"Προχωράμε". Καλό δρόμο.

Με ποσοστό της τάξεως του 97% κατάφερε να εκλεγεί εχθές Πρόεδρος του Πασοκ ο μοναδικός υποψήφιος για την ηγεσία του. Η αγωνία έφτασε στο κόκκινο για τη συμμετοχή, αλλά από το πρωί διακινούνταν η πληροφορία οτι θα έφτανε στις 200.000 (υπολογίστηκε προφανώς με ειδικό τύπο, τον ίδιο που έδωσε τα ποσοστά εγκύρων/λευκών και ακύρων τα ίδια με τις εκλογές του 2007), οπότε δόθηκε τέλος από νωρίς στην αγωνία.

Η διαδικασία της εκλογής Προέδρου του κόμματος από τη βάση που πρώτος εισήγαγε στα πλαίσια μίας λογικής αυξημένης νομιμοποίησης και ευαισθητοποίησης του πολίτη ο Γιώργος Παπανδρέου, ευτελίστηκε με μοναδικό τρόπο κατά τη χθεσινή "γιορτή της Δημοκρατίας". Μετά το μπλοκάρισμα της κατάθεσης 2ης και 3ης υποψηφιότητας το ζήτημα εξελίχθηκε σε μία τυπική διαδικασία στην οποία ήταν προφανές οτι λόγω μειωμένου ενδιαφέροντος και μη ύπαρξης δεύτερου πόλου, ο άμεσα ενδιαφερόμενος θα μπορούσε να κάνει το παιχνίδι όπως ήθελε.

Κατά τον ίδιο τρόπο φαντάζομαι οτι θα ευτελιστούν στο μέλλον και άλλοι ενοχλητικοί νεωτερισμοί όπως η Διαύγεια και το opengov. Εδώ είμαστε και θα τα δούμε.

Μόλις είδα αυτή τη φωτογραφία που ανέβασε στο twitter ο @Mosxovas στεναχωρήθηκα και δεν το περίμενα. Δεν ξέρω τι ακριβώς με στεναχώρησε, το σημειολογικό του πράγματος αν σκεφτεί κανείς το είδος και το ήθος του πολιτικού που παραδίδει και αυτού που παραλαμβάνει, το γεγονός οτι το ξέραμε από το καλοκαίρι και τα όλα όσα έγιναν οτι αυτή θα ήταν η κατάληξη (θα τα πει ο ιστορικός του μέλλοντος είπαμε), το γεγονός οτι δεν υπήρξε καμία άλλη εναλλακτική, το γεγονός οτι δεν έχω τι να ψηφίσω καθώς οι μεταρρυθμιστικές φωνές πνίγονται σε κάθε παράταξη; Το οξύμωρο οτι έφαγαν τον ΓΑΠ ενώ πανηγυρίζουν για ό,τι κατάφερε; Το γεγονός οτι κάποιοι χαίρονται καθώς πιστεύουν οτι σηματοδοτείται το τέλος του νεποτισμού, ενώ αδιαφορούν για τους διάφορους αφανείς χορηγούς, ανθρώπων που χωρίς την προβολή των ΜΜΕ και πανάκριβες καμπάνιες θα τους ψήφιζε μόνο το σόι τους;

Λυπάμαι που ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τα κατάφερε, για την ακρίβεια λυπάμαι που το είδος του πολιτικού που αντιπροσωπεύει ο Γιώργος Παπανδρέου δεν τα κατάφερε και άνοιξε και πάλι ο δρόμος για Ευάγγελους Βενιζέλους. Ελπίζω ο αρχηγός του 97% να διαψεύσει την πολύ κακή εικόνα που έχω γι' αυτόν αν και δε το νομίζω.
Ελπίζω οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που προτίμησαν να μείνουν κλεισμένες στο καβούκι τους ή συμβιβάστηκαν για να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση να μη το μετανιώσουν που δεν έσπασαν αυγά.

Για το τέλος παραθέτω ένα απόσπασμα από ανάρτηση της Αριστερής Στρουθοκαμήλου με το οποίο συμφωνώ απόλυτα....

"Σήμερα, οι χειρότεροι εκπρόσωποι αυτού του συστήματος, Σαμαράς και Βενιζέλος, προσπαθούν να σώσουν ότι σώζεται.
Ειδικά ο δεύτερος, άνθρωπος της εκκλησίας, των εξοπλισμών (κατάφερε για καιρό να τους εξαιρεί και τους δύο από κάθε μνημόνιο) και του αμετανόητου πελατειασμού (με χρήση των οριζόντιων μέτρων τα οποία μετά απέδιδε σε έμπνευση της τρόικας), ένας από τους χειρότερους καιροσκόπους όλων των εποχών που κόντεψε να βυθίσει τον Σεπτέμβρη τη χώρα σε μια αιφνίδια χρεοκοπία (με την ...εθνικά υπερήφανη στάση του να ...εκδιώξει την τρόικα και αποτέλεσμα να φτάσει η 6η δόση τον Ιανουάριο με τον Παπαδήμο, βυθίζοντας στο μεταξύ σε πρωτοφανή ύφεση την οικονομία), προσπαθεί να αναστήσει τώρα το νεκρό πια σύστημα "δούναι και λαβείν" και τον ένα του πυλώνα: το μεταπολιτευτικό ΠΑΣΟΚ...
Θα τα καταφέρει; Θα εγκλωβίσει τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας στο λαϊκιστικό του μόρφωμα; Πόσοι θα συνεργαστούν μαζί του στην αναστήλωση της παράγκας;
Σε κάθε περίπτωση, εάν στην πιο κρίσιμη στιγμή για την χώρα, το ΠΑΣΟΚ έχει να μας προτείνει Βενιζέλο... καλύτερα να συρρικνωθεί ολοκληρωτικά. Μήπως και απελευθερωθούν δυνάμεις και συνειδήσεις από την πελατειακή στρούγκα και ένα ευρωπαϊκός αέρας καθαρίσει αυτιά, μάτια και σκέψεις για το αύριο.
Το αύριο της παραγωγικής Ελλάδας και όχι εκείνης του "υπερήφανου παρασιτισμού"..."

