Γιατί όχι Ενιαία Προοδευτικά ψηφοδέλτια;

Στην κοινωνία υφίσταται πλέον πολύ έντονος προβληματισμός, με αφορμή και την πρώτη απόπειρα συγκυβέρνησης (μετά από χρόνια) για το μέλλον των κυβερνήσεων συνεργασίας.
Όλοι συνομολογούν οτι η εποχή των αυτοδύναμων κυβερνήσεων έχει παρέλθει, άρα από εδώ και πέρα θα έχουμε κυβερνήσεις συνεργασίας. Το θέμα είναι αν αυτές οι συνεργασίες μεταξύ κομμάτων θα επιβάλλονται μετεκλογικά ή θα γίνονται οικειοθελώς προεκλογικά με συμφωνίες πάνω σε ένα minimum στόχων, έτσι ώστε να μην περιμένουν οι κομματικοί σχηματισμοί, την επομένη των εκλογών να συμφωνήσουν πάνω σε 5-6 βασικά πράγματα, με αμφίβολο αποτέλεσμα.
Δεν μιλάμε πλέον για προγραμματικές συμφωνίες μιάς και οι εποχές όπου τα κόμματα κατήρτιζαν ουτοπικά προεκλογικά προγράμματα γεμάτα υποσχέσεις έχουν παρέλθει. Έχουμε συγκεκριμένο στόχο σαν χώρα και συγκεκριμένο οδικό χάρτη.

Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αριστεράς και δεξιάς έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν ενώ κυρίαρχος διαχωρισμός είναι πλέον αυτός μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών δυνάμεων.
Σαν πολίτης αυτό που θα ήθελα να δω στις επόμενες εκλογές είναι μια προεκλογική συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων που βρίσκονται στα πέριξ του κέντρου η οποία θα μπορούσε να αποτυπωθεί και με ενιαία προοδευτικά ψηφοδέλτια, υπό έναν επικεφαλής που θα επιλέξουν οι πολίτες. Γιατί να πρέπει να απαντήσει κανείς σε ένα "πενταλημμα" ή "εξάλημμα" (προοδευτικό ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥ, ΔΗΜΑΡ, Κοινωνικός Σύνδεσμος, Φιλελεύθερη Συμμαχία, Δράση) και να μην του δοθεί η δυνατότητα μέσα από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο να στηρίξει τους σχηματισμούς αυτούς ή ακόμα και ανένταχτους πολίτες που θα θέλουν να συμμετέχουν στο εγχείρημα;

Γιατί θα πρέπει να περιμένουμε και να περιμένουν όσες δυνάμεις ανήκουν στο προοδευτικό τόξο, την επαύριο των εκλογών για να δουν να ξυπνά το εφιαλτικό σενάριο της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΛΑΟΣ;
Οι προοδευτικές δυνάμεις θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερη ευκολία στην επίτευξη συνεργασίας μιάς και οι στόχοι είναι πολύ συγκεκριμένοι: Εφαρμογή των δεσμεύσεων, παραμονή στο ευρώ, προστασία των κοινωνικών στρωμάτων που θίγονται περισσότερο από την κρίση, μεταρρυθμίσεις, αποκρατικοποιήσεις αλλά όχι άκριτα.
Μία σύνθεση που θα στεγάζει το κεντρώο προοδευτικό δίπολο (κεντροδεξιά- κεντροαριστερά) που εκπροσωπείται πλέον από περισσότερα των δυο κομμάτων, θα αρχίσει να γίνεται επιτακτική ανάγκη. Δε μιλάω φυσικά για συστέγαση κάτω από έναν φορέα, αλλά για συμφωνία πάνω σε ένα minimum πραγμάτων. Είναι οι διαφορές τόσες πολλές; Τότε γιατί οι πολίτες προβληματίζονται πάνω στο τι θα επιλέξουν;
Νομίζω οτι μία ειλικρινής συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων που θα ξεκινήσει προεκλογικά, είναι η μόνη απάντηση στον προβληματισμό: "Καλά τα λέει η Ντόρα, μου αρέσει η Δημοκρατική Αριστερά, το προοδευτικό Πασόκ του Παπανδρέου και πολλών ικανών στελεχών έκανε πράγματα, η ΝΔ έχει ακόμη 5-6 σοβαρά στελέχη, περιμένω να δω τι θα κάνει ο Κοινωνικός Σύνδεσμος, ο Στέφανος Μάνος δικαιώθηκε".

Ένα Ενιαίο Προοδευτικό Ψηφοδέλτιο είναι η ελάχιστη αποζημίωση για τα αίσχη των τελευταίων δεκαετιών που θα περίμενα από το πολιτικό μας σύστημα. Ενιαία Ψηφοδέλτια τα οποία δεν θα περιλαμβάνουν παλαιοκομματικές συντηρητικές φωνές, ή τέλος πάντων θα περιλαμβάνουν τυπικά, αλλά το πιθανότερο θα είναι οι πολίτες να μη τις επιλέξουν.
Η μάχη που θα δοθεί ανάμεσα σε προοδευτικές και συντηρητικές δυνάμεις θα είναι πολύ έντονη το επόμενο διάστημα, νομίζω οτι η συνεργασία μεταξύ των προοδευτικών σχηματισμών που ανέφερα είναι πολλή πιο εύκολη απ' οτι μία συνεργασία μεταξύ συντηρητικών δυνάμεων και είναι αυτό που περιμένει εναγωνίως μία μεγάλη μερίδα κόσμου.

Συζητήσεις τέτοιου τύπου δεν είναι άκαιρες και θα πρέπει να ανοίξουν από τώρα μίας και οι εκλογές που θα γίνουν φαντάζομαι μέχρι το καλοκαίρι, θεωρώ οτι θα πρέπει να βρουν τους προοδευτικούς πολίτες συσπειρωμένους. Μάλλον είναι πολύ ακριβό το δώρο που περιμένω από το πολιτικό σύστημα...

Διαβάστε επίσης: Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν θα ήταν πατίνι 
Πολυκομματικές κυβερνήσεις για περισσότερη Δημοκρατία

Το στοίχημα του ισχυρού διπόλου στο κέντρο

Όποτε κάποιος μου λέει οτι η λύση στο πρόβλημα του πολιτικού συστήματος είναι η διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων και η δημιουργία νέων φορέων, εκφράζω τις επιφυλάξεις μου, κυρίως για την χρονική ακολουθία των γεγονότων. Πρώτα διάλυση, μετά δημιουργία; Πρώτα δημιουργία και μετά απαξίωση του παλιού; Ή αλλαγή εκ των έσω;
Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε οποιαδήποτε χώρα πάντα θα υπάρχουν τουλάχιστον ένα αριστερό, ένα κομμουνιστικό, ένα κεντροαριστερό, ένα κεντροδεξιό και ένα δεξιό κόμμα. Το μεγάλο στοίχημα είναι οι δυνάμεις να παραμένουν συσπειρωμένες στα πέριξ του κέντρου και να μην έχουμε διάχυση προς τα άκρα.

