Πώς οδηγηθήκαμε όμως σε αυτούς τους μονοδρόμους, που μονόδρομοι δεν είναι, αλλά συνεχή αδιέξοδα, τα οποία μετατρέπονται με κόπο σε μονοδρόμους με διεθνή βοήθεια; Πριν εγκλωβιστείς σε μία πορεία αδιέξοδη, πάντα έχεις κάνει μία σειρά επιλογών μπροστά σε σταυροδρόμια.
Η πρώτη επιλογή ήταν το Μνημόνιο, συγκεκριμένος οδικός χάρτης, χρονοδιαγράμματα και προϋποθέσεις για την εκταμίευση κάθε δόσης.
Υπάρχουν πολλοί που κραυγάζουν δικαιωμένοι οτι το Μνημόνιο απέτυχε, άλλοι μαζί κι εγώ απαντάνε οτι δεν εφαρμόστηκε και δεν ξέρουμε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν είχε εφαρμοστεί. Είναι πολύ πιθανό πάλι να αποτύγχανε, να πέφταμε έξω στους στόχους, αλλά σίγουρα θα είχαμε περισσότερη αξιοπιστία και μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ αν είχαμε προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και αποδεικνυόταν οτι το μόνο λανθασμένο, ήταν η συνταγή και όχι η εφαρμογή της. Σίγουρα όταν ο άλλος βλέπει οτι μπορείς να ανταπεξέλθεις και προσπαθείς, ανέχεται μικρές καθυστερήσεις και αναθεωρεί και ο ίδιος τη στάση του προς το ηπιότερο. Δεν είναι τυχαίο οτι παρ' οτι και άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία δεν πιάνουν όλους τους στόχους, μας αντιμετωπίζουν ως ξεχωριστή περίπτωση.
Δυο χρόνια τώρα πραγματικά δεν θυμάμαι να ελήφθη ένα μέτρο μη άμεσης απόδοσης, να πέρασε ένα νομοσχέδιο που να δίνει κίνητρα για επενδύσεις, το οποίο θα αποτελούσε τη βάση ενός αναπτυξιακού σοκ που πολλοί ονειρεύονται τώρα, ένα μέτρο που θα δούμε την απόδοσή του σε ορίζοντα 5ετίας. Μήπως το brainstorming αφορά μόνο σε μέτρα άμεσης απόδοσης που είναι συνήθως ή οριζόντιες περικοπές ή εφεδρείες της πλάκας είτε αύξηση της φορολογίας;
Όποιος πολίτης αυτής της χώρας δεν ένιωσε βαθιά προσβεβλημένος με το πόρισμα του ΟΟΣΑ που κατέληγε οτι η χώρα μας είναι μη μεταρρυθμίσιμη, δεν μπορεί παρά να προσβλήθηκε με την επιτροπεία που προτείνεται. Δεν μιλάμε για light επιτροπεία συμβουλευτικού χαρακτήρα, αλλά για διορισμένο Επίτροπο που θα έχει λόγο για τις δαπάνες κάθε Υπουργείου...
Το συνομολογούν πλέον όλοι, οτι με αυτούς που διοικούν τη χώρα δεν πάμε πουθενά, δεν θέλουν, δεν μπορούν, είναι βουτηγμένοι στις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή. Παρ' όλα αυτά εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν στον ορίζοντα και σίγουρα τα προβλήματα που υπάρχουν δεν θα περιμένουν μέχρι να αποφασίσουμε να κάνουμε μία συλλογική προσπάθεια και να αλλάξουμε μυαλά και διοικούντες. Λένε κάποιοι λοιπόν οτι μόνο αν έρθουν και μας φορέσουν έτοιμο ένα μοντελάκι και ανθρώπους που έχουν το know-how να το εφαρμόσουν, θα μπορέσουμε να προσαρμοστούμε και να κινηθεί κάτι προς το καλύτερο.
Είναι τρομερά προσβλητικό και ομολογία συλλογικής αποτυχίας κάτι τέτοιο, αφήστε που θα μιλάμε για ακόμα μία δημοκρατική έκπτωση "για το καλό μας".
