Απαιτείται συμβιβασμός και συνεργασία

Βλέποντας τις φωτογραφίες από τον άγριο ξυλοδαρμό των συλληφθέντων στο Βελβεντό και το αστείο photoshop της ΕΛΑΣ, σοκαρίστηκα. Σοκαρίστηκα δε ακόμα περισσότερο από την είδηση οτι ένας εκ των συλληφθέντων ήταν παρών στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Σοκαρίστηκα έτη περεταίρω βλέποντας τις ηλικίες των συλληφθέντων, παιδάκια, που έφαγαν βρωμόξυλο από τους τιμωρούς της ΕΛΑΣ που με την ανοχή της κυβέρνησης και το backup από τη Χρυσή Αυγή την έχουν δει ράμπο.

Τα χρόνια των παχιών αγελάδων είχαμε ξεχάσει οτι σε αυτή τη χώρα το χουντικό στοιχείο είναι έντονο. Τα χουντικά απομεινάρια βρίσκονταν σε ύπνωση, είχαν βολευτεί και αυτά και είχαν βρει καταφύγιο στη φιλόξενη Νέα Δημοκρατία, σε αστείους σχηματισμούς και στη Χρυσή Αυγή του 0,5%.
Η κρίση όμως άνοιξε τον ασκό του αιόλου, οδήγησε σε πιο έντονες διαμαρτυρίες, πιο ενεργή αστυνομία, ένταση και χρήση κλιμακούμενης βίας και από τις δυο μεριές. Τα χουντικά γονίδια αφυπνίστηκαν, οι φορείς τους άρχισαν να συσπειρώνονται και σταμάτησαν να κρύβονται κάτω από τον δημοκρατικό τους μανδύα. Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, η αναγόρευση βουλευτών των άκρων ως σοβαρών και η ένταξή τους σε τέως μετριοπαθή κόμματα, οδήγησε στη νομιμοποίηση της ακροδεξιάς λογικής.

Κάθε μέρα σκέφτομαι αυτό που είχε γράψει ο Θέμελης στο βιβλίο του "Μία ζωή, δυο ζωές" και ανατριχιάζω:

"Πρίν έρθει η χούντα ανήκα σε εκείνους που πίστευαν βαθιά, δίχως την παραμικρή αμφιβολία, οτι στην Ελλάδα δεν μπορούσε να επιβληθεί δικτατορία. Διατράνωνα την πεποίθησή μου οτι το δημοκρατικό ρεύμα ήταν τόσο δυνατό, ώστε δεν θα το τολμούσαν, όποιοι κι αν ήταν αυτοί που απεργάζονταν τέτοια σχέδια. Άλλωστε ο διαβόητος "κομμουνιστικός κίνδυνος" δεν υπήρχε, ακόμη κι αν έπεφτε η ΕΡΕ στις εκλογές του '67 και ερχόταν ο Γέρος της Δημοκρατίας. Όταν επιβλήθηκε η δικτατορία, το σοκ που έζησα ήταν βαθύ και διπλό. Ήταν η κατάλυση της δημοκρατίας, η φρίκη για τη χώρα μου που επέτρεψε να επωάσει χουντικά στοιχεία χωρίς να γεννήσει δυνάμεις ισχυρές που θα απέτρεπαν της επιβολή τους. Ήταν συγχρόνως ο βαθύς κλονισμός απέναντι στον εαυτό μου και στις νοητικές ικανότητές του. Αποδεικνυόμουν αστείος, γραφικός στις πολιτικές μου αναλύσεις όταν με στόμφο έλεγα οτι δικτατορίες στη σημερινή Ελλάδα δεν επιβάλλονται."


Στο παρελθόν είχα διστάσει να το δημοσιεύσω, τώρα όμως νιώθω οτι δεν έχω δικαίωμα να μη το δημοσιεύσω.

Τρομάζω βλέποντας την αμηχανία μίας ολόκληρης κοινωνίας μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν. Τρομάζω βλέποντας την πώλωση, ακούγοντας τα "καλά τους κάνουν", βλέποντας την ανοχή που υπάρχει στη βία που είναι επακόλουθο της ανοχής που υπήρχε στην ανομία. Ανεχθήκαμε την ανομία και τις ακραίες αντιδράσεις τόσο ομάδων και στα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος, όσο και της Αστυνομίας και τώρα ανεχόμαστε βίαιες διαμαρτυρίες και βίαιες πρακτικές από την Αστυνομία. Αμήχανοι. Κάνοντας οτι δεν καταλαβαίνουμε πού οδηγείται το πράγμα.

Με το να μη μιλάει κανείς, να μην τονίζει τους κινδύνους που υπάρχουν και να σκέφτεται "Οκ είμαστε στο 2013 δεν επιβάλλονται χούντες" κλπ καθησυχάζει απλά τον εαυτό του και οι τύψεις γι' αυτό που επέτρεψε να επωαστεί θα τον συνοδεύουν για μία ζωή. Προσωπικά προτιμώ να γίνω η υπερβολική της υπόθεσης κι ας κάνω λάθος, παρά να βασανίζομαι για χρόνια με τις σκέψεις που θα με ακολουθούν πρωί βράδυ.

