Χρυσά βατόμουρα 2011- 2η απονομή

Για 2η συνεχόμενη χρονιά (πιστή στις παραδόσεις) αποφάσισα να απονείμω Χρυσά Βατόμουρα σε προσωπικότητες που ξεχώρισαν. Αυτή τη φορά ζήτησα και τη βοήθεια φίλων στο twitter και στο facebook.




Βραβείο αυτοθυσίας

Στον Ευάγγελο Βενιζέλο

Βραβείο σημαντικότερου νεοΕλ καλλιτέχνη

Στον Νίκο Οικονομόπουλο

Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου (σε όλες τις κατηγορίες)
Στην Ουρανία Παπανδρέου- Παπαδάκη (βραβείο κοινού)

Βραβείο ξεσκεπάσματος αισχρού σκανδάλου

Στον ΣΚΑΙ που αποτελεί τον μόνο σταθμό που παλεύει για την αποκάλυψη της αλήθειας γύρω από το σκάνδαλο του Βατοπεδίου μετά το πόρισμα που έβγαλε ο ιδιοκτήτης του καναλιού και οι δημοσιογράφοι του

(το στιγμιότυπο από το facebook του Κ. Αλεξάκου)

Βραβείο ακούραστου επιστολογράφου

Στον Κώστα Βαξεβάνη για τις απολαυστικές επιστολές του στον Ευάγγελο Βενιζέλο

Βραβείο "γουστάρω να με βρίζουν, γουστάρω να προκαλώ"

Στον Θεόδωρο Πάγκαλο

Βραβείο πιο επιτυχημένης απεργίας

Στην ΕΡΤ που απεργεί εδώ και καιρό, δείχνοντας στους πολίτες οτι μπορούν να ζήσουν και χωρίς δημόσια τηλεόραση.

Βραβείο "πώς τα κατάφερες ρε θηρίο"

Στους δελφίνους του ΠΑΣΟΚ που κατάφεραν να δεθούν χειροπόδαρα και συμμετέχουν χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται σε μία διαδικασία νεκρανάστασης του Γιώργου Παπανδρέου μέσα από τα συνεχή σφάλματά τους

Βραβείο "πόσο δημοκράτης είσαι πια;"

Σε όσους μέσα στο πάθος τους να δείξουν πόσο λάθος και πόσο εγκληματικό ήταν το δημοψήφισμα, απαξίωσαν και λοιδώρησαν τον θεσμό και όχι την απόφαση.

Βραβείο "τώρα το θυμήθηκες"

Στο Γιώργο Παπανδρέου που τώρα κατάλαβε οτι έκανε λάθος που δεν προώθησε αλλαγή του εκλογικού νόμου, αυστηρό πλαίσιο για τα ΜΜΕ και σειρά άλλων μεταρρυθμίσεων από τις πρώτες μέρες της Πρωθυπουργίας του.

Βραβείο "χαρά στο κουράγιο σου"
Στον Λουκά Παπαδήμο που του φορέσαν ένα σχήμα 50 ατόμων όπου οι του Πασοκ ασχολούνται με τα εσωκομματικά, οι του Λαός με το πώς θα ενισχύσουν τα ποσοστά τους και οι της ΝΔ... Α λάθος ξέχασα η ΝΔ δεν συμμετέχει.

Βραβείο "Ιωάννης Μελισσανίδης" 

Απονέμεται στους: Γιώργο Καρατζαφέρη, Αντώνη Σαμαρά και Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για ευνόητους λόγους.

Βραβείο "δρ Τζέκυλ/ Μίστερ Χάιντ"

Στον Ευάγγελο Βενιζέλο για τη διπλή ζωή του

Βραβείο "πού χάθηκε αυτή η ψυχή"

-Στη Βάσω Παπανδρέου που έχει πατήσει το mute και δεν έχουμε μάθει ακόμη πώς αξιολογεί τις πρωτοβουλίες που πάρθηκαν.
- Στους αγανακτισμένους που αγνοούνται από το καλοκαίρι.

Βραβείο επιλογής προσώπου της χρονιάς

Στο Spiegel που έδωσε τον τίτλο στην διορατική πολιτικό Εύα Καϊλή

Βραβείο "φοράει παντελόνια κι ας μην είναι άντρας"

Στην έτερη διορατική πολιτικό Μιλένα Αποστολάκη

Βραβείο "καλύτερης κατάθεσης εγγράφου/αντικειμένου στα πρακτικά"
Στη φρατζόλα που κατέθεσε η Λιάνα Κανέλλη στη Βουλή (βραβείο κοινού)

Βραβείο "πόσα μιλιγκραμ είναι ο έρωτάς σου"

Στον Λάκη Λαζόπουλο για τον διαχρονικό του έρωτα με τον Γιώργο Παπανδρέου.

Βραβείο "παρ’ ολίγον επανάσταση"

Στους αγανακτισμένους.


Βραβείο "πολιτικό επιχείρημα της χρονιάς"
Εεεε οοο παρ' το ελικόπτερο και φύγε από δω

Βραβείο "πολιτική δήλωση της χρονιάς"
Στην Άννα Βίσση για τη δήλωση "Με τον Αντώνη, ξεπέρασα τον Γιώργο" (βραβείο κοινού)

Βραβείο "κάνω ό,τι γουστάρω"
Στον Ευάγγελο Βενιζέλο και στην αντιπροσωπεία της ΝΔ που αποφάσισαν πότε θα γίνουν εκλογές χωρίς να έχουν το σχετικό δικαίωμα.

Βραβείο καλύτερου εργοδότη (update)
Στον Γιώργο Κουρή που χωρίς καμία υπερβολή, βασανίζει απλήρωτους εργαζομένους και τους επιτίθεται μέσω άλλων Μέσων που διαθέτει.

Βραβείο εμπνευσμένης διαφήμισης

Στον διαφημιστή που εμπνεύστηκε το “My God Giorgos” των Τζάμπο που πρέπει να είναι και γαμώ τα παιδιά.

Βραβείο εμπνευσμένης εκπομπής
Στην εκπομπή "Μίλα" με την Τατιάνα Στεφανίδου που έχει σήμα ένα μήλο και ξεκινάει με μήλα. Θα ήθελα πραγματικά να γνωρίσω το άτομο που το σκέφτηκε...

Βραβείο Πυθίας

Στο Mega που ήξερε πριν γίνουν οι ανασχηματισμοί ποιοί θα αναλάβουν το κάθε Υπουργείο.

Βραβείο ελιτισμού

Στον Γιώργο Φλωρίδη για τον χαρακτηρισμό «κηπουροί» που χρησιμοποίησε για να απαξιώσει άτομα που αξιοποίησε ο Γιώργος Παπανδρέου και δεν ανήκαν στην κατηγορία των επαγγελματιών πολιτικών.

Βραβείο "καθόρισες τις εξελίξεις, μπράβο σου"

Στους Γιώργο Καρατζαφέρη, Εύα Καϊλή, Βάσω Παπανδρέου, Μιλένα Αποστολάκη, Δημήτρη Λιντζέρη, Τόνια Αντωνίου

Συνδικαλιστής της χρονιάς

Στο κόσμημα του συνδικαλισμού Νίκο Φωτόπουλο

Βραβείο "εκπροσώπησέ με ατίθασο αγόρι"

Στον Αλέξη Τσίπρα

Βραβείο "Η γη να τρέμει, ο ήλιος να ανατέλει"
Στην σοσιαλιστική ψυχή που ακούει στο όνομα "Μιχάλης Χρυσοχοΐδης" που αποφάσισε μετά από δυο χρόνια καταπίεσης, δουλειάς και αποτελεσματικών αλλαγών που φαίνονται άλλωστε στην καλπάζουσα ανάπτυξη, να μιλήσει.

Βραβείο "Πρωθυπουργός για μία ημέρα" 
Στον Φίλιππο Πετσάλνικο

Βραβείο "έμπνευση της χρονιάς"
Στον Γιώργο Παπανδρέου που όχι μόνο σκέφτηκε τον Φίλιππο Πετσάλνικο, αλλά τον πρότεινε κιόλας! (βραβείο κοινού)

Βραβείο "Άσε να πατήσουμε κι εμείς καμία μπανανόφλουδα"
Στους δελφίνους και στον Γιάννη Μιχελάκη.

"Η είδηση της χρονιάς"
Στο zougla.gr που πρώτο έγραψε για την αυτοκτονία του Χρήστου Χωμενίδη που συγκλόνισε όλους μας και πρώτα απ' όλα τον ίδιο που δεν είχε ιδέα.

Άρθρο της χρονιάς
-Στον Ριζοσπάστη για τα συλληπητήρια για τον θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ
-Στον Ριζοσπάστη για το άρθρο "Κανένα τουιτ, μόνο Ριζοσπάστη" (μετά από επισήμανση της @Christina_N19 )

Βραβείο αναλγησίας
Στην Φιλιππινέζα της Βάνας Μπάρμπα που την παράτησε μέσα στην κρίση.

Βραβείο υπευθυνότητας
Στους Πρυτάνεις και στις φοιτητικές παρατάξεις που αποφάσισαν οτι ο νόμος για τα ΑΕΙ είναι ανεφάρμοστος και αντισυνταγματικός οδηγώντας έτσι την πλειοψηφία των τμημάτων των Πανεπιστημίων σε κλείσιμο λόγω κατάληψης.

Βραβείο "αλητεία της χρονιάς"
Σε αυτούς που προσπαθώντας να πλήξουν τον Υπουργό Μπουμπούκο, κυκλοφόρησαν φήμες περι χωρισμού του ευτυχισμένου Υπουργικού ζεύγους.

Βραβείο ηλιθιότητας
Σε όσους έχουν βρει ως χόμπυ της εύρεση προδοτών και το κόλλημα της σχετικής ταμπέλας.

Βραβείο "πρωτότυπη ονομασία μαγαζιού"
Στο "Αντιμνημόνιο του Καραβανά"

Τραγούδι της χρονιάς
Η 6η δόση- Βάσω Παπανδρέου

Παρατράγουδο της χρονιάς
Βλάσης Τσάκας

Για 2η συνεχόμενη χρονιά απονέμονται στα ίδια άτομα τα εξής βραβεία:

Βραβείο "Θα 'ρθεις σαν αστραπή"
Στον Κώστα Καραμανλή, τον Μαρμαρωμένο (τέως) Πρωθυπουργό... Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι στη μούρη θα τον φάμε...

Βραβείο μη -αναμενόμενου ρεπορταζ
Στο Mega για την αναπάντεχη προβολή κάθε φιλανθρωπικής δραστηριότητας της Μαριάννας Βαρδινογιάννη

Βραβείο μη- αναμενόμενης προβολής νέου συγγραφέα
Στον ΑΝΤ1 για την αναπάντεχη προβολή της Μαρί Κυριακού και του πόνηματός της με τίτλο: "Μαικ ο Φασολάκης - θα σε γαργαλίσω!"

Βραβείο "Ποιος να συγκριθεί μαζί σου"
Στον Νίκο Ευαγγελάτο του οποίου η απουσία από τις ζωές μας είναι τόσο εμφανής.

"Μα καλά, περίμενες να μας βγάλουν από το αδιέξοδο αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτό;"

Αν τον τελευταίο καιρό παράγουμε κάτι σε περίσσια, αυτό χωρίς αμφιβολία είναι οι αναλύσεις. Πώς φτάσαμε μέχρις εδώ; Τι έφταιξε, τι κάναμε εμείς λάθος; Ποιό είναι το μέλλον της κεντροαριστεράς;
Εντυπωσιακά λιγότερες είναι οι πιο πρακτικές αναλύσεις- προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα και αυτό γιατί δεν είναι ιδιαίτερα οραματικές, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία τουλάχιστον σε σχέση με το εγγύς μέλλον και δεν είναι ευχάριστες. Και όμως είναι αυτό που χρειαζόμαστε αυτό τον καιρό.

Ως συνήθως εμφανίζουμε μία.... χρονοκαθυστέρηση. Οι διαπιστώσεις που γίνονται αυτή την εποχή από όλο και περισσότερους ανθρώπους με ύφος παραίτησης, είναι στη μεγάλη τους πλειοψηφία σωστές, εντυπωσιακά αυτοκριτικές, αλλά δεν συμπεριλαμβάνουν πρόταση για έξοδο από την κρίση.
Άκουγα για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα την Αφροδίτη Μάνου σε συνέντευξή της στο Δεύτερο πρόγραμμα να λέει οτι τόσα χρόνια έλεγαν κάποιοι: "είδες η γενιά του Πολυτεχνείου κατάφερε αυτό, εκείνο" και τώρα ξαφνικά η γενιά του Πολυτεχνείου δεν ξέρει πού να κρυφτεί και ζητάει συγγνώμη από τα παιδιά της. Γενικά έχω ακούσει και διαβάσει πολλές καταπληκτικές αναλύσεις που όμως πλέον αφήνουν μία αίσθηση του στυλ: αχ και να τα είχαμε πει νωρίτερα αυτά, αχ και να ακουγόντουσαν περισσότερο στο παρελθόν τέτοιες φωνές, αχ να τα λέγαμε έστω το 2009 και όχι σήμερα που βλέπουμε την καταστροφή να πλησιάζει.

Από την ημέρα που ανέλαβε ο Παπαδήμος ουσιαστικά τίποτα δεν έχει αλλάξει, το psi ακόμη παίζεται ενώ παρατηρείται μία γενικευμένη απροθυμία για λήψη μέτρων. Πολύ λογικό όταν τα μόνα μέτρα που ακούμε είναι μείωση επικουρικών κλπ, δηλαδή πάλι ο εύκολος (όχι πολιτικά, αλλά εφαρμοστικά) δρόμος.

Ενώ διεξάγεται η συζήτηση για το εάν θα ληφθούν νέα μέτρα, ποιός θα τα πάρει κλπ δόθηκαν εχθές τα (πόθεν) έσχες των βουλευτών στη δημοσιότητα, σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν εντυπωσιακά υψηλές καταθέσεις, το πιο ύποπτο όμως είναι οτι υπάρχουν βουλευτές που δηλώνουν ιδιαιτέρως μικρά ποσά... Δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν ή κρύβουν τα χρήματά τους κάτω από κούφια πλακάκια στα σπίτια τους ή....
Παράλληλα ακούμε οτι δόθηκαν τεράστια ποσά για μίζες στο σκάνδαλο των υποβρυχίων, αλλά ουδείς γνωρίζει ποιός τα τσέπωσε.