Νέα Δημοκρατία και Πασόκ αποτελούν αυτή τη στιγμή το δίπολο του κέντρου. Πριν ο οποιοσδήποτε ευχηθεί την διάλυσή τους, θα πρέπει πρώτα να σκεφτεί ποιές θα είναι οι εναλλακτικές του πολιτικού συστήματος.
Η μάχη του κέντρου δίνεται σε δυο μέτωπα. Είναι μάχη συντήρησης δυνάμεων κυρίως για τα δυο μεγάλα κόμματα αλλά και μάχη με τις ακραίες φωνές μέσα σε αυτά, που "τραβάνε" το μεν Πασοκ προς τα αριστερά, τη δε Νέα Δημοκρατία προς τα δεξιά, αφήνοντας ορφανό το κέντρο.
Όσοι εύχονται τη διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων, δεν μας έχουν διευκρινίσει εάν έχουν υπόψιν τους κάποιες εναλλακτικές εξουσίας. Ωραία δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Έλληνας που να έχει πλέον σε εκτίμηση τους δυο πολιτικούς φορείς, ενώ όλοι αναγνωρίζουμε πως έστρωσαν τον δρόμο προς τη σημερινή κατάσταση. Ανέκαθεν υπήρχαν δυο σχολές: Η μία σχολή- η ριζοσπαστική- που επιθυμεί τη διάλυση των δομών και το χτίσιμο πάνω σε συντρίμμια και η άλλη που επιθυμεί την εκ των έσω αλλαγή και την διαρκή προσαρμογή.
Υπάρχει μία παρεξήγηση, πως όσοι άνθρωποι είναι υπέρ ενός ισχυρού διπόλου στο κέντρο, στηρίζουν τον σάπιο δικομματισμό. Για την ακρίβεια αυτό που στηρίζουν είναι ο "διπολισμός".

Η τωρινή κρίση του πολιτικού συστήματος είναι μία μεγάλη ευκαιρία να ανοίξει ο διάλογος και στα δυο μεγάλα κόμματα για τον προσανατολισμό τους. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ιδανικό, αλλά πολύ φοβάμαι οτι δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος. Τη στιγμή που διαλύεται η χώρα δεν μπορείς να αναλύεις τον 5ο δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Μπορείς όμως να αποφασίσεις και με ειλικρίνεια να εκφράσεις το όραμά σου για το πώς πρέπει να κινηθεί η χώρα και κατ' επέκταση ένα κόμμα και τι αλλαγές πρέπει να γίνουν.

Τα λέω αυτά με αφορμή τον διάλογο που ανοίγει στο εσωτερικό του Πασοκ για την επόμενη ημέρα. Ο Παπανδρέου πράγματι κόμισε μία διαφορετική νοοτροπία τα προηγούμενα χρόνια η οποία στο προοδευτικό κατά τα άλλα κόμμα που ακούει στο όνομα "Πασοκ" έτυχε "θερμής" υποδοχής. Σαν να ακούω τώρα λόγια μπετολάγνων: "Πράσινη ανάπτυξη και πράσσειν άλογα (κατά τους περισσοτέρους πράσινα άλογα), opengov και μαλακίες, ποιά Διαύγεια, οι κηπουροί μας κατέστρεψαν, κάνει ποδήλατο αντί να φάει κάνα κοψίδι" κλπ.

Η συζήτηση για την επόμενη ημέρα στο Πασοκ πράγματι πρέπει να ανοίξει και προσωπικά δεν ξέρω αν θα ήθελα να ξαναείναι υποψήφιος ο Παπανδρέου. Νομίζω πάντως πως δεν θα ήταν μία καλή ιδέα.
Ενώ το 2007 ήταν μία επιλογή ενότητας, θεωρώ οτι στην παρούσα φάση, εάν επιλέξει να είναι υποψήφιος θα είναι μία διαλυτική επιλογή. Έχει συγκεντρώσει πολλή φθορά, αλλά παράλληλα συνεχίζει να έχει αρκετό κόσμο με το μέρος του. Εάν κάτι πρέπει να εγγυηθεί με τη στάση του, αυτό είναι η ενότητα και η ομαλή μετάβαση σε άλλη ηγεσία.

Μία ενδεχόμενη διάλυση του Πασοκ με παράλληλη μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας προς τα δεξιά και ενίσχυση των ποσοστών των άκρων, μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται σε κάποιους υγιής εξέλιξη, αλλά η αλήθεια είναι οτι κρύβει πολλές παγίδες. Όταν το κέντρο μένει ορφανό και γύρω του συσπειρώνονται ελάχιστες δυνάμεις, τότε αρχίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Τα προηγούμενα χρόνια πολιτική σταθερότητα είχαμε διότι οι δυνάμεις του κέντρου παρέμεναν συσπειρωμένες κάτω από την στέγη των δυο μεγάλων κομμάτων. Δεν νομίζω οτι αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η κοινωνία είναι να αρχίσουν οι διασπάσεις και στα κόμματα του κέντρου, μία εξέλιξη που αρχίζει να μοιάζει αναπόφευκτη.

ΥΓ: Η κατανομή είναι λίγο μπακαλίστικη, παρακαλώ δείξτε επιείκεια!

Τι έγινε ρε παιδιά;

Έστω συμπολίτης μας, που λείπει από την 25η Οκτωβρίου από τη χώρα και δεν έχει ενημερωθεί για το τι έχει συμβεί, πώς του περιγράφεις τι έγινε αυτές τις μέρες; Αρκεί η φράση "απόλυτος παραλογισμός";

(Ακολουθεί υποθετικός διάλογος με στόχο την καταγραφή των γεγονότων.... Πάντα υποκειμενικά.)

