Απαραίτητη η αλλαγή μοντέλου του debate

Μία από τις πιο πετυχημένες ατάκες του Καρατζαφέρη στα χρόνια που δίνει τη μάχη των επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων, ήταν όταν προσερχόμενος στο debate των πολιτικών αρχηγών το 2007, κρατώντας ένα λεμόνι στο χέρι του είπε: "κρατάω ένα λεμόνι για να δώσω γεύση στη σούπα". Το λεμόνι του Καρατζαφέρη απέτυχε να δώσει νοστιμιά κι έτσι το debate του 2007, όπως και το debate του 2009, ήταν μία ακόμη συλλογή βαρετών μονολόγων και γενικόλογων απαντήσεων, σε ανούσια πολλές φορές ερωτήματα δημοσιογράφων που υπήρχε η υπόνοια οτι τα γνώριζαν εκ των προτέρων οι πολιτικοί αρχηγοί.

Τα debate έχουν εξελιχθεί σε μία διαδικασία η οποία είναι αφόρητα βαρετή, συντηρητική και δεν βοηθάει τους πολίτες να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η αλλαγή μοντέλου είναι επιβεβλημένη καθώς τα debate μπορούν να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο τόσο για τα κόμματα όσο και για τους ψηφοφόρους. Θα πρέπει τα κόμματα να μπορούν να παρουσιάσουν τις θέσεις τους επι συγκεκριμένων θεμάτων μέσα από αυτά, να μπορούν να τις αντιπαραβάλλουν με άλλων κομμάτων, να μπορέσει να υπάρξει διάλογος μεταξύ των πολιτικών αρχηγών πάνω σε μία συγκεκριμένη θεματική ενότητα, να διασφαλίζεται από τον συντονιστή οτι οι απαντήσεις θα είναι επι του θέματος κι έτσι ο πολίτης να μπορέσει να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα και όχι να σιχτιρίζει που χάνει την αγαπημένη του εκπομπή αφού το debate προβάλλεται διακαναλικά.

Πιστεύω οτι θα πρέπει να υπάρχουν 2 debate μεταξύ όλων των πολιτικών αρχηγών που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν (να μην υπάρχουν αποκλεισμοί). Ένα που θα δίνει έμφαση στην παρουσίαση των θέσεων των κομμάτων κι ένα άλλο που θα είναι σχεδόν αποκλειστικά διάλογος μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, υπό τον έλεγχο ενός συντονιστή που δεν θα επιτρέπει να επικρατήσει χαβούζα και θα διασφαλίζει οτι δε θα υπάρχουν συνεχείς διακοπές. Μόνο έτσι ο πολίτης θα μπορέσει να συγκρίνει και να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Αυτό βέβαια προϋποθέτει οτι οι δημοσιογράφοι που θα λάβουν μέρος στο πρώτο debate θα έχουν διαβάσει τα προγράμματα των κομμάτων και θα κάνουν ερωτήσεις επι των θέσεων.

Στα προηγούμενα debate παρουσιαζόταν το εξής φαινόμενο: Στο 1,5 λεπτό που είχε ο πολιτικός αρχηγός να απαντήσει σε μία ερώτηση που το πιθανότερο είναι οτι γνώριζε εκ των προτέρων, απαντούσε γενικόλογα για 30-40 δευτερόλεπτα και στη συνέχεια επικεντρωνόταν σε κριτική σε αντίπαλα κόμματα, αυτό ο εκάστοτε συντονιστής θα πρέπει να διασφαλίζει οτι δε θα συμβαίνει με παρέμβασή του, καθώς ο αρχηγός θα έχει τη δυνατότητα στο 2ο debate να έχει προσωπική αντιπαράθεση με κάποιον άλλο πολιτικό αρχηγό.

