Ο ψηφοφόρος και ο πολίτης

Υπάρχει μία συνήθεια στην Ελληνική κοινωνία, να κολλάει ο ένας ταμπέλες στον άλλον βάσει των επιλογών που κάνει κατά καιρούς. Αυτές οι ταμπέλες δεν αφορούν μόνο σε μόνιμες επιλογές, αλλά και σε παροδικές επιλογές που είναι πολύ πιθανόν να αλλάζουν ανάλογα με τις συνθήκες. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει κάτι διαφορετικό με τις κομματικές και τις ιδεολογικές επιλογές. Το εάν κάποιος θα είναι αριστερός, δεξιός, σοσιαλιστής, φιλελεύθερος κλπ είναι μία επιλογή ζωής, όμως το τι κόμμα θα επιλέξει να ψηφίσει είναι μία παροδική επιλογή.
Παρ' όλα αυτά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δηλώνει "μία ζωή Πασόκ", "μόνο ΝΔ", "ΚΚΕ και δεν είμαι καλά"κλπ δηλαδή επιλέγει να προβάλει την κομματική του επιλογή παρά την ιδεολογία του που είναι κάτι πιο μόνιμο. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ταμπέλες δεν είναι ο "αριστερός", ο "δεξιός", αλλά ο "πασόκος", ο "Νεοδημοκράτης".

Το γεγονός οτι επιλέγει κανείς να κρίνει πολιτικά όποιον έχει απέναντί του με βάση το κόμμα και όχι την ιδεολογία του καταδεικνύει και κάτι άλλο. Δεν μας αντιμετωπίζουν μόνο οι πολιτικοί ως ψηφοφόρους, αλλά και οι υπόλοιποι συμπολίτες μας. Όπου "ψηφοφόρο" προσωπικά χαρακτηρίζω τον άνθρωπο που θυμάται οτι είναι "πολίτης" κάθε 4 χρόνια. Κατ' εμέ είναι άλλο να είσαι ψηφοφόρος ενός κόμματος (ψηφίζω το τάδε κόμμα) και άλλο να έχεις επιλέξει να ψηφίσεις ένα κόμμα (στις προηγούμενες εκλογές ψήφισα το τάδε). Ο διαχωρισμός είναι σαφής. Η μία επιλογή είναι στατική και η άλλη διαμορφώνεται και εξελίσσεται δυναμικά.

Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη λοιπόν, δεν είναι να ψηφίζει κάθε 4 ή και λιγότερα χρόνια το ίδιο κόμμα και μετά να κάθεται αραχτός και να περιμένει τις επόμενες εκλογές, που αφού θα έχει εκτονωθεί 4 χρόνια να βρίζει το κόμμα που επέλεξε για το τι δεν έκανε, θα πάει και θα το ξαναψηφίσει.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι να ψάχνει τρόπους μέσα στα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα σε εκλογικές αναμετρήσεις, να μετέχει των εξελίξεων, να προτείνει, να ενδιαφέρεται, να ψάχνει και πέρα από την τροφή που του δίνουν μασημένη, να μπορεί με βάση τις γνώσεις του να προβλέπει εξελίξεις, να προειδοποιεί και όχι να χαλαρώνει περιμένοντας την επόμενη εκλογική αναμέτρηση να κάνει το καθήκον του.
Ο ρόλος του συνειδητοποιημένου πολίτη είναι να επιλέγει να στείλει στο Κοινοβούλιο άτομα που θα μπορέσουν να προσφέρουν κάτι στην κοινωνία και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, καθήκον του είναι να μπορέσει να τα πείσει να μετάσχουν, πράγμα που καθίσταται όλο και δυσκολότερο.
Ένας συνειδητοποιημένος πολίτης έχει ... συνειδητοποιήσει, οτι η ψήφος του οφείλει να μην είναι ποτέ χαλαρή κυρίως στην επιλογή προσώπων. Έχει συνειδητοποιήσει οτι οι άνθρωποι που σταυρώνει, είναι ουσιαστικά αυτοί στους οποίους εκχωρεί το δικαίωμα να αποφασίζουν για τον ίδιο και για όλους τους τομείς της καθημερινότητάς του, για ένα διάστημα τεσσάρων ετών, γι' αυτό και οφείλει να τους ασκεί έλεγχο, να είναι σε επικοινωνία μαζί τους και μέσω αυτών να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες ή να προτείνει. Αυτή οφείλει να είναι η επαφή βουλευτή- πολίτη και όχι το "knock- knock" στην πόρτα βουλευτικού ή υπουργικού γραφείου για να ζητήσει ο ψηφοφόρος τα ρουσφετάκια του.