Κηπουροί και πώς να τους ξεφορτωθείτε με δυο κινήσεις

Η χρήση της λέξης "κηπουρός" για να χαρακτηρίσουν κάποιοι προσωπικές επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά το καλοκαίρι από τον Γιώργο Φλωρίδη στην εκπομπή "Φάκελοι".
Δεν γνώριζα τότε τη "θεωρία του κηπουρού" που λέει λίγο πολύ οτι ο βασιλιάς μπορούσε να διορίσει Πρωθυπουργό όποιον ήθελε, ακόμα και τον κηπουρό του. Κάτι το οποίο φυσικά σημαίνει οτι όποιος διορίζει σε συγκεκριμένες θέσεις άτομα που βρίσκονται κοντά σε αυτόν, έχει σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, ηγεμονικές τάσεις.

Ας δούμε λίγο ποιοί θεωρούνταν κηπουροί του Γιώργου Παπανδρέου...
Η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη και οι κύριοι Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Δημήτρης Δρούτσας, Παύλος Γερουλάνος, Ηλίας Μόσιαλος, Γιάννης Ραγκούσης.

Η Τίνα Μπιρμπίλη ήταν ένα από τα άτομα που δέχθηκαν τρομερό πόλεμο από τη μέρα που ανέλαβε το νεοσύστατο Υπουργείο Περιβάλλοντος. Η πράσινη ακτιβίστρια με τις ... πράσινες εμμονές της, δημιούργησε πρόβλημα σε διάφορους μπετολάγνους, οπαδούς του δόγματος "Οικοδομή, αγάπη μου". Δύσκολα ξεχνιέται το μπαϊράκι που σήκωσαν βουλευτές του Πασοκ με αφορμή το νομοσχέδιο για τη δόμηση στις περιοχές Natura. Πρώτη φορά είχαμε Υπουργείο Περιβάλλοντος και μάλιστα με Υπουργό σχετική με το αντικείμενο. Ένα άλλο βασικό πρόβλημα της Τίνας Μπιρμπίλη ήταν οτι όπως λένε οι φήμες, ο Γιώργος Παπανδρέου τη γνώρισε σε γυμναστήριο, κάτι το οποίο προφανώς την καθιστά μη αξιόλογη, γιατί ως γνωστόν τα αξιόλογα στελέχη ή τα συναντάς σε εκδηλώσεις ή στα συστήνουν... χορηγοί.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ευρωβουλευτής του Πασοκ, άνθρωπος ηπίων τόνων, που κατέχει τα Οικονομικά, στην αρχή δεν αμφισβητούνταν ιδιαίτερα από κανέναν, εισέπραξε όμως όλη τη φθορά, κατηγορήθηκε οτι δεν διαπραγματεύτηκε και στο τέλος αντικαταστάθηκε μετά την καλοκαιρινή ανταρσία βουλευτών, που θεώρησαν ικανοποιητική την αντικατάστασή του από τον μελλοντικό ηγέτη του Πασοκ, ο οποίος μπορεί να μην κατέχει τα οικονομικά, αλλά έχει λέγειν.

Ο Δημήτρης Δρούτσας, επίσης άνθρωπος ηπίων τόνων, δεν κατηγορήθηκε ιδιαίτερα από κανέναν, προσωπικά δεν μπορώ να αξιολογήσω το έργο του, όπως και το έργο οποιουδήποτε Υπουργού Εξωτερικών, καθώς αυτό φαίνεται με τα χρόνια και με τις συμμαχίες που διαμορφώνονται.

Ο Παύλος Γερουλάνος, άνθρωπος ηπίων τόνων και αυτός, όπως άλλωστε όλοι οι κατά Φλωρίδη "κηπουροί", ανέλαβε ένα Υπουργείο μέσω του οποίου πολλοί προκάτοχοί του δια των επιδοτήσεων στον χώρο της τέχνης, δημιούργησαν πολλές χρήσιμες συμμαχίες. Δεν ξέρω κατά πόσο έπραξε το ίδιο, το έργο του δεν μπορώ να το κρίνω, αλλά θα θυμάμαι για αρκετό καιρό  την επιστολή του Θανάση Παπαγεωργίου που ένιωσε προσβεβλημένος με τη μικρή επιδότηση που πήρε.

