόσμος θα την καταδίκαζε, θα αναζητούσε άλλη πολιτική αγκαλιά και θα ξεμπερδεύαμε με το φαινόμενο “νεοναζί στη Βουλή”. Προσωπικά βλέποντας τις πρώτες δημοσκοπήσεις αλλά και αντιδράσεις φερόμενων ως ψηφοφόρων της ΧΑ στο Διαδίκτυο τρόμαξα.

Μπορεί η Χρυσή Αυγή να έπεσε αρκετά δημοσκοπικά, αλλά και πάλι, η πεσμένη Χρυσή Αυγή σημειώνει μεγαλύτερα ποσοστά από αυτά που πήρε στις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις που υποτίθεται πως εξέφραζε “ψήφο διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης του συστήματος”, όπως μας άρεσε να τη βαφτίζουμε. Ίσως έφτασε η ώρα να σταματήσουμε να χαϊδεύουμε αυτιά και να παραδεχτούμε ανοιχτά οτι οι ψηφοφόροι της ΧΑ ήταν χουντικοί εν υπνώσει, φιλοβασιλικοί, φασιστοειδή και νεοναζιστοειδή που τόσα χρόνια φώλιαζαν ήρεμα σε άλλες δεξιές αγκαλιές, δεν είναι μόνο “αμόρφωτοι απαίδευτοι και ανενημέρωτοι” που αντιδρούν στο χάσιμο των κεκτημένων, αλλά είναι και μορφωμένοι “αξιόλογοι” που όμως ασπάζονται τις ιδέες της Χρυσής Αυγής.

Θα πρέπει επίσης να παραδεχθούμε οτι τα ιδιαιτέρως υψηλά ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις μικρές ηλικίες μπορεί να οφείλονται σε φαινόμενο τύπου “Die Welle” , έχουν να κάνουν όμως και με τον τρόπο που λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και με την γενικευμένη υποβάθμιση του πολιτισμικού επιπέδου. Όταν ζεις σε μία κοινωνία που τα παιδιά από 15 χρονών μιλάνε μόνο με βρισιές, έχουν ως αγαπημένα τους τραγούδια τα “Απαγορευμένα” του Τσαλίκη, έχουν κληρονομήσει τη λογική μη εφαρμογής νόμων και κανόνων για ομαλή κοινωνική συμβίωση από τους γονείς, από το πιο απλό “περιμένω στη σειρά μου στην ουρά και δεν χώνομαι” μέχρι το πιο προκλητικό, “θα πάω στο γνωστό του γνωστού να μου σβήσει το πρόστιμο”... Σε μία τέτοια κοινωνία, για ένα παιδί που δεν έχει διαβάσει, που στο σχολείο ενημερώνεται για το πώς οι Έλληνες εξουδετέρωναν τους αιμοσταγείς αντιπάλους τους ακόμη και σε δικές τους εκστρατείες με τη δύναμη του νου, ενώ αυτοί βίαζαν, σκότωναν και βασάνιζαν, όταν έχει ενημερωθεί κυρίως γι' αυτά, για ποιό λόγο θα έπρεπε να μπορεί να δει αναλογίες της Χρυσής Αυγής με νεοναζί οργανώσεις, για ποιό λόγο να φοβηθεί το δυνάμωμα και τη συνέχεια που θα ακολουθήσει, για ποιό λόγο να μπορέσει να προβλέψει οτι ο Χ κολλητός του που είναι αριστερός ή εκφράζεται με άσχημο τρόπο για τη Χρυσή Αυγή μπορεί να βρεθεί δολοφονημένος;

Ίσως θα πρέπει να παραδεχθούμε επίσης οτι λόγω του επιπέδου της Χρυσής Αυγής και των κωμικών περιπτώσεων βουλευτών και στελεχών δεν εμφάνισε μεγαλύτερα ποσοστά και δεν έπεισε ακροδεξιούς στα όρια των χουντικών που βρίσκονται στη ΝΔ να πάνε προς το μέρος της. Μία πιο σοβαρή Χρυσή Αυγή, χωρίς Γερμενήδες, αλλά με άτομα που μπορούν να μιλήσουν και θα βρισκόντουσαν στην πρώτη γραμμή θα ήταν φοβερά πιο επικίνδυνη κι εάν δεν είχαν δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα μπορεί να την βλέπαμε σχετικά σύντομα.

 Έχουμε βρεθεί ως κοινωνία στο απαράδεκτο σημείο να τρέχουμε πανικόβλητοι πίσω από τους Χρυσαυγίτες και να ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να τους σταματήσουμε, απλά και μόνο επειδή δεν έχουμε βάσεις και δεν έχουμε μάθει να προστατεύουμε τη δημοκρατία μας. Ο καθημερινός νομιμοποιημένος στα μάτια όλων παραβατισμός ήταν αυτός που έθεσε τα θεμέλια για ρίζωμα της οργάνωσης και για αδυναμία απάντησης σε επιχειρήματα “οι άλλοι είναι καλύτεροι με τα σκάνδαλα που σας έφτασαν στα Μνημόνια;”

Θεωρώ οτι είναι πολύ ουτοπικό να ελπίζουμε σε ξεφούσκωμα της Χρυσής Αυγής. Όλα είναι πολιτική και πολιτική βούληση. Όπως πριν τη δολοφονία Φύσσα δεν υπήρχε κανένα σοβαρό σχέδιο καταπολέμησης των ναζί, ίσα ίσα εκπονούνταν σχέδια συγκυβέρνησης, έτσι και τώρα μετά τη δολοφονία, επιδιώκεται ένας τσαπατσούλικος τρόπος καταπολέμησης της Χρυσής Αυγής, όλα αυτά φυσικά για επικοινωνιακούς λόγους. Αν αύριο μεθαύριο σκοτώσει κάποιος έναν Χρυσαυγίτη και διαφανεί άνοδος της Χρυσής Αυγής, πάω στοίχημα οτι θα αλλάξει πάλι το τροπάρι. Ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα έχει φτάσει να άγεται και να φέρεται από τη Χρυσή Αυγή.
Οι διάφορες δημοσκοπικές διαφοροποιήσεις στα ποσοστά της, επηρεάζουν άμεσα τη Νέα Δημοκρατία και τον τρόπο που πολιτεύεται απέναντί της. Η στάση της Νέας Δημοκρατίας επηρεάζει το πιεζόμενο ΠΑΣΟΚ που συγκυβερνά ως πιστός ακόλουθος του Σαμαρά, αλλά κυρίως καθορίζει την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ που έχει καταντήσει ένα κόμμα που απλά θρέφεται και συγκεντρώνει ποσοστά μέσα από τον νέο διπολισμό, χωρίς να έχει φροντίσει να δρα ως αυτόφωτος πολιτικός σχηματισμός, με δικό του σχέδιο χωρίς να είναι ετεροκαθοριζόμενος από τη Χρυσή Αυγή.

Μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης και χωρίς να ξέρουμε πού ακριβώς θα κάτσει η μπίλια “Χρυσή Αυγή” καθώς τα ποσοστά αναποφάσιστων είναι τεράστια και εικάζεται οτι μπορεί να αντιστοιχούν σε αρκετούς ψηφοφόρους της ΧΑ, κάποιοι θεώρησαν σωστό να ανακινήσουν και τη θεωρία των δυο άκρων. Αξιόλογες προσωπικότητες που περιβάλλουν τον Πρωθυπουργό της χώρας και έχουν πιάσει μόνιμα στασίδι στα κανάλια απευθύνοντας καθημερινά προσκλητήριο σε ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, έχουν προσδιορίσει ως νέο τους στόχο σύσσωμη την Αριστερά με “εντολή Σαμαρά”.

Σίγουρα κάτι θα βρουν για να τεκμηριώσουν τους ισχυρισμούς τους, υπαρκτό ή ανύπαρκτο. Προς το παρόν το σιγοψιθυρίζουμε και τηρούμε στάση αναμονής, όταν θα προσδιοριστεί το ακριβές πεδίο σύγκρουσης, τότε θα κληθούμε: α) να πέσουμε ή να μην πέσουμε από τα σύννεφα β) να προσδιορίσουμε ποιός είναι ο κανείς και τι δεν ήξερε στο “τώρα κανείς δεν μπορεί να κάνει οτι δεν ήξερε”.

Το κείμενό μου αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στις 12/10 στο protagon.gr

Θέλεις να ασχοληθείς με τα κοινά; Απάντα στο quiz και δες αν η χώρα σε χρειάζεται!

Είσαι ή δηλώνεις κεντροαριστερός; Βρίσκεσαι σε σύγχυση και δεν ξέρεις τι να ψηφίσεις; Περιμένεις το θαύμα στον χώρο της κεντροαριστεράς; Θεωρείς οτι έχει έρθει η στιγμή να κάνεις το μεγάλο βήμα και να εμπλακείς ( ή να ξαναεμπλακείς ή να συνεχίσεις να εμπλέκεσαι) στα κοινά; Έχεις τις αμφιβολίες σου για το εάν και κατά πόσον η παρουσία σου θα βοηθούσε την κεντροαριστερά και κατ' επέκταση την χώρα; Αμφιβάλλεις για το εάν είσαι άνθρωπος κατάλληλος για τον στίβο της πολιτικής;

Απάντησε στο παρακάτω quiz που ετοίμασαν ειδικοί πολιτικοί επιστήμονες για εσένα και μάθε εάν και κατά πόσον η χώρα σε χρειάζεται.

1) Έστω οτι έχεις αναλάβει μία καίρια πολιτική θέση και επιβάλλεται πρόστιμο σε μεγαλοεπιχειρηματία ο οποίος σε επισκέπτεται και αξιώνει το σβήσιμο ή τον περιορισμό του προστίμου:

α) Τον στέλνεις από εκεί που ήρθε, όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόμο
β) Το πρόστιμο είναι μεγάλο και του το περιορίζεις γιατί υπάρχει κατανόηση, όλοι άνθρωποι είμαστε.
γ) Το σβήνεις στα πλαίσια της λογικής "κράτα με να σε κρατώ"
δ) Το σβήνεις για να μη σε ... σβήσουν

2) Έστω οτι έχεις μία καίρια πολιτική θέση και βρίσκεται σε εξέλιξη ένας διαγωνισμός για κάποιο δημόσιο έργο, σε προσεγγίζει εκπρόσωπος εταιρίας και σου προτείνει διακριτικά ένα χρηματικό ποσό για να του δώσεις το διαγωνισμό:

α) Του εξηγείς οτι τα κριτήρια είναι ίδια για όλους και αρνείσαι τη δωροδοκία
β) Του αποκαλύπτεις σε ποιά σημεία θα μπορούσε να βελτιώσει της προσφορά του και τα αρνείσαι.
γ) Τα παίρνεις και τον ευχαριστείς για τη συνεργασία.
δ) Απαντάς οτι όπως και να έχει θα το πάρει ο Μπόμπολας.


3) Είσαι Υπουργός και υπάρχει η σκέψη να γίνει μία μεταρρύθμιση στον τομέα ευθύνης σου, πώς το χειρίζεσαι;

α) Ξεκινάς διάλογο με όλους τους εμπλεκομένους και ενδιαφερομένους από μηδενική βάση
β) Ξεκινάς διάλογο πάνω σε συγκεκριμένες προτάσεις με περιθώρια περιορισμένων αλλαγών.
γ) Ξεκινάς μονόλογο προσπαθώντας να πείσεις για την μεταρρύθμιση το κομματικό σου ακροατήριο και αυτό να το περάσει σιγά σιγά.
δ) Δεν ξεκινάς τίποτα, απλά αποφασίζεις και προχωράς.

4) Πάνω σε μία μεταρρύθμιση υπάρχουν έντονες αντιδράσεις πορείες, απεργίες, γενικός εκνευρισμός:

α) Αναβάλλεις τη μεταρρύθμιση και καλείς τους πάντες σε διάλογο για βελτιώσεις.
β) Δέχεσαι σωματεία και κάνεις δεκτές περιορισμένες προτάσεις.
γ) Ξεκινάς πόλεμο με στοχοποίηση των αντιδρώντων
δ) Ποντάρεις στην ενεργοποίηση του κοινωνικού αυτοματισμού με λίγη βοήθεια από τα ΜΜΕ...