Δυστυχώς πολύς κόσμος αποδέχεται τον ρόλο του ψηφοφόρου- κομπάρσου, που κάθε 4 χρόνια μεταμορφώνεται σε κυρίαρχο λαό, αλλά στο μεσοδιάστημα έχει το στόμα του κλειστό και απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις, ενώ στο τέλος με την ψήφο του απαντά σε διλήμματα.
Αυτός ο ρόλος και ο συσχετισμός ανάμεσα σε συνειδητοποιημένους πολίτες και ψηφοφόρους πρέπει να αλλάξει, εάν θέλουμε σε βάθος χρόνου να δούμε αλλαγή νοοτροπίας στην κοινωνία.

Κάτι που πρέπει να προβληματίσει όλους μας, είναι τα κριτήρια με τα οποία επιλέγαμε στο παρελθόν να σταυρώνουμε πολιτικούς.
Είναι λογικό να μην έχει διαβάσει κανείς τα προγράμματα όλων των κομμάτων που συμμετέχουν σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά επιτρέπεται να μην έχει μία γενική ιδέα, να μην έχει "ξεσκονίσει" τους υποψηφίους των κομμάτων ανάμεσα στα οποία θα επιλέξει στην εκλογική του περιφέρεια; Επιτρέπεται να μην επιλέξει τους αρίστους; Επιτρέπεται να επηρεάζεται από τηλεοπτικές εμφανίσεις και μόνον;

Εάν οι πολίτες αυτής της χώρας δεν πάψουν να είναι απλώς "ψηφοφόροι" τότε δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Φυσικά τα πράγματα δεν θα αλλάξουν με κάποιο μαγικό ξόρκι αλλά μόνο με συνειδητοποίηση του πώς φτάσαμε μέχρις εδώ και κυρίως με αυτοκριτική. 

Η πλειοψηφία πρέπει να εκφραστεί

Με τα όσα έγιναν σήμερα σε πολλές πόλεις της χώρας, σας το λέω αλήθεια, έχω τρομάξει. Κι έχω τρομάξει κυρίως γιατί έπεσα έξω στις εκτιμήσεις μου. Πίστευα πραγματικά οτι τον σαματά τον προκάλεσαν μόνο ακροδεξιά στοιχεία και όμως το κόμμα το οποίο κινείται στη λεπτή γραμμή μεταξύ δεξιάς και άκρας δεξιάς, είναι αυτό που διαμαρτύρεται γιατί δεν επενέβη η αστυνομία και ζητά παραιτήσεις.

Τρομάζω που κάποιοι σκέφτηκαν οτι θα έπρεπε η αστυνομία να επέμβει μέχρι και σε αυτό. Παιδάκια πάνε στις παρελάσεις, παιδάκια με γονείς και παππούδες για να δουν τα άρματα μάχης, τα αδέρφια, τα ξαδέρφια τους. Από πού και ως πού να επέμβει η αστυνομία και να δημιουργηθεί ένταση με παιδάκια παρατηρητές; 

Τον τελευταίο καιρό η αστυνομία κρατάει μία αμυντική στάση και πραγματικά καλά κάνει. Ξέρουμε πολύ καλά τι θα συμβεί εάν η αστυνομία γίνει πιο επιθετική. 

Η κατάσταση πλέον είναι τόσο ρευστή που κανείς με σιγουριά δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει η πλειοψηφία. Αυτό το τι θέλει δεν αναφέρεται στο ποιός θέλει η πλειοψηφία να την κυβερνά, αλλά στο τι Ελλάδα θέλει. Δεν έχουμε καταλήξει ούτε σε αυτό.