Είναι προφανές οτι όταν ακούγονται τέτοια ποσά, όταν υπάρχει η κυνική ομολογία οτι η φοροδιαφυγή υπολογίζεται σε δις ευρώ, ενώ τα νέα μέτρα θα έχουν απόδοση μερικών εκατομμυρίων, μέχρι και ο πιο πράος άνθρωπος ετοιμάζεται να εξεγερθεί. Η μεγάλη έκρηξη της κοινωνίας δεν έχει έρθει ακόμη κι αυτό γιατί η πλειοψηφία υπέμενε στωικά, συγκεντρώνοντας όλο και περισσότερη οργή για να δει πού πάει το πράγμα. Εάν για ακόμα μία φορά το πολιτικό σύστημα αποτύχει, εάν για ακόμα μία φορά επιλεγεί ο εύκολος δρόμος, αν δεν γίνουν οι αλλαγές για τις οποίες διψάει η κοινωνία, τότε οι πολίτες θα αρχίσουν να διψούν για άλλα πράγματα και αυτό είναι το επικίνδυνο.
Το λέμε όλο και πιο έντονα τα τελευταία δυο χρόνια, οτι η φοροδιαφυγή και τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται πολιτικοί είναι το μεγαλύτερο αγκάθι και το βασικότερο επιχείρημα εναντίον του μαζί τα φάγαμε. Η φοροδιαφυγή δεν αφορά όλους τους πολίτες, αφορά σε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, αλλά σίγουρα όχι όλους. Τα δε σκάνδαλα χρηματισμού πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων αφορούν πολύ λιγότερους.

Πλέον τα πράγματα είναι πιο διαυγή (είναι που όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια περνούν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μας- όλοι ξέρουμε πότε συμβαίνει αυτό), είναι προτιμότερο και ηθικότερο το πολιτικό σύστημα να αυτοκτονήσει, σώζοντας τη χώρα, παρά να επιχειρήσει να διασωθεί, αυτοκτονώντας τη χώρα. 

Φοροδιαφυγή και διαλεύκανση σκανδάλων. Το φωνάζουμε χρόνια, το γεγονός οτι οι κυβερνώντες κάνουν πως δεν ακούν θα τους στοιχίσει.
Το γεγονός οτι έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν για να ανοίξουν αυτά τα ζητήματα, πολύ φοβάμαι οτι θα έχει άσχημα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα, εάν δοθούν στη δημοσιότητα ονόματα ατόμων με αδικαιολόγητες καταθέσεις στο εξωτερικό, θα ακολουθήσει απίστευτος κανιβαλισμός. Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε αν το σύστημα δεν ήταν τόσα χρόνια τρύπιο κι εάν δεν το άφηναν για τελευταία στιγμή, επιχειρώντας στο τέλος τέλος να το εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά, όπως και θα κάνουν.

Εν τω μεταξύ, τα λάθη των πολιτικών που θεωρούν τον κόσμο ανώριμο και ανίκανο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα με ψυχραιμία συνεχίζονται, δίνοντας άπλετο χώρο σε σενάρια συνωμοσίας να φουντώσουν και στα άκρα να ανθίσουν και να αρχίσουν να αντιμετωπίζονται ως φωνές αλήθειας. Το έγραφα πριν λίγο καιρό εδώ, οτι κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει πού βρισκόμαστε, συνεχίζουν να το θεωρούν ήσσονος σημασίας... Το: "μας περιμένουν 10 δύσκολα χρόνια", πιστεύουν ορισμένοι οτι είναι αρκετό... Κάνουν λάθος.

Πολλοί μου λένε: Μα καλά αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ, περίμενες να μας βγάλουν από το αδιέξοδο; Ναι αυτό ακριβώς περίμενα! Κάθε νορμάλ άνθρωπος όταν τα θαλασσώσει, μετά, θέλετε από τύψεις, θέλετε από την ανάγκη του να αποδείξει οτι δεν είναι ανίκανος, οτι δεν είναι λαμόγιο, οτι απλά είχε μία άτυχη στιγμή, προσπαθεί και δίνει το 150% του για να αλλάξει γνώμη σε όσους τον βλέπουν με σκεπτικισμό, τον βρίζουν, τον κατηγορούν για αστοχίες. Έτσι σκέφτονται οι φυσιολογικοί άνθρωποι και δεν μπορώ να δεχτώ οτι έχουμε να κάνουμε με τόσο αλλοτριωμένους, ανήθικους και εξουσιομανείς ανθρώπους που σκέφτονται μόνο την πολιτική τους επιβίωση. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ οτι είναι η πλειοψηφία.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για "ε τότε βλέπουμε"

Έστω ένα αμάξι πχ. Citroen Saxo, το οποίο υπο κανονικές συνθήκες δεν στοιχίζει και πολλά, ο οδηγός του το έχει πάρει και το έχει "φτιάξει" προσθέτοντας μπουριά αντί για εξάτμιση, βάζοντας μπλε φωτισμό, γιγαντιαία αεροτομή, λυχνίες με διάφορες ενδείξεις και γενικά έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να το κάνει το απόλυτο καγκουράμαξο, δίνοντας ένα εξωφρενικό ποσό για να το φτιάξει. Ο εν λόγω πάει ταξίδι με την κοπέλα του με την οποία δεν τα πάνε και πολύ καλά και τρέχει σαν το διάολο. Σε κάποια στιγμή χάνει τον έλεγχο του αμαξιού και το αμάξι βρίσκεται σε έναν γκρεμό έτοιμο να κυλήσει προς τα κάτω και να παρασύρει στην άβυσσο τους επιβάτες.
Ποιά είναι η ορθή αντίδραση εκείνη τη στιγμή;

A) Να αρχίσει το ζευγάρι να τσακώνεται και να εξελιχθεί ένας διάλογος του τύπου:
- Στο έλεγα οτι έτσι όπως οδηγείς θα σκοτωθούμε, απορώ πώς σε εμπιστεύτηκα, φονιάς της ασφάλτου μία ζωή.
- Μου έχεις πρήξει τα συκώτια με το μπούρου μπούρου, πώς να οδηγήσω, με έχεις τρελάνει με τη γκρίνια σου.

B) Να προσπαθήσουν να γλιτώσουν και οι δυο στα πλαίσια μίας συλλογικής προσπάθειας, όπου ο ένας θα δώσει ώθηση στον άλλον να ανέβουν προς τα πάνω, αφήνοντας το ξεκατίνιασμα και την απόδοση ευθυνών για όταν θα έχουν περάσει τα δύσκολα.

Γ) Προσευχή στον Θεό της Ελλάδος.

Νομίζω οτι η ορθότερη αντίδραση θα ήταν η δεύτερη (εντάξει σε συνδυασμό με την τρίτη αλλά δεν το λέμε παραέξω) στα πλαίσια μίας λογικής: Ας σώσουμε και οι δυο τα τομάρια μας και μετά αρχίζουμε τις αλληλοκατηγορίες. Εάν την κρίσιμη στιγμή, υπερισχύσει η συζήτηση για το ποιός έφταιξε και αρχίσει η διαδικασία απόδοσης ευθυνών στα πλαίσια ενός φορτισμένου διαλόγου, ενώ το αμάξι κυλάει στον γκρεμό το σίγουρο είναι οτι θα "πέσουν ξεκατινιαζόμενοι".

Αυτή τη στιγμή εκτός από συστράτευση, συνεργασία, κρύψιμο διαφωνιών- όχι προβλημάτων κάτω από το χαλί και αναβολή της συζήτησης που κάποια στιγμή πρέπει να γίνει για το ποιός φταίει που φτάσαμε μέχρι εδώ, ίσως στα πλαίσια μίας εξεταστικής επιτροπής για την Οικονομία, χρειαζόμαστε περισσότερο μία ακριβή και σκληρή περιγραφή της πραγματικότητας χωρίς σάλτσες και περιττά χαϊδέματα αυτιών, σε όλα τα επίπεδα.

Όταν ακούς οτι μας περιμένουν 10 δύσκολα χρόνια, αυτό πρακτικά σημαίνει οτι τα δύσκολα είναι μπροστά μας, η κατάσταση δε θα μείνει στάσιμη αλλά λογικά θα επιδεινωθεί αισθητά και όμως κανείς δεν μας το λέει ξεκάθαρα, αφήνουν να εννοηθεί οτι δεν τελειώσαμε ακόμη με τα οριζόντια μέτρα, οτι θα χρειαστούν και άλλες θυσίες, αλλά όλοι το αφήνουν στο φλου, σαν να είναι μία συζήτηση άκαιρη που δεν είναι και τόσο σημαντική.

Όσοι αναφέρονται σε συστράτευση, κοινή εθνική προσπάθεια και έχουν επίγνωση της κατάστασης, οφείλουν να μην κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί ποντάροντας στο οτι η πλειοψηφία θα πειστεί από διαβεβαιώσεις του τύπου "εάν πετύχουμε δεν έχει νέα μέτρα" και να μας κάνουν σαφές ποιό είναι το plan A, το plan B και το plan C, πώς έχουν οι συνθήκες, τι κινήσεις θα γίνουν εάν αποτύχουμε σε έναν τομέα, ποιά μέτρα βρίσκονται στην κατάψυξη και ποιά στον φούρνο.

Όταν κάποιοι ζητούσαν τεχνοκράτες στην κυβέρνηση φαντάζομαι οτι το έκαναν επειδή πιστεύουν οτι έχουν μία πιο δομημένη αλγοριθμική σκέψη. Όταν φτιάχνεις ένα πρόγραμμα, έναν αλγόριθμο, απαγορεύεται να έχεις αφήσει ανοιχτό έστω και ένα ενδεχόμενο. Όταν σχεδιάζεις ένα ευσταθές σύστημα, είναι εγκληματικό να έχεις αφήσει έστω και ένα παραθυράκι αστάθειας. 

Αυτό είναι που δεν μπορούν να κατανοήσουν παραδοσιακοί θεωρητικά σκεπτόμενοι πολιτικοί, δεν υπάρχει το 50% γλιτώνουμε, 50% χρεοκοπούμε αλλά σε καμία από τις δυο περιπτώσεις δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Δυστυχώς αυτά τα δυο χρόνια που το πενταβρώμικο χαλί σηκώθηκε για να πάει για πλύσιμο, αποκαλύφθηκε σε όλο του το μεγαλείο ο μπακαλίστικος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων που προέκυπταν. Δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στα θρίλερ Ευρωπαϊκών διαστάσεων για την εξασφάλιση δόσεων, καθώς πέφταμε έξω σε μεγάλο μέρος των στόχων. 

Στις όποιες μεταρρυθμίσεις έγιναν, άρχισαν τα "προβλήματα της πρώτης εφαρμογής", εγκύκλιοι πέρα δώθε, προβλήματα, καταστάσεις που δεν είχαν προβλεφθεί στον αρχικό σχεδιασμό, όλα αυτά δείγμα μία τσαπατσουλίστικης μπακαλολογικής, που συνδυάζεται αρμονικά με το σκεπτικό "Κι εάν γίνει αυτό; Ε τότε βλέπουμε".

Εάν σε μία μεταρρύθμιση υπάρχει περιθώριο αποτυχίας στην εφαρμογή, για θέματα που είναι άμεσα συνδεδεμένα με το μέλλον της χώρας, με τη ... δημοκρατική ομαλότητα, το "ε τότε βλέπουμε" είναι μία εγκληματική λογική και απορώ πώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να λέγονται υπεύθυνοι και λογικοί που επιτρέπουν παραθυράκια, ασάφειες, παρεκκλίσεις και αοριστίες.

Όχι στον κανιβαλισμό Παπανδρέου/Όχι στην αγιοποίηση Παπανδρέου

Παρατηρώ τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται για τα εσωκομματικά του Πασοκ, οτι έχουν αναπτυχθεί δυο κυρίαρχες ακραίες τάσεις, ενώ όσοι έχουν μία πιο ψύχραιμη στάση, υπάρχει η βιασύνη να ταυτιστούν από κάποιους με ένα από τα άκρα.

Υπάρχει η μία τάση που λέει οτι ο Παπανδρέου είναι άχρηστος, δεν έκανε τίποτα, απέτυχε, τόλμησε να μιλήσει για το καταστροφικό δημοψήφισμα που λειτούργησε με τη λογική του φαινομένου της πεταλούδας για τον παγκόσμιο καπιταλισμό (μόνο αυτό δεν έχουμε ακούσει ακόμη).
Υπάρχει και η άλλη τάση που λέει οτι ο Παπανδρέου είναι ο Μεσσίας που στο μέλλον όλοι θα πίνουμε νερό στο όνομά του, που πέτυχε στα πάντα, που τον έφαγαν τα συμφέροντα, ενώ αυτός τα είχε όλα καλώς καμωμένα, που τον πρόδωσαν οι δικοί του άνθρωποι.

Διατηρούν φαντάζομαι όλοι το δικαίωμα να μη ταυτιστούν με καμία από τις δυο αυτές ακραίες φωνές, χωρίς παράλληλα κανένας να λέει: αφού δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας.

Ο κανιβαλισμός στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος όσο και να κωλοχτυπιούνται κάποιοι, έχει καταφέρει να κρατήσει την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη με τις συμφωνίες που πέτυχε, είναι απαράδεκτος και δυστυχώς πλέον δεν είναι αποκλειστικότητα των ΜΜΕ. Το αποτυχημένος Πρωθυπουργός- επιτυχημένοι Υπουργοί δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη.

Αλλά απαράδεκτο είναι και το να απαξιώνονται συλλήβδην όλοι οι Υπουργοί, που όσο και να κωλοχτυπιούνται κάποιοι, έχουν καταφέρει σημαντικά πράγματα στα Υπουργεία τους. Το πετυχημένος Πρωθυπουργός- αποτυχημένοι Υπουργοί, δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη.

Κι εάν είναι να μιλήσουμε με ονόματα, ας μιλήσουμε.
Πότε και με ποιό τρόπο οι Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Ραγκούσης και Μόσιαλος, υπονόμευσαν τον Γιώργο Παπανδρέου; Πότε και με ποιό τρόπο μίλησαν εναντίον του;
Δεν έχουν να παρουσιάσουν μεταρρυθμιστικό έργο;

Εάν γενικά η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν έχει να παρουσιάσει μεταρρυθμιστικό έργο, πώς κάποιοι που τον υποστηρίζουν φανατικά, προσπαθούν να πείσουν άλλους οτι πέτυχε;
Εάν γενικά η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου απέτυχε, πώς κάποιοι έχουν το θράσος να βγαίνουν μπροστά για να διεκδικήσουν την αρχηγία κάνοντας κριτική, ενώ οι ίδιοι ήταν Υπουργοί;

Δεν ξέρω κατά πόσον όσοι σκοπεύουν να διεκδικήσουν την αρχηγία του Πασοκ, έχουν προβληματιστεί πάνω στο τι οδήγησε στην επικράτηση Παπανδρέου το 2007. Απ' οτι καταλαβαίνω, έχουν δώσει πολύ εύκολες απαντήσεις που βολεύουν τους ίδιους για να αποφύγουν την όποια αυτοκριτική. Ο Παπανδρέου στηρίχτηκε τότε σε δυο πόδια. Φυσικά στο παλαιοκομματικό που ακούει Παπανδρέου και κλαίει από συγκίνηση, αλλά και σε ένα άλλο. Σε αυτό το κομμάτι των πολιτών που τους άρεσαν τα ανοίγματα που έκανε σε άλλους χώρους, που τους άρεσαν τα στελέχη που έφερνε στην πολιτική ζωή (μία ματιά μόνο στα 3 ψηφοδέλτια Επικρατείας που έχει παρουσιάσει, αν εξαιρέσουμε ορισμένες παραφωνίες, λέει πολλά 2004 2007 2009), που γούσταρε τους νεωτερισμούς του, τους οποίους όλοι τώρα υιοθετούν χωρίς καν να το καταλαβαίνουν.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός στο δικό μου το μυαλό. Ελπίζω όλους αυτούς που του εισηγούνται να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο, να μη τους ακούσει.

Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και ο καθένας πρέπει να προσέχει τι κριτική κάνει, τι λέει και πώς το λέει. Κανείς δεν θέλει να δει το απόλυτο ξεκατίνιασμα σε live μετάδοση, ενώ η χώρα αιωρείται πάνω από τον γκρεμό. Οφείλουν όλοι να δείξουν σεβασμό και να πολιτεύονται με ήθος. Κερδισμένος θα βγει αυτός που θα κρατήσει τους τόνους χαμηλά.

"Να ανοίξει τώρα τα χαρτιά του ο Γιώργος Παπανδρέου"

"Είναι η τελευταία φορά που ψηφίζω μέτρα τέτοιου τύπου"

"Πρωτοβουλίες από Δευτέρα"

"Θα δώσω ψήφο εμπιστοσύνης εάν παραιτηθεί"

...και τώρα νέο τελεσίγραφο "να ανοίξει τα χαρτιά του ο Γιώργος Παπανδρέου".
Απόλυτα λογική μία τέτοια απαίτηση, αρκεί όσοι απαιτούν, να κινούνται στα πλαίσια της κοσμιότητας και να μη μιλάνε υπό την επήρεια τσιμπήματος μύγας τσε-τσε.
Έχω πει από τη στιγμή που παραιτήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου από Πρωθυπουργός, οτι ίσως και να μην είναι η καλύτερη ιδέα να είναι υποψήφιος στις επόμενες εσωκομματικές, καθώς περίμενα και περιμένω οτι ο κανιβαλισμός στο πρόσωπό του, θα αγγίξει νέα πρωτοφανή επίπεδα, κάτι που δεν θα διασφάλιζε την ενότητα του κόμματος. Κάτι τέτοιο φάνηκε από τις δηλώσεις του "πολύ" και εξαιρετικά large Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τέως υποστηρικτή του δημοψηφίσματος, που είναι τόσο προοδευτικός ώστε στο παρελθόν είχε χαρακτηρίσει νεοφιλελεύθερη βλακεία, το one stop shop της ... παλαιοκομματικής κατά τα άλλα Λούκας Κατσέλη.

Το θέμα που με απασχολεί είναι κατά πόσον όλα αυτά είναι ... ηθικά.
Οι συνθήκες αυτή τη στιγμή μόνο ως περίεργες και οριακά δημοκρατικές μπορούν να περιγραφούν. Δεν έχει υπάρξει κάποια εκλογική ήττα για να αλλάξει ηγεσία, έχει υπάρξει απλά μία καθαίρεση (πείτε το και παραίτηση) εκλεγμένου Πρωθυπουργού, τον οποίο παρακινούν με κομψό τρόπο να φύγει και από πρόεδρος του κόμματός του.
Είναι κοινό μυστικό οτι αυτή τη στιγμή όλοι στο Πασοκ ασχολούνται με τα εσωκομματικά και σιγοβράζουν περιμένοντας τι έχει να πει ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτοί που σιγοβράζουν είναι που είχαν βάλει συγκεκριμένες προτεραιότητες (6η δόση, προϋπολογισμός, psi) και υποτίθεται το δικό τους μέλλον ήταν σε δεύτερη μοίρα. Και όμως αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό είναι σαν συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.

Το 2009  που είχαν μεσολαβήσει 6 χρόνια διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, τόσα σκάνδαλα, δεν διανοήθηκε κανείς να πει στον Καραμανλή: παραιτήσου πριν τις εκλογές. Δεν τον πετροβόλησαν οι ίδιοι του οι Υπουργοί, πέρα από ελαχίστους που μίλαγαν για λάθος πολιτικές, καθυστερήσεις και σκάνδαλα. Στο Πασοκ υπάρχει μία ροπή στην ανθρωποφαγία, η οποία όμως πολώνει και μπορεί να οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που κάποιοι επιδιώκουν.

Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει οτι οι πολίτες βλέπουν και κρίνουν. Δεν είναι δυνατόν να μας λένε δυο χρόνια τώρα οτι οι πολιτικές αυτές ήταν μονόδρομος, να υπερασπίζονται τις επιλογές της κυβέρνησης και τώρα να προσπαθούν να μας πείσουν οτι ήταν μόνο επιλογές του Παπανδρέου και ίσως του Παπακωνσταντίνου. Τώρα που αρχίζει η μάχη για τη διαδοχή, να λένε "εμείς διαφωνούσαμε, λάθος μείγμα, να συζητήσουμε για το μέλλον της κεντροαριστεράς, να μας κάνει τη χάρη και να φύγει" και λοιπές ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις που ακούμε τον τελευταίο καιρό. Γιατί δεν έριχναν λοιπόν τον Γιώργο Παπανδρέου και συμβιβάστηκαν με ανασχηματισμούς;
Είναι να απορεί κανείς ειδικά με ορισμένους που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να περιγράψουν τι παρέλαβαν και τι οδήγησε σε αυτές τις πολιτικές. Δεν εξυπηρετεί ίσως την αφήγησή τους, γιατί θα έπρεπε να συμπεριλάβουν και αυτοκριτικά στοιχεία για το πώς η αναποτελεσματικότητά τους και οι καθυστερήσεις οδήγησαν σε ακόμα σκληρότερα μέτρα και σε θρίλερ Ευρωπαϊκών διαστάσεων.

Σιχαίνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας, αποφεύγω να τις υιοθετώ, αλλά όταν κάποιοι πολώνουν το κλίμα, είναι προφανές οτι θα αρχίσουν να αρθρώνονται και τέτοιες φωνές. Είναι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Μία συζήτηση για το πώς έπεσε ο Γιώργος Παπανδρέου, για το τι ακριβώς έγινε τον Ιούνιο με τον ανασχηματισμό, είναι μία συζήτηση που πρέπει να γίνει στο μέλλον και όχι τώρα. Το λέω αυτό γιατί όσο θα συνεχίζουν κάποιοι να απαξιώνουν και να κανιβαλίζουν, φαντάζομαι οτι θα δοθούν και τέτοιου τύπου απαντήσεις και τότε, ποιά κυβέρνηση, ποιά σταθερότητα;

Οι πολίτες έχουν κουραστεί και με το Πασοκ και με τα τσαλιμάκια των στελεχών του. Είπαμε κλείνουμε τα μάτια στην νέα κυβέρνηση που δε συγκροτήθηκε με τον πιο δημοκρατικό τρόπο, είπαμε να ανεχθούμε τα ακροδεξιά entries, αλλά με την προϋπόθεση να υιοθετήσουν όλοι το "δουλειά, δουλειά, δουλειά" μπας και καταφέρουμε να γλιτώσουμε με το λιγότερο δυνατό αντίτιμο. Αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί αυτό που πάει να γίνει. Υπουργοί οι οποίοι δεν διανοούνταν καν οτι θα μετακινηθούν με τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, να αρχίζουν να ασχολούνται και με τα εσωκομματικά ζητήματα και να έχουν ως "όπλο" τους το Υπουργείο που έχουν, να απαιτούν δε να ανοίξουν εδώ και τώρα οι διαδικασίες, ενώ το πιο λογικό θα ήταν να απαιτήσουν να ανοίξουν οι διαδικασίες μόλις κλείσουν οι 3 βασικές προτεραιότητες που είχαν τεθεί.

Τόση υπευθυνότητα από όλες τις μεριές, πώς θα την αντέξουμε;

Δελφίνοι και υπευθυνότητα

Μόλις προχθές, τελείωσε το θρίλερ με την 6η δόση καθώς το Eurogroup ανακοίνωσε οτι τελικά και μετά από πολλές καθυστερήσεις και παλινωδίες, θα εκταμιευθεί. Έχουν περάσει ήδη 48 ώρες και κανένα νέο δράμα δεν έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον των τηλεπολιτών.
Τις τελευταίες ημέρες όμως ομάδα πολιτών στους οποίους έχει δοθεί ο χαρακτηρισμός "δελφίνοι" ζουν το δικό τους προσωπικό θρίλερ/δράμα/ανάσταση, το οποίο θεωρούν οτι ενδιαφέρει άμεσα τον χειμαζόμενο Έλληνα πολίτη, από τον οποίον απ' οτι φαίνεται έχει αφαιρεθεί και το δικαίωμα στην ηρεμία.

Οι άνθρωποι που έχουν χαρακτηριστεί "δελφίνοι", τυχαίνει αυτή τη στιγμή να κατέχουν Υπουργικές θέσεις σε κυβέρνηση Εθνικής σωτηρίας, υπο τον Λουκά Παπαδήμο, όπως υπουργική θέση κατείχαν και στην προηγούμενη κυβέρνηση. Πολλοί εξ' αυτών μάλιστα συνέβαλαν με τη στάση τους στη συγκρότηση της κυβέρνησης αυτής, αλλά και στην άκρως δημοκρατική αντικατάσταση εκλεγμένου Πρωθυπουργού από τον νυν Πρωθυπουργό.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς, τώρα που τα "ανεύθυνα σταγονίδια" παραμέρισαν και ανέλαβε ένας ικανός τεχνοκράτης στο όνομα του οποίου όλοι πίνουν νερό, οι δελφίνοι, μερικοί εκ των οποίων ένιωσαν το ταλέντο τους να παγιδεύεται από έναν "ανεπαρκή" Πρωθυπουργό, να τα δώσουν όλα μέχρι τις προσεχείς εκλογές. Αντ' αυτού παρατηρείται και απ' οτι φαίνεται το παρατηρεί και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ο οποίος είμαι βέβαιη πως δεν έχει σημαντικότερα προβλήματα να ασχοληθεί, οτι έχουν αρχίσει να γίνονται κινήσεις στην εσωκομματική σκακιέρα οι οποίες μας ανησυχούν όλους, γιατί σχετίζονται άμεσα με την κυβερνητική ηρεμία.

Τη δεδομένη χρονική στιγμή κανέναν δεν αφορά το μέλλον του Πασοκ, το μέλλον των δελφίνων ή η πρόταση που αναμένεται να κατατεθεί για τον δρόμο προς την 4η Ελληνική Δημοκρατία, μετά τη νέα κηδεία που αναμένεται να γίνει στην χιλιοκηδευμένη Μεταπολίτευση. Μας αφορούν πιο πεζά πράγματα, όπως η σταθερότητα στη χώρα, η ηρεμία, η στήριξη στην παρούσα κυβέρνηση έτσι ώστε να μπορέσει να αποδώσει τα μέγιστα και να ολοκληρώσει το έργο για το οποίο συγκροτήθηκε.

Είναι κοινή πεποίθηση οτι η κυβέρνηση αυτή θα έπρεπε να αποτελείται από Υπουργούς μουτζαχεντίν, όπως και η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, παρ' όλα αυτά απ' οτι φαίνεται έχουμε αποδεχθεί οτι η ηρεμία, η σταθερότητα και η αποδοτικότητα (;) μίας κυβέρνησης στη χώρα μας περνούν μέσα από "δελφινικές ισορροπίες".

Ο Παπαδήμος πάντως είναι Πρωθυπουργός, άρα όποτε το θελήσει, εάν θεωρήσει οτι υπάρχουν προβλήματα στην άσκηση κυβερνητικού έργου λόγω των εσωκομματικών εξελίξεων στο Πασοκ, φαντάζομαι οτι θα ζητήσει παραιτήσεις, έτσι ώστε οι δελφίνοι να μπορέσουν να ασχοληθούν χωρίς προσκόμματα με την επόμενη μέρα στο Πασοκ.
Θα μου άρεσε πάντως σαν κίνηση να δω από κάποιον μελλοντικό διεκδικητή της αρχηγίας του Πασοκ να παραιτείται λόγω ασυμβιβάστου μεταξύ υποψηφίου αρχηγού σε κομματικό σχηματισμό και Υπουργού σε κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας".

Το μόνο σίγουρο είναι οτι οι πολίτες δεν θα θυμώσουν, όσοι ήταν να εξοργιστούν και να καταγγείλουν την όποια "χουντάρα" το έχουν κάνει. Το μόνο που προσωπικά επιζητώ πλέον, είναι έστω και την τελευταία στιγμή, πολιτικοί που δεν είναι έξω από το κάδρο των ευθυνών να δείξουν υπευθυνότητα.

Το μέλλον ενός κομματικού σχηματισμού, πόσο μάλλον το πολιτικό μέλλον και οι φιλοδοξίες μεμονωμένων ατόμων, ενδιαφέρουν μόνο τους ίδιους και το περιβάλλον τους.

Όλα αυτά βέβαια είναι θεωρητικά, καθώς η συζήτηση για την επόμενη μέρα στο Πασοκ δεν έχει ανοίξει επισήμως.

Γιατί όχι Ενιαία Προοδευτικά ψηφοδέλτια;

Στην κοινωνία υφίσταται πλέον πολύ έντονος προβληματισμός, με αφορμή και την πρώτη απόπειρα συγκυβέρνησης (μετά από χρόνια) για το μέλλον των κυβερνήσεων συνεργασίας.
Όλοι συνομολογούν οτι η εποχή των αυτοδύναμων κυβερνήσεων έχει παρέλθει, άρα από εδώ και πέρα θα έχουμε κυβερνήσεις συνεργασίας. Το θέμα είναι αν αυτές οι συνεργασίες μεταξύ κομμάτων θα επιβάλλονται μετεκλογικά ή θα γίνονται οικειοθελώς προεκλογικά με συμφωνίες πάνω σε ένα minimum στόχων, έτσι ώστε να μην περιμένουν οι κομματικοί σχηματισμοί, την επομένη των εκλογών να συμφωνήσουν πάνω σε 5-6 βασικά πράγματα, με αμφίβολο αποτέλεσμα.
Δεν μιλάμε πλέον για προγραμματικές συμφωνίες μιάς και οι εποχές όπου τα κόμματα κατήρτιζαν ουτοπικά προεκλογικά προγράμματα γεμάτα υποσχέσεις έχουν παρέλθει. Έχουμε συγκεκριμένο στόχο σαν χώρα και συγκεκριμένο οδικό χάρτη.

Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αριστεράς και δεξιάς έχουν αρχίσει να ξεφτίζουν ενώ κυρίαρχος διαχωρισμός είναι πλέον αυτός μεταξύ προοδευτικών και συντηρητικών δυνάμεων.
Σαν πολίτης αυτό που θα ήθελα να δω στις επόμενες εκλογές είναι μια προεκλογική συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων που βρίσκονται στα πέριξ του κέντρου η οποία θα μπορούσε να αποτυπωθεί και με ενιαία προοδευτικά ψηφοδέλτια, υπό έναν επικεφαλής που θα επιλέξουν οι πολίτες. Γιατί να πρέπει να απαντήσει κανείς σε ένα "πενταλημμα" ή "εξάλημμα" (προοδευτικό ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥ, ΔΗΜΑΡ, Κοινωνικός Σύνδεσμος, Φιλελεύθερη Συμμαχία, Δράση) και να μην του δοθεί η δυνατότητα μέσα από ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο να στηρίξει τους σχηματισμούς αυτούς ή ακόμα και ανένταχτους πολίτες που θα θέλουν να συμμετέχουν στο εγχείρημα;

Γιατί θα πρέπει να περιμένουμε και να περιμένουν όσες δυνάμεις ανήκουν στο προοδευτικό τόξο, την επαύριο των εκλογών για να δουν να ξυπνά το εφιαλτικό σενάριο της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΛΑΟΣ;
Οι προοδευτικές δυνάμεις θα έπρεπε να έχουν μεγαλύτερη ευκολία στην επίτευξη συνεργασίας μιάς και οι στόχοι είναι πολύ συγκεκριμένοι: Εφαρμογή των δεσμεύσεων, παραμονή στο ευρώ, προστασία των κοινωνικών στρωμάτων που θίγονται περισσότερο από την κρίση, μεταρρυθμίσεις, αποκρατικοποιήσεις αλλά όχι άκριτα.
Μία σύνθεση που θα στεγάζει το κεντρώο προοδευτικό δίπολο (κεντροδεξιά- κεντροαριστερά) που εκπροσωπείται πλέον από περισσότερα των δυο κομμάτων, θα αρχίσει να γίνεται επιτακτική ανάγκη. Δε μιλάω φυσικά για συστέγαση κάτω από έναν φορέα, αλλά για συμφωνία πάνω σε ένα minimum πραγμάτων. Είναι οι διαφορές τόσες πολλές; Τότε γιατί οι πολίτες προβληματίζονται πάνω στο τι θα επιλέξουν;
Νομίζω οτι μία ειλικρινής συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων που θα ξεκινήσει προεκλογικά, είναι η μόνη απάντηση στον προβληματισμό: "Καλά τα λέει η Ντόρα, μου αρέσει η Δημοκρατική Αριστερά, το προοδευτικό Πασόκ του Παπανδρέου και πολλών ικανών στελεχών έκανε πράγματα, η ΝΔ έχει ακόμη 5-6 σοβαρά στελέχη, περιμένω να δω τι θα κάνει ο Κοινωνικός Σύνδεσμος, ο Στέφανος Μάνος δικαιώθηκε".

Ένα Ενιαίο Προοδευτικό Ψηφοδέλτιο είναι η ελάχιστη αποζημίωση για τα αίσχη των τελευταίων δεκαετιών που θα περίμενα από το πολιτικό μας σύστημα. Ενιαία Ψηφοδέλτια τα οποία δεν θα περιλαμβάνουν παλαιοκομματικές συντηρητικές φωνές, ή τέλος πάντων θα περιλαμβάνουν τυπικά, αλλά το πιθανότερο θα είναι οι πολίτες να μη τις επιλέξουν.
Η μάχη που θα δοθεί ανάμεσα σε προοδευτικές και συντηρητικές δυνάμεις θα είναι πολύ έντονη το επόμενο διάστημα, νομίζω οτι η συνεργασία μεταξύ των προοδευτικών σχηματισμών που ανέφερα είναι πολλή πιο εύκολη απ' οτι μία συνεργασία μεταξύ συντηρητικών δυνάμεων και είναι αυτό που περιμένει εναγωνίως μία μεγάλη μερίδα κόσμου.

Συζητήσεις τέτοιου τύπου δεν είναι άκαιρες και θα πρέπει να ανοίξουν από τώρα μίας και οι εκλογές που θα γίνουν φαντάζομαι μέχρι το καλοκαίρι, θεωρώ οτι θα πρέπει να βρουν τους προοδευτικούς πολίτες συσπειρωμένους. Μάλλον είναι πολύ ακριβό το δώρο που περιμένω από το πολιτικό σύστημα...

Διαβάστε επίσης: Αν η γιαγιά μου είχε ρουλεμάν θα ήταν πατίνι 
Πολυκομματικές κυβερνήσεις για περισσότερη Δημοκρατία

Το στοίχημα του ισχυρού διπόλου στο κέντρο

Όποτε κάποιος μου λέει οτι η λύση στο πρόβλημα του πολιτικού συστήματος είναι η διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων και η δημιουργία νέων φορέων, εκφράζω τις επιφυλάξεις μου, κυρίως για την χρονική ακολουθία των γεγονότων. Πρώτα διάλυση, μετά δημιουργία; Πρώτα δημιουργία και μετά απαξίωση του παλιού; Ή αλλαγή εκ των έσω;
Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε οποιαδήποτε χώρα πάντα θα υπάρχουν τουλάχιστον ένα αριστερό, ένα κομμουνιστικό, ένα κεντροαριστερό, ένα κεντροδεξιό και ένα δεξιό κόμμα. Το μεγάλο στοίχημα είναι οι δυνάμεις να παραμένουν συσπειρωμένες στα πέριξ του κέντρου και να μην έχουμε διάχυση προς τα άκρα.

Νέα Δημοκρατία και Πασόκ αποτελούν αυτή τη στιγμή το δίπολο του κέντρου. Πριν ο οποιοσδήποτε ευχηθεί την διάλυσή τους, θα πρέπει πρώτα να σκεφτεί ποιές θα είναι οι εναλλακτικές του πολιτικού συστήματος.
Η μάχη του κέντρου δίνεται σε δυο μέτωπα. Είναι μάχη συντήρησης δυνάμεων κυρίως για τα δυο μεγάλα κόμματα αλλά και μάχη με τις ακραίες φωνές μέσα σε αυτά, που "τραβάνε" το μεν Πασοκ προς τα αριστερά, τη δε Νέα Δημοκρατία προς τα δεξιά, αφήνοντας ορφανό το κέντρο.
Όσοι εύχονται τη διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων, δεν μας έχουν διευκρινίσει εάν έχουν υπόψιν τους κάποιες εναλλακτικές εξουσίας. Ωραία δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Έλληνας που να έχει πλέον σε εκτίμηση τους δυο πολιτικούς φορείς, ενώ όλοι αναγνωρίζουμε πως έστρωσαν τον δρόμο προς τη σημερινή κατάσταση. Ανέκαθεν υπήρχαν δυο σχολές: Η μία σχολή- η ριζοσπαστική- που επιθυμεί τη διάλυση των δομών και το χτίσιμο πάνω σε συντρίμμια και η άλλη που επιθυμεί την εκ των έσω αλλαγή και την διαρκή προσαρμογή.
Υπάρχει μία παρεξήγηση, πως όσοι άνθρωποι είναι υπέρ ενός ισχυρού διπόλου στο κέντρο, στηρίζουν τον σάπιο δικομματισμό. Για την ακρίβεια αυτό που στηρίζουν είναι ο "διπολισμός".

Η τωρινή κρίση του πολιτικού συστήματος είναι μία μεγάλη ευκαιρία να ανοίξει ο διάλογος και στα δυο μεγάλα κόμματα για τον προσανατολισμό τους. Κάτι τέτοιο θα ήταν το ιδανικό, αλλά πολύ φοβάμαι οτι δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος. Τη στιγμή που διαλύεται η χώρα δεν μπορείς να αναλύεις τον 5ο δρόμο προς τον σοσιαλισμό. Μπορείς όμως να αποφασίσεις και με ειλικρίνεια να εκφράσεις το όραμά σου για το πώς πρέπει να κινηθεί η χώρα και κατ' επέκταση ένα κόμμα και τι αλλαγές πρέπει να γίνουν.

Τα λέω αυτά με αφορμή τον διάλογο που ανοίγει στο εσωτερικό του Πασοκ για την επόμενη ημέρα. Ο Παπανδρέου πράγματι κόμισε μία διαφορετική νοοτροπία τα προηγούμενα χρόνια η οποία στο προοδευτικό κατά τα άλλα κόμμα που ακούει στο όνομα "Πασοκ" έτυχε "θερμής" υποδοχής. Σαν να ακούω τώρα λόγια μπετολάγνων: "Πράσινη ανάπτυξη και πράσσειν άλογα (κατά τους περισσοτέρους πράσινα άλογα), opengov και μαλακίες, ποιά Διαύγεια, οι κηπουροί μας κατέστρεψαν, κάνει ποδήλατο αντί να φάει κάνα κοψίδι" κλπ.

Η συζήτηση για την επόμενη ημέρα στο Πασοκ πράγματι πρέπει να ανοίξει και προσωπικά δεν ξέρω αν θα ήθελα να ξαναείναι υποψήφιος ο Παπανδρέου. Νομίζω πάντως πως δεν θα ήταν μία καλή ιδέα.
Ενώ το 2007 ήταν μία επιλογή ενότητας, θεωρώ οτι στην παρούσα φάση, εάν επιλέξει να είναι υποψήφιος θα είναι μία διαλυτική επιλογή. Έχει συγκεντρώσει πολλή φθορά, αλλά παράλληλα συνεχίζει να έχει αρκετό κόσμο με το μέρος του. Εάν κάτι πρέπει να εγγυηθεί με τη στάση του, αυτό είναι η ενότητα και η ομαλή μετάβαση σε άλλη ηγεσία.

Μία ενδεχόμενη διάλυση του Πασοκ με παράλληλη μετατόπιση της Νέας Δημοκρατίας προς τα δεξιά και ενίσχυση των ποσοστών των άκρων, μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται σε κάποιους υγιής εξέλιξη, αλλά η αλήθεια είναι οτι κρύβει πολλές παγίδες. Όταν το κέντρο μένει ορφανό και γύρω του συσπειρώνονται ελάχιστες δυνάμεις, τότε αρχίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Τα προηγούμενα χρόνια πολιτική σταθερότητα είχαμε διότι οι δυνάμεις του κέντρου παρέμεναν συσπειρωμένες κάτω από την στέγη των δυο μεγάλων κομμάτων. Δεν νομίζω οτι αυτό που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η κοινωνία είναι να αρχίσουν οι διασπάσεις και στα κόμματα του κέντρου, μία εξέλιξη που αρχίζει να μοιάζει αναπόφευκτη.

ΥΓ: Η κατανομή είναι λίγο μπακαλίστικη, παρακαλώ δείξτε επιείκεια!

Τι έγινε ρε παιδιά;

Έστω συμπολίτης μας, που λείπει από την 25η Οκτωβρίου από τη χώρα και δεν έχει ενημερωθεί για το τι έχει συμβεί, πώς του περιγράφεις τι έγινε αυτές τις μέρες; Αρκεί η φράση "απόλυτος παραλογισμός";

(Ακολουθεί υποθετικός διάλογος με στόχο την καταγραφή των γεγονότων.... Πάντα υποκειμενικά.)