Ο Ηλίας Μόσιαλος, άνθρωπος με βιογραφικό που απλά το χαζεύεις και σκέφτεσαι οτι το πιθανότερο είναι να μη το αποκτήσεις ποτέ, εξελέγη βουλευτής Επικρατείας. Μέχρι τον Ιούνιο του 2011 δεν είχε αναλάβει κάποια θέση και στον τελευταίο ανασχηματισμό ανέλαβε Υπουργός Επικρατείας. Λίγο καιρό αφ΄οτου ανέλαβε τα καθήκοντά του παρουσίασε σχέδιο αναδιάρθρωσης της ΕΡΤ και ξεκίνησε η .... επανάσταση τόσο από την ΕΡΤ όσο και από βουλευτές που πήγαν να πάθουν καρδιακό, ακούγοντας οτι σκέφτεται να κλείσει την ΕΤ1 και κυρίως το περιοδικό που κάθε Έλληνας αγοράζει φανατικά, τη "Ραδιοτηλεόραση". Δεν έχει αυτή τη στιγμή κάποια υπουργική θέση, στην ΕΡΤ πάντως, όπως και μέσα στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, ακόμη τον βρίζουν.

Ο Γιάννης Ραγκούσης, τέως δήμαρχος Πάρου και επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Πασοκ, ανέλαβε το Υπουργείο Εσωτερικών στην πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου. Επι Υπουργείας του πέρασε ο Καλλικράτης, ο νόμος για την ιθαγένεια, ενώ έγινε πραγματικότητα η Διαύγεια. Στη συνέχεια ανέλαβε το Υπουργείο Υποδομών, ενώ τώρα είναι αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Αποτελεί το κόκκινο πανί των εκλεγμένων στελεχών του Πασοκ καθώς υπήρξαν υπόνοιες οτι διανοήθηκε να σκεφτεί να θέσει υποψηφιότητα για την ηγεσία του Πασοκ όντας μη εκλεγμένος.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Είναι μη εκλεγμένοι! Διορισμένοι από τον Γιώργο Παπανδρέου, οπότε σύμφωνα με το σκεπτικό των πραγματικών εκπροσώπων του Ελληνικού λαού όπως η Θεοδώρα Τζάκρη, είναι και μη αξιόλογοι. Φυσικά δεν μπορούν να έχουν καμία φιλοδοξία και εξυπακούεται οτι είναι κατώτεροι των εκλεγμένων με σταυρό βουλευτών. Άλλωστε η δήλωση "δεν υπήρξα ποτέ κηπουρός" που παίζει πολύ τον τελευταίο καιρό, είναι κάτι σαν παράσημο που από εδώ και πέρα θα πρέπει να κοσμεί κάθε βιογραφικό βουλευτή ή Υπουργού.

Υπάρχει τρόπος να εκλείψουν αυτά τα πολιτικά ζωύφια, οι κηπουροί, που τόσο ενοχλούν, αρκεί να κινητοποιηθούν οι πραγματικοί εκπρόσωποι του Ελληνικού λαού.

Κηπουροί είναι: Οι βουλευτές Επικρατείας και οι εξωκοινοβουλευτικοί Υπουργοί.
Άρα:

- Κατάργηση του θεσμού των βουλευτών Επικρατείας τον οποίο εισήγαγε ο Κων/νος Καραμανλής προκειμένου να συμπεριλάβει μετά την τραυματική περίοδο της δικτατορίας στα ψηφοδέλτιά του εξέχοντες επιστήμονες, καταξιωμένες προσωπικότητες Ελλήνων που διέπρεπαν στο εξωτερικό, αλλά και προσωπικότητες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν θα ήσαν διατεθειμένες να κατέβουν στο στίβο της πολιτικής. (Σχετικό ρεπορτάζ της Καθημερινής εδώ)

- Πλήρης σύνδεση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, να μην επιτρέπεται δια νόμου να υπάρχουν εξωκοινοβουλευτικοί Υπουργοί.

Έτσι και μόνο έτσι θα σταματήσουν να υπάρχουν οι τόσο ενοχλητικοί για κάποιους "κηπουροί". Όποιος χρησιμοποιεί αυτό τον προσβλητικό χαρακτηρισμό, θα πρέπει να έχει και τα κότσια να προτείνει αυτά τα τόσο απλά πράγματα, εκτός βέβαια αν βαθιά μέσα του... ζαχαρώνει μία θέση στο Επικρατείας. Περιμένω λοιπόν από τα τόσο αξιόλογα εκλεγμένα με σταυρό στελέχη, να πάρουν τις σχετικές πρωτοβουλίες, αλλιώς καλύτερα να μην ξαναχρησιμοποιήσουν τη λέξη "κηπουροί".

Θα τα πει ο ιστορικός του μέλλοντος

Έγραφα πριν λίγο καιρό για τη λύση του μοναδικού υποψηφίου που φαινόταν να προωθούν στελέχη κοντά στον Ευάγγελο Βενιζέλο (εδώ):

"Αν όντως καταλήξουν στη λύση της μίας υποψηφιότητας, κάτι για το οποίο όσοι πρόσκεινται στον Βενιζέλο πιέζουν, θα μιλάμε για την απόλυτη παρωδία και για θρίαμβο του παρασκηνίου. Θα έχουν επιτύχει από τους 5-6 υποψηφίους να πάμε στον ένα, "για το καλό της παράταξης". Το οποίο καλό της, επιβάλλει λιγότερη δημοκρατία και πολύ Βενιζέλο.


...Μη ξεχάσω τέλος να αναφέρω οτι τα δραστήρια στελέχη τα οποία στηρίζουν τη λογική της "μίας υποψηφιότητας" είναι εκείνα που οδήγησαν με τις ενέργειές τους σε παραίτηση εκλεγμένου Πρωθυπουργού, είναι εκείνα που άνοιξαν το θέμα της διαδοχής πριν τις εκλογές και είναι τα ίδια που το καλοκαιρι του 2011 δημιούργησαν την κρίση που οδήγησε στον καταστροφικό ανασχηματισμό. Δεκτικοί σε δημοκρατικές εκπτώσεις, άτεγκτοι σε θέματα που έχουν να κάνουν με την πολιτική τους επιβίωση. Αν μη τι άλλο, έχουν θέσει πλέον πολύ ψηλά τον πήχη του θράσους."