Στο δεύτερο debate που έχω στο μυαλό μου και πιστεύω οτι θα είναι εξίσου χρήσιμο ο κάθε πολιτικός αρχηγός θα μπορεί να επιλέξει με ποιούς άλλους θέλει να αντιπαρατεθεί (να διαλέξει πχ εκ των προτέρων 2 πολιτικούς αρχηγούς). Εδώ ελοχεύει ο κίνδυνος, όλοι να θέλουν να αντιπαρατεθούν με τον επικεφαλής του κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, κάτι τέτοιο δεν μπορεί κανείς να το απαγορεύσει. Για να μην καταντήσει βαρετή και προβλέψιμη η συζήτηση θα μπορούσε μετά από άδεια του συντονιστή να παρέμβει και άλλος πολιτικός αρχηγός.

Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για 4 debate, εκ των οποίων τα 2 θα είναι μεταξύ Βενιζέλου/Σαμαρά είναι εκτός τόπου και χρόνου. Είναι κάτι που με άνεση θα γινόταν πριν 5-10 χρόνια αλλά τους πολίτες λίγο τους αφορά πλέον ο διαγκωνισμός ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, κάτι που θα ήταν άδικο και θα προϋπέθετε οτι θα έπρεπε να γίνουν debate των αρχηγών ανά δυο χωρίς να αποκλείονται κόμματα ή πολιτικοί αρχηγοί. Ίσως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να περάσει στα κανάλια, όπως πχ επιχειρεί να κάνει το mega με το debate που πρότεινε.

Το σίγουρο είναι πως το παλαιολιθικό μοντέλο των debate που έχουν καταντήσει η καλύτερη βαλεριάνα πρέπει να αλλάξει. Δεν υπάρχει λόγος να γίνονται αν αυτό που προσφέρουν στους πολίτες είναι μόνο εκνευρισμός και κανείς δεν μπορεί να βγάλει χρήσιμο συμπέρασμα. 

Πόλος ορθολογισμού υπάρχει

Όσο πλησιάζουμε προς την 6η Μαΐου τόσο αυξάνουν ο προβληματισμός και οι αμφιβολίες γύρω από την ψήφο του καθενός. Προσωπικά πιστεύω οτι το ποσοστό των αναποφάσιστων είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις, θα το χαρακτήριζα για την ακρίβεια ποσοστό μη σίγουρων για την ψήφο τους.

Τον τελευταίο καιρό ακούω από ανθρώπους που ποτέ δεν το περίμενα "θα ψηφίσω Καμμένο που τα λέει καλά εδώ και καιρό", "θα το ρίξω στην Αλέκα που είναι σταθερή", άκουσα και "θα ψηφίσω Κουβέλη γιατί είναι ήπιος και ΟΚ εγώ είμαι αριστερός", άκουσα και πολλούς να είναι φοβερά προβληματισμένοι καθώς νιώθουν οτι δεν εκπροσωπούνται επαρκώς από κανένα. Θα μπορούσα να πω οτι κι εμένα κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν με ενθουσιάζει, καμία πολιτική πρόταση δε με καλύπτει πλήρως, από όλους κάτι μου λείπει, ο ένας χάνει σε μεταρρυθμιστικό λόγο, ο άλλος σε κοινωνική ευαισθησία.

Όταν δε σε καλύπτει κανείς επαρκώς η εύκολη λύση είναι να απέχεις. Καιρό τώρα πολλοί περίμεναν να ξεπηδήσει από το χώρο της κεντροαριστεράς μία μεταρρυθμιστική κίνηση που θα συσπείρωνε όσους ήθελαν και θέλουν κάτι να αλλάξει στη χώρα, να φύγουμε από τη στασιμότητα. Δυστυχώς οι όποιες κινήσεις δεν ανέπτυξαν καμία δυναμική, κάποιες εξαφανίστηκαν πριν καλά καλά δημιουργηθούν (Κοινωνικός Σύνδεσμος), η μάχη στο Πασοκ χάθηκε με τη μοναδική υποψηφιότητα, ενώ η Δημοκρατική Αριστερά απογοητεύει όλο και περισσότερους οι οποίοι στράφηκαν προς το μέρος της ελπίζοντας οτι θα αποτελέσει κάτι το διαφορετικό.

