Προεκλογική περίοδος: Σα να μην πέρασαν δυο χρόνια...

Αν κάτι έχουμε συνειδητοποιήσει όλοι τα τελευταία δυο χρόνια που οι εξελίξεις τρέχουν με φρενήρη ταχύτητα, είναι τα μειωμένα αντανακλαστικά του πολιτικού συστήματος και η δυσκολία προσαρμογής στα νέα δεδομένα.
Παρακολουθώ τις πολιτικές συζητήσεις και τις τοποθετήσεις στελεχών που γίνονται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου που έχει ξεκινήσει από την ημέρα συγκρότησης της κυβέρνησης Παπαδήμου και πραγματικά απορώ αν ζούμε στον ίδιο πλανήτη, στην ίδια χώρα, αν έχουμε ζήσει τα ίδια πράγματα δυο χρόνια τώρα, αν παρακολουθούμε και ερμηνεύουμε σωστά τις δηλώσεις ξένων αξιωματούχων κλπ....

Γνωρίζουμε όλοι οτι τον Ιούνιο αναμένεται νέο πακέτο μέτρων. Παρ' όλα αυτά η προεκλογική συζήτηση περιστρέφεται κατά έναν περίεργο τρόπο, γύρω από το μεταναστευτικό, από τις μετεκλογικές συνεργασίες και από το ποιός είναι λιγότερο μνημονιακός ή περισσότερο αντιμνημονιακός. Οι κατήγοροι του "λεφτα υπάρχουν" που ανέρχονται σε περίπου 10 εκατομμύρια, σε αυτή την προεκλογική περίοδο επιδιώκουν μέσω της ολίσθησης της συζήτησης σε ήσσονος σημασίας ζητήματα σε σχέση με τα νέα μέτρα, να μην γίνει ουσιαστική συζήτηση, να μην δώσει ο κόσμος έμφαση στα προγράμματα και στην τελική, να μην καταλάβει την πολιτική γύμνια και την αδυναμία κατάθεσης προτάσεων από την πλειοψηφία του πολιτικού συστήματος.

Γι' αυτό λοιπόν έχουν ανέβει όλοι μαζί αλά μπρατσέτα σε ένα ροζ συννεφάκι και το μόνο που φαίνεται να τους απασχολεί είναι πώς θα παταχθεί η λαθρομετανάστευση και πώς το ένα κόμμα θα κάνει το δύσκολο στο άλλο προκειμένου όλοι να αυξήσουν τη συσπείρωσή τους. Μία αναφορά σε μέτρα που θα ληφθούν για μείωση δαπανών δεν έχω ακούσει...

Must δημοσιογραφικές ερωτήσεις όπως "είστε Μνημονιακός ή αντιμνημονιακός", "με ποιά κόμματα θα συνεργαζόσασταν" ακούγονται σε κάθε μα κάθε συνέντευξη και οι δημοσιογράφοι που τις κάνουν σου δίνουν την εντύπωση με τον στόμφο που τις θέτουν και με τη σημασία που δίνουν στην απάντηση, οτι έχουν κάνει την ερώτηση του αιώνα, οτι έχουν βγάλει ένα τεράστιο δημοσιογραφικό λαβράκι. Η απάντηση "είμαι αντιμνημονιακός", "θα συνεργαζόμουν με μία υπεύθυνη δύναμη" γίνεται κατευθείαν τιτλος, είναι "η είδηση της συνέντευξης". Είναι προφανές οτι ερωτήσεις για τα νέα μέτρα θυσιάζονται στον βωμό της πρωτοτυπίας που επιτάσσει να απαντηθούν πρώτα οι δυο must ερωτήσεις που παρέθεσα.

Κόμματα εξουσίας πάνε για τη νίκη και ζητάνε αυτοδυναμία χωρίς να έχουν καν πρόγραμμα. Μπορεί να υπάρχει ένας οδικός χάρτης, το Μνημόνιο αλλά κάποιοι φαίνεται οτι έχουν επαναπαυθεί σε αυτό. Η αδυναμία παρουσίασης ισοδυνάμων, το γεγονός οτι η συζήτηση για τα μέτρα του Ιουνίου, μπαίνει κάτω από το χαλί, δείχνει το εξής απλό: Η Ελληνική πλευρά θα πάει για ακόμα μία φορά γυμνή και χωρίς προτάσεις, μόνο με κόκκινες γραμμές να διαπραγματευτεί τα νέα μέτρα (αφού πρώτα προσευχηθεί στον Θεό της Ελλάδος να εκλεγεί ο Ολάντ στη Γαλλία και κάποιος να πάρει την απόφαση για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ). Στη συνέχεια θα κατηγορήσει την ανάλγητη τρόικα για λάθος συνταγή, ενώ θα έπρεπε κανονικά κάθε προεκλογικό πρόγραμμα σοβαρού κόμματος να αποτελεί μία αντιπρόταση στο Μνημόνιο.

Είναι φυσικό οτι τους Έλληνες δημοσιογράφους που δεν είχαν ακούσει τίποτα για την κρίση και τα σκάνδαλα, που έπεσαν από τα σύννεφα όπως όλοι εμείς, δεν τους απασχολεί να κάνουν τέτοιες ερωτήσεις. Τους ενδιαφέρει να μάθουν αν θα συνεργαστεί ο Κουβέλης με το Πασοκ, ο Τσίπρας με τον Καμμένο κλπ. Προφανώς αυτό πιστεύουν οτι αφορά και τον πολίτη τον οποίο οι ίδιοι θεωρούν απλό τηλεθεατή, οπότε φροντίζουν να του προσφέρουν κάτι εύπεπτο και πιασάρικο αντί για κάτι ουσιαστικό που θα προβληματίσει.

Τα δε "μεγάλα κόμματα" πιο εκτός τόπου και χρόνου παρά ποτέ, νομίζουν οτι με το να ζητάνε αυτοδυναμία την ώρα που ο κόσμος απαιτεί συνεργασίες με το να λένε "κίνδυνος Πασοκ, κίνδυνος Δεξιάς, κίνδυνος Αριστεράς" συσπειρώνουν. Όταν τα δημοσκοπικά δεδομένα δείχνουν οτι δεν θα υπάρξει αυτοδυναμία, δεν μπορεί ορισμένοι υποκριτικά να αρνούνται τη συζήτηση για συνεργασίες προς άγραν ψήφων, ούτε μπορεί να περιμένουν το μετά των εκλογών μη και φανεί οτι το συζητάνε από πριν και χάσουν καμία ψήφο.

Πίστευα οτι αυτή η προεκλογική περίοδος θα ήταν ριζικά διαφορετική από τις άλλες, διότι αυτή τη φορά γνωρίζουμε τα πραγματικά δεδομένα, έχουμε καταλάβει πόσο σημαντική είναι η ψήφος μας και λογικά όσοι θα πολιτευτούν έχουν καταλάβει οτι και ο τρόπος διεκδίκησης της ψήφου έχει αλλάξει. Και όμως...
Ένα πράγμα μένει για να πειστώ οτι τα κόμματα δεν έχουν καταλάβει απολύτως τίποτα, να δω "τα λαμπερά ονόματα" των ψηφοδελτίων, διασημότητες που αναζητούν κόμματα λίγο πριν τις εκλογές μπας και καταφέρουν να υφαρπάξουν δια αυτής της οδού 1-2 ψήφους παραπάνω...