Οι ευθύνες όλων είναι αυξημένες. Έχουμε βαρεθεί σαν πολίτες να ζητάμε σοβαρότητα και μετριοπάθεια από τα κόμματα. Έχουμε βαρεθεί να ψάχνουμε ένα σοβαρό κόμμα να ψηφίσουμε για να καταλήγουμε κάθε φορά σε συμβιβαστική ψήφο στον λιγότερο χειρότερο λαϊκιστή. Υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι μέσα στα κόμματα, σε όλα τα κόμματα, που απλά κάνουν μόκο, λένε τρομαγμένοι τις απόψεις τους σε παρέες και υπομένουν την γελοιότητα. Ανέχονται και πλειοδοτούν την ακραία πόλωση που αυξάνει τα ποσοστά, ανέχονται και συμμετέχουν σε μία πολιτική αντιπαράθεση γεμάτη κατηγορίες και υποννοούμενα, πατάνε ο ένας τον κάλλο του άλλου, ποντάροντας στις ίδιες χρεωκοπημένες πολιτικές τακτικές που στην παρούσα φάση είναι επικίνδυνες. Όλη αυτή η ακραία φρασεολογία που χρησιμοποιείται, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί όχι πολιτικών κομμάτων πια, αλλά οργανώσεων και συμμοριών.

Κάθονται και ανέχονται την μετατροπή ενός κεντροδεξιού κόμματος στο δεκανίκι της Χρυσής Αυγής και την ενσωμάτωση ακροδεξιών στοιχείων, κάθονται και ανέχονται την συρρίκνωση του πάλαι ποτέ ισχυρού πόλου της κεντροαριστεράς. Γιατί?? Για χάρη της πολιτικής σταθερότητας? Μα ποιάς πολιτικής σταθερότητας, πού τη βλέπουν?

Eίναι πασιφανές οτι το κεντρώο δίπολο εξασφάλιζε πολιτική σταθερότητα στη χώρα όλα τα χρόνια, με όλες του τις ατέλειες. Είναι αποτυχία όλων που με τα σκάνδαλα και τα ρουσφέτια πέτυχαν να φαίνονται ως σοβαρές φωνές, ως αξιόπιστες εναλλακτικές, φωνές των άκρων.
Το τοπίο που έχει διαμορφωθεί είναι εφιαλτικό αρκεί κανείς να σταματήσει να κάνει τα στραβά μάτια και να το μελετήσει.

Η παρτίδα πρέπει να σωθεί. Οι άνθρωποι και τα κόμματα που απαρτίζουν αυτή τη στιγμή το δίπολο εξουσίας πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει θυσίες και να μετατοπιστεί προς το κέντρο, ενώ οι όποιοι σοβαροί κεντροδεξιοί έχουν μείνει στη ΝΔ πρέπει να δώσουν μάχη. Προς το παρόν η μόνη μάχη που δίνουν είναι να μην εκραγούν ανεχόμενοι την φοβερή τακτική της ομάδας του Αντώνη Σαμαρά, που αποσκοπεί στον επαναπατρισμό ψηφοφόρων από τη Χρυσή Αυγή!

Πού είναι λοιπόν οι κεντροδεξιοί της ΝΔ, που είναι οι μεταρρυθμιστές/εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, πού πήγε η αξιόλογη και χαμηλών τόνων ΔΗΜΑΡ;

Θα μου πείτε, γιατί ασχολείσαι με τα κόμματα; Μα γιατί η απάντηση δίνεται πάντα μέσα από την πολιτική. Και η πολιτική ασκείται οργανωμένα, μέσα από κόμματα. Με το να μαζευτώ εγώ και 4-5 ομοϊδεάτες μου σε ένα γκρουπ και να κριτικάρουμε τα πάντα να καταλήξουμε οτι όλα είναι χάλια και δεν αξίζει καμία προσπάθεια, παραδίδουμε τα όπλα αμαχητί.
Η λύση ΔΕΝ είναι να δημιουργηθούν νέοι ελιτίστικοι φορείς που θα αποτελούν ουσιαστικά κλειστά γκρουπ συζήτησης για να κάνουν ψυχοθεραπεία τα μέλη τους και να διαπιστώνουν σε καθημερινή βάση της ανωτερότητά τους και το ατελέσφορο του αγώνα που δίνουν. Δεν υπάρχει χρόνος.

Η μάχη δεν δίνεται σε θέατρα ή σε πολιτιστικούς χώρους, δίνεται στην κοινωνία, δίνεται μέσα από τα κόμματα, πάντα πολιτικά. Οι μαγικές λέξεις είναι δυο: συμβιβασμός και συνεργασία. Μόλις το πρόβλημα υποχωρήσει και σταματήσει η ένταση αρχίζουμε πάλι να τσακωνόμαστε για το εάν ο Σημίτης ή ο Μητσοτάκης ήταν οι καλύτεροι Πρωθυπουργοί, για το τι ήταν σκάνδαλο και τι δεν ήταν, για το εάν ο Ανδρέας ήταν καταστροφέας ή σωτήρας, για το εάν ο Καραμανλής ήταν άχρηστος, για το εάν ο ΓΑΠ έχει το δικαίωμα να δίνει διαλέξεις, για το εάν ο Τσίπρας φοράει γραβάτα, για το εάν η Ζωή Κωνσταντοπούλου κάνει σαν βουβουζέλα και λοιπά φοβερά ενδιαφέροντα ζητήματα που αποτελούν αφορμή για καβγάδες και για διαπίστωση σοβαρότατων πολιτικών διαφωνιών που δεν επιτρέπουν τη συνεργασία.