Ο μεταρρυθμιστικός πόλος παρ' όλα αυτά υπάρχει, αλλά το βασικό πρόβλημα είναι οτι δεν βρίσκεται στο χώρο της κεντροαριστεράς. Σε μία χώρα που το 80% των πολιτών δηλώνουν οτι είναι αριστεροί ή με αριστερές καταβολές λες και κάτι τέτοιο αποτελεί παράσημο, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να στηρίξει κάποιος σχηματισμούς που τοποθετούνται στον δεξιό-φιλελεύθερο χώρο μη και τον πούνε δεξιό. Οι περισσότεροι θεωρούν οτι τα πράγματα είναι μονοδιάστατα στο πολιτικό σύστημα, δεξιά, αριστερά τέλος. Το πρόοδος-συντήρηση το διώχνουν από το μυαλό τους ως κάτι που δεν μπορεί να αποτελέσει πραγματική διαχωριστική γραμμή.

Το βλέπω αυτό σε πολλούς που περιμένουν να γίνει το θαύμα στη ΔΗΜΑΡ και να εκφράσει μετά τις εκλογές μεταρρυθμιστικό λόγο, να βγουν μπροστά στελέχη της, κάτι να αλλάξει. Δυστυχώς και η Δημοκρατική Αριστερά έχει πέσει στην παγίδα "Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο", ενώ η λέξη "περικοπές" φαίνεται να απουσιάζει από το λεξιλόγιό της, σε μία περίοδο που ψάχνουμε 11δις. Επιλέγει λοιπόν όπως και σειρά άλλων δυνάμεων να μην τοποθετείται ξεκάθαρα απέναντι σε διλήμματα, να μιλάει για ένα "άλλο Μνημόνιο" για μία "άλλη πολιτική" την οποία προφανώς θα χρηματοδοτήσει με κονδύλια από ένα νέο σχέδιο τύπου Μάρσαλ στο οποίο ομνύουν οι "Αλλομνημονιακοί", μία νέα κατηγορία που λέει όχι στο Μνημόνιο, ναι σε ένα άλλο Μνημόνιο και προσεύχεται νυχθημερόν να εκλεγεί στη Γαλλία ο Ολάντ.

Το ΠΑΣΟΚ του αλλαγμένου Ευάγγελου Βενιζέλου που μόνος αυτός διαπραγματεύτηκε δεν έχει να μας προτείνει κάτι. Το άλλοθι "Ραγκούσης", δεν υπάρχει. Είναι ένας στους εκατοντάδες, σε ένα κόμμα με έναν αρχηγό που όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν Θεοί και δαίμονες οτι έχει αλλάξει, παραμένει ο ίδιος απολυταρχικός, αλαζόνας και εγωπαθής άνθρωπος. Ποιό το νόημα να ψηφίσει κάποιος Πασοκ απλά για να σταυρώσει τον Ραγκούση; Προσωπικά το βρίσκω απλά ένα άλλοθι για να μην απαγκιστρωθούν από το κόμμα. Ο Ραγκούσης όπως και διάφοροι μεταρρυθμιστές την ευκαιρία τους την είχαν, επέλεξαν να χαρίσουν το κόμμα, χωρίς να δώσουν έστω μία μικρή μάχη με την προσωποποίηση της συντήρησης που ακούει στο όνομα "Ευάγγελος Βενιζέλος". Η μάχη των σταυρών την ώρα που έχει χαθεί η πολιτική μάχη δεν έχει κανένα νόημα, εμένα ίσα ίσα με στεναχωρεί που ο Ραγκούσης κατεβαίνει στη Β' με αυτό το κόμμα.

Τι μένει λοιπόν; Δράση/Φιλελεύθερη Συμμαχία και Δημοκρατική Συμμαχία. Θα πρέπει κανείς να επιλέξει μεταξύ δύο ομοειδών κομμάτων που σε αυτές τις συνθήκες και με ποσοστά κοντά στο 2% επέλεξαν για τους δικούς τους λόγους να μη συνεργαστούν. Αν δεν καταφέρει κανένα από τα δυο κόμματα να μπει στη Βουλή με ποσοστά κοντά στο 2,5% είμαι σίγουρη οτι κανένας πολίτης που θα δώσει την ψήφο του κάνοντας ιδεολογικές εκπτώσεις στο όνομα του ορθολογισμού, δεν θα καταφέρει να τους συγχωρήσει που δε συνεργάστηκαν. Σε μία Βουλή με 7-8 λαϊκίστικα- συντηρητικά κόμματα, ένας μικρός πόλος ορθολογισμού, ένα κόμμα καθαρά μεταρρυθμιστικό και όχι διάσπαρτες φωνές, είναι απαραίτητο.

