Θα σταθεί η Εκτελεστική Εξουσία στο ύψος των περιστάσεων αυτή τη φορά;

Παραθέτω τοποθέτηση που έγινε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ:

"Θ΄αρχίσω με μια φράση που αρέσει στον Βαγγέλη Βενιζέλο: Να ξανασυστηθούμε.
Ας ξανασυστηθούμε λοιπόν. Είμαστε οι βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου, η Νομοθετική Εξουσία, που έκανε τη δουλειά της χωρίς να σταματήσει μπροστά στα δύσκολα. Και γιατί τα χαρακτηρίζουμε «δύσκολα» και μας χαρακτηρίζουμε «γενναίους»; Γιατί τα μέτρα που ήδη έχουμε ψηφίσει ήταν σίγουρα δυσβάσταχτα – και πολλά από αυτά άδικα (πχ οι οριζόντιες περικοπές ελλείψει χρόνου κλπ).
Ταυτίζουμε δηλαδή την αντοχή μας να προσυπογράφουμε τη σκληρότητα και την αδικία, με τη γενναιότητα!


Κάνουμε λοιπόν «γενναία» - κατ΄ευφημισμόν – το καθήκον μας, και μετά η σκυτάλη περνάει στην Εκτελεστική Εξουσία. Και τι γίνεται εκεί; Αποκλίσεις, καθυστερήσεις, Υπουργοί που δουλεύουν και συγκρούονται, και Υπουργοί που κωλυσιεργούν.
Δεν θεωρώ λοιπόν κομψό να σηκώνονται οι τόνοι και το δάχτυλο προς εμάς, για την ευθύνη και το καθήκον μας...


Μια δεύτερη παρατήρηση είναι σε σχέση με τη Δημοκρατική Διαδικασία. Ειλικρινά η κατάσταση προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία. Σου είχα πει προχθές, Γραμματέα, Βασίλη Έξαρχε, ότι η συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα πρέπει να είναι «χειρουργική». Με αριθμούς και στοιχεία. Ότι δεν χωράνε οι δραματικοί τόνοι τέτοιες στιγμές. Τους έχουμε ακούσει πολλές φορές – γνωρίζουμε έτσι κι αλλιώς τη δραματικότητα της κατάστασης.
Σοβαρά τώρα, πού θα βασίσουμε την απόφασή μας; Σε ποια στοιχεία; Ποιες είναι οι προκείμενες λογικές σταθερές; Μάθαμε ποτέ τι απάντησαν οι εταίροι στον κ. Παπαδήμο, πχ, όταν τους είπε ότι κάποιο απ΄τα μέτρα δημιουργεί έλλειμμα ισόποσο του εσόδου που προβλέπει; Πώς θα αποφασίσουμε λοιπόν; Με συναισθηματικά αντανακλαστικά;


Ένα τρίτο ζήτημα είναι αυτό της κομματικής πειθαρχίας. Κάτι δεν έχω καταλάβει μάλλον. Η κομματική πειθαρχία αντιδιαστέλλεται με την ψήφιση κατά συνείδηση;… Ψηφίζω δηλαδή για το μέλλον της χώρας, φοβούμενη τη διαγραφή μου; Δεν πιστεύω ότι το εννοείτε, κάτι μου διαφεύγει…


Όπως και να χει, ίσως έχετε δίκιο κ. Πρόεδρε. Όποιος εξακολουθεί να έχει πρόβλημα συνείδησης, καλό είναι να σώζει την Ελλάδα φεύγοντας και παραδίνοντας την έδρα του.
Σέβομαι οποιονδήποτε τρόπο σκέψης, αλλά παρακαλώ, μη διανοηθεί κανείς να ταυτίσει οποιεσδήποτε ιδεολογικές ή ηθικές συγκρούσεις του με τη δική μου (ή οποιουδήποτε άλλου).
Προσωπικά, παίρνοντας όλες τις αποφάσεις που μου ζητήθηκαν και στηρίζοντας με όλες μου τις δυνάμεις την προσπάθεια διάσωσης της χώρας και διόρθωσης των λαθών των τελευταίων δεκαετιών, βλέπω ότι η προσπάθεια αυτή έχει ως αποτέλεσμα την επιδείνωση της κατάστασης. Δικαίως λοιπόν θεωρώ ότι δεν συμβάλλω στον στόχο.
Η ευθύνη απέναντι στους πολίτες και το καθήκον μού επιβάλλουν να παραιτηθώ από το βουλευτικό αξίωμα και να παραδώσω την Έδρα μου,
Ευχαριστώ"

