Ώρα για τη ΔΗΜΑΡ να κάνει το μεγάλο βήμα

Πριν λίγους μήνες, μετά την πτώση Παπανδρέου, όταν είχε αρχίσει να γίνεται εμφανής η κατάρρευση του πάλαι ποτέ δικομματισμού που εκφραζόταν από το δίπολο ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, είχα γράψει μία ανάρτηση με τίτλο, "το στοίχημα του ισχυρού διπόλου στο κέντρο", όπου ανέφερα το εξής: 


"Όσοι εύχονται τη διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων, δεν μας έχουν διευκρινίσει εάν έχουν υπόψιν τους κάποιες εναλλακτικές εξουσίας. Ωραία δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Έλληνας που να έχει πλέον σε εκτίμηση τους δυο πολιτικούς φορείς, ενώ όλοι αναγνωρίζουμε πως έστρωσαν τον δρόμο προς τη σημερινή κατάσταση. Ανέκαθεν υπήρχαν δυο σχολές: Η μία σχολή- η ριζοσπαστική- που επιθυμεί τη διάλυση των δομών και το χτίσιμο πάνω σε συντρίμμια και η άλλη που επιθυμεί την εκ των έσω αλλαγή και την διαρκή προσαρμογή.
Υπάρχει μία παρεξήγηση, πως όσοι άνθρωποι είναι υπέρ ενός ισχυρού διπόλου στο κέντρο, στηρίζουν τον σάπιο δικομματισμό. Για την ακρίβεια αυτό που στηρίζουν είναι ο "διπολισμός".


Συνεχίζω να είμαι φανατική υποστηρίκτρια του κεντρώου διπόλου γιατί θεωρώ οτι όταν οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από το κέντρο, διασφαλίζεται η πολιτική σταθερότητα. 
Δυστυχώς λόγω της κακοδιαχείρισης δεκαετιών από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, έχει δημιουργηθεί η αίσθηση οτι η λύση στα προβλήματα της χώρας μπορεί να βρίσκεται κάπου στα άκρα. Οτι δυνάμεις που υπόσχονται "καταγγελία του Μνημονίου και μετά βλέπουμε", από τη μία ή δυνάμεις που υπόσχονται οτι "θα ξεβρωμίσει ο τόπος" από την άλλη, μπορούν να αποτελέσουν τη νέα εναλλακτική επιλογή, γιατί "δοκιμάσαμε τους άλλους και είδαμε πού μας έφτασαν".


Σε αυτές τι εκλογές λόγω τραγικών χειρισμών από τα δυο τέως κόμματα εξουσίας είδαμε οτι οι δυο πόλοι αποδυναμώθηκαν περισσότερο παρά ποτέ, ενώ δυνάμεις που δεν θα έλεγε κανείς οτι έχουν κάποια σχέση με το "κέντρο" είδαν τα ποσοστά τους να εκτοξεύονται. 
Οι τραγικοί χειρισμοί έχουν να κάνουν με το γεγονός οτι τα δυο κόμματα, βρισκόμενα αντιμέτωπα με τις συνέπειες των πολιτικών τους που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό, δεν μπόρεσαν να υπερβούν τους εαυτούς τους. Μπορεί το Πασοκ να μην επέλεξε να ρίξει κατευθείαν τη χώρα στα βράχια φορτώνοντας την ευθύνη στην κακοδιαχείριση 5,5 χρόνων από τη Νέα Δημοκρατία, μετά το Μνημόνιο όμως, έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι του για να μην αγγίξει ούτε το κράτος, ούτε την κρατικοδίαιτη και κακώς αγιοποιημένη από κάποιους, επιχειρηματικότητα. 


Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη, εγκλημάτησε με τη λαϊκίστικη και ψηφοθηρική στάση που υιοθέτησε. Ίσως εάν είχε ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο κι εάν είχε αντιληφθεί οτι παίζεται η επιβίωση της χώρας και όχι η Πρωθυπουργία Σαμαρά, αν είχε απαιτήσει να συγκροτηθεί κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας μετά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, τα πράγματα να ήταν σήμερα αλλιώς.
Η αντιμνημονιακή ρητορική της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η απότομη αλλαγή στάσης μετά το τρίξιμο των δοντιών από τους Ευρωπαίους, γέννησε τέρατα στον χώρο της δεξιάς τα οποία αυτή τη στιγμή κοσμούν το Κοινοβούλιο, η ρητορική Σαμαρά των προηγούμενων χρόνων έχει γίνει η ρητορική τουλάχιστον ενός κόμματος. Προσωπικά θα μου μείνει αξέχαστη η δήλωση Μαρκόπουλου οτι έχει κάνει πάνω από 200 αντιμνημονιακές ομιλίες και δεν μπορεί ξαφνικά να το γυρίσει.