5) Εάν η μεταρρύθμιση δεν περάσει, ποιός θα σου φταίει;

α) Προφανώς κάτι δεν έκανες καλά κι εσύ
β) Κάτι δεν έκανες καλά αλλά αντέδρασαν υπερβολικά
γ) Αντέδρασαν υπερβολικά και η αντιπολίτευση έκανε σαματά για να αποκομίσει οφέλη.
δ) Δεν είναι μόνο η αντιπολίτευση σε φάγανε και μέσα από το κόμμα καθώς άλλα στελέχη δεν σε στήριξαν αρκετά.

6) Θέλεις να εμφανιστείς σε κάποια εκπομπή λίγο πριν τις εκλογές...

α) Όποιος σε καλέσει σε κάλεσε δεν θα σκάσεις κιόλας
β) Ψάχνεσαι από γνωστούς και φίλους μπας και χωρέσεις σε οποιαδήποτε εκπομπή
γ) Έχεις φροντίσει να έχεις καλές σχέσεις με δημοσιογράφους και επιχειρηματίες
δ) Ο επιχειρηματίας σου χρωστάει χάρη, εννοείται οτι εμφανίζεσαι σε κεντρικά δελτία την τελευταία βδομάδα πριν τις εκλογές.

7) Μετά τις εκλογές και πριν ανακοινωθεί το κυβερνητικό σχήμα

α) Δεν περιμένεις τίποτα και από κανέναν ό,τι κάνεις το κάνεις για να τα έχεις καλά με τη συνείδησή σου, από εκεί και πέρα αν έρθει η πρόταση καλώς να έρθει.
β) Κάθεσαι πάνω από το τηλέφωνο και σιχτιρίζεις μόλις χτυπήσει και είναι η θειά σου η Κίτσα που πήρε να δει "τι γίνεται"
γ) Είσαι σίγουρος οτι έχεις μία θέση στο σχήμα λόγω συσχετισμών και απλά περιμένεις να δεις ποιά
δ) Είσαι σίγουρος οτι θα είσαι ο επόμενος ΥΠΕΞ ή ΥΠΟΙΚ, άντε ΥΠΕΠΘ αλλιώς θα γίνει της πόπης.

8) Δεν υπουργοποιείσαι, τι κάνεις;

α) Υπήρχαν καλύτεροι από εμένα, δεν πειράζει δεν είναι αυτοσκοπός
β) Στεναχωριέσαι, αλλά σου περνάει
γ) Αρχίζεις την εσωκομματική αντιπολίτευση
δ) Αρχίζεις την εσωκομματική αντιπολίτευση, διοχετεύεις παραπολιτικά, επιτίθεσαι σε αυτόν που σου πήρε το πολυπόθητο υπουργείο

9) Είσαι υπουργός και ξεσπάει σκάνδαλο στα κατώτερα στρώματα στο οποίο ΔΕΝ εμπλέκεσαι, τι κάνεις;

α) Παραιτείσαι γιατί είσαι ο πολιτικός υπεύθυνος και έπρεπε να ξέρεις τι γίνεται κάτω από τη μύτη σου.
β) Διατάζεις ΕΔΕ και απολύεις τους υπεύθυνους, ενώ ξεσκονίζεις τα πάντα στο Υπουργείο
γ) Διατάζεις ΕΔΕ, λες οτι οι ευθύνες θα αποδοθούν και θα πέσει βαρύς ο πέλεκυς. Βάζεις το αποτέλεσμα στο συρτάρι.
δ) Μιλάς για στημένο σκάνδαλο από τους πολιτικούς σου αντιπάλους που έχει σκοπό την σπίλωση του ονόματός σου. Η κυβέρνηση σε στηρίζει.

10) Είσαι υπουργός και ξεσπάει σκάνδαλο στο οποίο είσαι μπλεγμένος...

α) Παραδέχεσαι την ευθύνη σου και ζητάς να αρθεί η ασυλία σου
β) Λες οτι είσαι αθώος και ζητάς να αρθεί η ασυλία σου
γ) Μιλάς για σκευωρία και ζητάς να αρθεί η ασυλία σου
δ) Λες οτι στην έχουν στήσει, ζητάς από τη Βουλή να σε προστατεύσει, εμφανίζονται περιεργα παραπολιτικά για πολιτικούς σου αντιπάλους.

11) Είσαι επικεφαλής κόμματος που πάει σε εκλογές και φαίνεται οτι μ' εσένα θα τις χάσει, τι κάνεις;

α) Μένεις για να χάσεις τίμια και στη συνέχεια να αποσυρθείς
β) Ξεκινάς διαδικασίες διαδοχής πριν τις εκλογές για να αναλάβει νέο άφθαρτο πρόσωπο για ένα καλύτερο αποτέλεσμα και το στηρίζεις απόλυτα.
γ) Παραδίδεις την ηγεσία για να φορτωθεί άλλος τη βαριά ήττα.
δ) Παραδίδεις την ηγεσία για να φορτωθεί άλλος τη βαριά ήττα και σε δεύτερο χρόνο προσπαθείς να τον ξεφορτωθείς και να επανακάμψεις.

12) Διεκδικείς την ηγεσία ενός κόμματος...

α) Προβάλεις τα δικά σου πλεονεκτήματα και τις θέσεις σου, δεν ασχολείσαι με τους συνδιεκδικητές, δεν τους βλέπεις ως αντιπάλους

β) Αντιπαρατίθεσαι και βλέπεις τον άλλο στιγμιαία ως αντίπαλο, του ασκείς κριτική με κομψό τρόπο

γ) Δημιουργείς έναν κύκλο που επιτίθεται με πολιτικά επιχειρήματα στον αντίπαλό σου, κάνεις τα πάντα για να κερδίσεις με καθαρό τρόπο. 

δ) Σκαλίζεις το παρελθόν του αντιπάλου σου, διοχετεύεις παραπολιτικά, ρίχνεις λάσπη, δεν σε ενδιαφέρει ο τρόπος αλλά η επίτευξη του στόχου.

13) Χάνεις την ηγεσία, πώς αντιδράς;

α) Στεναχωριέσαι αλλά εύχεσαι καλή επιτυχία στον μέχρι πρότινος αντίπαλό σου και είσαι στο πλάι του

β) Στεναχωριέσαι, εύχεσαι καλή επιτυχία και αποστασιοποιείσαι

γ) Στεναχωριέσαι, εύχεσαι καλή επιτυχία και ψάχνεις τρόπους να του μπεις στο μάτι με ρεύματα ή τάσεις.

δ) Στεναχωριέσαι, εύχεσαι καλή επιτυχία, υποσκάπτεις και περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να του δαγκώσεις το λαρύγγι.

14) Είσαι ο αρχηγός του πρώτου κόμματος σε μία συγκυβέρνηση

α) Συνθέτεις απόψεις

β) Υπάρχουν συγκεκριμένες αναλογίες, αλλά σέβεσαι και τα υπόλοιπα κόμματα.

γ) Ουσιαστικά έχεις γραμμένα τα υπόλοιπα κόμματα, στα οποία έχεις δώσει διακοσμητικό ρόλο, χωρίς όμως να αφήνεις να φανεί.

δ) Έχεις γραμμένα τα υπόλοιπα κόμματα και γουστάρεις να το δείχνεις με κάθε τρόπο

15) Είσαι ο αρχηγός του δεύτερου κόμματος

α) Στηρίζεις όπου πρέπει είσαι επικριτικός όπου διαφωνείς και καταψηφίζεις, είσαι αυτόνομο κόμμα after all

β) Στηρίζεις όπου πρέπει και προσπαθείς οι διαφωνίες σου να μη δημιουργούν πρόβλημα.

γ) Στηρίζεις γενικά χωρίς όρους γιατί αυτό είναι συγκυβέρνηση

δ) Στηρίζεις περιμένοντας ανταλλάγματα γιατί ξέρεις οτι ο άλλος εξαρτάται από εσένα και το ξέρει κι αυτός.

16) Είσαι βουλευτής και έρχεται προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο με το οποίο διαφωνείς:

α) Το καταψηφίζεις, αφού διαφωνείς

β) Δεν πηγαίνεις στη Βουλή και είσαι "απών" ή ψηφίζεις "παρών"

γ) Μετά από άπειρα παρακάλια ενδίδεις για το καλό της χώρας αλλά ειναι η τελευταία φορά.

δ) Το ψηφίζεις και ως εκ θαύματος στον επόμενο ανασχηματισμό γίνεσαι Υπουργός

17) Πριν κατατεθεί το νομοσχέδιο προς ψήφιση, δεδομένης της διαφωνίας σου, τι έκανες;

α) Τη δημοσιοποίησες στα αρμόδια όργανα, περίμενες απάντηση και αναλόγως έπραξες.

β) Τη δημοσιοποίησες στα αρμόδια όργανα και άφησες τον εαυτό σου να πειστεί οτι τελικά πρέπει να το ψηφίσεις για να μη δημιουργήσεις πρόβλημα.

γ) Τη δημοσιοποίησες στα αρμόδια όργανα και μετά διέρρεες οτι δεν θα το ψηφίσεις στα ΜΜΕ.

δ) 8 η ώρα σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων ανακοίνωσες οτι διαφωνείς και δεν θα ψηφίσεις.

18) Ολοκληρώνεις την ενοσχόλησή σου με την πολιτική και γράφεις ένα βιβλίο

α) Κάνεις μία αποτίμηση των όσων έγιναν και την αυτοκριτική σου.
β) Αναφέρεσαι στις καλές στιγμές σου και στο έργο σου.
γ) Αναφέρεσαι στις καλές στιγμές σου και κατηγορείς τους πολιτικούς σου αντιπάλους οτι δεν σε άφησαν να ολοκληρώσεις το έργο σου.
δ) Αναφέρεσαι στα επιτεύγματά σου και κατηγορείς τους πολιτικούς σου αντιπάλους αλλά και το ίδιο σου το κόμμα οτι δεν σε άφησε να κάνεις τομές, ενώ ήθελες.

Αποτελέσματα

Περισσότερες απαντήσεις α
Εντάξει είσαι ειδική κλινική περίπτωση καλού ανθρώπου. Ιδανικά θα έπρεπε πολλοί σαν εσένα να εμπλακούν με την πολιτική. Υπάρχει όμως ο κίνδυνος να σε φάνε λάχανο καθώς παραείσαι καλόβολος και καλοκάγαθος. Σκληραγωγήσου λίγο και ασχολήσου, η χώρα σε χρειάζεται.

Περισσότερες απαντήσεις β (ειδικά αν είναι με αρκετές α)
Είσαι αυτό που χρειάζεται η πολιτική σκηνή, όχι εντελώς καλόβολος για να μπορεί να σε καβαλάει (μετά συγχωρήσεως) ο καθένας και καμία σχέση με λαμόγιο. Η χώρα και η κεντροαριστερά σίγουρα σε χρειάζονται.

Περισσότερες απαντήσεις β με αρκετές γ.
Εντάξει κι εσένα σε χωράει η πολιτική σκηνή (ίσως όχι η κεντροαριστερά), αλλά γίνε λίγο πιο δημοκρατικός και συνεργάσιμος. Ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.

Περισσότερες απαντήσεις γ.
Ε εντάξει να πω οτι η χώρα σε χρειάζεται; Οτι είσαι κάτι το διαφορετικό; Τέλος πάντων είσαι αναγκαίο κακό, καλύτερα όμως να αφήσεις την κεντροαριστερά ήσυχη, κοίτα δεξιότερα.

Έστω και μία απάντηση δ.
Η χώρα δεν σε χρειάζεται, είχε αρκετούς σαν εσένα χρόνια τώρα.

Πάνω από μία απάντηση δ.
Θεωρείς την πολιτική επάγγελμα και μάλιστα κερδοφόρο. Παρ' όλα αυτά είναι λειτούργημα. Ασχολήσου με κάτι άλλο όπως εισαγωγές- εξαγωγές, λαρθεμπόριο καυσίμων και όπλων, εμπόριο λευκής σαρκός, συστήματα για να κλέβεις στο πόκερ και στη ρουλέτα, οργάνωση κλοπών έργων μεγάλης αξίας από μουσεία, διοργάνωση παρανόμων κοκορομαχιών κλπ...