Κι αν δεν κατάφεραν να μπλοκάρουν την εκλογή από τη βάση, κατάφεραν με χαρακτηριστική άνεση να μπλοκάρουν όλες τις άλλες υποψηφιότητες. Ξαφνικά το φαβορί, ο Ανδρέας Λοβέρδος, παραιτήθηκε (κάποιοι κακοπροαίρετοι συνδέουν την παραίτησή του από τη διεκδίκηση με ένα περίεργο ρεπορτάζ του Βηματοδότη), η Άννα Διαμαντοπούλου η έτερη της τρόικας του Πασοκ, τάχθηκε στο πλευρό του σε χρόνο που φρόντισε να δείχνει οτι ήταν τελευταία στιγμή, οι κακές γλώσσες που δεν τις πιστεύω λένε οτι το πιθανότερο είναι να τη δούμε στο Επικρατείας, ο Χρήστος Παπουτσής δεν συγκέντρωσε τον απαιτούμενο αριθμό υπογραφών, ο Στέφανος Τζουμάκας το ίδιο, ενώ ο 3ος πόλος, ο μεταρρυθμιστικός, που παρουσίασε και πλατφόρμα, δεν κατάφερε καν να αναδείξει υποψήφιο, έστω για να δείξει οτι υπάρχει. Μη ξεχνάμε επίσης οτι κάποιοι έκαναν από την αρχή που άνοιξε το θέμα, συστάσεις στον Γιώργο Παπανδρέου και σχόλια του τύπου: "Μόνο σε αποικία θα μπορούσε να ξαναείναι υποψήφιος". Πολλές συμπτώσεις ρε παιδί μου.

Προσωπικά θα ντρεπόμουν να ήμουν στέλεχος ενός κόμματος που από το καλοκαίρι και μετά το γλεντάνε 5-10 άτομα. Θα ντρεπόμουν να με κάνει ό,τι θέλει ο κάθε βλαχοτσέλινγκας ή η κάθε βλαχοτσελινγκίνα, να αναγκάζομαι να υποκύπτω συνεχώς και στο τέλος με βλέμμα αγελάδας που ρεμβάζει να δηλώνω "πάμε όλοι μαζί για τη νίκη". Θα αισθανόμουν δε πολύ γελοία αν βλέποντας οτι δεν υπάρχουν εναλλακτικές αποφάσιζα να στηρίξω μία υποψηφιότητα που δεν με καλύπτει σε τίποτα.

Είναι τουλάχιστον αστείο, να υπάρχουν άνθρωποι που καταθέτουν πλατφόρμες και να αποφασίζουν να στηρίξουν την υποψηφιότητα ενός ανθρώπου που δεν μπήκε καν στον κόπο να παρουσιάσει μία πλατφόρμα για τα μάτια του κόσμου.

Θα συμβούλευα τους εκτός τόπου και χρόνου που μιλάνε για νίκη να συνέλθουν λίγο. Προφανώς δεν έχουν καταλάβει οτι με την πολιτική απόφαση που ελήφθη να μη δοθεί η δυνατότητα σε όποιον ήθελε να διεκδικήσει την αρχηγία παρακάμπτοντας το καταστατικό, όπως άλλωστε συνέβη και το 2007, έκλεισαν το κόμμα, σε μία εποχή που βρίσκεται υπό διάλυση και θα έπρεπε να είναι ανοιχτό σε κάθε υποψηφιότητα, να έχει δρομολογήσει ιδεολογική συζήτηση κλπ.... Σε συνθήκες κρίσης δε θα βαρεθώ να το λέω η λύση είναι περισσότερη Δημοκρατία, εμπιστοσύνη στον πολίτη και όχι φοβικό κλείσιμο στον εαυτό μας, διολίσθηση προς τα άκρα, ποντάρισμα στο... "σιγουράκι" και τουμπεκί μέχρι να φτιάξουν τα πράγματα.

Όπως και να έχει όπως είπαν πολλά στελέχη, ο ιστορικός του μέλλοντος είναι ο καθ' ύλην αρμόδιος να μας διαφωτίσει για το τι ακριβώς συνέβη αυτά τα δυο χρόνια, στους ίδιους πέφτει κομματάκι δύσκολο. Ας μείνουμε στην ενημέρωση που μας προσφέρουν λοιπόν οι πρόθυμοι και θα μάθουμε σε κάνα δεκάρι χρονάκια, φιλτραρισμένα φυσικά, τι παίχτηκε στο παρασκήνιο. Ας μη ζητάμε πολλά από στελέχη που επιλέγουν πιεζόμενα και sans voir μόνο και μόνο για να βρεθούν στις λίστες ενός βυθιζόμενου κόμματος που ο μελλοντικός του ηγέτης έχει δείξει με τον τρόπο που κατάφερε να πετύχει τη μοναδική υποψηφιότητα και να συγκεντρώσει τόσες υπογραφές, πώς θα λειτουργήσει.
Δεν θα μπω κι εγώ στον κόπο να ξαναγράψω καταντώντας βαρετή τι πιστεύω οτι έγινε. Γιατί να το κάνω; Ο ιστορικός του μέλλοντος θα με καλύψει κι εμένα.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο μόνο να ευχηθώ καλή επιτυχία στο team Βενιζέλου και στις κότες που δεν τόλμησαν να είναι υποψήφιες απέναντί του μη τυχόν και βρεθούν έξω από το μαντρί. Τόση πίστη στη δημοκρατικότητα του νέου ηγέτη. Ελπίζω να μη το μετανιώσουν, αλλά δυστυχώς είμαι σίγουρη οτι θα συμβεί. Ας πρόσεχαν.