Δεν έχω καταλήξει προσωπικά ακόμη τι θα κάνω, θα το βασανίζω μέχρι τέλους. Άλλωστε αν δε βασανίσουμε την ψήφο μας σε αυτές τις εκλογές, πότε θα την βασανίσουμε;

ΥΓ: Αν για κάτι χαίρομαι είναι που τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότεροι βγαίνουν μπροστά και στηρίζουν έναν από τους δυο σχηματισμούς (κυρίως τη Δράση), απο το Ελληνάκι μέχρι τον Απόστολο Δοξιάδη .

Διαβάστε επίσης: Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε πρόσωπα της Βάσως Κιντή

Προεκλογική περίοδος: Σα να μην πέρασαν δυο χρόνια...

Αν κάτι έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι τα τελευταία δυο χρόνια που οι εξελίξεις τρέχουν με φρενήρη ταχύτητα, είναι τα μειωμένα αντανακλαστικά του πολιτικού συστήματος και η δυσκολία προσαρμογής στα νέα δεδομένα.
Παρακολουθώ τις πολιτικές συζητήσεις και τις τοποθετήσεις στελεχών που γίνονται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που έχει ξεκινήσει από την ημέρα συγκρότησης της κυβέρνησης Παπαδήμου και πραγματικά απορώ αν ζούμε στον ίδιο πλανήτη, στην ίδια χώρα, αν έχουμε ζήσει τα ίδια πράγματα δυο χρόνια τώρα, αν παρακολουθούμε και ερμηνεύουμε σωστά τις δηλώσεις ξένων αξιωματούχων κλπ....

Γνωρίζουμε όλοι οτι τον Ιούνιο αναμένεται νέο πακέτο μέτρων. Παρ' όλα αυτά η προεκλογική συζήτηση περιστρέφεται κατά έναν περίεργο τρόπο, γύρω από το μεταναστευτικό, από τις μετεκλογικές συνεργασίες και από το ποιός είναι λιγότερο μνημονιακός ή περισσότερο αντιμνημονιακός. Οι κατήγοροι του "λεφτα υπάρχουν" που ανέρχονται σε περίπου 10 εκατομμύρια, σε αυτή την προεκλογική περίοδο επιδιώκουν μέσω της ολίσθησης της συζήτησης σε ήσσονος σημασίας ζητήματα σε σχέση με τα νέα μέτρα, να μην γίνει ουσιαστική συζήτηση, να μην δώσει ο κόσμος έμφαση στα προγράμματα και στην τελική, να μην καταλάβει την πολιτική γύμνια και την αδυναμία κατάθεσης προτάσεων από την πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος.

Γι' αυτό λοιπόν έχουν ανέβει όλοι μαζί αλά μπρατσέτα σε ένα ροζ συννεφάκι και το μόνο που φαίνεται να τους απασχολεί είναι πώς θα παταχθεί η λαθρομετανάστευση και πώς το ένα κόμμα θα κάνει το δύσκολο στο άλλο προκειμένου όλοι να αυξήσουν τη συσπείρωσή τους. Μία αναφορά σε μέτρα που θα ληφθούν για μείωση δαπανών δεν έχω ακούσει...

Must δημοσιογραφικές ερωτήσεις όπως "είστε Μνημονιακός ή αντιμνημονιακός", "με ποιά κόμματα θα συνεργαζόσασταν" ακούγονται σε κάθε μα κάθε συνέντευξη και οι δημοσιογράφοι που τις κάνουν σου δίνουν την εντύπωση με τον στόμφο που τις θέτουν και με τη σημασία που δίνουν στην απάντηση, οτι έχουν κάνει την ερώτηση του αιώνα, οτι έχουν βγάλει ένα τεράστιο δημοσιογραφικό λαβράκι. Η απάντηση "είμαι αντιμνημονιακός", "θα συνεργαζόμουν με μία υπεύθυνη δύναμη" γίνεται κατευθείαν τιτλος, είναι "η είδηση της συνέντευξης". Είναι προφανές οτι ερωτήσεις για τα νέα μέτρα θυσιάζονται στον βωμό της πρωτοτυπίας που επιτάσσει να απαντηθούν πρώτα οι δυο must ερωτήσεις που παρέθεσα.