Κάτι γίνεται λάθος στη συζήτηση για την κεντροαριστερά

Από την εποχή που άρχισε να κατρακυλάει το ΠΑΣΟΚ και να μετατοπίζεται ο κυρίαρχος μη δεξιός πόλος αριστερότερα στο πολιτικό φάσμα, έχουν αρχίσει αναλύσεις επι αναλύσεων για το μέλλον της κεντροαριστεράς. Κάποιες εφημερίδες μάλιστα κάνουν κατά καιρούς αφιερώματα στο θέμα.
Στην αρχή εκεί γύρω στο 2011-2012, είχε ενδιαφέρον. Κάποιες απόψεις/προτάσεις ακουγόντουσαν για πρώτη φορά, υπήρχε μεγάλη διάθεση αυτοκριτικής από όσους δεν ενεπλάκησαν ποτέ ουσιαστικά στην διακυβέρνηση της χώρας και φυσικά όσοι ενεπλάκησαν φρόντισαν να υπενθυμίσουν τα επιτεύγματα και τις θέσεις τους, χωρίς φυσικά να κάνουν έστω και για τα μάτια του κόσμου την αυτοκριτική τους.

Η αρθρογραφία και οι ατέρμονες συζητήσεις όμως χωρίς να υπάρχει καμία ουσιαστική εξέλιξη, άρχισαν να κουράζουν και το ανησυχητικό είναι οτι άρχισαν να κουράζουν και ανθρώπους με ζωηρό ενδιαφέρον και αγωνία για το μέλλον της κεντροαριστεράς. Τα δε άρθρα που σχετίζονται με το θέμα έχουν καταντήσει πια ανέκδοτο, καθώς μονότονα επαναλαμβάνουν τα ίδια πράγματα, ενώ έχουν πληθύνει επικίνδυνα.

Ίσως για την ανησυχητική στασιμότητα που παρατηρείται στα χωράφια της κεντροαριστεράς παρά τις συνεχείς ζυμώσεις, να φταίει το γεγονός οτι στην πραγματικότητα οι μόνοι που ενδιαφέρονται για το μέλλον της κεντροαριστεράς είναι όσοι ενδιαφερόντουσαν σταθερά χρόνια τώρα. Στη συζήτηση δεν έχουν ενταχθεί παρά ελάχιστοι. Όλα τα χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι, με τις ίδιες πάνω κάτω ιδέες και τις κλασσικές αιώνιες διαφωνίες...

Το βασικό ερώτημα που θα έπρεπε να προβληματίζει τους αγωνιούντες για την κεντροαριστερά, είναι για ποιό λόγο δεν υπάρχει γενικευμένο ενδιαφέρον στην κοινωνία για τις εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς, για ποιό λόγο στη συζήτηση συμμετέχουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, ενώ παρά τις διάφορες ομάδες και πρωτοβουλίες που ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια καμία δεν έχει καταφέρει να ξεχωρίσει και να συσπειρώσει.

Ίσως να γίνεται κάτι λάθος στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η συζήτηση. Ίσως να πρέπει πρώτα να εξηγηθεί για ποιό λόγο είναι ζωτικής σημασίας να υπάρχει ισχυρή κεντροαριστερά και φυσικά να εξηγηθεί τι είναι πια αυτή η κεντροαριστερά. Τι σημαίνει πρακτικά κάποιος να μην είναι νέτα σκέτα αριστερός; Τι οδηγεί στην αναγκαιότητα να υπάρχει και αυτό το "κέντρο" που εξομαλύνει τα πράγματα και κρυφοκοιτάει και προς τα δεξιά; Τι διαφοροποιεί έναν κεντροαριστερό από έναν κεντροδεξιό και τις τους εμποδίζει να συνεργαστούν; Τι πρεσβεύει σε κάθε τομέα κάποιος ο οποίος χαρακτηρίζεται κεντροαριστερός; Αυτονόητα πράγματα θα μου πουν κάποιοι, και στη συνέχεια θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε.

Υπάρχει κατά την άποψή μου λοιπόν μία συζήτηση δομική που προηγείται συζητήσεων όπως ποιός θα ηγηθεί, πού θα βρούμε 100 Μπουτάρηδες, που προηγείται μέχρι και της συζήτησης για το εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Μία συζήτηση που θα προσελκύσει κόσμο που θα δείξει γιατί είναι σημαντικό να υπάρχει ισχυρή κεντροαριστερά, γιατί να προτιμήσει κανείς έναν νέο σχηματισμό που λογικά θα δημιουργηθεί, από την Σαμαρική δεξιά, την παιδική χαρά του ΣΥΡΙΖΑ, ή ας πούμε το κόμμα της Δράσης.

Θα πρέπει επίσης να εξηγηθεί τι ακριβώς έκανε λάθος το βασικό κόμμα το οποίο μονοπωλούσε τον χώρο της κεντροαριστεράς χρόνια τώρα, το ΠΑΣΟΚ και από τις εμπειρίες να χτιστεί μία νέα κεντροαριστερά.

Η συζήτηση για το τι πήγε λάθος με το ΠΑΣΟΚ θεωρώ οτι είναι απαραίτητο να ενταχθεί σε μία συζήτηση για την κεντροαριστερά. Η δαιμονοποίηση του ΠΑΣΟΚ της περιόδου από το 1980 και μετά, η χρήση της έκφρασης "πασοκική νοοτροπία" που θεωρητικά συμπυκνώνει όλα τα δεινά της Μεταπολίτευσης και θεωρείται οτι είναι φωλιασμένη σε όποιον έχει ψηφίσει έστω και μία φορά ΠΑΣΟΚ, άρα είναι πασόκος, άρα θεωρητικά μπορεί να επιμολύνει κάθε νέα προσπάθεια, έχει προξενήσει τεράστιες βλάβες στον χώρο της κεντροαριστεράς. Αφού το ΠΑΣΟΚ ήταν κεντροαριστερό κόμμα και είναι υπεύθυνο για όλα τα δεινά και οι πασόκοι επίσης, γιατί να πρέπει να υπάρχει ένας ισχυρός πόλος στην κεντροαριστερά; Ποιός κατήγορος του παλαιο και νεοπασοκ που άγχεται για το μέλλον της κεντροαριστεράς μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση;

Μήπως δεν είναι ουσιαστικά η αναβίωση της κεντροαριστεράς που θέλουν κάποιοι αλλά η δημιουργία ενός φιλελεύθερου κεντροδεξιού κόμματος που θα βαφτιστεί κεντροαριστερό για να έχει τα αριστερά του άλλοθι και παράλληλα να τσιμπήσει και καμία ψήφο από κανέναν πρώην πασόκο τον οποίο κατά τα άλλα αποτάσσεται;

Η ταύτιση όλων των δεινών με το ΠΑΣΟΚ δεν θεωρώ οτι είναι τυχαία και πιστεύω βαθιά οτι είχε και έχει στόχο την αποδυνάμωση της κεντροαριστεράς ως μέρος του πολιτικού φάσματος. Δεν είναι τυχαίο ας πούμε, οτι για να απαξιώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τη δεξιά μεριά αλλά και εξ' αριστερών του, να δείξουν οτι δεν έχει να κομίσει τίποτα το καινούριο, δεν αναφέρονται στην ένδοια επιχειρημάτων αλλά στο οτι έχει γεμίσει "πασόκους" κάτι το οποίο αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι κακό.

Στη δε Νέα Δημοκρατία όταν once in a blue moon θυμούνται να κάνουν αυτοκριτική, το μόνο που λένε είναι οτι η ΝΔ μετεξελίχθηκε σε ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΟΚ = καρκίνωμα) και αυτό ήταν το λάθος της.

Το ΠΑΣΟΚ είναι πια εκτός παιχνιδιού, έχει συρρικνωθεί απόλυτα, έχει κλείσει προς το παρόν έναν κύκλο άρα μπορεί να "μελετηθεί" και να πάψει πια να κανιβαλίζεται. Γιατί αν η συζήτηση για την κεντροαριστερά έχει κουράσει μία, η συζήτηση για την πασοκική νοοτροπία και το κακό ΠΑΣΟΚ που διόριζε έχει κουράσει δέκα.

ΥΓ: Αν διακρίνετε ψήγματα συμπάθειας για το ΠΑΣΟΚ, διευκρινίζω οτι δεν αναφέρομαι στο ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου.

"Με την πολιτική ασχολούνται μόνο οι αποτυχημένοι ή τα λαμόγια"

Από τη στιγμή που ξεκίνησα να ασχολούμαι με την πολιτική και την ειδησεογραφία σαν χόμπι, άρχισα να παρατηρώ τη σχέση των ανθρώπων γύρω μου με την πολιτική, τα κόμματα, τις όποιες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις και το πόσο τους ενδιέφεραν ή τους επηρέαζαν τα όσα συνέβαιναν.  Μετά λύπης μου συνειδητοποίησα οτι η πλειοψηφία αδιαφορούσε καθώς είχε πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθεί όπως το ποδόσφαιρο, ή τα ρούχα... Οι ίδιοι άνθρωποι σήμερα, χρόνια ανενημέρωτοι αποτελούν βορά στον κάθε τυχάρπαστο λαϊκιστή που τους συγκλονίζει με τα επιχειρήματά του και τις μαγικές λύσεις του...
Από τη στιγμή που ο κύκλος μου (οικογένεια και φίλοι) συνειδητοποίησε το σαράκι το οποίο κουβαλάω με αποθάρρυνε, μην ασχολείσαι τι έχεις να κερδίσεις, γιατί τσακώνεσαι, γιατί χαλάς τη ζαχαρένια σου, αφοσιώσου στις σπουδές σου κλπ κλπ. Η κλασσική διαχρονική ατάκα που πάντα μου ανέβαζε το αίμα στο κεφάλι ήταν το: "με την πολιτική ασχολούνται οι αποτυχημένοι κάθε επαγγέλματος ή τα λαμόγια". Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει διεθνώς αλλά στη χώρα μας δεν υπάρχει αμφιβολία οτι αυτό συμβαίνει, όποιος αξιόλογος τύχει να ασχοληθεί λόγω κάποιου φωλιασμένου σαρακιού, ξεβράζεται μετά από λίγο, καθώς το σύστημα δεν τον σηκώνει και το στομάχι του δεν αντέχει.

Το ελεύθερο πεδίο που αφήσαμε τα προηγούμενα χρόνια στη μετριότητα να καθορίζει τις ζωές μας, το βρίσκουμε μπροστά μας τώρα. Όταν η χώρα θα έπρεπε να τρέχει με χίλια μπροστά, να εκπονούνται σχέδια επι σχεδίων για κάθε πιθανό ή απίθανο ενδεχόμενο, να γίνονται προσεκτικές και στοχευμένες κινήσεις από την πολιτική ηγεσία με στόχο την πάταξη καρκινωμάτων όπως η φοροδιαφυγή, να παρουσιάζονται στην τρόικα δομημένες σοβαρές εναλλακτικές και παράλληλα να γίνεται μία διεθνής προσπάθεια να τιθασευτούν οι αγορές και να προχωρήσουμε σε έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό, αυτό που γίνεται είναι οι περιχαρείς για την καρέκλα τους Υπουργοί, να κοροϊδεύουν την τρόικα, να εφαρμόζουν αυτοκτονικές συνταγές και τίποτε άλλο. Οι χωρίς σχέδιο απολύσεις, έχουν βαφτιστεί μεταρρυθμίσεις τις οποίες εφαρμόζουν άνθρωποι χωρίς καμία επαφή με τα Υπουργεία τα οποία διοικούν.

Χρόνια τώρα υπάρχουν φωνές ανθρώπων που λένε οτι η χώρα κινείται σε λάθος δρόμο, κάποιοι από αυτούς επιχείρησαν να ασχοληθούν με την πολιτική αλλά εγκατέλειψαν εξαντλημένοι, άλλοι αποφάσισαν απλά να περιοριστούν στον ρόλο του παντογνώστη κριτή των πάντων.
Όλοι αυτοί οι "ικανοί και παραγωγικοί" που θα μπορούσαν να μας σώσουν, που έχουν σειρά ιδεών, λίγο έχουν μετατοπιστεί από το δόγμα "με την πολιτική ασχολούνται οι αποτυχημένοι και τα λαμόγια", παρ' όλα αυτά συμμετέχουν σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό σε συσπειρώσεις ατόμων που κάνουν παρεμβάσεις και διεκδικούν ρόλο. Το λυπηρό είναι οτι το κάνουν με τον ίδιο σνομπίστικο και απαξιωτικό τρόπο που το έκαναν και στο παρελθόν, ασχολούνται με κάτι που χρόνια απορρίπτουν, χωρίς να διαφαίνεται οτι έχουν στόχο να αλλάξουν τα πράγματα εκ των έσω. Απλά θέλουν να ακουστούν και να επηρεάσουν αυτούς που καλώς ή κακώς είναι διατεθειμένοι να μπουν στον βούρκο, ασκώντας τους εννοείται κριτική οτι δεν μπορούν να αποδώσουν όπως θα μπορούσαν δυνητικά να αποδώσουν οι ίδιοι, αν ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν την όποια ηρεμία τους για να ασχοληθούν με την πολιτική.