Απάντηση δεν μπορώ να δώσω εξ' ονόματος κανενός άλλου πλην του εαυτού μου. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις οτι η άποψή μου είναι η πλειοψηφούσα, ούτε οτι συμφωνεί ο οποιοσδήποτε μαζί μου. Το ίδιο θεωρώ οτι θα έπρεπε να σκέφτονται και όσοι μιλάνε εξ' ονόματος του Ελληνικού λαού και της πλειοψηφίας. Δεν θα μπω στον κόπο να περιγράψω τι Ελλάδα θέλω, το έχω κάνει σε παλαιότερες αναρτήσεις μου. Αλλά έχω πραγματικά την ανάγκη να ξέρω ποιό είναι το όραμα της πλειοψηφίας. Τι σκέφτεται; Γιατί παραμένει σιωπηλή; Παρέχει σιωπηλή έγκριση σε όσους μιλάνε εξ' ονόματός της; Πώς μπορεί να εκφραστεί πραγματικά η πλειοψηφία που δεν συμμετέχει σε διαδηλώσεις;

Το εάν πρέπει ή όχι να καταργηθούν οι παρελάσεις είναι κάτι που λίγο θα έπρεπε να μας απασχολεί σήμερα. Θα έπρεπε περισσότερο να μας απασχολεί οτι κάποιοι βγαίνουν και μιλάνε θρασύτατα εξ' ονόματος μία σιωπηλής πλειοψηφίας και όχι μόνο αυτό, κάνουν και διάφορες αμφιβόλου αποδοχής ενέργειες εξ' ονόματος όχι της πλειοψηφίας, αλλά όλων των Ελλήνων. Εμένα οι κινήσεις αυτές δεν με εκφράζουν. 

Τι με εκφράζει; Η υγιής πολιτική αντιπαράθεση. Μόνο. Ούτε γιούχες, ούτε βρισίδια, ούτε τραμπουκισμοί.

Η πλειοψηφία πρέπει να εκφραστεί, άμεσα, για να μην έχουμε χειρότερες εξελίξεις. Δεν ξέρω με ποιό τρόπο όμως. 

Δεν είμαι υπέρ των πρόωρων εκλογών, αλλά βλέπω οτι οδηγούμαστε σε αδιέξοδο και το ρίσκο που παίρνει η κυβέρνηση με το να μην κάνει εκλογές, τείνει να γίνει μεγαλύτερο από το ρίσκο που θα έπαιρνε με το να τις έκανε. 
Το σίγουρο είναι πάντως οτι εκλογές χωρίς παράλληλη αλλαγή νοοτροπίας από τα ίδια τα κόμματα και νέους συσχετισμούς δεν θα λύσουν κανένα πρόβλημα. Είναι σχεδόν βέβαιο οτι η όποια κυβέρνηση προκύψει, θα αμφισβητηθεί από μία μειοψηφία που θα ερμηνεύσει το αποτέλεσμα κατά το δοκούν.

Μία κυβέρνηση Εθνικής σωτηρίας, χωρίς να έχουν προηγηθεί εκλογές είναι πλέον αργά να συγκροτηθεί, το χάσαμε και αυτό το τρένο. Μόνο με εκλογές θα μπορέσει η όποια κυβέρνηση να συνεχίσει. Δεν μπορεί πια κανένας να εθελοτυφλεί. Τα πάντα παραλύουν, μία κυβέρνηση απούσα και αδύναμη, μία αντιπολίτευση να ρίχνει λάδι στη φωτιά, ΜΜΕ να πολώνουν, να παραπληροφορούν και να πωρώνουν τον κόσμο, σκουπίδια μαζεύονται πάλι στους δρόμους, απεργίες, καταλήψεις, μία 17η Νοέμβρη να πλησιάζει... 

Οι εκλογές δεν πρέπει να αργήσουν. Είναι ο μόνος τρόπος να δούμε τι θέλει η πλειοψηφία και πρέπει να διεξαχθούν σε καθεστώς απόλυτης ειλικρίνειας και ελάχιστης δυνατής πολώσεως.

Σήμερα ανησύχησα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αυτός ο εναγκαλισμός των άκρων είναι επικίνδυνος και δεν ξέρουμε πού μπορεί να μας οδηγήσει. Δεν μπορεί πλέον η κυβέρνηση και οι ηγεσίες υπεύθυνων πολιτικών κομμάτων να εθελοτυφλούν, δεν μπορεί να οδηγούμαστε σε επικίνδυνες ατραπούς επειδή ορισμένοι αρνούνται να χαμηλώσουν τους τόνους και να ρίξουν τους εγωισμούς τους.