- Κάτσε αναπαυτικά και άκου. Επετεύχθη μία συμφωνία για 50% κούρεμα του χρέους μας.
- Αυτό είναι καλό ή κακό τελικά;
- Μη βιάζεσαι. Την επόμενη ημέρα φαινόταν πολύ κακό. Μιλούσαν όλοι για εθνοπροδοτική σύμβαση, για χρεοκοπία, απίστευτες κραυγές... Κάπως έτσι φτάνουμε στην 28η Οκτωβρίου. Πάει ο Κάρολος Παπούλιας στην παρέλαση στη Θεσσαλονίκη και αρχίζουν διαμαρτυρίες, τον λένε προδότη, αποχωρεί και η παρέλαση γίνεται με έναν περίεργο τρόπο. Σε όλη την Ελλάδα οι βουλευτές του Πασοκ αποδοκιμάζονται.
- Ωραία για τη συμφωνία σε ρώτησα εγώ.
- Περίμενε. Φτάνουμε Δευτέρα λοιπόν, βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που κάποιοι μιλούν ανοιχτά για παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας, άρα εκλογές. Από την προηγούμενη εβδομάδα είχαν απαιτήσει βουλευτές, πολιτικές πρωτοβουλίες από τον Παπανδρέου και ανακοινώνει δυο. Δημοψήφισμα και ψήφο εμπιστοσύνης. Και αρχίζει η σφαγή. Ουρλιαχτά για το δημοψήφισμα, επικίνδυνος ανεύθυνος καιροσκόπος ο Παπανδρέου, γαντζωμένος στην καρέκλα. Η Ευρώπη δεν είναι ενήμερη. Τον καλούν λοιπόν στο G20. Εν τω μεταξύ ανεξαρτητοποιείται και η Μιλένα.
- Αυτός ο πολιτικός ογκόλιθος;
- Περίμενε, ανεξαρτητοποιείται η Μιλένα, αρχίζουν να απειλούν οτι δεν θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης η Καϊλή, ο Λιντζέρης, βγαίνουν και άλλοι μπροστά, ο Βενιζέλος που τη Δευτέρα εμφανίστηκε υπέρ του δημοψηφίσματος το μαζεύει, τα ΜΜΕ στριγγλάνε, εγκαλούν τον Παπανδρέου. Πάει λοιπόν στις Κάννες και Μέρκελ Σαρκοζύ φανερά εκνευρισμένοι πατάνε πόδι. Δημοψήφισμα ευρώ ή δραχμή.
- Μα καλά πάει καλά ο άλλος και το δέχτηκε;
- Δεν το δέχτηκε, περίμενε έχει πολύ ακόμη. Γυρνάει ο Γιώργος, όλοι μιλάνε για εξευτελισμό, η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του είναι στο φουλ και Πέμπτη πρωί βγαίνει ο Σαμαράς και χαρακτηρίζει τη σύμβαση... "αναπόφευκτη". Η σύμβαση την οποία διαπραγματεύτηκε ο Παπανδρέου και το οικονομικό του επιτελείο, αρέσει πλέον και στον Καρατζαφέρη. Εν τω μεταξύ τα ΜΜΕ αλυχτούσαν με τον καιροσκόπο τον ανεύθυνο, που έθεσε σε κίνδυνο την συμφωνία που ο ίδιος πέτυχε, την οποία πριν την εξαγγελία δημοψηφίσματος οι ίδιοι χαρακτήριζαν επαίσχυντη.
- Η απόλυτη υποκρισία δηλαδή...
- Ακριβώς, συνεχίζουμε, είμαστε Πέμπτη πρωί και κάποιοι διαρρέουν οτι ο Παπανδρέου είπε στο Υπουργικό πως είχε ως μόνο σκοπό να εκβιάσει με το δημοψήφισμα, ποιός ό άνθρωπος του "εκλογή από τη βάση" και του opengov, φυσικά μόλις δόθηκε στη δημοσιότητα η ομιλία του στο Υπουργικό, δεν ανασκεύασαν. Δεσμεύεται λοιπόν στο Υπουργικό οτι θα πάρει πρωτοβουλίες για συγκρότηση κυβέρνησης Εθνικής συνεννόησης αμέσως μετά την ψήφο εμπιστοσύνης. Πάει σε ψήφο εμπιστοσύνης κι εκεί που θα τον έριχναν, παίρνει 153.
-153;
- Ναι και η Κατσέλη. Διευκρινίζει λοιπόν οτι συζητάει για κυβέρνηση με άλλον επικεφαλής. Παρ' όλα αυτά δεν έγινε κατανοητό από όλους, ο Σαμαράς ένιωσε προδομένος και ζήτησε εκλογές, έχοντας στο πλάι του Αβραμόπουλο και Δήμα, δεν άκουσε λέει τη λέξη "παραίτηση". Υπό την πίεση όμως της κοινής γνώμης και των ηπίων φωνών, τα πράγματα φιάχνουν, οι πολίτες περιμένουν και ξεκινάει η συζήτηση. Αρχίζει λοιπόν να παίζει το όνομα του Παπαδήμου.
- Που έπαιζε και το καλοκαίρι για το Υπ. Οικονομικών;
- Ναι. Αρχίζει η συζήτηση και την Κυριακή συναντώνται τα οικονομικά επιτελεία των δυο κομμάτων στα οποία συμμετείχαν εκτός των άλλων, Χρύσανθος Λαζαρίδης και Βενιζέλος και ανακοινώνεται οτι εκλογές θα γίνουν 19Φεβρουαρίου.
- Καλά με ποιό δικαίωμα;
- Σταμάτα μωρέ και άκου. Αρχίζουν λοιπόν Παπανδρέου και Σαμαράς να ψάχνουν για Πρωθυπουργό. Παίζουν δυνατά Παπαδήμος και Διαμαντούρος, ενώ κάπου στο βάθος ακούγεται και Βενιζέλος.
- Βενιζέλος; Έλεος!
- Δεν τα βρίσκουν τη Δευτέρα γιατί έγινε προφανές οτι έψαχναν για αχυράνθρωπο. Περιορισμένες αρμοδιότητες, συγκεκριμένη ημερομηνία εκλογών, α και ξέχασα να σου πω η ΝΔ δεν ήθελε να συμμετάσχει με πολιτικά στελέχη.
- Και τι ήθελε δηλαδή, να έχει λόγο στον ανασχηματισμό της κυβέρνησης Πασοκ και στον νέο Πρωθυπουργό;
- Ε κάπως έτσι, εν τω μεταξύ ο Καρατζαφέρης έδωσε ρέστα όλες τις μέρες τη μία έλεγε Σημίτη, την άλλη Καραμανλή και γενικά επέμενε σε πολιτικά πρόσωπα. Ούτε την Τρίτη βρίσκεται λύση και φτάνουμε Τετάρτη να παίζουν έντονα Απόστολος Κακλαμάνης και Φίλιππος Πετσάλνικος.
-Τι εννοείς Φίλιππος Πετσάλνικος;
- Περίμενε, τέλος πάντων φαίνεται οτι ο κύβος ερρίφθη και ο Παπανδρέου βγάζει διάγγελμα και μιλάει για θεσμική λύση στο θέμα του Πρωθυπουργού, άρα Πετσάλνικος. Και αρχίζει ο πανικός ο ίδιος, επανάσταση σε ΝΔ και Πασοκ, ο Καρατζαφέρης πήγε στη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών έκατσε 3 λεπτά και μετά φώναζε "δεν θέλω Πετσάλνικο, θέλω Παπαδήμο", όλοι εμείς έξω φρενών. Ναυάγιο λοιπόν. Εν τω μεταξύ ο Πετσάλνικος άκουσε όσα δεν έχει ακούσει μία ζωή... Αρχίζει λοιπόν και παίζει και πάλι έντονα ο Παπαδήμος.
- Να φανταστώ το διαπλεκομενοκάναλο, έχωνε άσχημα ε;
- Δεν μπορείς να φανταστείς. Έβριζαν νυχθημερόν για το δημοψήφισμα, μόλις ακούστηκε το όνομα Πετσάλνικος άρχισαν να χλευάζουν τον εμπνευστή του δημοψηφίσματος, δεν μπορείς να φανταστείς τι λεζάντες πέρασαν.
- Καλά γιατί τέτοια λύσσα;
- Έλα ντε άμα μάθεις πες μου κι εμένα! Και σήμερα να βάλεις να δεις, πάλι για το δημοψήφισμα θα λένε, έτσι ξεκινάει συνεχώς το δελτίο, διασύρουν όσους το εμπνεύστηκαν και απαιτούν από τον Παπανδρέου να ζητήσει συγγνώμη γι' αυτή του την πρωτοβουλία.  Τέλος πάντων και φτάνουμε Πέμπτη, ο Παπαδήμος πάει στο Προεδρικό Μέγαρο και είναι ο νέος μας Πρωθυπουργός.
- Κάτσε εννοείς οτι αλλάξαμε Πρωθυπουργό, χωρίς να ψηφίσουμε;
- Oh yes, λοιπόν άκου και το καλύτερο. Βορίδης είναι πλέον Υπουργός και Ροντούλης, Άδωνις υφυπουργοί.
- Μία ερώτηση έχω να κάνω: Ο Πάγκαλος τι είπε για όλα αυτά; Πες μου την ατάκα που περιμένω να ακούσω!
- Δεν θα το πιστέψεις αλλά είναι ο μόνος που δεν έχει μιλήσει, ήταν στην Κίνα!

Κάπως έτσι απλά και συνοπτικά θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς παραθέτοντας γεγονότα τι συνέβη στη χώρα τις προηγούμενες δυο εβδομάδες. Πλέον έχουμε νέα κυβέρνηση με entries από το ΛΑΟΣ και τη ΝΔ, με νέο Πρωθυπουργό ο οποίος φαίνεται ιδιαίτερα αξιόλογος και θέλουμε όλοι να πετύχει.

Κάπως έτσι ορισμένοι ξεμπέρδεψαν από τον βραχνά που ακούει στο όνομα Γιώργος Παπανδρέου. Έναν άνθρωπο που κατηγορούσαν οτι είναι κολλημένος στην καρέκλα λες και δεν ήταν εκλεγμένος Πρωθυπουργός για 4 χρόνια, έναν άνθρωπο που παραιτήθηκε και κάποιοι το θεωρούν επιτυχία. Ο Σαμαράς το θεωρεί δική του επιτυχία, άλλοι θεωρούν οτι τον έριξε ο κυρίαρχος λαός, ενώ η πραγματικότητα είναι οτι είδαμε σε απευθείας μετάδοση ποιοί τον έριξαν, ή ορθότερο, ποιοί τον οδήγησαν σε παραίτηση.

Ένας άνθρωπος ηπίων τόνων που λοιδωρήθηκε όσοι λίγοι, για τα πάντα. Για τα Ελληνικά του, για το οτι έπεσε μία φορά από ποδήλατο, για το οτι κάνει κανό, για το οτι είναι Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, για την πράσινη ανάπτυξη, για το γεγονός οτι μας έβαλε σε μηχανισμό στήριξης, για τις διαπραγματεύσεις που έκανε, για όσα δεν έκανε, για τις επιλογές σε υπουργούς και συνεργάτες, για τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που προσπάθησε να εισάγει στην άσκηση πολιτικής (εκλογή από τη βάση, opengov, διαύγεια, δημοψήφισμα). Και αυτή ήταν η πιο light κριτική.
Ποιά πράσινη ανάπτυξη Γιώργο στη χώρα του "οικοδομή, αγάπη μου";
Ποιό δημοψήφισμα στη χώρα που όλα τα λύνουν οι πρόωρες εκλογές;

Θα μπορούσε να είχε ένα πολύ άσχημο πολιτικό τέλος, παρ' όλα αυτά οι haters του, του χάρισαν χωρίς οι ίδιοι να το καταλαβαίνουν μία αξιοπρεπή παύση.

Κάποιοι πολέμιοι του νεποτισμού χαίρονται, ας έχουν στο μυαλό τους οτι τα "ισχυρά" επίθετα, δημιουργούν τις λιγότερες υποχρεώσεις σε χορηγούς. Ας έχουν επίσης στο μυαλό τους οτι μιλάμε για έναν ακόμη Πρωθυπουργό τον οποίο οι αποκαλούμενοι νταβατζήδες, περιποιήθηκαν δεόντως με την ανοχή μας.

Στο δικό μου το μυαλό ο Παπανδρέου ήταν πάντα ένας προοδευτικός πολιτικός, υπέρμαχος των μεταρρυθμίσεων. Αυτό το θολό τοπίο όμως που δημιουργούσαν οι διάφοροι συμβιβασμοί, δεν άφησε ποτέ κανέναν μας να καταλάβει σε ποιά "σχολή" ακριβώς ανήκε. Στα δύσκολα πίσω στους Παπανδρεϊκούς φρουρούς. Προσωπικά, προτιμώ τους "κηπουρούς", όπως αποκαλούν τα στελέχη που έχουν επιλεγεί από τον ίδιο διάφοροι απαράδεκτοι πεφωτισμένοι. Ήμουν και είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ποιοί το εισηγήθηκαν, με τι σκεπτικό (το ανέλυσε ο Καστανίδης) και ποιοί έμειναν στην απ' έξω.

Στήριξα τον Γιώργο Παπανδρέου, αναγνωρίζω οτι η κυβέρνησή του έκανε πολλά, οτι δεν του επέτρεψαν οι συνθήκες να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, οτι έχει φάει πολλή λάσπη χωρίς να την αξίζει, δεν ξέρω αν πρέπει να αποσυρθεί, αλλά σίγουρα πρέπει να ξεκουραστεί για ένα χρονικό διάστημα.

Δημοψήφισμα και μέσος Έλληνας πολίτης

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ εδώ και λίγες ημέρες τον κουρνιαχτό που έχει ξεσπάσει στην Ελληνική κοινωνία με αφορμή το δημοψήφισμα τη διενέργεια του οποίου προανήγγειλε και υπό το βάρος των αντιδράσεων πήρε πίσω ο Πρωθυπουργός. Μόλις τόλμησε ο Παπανδρέου να μιλήσει για δημοψήφισμα, είχαμε μία εντυπωσιακή αντίδραση που σε πολλές περιπτώσεις ξέφυγε από τα όρια, από μεγάλο μέρος πολιτικών και δημοσιογράφων, που αμέλησαν να ρωτήσουν απλούς πολίτες την άποψή τους για το θέμα. Τίθεται εν αμφιβόλω η Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, τυχοδιωκτικά παιχνίδια και άλλες ενοχλητικές για τον απλό πολίτη τσιρίδες, άρχισαν να μονοπωλούν την επικαιρότητα.

Μιλάω αποκλειστικά και μόνο από τη θέση του απλού μέσου πολίτη. Πώς θα έπρεπε να αισθάνομαι εγώ και ο οποιοσδήποτε άλλος με αυτή την ευθεία αμφισβήτηση της κρίσης μας; Πώς νομίζετε οτι έχει ερμηνεύσει ο μέσος πολίτης όλο αυτό που συμβαίνει αυτές τις ημέρες; Νιώθω οτι θίγομαι σαν άνθρωπος όταν βλέπω πολιτικούς και δημοσιογράφους απευθυνόμενους σε εμένα να μου λένε λίγο πολύ, οτι θα μπορούσα να κάνω μία λανθασμένη επιλογή γιατί δεν έχω την ικανότητα να κατανοήσω βασικά πράγματα και γιατί είμαι θολωμένη, ενώ οι ίδιοι ας πούμε έχουν την ικανότητα να τα κατανοήσουν. Πώς πρέπει να νιώθω όταν αντιλαμβάνομαι οτι η μόνη απάντηση που θέλουν να ακούν από εμένα είναι κάτι ανάμεσα σε: ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΚΚΕ/ΛΑΟΣ/ΣΥΡΙΖΑ/ΔΗΣΥ/ΔΗΜΑΡ κάθε όποτε τους καπνίσει να κάνουν εκλογές; Πώς πρέπει να νιώθω που η κυβέρνηση πήγε να πέσει όχι επειδή αποπειράθηκε να περάσει ένα σκληρό νομοσχέδιο, αλλά επειδή κάποιοι θεωρούν τους πολίτες ανίκανους να σκεφτούν λογικά;

Αλήθεια τι είναι πιο δύσκολο, να αξιολογήσει ο πολίτης τα βασικά σημεία μίας σύμβασης, ή να διαβάσει, να αξιολογήσει και να συγκρίνει προεκλογικά προγράμματα κομμάτων επι παντός επιστητού; Γιατί αυτό ουσιαστικά θα έπρεπε να κάνει ο οποιοσδήποτε πολίτης πριν αποφασίσει τι θα ψηφίσει, να αξιολογεί προγράμματα. Αναρωτιέμαι όλοι όσοι ζητούν μετ’ επιτάσεως εκλογές, έχουν κάποιο προεκλογικό πρόγραμμα να μας παρουσιάσουν, ή απλά θεωρούν οτι η κυβέρνηση έχει χάσει τη λαϊκή νομιμοποίηση οπότε απλά πρέπει να αλλάξει;

Ο τρόπος που παρακάμπτονται οι πολίτες είναι ενδεικτικός για το πώς ΜΜΕ και πολιτικοί μας αντιμετωπίζουν. Κανονικά θα έπρεπε σαν πολίτες να έχουμε απαιτήσει να διεξαχθεί το δημοψήφισμα αυτό. Διότι εάν η πλειοψηφία δεν θέλει Ευρώ, Ευρωπαϊκή Ένωση και δανειακή σύμβαση, τότε προφανώς η επιλογή αυτή της πλειοψηφίας των πολιτών πρέπει να καταγραφεί και να γίνει σεβαστή, καθώς το πολίτευμα συνεχίζει να είναι Δημοκρατικό. Με το ζόρι δεν γίνεται. Δεν έχουν το μυαλό, την κρίση οι πολίτες να αποφασίσουν σωστά; Δεν ξέρουν ποιό είναι το συμφέρον τους; Αλήθεια, γιατί δεν ξέρουν ποιό είναι το συμφέρον τους; Πώς έχουν καταφέρει να μπερδευτούν; Φταίνε μόνο τα μέτρα ή και η ανεύθυνη ρητορική των τελευταίων δυο ετών;

Η χώρα δεν περίμενε την εξαγγελία ενός δημοψηφίσματος για να γίνει διεθνώς ρεζίλι. Ρεζίλι διεθνώς γίνεται όταν αποτυγχάνει σε όλα και οι άλλοι πετυχαίνουν, όταν βλέπουν οτι τα πολιτικά κόμματα τσακώνονται σαν τα κοκόρια και αδυνατούν μέχρι και την ύστατη στιγμή να συμφωνήσουν, όταν θέλει να έρθει ένας τουρίστας και υπάρχουν απεργίες, όταν καταλαμβάνουν κάποιοι τις μπουκαπόρτες πλοίων, όταν ξεχειλίζουν στους δρόμους τα σκουπίδια, όταν πάνε όλοι να δουλέψουν και να εκμεταλλευτούν κουτόφραγκους για να τους φάνε τα λεφτά, όταν ψηφίζονται νόμοι που μένουν στα χαρτιά. Η χώρα δεν εξευτελίζεται με το να διενεργήσει ένα δημοψήφισμα για μία κομβική επιλογή, το οποίο ούτως ή άλλως κανείς δεν μας απαγόρευσε, ίσα ίσα, άλλοι εξευτελίζονται με το να θεωρούν αυτή την επιλογή άστοχη ή και υπερβολικά δημοκρατική. Τι πιο δημοκρατικό και τι πιο δίκαιο, από το να δοθεί ο λόγος στον πολίτη για ένα συγκεκριμένο ζήτημα, εφόσον οι ηγεσίες όλων των κομμάτων αλλά και οι πολιτικοί, αδυνατούν να κοιτάξουν έξω από τον μικρόκοσμο των ποσοστών τους.