- Κάτσε αναπαυτικά και άκου. Επετεύχθη μία συμφωνία για 50% κούρεμα του χρέους μας.
- Αυτό είναι καλό ή κακό τελικά;
- Μη βιάζεσαι. Την επόμενη ημέρα φαινόταν πολύ κακό. Μιλούσαν όλοι για εθνοπροδοτική σύμβαση, για χρεοκοπία, απίστευτες κραυγές... Κάπως έτσι φτάνουμε στην 28η Οκτωβρίου. Πάει ο Κάρολος Παπούλιας στην παρέλαση στη Θεσσαλονίκη και αρχίζουν διαμαρτυρίες, τον λένε προδότη, αποχωρεί και η παρέλαση γίνεται με έναν περίεργο τρόπο. Σε όλη την Ελλάδα οι βουλευτές του Πασοκ αποδοκιμάζονται.
- Ωραία για τη συμφωνία σε ρώτησα εγώ.
- Περίμενε. Φτάνουμε Δευτέρα λοιπόν, βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που κάποιοι μιλούν ανοιχτά για παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, άρα εκλογές. Από την προηγούμενη εβδομάδα είχαν απαιτήσει βουλευτές, πολιτικές πρωτοβουλίες από τον Παπανδρέου και ανακοινώνει δυο. Δημοψήφισμα και ψήφο εμπιστοσύνης. Και αρχίζει η σφαγή. Ουρλιαχτά για το δημοψήφισμα, επικίνδυνος ανεύθυνος καιροσκόπος ο Παπανδρέου, γαντζωμένος στην καρέκλα. Η Ευρώπη δεν είναι ενήμερη. Τον καλούν λοιπόν στο G20. Εν τω μεταξύ ανεξαρτητοποιείται και η Μιλένα.
- Αυτός ο πολιτικός ογκόλιθος;
- Περίμενε, ανεξαρτητοποιείται η Μιλένα, αρχίζουν να απειλούν οτι δεν θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης η Καϊλή, ο Λιντζέρης, βγαίνουν και άλλοι μπροστά, ο Βενιζέλος που τη Δευτέρα εμφανίστηκε υπέρ του δημοψηφίσματος το μαζεύει, τα ΜΜΕ στριγγλάνε, εγκαλούν τον Παπανδρέου. Πάει λοιπόν στις Κάννες και Μέρκελ Σαρκοζύ φανερά εκνευρισμένοι πατάνε πόδι. Δημοψήφισμα ευρώ ή δραχμή.
- Μα καλά πάει καλά ο άλλος και το δέχτηκε;
- Δεν το δέχτηκε, περίμενε έχει πολύ ακόμη. Γυρνάει ο Γιώργος, όλοι μιλάνε για εξευτελισμό, η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του είναι στο φουλ και Πέμπτη πρωί βγαίνει ο Σαμαράς και χαρακτηρίζει τη σύμβαση... "αναπόφευκτη". Η σύμβαση την οποία διαπραγματεύτηκε ο Παπανδρέου και το οικονομικό του επιτελείο, αρέσει πλέον και στον Καρατζαφέρη. Εν τω μεταξύ τα ΜΜΕ αλυχτούσαν με τον καιροσκόπο τον ανεύθυνο, που έθεσε σε κίνδυνο την συμφωνία που ο ίδιος πέτυχε, την οποία πριν την εξαγγελία δημοψηφίσματος οι ίδιοι χαρακτήριζαν επαίσχυντη.
- Η απόλυτη υποκρισία δηλαδή...
- Ακριβώς, συνεχίζουμε, είμαστε Πέμπτη πρωί και κάποιοι διαρρέουν οτι ο Παπανδρέου είπε στο Υπουργικό πως είχε ως μόνο σκοπό να εκβιάσει με το δημοψήφισμα, ποιός ό άνθρωπος του "εκλογή από τη βάση" και του opengov, φυσικά μόλις δόθηκε στη δημοσιότητα η ομιλία του στο Υπουργικό, δεν ανασκεύασαν. Δεσμεύεται λοιπόν στο Υπουργικό οτι θα πάρει πρωτοβουλίες για συγκρότηση κυβέρνησης Εθνικής συνεννόησης αμέσως μετά την ψήφο εμπιστοσύνης. Πάει σε ψήφο εμπιστοσύνης κι εκεί που θα τον έριχναν, παίρνει 153.
-153;
- Ναι και η Κατσέλη. Διευκρινίζει λοιπόν οτι συζητάει για κυβέρνηση με άλλον επικεφαλής. Παρ' όλα αυτά δεν έγινε κατανοητό από όλους, ο Σαμαράς ένιωσε προδομένος και ζήτησε εκλογές, έχοντας στο πλάι του Αβραμόπουλο και Δήμα, δεν άκουσε λέει τη λέξη "παραίτηση". Υπό την πίεση όμως της κοινής γνώμης και των ηπίων φωνών, τα πράγματα φιάχνουν, οι πολίτες περιμένουν και ξεκινάει η συζήτηση. Αρχίζει λοιπόν να παίζει το όνομα του Παπαδήμου.
- Που έπαιζε και το καλοκαίρι για το Υπ. Οικονομικών;
- Ναι. Αρχίζει η συζήτηση και την Κυριακή συναντώνται τα οικονομικά επιτελεία των δυο κομμάτων στα οποία συμμετείχαν εκτός των άλλων, Χρύσανθος Λαζαρίδης και Βενιζέλος και ανακοινώνεται οτι εκλογές θα γίνουν 19Φεβρουαρίου.
- Καλά με ποιό δικαίωμα;
- Σταμάτα μωρέ και άκου. Αρχίζουν λοιπόν Παπανδρέου και Σαμαράς να ψάχνουν για Πρωθυπουργό. Παίζουν δυνατά Παπαδήμος και Διαμαντούρος, ενώ κάπου στο βάθος ακούγεται και Βενιζέλος.
- Βενιζέλος; Έλεος!
- Δεν τα βρίσκουν τη Δευτέρα γιατί έγινε προφανές οτι έψαχναν για αχυράνθρωπο. Περιορισμένες αρμοδιότητες, συγκεκριμένη ημερομηνία εκλογών, α και ξέχασα να σου πω η ΝΔ δεν ήθελε να συμμετάσχει με πολιτικά στελέχη.
- Και τι ήθελε δηλαδή, να έχει λόγο στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης Πασοκ και στον νέο Πρωθυπουργό;
- Ε κάπως έτσι, εν τω μεταξύ ο Καρατζαφέρης έδωσε ρέστα όλες τις μέρες τη μία έλεγε Σημίτη, την άλλη Καραμανλή και γενικά επέμενε σε πολιτικά πρόσωπα. Ούτε την Τρίτη βρίσκεται λύση και φτάνουμε Τετάρτη να παίζουν έντονα Απόστολος Κακλαμάνης και Φίλιππος Πετσάλνικος.
-Τι εννοείς Φίλιππος Πετσάλνικος;
- Περίμενε, τέλος πάντων φαίνεται οτι ο κύβος ερρίφθη και ο Παπανδρέου βγάζει διάγγελμα και μιλάει για θεσμική λύση στο θέμα του Πρωθυπουργού, άρα Πετσάλνικος. Και αρχίζει ο πανικός ο ίδιος, επανάσταση σε ΝΔ και Πασοκ, ο Καρατζαφέρης πήγε στη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών έκατσε 3 λεπτά και μετά φώναζε "δεν θέλω Πετσάλνικο, θέλω Παπαδήμο", όλοι εμείς έξω φρενών. Ναυάγιο λοιπόν. Εν τω μεταξύ ο Πετσάλνικος άκουσε όσα δεν έχει ακούσει μία ζωή... Αρχίζει λοιπόν και παίζει και πάλι έντονα ο Παπαδήμος.
- Να φανταστώ το διαπλεκομενοκάναλο, έχωνε άσχημα ε;
- Δεν μπορείς να φανταστείς. Έβριζαν νυχθημερόν για το δημοψήφισμα, μόλις ακούστηκε το όνομα Πετσάλνικος άρχισαν να χλευάζουν τον εμπνευστή του δημοψηφίσματος, δεν μπορείς να φανταστείς τι λεζάντες πέρασαν.
- Καλά γιατί τέτοια λύσσα;
- Έλα ντε άμα μάθεις πες μου κι εμένα! Και σήμερα να βάλεις να δεις, πάλι για το δημοψήφισμα θα λένε, έτσι ξεκινάει συνεχώς το δελτίο, διασύρουν όσους το εμπνεύστηκαν και απαιτούν από τον Παπανδρέου να ζητήσει συγγνώμη γι' αυτή του την πρωτοβουλία.  Τέλος πάντων και φτάνουμε Πέμπτη, ο Παπαδήμος πάει στο Προεδρικό Μέγαρο και είναι ο νέος μας Πρωθυπουργός.
- Κάτσε εννοείς οτι αλλάξαμε Πρωθυπουργό, χωρίς να ψηφίσουμε;
- Oh yes, λοιπόν άκου και το καλύτερο. Βορίδης είναι πλέον Υπουργός και Ροντούλης, Άδωνις υφυπουργοί.
- Μία ερώτηση έχω να κάνω: Ο Πάγκαλος τι είπε για όλα αυτά; Πες μου την ατάκα που περιμένω να ακούσω!
- Δεν θα το πιστέψεις αλλά είναι ο μόνος που δεν έχει μιλήσει, ήταν στην Κίνα!

