Το στοίχημα του ισχυρού διπόλου στο κέντρο

Όποτε κάποιος μου λέει οτι η λύση στο πρόβλημα του πολιτικού συστήματος είναι η διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων και η δημιουργία νέων φορέων, εκφράζω τις επιφυλάξεις μου, κυρίως για την χρονική ακολουθία των γεγονότων. Πρώτα διάλυση, μετά δημιουργία; Πρώτα δημιουργία και μετά απαξίωση του παλιού; Ή αλλαγή εκ των έσω;
Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε οποιαδήποτε χώρα πάντα θα υπάρχουν τουλάχιστον ένα αριστερό, ένα κομμουνιστικό, ένα κεντροαριστερό, ένα κεντροδεξιό και ένα δεξιό κόμμα. Το μεγάλο στοίχημα είναι οι δυνάμεις να παραμένουν συσπειρωμένες στα πέριξ του κέντρου και να μην έχουμε διάχυση προς τα άκρα.

Νέα Δημοκρατία και Πασόκ αποτελούν αυτή τη στιγμή το δίπολο του κέντρου. Πριν ο οποιοσδήποτε ευχηθεί την διάλυσή τους, θα πρέπει πρώτα να σκεφτεί ποιές θα είναι οι εναλλακτικές του πολιτικού συστήματος.
Η μάχη του κέντρου δίνεται σε δυο μέτωπα. Είναι μάχη συντήρησης δυνάμεων κυρίως για τα δυο μεγάλα κόμματα αλλά και μάχη με τις ακραίες φωνές μέσα σε αυτά, που "τραβάνε" το μεν Πασοκ προς τα αριστερά, τη δε Νέα Δημοκρατία προς τα δεξιά, αφήνοντας ορφανό το κέντρο.
Όσοι εύχονται τη διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων, δεν μας έχουν διευκρινίσει εάν έχουν υπόψιν τους κάποιες εναλλακτικές εξουσίας. Ωραία δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Έλληνας που να έχει πλέον σε εκτίμηση τους δυο πολιτικούς φορείς, ενώ όλοι αναγνωρίζουμε πως έστρωσαν τον δρόμο προς τη σημερινή κατάσταση. Ανέκαθεν υπήρχαν δυο σχολές: Η μία σχολή- η ριζοσπαστική- που επιθυμεί τη διάλυση των δομών και το χτίσιμο πάνω σε συντρίμμια και η άλλη που επιθυμεί την εκ των έσω αλλαγή και την διαρκή προσαρμογή.
Υπάρχει μία παρεξήγηση, πως όσοι άνθρωποι είναι υπέρ ενός ισχυρού διπόλου στο κέντρο, στηρίζουν τον σάπιο δικομματισμό. Για την ακρίβεια αυτό που στηρίζουν είναι ο "διπολισμός".

Η τωρινή κρίση του πολιτικού συστήματος είναι μία μεγάλη ευκαιρία να ανοίξει ο διάλογος και στα δυο μεγάλα κόμματα για τον προσανατολισμό τους. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ιδανικό, αλλά πολύ φοβάμαι οτι δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος. Τη στιγμή που διαλύεται η χώρα δεν μπορείς να αναλύεις τον 5ο δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Μπορείς όμως να αποφασίσεις και με ειλικρίνεια να εκφράσεις το όραμά σου για το πώς πρέπει να κινηθεί η χώρα και κατ' επέκταση ένα κόμμα και τι αλλαγές πρέπει να γίνουν.

Τα λέω αυτά με αφορμή τον διάλογο που ανοίγει στο εσωτερικό του Πασοκ για την επόμενη ημέρα. Ο Παπανδρέου πράγματι κόμισε μία διαφορετική νοοτροπία τα προηγούμενα χρόνια η οποία στο προοδευτικό κατά τα άλλα κόμμα που ακούει στο όνομα "Πασοκ" έτυχε "θερμής" υποδοχής. Σαν να ακούω τώρα λόγια μπετολάγνων: "Πράσινη ανάπτυξη και πράσσειν άλογα (κατά τους περισσοτέρους πράσινα άλογα), opengov και μαλακίες, ποιά Διαύγεια, οι κηπουροί μας κατέστρεψαν, κάνει ποδήλατο αντί να φάει κάνα κοψίδι" κλπ.

Η συζήτηση για την επόμενη ημέρα στο Πασοκ πράγματι πρέπει να ανοίξει και προσωπικά δεν ξέρω αν θα ήθελα να ξαναείναι υποψήφιος ο Παπανδρέου. Νομίζω πάντως πως δεν θα ήταν μία καλή ιδέα.
Ενώ το 2007 ήταν μία επιλογή ενότητας, θεωρώ οτι στην παρούσα φάση, εάν επιλέξει να είναι υποψήφιος θα είναι μία διαλυτική επιλογή. Έχει συγκεντρώσει πολλή φθορά, αλλά παράλληλα συνεχίζει να έχει αρκετό κόσμο με το μέρος του. Εάν κάτι πρέπει να εγγυηθεί με τη στάση του, αυτό είναι η ενότητα και η ομαλή μετάβαση σε άλλη ηγεσία.

Μία ενδεχόμενη διάλυση του Πασοκ με παράλληλη μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας προς τα δεξιά και ενίσχυση των ποσοστών των άκρων, μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται σε κάποιους υγιής εξέλιξη, αλλά η αλήθεια είναι οτι κρύβει πολλές παγίδες. Όταν το κέντρο μένει ορφανό και γύρω του συσπειρώνονται ελάχιστες δυνάμεις, τότε αρχίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Τα προηγούμενα χρόνια πολιτική σταθερότητα είχαμε διότι οι δυνάμεις του κέντρου παρέμεναν συσπειρωμένες κάτω από την στέγη των δυο μεγάλων κομμάτων. Δεν νομίζω οτι αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η κοινωνία είναι να αρχίσουν οι διασπάσεις και στα κόμματα του κέντρου, μία εξέλιξη που αρχίζει να μοιάζει αναπόφευκτη.

ΥΓ: Η κατανομή είναι λίγο μπακαλίστικη, παρακαλώ δείξτε επιείκεια!