"Να ανοίξει τώρα τα χαρτιά του ο Γιώργος Παπανδρέου"

"Είναι η τελευταία φορά που ψηφίζω μέτρα τέτοιου τύπου"

"Πρωτοβουλίες από Δευτέρα"

"Θα δώσω ψήφο εμπιστοσύνης εάν παραιτηθεί"

...και τώρα νέο τελεσίγραφο "να ανοίξει τα χαρτιά του ο Γιώργος Παπανδρέου".
Απόλυτα λογική μία τέτοια απαίτηση, αρκεί όσοι απαιτούν, να κινούνται στα πλαίσια της κοσμιότητας και να μη μιλάνε υπό την επήρεια τσιμπήματος μύγας τσε-τσε.
Έχω πει από τη στιγμή που παραιτήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου από Πρωθυπουργός, οτι ίσως και να μην είναι η καλύτερη ιδέα να είναι υποψήφιος στις επόμενες εσωκομματικές, καθώς περίμενα και περιμένω οτι ο κανιβαλισμός στο πρόσωπό του, θα αγγίξει νέα πρωτοφανή επίπεδα, κάτι που δεν θα διασφάλιζε την ενότητα του κόμματος. Κάτι τέτοιο φάνηκε από τις δηλώσεις του "πολύ" και εξαιρετικά large Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τέως υποστηρικτή του δημοψηφίσματος, που είναι τόσο προοδευτικός ώστε στο παρελθόν είχε χαρακτηρίσει νεοφιλελεύθερη βλακεία, το one stop shop της ... παλαιοκομματικής κατά τα άλλα Λούκας Κατσέλη.

Το θέμα που με απασχολεί είναι κατά πόσον όλα αυτά είναι ... ηθικά.
Οι συνθήκες αυτή τη στιγμή μόνο ως περίεργες και οριακά δημοκρατικές μπορούν να περιγραφούν. Δεν έχει υπάρξει κάποια εκλογική ήττα για να αλλάξει ηγεσία, έχει υπάρξει απλά μία καθαίρεση (πείτε το και παραίτηση) εκλεγμένου Πρωθυπουργού, τον οποίο παρακινούν με κομψό τρόπο να φύγει και από πρόεδρος του κόμματός του.
Είναι κοινό μυστικό οτι αυτή τη στιγμή όλοι στο Πασοκ ασχολούνται με τα εσωκομματικά και σιγοβράζουν περιμένοντας τι έχει να πει ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτοί που σιγοβράζουν είναι που είχαν βάλει συγκεκριμένες προτεραιότητες (6η δόση, προϋπολογισμός, psi) και υποτίθεται το δικό τους μέλλον ήταν σε δεύτερη μοίρα. Και όμως αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό είναι σαν συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.

Το 2009  που είχαν μεσολαβήσει 6 χρόνια διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, τόσα σκάνδαλα, δεν διανοήθηκε κανείς να πει στον Καραμανλή: παραιτήσου πριν τις εκλογές. Δεν τον πετροβόλησαν οι ίδιοι του οι Υπουργοί, πέρα από ελαχίστους που μίλαγαν για λάθος πολιτικές, καθυστερήσεις και σκάνδαλα. Στο Πασοκ υπάρχει μία ροπή στην ανθρωποφαγία, η οποία όμως πολώνει και μπορεί να οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που κάποιοι επιδιώκουν.

Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει οτι οι πολίτες βλέπουν και κρίνουν. Δεν είναι δυνατόν να μας λένε δυο χρόνια τώρα οτι οι πολιτικές αυτές ήταν μονόδρομος, να υπερασπίζονται τις επιλογές της κυβέρνησης και τώρα να προσπαθούν να μας πείσουν οτι ήταν μόνο επιλογές του Παπανδρέου και ίσως του Παπακωνσταντίνου. Τώρα που αρχίζει η μάχη για τη διαδοχή, να λένε "εμείς διαφωνούσαμε, λάθος μείγμα, να συζητήσουμε για το μέλλον της κεντροαριστεράς, να μας κάνει τη χάρη και να φύγει" και λοιπές ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις που ακούμε τον τελευταίο καιρό. Γιατί δεν έριχναν λοιπόν τον Γιώργο Παπανδρέου και συμβιβάστηκαν με ανασχηματισμούς;
Είναι να απορεί κανείς ειδικά με ορισμένους που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να περιγράψουν τι παρέλαβαν και τι οδήγησε σε αυτές τις πολιτικές. Δεν εξυπηρετεί ίσως την αφήγησή τους, γιατί θα έπρεπε να συμπεριλάβουν και αυτοκριτικά στοιχεία για το πώς η αναποτελεσματικότητά τους και οι καθυστερήσεις οδήγησαν σε ακόμα σκληρότερα μέτρα και σε θρίλερ Ευρωπαϊκών διαστάσεων.

Σιχαίνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας, αποφεύγω να τις υιοθετώ, αλλά όταν κάποιοι πολώνουν το κλίμα, είναι προφανές οτι θα αρχίσουν να αρθρώνονται και τέτοιες φωνές. Είναι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Μία συζήτηση για το πώς έπεσε ο Γιώργος Παπανδρέου, για το τι ακριβώς έγινε τον Ιούνιο με τον ανασχηματισμό, είναι μία συζήτηση που πρέπει να γίνει στο μέλλον και όχι τώρα. Το λέω αυτό γιατί όσο θα συνεχίζουν κάποιοι να απαξιώνουν και να κανιβαλίζουν, φαντάζομαι οτι θα δοθούν και τέτοιου τύπου απαντήσεις και τότε, ποιά κυβέρνηση, ποιά σταθερότητα;

Οι πολίτες έχουν κουραστεί και με το Πασοκ και με τα τσαλιμάκια των στελεχών του. Είπαμε κλείνουμε τα μάτια στην νέα κυβέρνηση που δε συγκροτήθηκε με τον πιο δημοκρατικό τρόπο, είπαμε να ανεχθούμε τα ακροδεξιά entries, αλλά με την προϋπόθεση να υιοθετήσουν όλοι το "δουλειά, δουλειά, δουλειά" μπας και καταφέρουμε να γλιτώσουμε με το λιγότερο δυνατό αντίτιμο. Αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί αυτό που πάει να γίνει. Υπουργοί οι οποίοι δεν διανοούνταν καν οτι θα μετακινηθούν με τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, να αρχίζουν να ασχολούνται και με τα εσωκομματικά ζητήματα και να έχουν ως "όπλο" τους το Υπουργείο που έχουν, να απαιτούν δε να ανοίξουν εδώ και τώρα οι διαδικασίες, ενώ το πιο λογικό θα ήταν να απαιτήσουν να ανοίξουν οι διαδικασίες μόλις κλείσουν οι 3 βασικές προτεραιότητες που είχαν τεθεί.

Τόση υπευθυνότητα από όλες τις μεριές, πώς θα την αντέξουμε;