Κάπως έτσι απλά και συνοπτικά θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς παραθέτοντας γεγονότα τι συνέβη στη χώρα τις προηγούμενες δυο εβδομάδες. Πλέον έχουμε νέα κυβέρνηση με entries από το ΛΑΟΣ και τη ΝΔ, με νέο Πρωθυπουργό ο οποίος φαίνεται ιδιαίτερα αξιόλογος και θέλουμε όλοι να πετύχει.

Κάπως έτσι ορισμένοι ξεμπέρδεψαν από τον βραχνά που ακούει στο όνομα Γιώργος Παπανδρέου. Έναν άνθρωπο που κατηγορούσαν οτι είναι κολλημένος στην καρέκλα λες και δεν ήταν εκλεγμένος Πρωθυπουργός για 4 χρόνια, έναν άνθρωπο που παραιτήθηκε και κάποιοι το θεωρούν επιτυχία. Ο Σαμαράς το θεωρεί δική του επιτυχία, άλλοι θεωρούν οτι τον έριξε ο κυρίαρχος λαός, ενώ η πραγματικότητα είναι οτι είδαμε σε απευθείας μετάδοση ποιοί τον έριξαν, ή ορθότερο, ποιοί τον οδήγησαν σε παραίτηση.

Ένας άνθρωπος ηπίων τόνων που λοιδωρήθηκε όσοι λίγοι, για τα πάντα. Για τα Ελληνικά του, για το οτι έπεσε μία φορά από ποδήλατο, για το οτι κάνει κανό, για το οτι είναι Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, για την πράσινη ανάπτυξη, για το γεγονός οτι μας έβαλε σε μηχανισμό στήριξης, για τις διαπραγματεύσεις που έκανε, για όσα δεν έκανε, για τις επιλογές σε υπουργούς και συνεργάτες, για τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που προσπάθησε να εισάγει στην άσκηση πολιτικής (εκλογή από τη βάση, opengov, διαύγεια, δημοψήφισμα). Και αυτή ήταν η πιο light κριτική.
Ποιά πράσινη ανάπτυξη Γιώργο στη χώρα του "οικοδομή, αγάπη μου";
Ποιό δημοψήφισμα στη χώρα που όλα τα λύνουν οι πρόωρες εκλογές;

Θα μπορούσε να είχε ένα πολύ άσχημο πολιτικό τέλος, παρ' όλα αυτά οι haters του, του χάρισαν χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν μία αξιοπρεπή παύση.

Κάποιοι πολέμιοι του νεποτισμού χαίρονται, ας έχουν στο μυαλό τους οτι τα "ισχυρά" επίθετα, δημιουργούν τις λιγότερες υποχρεώσεις σε χορηγούς. Ας έχουν επίσης στο μυαλό τους οτι μιλάμε για έναν ακόμη Πρωθυπουργό τον οποίο οι αποκαλούμενοι νταβατζήδες, περιποιήθηκαν δεόντως με την ανοχή μας.

Στο δικό μου το μυαλό ο Παπανδρέου ήταν πάντα ένας προοδευτικός πολιτικός, υπέρμαχος των μεταρρυθμίσεων. Αυτό το θολό τοπίο όμως που δημιουργούσαν οι διάφοροι συμβιβασμοί, δεν άφησε ποτέ κανέναν μας να καταλάβει σε ποιά "σχολή" ακριβώς ανήκε. Στα δύσκολα πίσω στους Παπανδρεϊκούς φρουρούς. Προσωπικά, προτιμώ τους "κηπουρούς", όπως αποκαλούν τα στελέχη που έχουν επιλεγεί από τον ίδιο διάφοροι απαράδεκτοι πεφωτισμένοι. Ήμουν και είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ποιοί το εισηγήθηκαν, με τι σκεπτικό (το ανέλυσε ο Καστανίδης) και ποιοί έμειναν στην απ' έξω.

Στήριξα τον Γιώργο Παπανδρέου, αναγνωρίζω οτι η κυβέρνησή του έκανε πολλά, οτι δεν του επέτρεψαν οι συνθήκες να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, οτι έχει φάει πολλή λάσπη χωρίς να την αξίζει, δεν ξέρω αν πρέπει να αποσυρθεί, αλλά σίγουρα πρέπει να ξεκουραστεί για ένα χρονικό διάστημα.