Update: Για όποιον ενδιαφέρεται, έχω παραθέσει εδώ, ένα απόσπασμα από βιβλίο του Ν.Θέμελη που έχει να κάνει με το πώς ο ήρωας του βιβλίου ήταν το '67 σίγουρος, οτι δικτατορίες στην τότε Ελλάδα δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν.

Υπάρχουν σημεία στα οποία συμφωνούμε;

Παρατηρώ με μεγάλη ανησυχία οτι τελευταία έχουν αρχίσει όλοι να τρώγονται με όλους, κάτι το οποίο συμβαίνει γιατί κυριαρχεί ο συναισθηματισμός και ο παραλογισμός στις αντιπαραθέσεις. 
Αντί να κοιτάξουμε μεταξύ μας να συμφωνήσουμε σε ένα minimum θέσεων που είναι ανεξάρτητες από ιδεολογίες καταφεύγουμε σε ακρότητες. Λέει ο ένας: να απολυθούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι, ο άλλος: την κρίση να πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες, ο παράλλος: φταίει ο ΓΑΠ που είχε σχέδιο να μας βάλει στο ΔΝΤ, ο 4ος: φταίει η παλαβή αριστερά και ο τελευταίος: φταίει ο Σαμαράς που δε συναινεί.
Όσο μένουμε κολλημένοι σε τέτοιες απόλυτες θέσεις, όχι μόνο δε θα συμφωνήσουμε ποτέ μεταξύ μας, όχι μόνο θα τσακωνόμαστε σαν τα κοκόρια, αλλά ποτέ και κανένας δεν πρόκειται να μας πάρει ως πολίτες στα σοβαρά.


Έχω εντοπίσει πολλά σημεία συμφωνίας και δεν ξέρω πώς τα έχουμε καταφέρει ακόμη και δεν ακούγονται αυτές οι θέσεις, πνίγονται μέσα σε καβγάδες ιδεολογικούς και κομματικούς, ή ακόμα χειρότερα εκλαμβάνονται ως γενικότητες και όνειρα θερινής νυχτός, με τα οποία εννοείται οτι συμφωνούμε, άρα κατά την άποψη μερικών είναι περιττό να αναφερθούν:

• Συμφωνούμε όλοι οτι υπάρχουν παράλογα επιδόματα στο δημόσιο που πρέπει να περικοπούν; 
• Συμφωνούμε στο οτι ένα μεγάλο μέρος των δημοσίων υπαλλήλων έχουν πληρώσει αρκετά, ενώ άλλοι πιο προνομιούχοι, οι ιερές αγελάδες του δημοσίου, προστατεύονται με προκλητικό τρόπο;
• Συμφωνούμε οτι πρώτος και κύριος στόχος της πολιτείας θα πρέπει να είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής;
• Συμφωνούμε οτι πρέπει να δημιουργηθούν και να στηριχθούν αποτελεσματικοί μηχανισμοί ελέγχου;
• Συμφωνούμε όλοι οτι ένας αποτελεσματικός τρόπος πάταξης της φοροδιαφυγής είναι το πόθεν έσχες για όλους;
• Συμφωνούμε οτι ο κάθε Υπουργός, διοικητής ή οποιοσδήποτε άλλος σβήνει πρόστιμα, είναι υπόλογος στην κοινωνία;
• Συμφωνούμε οτι η αξιολόγηση πρέπει να υπεισέλθει σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου;
• Συμφωνούμε οτι στηρίζουμε όποια κοινωνική ομάδα πραγματικά αδικείται, αλλά παράλληλα κάθε κοινωνική ομάδα πρέπει να σέβεται το δικαίωμά μας να έχουμε καθαρή πόλη, διαθέσιμα ΜΜΜ για τη μετακίνησή μας, εν ολίγοις συμφωνούμε οτι οι αντιδρώντες δεν πρέπει να διαταράσσουν την κοινωνική ομαλότητα;
• Συμφωνούμε οτι εκτός από δικαίωμα στην απεργία, υπάρχει και το δικαίωμα στη μη-απεργία και όποιος θέλει να δουλέψει δεν πρέπει να προπηλακίζεται και να στιγματίζεται ως απεργοσπάστης;
• Συμφωνούμε οτι όπως συμβαίνει στα νοσοκομεία έτσι και σε όλες τις υπηρεσίες του δημοσίου θα έπρεπε τις ημέρες απεργίας να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας;
• Συμφωνούμε οτι πρέπει να υπάρχει ελευθερία έκφρασης των βουλευτών και όχι να οχυρώνονται πίσω από κομματικές γραμμές;
• Συμφωνούμε οτι ο λαός πρέπει να είναι ενήμερος για το τι διαπραγματεύεται η εκάστοτε κυβέρνηση;
• Συμφωνούμε οτι κάθε Υπουργείο θα πρέπει να ενημερώνει επαρκώς τους πολίτες για το πού πέτυχε, τι άλλαξε και τι προτεραιότητες έχει σε μηνιαία βάση (ενδεικτικά);
• Συμφωνούμε όλοι στο οτι πρέπει να υπάρξει δραστική μείωση της γραφειοκρατίας, η οποία σκοπίμως δεν περιορίζεται;
• Συμφωνούμε οτι ο λαϊκισμός δημοσιογράφων και πολιτικών δεν βοηθάει την κατάσταση, δημιουργεί πόλωση και δεν επιτρέπει στους πολίτες να σκεφτούν λογικά;
• Συμφωνούμε οτι για το χάλι μας φταίνε όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, η κάθε μία σε διαφορετικό βαθμό; (Χωρίς να εξετάζουμε πόσο φταίει η κάθε μία πράγμα διχαστικό)
• Συμφωνούμε οτι έχει και ο λαός τις δικές του ευθύνες, διότι εάν δεν συμμετείχε, εντούτοις ανέχτηκε όλο αυτό το πανηγυράκι;
• Συμφωνούμε οτι πρέπει να υπάρχει εγγυημένο κατώτατο επίπεδο διαβίωσης (τροφή, κατοικία θέρμανση, στέγη, παιδεία, υγεία) και να μην υπάρχουν εξαθλιωμένοι συμπολίτες μας που στερούνται τα βασικά;
• Συμφωνούμε οτι θέλουμε οι φόροι μας να πιάνουν τόπο και οτι αυτό θέλουμε να σταματήσει να είναι μία απλή προεκλογική εξαγγελία και να γίνει πράξη;
• Συμφωνούμε οτι θέλουμε να μάθουμε πού πήγαν τα λεφτά, χωρίς να ιεραρχούμε σκάνδαλα ανάλογα με το επι ποίου έγιναν, μας ενδιαφέρει να διαλευκανθούν όλα;
• Συμφωνούμε οτι κανείς δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται τη βουλευτική ασυλία για προσωπικές του υποθέσεις που δεν έχουν να κάνουν με τη θητεία του στο Κοινοβούλιο;
• Συμφωνούμε οτι όλοι έχουμε το δικαίωμα να έχουμε συγκεκριμένα πιστεύω, χωρίς να είμαστε υπόλογοι για αυτά είτε είμαστε: νεοφιλελεύθεροι, φιλελεύθεροι, δεξιοί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, ευρωπαϊστές, κομμουνιστές, σοσιαλδημοκράτες, αναρχικοί κλπ;
• Συμφωνούμε οτι όλοι θέλουμε να σταματήσει το κράτος να παράγει ελλείμματα και οτι θέλουμε να πάμε σε πλεονάσματα;
• Συμφωνούμε οτι δεν μπορεί να είναι η οικοδομή, η ατμομηχανή της Οικονομίας μας και πρέπει επιτέλους να βρούμε νέες ατμομηχανές;
• Συμφωνούμε οτι περαιώσεις, νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων κλπ πρέπει να σταματήσουν πάραυτα, διότι επιβραβεύουν την παρανομία;
• Τέλος συμφωνούμε οτι για να αρχίσουν να μας παίρνουν στα σοβαρά, πρέπει επιτέλους να συμφωνήσουμε σε ένα minimum πραγμάτων;

______________

(Updates)