Ο απόλυτος σνομπισμός έχει δώσει τη θέση του στον ενοχλητικό ελιτισμό. Οι προτάσεις και ο τρόπος σκέψης χαρακτηρίζονται από έναν εξαιρετικά απαξιωτικό τρόπο. Για όλα φταίει το κράτος και οι τεμπέληδες, απολύονται στον ιδιωτικό τομέα, άρα η λύση είναι, για να είναι δίκαια τα πράγματα, να απολυθούν και στον δημόσιο τομέα. Κανένα δίχτυ προστασίας, καμία κοινωνική πολιτική καθώς νέτα σκέτα "λεφτά για κοινωνική πολιτική δεν υπάρχουν". Το πιο ανησυχητικό είναι οτι μάλλον δεν συνειδητοποιούν οτι ορισμένες θέσεις που εκφράζουν, ενέχουν και ψήγματα μισανθρωπισμού. Το "να απολυθεί και δεν με νοιάζει το μέλλον του" είναι μια αισχρή σκέψη. Είναι εντυπωσιακό οτι ορισμένοι δεν μπορούν να καταλάβουν ή μάλλον αδιαφορούν για τον ρόλο που διαδραματίζει ο καθένας σε μία κοινωνία και τα φαινόμενα ντόμινο που ακολουθούν.

Το κακό με τον σοσιαλισμό είναι οτι κάποτε τελειώνουν τα λεφτά, είχε πει η Θάτσερ, αλλά το κακό με τον καπιταλισμό είναι οτι έχει δώσει υπόσταση και αξία σε μία ανύπαρκτη και χωρίς αντίκρυσμα "οντότητα" όπως είναι τα λεφτά, βάζοντας στην άκρη τον άνθρωπο.

Το ανησυχητικό αυτές τις μέρες είναι οτι όλοι έχουμε ακονίσει νύχια και δόντια και είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλον, αποτέλεσμα της παντελούς απουσίας οράματος και ελπίδας. Σε λίγο καιρό αν κάτι δεν αλλάξει θα αρχίσει να λειτουργεί ο πραγματικός κοινωνικός αυτοματισμός, η μία ομάδα θα στρέφεται εναντίον της άλλης όχι πια θεωρώντας οτι παρακωλύει την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας αλλά στα πλαίσια της λογικής "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα".
Οι προβλέψεις για το μέλλον της χώρας δεν είναι ευοίωνες και τα τεράστια θέματα που θα ανακύψουν μπορούν να λυθούν μόνο πολιτικά σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο με τις αγορές και τα αρπαχτικά σε δεύτερη μοίρα. Κάτι τέτοιο φυσικά θα γίνει μόλις επέλθει πραγματικά η συνειδητοποίηση οτι μιλάμε για διεθνές πρόβλημα που είναι τελικά δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος.

Καλή και χρυσή η οικονομική επιστήμη, αλλά έχει έρθει ο καιρός να υποταχθεί στην πολιτική και για να γίνει αυτό χρειαζόμαστε "πολιτικούς ογκόλιθους", πραγματικά πολιτικά όντα και όχι αποτυχημένους ή λαμόγια.

ΥΓ: Ένα βήμα πριν το ΚΚΕ.

Ανταπόκριση στο προσκλητήριο ενότητας του Αντώνη Σαμαρά

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ, αγαπητέ Πρόεδρε, Αντώνη,

Γράφω αυτή την ανάρτηση- επιστολή- κατάθεση ψυχής, ανταποκρινόμενη κι εγώ μαζί με χιλιάδες άλλων Ελλήνων στο προσκλητήριο εθνικής ενότητας, συναισθανόμενη την τεράστια ευθύνη όλων μας για την ανοικοδόμηση μίας νέας Ελλάδας.

Μίας Ελλάδας της προόδου, της ανάπτυξης, της καινοτομίας, της ορθοδοξίας, της Παναγίας, των αυτοχθόνων...

Έμπλεη συγκίνησης άκουσα την αναφορά στη "Νέα Ελλάδα" στη νέα Μεγάλη Ελλάδα, στη νέα στροφή του Ελληνισμού. Ένα νέο όραμα γεννήθηκε από το βήμα ενός συνεδρίου.
Με δακρυσμένα μάτια και καρδιά να χτυπάει δυνατά μετά το πέρας της ομιλίας σου Πρόεδρε (με συγχωρείς για τον ενικό αλλά σε νιώθω πια δικό μου άνθρωπο), αναζήτησα τρόπους να γίνω κι εγώ μία μικρή αλλά σημαντική ψηφίδα, ένα απλό αλλά ουσιώδους σημασίας τούβλο, στον τοίχο που θα απομονώσει την Ελλάδα από τους εχθρούς της και θα την καταστήσει τη νέα υπερδύναμη, μακριά από πολυπολιτισμικές επιρροές. Έπεσα λοιπόν πάνω στο ρεπορτάζ του ΣΚΑΙ για τα εκατοντάδες αιτήματα συνΕλλήνων και  αναθάρρησα, τελικά δεν έχουν χαθεί όλα, σκέφτηκα και αποφάσισα να κοινοποιήσω κι εγώ το αίτημά μου για συμμετοχή στην προσπάθεια για να ταρακουνήσω όλο και περισσότερο κόσμο.

Είμαστε ο σπόρος που δεν πεθαίνει Πρόεδρε, ο σπόρος ο εκλεκτός, το γένος των χαρισματικών, ο λαός που είναι ικανός για τα πάντα. Χρόνια τώρα αλήτες κουφάλες πολιτικοί (του ΠΑΣΟΚ εννοείται), μας τάιζαν ευρά και δραχμές και επέτρεψαν σε νέες τεχνολογίες συγκεκριμένης "προελεύσεως" να υπεισέλθουν στην καθημερινότητά μας για να μας φυράνουν. Ηλεκτρισμός, τηλέγραφος, τηλεφωνία, Ίντερνετ, Φέισμπουκ, κινητά... Γιατί να ντραπώ να πω την προέλευση; Είναι όλα δημιουργήματα Εβραίων! που δολίως έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας και έχουν δημιουργήσει εξάρτηση. Τις παλιές εποχές οι κοινωνίες και οι οικογένειες ήταν ενωμένες, όλοι κοντά γύρω από μία φωτιά για να βλέπουν και να ζεσταίνονται, όλοι στις πλατείες και στα καφενεία. Δεν υπήρχε αυτός ο παράγοντας αποξένωσης και αφελληνισμού που ακούει στο όνομα "Ίντερνετ".

Πρόεδρε, είσαι ο εκλεκτός, ο Ένας, που μπορεί και πάλι να γυρίσει τους Έλληνες στις ρίζες τους, μπορεί και πάλι να αναζωογονήσει τις οικογένειες και τα χωριά, να φέρει τον κόσμο κοντά. Όλοι μαζί μόνο Έλληνες, ο ένας για τον άλλον. Μπορούμε να κλείσουμε τις πόρτες, να μην αποτελούμε πια μέρος της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, να καταργήσουμε τη διδασκαλία άλλων γλωσσών στα σχολειά που τόσο αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία της κοινωνίας, να κλείσουμε τις πόρτες σε όσους έχουν ως απώτερο στόχο την αλλοίωση της Ελληνικής κοινωνίας και επιτέλους να τονώσουμε το εθνικό φρόνημα των παιδιών που έχουν φτάσει στο σημείο να αδιαφορούν για τα πάντα, με σωστά γραμμένα ιστορικά βιβλία όχι από προδότες Ανθέλληνες όπως γνωστή κυρία που πήγε να μας ρίξει κιόλας από κυβέρνηση. Μπορεί τη δουλειά να αναλάβουν αξιόλογοι ιστορικοί όπως ο κύριος Άδωνις Γεωργιάδης, ο Δημοσθένης Λιακόπουλος ή ο ίδιος ο Άγγελος ο Σακκέτος.

Μόνοι μας θα τα καταφέρουμε, σε μία ζεστή ατμόσφαιρα, σιγα σιγά θα ανακάμψουμε, οι λαμπροί επιστήμονες που διαπρέπουν έξω θα γυρίσουν πίσω συνεπαρμένοι από το όραμα της προόδου το οποίο εκφράζεις και θα γίνουμε μία μικρή γωνιά του πλανήτη με τεράστια δύναμη.

Πρόεδρε προχώρα και θα είμαστε όλοι στο πλάι σου. Πάτα τους συνδικαλιστές και τα κομμούνια, αυτά τα καρκινώματα που λυμαίνονται χρόνια τη χώρα, που επίτηδες τους έδωσε δύναμη ο Εβραιομασώνος Παπανδρέου, κάνε τους σμπαράλια με μία σιδερένια γροθιά, δεν χωράνε στο όραμά μας. Είδαμε από το 1981 και μετά τι έκαναν στη χώρα, από παράδεισο την μετέτρεψαν σε μία πολυπολιτισμική κόλαση που κάθε ένα βήμα βλέπεις και έναν μαυριδερό, προφανώς εγκληματία, ή μία μαυριδερή προφανώς ελαφρών ηθών. Που απομάκρυναν τους νέους μας από την εκκλησία που κατάφεραν μέχρι να κάνουν και τον Ιερώνυμο, το κομμούνι, Αρχιεπίσκοπο.

Πρόεδρε βάλε τάξη στη χώρα και είμαστε δίπλα σου. Μόλις καθαρίσεις αυτή τη χωματερή που απαρτίζεται από μετανάστες, συνδικαλιστές, κομμούνια και αριστερούς, τότε η Ελλάδα θα πάει μπροστά. Κι επειδή ζούμε δυστυχώς στον 21ο αιώνα που τολμουν να έχουν και άποψη για τις πρακτικές μας άλλες χώρες και διεθνή παρατηρητήρια ελεγχόμενα από Εβραίους για τη χώρα, η εκτέλεση δεν είναι καλή ιδέα αν και αποτελεσματική. Για ακόμα μία φορά τα ξερονήσια θα μας βοηθήσουν.

Πάντα κοντά σου Πρόεδρε, για μία Νέα Ελλάδα, της Ελλάδα της Ανάπτυξης, της Ορθοδοξίας και της Παναγίας.

Ειλικρινά δική σου,

Τσούγδω

ΥΓ: Έχω κι εγώ κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες για το άνοιγμα στη Χρυσή Αυγή, να της κοινοποιήσω σ' εσάς ή στον κύριο Μαυρουδή;

Τίγκα στους αντιμεταρρυθμιστές η χώρα - Μόνη ελπίδα ο Σαμαράς

16 Ιουνίου σήμερα και αύριο, 17, κλείνουμε έναν χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από την τρικομματική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Αντώνη Σαμαρά κατά κάποιους, από την κυβέρνηση Σαμαρά κατά τον Σαμαρά.

Πολλά τα επιτεύγματα της κυβέρνησης τον έναν αυτό χρόνο, δυστυχώς μου διαφεύγουν, και πολλές οι μεταρρυθμίσεις, δυστυχώς μου διαφεύγουν κι αυτές. Πολλές και οι αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή μία, αλλά κάτι είναι κι αυτό. Ας μην είμαστε κακοπροαίρετοι.

Σε σχέση με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις η κυβέρνηση αυτή τα πάει περίφημα, αφού και επαναδιαπραγμάτευση έκανε και τους όρους βελτίωσε και όλοι παραμιλάνε από το success story και κανένας εκ των κυβερνητικών εταίρων δεν παραπονιέται για αθέτηση των προεκλογικών δεσμεύσεων.

Βασικός συντελεστής της επιτυχίας αυτής είναι ο Πρωθυπουργός, γνωστός και ως Αντώνης Σαμαράς εκ Μεσσηνίας. Φυσικά δεν θα είχε καταφέρει τίποτα αν δεν είχε στο πλευρό του ομάδα αξιόλογων συμβούλων όπως ο Γιώργος Μουρούτης, ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και ο Σίμος Κεδίκογλου, ανθρώπους που κάνουν υπερήφανους όλους τους φιλελεύθερους κεντροδεξιούς μεταρρυθμιστές, που είναι φυσικά όσοι υποστηρίζουν μετά μανίας τον κύριο Αντώνη Σαμαρά.