Αυτή ήταν η τοποθέτηση της Πέμης Ζούνη στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του Πασοκ, όπου το Σάββατο ανακοίνωσε την παραίτησή της, μη μπορώντας προφανώς να ψηφίσει "Ναι".

Παραθέτω την τοποθέτησή της για δυο λόγους. Κυρίως διότι νομίζω οτι το αδιέξοδο στο οποίο περιήλθε περιγράφει και το αδιέξοδο της ελληνικής κοινωνίας, το συλλογιστικό αδιέξοδο πολλών πολιτών. Δευτερευόντως διότι παρατηρώ οτι της γίνεται μία αρκετά άδικη κριτική με αφορμή την παραίτησή της, που είμαι πεπεισμένη οτι δεν πηγάζει από την αξιολόγηση του κοινοβουλευτικού της έργου, το οποίο ούτε κι εγώ είμαι σε θέση να αξιολογήσω και κυρίως δεν πηγάζει από την αξιολόγηση του λόγου παραιτήσεώς της. Αυτό που προσωπικά μπορώ να σχολιάσω και να αξιολογήσω, χωρίς να κάνω τον δικηγόρο κανενός, είναι η τοποθέτησή της και η κίνησή της να παραιτηθεί, την οποία βρίσκω απόλυτα δικαιολογημένη και έντιμη.

Νομίζω είναι σαφές αυτό που λέει και δεν θυμάμαι να έχω ακούσει παρόμοια αιτιολόγηση από κάποιον. Το "Ναι" όπως είπε και σε εκπομπή που εμφανίστηκε (Netweek) συνδέεται και με τη διαχείριση. Δεν ψηφίζεις και ξεμπερδεύεις, ψηφίζεις και οφείλεις να εφαρμόζεις αλλιώς τα χειρότερα έρχονται. Το πρόβλημα δεν ήταν όπως σωστά ανέφερε της Νομοθετικής Εξουσίας που ψήφιζε, αλλά της Εκτελεστικής που δεν εφήρμοζε. Κανείς δεν εγγυάται φυσικά τόσο στους βουλευτές που ψηφίζουν, όσο και στους πολίτες που υφίστανται τις περικοπές, οτι έστω και τώρα την ύστατη στιγμή, η εκτελεστική εξουσία θα εφαρμόσει όλα όσα θα έπρεπε να έχουν γίνει χρόνια πριν. Είναι λογικό όλοι να φοβόμαστε οτι για ακόμα μία φορά όσοι διαχειρίζονται την εξουσία υπάρχει ο κίνδυνος να μη σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Η Πέμη Ζούνη λοιπόν παραιτήθηκε μη μπορώντας να καταλήξει. Προσωπικά προτιμώ αυτή τη στάση από βεβιασμένα "Ναι" ή ξαφνικά "Αντιμνημονιακά όχι" που ξεγλιστρούν πιο εύκολα πλέον και φυσικά την προτιμώ από τη γελοία στάση άλλων που προτίμησαν να απέχουν. Γιατί δείχνει ειλικρίνεια και είμαι σίγουρη οτι σε αυτό το συλλογιστικό αδιέξοδο έφτασαν και άλλοι. Είναι σίγουρα πιο τίμιο και πιο ανθρώπινο να παραιτείσαι και να λες: δεν μπορώ να το κάνω, δεν μπορώ να το αντέξω, δεν μπορώ να το ρισκάρω, παρά να ψηφίζεις σε μία τόσο κρίσιμη φάση χωρίς να είσαι απόλυτα σίγουρος οτι κάνεις το σωστό.