Κι ενώ οι κυβερνώντες, επιμένουν να συζητούν τη λήψη νέων υφεσειακών μέτρων, σε επίπεδο κοινωνίας όπου θα έπρεπε να συζητείται πώς θα προκληθεί ένα θετικό κοινωνικοπολιτικό σοκ, την ώρα που θα έπρεπε να επικρατεί παραγωγικός αναβρασμός, να γεννιούνται συνεχώς νέες πρωτότυπες ιδέες, η μόνη (ήπια) ελπίδα από την οποία προς το παρόν πιάνονται οι περισσότεροι, είναι η Δημοκρατική Αριστερά.
Εντάξει η κοινωνία έχει τους δικούς της ρυθμούς και δεν είναι απαραίτητο οτι επειδή κάποιοι ελπίζουμε σε μία κοσμογονία και σε μαζική στροφή των πολιτών στα κοινά, θα συμβεί και κάτι τέτοιο. Υπάρχει άλλωστε και απογοήτευση και αηδία και παραίτηση. Αλλά οι κυβερνώντες δεν έχουν πραγματικά καμία δικαιολογία και κανένα περιθώριο να πηγαίνουν με τους δικούς τους ρυθμούς. Αντί να συζητούν για το πώς θα προκληθεί το περιβόητο αναπτυξιακό σοκ, φτάσαμε πάλι στο σημείο: "δεν προλαβαίνουμε, χρειάζονται μέτρα άμεσης απόδοσης". Στο σημείο δηλαδή που φτάνουμε κάθε φορά επειδή στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην εκταμίευση των δόσεων, κάποιοι επαναπαύονται, ελπίζουν οτι αφού το πρόβλημα είναι συνολικό θα τη γλιτώσουμε ξώφαλτσα κι εμείς και οτι τελικά θα αποδεχτούν και οι Ευρωπαίοι οτι είμαστε μη μεταρρυθμίσιμη χώρα, θα μας χαρίσουν τα ωραία τους δις και μετά δε θα ξαναασχοληθούν....
Οι άνθρωποι είναι εμφανές οτι δεν μπορούν γιατί δεν θέλουν. Δεν γίνεται σε τέτοια κρίση, να κάνουν ένα βήμα μπρος δυο πίσω. Δεν θέλουν. Αφού λοιπόν δεν μπορούν και δεν θέλουν, αφού και τη νέα συμφωνία θα την "πατήσουν" και δεν θα εφαρμόσουν τίποτα, δεν ξέρω τι μπορούμε εμείς σαν πολίτες να κάνουμε.
Θα ήθελα πραγματικά αυτή τη στιγμή η διαμόρφωση της άποψής μου να εξαρτώταν από έναν πρόγραμμα. Να μπορούσε να μου πει: ευρώ/δραχμή, αν κάνεις αυτό, θα γίνει αυτό, οι πιθανότητες αστοχίας είναι τόσες και μπορούν να έχουν τα τάδε αποτελέσματα, να καλύπτεται κάθε πιθανό μονοπάτι και το κάθε μονοπάτι να αντιστοιχίζεται σε έναν συγκεκριμένο εκπρόσωπο. Απλά, ξερά και αντικειμενικά, να μπορώ να επιλέξω με πλήρη γνώση και συναίσθηση τι πορεία θέλω να ακολουθήσει η χώρα και ποιοί θα κληθούν να με εκπροσωπήσουν.
Δυστυχώς το πρόγραμμα αυτό δεν υπάρχει και να υπήρχε θα ήταν κατασκευασμένο από μη αντικειμενικό άτομο, οπότε είμαστε έρμαια όποιου την άποψη ή την κρίση επιλέγουμε συγκρατημένα να εμπιστευτούμε. Το κακό είναι οτι ελάχιστοι πλέον μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν και να προσπαθήσουν να είναι αντικειμενικοί μέσα στην υποκειμενικότητά τους.
Το χειρότερο όλων είναι οτι εκτός από αδιέξοδα επιλογών, οδηγούμαστε σιγά σιγά και σε αδιέξοδα σκέψης...
ΥΓ:Είχα κατηγορηθεί ως απαισιόδοξη όταν είχα γράψει ένα post με τίτλο "Περιμένοντας τη χρεοκοπία", τελικά μάλλον κάποιοι ήταν αδικαιολόγητα αισιόδοξοι.
7 σχόλια:
Ίσως πλέον είναι πιο ώριμες οι συνθήκες για να αντιληφθούμε ότι οι πολίτες με τις επιλογές τους θα σώσουν τη χώρα και όχι οι πολιτικοί.
