Περιμένοντας την τρίτη υποψηφιότητα

Διάβασα τη δήλωση του Χρήστου Παπουτσή με την οποία ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του και σε συνδυασμό με τη δεδομένη υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου, με κυρίευσε μία λύπη, μία απογοήτευση για την κατάντια όχι του Πασοκ ως Πασοκ, αλλά του κόμματος που τόσα χρόνια αποτελούσε τον ισχυρό πόλο στον χώρο της κεντροαριστεράς.

Το θέμα ηγεσίας που έχει ανοίξει στο Πασοκ, δεν είναι μία... καθαρά Πασοκική υπόθεση, είναι μία κεντροαριστερή υπόθεση ή και ευρύτερα ένα θέμα που θα έπρεπε να απασχολεί κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για τη νέα μορφή που θα πάρει το πολιτικό σύστημα. Μπορεί το συγκεκριμένο κόμμα να πάψει να υπάρχει, μπορεί το μέλλον του να αφήνει παγερά αδιάφορη μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, αλλά οι εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.

Δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές έχω ακούσει αυτές τις μέρες ως απάντηση στο Παπουτσής ή Βενιζέλος, το "αποχή", είναι η απάντηση που δίνω κι εγώ η ίδια αρνούμενη προφανώς να απαντήσω σε ένα τόσο αστείο δίλημμα, παρέχοντας την ψήφο μου ή λέγοντας έστω έναν καλό λόγο για έναν από τους δυο. Είναι πραγματικά κατάντια για ένα κόμμα που έχει ακόμα στους κόλπους του αξιόλογα στελέχη που μπορούν να προτείνουν και να στηρίξουν μία μεταρρυθμιστική προοδευτική πλατφόρμα, να δίνει στους πολίτες που στο παρελθόν το στήριξαν ή συνεχίζουν μαζοχιστικά να το παρακολουθούν από κάποια απόσταση, αυτές τις δυο επιλογές.

Ακούγεται τις τελευταίες ημέρες οτι η ομάδα των "νέων μεταρρυθμιστών" (που δεν ταυτίζεται με αυτή των εκσυγχρονιστών- ευτυχώς) και στελέχη όπως ο Θεόδωρος Πάγκαλος, θα προσπαθήσουν να προωθήσουν μία ακόμη υποψηφιότητα. Μάλιστα το όνομα που παίζει περισσότερο είναι αυτό του Γιάννη Ραγκούση.

Φαντάζομαι οτι είναι μία πολύ δύσκολη επιλογή δεδομένου οτι το σιγουράκι Ευάγγελος Βενιζέλος αυτή τη φορά είναι καλύτερα προετοιμασμένος, με χρήσιμες... Παπανδρεϊκές συμμαχίες, με τις all time classic συμμαχίες του στον τύπου, ενώ ο Ραγκούσης ή ο όποιος υποψήφιος προκριθεί από το ρεύμα των μεταρρυθμιστών θα είναι πολύ πιο αδύναμος. Αυτό όμως κατά την άποψή μου θα είναι και η ουσιαστική δύναμή του, το βασικό του πλεονέκτημα.

Παπουτσής και Βενιζέλος έχουν σκουριασμένα μυαλά και θα ακολουθήσουν σίγουρα την τακτική "ο κόσμος μας ξέρει, ξέρει τι πρεσβεύουμε", το έχει πει άλλωστε και ο λοχαγός του Ευάγγελου Ανδρέας Λοβέρδος. Όποιος και να είναι ο τρίτος υποψήφιος που ελπίζω να υπάρξει, θα πρέπει κατά την άποψή μου να ακολουθήσει μία ριζικά διαφορετική τακτική. Θα πρέπει να προβάλει την ομάδα, τις ιδέες και τις προτάσεις και να μη βγει μπροστά μόνο ως πρόσωπο, να μη μιλάει με "εγώ" αλλά με "εμείς". Θα πρέπει να αφήσει τους άλλους δυο υποψηφίους να παλέψουν με τις κλασσικές παλιομοδίτικες τακτικές και να μη μπει στο ίδιο τρυπάκι.