Εάν κάτι έχει κάνει τον κόσμο να εκτιμά τόσο τον Αντώνη τον Σαμαρά και το επιτελείο του είναι η αποφασιστικότητά του και οι επιδόσεις του στην αξιοκρατική στελέχωση οργανισμών. Ενδεικτικά:

- Μουσείο Ακρόπολης
- ΕΥΠ, ΣΔΟΕ, Εθνική Τράπεζα
- Επιτροπή Προμηθειών Υγείας
- ΕΡΤ3

Αξιοκρατικά επίσης εδιορίσθησαν και μερικοί κουμπάροι:

Παροιμιώδης ήταν και ο σεβασμός στην αντικειμενική ενημέρωση
- Κόπηκε η εκπομπή Κατσίμη- Αρβανίτη για σχόλιο κατά του Δένδια
- Προσπάθησαν να πιέσουν την Ε. Στάη να διαφημίσει την αξιόλογη εφημερίδα Παρασκήνιο
- Όπως επίσης το γνωστό σχόλιο του Πρωθυπουργικού χειροκροτητή για τα παπαγαλάκια της ΕΡΤ που κοσμεί την κάτωθι ανάρτηση.

Με πιο πρόσφατο φυσικά το άρθρο του Πρωθυπουργού στην Καθημερινή, ωδή στην ανεξάρτητη ενημέρωση, παραθέτω ένα απόσπασμα:
"Αφού η ΕΡΤ βρισκόταν μόνιμα σε... απεργία! Ποιος δεν θυμάται τις «ξαφνικές» απεργίες σε κάθε κρίσιμη επίσκεψη ξένου ηγέτη, όταν ερχόταν να προσφέρει στήριξη στη χώρα μας; Ή όταν η ελληνική ηγεσία πήγαινε στο εξωτερικό για να κερδίσει τη στήριξη μεγάλων χωρών; Αυτή η μόνιμη απεργία ήταν η... «δημόσια ενημέρωση» που θέλουν και αξίζουν οι Ελληνες; Αυτήν υπερασπίζονται σήμερα με ρεσιτάλ υποκρισίας;"


Αν κάτι έχουμε καταλάβει όλοι αυτές τις μέρες είναι οτι το αντιμεταρρυθμιστικό πνεύμα σε αυτή τη χώρα είναι έντονο και πολύς κόσμος, γύρω στο 65% δεν αντιλαμβάνεται οτι το κλείσιμο της ΕΡΤ, τα ΜΑΤ να κατεβάζουν τους πομπούς, η Digea που είναι κοινοπραξία παρανόμων ιδιωτικών σταθμών (χωρίς άδεια) να κόβει εκπομπές με περιεχόμενο που δεν της αρέσει, ιδιώτης να κάνει παρεμβολές σε συχνότητες που παραχώρησε Ευρωπαϊκός φορέας που δεν εγκρίνει η Σοφία Βούλτεψη και ο Άδωνις Γεωργιάδης, είναι μεταρρύθμιση.

Όπως μεταρρύθμιση και αξιοκρατία είναι και το να προσπαθεί η κυβέρνηση να προσηλυτίσει εργαζομένους να συμμετάσχουν στη μεταβατική ΕΡΤ απειλώντας τους οτι δεν θα έχουν θέση στη νέα ΕΡΤ, τη γνωστή και ως ΝΕΡΙΤ.

Δεν αντιλαμβάνονται οι κρατικιστές αντιμεταρρυθμιστές, οτι ένας άνθρωπος που έχει ένα τέτοιο επιτελείο συμβούλων, ένα τέτοιο ιστορικό, που παρακάμπτει τους κυβερνητικούς εταίρους πιστεύοντας οτι έχει αυτοδυναμία, που αποκλείει τον δημόσιο φορέα ενημέρωσης από διαγωνισμό, που έχει διορίσει τη μισή Μεσσηνία,  οτι αυτός είναι το νέο μεταρρυθμιστικό τοτέμ της χώρας. Αν δεν είναι ο Σαμαράς ο άνθρωπος που θα κάνει αλλαγές, που θα σταματήσει τα ρουσφέτια, που θα βάλει τέλος στο πελατειακό κράτος, που θα πάει τη χώρα μπροστά, που θα απολύσει αξιοκρατικά, που θα κυβερνά "δημοκρατικά" ποιός θα είναι;

Γιατί ποιός χρειάζεται τη Δημοκρατία και τη λήψη αποφάσεων από την πλειοψηφία όταν έχει έναν αποφασιστικό ηγέτη; Ποιός χρειάζεται το Κοινοβούλιο; Υπάρχουν οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αυτό το δημιούργημα θείας εμπνεύσεως που παρακάμπτει λάικες του Κοινοβουλίου. Η προηγούμενη αστεία κυβέρνηση δεν κατάφερε να περάσει το νομοσχέδιο Μόσιαλου λόγω των αντιδράσεων, ενώ ο μεγάλος μεταρρυθμιστής, ο λαμπρός Δημοκράτης, παρέκαμψε το Κοινοβούλιο για το καλό μας, για να ξεφορτωθούμε επιτέλους τα κηφηναριά

Γιατί ποιός έβλεπε ΕΡΤ; Ποιός βλέπει ειδήσεις στην ΕΡΤ όταν υπάρχει το δελτίο του Mega να μας πει για τις δράσεις της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, του Ανδρέα Ψυχάρη, του Άκτωρα, της Ελλάκτωρ; Ποιός έβλεπε ΕΡΤ όταν μπορούσε να δει τι συμβαίνει με τις παραστάσεις του Μάικ του Φασολάκη; Ποιός έβλεπε ΕΡΤ όταν μπορούσε να ενημερωθεί για τη διασκέδαση που χτυπάει κόκκινο στη Μύκονο; Μα φυσικά κανένας. Η απουσία τέτοιων θεαμάτων κατέστησε την ΕΡΤ μη ανταγωνιστική και με χαμηλή τηλεθέαση. Ποιός έβλεπε ντοκιμαντέρ; Ποιός έβλεπε Εξάντα; Ποιός Κουτί της Πανδώρας; Ποιός εκπομπές λόγου;

Το πρόβλημα όμως είναι οτι αν και ο μεγάλος μεταρρυθμιστής από τη Μεσσηνία νομίζει οτι είναι αυτοδύναμος και κυβερνά μόνος, έχει κυβερνητικούς εταίρους καθώς δεν κατάφερε να αποσπάσει την αυτοδυναμία. Καλή χρυσή η Δημοκρατία αλλά έχει και μερικά προβλήματα. Όπως ας πούμε όταν συγκυβερνάς θα πρέπει να έχεις συμφωνήσει σε κάποια σημεία, να σέβεσαι την άποψη των εταίρων σου και να μην τους αιφνιδιάζεις, να λαμβάνεις από κοινού αποφάσεις... 
Ενώνω τη φωνή μου με όσους έχουν αγανακτήσει πια με το Δημοκρατικό πολίτευμα και συμφωνούν οτι πρέπει να πάμε σε πιο ολιγαρχικές καταστάσεις που θα παρακάμπτουν άμεσα και χωρίς προφάσεις το Κοινοβούλιο. Οι μεταρρυθμίσεις που περνάνε από Υπουργικά Συμβούλια, από το Κοινοβούλιο, ενώ έχει προηγηθεί Δημόσια Διαβούλευση, είναι για φλώρους θεωρητικούς αναλυτές σε διάφορα TED.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

ΑΝΤΩΝΗ ΠΡΟΧΩΡΑ, ΑΠΟΛΑ ΚΑΙ ΔΙΟΡΑ

Απαραίτητη η παραίτηση Σαμαρά

Νομίζω οτι γενικά στη χώρα υπάρχει μία παρανόηση σε σχέση με το πώς πρέπει να λειτουργεί μία Δημοκρατία και πώς να συμπεριφέρεται μία δημοκρατική κυβέρνηση. Ειδικά σε συνθήκες κρίσης η οποία βέβαια αν πιστέψει κανείς τις κυβερνητικές διαρροές και τα ρεπορτάζ περι success stories δεν υπάρχει.
Ο Σαμαράς λοιπόν με μία κίνηση επίδειξης πολιτικού τσαμπουκά προέβη σε μία ενέργεια πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά που έχει ξεσηκώσει μία αντίδραση πέρα από κάθε φαντασία. Τι έγινε ξαφνικά λοιπόν και όλος ο κόσμος, αλλά κυριολεκτικά όλος ο κόσμος ασχολείται με την ΕΡΤ και όλοι οι Έλληνες ψάχνουν να δουν πειρατικά κρατική τηλεόραση; Μήπως ξαφνικά αγάπησαν την ΕΡΤ; Μήπως όλοι αυτοί την έβλεπαν ανελλιπώς; Μήπως όλοι διαφωνούν με την εξυγίανση ή ήθελαν να συνεχίσει το καθεστώς που υπήρχε; Μήπως είναι όλοι αριστεροί πατενταρισμένοι αγανακτισμένοι;
Η απάντηση είναι πολύ απλή: Η Δημοκρατία βιάσθηκε live με προκλητικότατο τρόπο.

Η κυβέρνηση είχε πάρει μία απόφαση εδώ και πολύ καιρό, είχε διαρρεύσει μέσω συγκεκριμένου ομίλου τα σχέδια για να σφυγμομετρήσει αντιδράσεις και επέλεξε να εφαρμόσει την απόφαση αυτή, γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι τους υπέροχους κατά τα άλλα κομπάρσους Βενιζέλο και Κουβέλη. Με μία πυγμή που θα ζήλευε ακόμη και η Χρυσή Αυγή την οποία προσπαθεί η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά να προσεγγίσει με κάθε τρόπο, άρχισαν να κατεβάζουν οργανωμένα πομπούς από το μόνο νόμιμο τηλεοπτικό δίκτυο στην Ελλάδα.

Κατόπιν άρχισαν τις απειλές, τις επισκέψεις με τα ΜΑΤ για εκκενώσεις κτηρίων και την υπενθύμιση σε 2500 άτομα οτι είναι απολυμένοι άρα κάνουν παράνομη κατάληψη του τέως χώρου εργασίας τους.
Όλοι όσοι έβλεπαν ΝΕΤ την ώρα της διακοπής είδαν την εικόνα να παγώνει αφού είχε ανακοινωθεί οτι τα ΜΑΤ πάνε να κατεβάσουν τους πομπούς και στη συνέχεια έπιασαν τους εαυτούς τους να προσπαθούν να δουν πειρατικά ΕΡΤ! Δυο μέρες τώρα από link σε link πάμε για να δούμε τη μαραθώνια μετάδοση της ΝΕΤ ενώ πλήθος κόσμου δείχνει τη συμπαράστασή του.
Για τον πολύ απλό λόγο, οτι δεν γίνεται ένας Πρωθυπουργός που κυβερνάει από καθαρή κωλοφαρδία μετά τις τραγικές του επιλογές και το απίστευτα χαμηλό ποσοστό του πήρε στις εκλογές, να γράφει τους εταίρους του και να συμπεριφέρεται σαν ο μέγας όλων αρχηγός.
Δεν γίνεται αυτός ο άνθρωπος να τολμάει να μιλάει για ΕΡΤ άνδρο ρουσφετιών όταν όλη η Ελλάδα γελάει με τους διορισμούς Μεσσηνίων εδώ κι εκεί, όταν όλο το μουσείο της Ακρόπολης είναι τίγκα στους Μεσσήνιους.

Ο Αντώνης Σαμαράς πήρε μία τραβηγμένη απόφαση και θα πρέπει να πληρώσει τις συνέπειές της. Προκάλεσε τα δημοκρατικά ένστικτα όλων των Ελλήνων (περίεργος λαός, είχαν αγανακτήσει και όταν κάποιος άλλος τους πρότεινε δημοψήφισμα :-) ) και προφανώς δεν μπορεί να κάνει τώρα βήμα πίσω. Η αντίληψή του για το πως πρέπει να λειτουργεί ένας Πρωθυπουργός, μία κυβέρνηση και η δημόσια τηλεόραση είναι προκλητική, το ίδιο και του εκκαθαριστή Σίμου Κεδίκογλου για του οποίου τους διορισμούς βοά το Διαδίκτυο. Είναι αλήθεια οτι η ΕΡΤ με την προηγούμενη διακυβέρνηση έκανε κάποια βήματα μπροστά, με τον Σαμαρά και τους κολαούζους του έκανε 100 βήματα πίσω.