Η κατάσταση είναι πλέον τραγική και εξόχως κυνική. Χωρίς κανένα αμπαλάζ μας λένε το εξής απλό "διαλέξτε, το κακό ή το χειρότερο", δηλαδή μία καλή εξέλιξη την έχουμε αποκλείσει πλέον. Το εξωφρενικό είναι οτι δυο χρόνια τώρα που έχει ξεσπάσει η κρίση και περνάμε τη φάση ενδοσκόπησής μας σαν κοινωνία, μείναμε στις διαπιστώσεις. "Υπάρχει φοροδιαφυγή, αλλά είναι όλοι διεφθαρμένοι και δεν θα χτυπηθεί", "Στις εφορίες ισχύει το 4-3-3", "Το κράτος είναι μπουρδέλο δεν αλλάζει", "υπάρχουν κλίκες επαγγελματιών που προστατεύονται", "τα βγάζουν στην Ελβετία ή είναι σε offshore", "αν υπήρχαν τεκμήρια θα βλέπαμε" και πολλές άλλες διαπιστώσεις, οι οποίες επιβεβαιώνονται όταν βλέπουμε τι επιλέγει τελικά να κάνει το πολιτικό σύστημα. Οριζόντιες περικοπές και να μην πάει σπίτι του ούτε ένα πελατάκι του δημοσίου. Αλλά και στον ιδιωτικό τομέα τον τόσο αδικημένο, πείτε μου οτι δεν έχετε δει και δεν έχετε ακούσει για κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, πείτε μου οτι δεν είστε σίγουροι πως αυτά τα χρόνια, δίνεται "προτεραιότητα διάσωσης" εν είδει ρουσφετιού σε επιχειρήσεις.

Πλέον το Κοινοβούλιο είναι ριζικά διαφορετικό μετά τις διαγραφές στελεχών από τα 3 κόμματα που στήριζαν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Υγιής η διαφοροποίηση, άρρωστη και αντιδημοκρατική η διαγραφή για λόγους κομματικής πειθαρχίας. Πολλοί ελπίζουν οτι με την κατάρρευση των κομμάτων θα αρχίσει σιγά σιγά να δημιουργείται το νέο. Ο καθένας οραματίζεται αυτό το καινούριο πολύ διαφορετικό από τον διπλανό του.

Προσωπικά δεν μπορώ να καταλήξω ποιός είναι ο πολιτικός ή η συγκεκριμένη ιδεολογία που με εκφράζει πλέον. Υπάρχει μία εικόνα η οποία δημιουργήθηκε από τον χρήστη του twitter @TheGoodGeorge και απεικονίζει ακριβώς τον ορφανό χώρο που μεγάλο μέρος της κοινωνίας περιμένει να καλυφθεί από κάτι νέο.

Θεωρώ οτι η βάση μίας οποιασδήποτε πολιτικής πρότασης, ενός οποιουδήποτε φορέα σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, θα πρέπει να είναι η δημιουργία ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους. Σε συνθήκες κρίσης το πιστεύω οτι χρειάζεται πτώση ιδεολογικών τειχών και συνεργασία προκειμένου από τη μία να γίνουν μεταρρυθμίσεις έτσι όπως τις έχουν σχεδιάσει φιλελεύθεροι πολιτικοί και από την άλλη να δημιουργηθεί ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος που δεν θα επιτρέπει την εξαθλίωση και θα εξασφαλίσει οτι οι εικόνες που βλέπουμε σήμερα με συμπολίτες μας να πηγαίνουν σε συσσίτια, να χάνουν τα σπίτια τους, να τους κόβεται το ρεύμα, ήταν απλά μία κακή παρένθεση που όλοι θα ξεχάσουμε.

Είναι τεράστιο ρίσκο και δεν θα κουραστώ να το φωνάζω, να εγκαταλείπεται το κοινωνικό κράτος και να το υποκαθιστούν "δίκτυα αλληλεγγύης" μπορεί να είναι νίκη της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού, αλλά είναι η απόλυτη ήττα της Δημοκρατίας και εγκυμονεί κινδύνους. Το κράτος πρέπει να είναι εκεί και να φροντίζει να εξαφανίζει τις στρεβλώσεις που το ίδιο δημιουργεί.