Λέει ο ένας, εάν συναινέσω θα χάσω τις ψήφους των αντιμνημονιακών, λέει ο άλλος, ας το παίξω σκούντα με κι εγώ δε θέλω, ας τα ρίξω στους κακούς Ευρωπαίους, ας πω οτι μου επιβάλλουν αυτό κι εκείνο, μπας και τη βγάλω καθαρή και λένε και οι Ευρωπαίοι: δεν μπορώ να σας δώσω τίποτα εάν δε διασφαλίσετε οτι και οι επόμενοι θα τηρήσουν τις δεσμεύσεις της χώρας.

Ο λαός πρέπει να μιλήσει και η σωστή διέξοδος δεν είναι οι εκλογές σε πρώτη φάση. Πλέον στη χώρα υπάρχουν δυο μέτωπα, αυτών που συνεχίζουν να πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και αυτών που θέλουν δραχμή, μνα, φοίνικα. Όσο κι αν κάποιοι χτυπιούνται, δεν ξέρουμε ποιά είναι η πλειοψηφία την οποία συνεχώς επικαλούνται. Το δημοψήφισμα ήταν ο μόνος τρόπος να υπάρχει καταγεγραμμένο το τι πραγματικά θέλει ο κόσμος, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ήταν ο μόνος τρόπος, η απάντηση που είμαι βέβαιη οτι θα ήταν "Ναι στην ΕΕ" (αλλά και πάλι ποιά είμαι εγώ για να είμαι σίγουρη) να δεσμεύσει και τους αντιδρώντες οι οποίοι θα όφειλαν να σεβαστούν την απόφαση της πλειοψηφίας που θα είχε ληφθεί μέσα από μία αμεσοδημοκρατική διαδικασία.

Λοιδόρησαν το δημοψήφισμα και λοιδόρησαν όλους τους πολίτες που υποτίθεται θολωμένοι θα απαντάγαμε «όχι», που όμως πολύ πιθανόν δεν θα ήταν ένα όχι στο Ευρώ, αλλά στο Πασοκ. Λες και οι πολίτες είναι τόσο ηλίθιοι που δεν αντιλαμβάνονται το διακύβευμα. Είμαι πραγματικά εξοργισμένη που κάποιοι προσπαθούν να μας βγάλουν όλους τρελούς παρουσιάζοντας το δημοψήφισμα ως μία ατυχή κίνηση, που ήταν και η απαρχή των εξελίξεων ενώ η πραγματικότητα είναι άλλη. Η πραγματικότητα είναι οτι οι εξελίξεις πυροδοτήθηκαν από τα τελεσίγραφα βουλευτών του Πασοκ και από την αδιαλλαξία των υπολοίπων κομμάτων στα οποία ξαφνικά αρέσει η κατάπτυστη και εθνοπροδοτική δανειακή σύμβαση.

Λυπάμαι για όσους νομίζουν οτι κατέχουν το αλάθητο και οτι είναι ένα σκαλάκι πιο πάνω από τον απλό πολίτη.
Υπάρχει μία διαφορά αντίληψης, κάποιοι θεωρούν οτι η χώρα χρειάζεται έναν πεφωτισμένο ηγέτη να την παίρνει από το χέρι και να αποφασίζει ο ίδιος γι' αυτή. Υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν οτι η κοινωνία έχει ανάγκη από σωστά ενημερωμένος, πεπαιδευμένους πολίτες που θα συνδιαμορφώνουν και θα συμμετέχουν ενεργά.

Εάν κάτι είναι χειρότερο από τον λαϊκισμό και το πληρώνει εξίσου η κοινωνία μας, αυτό είναι ο ελιτισμός. Ας μη γελιούνται ορισμένοι που μιλούν δήθεν αποστασιοποιημένα ως υψηλοί κριτές των πάντων για το λαό, ο μέσος Έλληνας πολίτης είναι ο μέσος όρος όλων μας. Αυτός ο μέσος όρος είναι που πρέπει να βελτιωθεί. Το πώς βελτιώνεται ένας μέσος όρος 11.000.000 ανθρώπων είναι προφανές, με συνολική οικειοθελή βελτίωση όλων μας. Ελληναράδες δεν θα πάψουν να υπάρχουν με τον βούρδουλα, το να τεθεί ο κάθε πολίτης προ των ευθυνών του θα ήταν μία καλή αρχή. Αναβάλλεται. 


ΥΓ: Εναλλακτικός τίτλος: Γιατί το δημοψήφισμα έπρεπε να γίνει.

Πώς τα κατάφεραν;

Από τη χθεσινή τοποθέτηση του Πρωθυπουργού:


"Ο ένας τρόπος ήταν το δημοψήφισμα, η βούληση του Ελληνικού λαού, που βεβαίως θα είχε το δικαίωμα και να απορρίψει αυτό το πρόγραμμα, αυτή τη διαδρομή, με τις όποιες γνωστές συνέπειες, αλλά θα ήταν μια γνήσια δημοκρατική λαϊκή επιλογή – «ναι» ή «όχι».
Προσωπικά, θεωρώ ότι ήταν σίγουρο το «ναι». Γιατί; Γιατί πιστεύω βαθιά, ότι είναι προς το συμφέρον του Ελληνικού λαού αυτό το πακέτο αποφάσεων. Και γιατί πιστεύω βαθιά, ότι ο Ελληνικός λαός ξέρει να κρίνει αυτό που είναι καλύτερο για τον ίδιο. Θα ήταν λυτρωτικό και για τον ίδιο να αποφασίσει εκείνος, όχι εμείς, ούτε οι εταίροι μας.
Ένα σχόλιο. Είναι περίεργο που όλα τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, παρά τις πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις, ήταν απέναντι. Μιλούσαν για «τυχοδιωκτισμό». Η προσφυγή στην άμεση Δημοκρατία, λοιπόν, μια συνταγματική πρόβλεψη της Δημοκρατίας μας, θεωρείται από κάποιους τυχοδιωκτισμός.
Τι φοβόντουσαν; Αν φοβόντουσαν ότι θα απέρριπτε ο λαός τη συμφωνία, τότε θα έπρεπε οι ίδιοι να θέλουν να την ψηφίσουν στη Βουλή. Κάτι που δεν δήλωναν, όμως, τουλάχιστον μέχρι χθες. Αν αυτή ήταν η θέση τους, δηλαδή θετική, τότε γιατί να μην στηρίξουμε ακόμα και από κοινού το «ναι», σε μια μεγαλειώδη για την Ελλάδα και την Ευρώπη απόφαση Δημοκρατίας.
Από την άλλη, αν φοβόντουσαν κάποιοι ότι θα υπερψηφιζόταν η συμφωνία από το λαό, τότε φοβόντουσαν, απλά επειδή δεν θα μπορούσαν να εκπροσωπούν τις λαϊκές δυνάμεις, ενάντια σ’ αυτή την «κατοχική συμφωνία» – όπως την χαρακτηρίζουν – γιατί πολύ απλά θα είχε εκφραστεί ο Ελληνικός λαός κυρίαρχα, δημοκρατικά, ελεύθερα.
Τι φοβόντουσαν, λοιπόν; Ότι θα έχαναν τη διαμεσολάβησή τους, το προνόμιο να λένε ότι εκφράζουν οι ίδιοι την πραγματική βούληση του Ελληνικού λαού.
Και ενώ μας κατηγορούσαν, ότι εμείς ακούμε τα κελεύσματα των ξένων, μόλις πήραμε αυτή τη δημοκρατική απόφαση, που συντάραξε την Ευρώπη και τις αγορές, μια απόφαση που έλεγε ευθέως στις αγορές, «ακούστε, υπάρχει και ο Ελληνικός λαός, που τελικά πρέπει να αποφασίσει», πολλοί από τη Δεξιά και από την Αριστερά, μας κατακεραύνωναν, ότι ενοχλήσαμε τους εταίρους μας και έπεσαν και τα Χρηματιστήρια!
Περισσεύει, λοιπόν, η υποκρισία, κύριοι συνάδελφοι.
Πρέπει επίσης να πούμε, επιτέλους, και πρέπει και το G-20 να πει επιτέλους, «ναι, υπάρχουν οι αγορές, αλλά πρώτα απ’ όλα υπάρχουν οι λαοί.
Αυτό είναι ένα μήνυμα, το οποίο εμείς πρέπει να περάσουμε."

Και κάπως έτσι ο Παπανδρέου εξέθεσε εχθές, όσους είχαν βγει στα κανάλια και τσίριζαν για την πρωτοβουλία του να προχωρήσει σε δημοψήφισμα. Που φυσικά ήταν κυρίως μέσα από το ίδιο του το κόμμα. Για εμένα πολιτικοί που φώναζαν υστερικά και απειλούσαν Θεούς και δαίμονες, είναι ελιτιστές που δεν εμπιστεύονται την κρίση των πολιτών (κρίμα γιατί εκτιμώ κάποιους από αυτούς). Δεν ανέχομαι και κανείς δεν πρέπει να ανέχεται αυτή την απαξίωση προς κάθε πολίτη ξεχωριστά. Δεν είμαστε ικανοί να αποφασίσουμε με γνώμονα το συμφέρον μας, δεν είμαστε ικανοί να επιλέξουμε, δεν έχουμε ευθυκρισία. Προφανώς ευθυκρισία δεν έχουν όσοι έστειλαν μέσα στη Βουλή άτομα τα οποία θεωρούν τον κόσμο ανώριμο και ανίκανο να πάρει μία σωστή απόφαση. Βέβαια είναι λογικό έναν πολίτη που έχει στείλει τέτοιους πολιτικούς στη Βουλή, να μην μπορείς να τον εμπιστευτείς και πολύ.
Σε αυτό το σημείο ας σημειώσει όποιος θέλει οτι αυτοί που υπερασπίστηκαν το δημοψήφισμα ως θεσμό, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ορισμένοι βουλευτές του Πασοκ και ο Σύριζα.
Μα είναι δυνατόν να ρωτάμε "Ναι ή Όχι στο ευρώ", λένε κάποιοι.
Αλήθεια τι διακυβευόταν σε όλες τις κρίσιμες ψηφοφορίες που γινόντουσαν αυτά τα δυο χρόνια; Εάν το Μνημόνιο δεν είχε περάσει, τι νόμισμα θα είχαμε σήμερα και πού θα βρισκόμασταν;

Η Νέα Δημοκρατία, το γνωστό κανάλι, αλλά και ο Ανδρέας Λοβέρδος, αυτές τις μέρες υπέπεσαν σε τραγικά λάθη και κατάφεραν το ακατόρθωτο, να αναστήσουν τον Γιώργο Παπανδρέου. Βιάστηκαν όλοι και έχουν βιαστεί πάρα πολύ να τον τελειώσουν. Όταν ο αντίπαλός σου είναι τακτικιστής, δεν είναι δυνατόν να ανοίγεις από την πρώτη στιγμή τα φύλλα σου.
Προσωπικά αδυνατώ να κατανοήσω τον αυτοκτονικό τρόπο σκέψης της Νέας Δημοκρατίας. Δεν συναινούσε στο λάθος, δε της άρεσε η σύμβαση, αλλά τώρα θέλει τα λεφτά και όχι τα μέτρα. Βγήκε ο Σαμαράς το δήλωσε και λίγοι έμειναν στην κωλοτούμπα, οι περισσότεροι το δεχτήκαμε με ανακούφιση. Η κίνηση του Παπανδρέου να προτείνει το δημοψήφισμα, τρόμαξε όσους είχαν δηλητηριάσει τόσο καιρό τον λαό με την εύκολη ρητορεία του τύπου "εμείς έχουμε το σωστό μείγμα", "μπορούμε να επαναδιαπραγματευτούμε", "προδοτική συμφωνία". Καμία αυτοκριτική δεν έχει γίνει προς το παρόν για τις υπερβολές που ακούστηκαν, όπως δεν έχει γίνει καμία αυτοκριτική από όσους υπουργούς ή βουλευτές της συμπολίτευσης παρουσίαζαν τους Ευρωπαίους ως αιμοδιψείς βασανιστές.
Καλωσορίσαμε παρ' όλα αυτά όλοι, την αλλαγή στάσης της Νέας Δημοκρατίας.

Την επομένη ο Ανδρέας Λοβέρδος συνέχισε να τοποθετείται με μεγάλη ένταση ποντάροντας σε μία λανθασμένη τακτική. Παράλληλα ορισμένοι βουλευτές επέλεγαν συνειδητά να τοποθετούνται όχι στη Βουλή, αλλά στα κανάλια επιβεβαιώνοντας πλήρως πόσο σέβονται το πολίτευμα της μηντιακής Δημοκρατίας και τους πολίτες που είχαν τα μάτια τους στραμμένα στη Βουλή.

Ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός εχθές το βράδυ, δήλωσε πρόθυμος να παραιτηθεί. Τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτό δεν τον κάλυψε και άκουσον άκουσον, θέλει εκλογές τώρα. Τι υπευθυνότητα! Φυσικά αυτό το δήλωσε στα κανάλια και όχι από το βήμα της Βουλής.
Ο Παπανδρέου εκείνη τη στιγμή έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης από 153 βουλευτές.

Εάν δεν επιτευχθεί συναίνεση, υπεύθυνη θα είναι η Νέα Δημοκρατία. Η μπάλα είναι στο τερέν της κι ο Σαμαράς εχθές βιάστηκε κι έκανε ακόμα ένα τραγικό λάθος, που διορθώνεται μόνο με μία ακόμη κωλοτούμπα. Κινδυνεύει να μείνει "στην απ' εξω" ενώ υπάρχει πιθανότητα να συμβούν τα εξής δυο: Ο Παπανδρέου εάν δεν επιτευχθεί συναίνεση να συνεχίσει να είναι Πρωθυπουργός για πολύ ακόμη μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που πήρε χθές και αυτός που θα πέσει τελικά, ενδέχεται να είναι ο Σαμαράς από τη φιλελεύθερη πτέρυγα της ΝΔ.

Κι ενώ εμείς ασχολούμαστε με τα μουτράκια που κάνουν πολιτικοί, με τις ηγετικές φιλοδοξίες άλλων που θέλουν να γίνουν βρέξει χιονίσει Πρωθυπουργοί, υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος, κάποιοι να σταματήσουν να ασχολούνται με την ιδιότροπη Ελλάδα και να μας δείξουν απλά την πόρτα εξόδου από το Ευρώ. Όποιοι κάνουν σαν κακομαθημένα, καλό θα ήταν για μία φορά να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Το ζητάμε όλοι. Συνεννόηση τώρα. Ελπίζω εάν όχι η επίσημη Νέα Δημοκρατία, τότε κάποιοι βουλευτές της να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Συμπέρασμα: Κατάφεραν να αναστήσουν τον Γιώργο Παπανδρέου και με τον κανιβαλισμό των καναλιών παίρνει επιπλέον πόντους. Κανένας και καμία εντεταλμένη δημοσιογράφος δεν έχει το δικαίωμα να διατάζει έναν εκλεγμένο Πρωθυπουργό, αυτές τις μέρες ας προσέχουμε τι βλέπουμε και ας φιλτράρουμε όσα ακούμε.
Κάποιοι έχουν ορκίσει νέο Πρωθυπουργό ήδη, βιάζονται πάλι. Είπαμε από τα λάθη μας πρέπει να μαθαίνουμε.