Η ευθύνη των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για το φούντωμα των άκρων είναι τεράστια κι εάν στον χώρο της κεντροδεξιάς κάτι φαίνεται να κινείται ως αντίδραση επιβίωσης, στον χώρο της κεντροαριστεράς το τοπίο είναι κάτι παραπάνω από θολό.
Το Πασοκ υπό την ηγεσία του Ευάγγελου Βενιζέλου αποφάσισε να αφορίσει την προηγούμενη 2ετία με μία "συγγνώμη", επέλεξε μία ενοχική στάση καθώς νόμιζε οτι μέσω αυτής και με μόνο όπλο τον ρήτορα Βενιζέλο θα μπορούσε να υφαρπάξει ψήφους, ενώ δεν μπήκε στον κόπο να υπερασπιστεί ό,τι καλό είχε γίνει, διώχνοντας έτσι ακόμη περισσότερους ψηφοφόρους. Ενδεικτικό της αποτυχημένης στραγητικής είναι οτι έχοντας δαιμονοποιήσει και απαξιώσει το δημοψήφισμα, έχοντας ρίξει εκλεγμένο Πρωθυπουργό λόγω αυτού, δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά ως δικαίωση ούτε την πρόταση Μέρκελ αλλά και τη διατύπωση Σόιμπλε σε σχέση με το δημοψήφισμα.


Η Δημοκρατική Αριστερά, ενώ πέρασε μία περίοδο που είδε τα ποσοστά της να φτάνουν μέχρι και το 18% χωρίς να υιοθετεί στείρα αντιμνημονιακή ρητορική, επέλεξε να μην πάρει σαφή θέση γύρω από ζητήματα που δεν επιδέχονται ασάφειες, υιοθέτησε μία light αντιμνημονιακή ρητορική που φυσικά δεν είχε να κάνει με την καταγγελία του Μνημονίου, δεν είπε ποτέ ξεκάθαρα τι προτείνει, δέχτηκε στην αγκαλιά της ξεχωριστές εκσυγχρονιστικές προσωπικότητες, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια πολλών στελεχών που εντάσσονται στη "μεταρρυθμιστική αριστερά". Αυτές οι εκπτώσεις έγιναν με το βλέμμα στραμμένο στον ΣΥΡΙΖΑ.


Προσωπικά πιστεύω οτι αυτή τη στιγμή μόνο μία αλλαγμένη Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να παίξει τον ρόλο του κεντροαριστερού "πόλου σταθερότητας". Μία ΔΗΜΑΡ απαλλαγμένη από το αριστερό κόμπλεξ "μη με πουν ενδοτικό ή Μνημονιακό", μία ΔΗΜΑΡ που θα επιλέξει να χαράξει μία ριζικά αντίθετη πορεία από τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα διακηρύττει σε όλους τους τόνους οτι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη είναι στρατηγικής σημασίας και δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, μία ΔΗΜΑΡ που δεν θα ταυτιστεί με ΠΑΣΟΚ/ΝΔ αλλά θα παρουσιάσει σαφές πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.
Νομίζω οτι έχει το στελεχιακό δυναμικό, στους κόλπους της υπάρχουν μεταρρυθμιστικές δυνάμεις με σαφή θέση ως προς την πορεία που θέλουν να ακολουθήσει η χώρα, έχει στελέχη που μπορεί να προτείνουν κοινωνικά δίκαια μέτρα, που ξέρουν τι θα πει κοινωνικό κράτος και πόση σημασία έχει η δημιουργία ενός ισχυρού διχτυού κοινωνικής προστασίας σε περιόδους κρίσης έτσι ώστε να μην έχουμε κοινωνική έκρηξη, σε αντίθεση με πολλά στελέχη του προοδευτικού φιλελεύθερου κεντροδεξιού χώρου. 