Είναι προφανές οτι ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι Πρωθυπουργός. Δεν σεβάστηκε ούτε τους εταίρους του παρακάμπτωντάς τους, ούτε τη Βουλή, ούτε τη Δημοκρατία και προσπάθησε να κάνει επίδειξη τσαμπουκά προκειμένου να ενθουσιάσει Χρυσαυγίτες και αυτοαποκαλούμενους φιλελεύθερους με βαθιά κόμπλεξ προς οτιδήποτε κρατικό.

Το θέμα άλλωστε έχει ξεφύγει πια, όλος ο πολιτισμένος κόσμος έχει αντιδράσει, η EBU παραχωρεί τις συχνότητές της και κάποιος ιδιώτης κάνει παρεμβολές με ύποπτο τρόπο, απειλές γίνονται από το Υπουργείο Οικονομικών σε όποιον αναμεταδίδει ΕΡΤ, κόβουν τηλέφωνα και Internet στην ΕΡΤ, ενώ η Digea ο νέος νταβατζής των συχνοτήτων κόβει κατά βούληση το σήμα σε σταθμούς.
Όλα αυτά συνιστούν αντιδημοκρατική εκτροπή και ο άνθρωπος υπό τον οποίον έγιναν αυτά, δεν μπορεί να συνεχίσει να ηγείται της χώρας. Η ατολμία του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ που προφανώς νομίζουν οτι με κάποιον μαγικό τρόπο θα ανακάμψουν στο μέλλον κάνει κακό στη χώρα. Αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν απομακρυνθεί από την Πρωθυπουργία θα συνεχίσει τον ακροδεξιό τσαμπουκά του, από κοντά με την ομάδα Αλήθειας σε μία προσπάθεια να συγκινήσει τη Χρυσή Αυγή.

Η εμπέδωση της Δημοκρατίας στη χώρα είναι πιο σημαντική από ποτέ, αποφασίζομεν και διατάσσομεν τσαμπουκάδες δεν μπορούν να περάσουν. Οι ευαισθησίες του Κουβέλη και του Βενιζέλου δεν πείθουν κανέναν. Ειδικά ο Βενιζέλος δεν ήταν αμέτοχος στην προηγούμενη πτώση της δικής του κυβέρνησης, οπότε τα "το ΠΑΣΟΚ δεν ρίχνει κυβερνήσεις μόνο γέλωτα προκαλούν". Αν ο Σαμαράς πέσει θα το έχει προκαλέσει μόνος του (περίεργα φετίχ έχει ο άνθρωπος).

Δεν ξέρω αν η λύση είναι οι εκλογές, αλλά ο Σαμαράς δεν μπορεί να παραμείνει Πρωθυπουργός.

ΥΓ: Όπως θα είδατε δεν αναφέρθηκα στην ΕΡΤ η συζήτηση πια έχει ξεφύγει από αυτή τη βάση.

Η επανάστατη του αυτονόητου reloaded

Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, διεξάγεται πολύ έντονα η συζήτηση για έναν νέο πολιτικό φορέα στον χώρο του κέντρου. Συγκεκριμένα του κέντρου και όχι μόνον της κεντροαριστεράς, όπου κέντρο ο μέσος χώρος μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς (διευκρινίζω γιατί μέχρι και γι' αυτό υπάρχουν διαφωνίες). Ενώ παρατηρείται οργασμός δημιουργίας νέων κομμάτων στα άκρα του δημοκρατικού (;) τόξου, το κέντρο είναι πιο φτωχό από ποτέ. Εν ολίγοις η καμπύλη στην οποία έχω αναφερθεί στο παρελθόν έπαψε να είναι συγκεντρωμένη στο κέντρο και έχει αποκτήσει δυο κύριες συγκεντρώσεις στα άκρα, τις οποίες προσωπικά σχηματοποιώ ως εξής:

Δυο είναι τα τινά, ή οι πολίτες έχουν μπουχτίσει με το κέντρο, με τις μέσες λύσεις που πρέπει να βολέψουν τους πάντες και γουστάρουν άκρα και ακραίες λύσεις ή που δεν υπάρχει εκείνο το πρόσωπο, εκείνο το κόμμα, εκείνο το όραμα για να τους συσπειρώσει. Επιλέγω να πιστεύω το δεύτερο αν και φοβάμαι οτι μπορεί να ισχύει το πρώτο. Επειδή όμως από το πρώτο η επιστροφή σε ομαλές πολιτικές συνθήκες θα είναι δύσκολη και επίπονη, θα επιλέξω να επικεντρωθώ στο τι πιστεύω οτι πρέπει να συμβεί αν ισχύει το δεύτερο.

Υπάρχουν διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που επιδιώκουν να καλύψουν το κενό που περιέγραψα πιο πάνω, η Δράση, η Δυναμική Ελλάδα, το κόμμα του Λοβέρδου και σίγουρα καμία δεκαριά ακόμη που μου διαφεύγουν. Θα προσπαθήσω να αναλύσω γιατί πιστεύω οτι αυτοί οι σχηματισμοί δεν έχουν καμία πιθανότητα επιτυχίας, αφήνοντας εκτός ανάλυσης το "κόμμα Λοβέρδου" καθώς είναι στο ίδιο μήκος κύματος με προσπάθειες όπως "το κόμμα Σαμαρά, το κόμμα Αβραμόπουλου, το κόμμα Τσοβόλα, το κόμμα Κατσέλη" και λοιπά προσωποκεντρικά κόμματα.

Στο facebook της Τσούγδως έχω 1000 και κάτι φίλους, στο twitter 4.500 followers. Με περίπου 30-40 άτομα τυχαίνει να συμφωνώ τις πλείστες των περιπτώσεων σε όλα. Έστω λοιπόν οτι αποφασίζουμε αγανακτισμένοι να ιδρύσουμε ένα κόμμα. Ο καθένας από εμάς θα προσελκύσει 40 γνωστούς, λίγο θα κινήσει το ενδιαφέρον η προσπάθεια, λίγο αυτοί που ψάχνονται θα ενδιαφερθούν, θα φτάσει να συζητιέται μεταξύ ας πούμε 3.000 ανθρώπων. Δηλαδή τίποτα, ουσιαστικά ανύπαρκτο. Εμείς όμως οι 40 που θα αποτελούμε τον πυρήνα και θα συναναστρεφόμαστε ο ένας τον άλλο και τους φίλους μας, θα έχουμε την ψευδαίσθηση της μεγάλης αποδοχής, θα ακούμε καλά λόγια, θα μαζευόμαστε μεταξύ μας και θα ευλογούμε τα γένια μας, θα παραπονιόμαστε οτι ενώ είμαστε ένας χείμαρρος τα ΜΜΕ δεν μας προβάλλουν και μετά όταν θα έρθει η στιγμή της καταμέτρησης των δυνάμεων θα κλαίμε και θα καταλήξουμε οτι ναι κάναμε λάθη, δεν ανοιχτήκαμε, η κοινωνία θέλει τον εύκολο λόγο, δεν ήταν έτοιμη για εμάς που προτείνουμε τον δύσκολο δρόμο, φταίνε τα ΜΜΕ και ο υπόγειος πόλεμος που μας έγινε και πλείστες άλλες δικαιολογίες.

Η τύχη λοιπόν του κόμματος που σας περιέγραψα θα είναι το πιθανότερο και η τύχη οποιουδήποτε νέου σχηματισμού συνεχίζει να αγνοεί οτι πολιτική είναι η τριβή με την κοινωνία και όχι με τον κύκλο του καθενός. Είναι δικαίωμα κάθε ομάδας ανθρώπων που συμφωνούν να δημιουργήσουν έναν ελιτίστικο φορέα για αυτούς και την παρέα τους, δεν μπορεί όμως να περιμένουν και πολλά, δεν γίνεται μόνιμα να φταίει η ανώριμη κοινωνία...

Πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων την Κική Δημουλά

"Οι μετανάστες μας κλέβουν και μας παίρνουν τα παγκάκια", αυτή η αποστροφή παρουσιάστηκε εχθές ως μία φράση που ξεστόμησε η Κική Δημουλά σε εκδήλωση των atenistas στην Κυψέλη. Όλα τα ρεπορτάζ που υπήρχαν στο Internet ανέφεραν οτι δημοσιογράφος της εφημερίδας των Συντακτών σε ρεπορτάζ της εξέφρασε τον καημό της που η Δημουλά αντί να πει κάτι "μακρύ, μεγάλο και βαθυστόχαστο" επέλεξε να πει κάτι που θα έλεγε η κάθε μεγάλη σε ηλικία κυρία που μένει στο κέντρο. 
Κατευθείαν φυσικά ξεκίνησε η επανάσταση. Ούτε διασταύρωση της είδησης, ούτε τίποτα. Κανείς δεν περίμενε να διαβάσει το πλήρες ρεπορτάζ, κανείς μία ενδεχόμενη απάντηση σε ένα απόσπασμα άρθρου που ήταν πασιφανές οτι δεν ήταν ολοκληρωμένο. Αρκούσε και μόνον η υπόνοια οτι μία τέτοια φράση ειπώθηκε από ένα άτομο που θεωρείται "πνευματικός άνθρωπος" όσο κι εάν η ίδια αποποιείται τον χαρακτηρισμό. 
Οι αντιδράσεις κινήθηκαν στο κλίμα:
"Έτσι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι;"
"Ποτέ δεν μου άρεσε η Δημουλά, ήταν πάντα υπερεκτιμημένη" 
"Θα ξεχάσω εγώ οτι υποστήριζε τον Ψινάκη και τον Κακλαμάνη;"
"Ο μόνος ποιητής είναι ο Νίκος Γκάλης (λόγω της ημέρας)"

Μόλις μερικές ώρες μετά κυκλοφόρησε το πραγματικό κείμενο της ομιλίας της ποιήτριας και αποδείχθηκε οτι δεν είχε πει αυτά που της καταλόγιζε το ρεπορτάζ αλλά εντελώς διαφορετικά πράγματα. Και πάλι όμως με τη δυναμική που είχε πάρει η αρχική είδηση, με την αρνητικά φορτισμένη εντύπωση που είχε προκαλέσει η φερόμενη ως δήλωση της ποιήτριας τίποτα δεν άλλαξε. Ελάχιστοι αισθάνθηκαν την υποχρέωση να ανασκευάσουν και άλλοι έψαχναν να βρουν άλλα ψήγματα "ρατσισμού" στην ομιλία ή αν δεν έβρισκαν να τα εφεύρουν για να μπορέσουν να συνεχίσουν τον λιθοβολισμό. Είχε στηθεί ένα ολόκληρο πανηγύρι γύρω από την Δημουλά και η αλήθεια δεν μπορούσε, δεν είχε το δικαίωμα να τους το χαλάσει. Δηλαδή τόσα τουιτς, τόσα στάτους στο facebook, τόσες εκδηλώσεις ανωτερότητας (στα όρια του κομπλεξισμού) από - σχεδόν- ομοτέχνους της, δεν γινόταν να χαθούν, πολλώ δε μάλλον να ανασκευαστούν. Και ψέματα να ήταν η δήλωση, η χολή για τη Δημουλά έπρεπε να τεκμηριωθεί. Όλοι φυσικά κινούνταν στο κλίμα "εντάξει κανείς δεν είναι τέλειος", λογική που κρύβει από πίσω βέβαια μία pathetic συλλογιστική του τύπου "εγώ που έχω αγγίξει την τελειότητα καταλαβαίνω οτι υπάρχουν και ημιτελείς άνθρωποι".

Ας δούμε όμως τι ακριβώς είπε η Κική Δημουλά, τι ενόχλησε στιγμιαία και τι ενοχλεί γενικά.

Η Κική Δημουλά λοιπόν, μόνιμη κάτοικος Κυψέλης περιέγραψε την εξέλιξη της γειτονιάς, πώς ήταν παλιά και πώς έγινε. Όπως λέει έζησε τα ωραία χρόνια της Κυψέλης και προφανώς ζει και τα άσχημα χρόνια της Κυψέλης, κάτι το οποίο της δίνει το δικαίωμα να μιλήσει για την Κυψέλη, να περιγράψει τα προβλήματα και τις συνθήκες διαβίωσης, σε αντίθεση με όσους η μόνη τους επαφή με την Κυψέλη είναι να ψάξουν για καμία ωρίτσα να παρκάρουν σε περίπτωση που έχουν κάποια υποχρέωση στη γύρω περιοχή....