Κόμματα εξουσίας πάνε για τη νίκη και ζητάνε αυτοδυναμία χωρίς να έχουν καν πρόγραμμα. Μπορεί να υπάρχει ένας οδικός χάρτης, το Μνημόνιο αλλά κάποιοι φαίνεται οτι έχουν επαναπαυθεί σε αυτό. Η αδυναμία παρουσίασης ισοδυνάμων, το γεγονός οτι η συζήτηση για τα μέτρα του Ιουνίου, μπαίνει κάτω από το χαλί, δείχνει το εξής απλό: Η Ελληνική πλευρά θα πάει για ακόμα μία φορά γυμνή και χωρίς προτάσεις, μόνο με κόκκινες γραμμές να διαπραγματευτεί τα νέα μέτρα (αφού πρώτα προσευχηθεί στον Θεό της Ελλάδος να εκλεγεί ο Ολάντ στη Γαλλία και κάποιος να πάρει την απόφαση για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ). Στη συνέχεια θα κατηγορήσει την ανάλγητη τρόικα για λάθος συνταγή, ενώ θα έπρεπε κανονικά κάθε προεκλογικό πρόγραμμα σοβαρού κόμματος να αποτελεί μία αντιπρόταση στο Μνημόνιο.

Είναι φυσικό οτι τους Έλληνες δημοσιογράφους που δεν είχαν ακούσει τίποτα για την κρίση και τα σκάνδαλα, που έπεσαν από τα σύννεφα όπως όλοι εμείς, δεν τους απασχολεί να κάνουν τέτοιες ερωτήσεις. Τους ενδιαφέρει να μάθουν αν θα συνεργαστεί ο Κουβέλης με το Πασοκ, ο Τσίπρας με τον Καμμένο κλπ. Προφανώς αυτό πιστεύουν οτι αφορά και τον πολίτη τον οποίο οι ίδιοι θεωρούν απλό τηλεθεατή, οπότε φροντίζουν να του προσφέρουν κάτι εύπεπτο και πιασάρικο αντί για κάτι ουσιαστικό που θα προβληματίσει.

Τα δε "μεγάλα κόμματα" πιο εκτός τόπου και χρόνου παρά ποτέ, νομίζουν οτι με το να ζητάνε αυτοδυναμία την ώρα που ο κόσμος απαιτεί συνεργασίες με το να λένε "κίνδυνος Πασοκ, κίνδυνος Δεξιάς, κίνδυνος Αριστεράς" συσπειρώνουν. Όταν τα δημοσκοπικά δεδομένα δείχνουν οτι δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία, δεν μπορεί ορισμένοι υποκριτικά να αρνούνται τη συζήτηση για συνεργασίες προς άγραν ψήφων, ούτε μπορεί να περιμένουν το μετά των εκλογών μη και φανεί οτι το συζητάνε από πριν και χάσουν καμία ψήφο.

Πίστευα οτι αυτή η προεκλογική περίοδος θα ήταν ριζικά διαφορετική από τις άλλες, διότι αυτή τη φορά γνωρίζουμε τα πραγματικά δεδομένα, έχουμε καταλάβει πόσο σημαντική είναι η ψήφος μας και λογικά όσοι θα πολιτευτούν έχουν καταλάβει οτι και ο τρόπος διεκδίκησης της ψήφου έχει αλλάξει. Και όμως...
Ένα πράγμα μένει για να πειστώ οτι τα κόμματα δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτα, να δω "τα λαμπερά ονόματα" των ψηφοδελτίων, διασημότητες που αναζητούν κόμματα λίγο πριν τις εκλογές μπας και καταφέρουν να υφαρπάξουν δια αυτής της οδού 1-2 ψήφους παραπάνω...