• Συμφωνούμε ότι το σημερινό σύστημα απονομής δικαιοσύνης απέτυχε. Χρειάζεται αναμόρφωση, συστολή της δικαστικής και δικηγορικής ύλης, χρήση νέων μέσων και τεχνολογίας πχ κατάθεση δικογράφου ηλεκτρονικά για διευκόλυνση και συντόμευση διαδικασιών, δεδομένου οτι εάν σήμερα για παράδειγμα καταθέσεις μία αγωγή θα τελεσιδικήσει σε 5-6 χρόνια;
• Συμφωνούμε οτι σαν πολίτες δεν κάναμε το καθήκον μας ζητώντας από τον εκάστοτε βουλευτή που στείλαμε στη Βουλή να απολογηθεί για το γεγονός οτι (δύσκολες) προεκλογικές δεσμεύσεις, έμειναν στα χαρτιά;
• Συμφωνούμε οτι αγανάκτηση, ισοπέδωση και κριτική εκ του ασφαλούς χωρίς να συνοδεύονται από προτάσεις, δε βοηθούν σε τίποτα, απλά διαιωνίζουν τη στασιμότητα;
• Συμφωνούμε οτι το να μένουμε στάσιμοι όταν όλα κινούνται σχετικά σε σχέση με εμάς, είναι εγκληματικό;
• Συμφωνούμε οτι η βασική και δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα πρέπει να παρέχονται ουσιαστικά και δωρέαν στους φυσικούς τους χώρους και από τους τακτικά αξιολογούμενος λειτουργούς τους και όχι κατά βάση είτε στις αίθουσες εμπορικών επιχειρήσεων, είτε στα σπίτια από καθηγητές που σε πολλές περιπτώσεις φοροδιαφεύγουν με την ανοχή των γονεών και της κοινωνίας που δέχονται τον ευτελισμό αυτο;
• Συμφωνούμε πως η Τριτοβάθμια εκπαίδευση θα πρέπει να λειτουργεί αποτελεσματικά, με εξωστρέφεια, με σύστημα και προσωπικό αξιολογούμενο, σε περιβάλλον πολιτισμένο με επιβράβευση της γνώσης;
• Συμφωνούμε πως όποιος καταστρέφει δημόσια περιουσία χωρίς ουσιαστική αιτία θα πρέπει να αναλαμβάνει να καλύπτει το κόστος;
• Συμφωνούμε πως η επιχειρηματικότητα θα πρέπει να είναι σε σταθερό φορολογικό περιβάλλον, χωρίς εμπόδια και κρατικές χάρες και εξαιρέσεις ή προνόμια σε ομάδες ή λίγους, και χωρίς ένα δαίδαλο γραφειοκρατίας;
• Συμφωνούμε οτι τη σύσταση των μπαχαλάκηδων δε μπορούμε να τη γνωρίζουμε με σιγουριά, μας ενδιαφέρει να συλληφθούν όλοι και να αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους, ενώ δεν θα πρέπει να τύχουν καμίας υποστήριξης από τον χώρο από τον οποίο προέρχονται;
• Συμφωνούμε πως δεν πρέπει να δικαιολογούμε την παρανομία (εφόσον το κράτος δεν είναι εντάξει απέναντί μου, δεν θα είμαι κι εγώ εντάξει με τις υποχρεώσεις μου);

Η αίσθηση οτι δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα είναι απελπιστική. Επιτέλους ας μιλήσουμε ως σκεπτόμενοι πολίτες χωρίς να βάλλουμε ο ένας εναντίον της ιδεολογίας ή των κομματικών προτιμήσεων του άλλου. Μπορούμε να το κάνουμε, είμαι σίγουρη και αυτό χρειαζόμαστε, όλα τα άλλα είναι διχαστικά και πραγματικά δεν ξέρω σε τι μας βοηθούν. Υπάρχουν πράγματα στα οποία συμφωνούμε και πίσω από αυτά πρέπει να "οχυρωθούμε".


Για να γραφτεί το post ζήτησα τη βοήθεια χρηστών του twitter και του facebook. Ευχαριστώ λοιπόν ιδιαίτερα τους @arkoudos @sm0ky53 @paslanid @shide_shore Stef Stefanos , τους σχολιαστές Greek Aviator και Θεόδωρο Αθηναίο, αλλά και όσους επέμειναν οτι δεν υπάρχει κανένα σημείο συμφωνίας. Όλοι όσοι μπήκαν στον κόπο να πουν την άποψή τους γνωρίζουν οτι όλο αυτό είναι γενικό, είναι όμως πολύ χρήσιμο. Αρκετά έχουμε φαγωθεί μεταξύ μας.