Θα πρέπει να μπορεί να παρουσιάσει ολοκληρωμένο πρόγραμμα, να προωθήσει εξ' αρχής αξιόλογα στελέχη που θα τον στηρίξουν και κυρίως να μην παρασυρθεί και μπει στη λογική της προσωπικής αντιπαράθεσης και της παρελθοντολογίας. Είναι σίγουρο οτι οι παλαιοκομματικές συμμαχίες που έχουν κάνει ή θα κάνουν οι δυο άλλοι υποψήφιοι, θα τους φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες σε έναν "πόλεμο λάσπης" που θα έχει ως βασικό επιχείρημα οτι "πας μεταρρυθμιστής ---> νεοφιλελεύθερος".

Στον Ραγκούση ήδη προσάπτουν το απίστευτο αμάρτημα οτι δεν έχει εκλεγεί ποτέ με σταυρό. Αυτό συμβαίνει την ίδια ώρα που γίνεται συζήτηση στην κοινωνία για κατάργηση του σταυρού προτίμησης, την ίδια ώρα που όλο και περισσότεροι λένε πως στην πολιτική πρέπει να μπουν νέα άτομα, την ίδια ώρα που κάποιοι μιλάνε για αποκλειστικά εξωκοινοβουλευτικούς Υπουργούς και για πλήρη διαχωρισμό εκτελεστικής από νομοθετική εξουσία, την ίδια ώρα που έχουμε διορισμένο Πρωθυπουργό. 

Αν θυμάμαι καλά η μέθοδος ανάδειξης νέων στελεχών που ακολουθήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, ήταν οτι έστελναν τα νέα στελέχη στην Ευρωβουλή και αφού ο κόσμος τα μάθαινε συμμετείχαν και στις εγχώριες εκλογές ή έπαιρναν μία θέση στο Επικρατείας ο κόσμος τα μάθαινε και μετά εκλεγόντουσαν με σταυρό. Προσωπικά με τους "κηπουρούς" όπως τους χαρακτήρισε με περίσσεια ευγένεια ο Φλωρίδης, δεν έχω κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα πολλοί από αυτούς είναι πολύ πιο αξιόλογοι από "παλιά και πεπειραμένα στελέχη" που χρόνια τώρα εκλέγονται με σταυρό, έχοντας χτίσει αξιοζήλευτες καριέρες στα τηλεοπτικά παράθυρα και έχοντας την τύχη να έχουν σωστούς χορηγούς.

Το Πασοκ αυτή την εποχή στις δημοσκοπήσεις εμφανίζεται να συγκεντρώνει ένα τεράστιο κατά την άποψή μου ποσοστό δεδομένης της κατάστασης που επικρατεί στο εσωτερικό του της τάξεως του 8-11%. Αυτό είναι και το ποσοστό των ανθρώπων που θα ψήφιζαν Πασοκ με αρχηγό τον οποιονδήποτε. Δεν νομίζω οτι το κόμμα έχει πιθανότητες να ανεβάσει κατ' ελάχιστο τα ποσοστά του αν κάνει μία χαριτωμένη στροφή προς το παρελθόν. Υπάρχει όμως η ελπίδα μέσω μία υποψηφιότητας διαφορετικής λογικής να γεννηθεί κάτι καινούριο που ή θα πάρει το Πασοκ και θα το μεταμορφώσει εξ' ολοκλήρου ή θα δώσει τη μάχη του στο εσωτερικό του κόμματος, θα ηττηθεί αλλά θα αποτελέσει την απαρχή για κάτι καινούριο. Σίγουρα πάντως μετά τις εσωκομματικές εκλογές τον ηττημένο δε θα τον χωράει το κόμμα.

Οι πιθανότητες πάντως να επικρατήσει ένας νέος πόλος που θα βασίζεται στην ομαδικότητα και σε καθαρά στελέχη είναι μεγάλες, παρά την πολλαπλή στήριξη που έχει εξασφαλίσει η ομάδα Βενιζέλου.