Δημοψήφισμα και μέσος Έλληνας πολίτης

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ εδώ και λίγες ημέρες τον κουρνιαχτό που έχει ξεσπάσει στην Ελληνική κοινωνία με αφορμή το δημοψήφισμα τη διενέργεια του οποίου προανήγγειλε και υπό το βάρος των αντιδράσεων πήρε πίσω ο Πρωθυπουργός. Μόλις τόλμησε ο Παπανδρέου να μιλήσει για δημοψήφισμα, είχαμε μία εντυπωσιακή αντίδραση που σε πολλές περιπτώσεις ξέφυγε από τα όρια, από μεγάλο μέρος πολιτικών και δημοσιογράφων, που αμέλησαν να ρωτήσουν απλούς πολίτες την άποψή τους για το θέμα. Τίθεται εν αμφιβόλω η Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, τυχοδιωκτικά παιχνίδια και άλλες ενοχλητικές για τον απλό πολίτη τσιρίδες, άρχισαν να μονοπωλούν την επικαιρότητα.

Μιλάω αποκλειστικά και μόνο από τη θέση του απλού μέσου πολίτη. Πώς θα έπρεπε να αισθάνομαι εγώ και ο οποιοσδήποτε άλλος με αυτή την ευθεία αμφισβήτηση της κρίσης μας; Πώς νομίζετε οτι έχει ερμηνεύσει ο μέσος πολίτης όλο αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες; Νιώθω οτι θίγομαι σαν άνθρωπος όταν βλέπω πολιτικούς και δημοσιογράφους απευθυνόμενους σε εμένα να μου λένε λίγο πολύ, οτι θα μπορούσα να κάνω μία λανθασμένη επιλογή γιατί δεν έχω την ικανότητα να κατανοήσω βασικά πράγματα και γιατί είμαι θολωμένη, ενώ οι ίδιοι ας πούμε έχουν την ικανότητα να τα κατανοήσουν. Πώς πρέπει να νιώθω όταν αντιλαμβάνομαι οτι η μόνη απάντηση που θέλουν να ακούν από εμένα είναι κάτι ανάμεσα σε: ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΚΚΕ/ΛΑΟΣ/ΣΥΡΙΖΑ/ΔΗΣΥ/ΔΗΜΑΡ κάθε όποτε τους καπνίσει να κάνουν εκλογές; Πώς πρέπει να νιώθω που η κυβέρνηση πήγε να πέσει όχι επειδή αποπειράθηκε να περάσει ένα σκληρό νομοσχέδιο, αλλά επειδή κάποιοι θεωρούν τους πολίτες ανίκανους να σκεφτούν λογικά;

Αλήθεια τι είναι πιο δύσκολο, να αξιολογήσει ο πολίτης τα βασικά σημεία μίας σύμβασης, ή να διαβάσει, να αξιολογήσει και να συγκρίνει προεκλογικά προγράμματα κομμάτων επι παντός επιστητού; Γιατί αυτό ουσιαστικά θα έπρεπε να κάνει ο οποιοσδήποτε πολίτης πριν αποφασίσει τι θα ψηφίσει, να αξιολογεί προγράμματα. Αναρωτιέμαι όλοι όσοι ζητούν μετ’ επιτάσεως εκλογές, έχουν κάποιο προεκλογικό πρόγραμμα να μας παρουσιάσουν, ή απλά θεωρούν οτι η κυβέρνηση έχει χάσει τη λαϊκή νομιμοποίηση οπότε απλά πρέπει να αλλάξει;

Ο τρόπος που παρακάμπτονται οι πολίτες είναι ενδεικτικός για το πώς ΜΜΕ και πολιτικοί μας αντιμετωπίζουν. Κανονικά θα έπρεπε σαν πολίτες να έχουμε απαιτήσει να διεξαχθεί το δημοψήφισμα αυτό. Διότι εάν η πλειοψηφία δεν θέλει Ευρώ, Ευρωπαϊκή Ένωση και δανειακή σύμβαση, τότε προφανώς η επιλογή αυτή της πλειοψηφίας των πολιτών πρέπει να καταγραφεί και να γίνει σεβαστή, καθώς το πολίτευμα συνεχίζει να είναι Δημοκρατικό. Με το ζόρι δεν γίνεται. Δεν έχουν το μυαλό, την κρίση οι πολίτες να αποφασίσουν σωστά; Δεν ξέρουν ποιό είναι το συμφέρον τους; Αλήθεια, γιατί δεν ξέρουν ποιό είναι το συμφέρον τους; Πώς έχουν καταφέρει να μπερδευτούν; Φταίνε μόνο τα μέτρα ή και η ανεύθυνη ρητορική των τελευταίων δυο ετών;

Η χώρα δεν περίμενε την εξαγγελία ενός δημοψηφίσματος για να γίνει διεθνώς ρεζίλι. Ρεζίλι διεθνώς γίνεται όταν αποτυγχάνει σε όλα και οι άλλοι πετυχαίνουν, όταν βλέπουν οτι τα πολιτικά κόμματα τσακώνονται σαν τα κοκόρια και αδυνατούν μέχρι και την ύστατη στιγμή να συμφωνήσουν, όταν θέλει να έρθει ένας τουρίστας και υπάρχουν απεργίες, όταν καταλαμβάνουν κάποιοι τις μπουκαπόρτες πλοίων, όταν ξεχειλίζουν στους δρόμους τα σκουπίδια, όταν πάνε όλοι να δουλέψουν και να εκμεταλλευτούν κουτόφραγκους για να τους φάνε τα λεφτά, όταν ψηφίζονται νόμοι που μένουν στα χαρτιά. Η χώρα δεν εξευτελίζεται με το να διενεργήσει ένα δημοψήφισμα για μία κομβική επιλογή, το οποίο ούτως ή άλλως κανείς δεν μας απαγόρευσε, ίσα ίσα, άλλοι εξευτελίζονται με το να θεωρούν αυτή την επιλογή άστοχη ή και υπερβολικά δημοκρατική. Τι πιο δημοκρατικό και τι πιο δίκαιο, από το να δοθεί ο λόγος στον πολίτη για ένα συγκεκριμένο ζήτημα, εφόσον οι ηγεσίες όλων των κομμάτων αλλά και οι πολιτικοί, αδυνατούν να κοιτάξουν έξω από τον μικρόκοσμο των ποσοστών τους.

Λέει ο ένας, εάν συναινέσω θα χάσω τις ψήφους των αντιμνημονιακών, λέει ο άλλος, ας το παίξω σκούντα με κι εγώ δε θέλω, ας τα ρίξω στους κακούς Ευρωπαίους, ας πω οτι μου επιβάλλουν αυτό κι εκείνο, μπας και τη βγάλω καθαρή και λένε και οι Ευρωπαίοι: δεν μπορώ να σας δώσω τίποτα εάν δε διασφαλίσετε οτι και οι επόμενοι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις της χώρας.