Αντιμεταρρυθμιστική ρεβάνς στο χώρο της Παιδείας (;)

Όταν τον Σεπτέμβριο του 2010 ανακοινώθηκε η πρόθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου να ανοίξει το θέμα των ΑΕΙ, ήμουν αρκετά επιφυλακτική, κυρίως γιατί οι βασικοί άξονες μου θύμισαν την προσπάθεια της Μαριέττας Γιαννάκου, τις πολύμηνες καταλήψεις και το άδοξο τέλος.
Μετά από διαβούλευση αρκετών μηνών, τον Ιούλιο του 2011 δόθηκε στη δημοσιότητα το προσχέδιο του νόμου. Το είχα υποδεχθεί με μία ανάρτηση με τον τίτλο "Μάχη για το Πανεπιστήμιο".

Οι Πρυτάνεις τότε σε σύνοδό τους, αντέδρασαν πολύ έντονα στα όσα προέβλεπε ο νόμος και επικεντρώθηκαν κυρίως στις αλλαγές στον τρόπο διοίκησης των Πανεπιστημίων. Η κινητοποίηση των υποστηρικτών του νομοσχεδίου ήταν όπως σε όλες τις περιπτώσεις πολύ μικρότερη από την κινητοποίηση των κατηγόρων, οι οποίοι λίγο πολύ ούρλιαζαν οτι το νομοσχέδιο ήταν αντισυνταγματικό καθώς κατά την άποψή τους καταργούσε το αυτοδιοίκητο, δημιουργούσε πρόβλημα στη χρηματοδότηση ενώ εισήγαγε δαιμονοποιημένες έννοιες όπως η αξιολόγηση και οι επώνυμες έδρες.

Εκείνες τις μέρες έπεσα πάνω σε ένα κείμενο τεραστίου κάλλους της "πρωτοβουλίας Ελλήνων Πανεπιστημιακών", που παρουσίαζε το Ελληνικό Πανεπιστήμιο ως το γαλάτικο χωριό της Ευρώπης που αντιστέκεται στη λαίλαπα του καπιταλισμού.

Είχα γράψει τότε ένα κείμενο με τίτλο "Στοίχημα η βελτίωση του νομοσχεδίου για τα ΑΕΙ".

Το Υπουργείο Παιδείας είχε επιλέξει τότε και πολύ σωστά, να φέρει το νομοσχέδιο μέσα στο καλοκαίρι για να το περάσει με τα Πανεπιστήμια κλειστά, έτσι ώστε να ελαχιστοποιούνταν οι αντιδράσεις. Οι Πρυτάνεις λοιπόν ζήτησαν τότε τρίμηνη παράταση για να ... μελετήσουν το νομοσχέδιο, υπολογίζοντας προφανώς οτι σε 3 μήνες θα ξαναάνοιγαν οι σχολές, θα άρχιζαν οι καταλήψεις και το νομοσχέδιο θα έπεφτε στους δρόμους. Το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε από 250 βουλευτές στις 25 Αυγούστου και αμέσως μετά άρχισαν οι καταλήψεις με κλείσιμο ματιού από τους Πρυτάνεις. Οι καταλήψεις κράτησαν περι τον ενάμιση μήνα καθώς σε πολλές σχολές φοιτητές αποφάσισαν οτι δεν θα άφηναν τους επαναστάτες συμφοιτητές τους να παίξουν με το μέλλον τους. Το νομοσχέδιο που είχε ήδη ψηφιστεί παρά τις όποιες ατέλειες, είχε αρκετούς φαν μεταξύ φοιτητών και Πανεπιστημιακών ενώ είχε και κοινωνική αποδοχή. 