Μπορούν να εξακολουθούν να στηρίζουν τη συντήρηση του καθεστώτος των δύο κομμάτων, που έφεραν αυτή την άθλια και τελματική κατάσταση εξαιτίας του πελατειακού κράτους που έχουν εγκαταστήσει. Μπορούν επίσης να αρνηθούν τη Δυτική Συμμαχία και να επιλέξουν η Ελλάδα να γίνει το νεότερο πάμπτωχο Σοβιέτ στο κόσμο.
Μπορούν όμως και να επιλέξουν αλλαγή σελίδας. Σήμερα υπάρχουν εναλλακτικές στο πολιτικό στίβο, τόσο στα αριστερά (π.χ. Κουβέλης, μακάρι να έλεγα και Φλωρίδης), όσο στο κέντρο (π.χ. Μπακογιάννη), όσο και στα δεξιά (π.χ. Καρατζαφέρης).
Είμαι βέβαιος Τσούγδω ότι όλοι τους είναι πρόθυμοι να διαλύσουν τα λιμνάζοντα νερά που επιβάλλουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και να απελευθερώσουν την οικονομία από τα δεσμά της. Αυτό θα ήταν το πρώτο βήμα για να ακολουθήσουν τα επόμενα.
Από εμάς τους πολίτες εξαρτάται πλέον...
Το πρόβλημα με τον Κουβέλη είναι ότι το κόμμα του αποτελεί όχι λύση ελπίδας αλλά απελπισίας. Απλώς περιγράφει την κατάσταση, εκφράζει τις ενστάσεις του και καταλήγει σε γενικόλογα ευχολόγια που δεν μπορεί να αποτελέσουν πειστική κυβερνητική πρόταση. Όπως ξεκάθαρα περιγράφεις, και όπως πια αρκετοί τολμούν να διατυπώσουν ξεκάθαρα, το Μνημόνιο απέτυχε γιατί δεν εφαρμόστηκε. Άρα η συλλήβδην απόρριψή του -όπως πράττει και η ΔΗΜΑΡ χαϊδεύοντας αυτιά ή απλώς αδυνατώντας να αντιδράσει δυναμικά μπροστά στην κρισιμότητα των περιστάσεων- από λογική άποψη φαντάζει ακατανόητη, ή τουλάχιστον παρακινδυνευμένη, από τη στιγμή που μιλάμε για ένα πρόγραμμα που ποτέ δεν εφαρμόστηκε. Κατ' εμέ, η περίπτωση ενός πολιτικού χώρου εκπροσωπούμενου από Φλωρίδη, Παπαδόπουλο κτλ., ακόμα και από ανθρώπους εντός ΠΑΣΟΚ οι οποίοι εγκαίρως αντιλήφθηκαν τη φύση του προβλήματος, θα ήταν ό,τι καλύτερο μπορεί να μας τύχει. Το πρόβλημα είναι ότι σε καθαρά κοινωνικό επίπεδο έχει πλέον χαθεί η μπάλα, άρα το πώς θα δράσει ο κόσμος εφόσον πάει να ψηφίσει δε θα έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τη λογική αλλά με το βαθμό απελπισίας, απόγνωσης και πανικού στον οποίο θα έχει περιέλθει.
ΕΤ
Τουλάχιστον τα μέτρα που αφορούσαν μειώσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, εφαρμόστηκαν. Έστω καθυστερημένα. Πού οδήγησαν; Στην πρωτοφανή ύφεση.
@ Θεόδωρος Αθηναίος
Συμφωνώ οτι είναι στα χέρια των πολιτών και προφανώς ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αρνητικά της προηγούμενης περιόδου το φαινόμενο του ανα 4 χρόνια πολίτη, που δεν ενδιαφερόταν για τα κοινά. Το θέμα είναι οτι και οι παρούσες εναλλακτικές δεν καλύπτουν πολύ κόσμο. Αυτό για τον Καρατζαφέρη κάνω οτι δεν το διάβασα :-)
@ΕΤ
Αυτή τη φορά, πολίτης που θα πειστεί από τα εύκολα λόγια και δεν θα δώσει σημασία στα προγράμματα, που δεν θα απαιτήσει καθαρές προτάσεις, θα φταίει για ό,τι του συμβεί. Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Προσωπικά δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω αν προτιμώ να στηρίξω κάποιον ιδεολογικά κοντά σ' εμένα ή αν προέχουν άλλα πράγματα όπως η καθαρότητα.