Τρια χρόνια μετά, οι μαφίες συνεχίζουν να αλωνίζουν

Πέρασαν κιόλας τρια χρόνια από τη μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε από το Καστελόριζο την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης. Την αναγγελία της είδησης την δεχθήκαμε αν όχι με εχθρικότητα, τουλάχιστον με έντονο σκεπτικισμό. Τρια χρόνια μετά υπάρχουν άπειρες διαψευσμένες προβλέψεις, πράγματα που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα και εντυπωσιακές αλλαγές στην κοινωνία.

Το κλίμα που επικρατούσε τότε διεθνώς ήταν οτι η Ελλάδα "έπεσε έξω", είχε ξεγελάσει με τα ψευδή στοιχεία που έδινε για το έλλειμμα και οι αγορές έκλειναν. Όσο κι αν προσπαθούσαν κάποιοι να τονίσουν οτι το πρόβλημα δεν είναι τοπικό, αλλά ευρωπαϊκό, φαινόταν σαν να προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Η ίδια η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη να δεχθεί μία τέτοια άποψη. Το βάθος του προβλήματος άρχισε να διαφαίνεται σιγά σιγά, όταν την Ελλάδα ακολούθησε σειρά άλλων χωρών. Πλέον όλοι αποδέχονται οτι οι ρίζες του προβλήματος είναι βαθιές, μιλάμε για τεράστιο χάσμα Ευρωπαϊκού Νότου και Ευρωπαϊκού Βορρά. Προς το παρόν έχουμε μείνει σε αυτή τη διαπίστωση και αναμένουμε να ληφθεί κάποιου είδους απόφαση από όλες τις χώρες για το τι μέλλει γενέσθαι...

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί σχετικά άνετα μετά από αυτά τα τρια χρόνια οτι "τα Μνημόνια δεν βγαίνουν και αποτελούν εμμονή στο λάθος". Τι είναι αυτό που "δεν βγαίνει" όμως; Κάθε φορά συζητάμε όλο και αγριότερα, όλο και αγριότερα μέτρα, απότοκο της μη εφαρμογής ήδη ψηφισμένων, των απωλειών στα έσοδα, της μη επαρκούς δημοσιονομικής προσαρμογής. Όλοι συνομολογούμε οτι κάποια στιγμή πρέπει σαν κοινωνία και σαν χώρα να πούμε ένα: φτάνει, ως εδώ ήταν οι αντοχές μας. Και για να πούμε αυτό το "φτάνει" σημαίνει οτι θα έχουμε κάνει τα πάντα, θα βλέπουμε οτι ζητούνται κι άλλα και δεν θα τα κάνουμε.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: Τι έχουμε κάνει τα τρια αυτά χρόνια σαν χώρα και σαν κοινωνία; Σε ποιούς τομείς έχουμε βελτιωθεί, τι θυσίες έχουμε κάνει; Ποιά είναι τα γενναία βήματα που έχει κάνει το πολιτικό μας σύστημα;

Σαν κοινωνία έχουμε κάνει θαυμαστή υπομονή. Η ταραγμένη περίοδος που πέρασε η χώρα από το καλοκαίρι του 2011, μέχρι τον Νοέμβρη του 2011, έχει παρέλθει αφήνοντας στο πέρασμά της τέρατα. Έχουμε υπομείνει σχετικά στωικά περικοπές μισθών, επιδομάτων, συντάξεων, παρατηρούμε την όλο και αυξανόμενη ανεργία, έχουμε δεχθεί το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, εν ολίγοις έχουμε υπομείνει όλα εκείνα τα δημοσιονομικά μέτρα που προέβλεπε το Μνημόνιο....

30% των πολιτών πιστεύει οτι ήταν καλύτερα επι χούντας...

...Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε όλως τυχαίως 21η Απριλίου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό, ουσιαστικά είναι άτοπο. Δηλαδή τι συγκρίνουμε, τη χούντα με τη χούντα; Σύμφωνα με τις αφηγήσεις που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, ζούμε σε μια επαίσχυντη χούντα, οπότε ο κουρνιαχτός που έχει ξεσπάσει τόσο για το ερώτημα της δημοσκόπησης όσο και για το εύρημα είναι υποκριτικός.
Προσωπικά δεν έχω ζήσει τη χούντα, οπότε εμπιστεύομαι όσους αξιόλογους ανθρώπους κραυγάζουν συνεχώς "χούντα", προφανώς κάτι παραπάνω θα γνωρίζουν για να χρησιμοποιούν έναν χαρακτηρισμό τέτοιου βάρους για την παρούσα κατάσταση, είναι γνωστό οτι με αυτά τα πράγματα δεν παίζουμε, οπότε λογικά δεν το χρησιμοποιούν ως "σχήμα λόγου". Ειδικά αν σκεφτούμε οτι μιλάμε για καθαρούς και ενάρετους ανθρώπους που αγωνίζονται για τα δικαιώματά μας, είτε εξ' αριστερών είτε εκ δεξιών, αποκλείεται να υιοθετούν τέτοιες υπερβολές, χωρίς να σκέφτονται τον όποιον αντίκτυπο.

Θεωρώ λοιπόν την αντίδραση ειδικά από μεριάς των ανθρώπων που το πρωί όταν ξυπνάνε τους λες καλημέρα και σου λένε "πού την είδες, την καλή τη μέρα, αφού έχουμε χούντα", πολύ υποκριτική. "Χούντα των Μνημονίων, της Μέρκελ, του ΔΝΤ" όπως και να έχει κατά την άποψή τους δεν έχουμε Δημοκρατία πάντως. Η περικοπή των συντάξεων και των μισθών, η ανεργία, τα δημοσιονομικά μέτρα, η δράση της αστυνομίας, επαρκούν για να τεκμηριωθεί η ύπαρξη χούντας στη χώρα. Επομένως (σε συνέχεια αυτού του αξιόλογου συλλογισμού) ένα χουντοφασιστοναζιστικό κόμμα, είναι λογικό να βρίσκεται στο Κοινοβούλιο μίας χώρας που έχει κατ' επίφαση Δημοκρατία, αλλά στην ουσία χουντικό πολίτευμα.

Απορώ γιατί σοκαρόμαστε με ένα τέτοιο δημοσκοπικό εύρημα, όταν επικρατεί η λογική "κάθε πέρυσι και καλύτερα", όταν υπάρχει μία μόνιμη αναπόληση του  παρελθόντος, όταν ο,τιδήποτε νέο και διαφορετικό πνίγεται. Σε αυτή τη χώρα έχουμε γεμίσει νοσταλγούς. Κανένας δεν ατενίζει με ελπίδα το μέλλον, οπότε δεν ασχολείται με αυτό και με όσα καλά μπορεί να μας περιμένουν σε βάθος χρόνου. Άλλοι νοσταλγούν την εποχή του Ανδρέα, άλλοι την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, άλλοι την εποχή του Μητσοτάκη και άλλοι την εποχή της χούντας. Και πού είναι το περίεργο όταν η τελευταία καταγεγραμμένη άποψη της Ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με το πολίτευμα που αντικατόπτριζε και τις πεποιθήσεις, ήταν στο δημοψήφισμα του 1974;

Μας ψεκάζουν, χειροκρότησαν τον ΓΑΠ

Ένα περίεργο φαινόμενο παρατηρήθηκε εχθές στο ΣΕΦ καθώς έλλογα έμβια όντα χειροκρότησαν τον πρώην Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.  Η διπλανή φωτογραφία σχεδόν σοκάρει....

Προσωπικά βρισκόμουν εκεί και θα σας περιγράψω ευθύς αμέσως τους ανθρώπους αυτούς για να βοηθήσω στον εντοπισμό και στην εξολόθρευσή τους, φυσική ή ηθική δεν έχει σημασία. Σημασία έχει οτι δεν μπορούν να κατοικούν ή να κυκλοφορούν ελεύθεροι στην ίδια χώρα που κυκλοφορούν και όσοι γνωρίζουν οτι ο ΓΑΠ είναι ένας χαζός πουλημένος άχρηστος προδότης, που "χάλασε" το όνομα του ενός και μοναδικού Ανδρέα. 

Πράγματα αυτονόητα για όλους όσους δεν έχουν μυαλό αμοιβάδας φαίνεται να δυσκολεύουν μικρή μερίδα ηλιθίων που συνεχίζουν να βλέπουν με συμπάθεια τον ΓΑΠ. Ενώνω τη φωνή μου και την αγανάκτησή μου με ανθρώπους της διανόησης και του πνεύματος, που από εχθές υποστηρίζουν οτι όσοι προέβησαν σε μία τέτοια ενέργεια χρειάζονται λοβοτομή ή ευθανασία και οτι η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.

Είναι γνωστό οτι η χώρα θα αρχίσει να ελπίζει όταν το ΠΑΣΟΚ πάει στο 0%, ο ΓΑΠ στη φυλακή και έρθουν στα πράγματα αξιόλογοι άνθρωποι όπως αυτοί που στελεχώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ, ή όσοι σνομπάρουν εδώ και χρόνια το πολιτικό σύστημα, δεν ψηφίζουν και κάνουν αφ' υψηλού κριτική σε όλους, από τον θρόνο τους που βρίσκεται στην αίθουσα των αλανθάστων.

Ως σύνεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι παράλογο να αποθεώνεις τον ΓΑΠ όταν έχεις έναν τόσο χαρισματικό αρχηγό όπως ο Ευάγγελος ο Βενιζέλος. Πώς αποδεικνύεται αυτό; Φυσικά αν τους βάλεις να διαγωνιστούν σε debate ο Βενιζέλος θα ισοπεδώσει τον Γιώργο Παπανδρέου ανακαλώντας ξεχασμένες και από τον Μπαμπινιώτη τον ίδιο λέξεις. Ο ΓΑΠ από την άλλη επειδή δεν είναι Έλλην ε και είναι και λίγο χαζούλης, το πολύ πολύ να γελάσεις μαζί του. 

Η χαζομάρα του ΓΑΠ και η ακαταλληλότητα του αποδεικνύεται και από το γεγονός οτι παλαιά απαγόρευε το κάπνισμα που είναι γνωστό σε όλους οτι ενισχύει την εγκεφαλική λειτουργία. Πόσο υπέροχη ατμόσφαιρα εχθές μέσα στο ΣΕΦ με τσιγάρα αναμένα... Έμπαινες και χαιρόταν το πνευμόνι σου κάπνα, έλεγες "μάλιστα αυτό είναι ΠΑΣΟΚ".

Ως σύνεδρος του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ως πασόκος έχεις υπογράψει οτι θα σέβεσαι, θα αρκείσαι και θα υιοθετείς στο σύνολό της τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη για μία ζωή, χωρίς ποτέ να προτείνεις καμία τροποποίηση. Το "ΣΟ" επίσης σε δεσμεύει στο να δηλώνεις σοσιαλιστής, οπότε σοσιαλφιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες, μεταρρυθμιστές και λοιπές μπαλαρίνες, δεν έχουν θέση και οφείλεις να το καταδεικνύεις σε κάθε τοποθέτηση. Άρα οτιδήποτε βρίσκεται πέρα από αυτό, οτιδήποτε δεν θυμίζει ανδρεοπαπανδρεϊκές πολιτικές δεν έχει θέση στο κόμμα και δεν μπορεί να αποτελεί την επίσημη θέση του ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς πρέπει και οφείλεις να αναγνωρίζεις οτι ο Γιώργος Παπανδρέου πρόδωσε όλες αυτές τις αρχές, μπαστάρδεψε ιδεολογικά ένα καρασοσιαλιστικό κίνημα και ως εκ τούτου του αξίζουν γιαούρτια και όχι χειροκροτήματα....

Γιατί θα πάω στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ

Θεωρητικά από τις προηγούμενες δυο εκλογικές αναμετρήσεις έχω πάψει να θεωρούμαι ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ μιάς και δεν στήριξα το συγκεκριμένο κόμμα με την ψήφο μου. Είδα τον εαυτό μου να αδιαφορεί όλο αυτό το διάστημα μετά αλλά και πριν τις εθνικές εκλογές (αφότου ανέλαβε φυσικά ο ταλαντούχος Βαγγέλης την αρχηγία του κόμματος) για τα τεκταινόμενα, για τις προτάσεις (;) του, για τον τρόπο που επέλεξε να κατέβει στις εκλογές, για την τακτική που υιοθέτησε. Έπιασα σε ψηφοφορίες της Βουλής τον εαυτό μου να μην ξέρει ποιοί είναι οι βουλευτές του, όταν πριν δυο χρόνια που το ΠΑΣΟΚ είχε 160 βουλευτές μου ήταν πολύ πιο εύκολο.