Το μόνο που πρέπει να κάνει η ΔΗΜΑΡ είναι το μεγάλο βήμα μπροστά, πρέπει να πάρει την απόφαση να διαχωρίσει πλήρως την θέση της από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί η στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς να επιλέξει να μη συμμετάσχει σε κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ να ερμηνεύτηκε ως δειλία από ένα κόμμα που φοβάται μην απορροφηθεί εξ' ολοκλήρου από τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί κάποιοι να θεωρούν οτι ευθύνεται για το γεγονός οτι πάμε σε νέες εκλογές αλλά δεν είναι έτσι. Νομίζω οτι ο μεγάλος αδικημένος αυτής της υπόθεσης είναι η ΔΗΜΑΡ και ίσως τώρα να έχει την τελευταία της ευκαιρία να διασαφηνίσει τι είναι αυτό που τη διαχωρίζει από άλλα κόμματα της Αριστεράς και να αποτελέσει έτσι τη βασική επιλογή όσων κινούνται στον χώρο της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς (όπως θέλετε πείτε το) και νιώθουν πιο "πολιτικά ορφανοί" παρά ποτέ. Ελπίζω να μην απογοητεύσει συρόμενη πίσω από τον Τσίπρα και τα ποσοστά του.

Επιτακτική ανάγκη να βγουν από τη Νιρβάνα οι προοδευτικές δυνάμεις

Μία εβδομάδα πέρασε από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και η χώρα συνεχίζει να είναι ακυβέρνητο καράβι. Μετά το ναυάγιο των διερευνητικών εντολών, όπως όλα δείχνουν θα οδηγηθούμε και σε ένα δεύτερο ναυάγιο καθώς το πιθανότερο είναι οι συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αποβούν άκαρπες.

Το κόμμα που ζορίζεται περισσότερο αυτή την περίοδο δεν είναι άλλο από τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη. Σταθερά φιλοευρωπαϊκό χωρίς όμως σαφείς θέσεις σε σχέση με το Μνημόνιο. Υιοθέτησε μία ήπια ρητορική, στρογγύλευσε τον λόγο του, υποδέχθηκε στην αγκαλιά του συμπαθή στον οικογενειακό τους κύκλο εκσυγχρονιστικά στελέχη, ενώ περιθωριοποίησε στελέχη όπως ο Μάνος Ματσαγγάνης. Αποτέλεσμα ήταν αρκετοί άνθρωποι που ανήκαν χρόνια στην ανανεωτική αριστερά να ψηφίσουν Σύριζα, θεωρώντας οτι πρόκειται για ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα, που όντως έχει εναλλακτική πρόταση.
Αυτή τη στιγμή η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Να συμμαχήσει με ΝΔ/ΠΑΣΟΚ καθώς έχουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με έναν Σύριζα απέναντι να λέει από την επομένη για "πραξικόπημα, άδικο εκλογικό νόμο που νοθεύει τη λαϊκή εντολή, κοινοβουλευτική χούντα" και με τους αγανακτισμένους να επανεμφανίζονται ή να μη στηρίξει μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ/ΝΔ και να οδεύσουμε προς νέες εκλογές με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Μία κυβέρνηση με Σύριζα/ΚΚΕ στην αντιπολίτευση δεν θα άντεχε για πολύ. Εδώ μιλούσαν για κοινοβουλευτική χούντα και μπλόκαραν τα πάντα με ένα ΠΑΣΟΚ στο 44% και με άθροισμα ΠΑΣΟΚ/ΝΔ 77% τώρα τι κάνει τον οποιονδήποτε να πιστεύει οτι δεν θα πάρουν αέρα στα πανιά τους. Κάθε πολιτική που θα επιχειρηθεί να εφαρμοστεί θα είναι εξ' αρχής για τους ίδιους απονομιμοποιημένη, παράνομη και αντισυνταγματική.

Νομίζω οτι λύση στο πολιτικό αδιέξοδο θα δοθεί μόνο με δημοψήφισμα "Εντός ή εκτός της Ευρωζώνης", έτσι ώστε να μην υπάρχουν αυθαίρετες ερμηνείες της ψήφου των πολιτών, που θα δεσμεύσει τις πολιτικές δυνάμεις και με νέες εκλογές όπου θα υπάρξουν ευρύτερες συμμαχίες.