Πώς τα κατάφεραν;

ΥΓ: Η εικόνα από το flickr του Πρωθυπουργού.

Το τέζα το εισπνέουμε όλοι

Με αφορμή την πρωτοβουλία του Γιώργου Παπανδρέου να εξαγγείλει δημοψήφισμα παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες ένα θέατρο του παραλόγου. Ενώ η Ευρώπη και η διεθνής κοινότητα βρίσκονται σε σοκ με την απόφαση του Πρωθυπουργού, εντός των συνόρων βλέπουμε τη μία κωλοτούμπα μετά την άλλη. Θα μπορούσε να είναι πολύ ενδιαφέρον, εάν δεν ήταν εξόχως επικίνδυνο.

Οι άνθρωποι που έχουν δηλητηριάσει την κοινωνία, ΜΜΕ και πολιτικοί ένθεν κακείθεν, βλέπουν οτι ένα δημοψήφισμα που σε άλλες εποχές η απάντησή του θα ήταν προφανής, είναι πλέον μεγάλο ρίσκο.

Για πολλά μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Παπανδρέου. Προσωπικά εάν κάτι δεν συγχωρώ σε αυτή την κυβέρνηση είναι που μας έχει βυθίσει όλους στην αβεβαιότητα και στην ανασφάλεια με την αναβλητικότητα και την ανικανότητά της. Πλέον οι εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες που τα πράγματα αλλάζουν κάθε 3-4 ώρες. Δεν μπορεί κανείς να ηρεμήσει πια, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στις δουλειές του γιατί δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Η ανασφάλεια που όταν ξυπνάς ανοίγεις το pc με το φόβο οτι η χώρα έχει καταρρεύσει, οτι οι Ευρωπαίοι θα μας σουτάρουν κακήν κακώς από την ΕΕ, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να συγχωρήσει σε όλους όσους έχουν διαχειριστεί και διαχειρίζονται την εξουσία.

Ο Παπανδρέου βγαίνει αυτές τις μέρες και μιλάει εναντίον τραπεζών και ΜΜΕ, εναντίον συμφερόντων. Δεν τολμάει να πει ποιούς ελέγχουν αυτά τα συμφέροντα, ούτε να ονοματίσει.  7 χρόνια τώρα στην ηγεσία του Πασοκ τα έχει ανεχθεί, έχει ανεχθεί να έχει στο πλευρό του άτομα διαπλεκόμενα.

Μου θυμίζει λίγο αυτό που συμβαίνει με τις κατσαρίδες σε ένα σπίτι. Περιμένεις να φύγουν μόνες τους; Δε θα φύγουν. Ψεκάζεις στις γωνίες; Δεν είναι εκεί η φωλιά. Και κάποια στιγμή αποφασίζεις να ρίξεις κατσαριδοκτόνο κάτω από τον νεροχύτη. Ε δε το κάνεις με παιδιά και άλλους μέσα στο σπίτι. Ρίχνεις το κατσαριδοκτόνο, οι κατσαρίδες πετάγονται και τρέχουν με τρομακτική ταχύτητα από εδώ και από εκεί, πριν καταλήξουν. Το τέζα το εισπνέουν όμως και όλοι όσους φρόντισες να κλειδώσεις μέσα στο σπίτι όταν αποφάσισες οτι ήρθε η ώρα να πάρεις δραστικά μέτρα. Ξεχνάς επίσης οτι οι κατσαρίδες έχουν αναπτύξει και ανοσία σε κάποια κατσαριδοκτόνα, ενώ είναι πολύ πιθανό να έχουν γεννήσει.

Δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω τη στάση κανενός άλλου πλην της Χαράς Κεφαλίδου, την οποία κάποιοι βάζουν δίπλα σε άλλα γνωστά και μη εξαιρετέα άτομα. Το οτι κάποιοι έχουν πάθει σοκ με την απόφαση Παπανδρέου, δεν δικαιολογεί να τους βάζουν ορισμένοι δίπλα σε άλλους γνωστούς-αγνώστους, για να γράψουν το +1. Διαφορετικές οι αφετηρίες, διαφορετική η κριτική και διαφορετική η στάση που κρατούσαν τόσο καιρό.
Γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας σε αυτή τη χώρα και η υποκρισία πρέπει να σταματήσει πάραυτα.
Γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά οτι αρκετοί από αυτούς που τώρα ζητάνε υποκριτικά κυβέρνηση Εθνικής σωτηρίας, ήταν οι ίδιοι που όταν το καλοκαίρι ο Παπανδρέου προσπάθησε ανεπιτυχώς να συνεννοηθεί με τον Σαμαρά, απειλούσαν με παραιτήσεις και εκβίαζαν ανασχηματισμούς.

ΥΓ: Η θέση μου για τα δημοψηφίσματα είναι ξεκάθαρη, έχω τοποθετηθεί στο παρελθόν (εδώ κι εδώ). Ακόμα μία ενδιαφέρουσα άποψη για το δημοψήφισμα από τον khlysty.

Ο ψηφοφόρος και ο πολίτης

Υπάρχει μία συνήθεια στην Ελληνική κοινωνία, να κολλάει ο ένας ταμπέλες στον άλλον βάσει των επιλογών που κάνει κατά καιρούς. Αυτές οι ταμπέλες δεν αφορούν μόνο σε μόνιμες επιλογές, αλλά και σε παροδικές επιλογές που είναι πολύ πιθανόν να αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό με τις κομματικές και τις ιδεολογικές επιλογές. Το εάν κάποιος θα είναι αριστερός, δεξιός, σοσιαλιστής, φιλελεύθερος κλπ είναι μία επιλογή ζωής, όμως το τι κόμμα θα επιλέξει να ψηφίσει είναι μία παροδική επιλογή.
Παρ' όλα αυτά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δηλώνει "μία ζωή Πασόκ", "μόνο ΝΔ", "ΚΚΕ και δεν είμαι καλά"κλπ δηλαδή επιλέγει να προβάλει την κομματική του επιλογή παρά την ιδεολογία του που είναι κάτι πιο μόνιμο. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ταμπέλες δεν είναι ο "αριστερός", ο "δεξιός", αλλά ο "πασόκος", ο "Νεοδημοκράτης".

Το γεγονός οτι επιλέγει κανείς να κρίνει πολιτικά όποιον έχει απέναντί του με βάση το κόμμα και όχι την ιδεολογία του καταδεικνύει και κάτι άλλο. Δεν μας αντιμετωπίζουν μόνο οι πολιτικοί ως ψηφοφόρους, αλλά και οι υπόλοιποι συμπολίτες μας. Όπου "ψηφοφόρο" προσωπικά χαρακτηρίζω τον άνθρωπο που θυμάται οτι είναι "πολίτης" κάθε 4 χρόνια. Κατ' εμέ είναι άλλο να είσαι ψηφοφόρος ενός κόμματος (ψηφίζω το τάδε κόμμα) και άλλο να έχεις επιλέξει να ψηφίσεις ένα κόμμα (στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα το τάδε). Ο διαχωρισμός είναι σαφής. Η μία επιλογή είναι στατική και η άλλη διαμορφώνεται και εξελίσσεται δυναμικά.

Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη λοιπόν, δεν είναι να ψηφίζει κάθε 4 ή και λιγότερα χρόνια το ίδιο κόμμα και μετά να κάθεται αραχτός και να περιμένει τις επόμενες εκλογές, που αφού θα έχει εκτονωθεί 4 χρόνια να βρίζει το κόμμα που επέλεξε για το τι δεν έκανε, θα πάει και θα το ξαναψηφίσει.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι να ψάχνει τρόπους μέσα στα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα σε εκλογικές αναμετρήσεις, να μετέχει των εξελίξεων, να προτείνει, να ενδιαφέρεται, να ψάχνει και πέρα από την τροφή που του δίνουν μασημένη, να μπορεί με βάση τις γνώσεις του να προβλέπει εξελίξεις, να προειδοποιεί και όχι να χαλαρώνει περιμένοντας την επόμενη εκλογική αναμέτρηση να κάνει το καθήκον του.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι να επιλέγει να στείλει στο Κοινοβούλιο άτομα που θα μπορέσουν να προσφέρουν κάτι στην κοινωνία και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, καθήκον του είναι να μπορέσει να τα πείσει να μετάσχουν, πράγμα που καθίσταται όλο και δυσκολότερο.
Ένας συνειδητοποιημένος πολίτης έχει ... συνειδητοποιήσει, οτι η ψήφος του οφείλει να μην είναι ποτέ χαλαρή κυρίως στην επιλογή προσώπων. Έχει συνειδητοποιήσει οτι οι άνθρωποι που σταυρώνει, είναι ουσιαστικά αυτοί στους οποίους εκχωρεί το δικαίωμα να αποφασίζουν για τον ίδιο και για όλους τους τομείς της καθημερινότητάς του, για ένα διάστημα τεσσάρων ετών, γι' αυτό και οφείλει να τους ασκεί έλεγχο, να είναι σε επικοινωνία μαζί τους και μέσω αυτών να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες ή να προτείνει. Αυτή οφείλει να είναι η επαφή βουλευτή- πολίτη και όχι το "knock- knock" στην πόρτα βουλευτικού ή υπουργικού γραφείου για να ζητήσει ο ψηφοφόρος τα ρουσφετάκια του.

Δυστυχώς πολύς κόσμος αποδέχεται τον ρόλο του ψηφοφόρου- κομπάρσου, που κάθε 4 χρόνια μεταμορφώνεται σε κυρίαρχο λαό, αλλά στο μεσοδιάστημα έχει το στόμα του κλειστό και απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις, ενώ στο τέλος με την ψήφο του απαντά σε διλήμματα.
Αυτός ο ρόλος και ο συσχετισμός ανάμεσα σε συνειδητοποιημένους πολίτες και ψηφοφόρους πρέπει να αλλάξει, εάν θέλουμε σε βάθος χρόνου να δούμε αλλαγή νοοτροπίας στην κοινωνία.

Κάτι που πρέπει να προβληματίσει όλους μας, είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγαμε στο παρελθόν να σταυρώνουμε πολιτικούς.
Είναι λογικό να μην έχει διαβάσει κανείς τα προγράμματα όλων των κομμάτων που συμμετέχουν σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά επιτρέπεται να μην έχει μία γενική ιδέα, να μην έχει "ξεσκονίσει" τους υποψηφίους των κομμάτων ανάμεσα στα οποία θα επιλέξει στην εκλογική του περιφέρεια; Επιτρέπεται να μην επιλέξει τους αρίστους; Επιτρέπεται να επηρεάζεται από τηλεοπτικές εμφανίσεις και μόνον;

Εάν οι πολίτες αυτής της χώρας δεν πάψουν να είναι απλώς "ψηφοφόροι" τότε δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Φυσικά τα πράγματα δεν θα αλλάξουν με κάποιο μαγικό ξόρκι αλλά μόνο με συνειδητοποίηση του πώς φτάσαμε μέχρις εδώ και κυρίως με αυτοκριτική. 

Η πλειοψηφία πρέπει να εκφραστεί

Με τα όσα έγιναν σήμερα σε πολλές πόλεις της χώρας, σας το λέω αλήθεια, έχω τρομάξει. Κι έχω τρομάξει κυρίως γιατί έπεσα έξω στις εκτιμήσεις μου. Πίστευα πραγματικά οτι τον σαματά τον προκάλεσαν μόνο ακροδεξιά στοιχεία και όμως το κόμμα το οποίο κινείται στη λεπτή γραμμή μεταξύ δεξιάς και άκρας δεξιάς, είναι αυτό που διαμαρτύρεται γιατί δεν επενέβη η αστυνομία και ζητά παραιτήσεις.

Τρομάζω που κάποιοι σκέφτηκαν οτι θα έπρεπε η αστυνομία να επέμβει μέχρι και σε αυτό. Παιδάκια πάνε στις παρελάσεις, παιδάκια με γονείς και παππούδες για να δουν τα άρματα μάχης, τα αδέρφια, τα ξαδέρφια τους. Από πού και ως πού να επέμβει η αστυνομία και να δημιουργηθεί ένταση με παιδάκια παρατηρητές; 

Τον τελευταίο καιρό η αστυνομία κρατάει μία αμυντική στάση και πραγματικά καλά κάνει. Ξέρουμε πολύ καλά τι θα συμβεί εάν η αστυνομία γίνει πιο επιθετική. 

Η κατάσταση πλέον είναι τόσο ρευστή που κανείς με σιγουριά δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει η πλειοψηφία. Αυτό το τι θέλει δεν αναφέρεται στο ποιός θέλει η πλειοψηφία να την κυβερνά, αλλά στο τι Ελλάδα θέλει. Δεν έχουμε καταλήξει ούτε σε αυτό.

Απάντηση δεν μπορώ να δώσω εξ' ονόματος κανενός άλλου πλην του εαυτού μου. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις οτι η άποψή μου είναι η πλειοψηφούσα, ούτε οτι συμφωνεί ο οποιοσδήποτε μαζί μου. Το ίδιο θεωρώ οτι θα έπρεπε να σκέφτονται και όσοι μιλάνε εξ' ονόματος του Ελληνικού λαού και της πλειοψηφίας. Δεν θα μπω στον κόπο να περιγράψω τι Ελλάδα θέλω, το έχω κάνει σε παλαιότερες αναρτήσεις μου. Αλλά έχω πραγματικά την ανάγκη να ξέρω ποιό είναι το όραμα της πλειοψηφίας. Τι σκέφτεται; Γιατί παραμένει σιωπηλή; Παρέχει σιωπηλή έγκριση σε όσους μιλάνε εξ' ονόματός της; Πώς μπορεί να εκφραστεί πραγματικά η πλειοψηφία που δεν συμμετέχει σε διαδηλώσεις;

Το εάν πρέπει ή όχι να καταργηθούν οι παρελάσεις είναι κάτι που λίγο θα έπρεπε να μας απασχολεί σήμερα. Θα έπρεπε περισσότερο να μας απασχολεί οτι κάποιοι βγαίνουν και μιλάνε θρασύτατα εξ' ονόματος μία σιωπηλής πλειοψηφίας και όχι μόνο αυτό, κάνουν και διάφορες αμφιβόλου αποδοχής ενέργειες εξ' ονόματος όχι της πλειοψηφίας, αλλά όλων των Ελλήνων. Εμένα οι κινήσεις αυτές δεν με εκφράζουν. 

Τι με εκφράζει; Η υγιής πολιτική αντιπαράθεση. Μόνο. Ούτε γιούχες, ούτε βρισίδια, ούτε τραμπουκισμοί.

Η πλειοψηφία πρέπει να εκφραστεί, άμεσα, για να μην έχουμε χειρότερες εξελίξεις. Δεν ξέρω με ποιό τρόπο όμως. 