Η τότε Υπουργός Παιδείας είχε παρουσιάσει λίγο μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου και το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής του, το οποίο με μία απλή ματιά φαίνεται πως έχει πέσει έξω. Οι εκλογές για τα νέα συμβούλια διοίκησης ακυρώθηκαν σε πολλά ιδρύματα, τα μέλη των επιτροπών που διορίστηκαν από το Υπουργείο Παιδείας στοχοποιήθηκαν από γνωστά τραμπούκικα σχήματα που κάνουν party μέσα στα Πανεπιστήμια, ενώ το Υπουργείο δεν φρόντισε να διασφαλίσει τη διαδικασία εκλογών και να προστατέψει όσους ήθελαν να λάβουν μέρος στις διαδικασίες.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα, να έχουμε Υπουργό Θρησκευμάτων και Παιδείας τον κύριο Γεώργιο Μπαμπινιώτη ο οποίος απ' οτι φαίνεται θα καταργήσει στην πράξη τον νόμο, αλλά μέχρι τέλους θα ισχυρίζεται οτι τον εφαρμόζει σεβόμενος την μεγάλη πλειοψηφία με την οποία ψηφίστηκε, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των αφελών.


Σε εμφάνισή του στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, είπε τα εξής: 
-"Έχετε την εντύπωση οτι μπορεί η πολιτεία να εκβιάζει τα Πανεπιστήμια και να τα απειλεί οτι δε θα τα χρηματοδοτήσει εάν δεν εφαρμόσουν ένα νόμο;". 
-"Η εφαρμογή του νόμου δεν πέρασε στις εκλεγμένες πρυτανικές αρχές, δημιουργήθηκαν εφορευτικές επιτροπές απ' έξω, οι οποίες θα πήγαιναν να διεξαγάγουν τις εκλογές, το σύστημα αυτό απέτυχε"
-"Εγώ ξεκινάω οτι ο νόμος θα εφαρμοστεί, μιλάμε μόνο για την τακτική της εφαρμογής, η μέχρι τώρα τακτική απέτυχε παταγωδώς"
-"Πριν από τις εκλογές είναι δυνατόν να μην έχουμε ηρεμία στα Πανεπιστήμια και να μη συζητήσουμε πώς θα μπορέσει να εφαρμοστεί;"
-"Αν ο νόμος είχε προχωρήσει και εφαρμοζόταν ίσως δεν θα ήμουν εγώ σε αυτή τη θέση"


Εν ολίγοις άφησε να εννοηθεί οτι η Άννα Διαμαντοπούλου αντικαταστάθηκε γιατί απέτυχε στην εφαρμογή του νόμου και διότι πρέπει να υπάρχει κλίμα ηρεμίας στα Πανεπιστήμια πριν τις εκλογές, φάνηκε οτι απέρριψε τον τρόπο ο οποίος επιλέχθηκε από το Υπουργείο και προβλεπόταν στο νομοσχέδιο για την εκλογή του πρώτου Συμβουλίου Διοίκησης, ενώ είναι προφανές οτι δεν συμφωνεί με την παύση των Πρυτανικών Αρχών πριν τη λήξη της κανονικής θητείας τους. Δεν φαίνεται επίσης να θέλει να υπάρξει μία ασφαλιστική δικλείδα πίεσης για την εφαρμογή του νόμου. Διότι η σύνδεση της χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων με την εφαρμογή του νόμου είναι ακριβώς αυτό, η ασφαλιστική δικλείδα εφαρμογής του νόμου, χωρίς να υπάρχει αυτή η σύνδεση θα μπορεί το κάθε Πανεπιστημιακό ίδρυμα και ο κάθε Πρύτανης να παρακάμπτει τον νόμο αφού δεν θα έχει καμία κύρωση.


Ανακοινώθηκε λοιπόν πριν λίγες ημέρες και όχι σήμερα Πρωταπριλιά, οτι ο νέος Υπουργός προτίθεται να συγκροτήσει μία 6μελή επιτροπή αποτελούμενη από 4 Πρυτάνεις που ήταν αντίθετοι με το νομοσχέδιο και είχαν εκφραστεί με πολύ έντονο τρόπο σε σχέση με τις διοικητικές αλλαγές, η οποία θα αποφασίσει για τυχόν αλλαγές που θα γίνουν στον νόμο για να τον καταστήσουν εφαρμόσιμο. Τουλάχιστον κωμικό. 

