"Μα καλά, περίμενες να μας βγάλουν από το αδιέξοδο αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτό;"

Αν τον τελευταίο καιρό παράγουμε κάτι σε περίσσια, αυτό χωρίς αμφιβολία είναι οι αναλύσεις. Πώς φτάσαμε μέχρις εδώ; Τι έφταιξε, τι κάναμε εμείς λάθος; Ποιό είναι το μέλλον της κεντροαριστεράς;
Εντυπωσιακά λιγότερες είναι οι πιο πρακτικές αναλύσεις- προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα και αυτό γιατί δεν είναι ιδιαίτερα οραματικές, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία τουλάχιστον σε σχέση με το εγγύς μέλλον και δεν είναι ευχάριστες. Και όμως είναι αυτό που χρειαζόμαστε αυτό τον καιρό.

Ως συνήθως εμφανίζουμε μία.... χρονοκαθυστέρηση. Οι διαπιστώσεις που γίνονται αυτή την εποχή από όλο και περισσότερους ανθρώπους με ύφος παραίτησης, είναι στη μεγάλη τους πλειοψηφία σωστές, εντυπωσιακά αυτοκριτικές, αλλά δεν συμπεριλαμβάνουν πρόταση για έξοδο από την κρίση.
Άκουγα για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα την Αφροδίτη Μάνου σε συνέντευξή της στο Δεύτερο πρόγραμμα να λέει οτι τόσα χρόνια έλεγαν κάποιοι: "είδες η γενιά του Πολυτεχνείου κατάφερε αυτό, εκείνο" και τώρα ξαφνικά η γενιά του Πολυτεχνείου δεν ξέρει πού να κρυφτεί και ζητάει συγγνώμη από τα παιδιά της. Γενικά έχω ακούσει και διαβάσει πολλές καταπληκτικές αναλύσεις που όμως πλέον αφήνουν μία αίσθηση του στυλ: αχ και να τα είχαμε πει νωρίτερα αυτά, αχ και να ακουγόντουσαν περισσότερο στο παρελθόν τέτοιες φωνές, αχ να τα λέγαμε έστω το 2009 και όχι σήμερα που βλέπουμε την καταστροφή να πλησιάζει.

Από την ημέρα που ανέλαβε ο Παπαδήμος ουσιαστικά τίποτα δεν έχει αλλάξει, το psi ακόμη παίζεται ενώ παρατηρείται μία γενικευμένη απροθυμία για λήψη μέτρων. Πολύ λογικό όταν τα μόνα μέτρα που ακούμε είναι μείωση επικουρικών κλπ, δηλαδή πάλι ο εύκολος (όχι πολιτικά, αλλά εφαρμοστικά) δρόμος.

Ενώ διεξάγεται η συζήτηση για το εάν θα ληφθούν νέα μέτρα, ποιός θα τα πάρει κλπ δόθηκαν εχθές τα (πόθεν) έσχες των βουλευτών στη δημοσιότητα, σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν εντυπωσιακά υψηλές καταθέσεις, το πιο ύποπτο όμως είναι οτι υπάρχουν βουλευτές που δηλώνουν ιδιαιτέρως μικρά ποσά... Δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν ή κρύβουν τα χρήματά τους κάτω από κούφια πλακάκια στα σπίτια τους ή....
Παράλληλα ακούμε οτι δόθηκαν τεράστια ποσά για μίζες στο σκάνδαλο των υποβρυχίων, αλλά ουδείς γνωρίζει ποιός τα τσέπωσε.