Ο λαός πρέπει να μιλήσει και η σωστή διέξοδος δεν είναι οι εκλογές σε πρώτη φάση. Πλέον στη χώρα υπάρχουν δυο μέτωπα, αυτών που συνεχίζουν να πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και αυτών που θέλουν δραχμή, μνα, φοίνικα. Όσο κι αν κάποιοι χτυπιούνται, δεν ξέρουμε ποιά είναι η πλειοψηφία την οποία συνεχώς επικαλούνται. Το δημοψήφισμα ήταν ο μόνος τρόπος να υπάρχει καταγεγραμμένο το τι πραγματικά θέλει ο κόσμος, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ήταν ο μόνος τρόπος, η απάντηση που είμαι βέβαιη οτι θα ήταν "Ναι στην ΕΕ" (αλλά και πάλι ποιά είμαι εγώ για να είμαι σίγουρη) να δεσμεύσει και τους αντιδρώντες οι οποίοι θα όφειλαν να σεβαστούν την απόφαση της πλειοψηφίας που θα είχε ληφθεί μέσα από μία αμεσοδημοκρατική διαδικασία.

Λοιδόρησαν το δημοψήφισμα και λοιδόρησαν όλους τους πολίτες που υποτίθεται θολωμένοι θα απαντάγαμε «όχι», που όμως πολύ πιθανόν δεν θα ήταν ένα όχι στο Ευρώ, αλλά στο Πασοκ. Λες και οι πολίτες είναι τόσο ηλίθιοι που δεν αντιλαμβάνονται το διακύβευμα. Είμαι πραγματικά εξοργισμένη που κάποιοι προσπαθούν να μας βγάλουν όλους τρελούς παρουσιάζοντας το δημοψήφισμα ως μία ατυχή κίνηση, που ήταν και η απαρχή των εξελίξεων ενώ η πραγματικότητα είναι άλλη. Η πραγματικότητα είναι οτι οι εξελίξεις πυροδοτήθηκαν από τα τελεσίγραφα βουλευτών του Πασοκ και από την αδιαλλαξία των υπολοίπων κομμάτων στα οποία ξαφνικά αρέσει η κατάπτυστη και εθνοπροδοτική δανειακή σύμβαση.

Λυπάμαι για όσους νομίζουν οτι κατέχουν το αλάθητο και οτι είναι ένα σκαλάκι πιο πάνω από τον απλό πολίτη.
Υπάρχει μία διαφορά αντίληψης, κάποιοι θεωρούν οτι η χώρα χρειάζεται έναν πεφωτισμένο ηγέτη να την παίρνει από το χέρι και να αποφασίζει ο ίδιος γι' αυτή. Υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν οτι η κοινωνία έχει ανάγκη από σωστά ενημερωμένος, πεπαιδευμένους πολίτες που θα συνδιαμορφώνουν και θα συμμετέχουν ενεργά.

Εάν κάτι είναι χειρότερο από τον λαϊκισμό και το πληρώνει εξίσου η κοινωνία μας, αυτό είναι ο ελιτισμός. Ας μη γελιούνται ορισμένοι που μιλούν δήθεν αποστασιοποιημένα ως υψηλοί κριτές των πάντων για το λαό, ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι ο μέσος όρος όλων μας. Αυτός ο μέσος όρος είναι που πρέπει να βελτιωθεί. Το πώς βελτιώνεται ένας μέσος όρος 11.000.000 ανθρώπων είναι προφανές, με συνολική οικειοθελή βελτίωση όλων μας. Ελληναράδες δεν θα πάψουν να υπάρχουν με τον βούρδουλα, το να τεθεί ο κάθε πολίτης προ των ευθυνών του θα ήταν μία καλή αρχή. Αναβάλλεται. 


ΥΓ: Εναλλακτικός τίτλος: Γιατί το δημοψήφισμα έπρεπε να γίνει.

Πώς τα κατάφεραν;

Από τη χθεσινή τοποθέτηση του Πρωθυπουργού:


"Ο ένας τρόπος ήταν το δημοψήφισμα, η βούληση του Ελληνικού λαού, που βεβαίως θα είχε το δικαίωμα και να απορρίψει αυτό το πρόγραμμα, αυτή τη διαδρομή, με τις όποιες γνωστές συνέπειες, αλλά θα ήταν μια γνήσια δημοκρατική λαϊκή επιλογή – «ναι» ή «όχι».
Προσωπικά, θεωρώ ότι ήταν σίγουρο το «ναι». Γιατί; Γιατί πιστεύω βαθιά, ότι είναι προς το συμφέρον του Ελληνικού λαού αυτό το πακέτο αποφάσεων. Και γιατί πιστεύω βαθιά, ότι ο Ελληνικός λαός ξέρει να κρίνει αυτό που είναι καλύτερο για τον ίδιο. Θα ήταν λυτρωτικό και για τον ίδιο να αποφασίσει εκείνος, όχι εμείς, ούτε οι εταίροι μας.
Ένα σχόλιο. Είναι περίεργο που όλα τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, παρά τις πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις, ήταν απέναντι. Μιλούσαν για «τυχοδιωκτισμό». Η προσφυγή στην άμεση Δημοκρατία, λοιπόν, μια συνταγματική πρόβλεψη της Δημοκρατίας μας, θεωρείται από κάποιους τυχοδιωκτισμός.
Τι φοβόντουσαν; Αν φοβόντουσαν ότι θα απέρριπτε ο λαός τη συμφωνία, τότε θα έπρεπε οι ίδιοι να θέλουν να την ψηφίσουν στη Βουλή. Κάτι που δεν δήλωναν, όμως, τουλάχιστον μέχρι χθες. Αν αυτή ήταν η θέση τους, δηλαδή θετική, τότε γιατί να μην στηρίξουμε ακόμα και από κοινού το «ναι», σε μια μεγαλειώδη για την Ελλάδα και την Ευρώπη απόφαση Δημοκρατίας.
Από την άλλη, αν φοβόντουσαν κάποιοι ότι θα υπερψηφιζόταν η συμφωνία από το λαό, τότε φοβόντουσαν, απλά επειδή δεν θα μπορούσαν να εκπροσωπούν τις λαϊκές δυνάμεις, ενάντια σ’ αυτή την «κατοχική συμφωνία» – όπως την χαρακτηρίζουν – γιατί πολύ απλά θα είχε εκφραστεί ο Ελληνικός λαός κυρίαρχα, δημοκρατικά, ελεύθερα.
Τι φοβόντουσαν, λοιπόν; Ότι θα έχαναν τη διαμεσολάβησή τους, το προνόμιο να λένε ότι εκφράζουν οι ίδιοι την πραγματική βούληση του Ελληνικού λαού.
Και ενώ μας κατηγορούσαν, ότι εμείς ακούμε τα κελεύσματα των ξένων, μόλις πήραμε αυτή τη δημοκρατική απόφαση, που συντάραξε την Ευρώπη και τις αγορές, μια απόφαση που έλεγε ευθέως στις αγορές, «ακούστε, υπάρχει και ο Ελληνικός λαός, που τελικά πρέπει να αποφασίσει», πολλοί από τη Δεξιά και από την Αριστερά, μας κατακεραύνωναν, ότι ενοχλήσαμε τους εταίρους μας και έπεσαν και τα Χρηματιστήρια!
Περισσεύει, λοιπόν, η υποκρισία, κύριοι συνάδελφοι.
Πρέπει επίσης να πούμε, επιτέλους, και πρέπει και το G-20 να πει επιτέλους, «ναι, υπάρχουν οι αγορές, αλλά πρώτα απ’ όλα υπάρχουν οι λαοί.
Αυτό είναι ένα μήνυμα, το οποίο εμείς πρέπει να περάσουμε."