Δεν μπορεί πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και σε μεταρρυθμίσεις να κατεβαίνουν πολυδιασπασμένες, 3 κόμματα του φιλελεύθερου χώρου να μένουν εκτός Βουλής και μετά όλοι αυτοί την επαύριο των εκλογών να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο και να περιμένουν να τα βρουν τελευταία στιγμή.
Οι συνθήκες απαιτούν προεκλογικές συνεργασίες, κοινό πρόγραμμα, κοινά ψηφοδέλτια που θα περιλαμβάνουν αξιόλογες προσωπικότητες και φυσικά Εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Προϋπόθεση είναι να μπουν στην άκρη ιδεοληψίες, να εκλείψουν τόσο τα "400.000 απολύσεις" όσο και τα "όχι στην ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ".

Μπορεί οι εκλογές της προηγούμενης Κυριακής να μην ήταν η τελευταία μας ευκαιρία, μπορεί να έχουμε μία ακόμη. Είναι όμως επιτακτική ανάγκη οι φωνές τις λογικής, οι προοδευτικές δυνάμεις να βγουν από τη Νιρβάνα τους, να σταματήσουν να πολιτεύονται με ελιτίστικο τρόπο και να καταλάβουν οτι πολιτική χωρίς επαφή με την κοινωνική βάση και τριβή με τον πολίτη δεν υπάρχει. Πρέπει να μπουν στη διαδικασία να εξηγήσουν, να προτείνουν, να κινητοποιηθούν, να γίνουν "μουτζαχεντίν της κοινής λογικής" και αυτό πρέπει να γίνει άμεσα. Αρκετά οι φωνές της λογικής που επιμένουν μαζοχιστικά να κάθονται  σε ΝΔ και Πασοκ σιώπησαν και ανέχθηκαν τον λαϊκισμό που επιστράτευσαν οι πολιτικές τους ηγεσίες ως όπλο απέναντι στον... λαϊκισμό, αρκετά στελέχη της ΔΗΜΑΡ ανέχθηκαν στρογγυλεύσεις μη και τους πουν "Μνημονιακούς" και αρκετά σνόμπαραν στελέχη του φιλελεύθερου χώρου τους "απλούς πολίτες".

Ο Θεός της λογικής ας μας βοηθήσει.

Γιατί όχι ΠΑΣΟΚ

Αυτές τις μέρες μετά την κοινοποίηση της επιλογής μου να μην ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, έχω λάβει διάφορα συγκινητικά σχόλια, είτε στο blog μου είτε ως απαντήσεις σε σχόλια στην Παραπολιτική. 
Ειδικά ένα σχόλιο- απάντηση στην Παραπολιτική κατέστη αρκετό να μου προκαλέσει ρήγη συγκίνησης και ανατριχίλα, το παραθέτω αυτούσιο:


"Μ` αρέσει που παρεμβαίνουν στη διαμάχη και οι οπαδοί της Δράσης και διάφορων άλλων "φιλελεύθερων" γκρουπούσκουλων. Αγαπητοί μου το μέλλον της χώρας για άλλη μια φορά κρίνεται στο εσωτερικό του πασοκ. Όσοι εγκατέλειψαν τη μάχη και μας άφησαν μόνους ας απολαύσουν τη σύγκρουση με μεγαλύτερη διακριτικότητα. Μπορεί να χάσουμε, αλλά τη βοήθειά τους την είδαμε όλο το προηγούμενο διάστημα και δεν τη θέλουμε"


Συγκινητικό σχόλιο από όλες τις απόψεις. Αρχικά διότι ακολουθεί την επιχειρηματολογία του τέως μελλοντικού αρχηγού, τέως μοναδικού υποψηφίου και νυν αρχηγού του Πασοκ ο οποίος είπε οτι "στο εσωτερικό της δικής μας παράταξης παίζονται οι εκλογές. Το μέλλον της χώρας".
Συγκινητικό επίσης γιατί ξαφνικά έγινα "οπαδός της Δράσης και φιλελεύθερων γκρουπούσκουλων". 
Αλλά το καλύτερο part ήταν το "τη βοήθειά τους την είδαμε όλο το προηγούμενο διάστημα και δεν τη θέλουμε". 