@swell
Ναι διαφωνεί κανείς, αλλά δεν ήταν (μόνο) αυτό το Μνημόνιο, αυτό ήταν κυβερνητική επιλογή για να μη γίνουν αλλαγές.
Μετά την ιστορία με το Λοβέρδο, για τον οποίο σου είχα γράψει παλιότερα σε comment ως ανώνυμος ότι δεν είναι ιδεολογικά σαφής και με προβληματίζει η σύμπραξή του με τους υπόλοιπους τρεις (αν και είδαμε και την καθαρότητα της Διαμαντοπούλου και φάγαμε τη φρίκη μας), κατανοώ ότι πια τα περί ιδεολογίας πάνε ολίγον τι περίπατο, από τη στιγμή που και οι έχοντες ιδεολογικό στίγμα αποδεικνύονται ευκαιριακοί εκπρόσωποι αντιλήψεων, νοοτροπιών και τάσεων. Άπαξ και το ΠΑΣΟΚ φαίνεται στη συντριπτική του πλειοψηφία να επιλέγει τις προσωπικές στρατηγικές, άρα τη στασιμότητα και τον αργό θάνατο -γιατί, κακά τα ψέματα, το λεγόμενο παπανδρφεϊκό μπλοκ απαρτίζεται, πλην Λούκας, από ανθρώπους αδύναμους να λειτουργήσουν καταλυτικά προς την κατεύθυνση του καινούργιου-, η λύση θα πρέπει να αναζητηθεί εκτός. Αυτό το ρόλο η ΔΗΜΑΡ ήδη τον έχει απεμπολήσει με την άτολμη, φοβική, άνευρη στάση της. Θεωρώ ότι περισσότερο από ποτέ η δημιουργία ενός καινούργιου πολιτικού χώρου με σαφή προσανατολισμό είναι όχι απλώς αναγκαία αλλά και καλοδεχούμενη.
ΕΤ
@ΕΤ
Ο περισσότερος κόσμος βρίσκεται σε αναμονή μίας τέτοιας κίνησης και το εύχομαι να γίνει σύντομα. Μέχρι τότε όμως έχω επιλέξει να ασχολούμαι με ένα κόμμα που στήριξα τα προηγούμενα χρόνια και δεν με αφήνει αδιάφορη η πορεία του. Μπορεί να μη ξαναψηφίσω ποτέ Πασοκ αλλά δεν θα ήθελα να το δω στα χέρια ανθρώπων που θεωρώ επικίνδυνους. Είναι μεγάλο σφάλμα που οι στρατηγικές μπαίνουν πάνω από την ιδεολογία και είναι αποτέλεσμα της λύσσας ορισμένων να ανοίξουν θέμα διαδοχής πριν τις εκλογές προσπαθώντας να εκβιάσουν όπως αποδεικνύεται καταστάσεις 2004 (δαχτυλίδια) κάτι που είναι πιο εμφανές μετά και την απόσυρση Λοβέρδου.
Συμφωνώ απόλυτα. Όλοι μας κάπως έτσι νιώθουμε. Απλώς αισθανόμαστε και ότι μας βγάζουν σε υποχρεωτική απόσυρση, από τη στιγμή που δεν έχουμε λόγο στις εξελίξεις, και αυτό είναι τουλάχιστον εξοργιστικό. Ούτε εγώ περίμενα ότι θα φτάσουμε στο σημείο να ψάχνουμε με το ντουφέκι για ένα επιφανές στέλεχος με ξεκάθαρη θέση. Θα έλεγα ότι μέχρι στιγμής ο μόνος που φαίνεται να αντιστέκεται στη λογική που περιγράφεις είναι ο Ραγκούσης, ίσως επειδή αδειάστηκε με απαράδεκτο τρόπο και δεν του μένει άλλο από την υποστήριξη των θέσεών του μέχρις εσχάτων. Ελπιδοφόρα για μένα και η άρνηση Φλωρίδη να συμπράξει με Βενιζέλο, αν και επιφυλάσσομαι. Ίδωμεν.
ΕΤ
Δημοσίευση σχολίου