Δεν είμαι υπέρ των πρόωρων εκλογών, αλλά βλέπω οτι οδηγούμαστε σε αδιέξοδο και το ρίσκο που παίρνει η κυβέρνηση με το να μην κάνει εκλογές, τείνει να γίνει μεγαλύτερο από το ρίσκο που θα έπαιρνε με το να τις έκανε. 
Το σίγουρο είναι πάντως οτι εκλογές χωρίς παράλληλη αλλαγή νοοτροπίας από τα ίδια τα κόμματα και νέους συσχετισμούς δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα. Είναι σχεδόν βέβαιο οτι η όποια κυβέρνηση προκύψει, θα αμφισβητηθεί από μία μειοψηφία που θα ερμηνεύσει το αποτέλεσμα κατά το δοκούν.

Μία κυβέρνηση Εθνικής σωτηρίας, χωρίς να έχουν προηγηθεί εκλογές είναι πλέον αργά να συγκροτηθεί, το χάσαμε και αυτό το τρένο. Μόνο με εκλογές θα μπορέσει η όποια κυβέρνηση να συνεχίσει. Δεν μπορεί πια κανένας να εθελοτυφλεί. Τα πάντα παραλύουν, μία κυβέρνηση απούσα και αδύναμη, μία αντιπολίτευση να ρίχνει λάδι στη φωτιά, ΜΜΕ να πολώνουν, να παραπληροφορούν και να πωρώνουν τον κόσμο, σκουπίδια μαζεύονται πάλι στους δρόμους, απεργίες, καταλήψεις, μία 17η Νοέμβρη να πλησιάζει... 

Οι εκλογές δεν πρέπει να αργήσουν. Είναι ο μόνος τρόπος να δούμε τι θέλει η πλειοψηφία και πρέπει να διεξαχθούν σε καθεστώς απόλυτης ειλικρίνειας και ελάχιστης δυνατής πολώσεως.

Σήμερα ανησύχησα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αυτός ο εναγκαλισμός των άκρων είναι επικίνδυνος και δεν ξέρουμε πού μπορεί να μας οδηγήσει. Δεν μπορεί πλέον η κυβέρνηση και οι ηγεσίες υπεύθυνων πολιτικών κομμάτων να εθελοτυφλούν, δεν μπορεί να οδηγούμαστε σε επικίνδυνες ατραπούς επειδή ορισμένοι αρνούνται να χαμηλώσουν τους τόνους και να ρίξουν τους εγωισμούς τους.


Update: Για όποιον ενδιαφέρεται, έχω παραθέσει εδώ, ένα απόσπασμα από βιβλίο του Ν.Θέμελη που έχει να κάνει με το πώς ο ήρωας του βιβλίου ήταν το '67 σίγουρος, οτι δικτατορίες στην τότε Ελλάδα δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν.

Υπάρχουν σημεία στα οποία συμφωνούμε;

Παρατηρώ με μεγάλη ανησυχία οτι τελευταία έχουν αρχίσει όλοι να τρώγονται με όλους, κάτι το οποίο συμβαίνει γιατί κυριαρχεί ο συναισθηματισμός και ο παραλογισμός στις αντιπαραθέσεις. 
Αντί να κοιτάξουμε μεταξύ μας να συμφωνήσουμε σε ένα minimum θέσεων που είναι ανεξάρτητες από ιδεολογίες καταφεύγουμε σε ακρότητες. Λέει ο ένας: να απολυθούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, ο άλλος: την κρίση να πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες, ο παράλλος: φταίει ο ΓΑΠ που είχε σχέδιο να μας βάλει στο ΔΝΤ, ο 4ος: φταίει η παλαβή αριστερά και ο τελευταίος: φταίει ο Σαμαράς που δε συναινεί.
Όσο μένουμε κολλημένοι σε τέτοιες απόλυτες θέσεις, όχι μόνο δε θα συμφωνήσουμε ποτέ μεταξύ μας, όχι μόνο θα τσακωνόμαστε σαν τα κοκόρια, αλλά ποτέ και κανένας δεν πρόκειται να μας πάρει ως πολίτες στα σοβαρά.


Έχω εντοπίσει πολλά σημεία συμφωνίας και δεν ξέρω πώς τα έχουμε καταφέρει ακόμη και δεν ακούγονται αυτές οι θέσεις, πνίγονται μέσα σε καβγάδες ιδεολογικούς και κομματικούς, ή ακόμα χειρότερα εκλαμβάνονται ως γενικότητες και όνειρα θερινής νυχτός, με τα οποία εννοείται οτι συμφωνούμε, άρα κατά την άποψη μερικών είναι περιττό να αναφερθούν:

• Συμφωνούμε όλοι οτι υπάρχουν παράλογα επιδόματα στο δημόσιο που πρέπει να περικοπούν; 
• Συμφωνούμε στο οτι ένα μεγάλο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων έχουν πληρώσει αρκετά, ενώ άλλοι πιο προνομιούχοι, οι ιερές αγελάδες του δημοσίου, προστατεύονται με προκλητικό τρόπο;
• Συμφωνούμε οτι πρώτος και κύριος στόχος της πολιτείας θα πρέπει να είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής;
• Συμφωνούμε οτι πρέπει να δημιουργηθούν και να στηριχθούν αποτελεσματικοί μηχανισμοί ελέγχου;
• Συμφωνούμε όλοι οτι ένας αποτελεσματικός τρόπος πάταξης της φοροδιαφυγής είναι το πόθεν έσχες για όλους;
• Συμφωνούμε οτι ο κάθε Υπουργός, διοικητής ή οποιοσδήποτε άλλος σβήνει πρόστιμα, είναι υπόλογος στην κοινωνία;
• Συμφωνούμε οτι η αξιολόγηση πρέπει να υπεισέλθει σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου;
• Συμφωνούμε οτι στηρίζουμε όποια κοινωνική ομάδα πραγματικά αδικείται, αλλά παράλληλα κάθε κοινωνική ομάδα πρέπει να σέβεται το δικαίωμά μας να έχουμε καθαρή πόλη, διαθέσιμα ΜΜΜ για τη μετακίνησή μας, εν ολίγοις συμφωνούμε οτι οι αντιδρώντες δεν πρέπει να διαταράσσουν την κοινωνική ομαλότητα;
• Συμφωνούμε οτι εκτός από δικαίωμα στην απεργία, υπάρχει και το δικαίωμα στη μη-απεργία και όποιος θέλει να δουλέψει δεν πρέπει να προπηλακίζεται και να στιγματίζεται ως απεργοσπάστης;
• Συμφωνούμε οτι όπως συμβαίνει στα νοσοκομεία έτσι και σε όλες τις υπηρεσίες του δημοσίου θα έπρεπε τις ημέρες απεργίας να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας;
• Συμφωνούμε οτι πρέπει να υπάρχει ελευθερία έκφρασης των βουλευτών και όχι να οχυρώνονται πίσω από κομματικές γραμμές;
• Συμφωνούμε οτι ο λαός πρέπει να είναι ενήμερος για το τι διαπραγματεύεται η εκάστοτε κυβέρνηση;
• Συμφωνούμε οτι κάθε Υπουργείο θα πρέπει να ενημερώνει επαρκώς τους πολίτες για το πού πέτυχε, τι άλλαξε και τι προτεραιότητες έχει σε μηνιαία βάση (ενδεικτικά);
• Συμφωνούμε όλοι στο οτι πρέπει να υπάρξει δραστική μείωση της γραφειοκρατίας, η οποία σκοπίμως δεν περιορίζεται;
• Συμφωνούμε οτι ο λαϊκισμός δημοσιογράφων και πολιτικών δεν βοηθάει την κατάσταση, δημιουργεί πόλωση και δεν επιτρέπει στους πολίτες να σκεφτούν λογικά;
• Συμφωνούμε οτι για το χάλι μας φταίνε όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, η κάθε μία σε διαφορετικό βαθμό; (Χωρίς να εξετάζουμε πόσο φταίει η κάθε μία πράγμα διχαστικό)
• Συμφωνούμε οτι έχει και ο λαός τις δικές του ευθύνες, διότι εάν δεν συμμετείχε, εντούτοις ανέχτηκε όλο αυτό το πανηγυράκι;
• Συμφωνούμε οτι πρέπει να υπάρχει εγγυημένο κατώτατο επίπεδο διαβίωσης (τροφή, κατοικία θέρμανση, στέγη, παιδεία, υγεία) και να μην υπάρχουν εξαθλιωμένοι συμπολίτες μας που στερούνται τα βασικά;
• Συμφωνούμε οτι θέλουμε οι φόροι μας να πιάνουν τόπο και οτι αυτό θέλουμε να σταματήσει να είναι μία απλή προεκλογική εξαγγελία και να γίνει πράξη;
• Συμφωνούμε οτι θέλουμε να μάθουμε πού πήγαν τα λεφτά, χωρίς να ιεραρχούμε σκάνδαλα ανάλογα με το επι ποίου έγιναν, μας ενδιαφέρει να διαλευκανθούν όλα;
• Συμφωνούμε οτι κανείς δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται τη βουλευτική ασυλία για προσωπικές του υποθέσεις που δεν έχουν να κάνουν με τη θητεία του στο Κοινοβούλιο;
• Συμφωνούμε οτι όλοι έχουμε το δικαίωμα να έχουμε συγκεκριμένα πιστεύω, χωρίς να είμαστε υπόλογοι για αυτά είτε είμαστε: νεοφιλελεύθεροι, φιλελεύθεροι, δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, ευρωπαϊστές, κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, αναρχικοί κλπ;
• Συμφωνούμε οτι όλοι θέλουμε να σταματήσει το κράτος να παράγει ελλείμματα και οτι θέλουμε να πάμε σε πλεονάσματα;
• Συμφωνούμε οτι δεν μπορεί να είναι η οικοδομή, η ατμομηχανή της Οικονομίας μας και πρέπει επιτέλους να βρούμε νέες ατμομηχανές;
• Συμφωνούμε οτι περαιώσεις, νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων κλπ πρέπει να σταματήσουν πάραυτα, διότι επιβραβεύουν την παρανομία;
• Τέλος συμφωνούμε οτι για να αρχίσουν να μας παίρνουν στα σοβαρά, πρέπει επιτέλους να συμφωνήσουμε σε ένα minimum πραγμάτων;

______________

(Updates)

• Συμφωνούμε ότι το σημερινό σύστημα απονομής δικαιοσύνης απέτυχε. Χρειάζεται αναμόρφωση, συστολή της δικαστικής και δικηγορικής ύλης, χρήση νέων μέσων και τεχνολογίας πχ κατάθεση δικογράφου ηλεκτρονικά για διευκόλυνση και συντόμευση διαδικασιών, δεδομένου οτι εάν σήμερα για παράδειγμα καταθέσεις μία αγωγή θα τελεσιδικήσει σε 5-6 χρόνια;
• Συμφωνούμε οτι σαν πολίτες δεν κάναμε το καθήκον μας ζητώντας από τον εκάστοτε βουλευτή που στείλαμε στη Βουλή να απολογηθεί για το γεγονός οτι (δύσκολες) προεκλογικές δεσμεύσεις, έμειναν στα χαρτιά;
• Συμφωνούμε οτι αγανάκτηση, ισοπέδωση και κριτική εκ του ασφαλούς χωρίς να συνοδεύονται από προτάσεις, δε βοηθούν σε τίποτα, απλά διαιωνίζουν τη στασιμότητα;
• Συμφωνούμε οτι το να μένουμε στάσιμοι όταν όλα κινούνται σχετικά σε σχέση με εμάς, είναι εγκληματικό;
• Συμφωνούμε οτι η βασική και δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα πρέπει να παρέχονται ουσιαστικά και δωρέαν στους φυσικούς τους χώρους και από τους τακτικά αξιολογούμενος λειτουργούς τους και όχι κατά βάση είτε στις αίθουσες εμπορικών επιχειρήσεων, είτε στα σπίτια από καθηγητές που σε πολλές περιπτώσεις φοροδιαφεύγουν με την ανοχή των γονεών και της κοινωνίας που δέχονται τον ευτελισμό αυτο;
• Συμφωνούμε πως η Τριτοβάθμια εκπαίδευση θα πρέπει να λειτουργεί αποτελεσματικά, με εξωστρέφεια, με σύστημα και προσωπικό αξιολογούμενο, σε περιβάλλον πολιτισμένο με επιβράβευση της γνώσης;
• Συμφωνούμε πως όποιος καταστρέφει δημόσια περιουσία χωρίς ουσιαστική αιτία θα πρέπει να αναλαμβάνει να καλύπτει το κόστος;
• Συμφωνούμε πως η επιχειρηματικότητα θα πρέπει να είναι σε σταθερό φορολογικό περιβάλλον, χωρίς εμπόδια και κρατικές χάρες και εξαιρέσεις ή προνόμια σε ομάδες ή λίγους, και χωρίς ένα δαίδαλο γραφειοκρατίας;
• Συμφωνούμε οτι τη σύσταση των μπαχαλάκηδων δε μπορούμε να τη γνωρίζουμε με σιγουριά, μας ενδιαφέρει να συλληφθούν όλοι και να αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους, ενώ δεν θα πρέπει να τύχουν καμίας υποστήριξης από τον χώρο από τον οποίο προέρχονται;
• Συμφωνούμε πως δεν πρέπει να δικαιολογούμε την παρανομία (εφόσον το κράτος δεν είναι εντάξει απέναντί μου, δεν θα είμαι κι εγώ εντάξει με τις υποχρεώσεις μου);

Η αίσθηση οτι δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα είναι απελπιστική. Επιτέλους ας μιλήσουμε ως σκεπτόμενοι πολίτες χωρίς να βάλλουμε ο ένας εναντίον της ιδεολογίας ή των κομματικών προτιμήσεων του άλλου. Μπορούμε να το κάνουμε, είμαι σίγουρη και αυτό χρειαζόμαστε, όλα τα άλλα είναι διχαστικά και πραγματικά δεν ξέρω σε τι μας βοηθούν. Υπάρχουν πράγματα στα οποία συμφωνούμε και πίσω από αυτά πρέπει να "οχυρωθούμε".


Για να γραφτεί το post ζήτησα τη βοήθεια χρηστών του twitter και του facebook. Ευχαριστώ λοιπόν ιδιαίτερα τους @arkoudos @sm0ky53 @paslanid @shide_shore Stef Stefanos , τους σχολιαστές Greek Aviator και Θεόδωρο Αθηναίο, αλλά και όσους επέμειναν οτι δεν υπάρχει κανένα σημείο συμφωνίας. Όλοι όσοι μπήκαν στον κόπο να πουν την άποψή τους γνωρίζουν οτι όλο αυτό είναι γενικό, είναι όμως πολύ χρήσιμο. Αρκετά έχουμε φαγωθεί μεταξύ μας.


ΥΓ: Η ανάρτηση θα διαμορφώνεται δυναμικά, όποιος θέλει ας καταθέσει την άποψή του και για άλλα σημεία συμφωνίας πχ. γύρω από την απόδοση δικαιοσύνης, από το πώς θέλουμε να λειτουργούν θεσμοί, αστυνομία κλπ