ΥΓ: Η εικόνα που χρησιμοποιήθηκε στην ανάρτηση προέκυψε μετά από αναζήτηση στο google με τον όρο "ρόμπα ξεκούμπωτη" ήταν μάλιστα και στα πρώτα αποτελέσματα, δε χρειάστηκε να ψάξω. 

Έι "μεταρρυθμιστή", σου έπεσε η κοινωνία!

"Δεν διαπραγματευτήκαμε καθόλου/ διαπραγματευτήκαμε όσο μπορούσαμε/ δεν είχαμε κανένα σχέδιο/ οι προτάσεις της ελληνικής πλευράς δεν έγιναν δεκτές/ δόθηκε μάχη/ κάναμε πίσω σε όλες τις απαιτήσεις της τρόικας/ δεν υπήρχαν κόκκινες γραμμές/ μας εκβιάζουν και τους εκβιάζουμε/ υπάρχουν περιθώρια για επαναδιαπραγμάτευση/ επαναδιαπραγμάτευση το νέο πετυχημένο σύντομο ανέκδοτο...."

...Ο καθένας έχει την εκτίμησή του για το τι ακριβώς συμβαίνει και για το πώς κινήθηκε και συνεχίζει να κινείται η ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας. Υπάρχουν εκατοντάδες διαφορετικές απόψεις που τις πλείστες των περιπτώσεων δεν βασίζονται σε πληροφορίες, καθώς κανείς δεν αισθάνθηκε ούτε στιγμή την ανάγκη να ενημερώσει αναλυτικά τους πολίτες για τα θέματα που υπήρχαν πάνω στο τραπέζι, για τα ζητήματα που άνοιγαν και για το όποιο σχέδιο κατέθεσε η Ελληνική πλευρά. Οι περισσότεροι έχουμε πλέον πειστεί οτι δεν υπήρχε σχέδιο, παρά μόνο αποδεχόμασταν ή απορρίπταμε προτάσεις της τρόικας, που δεν είχε στην αρχή τουλάχιστον πλήρη εικόνα για τα προβλήματα της Ελληνικής δημόσιας διοίκησης και για τις.... εθνικές μας ιδιαιτερότητες που μας κατέστησαν ξεχωριστή περίπτωση. Η χώρα που σώζεται κάθε μήνα και κάθε δεύτερη βδομάδα βρίσκεται λίγο πριν την (άτακτη) χρεοκοπία...

Οι τοποθετήσεις Ελλήνων και ξένων αναλυτών, πολιτικών και πολιτών που λένε οτι η χώρα χρειάζεται να αναμορφωθεί ριζικά και πρέπει να αρχίσει να αλλάζει η δημόσια διοίκηση, να γίνει λειτουργικό το ξεχαρβαλωμένο κράτος, να υπάρξει εξορθολογισμός δαπανών, αξιολόγηση παντού, άρση της μονιμότητας και εξυγίανση, ενώ τον τελευταίο καιρό αναφέρονται αόριστα αλλά με ένταση στην ανάπτυξη που πρέπει να έρθει, έχουν καταντήσει σχεδόν βαρετές. Εύκολα στα λόγια δύσκολα στην πράξη, καθώς υπάρχει ένα μεγάλο μέρος συμπολιτών μας που μπορεί θεωρητικά να συμφωνούν, αλλά φυσικά μόνο όταν έχει να κάνει με τον γείτονα...

Για να προχωρήσει μία αλλαγή σε έναν τομέα ή μία ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση είναι απαραίτητο να υπάρχει κοινωνική συναίνεση και ει δυνατόν να υπάρχει καταγεγραμμένη η στήριξη της πλειοψηφίας (μέσω δημοψηφίσματος ή της υπερψήφισης σαφούς προεκλογικού προγράμματος) ενώ οι πολίτες θα πρέπει και με ευθύνη της πολιτείας να ενδιαφερθούν και να κινητοποιηθούν ώστε να συμμετέχουν, να καταθέσουν προτάσεις, να θέλουν να γίνουν οι ίδιοι μέρος της αλλαγής.

Υπάρχουν περιπτώσεις που γίνεται μία αλλαγή απλά για να γίνει, δεν αποτελεί κοινή πεποίθηση οτι κάτι στον τάδε τομέα πρέπει να αλλάξει, ενώ οι πολίτες δεν ενημερώνονται καν για το τι είναι αυτό που επιχειρείται να διορθωθεί ή να βελτιωθεί. Όταν μία μεταρρύθμιση αποτελέσει απαίτηση όλων των πολιτών, όταν όλοι ενδιαφερθούν να καταθέσουν την πρότασή τους, όταν η πολιτεία καταστήσει τον διάλογο θελκτικό, όταν ενδιαφερθεί να ενημερώσει διεξοδικά για τα προβλήματα και τους λόγους που πρέπει να γίνουν αλλαγές σε έναν συγκεκριμένο τομέα, όταν καλέσει τον πολίτη να ενεργοποιηθεί, να καταθέσει ο ίδιος τους προβληματισμούς του, όταν δείξει οτι δεν κάνει μία μεταρρύθμιση για να "εκδικηθεί" ομάδα πολιτών, όταν συνομιλήσει μαζί τους χωρίς να φαίνεται οτι τους αντιμετωπίζει σαν αντιπάλους, σαν εμπόδια, τότε θα καταφέρει να περάσει μία μεταρρύθμιση που όλη η κοινωνία θα καλωσορίσει.

