Όχι στον κανιβαλισμό Παπανδρέου/Όχι στην αγιοποίηση Παπανδρέου

Παρατηρώ τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται για τα εσωκομματικά του Πασοκ, οτι έχουν αναπτυχθεί δυο κυρίαρχες ακραίες τάσεις, ενώ όσοι έχουν μία πιο ψύχραιμη στάση, υπάρχει η βιασύνη να ταυτιστούν από κάποιους με ένα από τα άκρα.

Υπάρχει η μία τάση που λέει οτι ο Παπανδρέου είναι άχρηστος, δεν έκανε τίποτα, απέτυχε, τόλμησε να μιλήσει για το καταστροφικό δημοψήφισμα που λειτούργησε με τη λογική του φαινομένου της πεταλούδας για τον παγκόσμιο καπιταλισμό (μόνο αυτό δεν έχουμε ακούσει ακόμη).
Υπάρχει και η άλλη τάση που λέει οτι ο Παπανδρέου είναι ο Μεσσίας που στο μέλλον όλοι θα πίνουμε νερό στο όνομά του, που πέτυχε στα πάντα, που τον έφαγαν τα συμφέροντα, ενώ αυτός τα είχε όλα καλώς καμωμένα, που τον πρόδωσαν οι δικοί του άνθρωποι.

Διατηρούν φαντάζομαι όλοι το δικαίωμα να μη ταυτιστούν με καμία από τις δυο αυτές ακραίες φωνές, χωρίς παράλληλα κανένας να λέει: αφού δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας.

Ο κανιβαλισμός στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος όσο και να κωλοχτυπιούνται κάποιοι, έχει καταφέρει να κρατήσει την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη με τις συμφωνίες που πέτυχε, είναι απαράδεκτος και δυστυχώς πλέον δεν είναι αποκλειστικότητα των ΜΜΕ. Το αποτυχημένος Πρωθυπουργός- επιτυχημένοι Υπουργοί δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη.

Αλλά απαράδεκτο είναι και το να απαξιώνονται συλλήβδην όλοι οι Υπουργοί, που όσο και να κωλοχτυπιούνται κάποιοι, έχουν καταφέρει σημαντικά πράγματα στα Υπουργεία τους. Το πετυχημένος Πρωθυπουργός- αποτυχημένοι Υπουργοί, δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη.

Κι εάν είναι να μιλήσουμε με ονόματα, ας μιλήσουμε.
Πότε και με ποιό τρόπο οι Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Ραγκούσης και Μόσιαλος, υπονόμευσαν τον Γιώργο Παπανδρέου; Πότε και με ποιό τρόπο μίλησαν εναντίον του;
Δεν έχουν να παρουσιάσουν μεταρρυθμιστικό έργο;

Εάν γενικά η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν έχει να παρουσιάσει μεταρρυθμιστικό έργο, πώς κάποιοι που τον υποστηρίζουν φανατικά, προσπαθούν να πείσουν άλλους οτι πέτυχε;
Εάν γενικά η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου απέτυχε, πώς κάποιοι έχουν το θράσος να βγαίνουν μπροστά για να διεκδικήσουν την αρχηγία κάνοντας κριτική, ενώ οι ίδιοι ήταν Υπουργοί;

Δεν ξέρω κατά πόσον όσοι σκοπεύουν να διεκδικήσουν την αρχηγία του Πασοκ, έχουν προβληματιστεί πάνω στο τι οδήγησε στην επικράτηση Παπανδρέου το 2007. Απ' οτι καταλαβαίνω, έχουν δώσει πολύ εύκολες απαντήσεις που βολεύουν τους ίδιους για να αποφύγουν την όποια αυτοκριτική. Ο Παπανδρέου στηρίχτηκε τότε σε δυο πόδια. Φυσικά στο παλαιοκομματικό που ακούει Παπανδρέου και κλαίει από συγκίνηση, αλλά και σε ένα άλλο. Σε αυτό το κομμάτι των πολιτών που τους άρεσαν τα ανοίγματα που έκανε σε άλλους χώρους, που τους άρεσαν τα στελέχη που έφερνε στην πολιτική ζωή (μία ματιά μόνο στα 3 ψηφοδέλτια Επικρατείας που έχει παρουσιάσει, αν εξαιρέσουμε ορισμένες παραφωνίες, λέει πολλά 2004 2007 2009), που γούσταρε τους νεωτερισμούς του, τους οποίους όλοι τώρα υιοθετούν χωρίς καν να το καταλαβαίνουν.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός στο δικό μου το μυαλό. Ελπίζω όλους αυτούς που του εισηγούνται να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο, να μη τους ακούσει.

Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και ο καθένας πρέπει να προσέχει τι κριτική κάνει, τι λέει και πώς το λέει. Κανείς δεν θέλει να δει το απόλυτο ξεκατίνιασμα σε live μετάδοση, ενώ η χώρα αιωρείται πάνω από τον γκρεμό. Οφείλουν όλοι να δείξουν σεβασμό και να πολιτεύονται με ήθος. Κερδισμένος θα βγει αυτός που θα κρατήσει τους τόνους χαμηλά.