Και κάπως έτσι ο Παπανδρέου εξέθεσε εχθές, όσους είχαν βγει στα κανάλια και τσίριζαν για την πρωτοβουλία του να προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Που φυσικά ήταν κυρίως μέσα από το ίδιο του το κόμμα. Για εμένα πολιτικοί που φώναζαν υστερικά και απειλούσαν Θεούς και δαίμονες, είναι ελιτιστές που δεν εμπιστεύονται την κρίση των πολιτών (κρίμα γιατί εκτιμώ κάποιους από αυτούς). Δεν ανέχομαι και κανείς δεν πρέπει να ανέχεται αυτή την απαξίωση προς κάθε πολίτη ξεχωριστά. Δεν είμαστε ικανοί να αποφασίσουμε με γνώμονα το συμφέρον μας, δεν είμαστε ικανοί να επιλέξουμε, δεν έχουμε ευθυκρισία. Προφανώς ευθυκρισία δεν έχουν όσοι έστειλαν μέσα στη Βουλή άτομα τα οποία θεωρούν τον κόσμο ανώριμο και ανίκανο να πάρει μία σωστή απόφαση. Βέβαια είναι λογικό έναν πολίτη που έχει στείλει τέτοιους πολιτικούς στη Βουλή, να μην μπορείς να τον εμπιστευτείς και πολύ.
Σε αυτό το σημείο ας σημειώσει όποιος θέλει οτι αυτοί που υπερασπίστηκαν το δημοψήφισμα ως θεσμό, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ορισμένοι βουλευτές του Πασοκ και ο Σύριζα.
Μα είναι δυνατόν να ρωτάμε "Ναι ή Όχι στο ευρώ", λένε κάποιοι.
Αλήθεια τι διακυβευόταν σε όλες τις κρίσιμες ψηφοφορίες που γινόντουσαν αυτά τα δυο χρόνια; Εάν το Μνημόνιο δεν είχε περάσει, τι νόμισμα θα είχαμε σήμερα και πού θα βρισκόμασταν;

Η Νέα Δημοκρατία, το γνωστό κανάλι, αλλά και ο Ανδρέας Λοβέρδος, αυτές τις μέρες υπέπεσαν σε τραγικά λάθη και κατάφεραν το ακατόρθωτο, να αναστήσουν τον Γιώργο Παπανδρέου. Βιάστηκαν όλοι και έχουν βιαστεί πάρα πολύ να τον τελειώσουν. Όταν ο αντίπαλός σου είναι τακτικιστής, δεν είναι δυνατόν να ανοίγεις από την πρώτη στιγμή τα φύλλα σου.
Προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω τον αυτοκτονικό τρόπο σκέψης της Νέας Δημοκρατίας. Δεν συναινούσε στο λάθος, δε της άρεσε η σύμβαση, αλλά τώρα θέλει τα λεφτά και όχι τα μέτρα. Βγήκε ο Σαμαράς το δήλωσε και λίγοι έμειναν στην κωλοτούμπα, οι περισσότεροι το δεχτήκαμε με ανακούφιση. Η κίνηση του Παπανδρέου να προτείνει το δημοψήφισμα, τρόμαξε όσους είχαν δηλητηριάσει τόσο καιρό τον λαό με την εύκολη ρητορεία του τύπου "εμείς έχουμε το σωστό μείγμα", "μπορούμε να επαναδιαπραγματευτούμε", "προδοτική συμφωνία". Καμία αυτοκριτική δεν έχει γίνει προς το παρόν για τις υπερβολές που ακούστηκαν, όπως δεν έχει γίνει καμία αυτοκριτική από όσους υπουργούς ή βουλευτές της συμπολίτευσης παρουσίαζαν τους Ευρωπαίους ως αιμοδιψείς βασανιστές.
Καλωσορίσαμε παρ' όλα αυτά όλοι, την αλλαγή στάσης της Νέας Δημοκρατίας.

Την επομένη ο Ανδρέας Λοβέρδος συνέχισε να τοποθετείται με μεγάλη ένταση ποντάροντας σε μία λανθασμένη τακτική. Παράλληλα ορισμένοι βουλευτές επέλεγαν συνειδητά να τοποθετούνται όχι στη Βουλή, αλλά στα κανάλια επιβεβαιώνοντας πλήρως πόσο σέβονται το πολίτευμα της μηντιακής Δημοκρατίας και τους πολίτες που είχαν τα μάτια τους στραμμένα στη Βουλή.

Ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός εχθές το βράδυ, δήλωσε πρόθυμος να παραιτηθεί. Τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτό δεν τον κάλυψε και άκουσον άκουσον, θέλει εκλογές τώρα. Τι υπευθυνότητα! Φυσικά αυτό το δήλωσε στα κανάλια και όχι από το βήμα της Βουλής.
Ο Παπανδρέου εκείνη τη στιγμή έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης από 153 βουλευτές.

Εάν δεν επιτευχθεί συναίνεση, υπεύθυνη θα είναι η Νέα Δημοκρατία. Η μπάλα είναι στο τερέν της κι ο Σαμαράς εχθές βιάστηκε κι έκανε ακόμα ένα τραγικό λάθος, που διορθώνεται μόνο με μία ακόμη κωλοτούμπα. Κινδυνεύει να μείνει "στην απ' εξω" ενώ υπάρχει πιθανότητα να συμβούν τα εξής δυο: Ο Παπανδρέου εάν δεν επιτευχθεί συναίνεση να συνεχίσει να είναι Πρωθυπουργός για πολύ ακόμη μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε χθές και αυτός που θα πέσει τελικά, ενδέχεται να είναι ο Σαμαράς από τη φιλελεύθερη πτέρυγα της ΝΔ.