Φυσικά και η βοήθεια η δική μου και των "ομοίων" μου δεν είναι επιθυμητή από το νέο Πασοκ, που δεν κάνει αποκλεισμούς και δεν θα είναι ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα. Τι χρειάζεται ένα κόμμα με αρχηγό τον μεγαλύτερο ρήτορα που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη, ανθρώπους που στηρίζουν μεταρρυθμίσεις με όλο τους το είναι, που προσπαθούν να πάνε κόντρα στον λαϊκισμό χωρίς να τα καταφέρνουν πάντα, που δεν αφορίζουν τους πάντες και τα πάντα; Άχρηστα στοιχεία για ένα πολιτικό μόρφωμα που "ο ένας ξέρει τον άλλον". 
Ξένο σώμα λοιπόν είμαστε όλοι εμείς που στηρίξαμε μεταρρυθμίσεις ενώ άλλοι είχαν ενστάσεις και απειλούσαν να καταψηφίσουν νομοσχέδια όπως αυτό για το άνοιγμα των επαγγελμάτων ή για την ΕΡΤ, ξένο σώμα οι άνθρωποι που στήριξαν την δημοκρατική επιλογή του δημοψηφίσματος, ξένο σώμα οι άνθρωποι που γούσταραν opengov και Διαύγεια, ξένο σώμα οι άνθρωποι που στήριξαν "μη εκλεγμένους κηπουρούς" που είναι σχεδόν οι μόνοι που έχουν να επιδείξουν έργο.


Μα φυσικά και εγώ προσωπικά είμαι ξένο σώμα σε ένα κόμμα που απαρνείται το πρόσφατο παρελθόν του, που ζητά συγγνώμη για τα τελευταία δυο χρόνια και όχι για όλα τα προηγούμενα που κατάφερε να καταχρεώσει τον Ελληνικό λαό και να ... νομιμοποιήσει τη μίζα. Πάντα σε αυτό το κόμμα το μεταρρυθμιστικό ρεύμα ήταν μειοψηφικό, αυτό όμως δεν εμπόδισε έναν άνθρωπο σαν τον Γιώργο Παπανδρέου που μπορούσε να ενώσει βαθύ Πασοκ (λόγω επιθέτου) και άτομα με προοδευτικό/μεταρρυθμιστικό πνεύμα, να ηγηθεί και να γίνει Πρωθυπουργός.
Από τη στιγμή λοιπόν που κάποιοι έφαγαν τον Γιώργο Παπανδρέου, που περιθωριοποιούν όλα τα στελέχη τα οποία ο ίδιος έπεισε να ασχοληθούν με την πολιτική, είμαστε μειοψηφία περισσότερο παρά ποτέ. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει λόγος αφού νικήθηκε και εξοστρακίστηκε αυτό που πιστεύαμε, να κάτσουμε σε έναν πολιτικό φορέα που ψάχνεις να βρεις αξιόλογους ανθρώπους που να πιστεύουν σε μεταρρυθμίσεις με το κυάλι. (Μιλάω στον πληθυντικό διότι ξέρω οτι εκφράζω και άλλο - λίγο- κόσμο).
Το μείζον ήταν να στηριχθούν οι μεταρρυθμίσεις και να υπάρξει σταθερότητα όσο υπήρχε αυτοδύναμη κυβέρνηση, για κάποιους όμως τότε το μείζον, ήταν να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο Πασοκ, τώρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του.


Ακούω "ψήφισε τον Ραγκούση μόνο να βγει πρώτος σε σταυρούς να στείλουμε μήνυμα". Συγγνώμη αλλά αξιόλογοι υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Μπορεί να απεχθάνομαι τη νέα ηγετική ομάδα αλλά τακτικές όπως η εκ των έσω υπονόμευση και η τακτική του ωρίμου φρούτου είναι κατά την άποψή μου ανήθικες. Όποιος θέλει να μείνει στο Πασοκ δεν θα πρέπει να ποντάρει ούτε στην υπονόμευση, ούτε στην γρήγορη φθορά του νέου αρχηγού. Προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να στηρίξω τον Ευάγγελο Βενιζέλο και την συμπαθητική ομαδούλα του. 
Τους εύχομαι καλή επιτυχία, μακάρι να καταφέρουν να φτάσουν το 15%.


ΥΓ: Την ανάρτηση αυτή την έκανα με αφορμή το σχόλιο που παρέθεσα στην αρχή, δεν είχα καμία όρεξη να ασχοληθώ με το Πασοκ. Η αλαζονεία και η αχαριστία όμως με εξοργίζουν και δεν δέχομαι από κανέναν που το προηγούμενο διάστημα υπονόμευε την προσπάθεια ή ήταν εξαφανισμένος όταν η χώρα έδινε μάχη με αυτοδύναμη κυβέρνηση, να λέει οτι δεν στήριξα την προσπάθεια. Λυπάμαι αλλά όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν, όλοι ξέρουμε πώς έπεσε ο ΓΑΠ.