Είναι προφανές οτι όταν ακούγονται τέτοια ποσά, όταν υπάρχει η κυνική ομολογία οτι η φοροδιαφυγή υπολογίζεται σε δις ευρώ, ενώ τα νέα μέτρα θα έχουν απόδοση μερικών εκατομμυρίων, μέχρι και ο πιο πράος άνθρωπος ετοιμάζεται να εξεγερθεί. Η μεγάλη έκρηξη της κοινωνίας δεν έχει έρθει ακόμη κι αυτό γιατί η πλειοψηφία υπέμενε στωικά, συγκεντρώνοντας όλο και περισσότερη οργή για να δει πού πάει το πράγμα. Εάν για ακόμα μία φορά το πολιτικό σύστημα αποτύχει, εάν για ακόμα μία φορά επιλεγεί ο εύκολος δρόμος, αν δεν γίνουν οι αλλαγές για τις οποίες διψάει η κοινωνία, τότε οι πολίτες θα αρχίσουν να διψούν για άλλα πράγματα και αυτό είναι το επικίνδυνο.
Το λέμε όλο και πιο έντονα τα τελευταία δυο χρόνια, οτι η φοροδιαφυγή και τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται πολιτικοί είναι το μεγαλύτερο αγκάθι και το βασικότερο επιχείρημα εναντίον του μαζί τα φάγαμε. Η φοροδιαφυγή δεν αφορά όλους τους πολίτες, αφορά σε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, αλλά σίγουρα όχι όλους. Τα δε σκάνδαλα χρηματισμού πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων αφορούν πολύ λιγότερους.

Πλέον τα πράγματα είναι πιο διαυγή (είναι που όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια περνούν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μας- όλοι ξέρουμε πότε συμβαίνει αυτό), είναι προτιμότερο και ηθικότερο το πολιτικό σύστημα να αυτοκτονήσει, σώζοντας τη χώρα, παρά να επιχειρήσει να διασωθεί, αυτοκτονώντας τη χώρα. 

Φοροδιαφυγή και διαλεύκανση σκανδάλων. Το φωνάζουμε χρόνια, το γεγονός οτι οι κυβερνώντες κάνουν πως δεν ακούν θα τους στοιχίσει.
Το γεγονός οτι έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν για να ανοίξουν αυτά τα ζητήματα, πολύ φοβάμαι οτι θα έχει άσχημα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα, εάν δοθούν στη δημοσιότητα ονόματα ατόμων με αδικαιολόγητες καταθέσεις στο εξωτερικό, θα ακολουθήσει απίστευτος κανιβαλισμός. Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε αν το σύστημα δεν ήταν τόσα χρόνια τρύπιο κι εάν δεν το άφηναν για τελευταία στιγμή, επιχειρώντας στο τέλος τέλος να το εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά, όπως και θα κάνουν.

Εν τω μεταξύ, τα λάθη των πολιτικών που θεωρούν τον κόσμο ανώριμο και ανίκανο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα με ψυχραιμία συνεχίζονται, δίνοντας άπλετο χώρο σε σενάρια συνωμοσίας να φουντώσουν και στα άκρα να ανθίσουν και να αρχίσουν να αντιμετωπίζονται ως φωνές αλήθειας. Το έγραφα πριν λίγο καιρό εδώ, οτι κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει πού βρισκόμαστε, συνεχίζουν να το θεωρούν ήσσονος σημασίας... Το: "μας περιμένουν 10 δύσκολα χρόνια", πιστεύουν ορισμένοι οτι είναι αρκετό... Κάνουν λάθος.

Πολλοί μου λένε: Μα καλά αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ, περίμενες να μας βγάλουν από το αδιέξοδο; Ναι αυτό ακριβώς περίμενα! Κάθε νορμάλ άνθρωπος όταν τα θαλασσώσει, μετά, θέλετε από τύψεις, θέλετε από την ανάγκη του να αποδείξει οτι δεν είναι ανίκανος, οτι δεν είναι λαμόγιο, οτι απλά είχε μία άτυχη στιγμή, προσπαθεί και δίνει το 150% του για να αλλάξει γνώμη σε όσους τον βλέπουν με σκεπτικισμό, τον βρίζουν, τον κατηγορούν για αστοχίες. Έτσι σκέφτονται οι φυσιολογικοί άνθρωποι και δεν μπορώ να δεχτώ οτι έχουμε να κάνουμε με τόσο αλλοτριωμένους, ανήθικους και εξουσιομανείς ανθρώπους που σκέφτονται μόνο την πολιτική τους επιβίωση. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ οτι είναι η πλειοψηφία.