Κι ενώ εμείς ασχολούμαστε με τα μουτράκια που κάνουν πολιτικοί, με τις ηγετικές φιλοδοξίες άλλων που θέλουν να γίνουν βρέξει χιονίσει Πρωθυπουργοί, υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος, κάποιοι να σταματήσουν να ασχολούνται με την ιδιότροπη Ελλάδα και να μας δείξουν απλά την πόρτα εξόδου από το Ευρώ. Όποιοι κάνουν σαν κακομαθημένα, καλό θα ήταν για μία φορά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Το ζητάμε όλοι. Συνεννόηση τώρα. Ελπίζω εάν όχι η επίσημη Νέα Δημοκρατία, τότε κάποιοι βουλευτές της να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Συμπέρασμα: Κατάφεραν να αναστήσουν τον Γιώργο Παπανδρέου και με τον κανιβαλισμό των καναλιών παίρνει επιπλέον πόντους. Κανένας και καμία εντεταλμένη δημοσιογράφος δεν έχει το δικαίωμα να διατάζει έναν εκλεγμένο Πρωθυπουργό, αυτές τις μέρες ας προσέχουμε τι βλέπουμε και ας φιλτράρουμε όσα ακούμε.
Κάποιοι έχουν ορκίσει νέο Πρωθυπουργό ήδη, βιάζονται πάλι. Είπαμε από τα λάθη μας πρέπει να μαθαίνουμε.

Πώς τα κατάφεραν;

ΥΓ: Η εικόνα από το flickr του Πρωθυπουργού.

Το τέζα το εισπνέουμε όλοι

Με αφορμή την πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου να εξαγγείλει δημοψήφισμα παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες ένα θέατρο του παραλόγου. Ενώ η Ευρώπη και η διεθνής κοινότητα βρίσκονται σε σοκ με την απόφαση του Πρωθυπουργού, εντός των συνόρων βλέπουμε τη μία κωλοτούμπα μετά την άλλη. Θα μπορούσε να είναι πολύ ενδιαφέρον, εάν δεν ήταν εξόχως επικίνδυνο.

Οι άνθρωποι που έχουν δηλητηριάσει την κοινωνία, ΜΜΕ και πολιτικοί ένθεν κακείθεν, βλέπουν οτι ένα δημοψήφισμα που σε άλλες εποχές η απάντησή του θα ήταν προφανής, είναι πλέον μεγάλο ρίσκο.

Για πολλά μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Παπανδρέου. Προσωπικά εάν κάτι δεν συγχωρώ σε αυτή την κυβέρνηση είναι που μας έχει βυθίσει όλους στην αβεβαιότητα και στην ανασφάλεια με την αναβλητικότητα και την ανικανότητά της. Πλέον οι εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες που τα πράγματα αλλάζουν κάθε 3-4 ώρες. Δεν μπορεί κανείς να ηρεμήσει πια, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στις δουλειές του γιατί δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Η ανασφάλεια που όταν ξυπνάς ανοίγεις το pc με το φόβο οτι η χώρα έχει καταρρεύσει, οτι οι Ευρωπαίοι θα μας σουτάρουν κακήν κακώς από την ΕΕ, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να συγχωρήσει σε όλους όσους έχουν διαχειριστεί και διαχειρίζονται την εξουσία.

Ο Παπανδρέου βγαίνει αυτές τις μέρες και μιλάει εναντίον τραπεζών και ΜΜΕ, εναντίον συμφερόντων. Δεν τολμάει να πει ποιούς ελέγχουν αυτά τα συμφέροντα, ούτε να ονοματίσει.  7 χρόνια τώρα στην ηγεσία του Πασοκ τα έχει ανεχθεί, έχει ανεχθεί να έχει στο πλευρό του άτομα διαπλεκόμενα.

Μου θυμίζει λίγο αυτό που συμβαίνει με τις κατσαρίδες σε ένα σπίτι. Περιμένεις να φύγουν μόνες τους; Δε θα φύγουν. Ψεκάζεις στις γωνίες; Δεν είναι εκεί η φωλιά. Και κάποια στιγμή αποφασίζεις να ρίξεις κατσαριδοκτόνο κάτω από τον νεροχύτη. Ε δε το κάνεις με παιδιά και άλλους μέσα στο σπίτι. Ρίχνεις το κατσαριδοκτόνο, οι κατσαρίδες πετάγονται και τρέχουν με τρομακτική ταχύτητα από εδώ και από εκεί, πριν καταλήξουν. Το τέζα το εισπνέουν όμως και όλοι όσους φρόντισες να κλειδώσεις μέσα στο σπίτι όταν αποφάσισες οτι ήρθε η ώρα να πάρεις δραστικά μέτρα. Ξεχνάς επίσης οτι οι κατσαρίδες έχουν αναπτύξει και ανοσία σε κάποια κατσαριδοκτόνα, ενώ είναι πολύ πιθανό να έχουν γεννήσει.

Δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω τη στάση κανενός άλλου πλην της Χαράς Κεφαλίδου, την οποία κάποιοι βάζουν δίπλα σε άλλα γνωστά και μη εξαιρετέα άτομα. Το οτι κάποιοι έχουν πάθει σοκ με την απόφαση Παπανδρέου, δεν δικαιολογεί να τους βάζουν ορισμένοι δίπλα σε άλλους γνωστούς-αγνώστους, για να γράψουν το +1. Διαφορετικές οι αφετηρίες, διαφορετική η κριτική και διαφορετική η στάση που κρατούσαν τόσο καιρό.
Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας σε αυτή τη χώρα και η υποκρισία πρέπει να σταματήσει πάραυτα.
Γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά οτι αρκετοί από αυτούς που τώρα ζητάνε υποκριτικά κυβέρνηση Εθνικής σωτηρίας, ήταν οι ίδιοι που όταν το καλοκαίρι ο Παπανδρέου προσπάθησε ανεπιτυχώς να συνεννοηθεί με τον Σαμαρά, απειλούσαν με παραιτήσεις και εκβίαζαν ανασχηματισμούς.

ΥΓ: Η θέση μου για τα δημοψηφίσματα είναι ξεκάθαρη, έχω τοποθετηθεί στο παρελθόν (εδώ κι εδώ). Ακόμα μία ενδιαφέρουσα άποψη για το δημοψήφισμα από τον khlysty.