Υποτίθεται πως η κυβέρνηση Παπαδήμου, η κυβέρνηση ενός τεχνοκράτη που τον καλοβλέπουν κάποιοι για επικεφαλής μίας κυβέρνησης συνεργασίας και μετά τις εκλογές, θα ήταν πιο φιλική προς τις μεταρρυθμίσεις σε κάθε τομέα και αν δεν τις προωθούσε σεβόμενη τον ειδικό σκοπό για τον οποίο συγκροτήθηκε, τουλάχιστον θα σεβόταν τη μικρή μεταρρυθμιστική προσπάθεια που έγινε τα δυο προηγούμενα χρόνια. Και όμως τα δείγματα είναι απογοητευτικά και ανησυχητικά κυρίως για το τι έπεται των εκλογών.

Δεν ξέρω αν η μάχη των μεταρρυθμίσεων έχει χαθεί πάντως σίγουρα αυτή τη στιγμή ζούμε μία μικρή αντιμεταρρυθμιστική ρεβάνς, μία υποχώρηση των κυβερνώντων σε απαιτήσεις συντεχνιών. Δηλαδή αν για να καταστεί ο νόμος εφαρμόσιμος, για να αμβλυνθούν οι αντιδράσεις, αποφασιστεί οτι δεν θα υπάρχουν εξωπανεπιστημιακοί στο συμβούλιο διοίκησης, οτι θα υπάρχουν περισσότεροι εκπρόσωποι των φοιτητών και τα μέλη θα εκλέγονται με συμμετοχή όλης της Πανεπιστημιακής κοινότητας, θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο για τη χώρα και τα Πανεπιστήμια; Η υποχώρηση της πολιτείας και οι παραχωρήσεις θα βοηθήσουν στην αλλαγή νοοτροπίας; 


Δηλαδή γιατί το μέλλον μίας μεταρρύθμισης πρέπει να είναι: 
Ανακοίνωση πρόθεσης της κυβέρνησης για αλλαγή σε έναν τομέα -> άρνηση συμμετοχής σε διάλογο των εμπλεκομένων που τον καταγγέλλουν ως "στημένο και προσχηματικό"-> αντίδραση -> ψήφιση νομοσχεδίου -> μη εφαρμογή νομοσχεδίου -> αντίδραση -> αντικατάσταση υπουργού -> διευθετήσεις -> κατάργηση του νόμου στην πράξη μέσω αλλαγών που τον καθιστούν εφαρμόσιμο και αποδεκτό στην καλύτερη ή με ολοκληρωτικό πάγωμα λόγω... συνθηκών καθώς οι συντεχνίες έκριναν οτι είναι 1) αντισυνταγματικός και 2) μη εφαρμόσιμος.


Η περίπτωση Μπαμπινιώτη πάντως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον κυρίως για ανθρώπους όπως εγώ που υποστηρίζουν πως όποιος αναλαμβάνει έναν Υπουργικό θώκο πρέπει να είναι σχετικός με το αντικείμενο. Μόλις άκουσα οτι ο Μπαμπινιώτης θα αναλάμβανε σκέφτηκα: ορίστε ένας άνθρωπος που κινείται μέσα στην εκπαίδευση, γνωρίζει τα προβλήματα είναι σχετικός για να δούμε... Και όμως τα πρώτα του μελήματα ήταν να παραστεί σε εκδήλωση για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο (και Θρησκευμάτων...), να περάσει τροπολογία για απολύσεις σε ιδιωτικά σχολεία και να προχωρήσει σε "διευθετήσεις που θα καταστήσουν πιο εύκολη την εφαρμογή του νόμου" (έτσι το λέμε τώρα)... Την επόμενη φορά που θα πάω να πω οτι πρέπει ο εκάστοτε Υπουργός εκτός από διοικητικές ικανότητες να είναι και σχετικός, θα μασήσω αυτόματα μία Stimorol...


Τέλος δείτε τοποθέτηση του Δημήτρη Νανόπουλου σε σχέση με τον νόμο Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ.... Σε αυτή τη χώρα δεν μας αρέσουν οι λογικές τύπου Νανόπουλου, προτιμούμε διαχρονικά τις λογικές τύπου Μπαμπινιώτη...