Δεν πρέπει όλοι όσοι πάσχουν τον τελευταίο καιρό από ... μεταρρυθμιστικό πυρετό, στα λόγια φυσικά και σκέφτονται οτι πρέπει να ανοίξουν όλα τα ζητήματα μαζί, να αμελούν οτι αυτές οι μεταρρυθμίσεις σχεδιάζονται για να εφαρμοστούν σε μία κοινωνία που βράζει, όπου η κάθε θιγόμενη ομάδα με το να τα φορτώσει όλα στο Μνημόνιο, να φωνάξει οτι όλα αυτά είναι αντιλαϊκά και οτι εξυπηρετούν τους δανειστές μας, θα εξασφαλίσει αυτόματα τη στήριξη μεγάλου μέρους πολιτών και την επ' αόριστον αναστολή εφαρμογής της εκάστοτε μεταρρύθμισης.

Γενικά πάντως δίνεται η εντύπωση οτι η κοινωνία έχει αφεθεί στο έλεός της...
Δεν βλέπω να καταναλώνεται φαιά ουσία για το πώς θα μπορέσει να υπάρξει "κοινωνική εκτόνωση" και να γίνεται brainstorming για το πώς θα μπορέσουν να ενισχυθούν όχι κατ' ανάγκην οικονομικά, άνθρωποι που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από την κρίση και τη διαχείρισή της. Εικόνες αστέγων, ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαΐ, τεράστιες ουρές στα συσσίτια, είναι το αποτέλεσμα της αναποτελεσματικότητας των πολιτικών, του μείγματος πολιτικής που ακολουθήθηκε και της πλήρους εγκατάλειψης του κοινωνικού κράτους. Είναι σαν να υπάρχει πλήρης αδιαφορία ή να το πω καλύτερα, αμηχανία της πολιτείας, αλλά και σκεπτόμενων υπεράνω πολιτών που μόνο στο πολιτικό σύστημα ξέρουν να τα φορτώνουν, μπροστά στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται, σαν να σηκώνουν τα χέρια ψηλά και να σκέφτονται οτι ΟΚ η κοινωνία θα ... αυτορρυθμιστεί όπως και κάνει. Δεν θα κουραστώ να φωνάζω οτι αυτό είναι έγκλημα.

Παράλληλα με την ομάδα των ανθρώπων που ασχολούνται νυχθημερόν με το psi, με το πώς θα διασωθούν οι τράπεζες, άρα και οι καταθέσεις μας και με το να ψάλλουν δεήσεις για να έρθει ανάπτυξη, θα έπρεπε να υπάρχει και μία ομάδα, μία task force ελληνικού τύπου που να ασχολείται με το πώς θα εξασφαλιστούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για άτυχους συμπολίτες μας που ζουν σε εξευτελιστικές συνθήκες, χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει κατασπατάληση χρημάτων. Το να κλείνει τα μάτια το κράτος και να ποντάρει σε δίκτυα αλληλεγγύης δεν είναι η λύση. Το να επιδοτεί την εκκλησία για να κάνει η ίδια τη δουλειά του, επίσης.

Τι έχεις ρε κράτος αναξιοποίητο; τι κάθεται και ρημάζει; Αξιοποίησέ το να πάρει ο διάολος πια! Έχεις κτήρια έρημα, δώσ' τα να μείνουν οι άστεγοι, ζήτα από πολίτες να σου διαθέσουν ράντσα, παλιά κρεβάτια ή ό,τι άλλο. Έχει εκτάσεις, δώσε σε κανέναν να καλλιεργήσει, όπως για παράδειγμα έκανε ο Δήμος Λάρισας με τον δημοτικό λαχανόκηπο (εδώ). Τόσα μπορούν να γίνουν και όμως δεν κάθεται ένας που να έχει τη γνώση και την πλήρη εικόνα να ασχοληθεί με αυτό. Έχουν δίκιο όσοι τόσο καιρό κραυγάζουν οτι δεν έχει νόημα να σωθεί η χώρα χωρίς να σωθούν οι κάτοικοί της, ούτε έχει νόημα να σωθεί η χώρα αν είναι να ερημώσει από ηλικίες 18-40 και αυτό δεν είναι λαϊκισμός.

Το αστείο με την όλη υπόθεση, είναι οτι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται, τουλάχιστον όμως συζητιούνται, αυτό που δεν συζητιέται καθόλου είναι τρόποι ανακούφισης συμπολιτών μας  που πραγματικά υποφέρουν έχοντας χάσει τα πάντα, λες και έχουμε αποδεχτεί όλοι σιωπηλά οτι αποτελούν παράπλευρες απώλειες. Οι τρόποι ανακούφισης όταν λεφτά δεν υπάρχουν, δεν είναι φυσικά τα επιδόματα, γι' αυτό χρειάζεται σχεδιασμός και ενασχόληση, δεν είναι ένα θέμα που λύνεται με το να εξοικονομήσει το κράτος χρήματα από μία ενδεχόμενη νέα έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης όπως μας έχει συνηθίσει. Ένα παροδικό επίδομα δε θα λύσει ούτε τα προβλήματα των αστέγων, ούτε τα προβλήματα των ανέργων.