Για εμένα η πραξικοπηματικού τύπου ανάληψη της αρχηγίας από τον Βαγγέλη Βενιζέλο ήταν η αιτία και η αφορμή να σταματήσω να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο κόμμα, μένοντας έτσι πολιτικά αλλά κυρίως ιδεολογικά άστεγη. Πολύς κόσμος βρέθηκε στην ίδια θέση. Άλλοι είχαν "αποσχιστεί" πολύ πιο πριν διαφωνώντας με την πολιτική του Μνημονίου, άλλοι διαπίστωσαν την ατολμία και άλλοι, θέλετε να πείτε πρωσοπολάτρες ή προσωποhaters, πείτε το, εγκατέλειψαν τη βάρκα λόγω προσώπων. Πιστεύω οτι το θέμα "πρόσωπα" χρειάζεται μία διευκρίνιση. Όταν προσωπικά λέω οτι δεν μου αρέσει ο τάδε, δεν εννοώ οτι δεν μου αρέσει η φάτσα του. Προφανώς εννοώ οτι δεν μου αρέσει ή καλύτερα δεν με εκφράζει η προσωπικότητά του, τα πιστεύω του, η ιδεολογία του, οι άνθρωποι που τον περιτριγυρίζουν.

Στις περσινές εκλογές, βρήκα τον εαυτό μου να προσπαθεί να διαλέξει μεταξύ Δημιουργίας Ξανά, Δράσης και Δημοκρατικής Συμμαχίας, μία κατάσταση εξόχως αστεία που καταδεικνύει τουλάχιστον ιδεολογικό κοκομπλόκο, όταν έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που δεν θεωρεί τον εαυτό του "κεντροδεξιό". Το ΠΑΣΟΚ δεν πέρασε καν από το μυαλό μου, γιατί ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε. Είχε χαθεί κάπως κάπου κάποτε. Αναζητούσε έναν τρόπο και λόγο να υπάρξει, έναν τρόπο να δικαιολογήσει την πτώση του, την "επανάσταση" βουλευτών απέναντι στην ηγεσία, αλλά παράλληλα να προβάλει τον Βενιζέλο, τον νέο αρχηγό, που εφήρμοσε τις προηγούμενες πολιτικές ως πετυχημένο. Ακόμα και σήμερα η προσπάθεια αυτή προκαλεί θυμηδία καθώς μιλάμε για κάτι εξ' ορισμού άτοπο. Το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι ένα κόμμα μπερδεμένο, που δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει ακόμη και σήμερα στον κόσμο βασικά πράγματα, διότι δεν βόλευαν καμία ηγεσία.

Από τη στιγμή της ανάληψης της Προεδρίας του ΠΑΣΟΚ από τον Ευάγγελο Βενιζέλο έχει περάσει περίπου ένας χρόνος, έχει περάσει επίσης ικανό χρονικό διάστημα από τις τελευταίες εκλογές και παρ' όλα αυτά το κενό του ολοένα και συρρικνούμενου ΠΑΣΟΚ δεν καλύπτεται από κανέναν κενρώο ή σοσιαλδημοκρατικό σχηματισμό, παρότι όλοι διαισθανόμαστε οτι δεν θα αργήσουν να γίνουν εκλογές. Το νέο φρούτο που ακούει στο όνομα "Πατριωτικό Κέντρο" δυστυχώς δεν πληροί τις προσδοκίες των περισσοτέρων μιάς και τα αξιόλογα στελέχη του εξαντλούνται στους: Αστέριο Ροντούλη, Νότη Μαριά και Γιάννη Δημαρά....

1+1=10

1+1=2

1+1=10

Και τα δυο αποτελέσματα είναι σωστά. Υπάρχουν άνθρωποι όμως που ποτέ δεν θα αποδεχθούν οτι 1+1=10, ούτε θα κάτσουν να ακούσουν κάποιον που υπομονετικά θα κάτσει να τους εξηγήσει οτι 1+1=10 στο δυαδικό σύστημα, γιατί απλά είναι πέρα από τη λογική τους. Γι' αυτούς υπάρχει η μία και μοναδική αλήθεια του 1+1=2.

Το οτι υπάρχει όμως ένα αξίωμα δεν αναιρεί οτι μπορεί για το ίδιο γεγονός να ισχύει και κάτι άλλο.
Το οτι κάποιος καταδικάζει τη βία των τρομοκρατών, το γεγονός οτι αρματώνονται με καλάζνικωφ και βγαίνουν παγανιά, δεν σημαίνει οτι δεν καταδικάζει τη βία της αστυνομίας.
Το οτι κάποιος καταδικάζει ενδεχόμενα βασανιστήρια, δεν σημαίνει οτι γουστάρει αρματωμένους τρομοκράτες και οτι βρίσκεται ιδεολογικά κοντά τους. Το οτι κάποιος επιλέγει να καταδικάσει πρώτα τη μία από τις δυο μορφές βίας, δεν σημαίνει οτι δεν καταδικάζει και την άλλη μορφή βίας ή οτι κλείνει το μάτι στη μία από τις δυο μεριές.

Ο καθένας μπορεί να επικεντρώσει όπου θέλει αρκεί να μην θυσιάζει μία θεώρηση για χάρη μίας άλλης και να μην εγκλωβίζει τη λογική του σε διαπιστώσεις που είναι πιο κοντά στο ιδεατό που ο ίδιος θα ήθελε να ισχύει.
Δεν υπάρχουν ομάδες ανθρώπων με το κοκκαλάκι της νυχτερίδας που να είναι αγγελικά πλασμένες. Άγγελοι δεν είναι ούτε οι αναρχικοί, ούτε οι αστυνομικοί, ούτε οι πολιτικοί, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι ίδιες μας οι οικογένειες. Δεν υπάρχουν επίσης ομάδες πολιτών που να είναι πιο αθώες από άλλες.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς προσεγγίζεται από τις διάφορες πλευρές αυτές τις μέρες η σύλληψη των ληστών στο Βελβεντό που εμφανίζονται και ως μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης, πού και για ποιούς λόγους επικεντρώνει ο καθένας....

Απαιτείται συμβιβασμός και συνεργασία

Βλέποντας τις φωτογραφίες από τον άγριο ξυλοδαρμό των συλληφθέντων στο Βελβεντό και το αστείο photoshop της ΕΛΑΣ, σοκαρίστηκα. Σοκαρίστηκα δε ακόμα περισσότερο από την είδηση οτι ένας εκ των συλληφθέντων ήταν παρών στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Σοκαρίστηκα έτη περεταίρω βλέποντας τις ηλικίες των συλληφθέντων, παιδάκια, που έφαγαν βρωμόξυλο από τους τιμωρούς της ΕΛΑΣ που με την ανοχή της κυβέρνησης και το backup από τη Χρυσή Αυγή την έχουν δει ράμπο.

Τα χρόνια των παχιών αγελάδων είχαμε ξεχάσει οτι σε αυτή τη χώρα το χουντικό στοιχείο είναι έντονο. Τα χουντικά απομεινάρια βρίσκονταν σε ύπνωση, είχαν βολευτεί και αυτά και είχαν βρει καταφύγιο στη φιλόξενη Νέα Δημοκρατία, σε αστείους σχηματισμούς και στη Χρυσή Αυγή του 0,5%.
Η κρίση όμως άνοιξε τον ασκό του αιόλου, οδήγησε σε πιο έντονες διαμαρτυρίες, πιο ενεργή αστυνομία, ένταση και χρήση κλιμακούμενης βίας και από τις δυο μεριές. Τα χουντικά γονίδια αφυπνίστηκαν, οι φορείς τους άρχισαν να συσπειρώνονται και σταμάτησαν να κρύβονται κάτω από τον δημοκρατικό τους μανδύα. Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, η αναγόρευση βουλευτών των άκρων ως σοβαρών και η ένταξή τους σε τέως μετριοπαθή κόμματα, οδήγησε στη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς λογικής.

Κάθε μέρα σκέφτομαι αυτό που είχε γράψει ο Θέμελης στο βιβλίο του "Μία ζωή, δυο ζωές" και ανατριχιάζω:

"Πρίν έρθει η χούντα ανήκα σε εκείνους που πίστευαν βαθιά, δίχως την παραμικρή αμφιβολία, οτι στην Ελλάδα δεν μπορούσε να επιβληθεί δικτατορία. Διατράνωνα την πεποίθησή μου οτι το δημοκρατικό ρεύμα ήταν τόσο δυνατό, ώστε δεν θα το τολμούσαν, όποιοι κι αν ήταν αυτοί που απεργάζονταν τέτοια σχέδια. Άλλωστε ο διαβόητος "κομμουνιστικός κίνδυνος" δεν υπήρχε, ακόμη κι αν έπεφτε η ΕΡΕ στις εκλογές του '67 και ερχόταν ο Γέρος της Δημοκρατίας. Όταν επιβλήθηκε η δικτατορία, το σοκ που έζησα ήταν βαθύ και διπλό. Ήταν η κατάλυση της δημοκρατίας, η φρίκη για τη χώρα μου που επέτρεψε να επωάσει χουντικά στοιχεία χωρίς να γεννήσει δυνάμεις ισχυρές που θα απέτρεπαν της επιβολή τους. Ήταν συγχρόνως ο βαθύς κλονισμός απέναντι στον εαυτό μου και στις νοητικές ικανότητές του. Αποδεικνυόμουν αστείος, γραφικός στις πολιτικές μου αναλύσεις όταν με στόμφο έλεγα οτι δικτατορίες στη σημερινή Ελλάδα δεν επιβάλλονται."

Η τακτική του "Για όλα φταίει ο Χ"

Η τακτική του "για όλα φταίει ο άλλος" είναι γνωστή, ευρέως χρησιμοποιούμενη, σαν παλιό κακό ξινό κρασί που κάνει μόνο για ξύδι. Όχι ξύδι για μαγείρεμα βέβαια, ξύδι για γενικό καθαρισμό επιφανειών  ίσως. Άνοστη τακτική, που κάποιοι θεωρούν οτι αποδίδει, την υιοθετούν καθώς είναι θεωρητικά δοκιμασμένη και κρατούν τον πολιτικό και όχι μόνον διάλογο εμμονικά καρφωμένο σε επίπεδα πατώματος. Κατέχει μία εξέχουσα θέση στο ράφι  με τις πιο ενοχλητικές και αναξιοπρεπείς τακτικές, δίπλα στην τακτική της παρελθοντολογίας.

Τα τελευταία χρόνια είναι της μοδός το "για όλα φταίνε οι συντεχνίες και ο ΣΥΡΙΖΑ". Μετά τον Δεκέμβρη του 2008 το "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" έχει φορεθεί πολύ. Η ΝΔ το χρησιμοποίησε αρχικά, το μόνο σοβαρό κόμμα στον Ελλαδικό χώρο, λέγε με ΚΚΕ, το υιοθέτησε για λίγο, ενώ με την εγκατάσταση των αγανακτισμένων στις πλατείες, τις επιθέσεις σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ και τις αντισυγκεντρώσεις έγινε και το αγαπημένο σπορ του ΠΑΣΟΚ. Για να έρθει σήμερα η συγκυβέρνηση και να στοχοποιεί μονίμως το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Από εκεί που όλα τα προηγούμενα χρόνια για τη ΝΔ έφταιγε το ΠΑΣΟΚ και για το ΠΑΣΟΚ η ΝΔ, τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τραγουδούν αγκαλιασμένοι το "περασμένα ξεχασμένα" το ένα κόμμα προστατεύει το άλλο και έχουν επικεντρωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και στα εξιλαστήρια θύματα των διαφόρων περιόδων διακυβέρνησής τους. Δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν το τραγελαφικό της κατάστασης ή απλώς ποντάρουν στην τρίτη επιτυχημένη και αξιοπρεπέσταση πολιτική τακτική του "θα περάσει ο καιρός και θα ξεχάσουν", που καταδεικνύει την εκτίμηση που τρέφουν για τους πολίτες της χώρας.

Η τακτική αυτή έχει μία Αχίλλειο πτέρνα, όταν κατηγορείς συντονισμένα κάποιον για τα πάντα αποποιούμενος των δικών σου ευθυνών, πετυχαίνεις την αθώωσή του, γιατί εκτός των άλλων αποδεικνύεις οτι ενώ ήξερες ποιός έφταιγε δεν έκανες τίποτα για να τον αντιμετωπίσεις....