Φοβάμαι οτι τώρα που συνειδητοποιεί το πολιτικό σύστημα και ειδικά τα κόμματα που επέλεξαν να στηρίξουν την ύστατη προσπάθεια (βλέπε Μνημόνιο 2) οτι πρέπει να αρχίσουν να γίνονται αλλαγές με φρενήρεις ρυθμούς, η κοινωνία θα εγκαταλειφθεί πλήρως και θα αφήσουν την καταπολέμηση των ανισοτήτων και των τριτοκοσμικών καταστάσεων για ... μετά. Δεν υπάρχουν όμως περιθώρια για κάτι τέτοιο. Μεταρρυθμίσεις και προστασία των θιγόμενων κοινωνικών ομάδων πρέπει να εξελίσσονται παράλληλα.

Μετά αναρωτιούνται κάποιοι πώς γίνεται να κάνουν party τα άκρα, εγκαταλείπεις το κοινωνικό κράτος και δεν ενδιαφέρεσαι για την κοινωνία; τότε και αυτή πολύ ωραία εγκαταλείπει το κέντρο και βρίσκει καταφύγιο στην φιλόξενη αγκαλιά των άκρων. Φίλε "μεταρρυθμιστή", εφόσον έχεις την κοινωνία χεσμένη, μην απορείς μετά γιατί δεν γουστάρει τις μεταρρυθμίσεις σου και γιατί εγκαταλείπει το σταθερό κέντρο.
Δεν ξέρω αν είναι ήδη αργά για το .... κεντρώο δίπολο (και δεν εννοώ Πασοκ/ΝΔ, εννοώ κεντροαριστερά και κεντροδεξιά), αλλά τη μάχη του που δεν είναι μάχη ποσοστών, πρέπει να τη δώσει τώρα, με υπευθυνότητα και προτάσσοντας τόσο τις μεταρρυθμίσεις όσο και μέτρα και κυρίως δράσεις ανακούφισης, προτείνοντας την εκ του μηδενός δημιουργία διχτυού προστασίας όσων έχουν θιγεί περισσότερο. Τώρα όμως, γιατί μεθαύριο, θα είναι αργά.

Αφιερωμένο το βαρόμετρο της public issue. Χαλαρά μη βιάζεστε μέχρι να εμφανίσει ποσοστά πάνω από το 3% και η ΠΑΤΡΙΔΑ του Παναγιώτη Ψωμιάδη, έχετε χρόνο...

ΥΓ: Πραγματικά έχω την εντύπωση τον τελευταίο καιρό οτι ορισμένοι "μεταρρυθμιστές" θεωρούν την ενασχόληση με τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας "σοσιαλιστική μπασκλασαρία". Ελπίζω να κάνω λάθος.

Περιμένοντας την τρίτη υποψηφιότητα

Διάβασα τη δήλωση του Χρήστου Παπουτσή με την οποία ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του και σε συνδυασμό με τη δεδομένη υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου, με κυρίευσε μία λύπη, μία απογοήτευση για την κατάντια όχι του Πασοκ ως Πασοκ, αλλά του κόμματος που τόσα χρόνια αποτελούσε τον ισχυρό πόλο στον χώρο της κεντροαριστεράς.

Το θέμα ηγεσίας που έχει ανοίξει στο Πασοκ, δεν είναι μία... καθαρά Πασοκική υπόθεση, είναι μία κεντροαριστερή υπόθεση ή και ευρύτερα ένα θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για τη νέα μορφή που θα πάρει το πολιτικό σύστημα. Μπορεί το συγκεκριμένο κόμμα να πάψει να υπάρχει, μπορεί το μέλλον του να αφήνει παγερά αδιάφορη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, αλλά οι εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.

Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχω ακούσει αυτές τις μέρες ως απάντηση στο Παπουτσής ή Βενιζέλος, το "αποχή", είναι η απάντηση που δίνω κι εγώ η ίδια αρνούμενη προφανώς να απαντήσω σε ένα τόσο αστείο δίλημμα, παρέχοντας την ψήφο μου ή λέγοντας έστω έναν καλό λόγο για έναν από τους δυο. Είναι πραγματικά κατάντια για ένα κόμμα που έχει ακόμα στους κόλπους του αξιόλογα στελέχη που μπορούν να προτείνουν και να στηρίξουν μία μεταρρυθμιστική προοδευτική πλατφόρμα, να δίνει στους πολίτες που στο παρελθόν το στήριξαν ή συνεχίζουν μαζοχιστικά να το παρακολουθούν από κάποια απόσταση, αυτές τις δυο επιλογές.

Ακούγεται τις τελευταίες ημέρες οτι η ομάδα των "νέων μεταρρυθμιστών" (που δεν ταυτίζεται με αυτή των εκσυγχρονιστών- ευτυχώς) και στελέχη όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος, θα προσπαθήσουν να προωθήσουν μία ακόμη υποψηφιότητα. Μάλιστα το όνομα που παίζει περισσότερο είναι αυτό του Γιάννη Ραγκούση.

Φαντάζομαι οτι είναι μία πολύ δύσκολη επιλογή δεδομένου οτι το σιγουράκι Ευάγγελος Βενιζέλος αυτή τη φορά είναι καλύτερα προετοιμασμένος, με χρήσιμες... Παπανδρεϊκές συμμαχίες, με τις all time classic συμμαχίες του στον τύπου, ενώ ο Ραγκούσης ή ο όποιος υποψήφιος προκριθεί από το ρεύμα των μεταρρυθμιστών θα είναι πολύ πιο αδύναμος. Αυτό όμως κατά την άποψή μου θα είναι και η ουσιαστική δύναμή του, το βασικό του πλεονέκτημα.

Παπουτσής και Βενιζέλος έχουν σκουριασμένα μυαλά και θα ακολουθήσουν σίγουρα την τακτική "ο κόσμος μας ξέρει, ξέρει τι πρεσβεύουμε", το έχει πει άλλωστε και ο λοχαγός του Ευάγγελου Ανδρέας Λοβέρδος. Όποιος και να είναι ο τρίτος υποψήφιος που ελπίζω να υπάρξει, θα πρέπει κατά την άποψή μου να ακολουθήσει μία ριζικά διαφορετική τακτική. Θα πρέπει να προβάλει την ομάδα, τις ιδέες και τις προτάσεις και να μη βγει μπροστά μόνο ως πρόσωπο, να μη μιλάει με "εγώ" αλλά με "εμείς". Θα πρέπει να αφήσει τους άλλους δυο υποψηφίους να παλέψουν με τις κλασσικές παλιομοδίτικες τακτικές και να μη μπει στο ίδιο τρυπάκι.

Θα πρέπει να μπορεί να παρουσιάσει ολοκληρωμένο πρόγραμμα, να προωθήσει εξ' αρχής αξιόλογα στελέχη που θα τον στηρίξουν και κυρίως να μην παρασυρθεί και μπει στη λογική της προσωπικής αντιπαράθεσης και της παρελθοντολογίας. Είναι σίγουρο οτι οι παλαιοκομματικές συμμαχίες που έχουν κάνει ή θα κάνουν οι δυο άλλοι υποψήφιοι, θα τους φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες σε έναν "πόλεμο λάσπης" που θα έχει ως βασικό επιχείρημα οτι "πας μεταρρυθμιστής ---> νεοφιλελεύθερος".

Στον Ραγκούση ήδη προσάπτουν το απίστευτο αμάρτημα οτι δεν έχει εκλεγεί ποτέ με σταυρό. Αυτό συμβαίνει την ίδια ώρα που γίνεται συζήτηση στην κοινωνία για κατάργηση του σταυρού προτίμησης, την ίδια ώρα που όλο και περισσότεροι λένε πως στην πολιτική πρέπει να μπουν νέα άτομα, την ίδια ώρα που κάποιοι μιλάνε για αποκλειστικά εξωκοινοβουλευτικούς Υπουργούς και για πλήρη διαχωρισμό εκτελεστικής από νομοθετική εξουσία, την ίδια ώρα που έχουμε διορισμένο Πρωθυπουργό. 

Αν θυμάμαι καλά η μέθοδος ανάδειξης νέων στελεχών που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, ήταν οτι έστελναν τα νέα στελέχη στην Ευρωβουλή και αφού ο κόσμος τα μάθαινε συμμετείχαν και στις εγχώριες εκλογές ή έπαιρναν μία θέση στο Επικρατείας ο κόσμος τα μάθαινε και μετά εκλεγόντουσαν με σταυρό. Προσωπικά με τους "κηπουρούς" όπως τους χαρακτήρισε με περίσσεια ευγένεια ο Φλωρίδης, δεν έχω κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα πολλοί από αυτούς είναι πολύ πιο αξιόλογοι από "παλιά και πεπειραμένα στελέχη" που χρόνια τώρα εκλέγονται με σταυρό, έχοντας χτίσει αξιοζήλευτες καριέρες στα τηλεοπτικά παράθυρα και έχοντας την τύχη να έχουν σωστούς χορηγούς.

Το Πασοκ αυτή την εποχή στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται να συγκεντρώνει ένα τεράστιο κατά την άποψή μου ποσοστό δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στο εσωτερικό του της τάξεως του 8-11%. Αυτό είναι και το ποσοστό των ανθρώπων που θα ψήφιζαν Πασοκ με αρχηγό τον οποιονδήποτε. Δεν νομίζω οτι το κόμμα έχει πιθανότητες να ανεβάσει κατ' ελάχιστο τα ποσοστά του αν κάνει μία χαριτωμένη στροφή προς το παρελθόν. Υπάρχει όμως η ελπίδα μέσω μία υποψηφιότητας διαφορετικής λογικής να γεννηθεί κάτι καινούριο που ή θα πάρει το Πασοκ και θα το μεταμορφώσει εξ' ολοκλήρου ή θα δώσει τη μάχη του στο εσωτερικό του κόμματος, θα ηττηθεί αλλά θα αποτελέσει την απαρχή για κάτι καινούριο. Σίγουρα πάντως μετά τις εσωκομματικές εκλογές τον ηττημένο δε θα τον χωράει το κόμμα.

Οι πιθανότητες πάντως να επικρατήσει ένας νέος πόλος που θα βασίζεται στην ομαδικότητα και σε καθαρά στελέχη είναι μεγάλες, παρά την πολλαπλή στήριξη που έχει εξασφαλίσει η ομάδα Βενιζέλου.