ΥΓ: Η ανάρτηση θα διαμορφώνεται δυναμικά, όποιος θέλει ας καταθέσει την άποψή του και για άλλα σημεία συμφωνίας πχ. γύρω από την απόδοση δικαιοσύνης, από το πώς θέλουμε να λειτουργούν θεσμοί, αστυνομία κλπ

Διεγράφη από την Κ.Ο. του Πασοκ η Λούκα Κατσέλη

Ολοκληρώθηκε πριν από λίγο στη Βουλή η ψηφοφορία επι των άρθρων του πολυνομοσχεδίου. Όλα τα άρθρα πέρασαν με 154 "Ναι", εκτός από το άρθρο 37 το οποίο καταψήφισε η Λούκα Κατσέλη, που αποτελεί πλέον παρελθόν για την Κ.Ο. του Πασόκ.
Να σημειώσουμε εδώ οτι η Λούκα Κατσέλη ψήφισε επι της αρχής το πολυνομοσχέδιο και δεν ψήφισε ένα μόνο άρθρο.


Η Κατσέλη διαφώνησε απόλυτα τεκμηριωμένα με το άρθρο 37 και πρότεινε στο τέλος της ομιλίας της, να αναβάλει η κυβέρνηση την ψήφιση των ρυθμίσεων του εν λόγω άρθρου για ένα χρονικό διάστημα και να καλέσει τους κοινωνικούς εταίρους σε διαβούλευση, ενώ τις προηγούμενες ημέρες είχε καταβάλει προσπάθεια να γίνουν αλλαγές οι οποίες δεν έγιναν αποδεκτές.


Ας δούμε λοιπόν πώς δικαιολόγησε την καταψήφιση του άρθρου 37



Ας δούμε τώρα τι είχε δηλώσει ο επικεφαλής της τρόικας Ματίας Μορς σε συνέντευξή του στην Καθημερινή


"Δημιουργήθηκε μεγάλος θόρυβος σε σχέση με αυτό και λυπάμαι γιατί δημιουργήθηκε πιθανόν εξαιτίας παραπληροφόρησης. Δεν είναι αλήθεια ότι ζητήσαμε ποτέ την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Κάποιες φορές, δηλώσεις που αποδίδονται στην τρόικα από κάποια μέσα ενημέρωσης είναι καθαρά εφευρήματα και μας παρουσιάζουν ως τέρατα. Αυτό που ζητήσαμε είναι ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να ξεκινήσει συζητήσεις με τους κοινωνικούς εταίρους για να δουν τι πρέπει να γίνει, προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Ο κατώτατος μισθός είναι μια από τις παραμέτρους. Αλλά η ευρύτερη εικόνα είναι η εξής: η Ελλάδα έχει εξωτερικό έλλειμμα 9% του ΑΕΠ. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί και οι κοινωνικοί εταίροι πρέπει να συζητήσουν τι πρέπει να γίνει για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα. Προσωπικά, ανησυχώ για την ανεργία των ατόμων με μειωμένα προσόντα. Αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται να βρουν δουλειά. Η μείωση του δημόσιου τομέα θα οδηγήσει πολλά άτομα με μειωμένα προσόντα εκτός αγοράς εργασίας. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι ο κατώτατος μισθός, οι φόροι και οι επιβαρύνσεις δεν θα αποτελέσουν εμπόδιο στο να βρουν αυτοί οι άνθρωποι δουλειά. Νομίζουμε ότι καλό θα ήταν οι κοινωνικοί εταίροι να τα συζητήσουν όλα αυτά."


Προσωπικά διαβάζοντας αυτή τη συνέντευξη απόρησα και σκέφτηκα: "πώς είναι δυνατόν κάποιοι να μας λένε οτι εάν δεν ψηφιστεί το άρθρο 37 δε θα υπάρχει αύριο και θα δημιουργηθεί πρόβλημα στις διαπραγματεύσεις"; Αυτό που καταλαβαίνω από αυτό το απόσπασμα είναι οτι η ψήφιση του άρθρου 37, δεν ήταν απαραίτητη.

Πραγματικά είμαι απογοητευμένη από τη διαγραφή Κατσέλη, είμαι απογοητευμένη από το μάντρωμα των βουλευτών και τον περιορισμό στην ελευθερία έκφρασης που υποτίθεται οτι είναι απεριόριστη.

Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός προς τους ψηφοφόρους. Κατανοώ οτι ένας βουλευτής που διαφωνεί συνολικά με την ασκούμενη πολιτική είναι λογικό να διαγράφεται από μία Κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, δε μιλάμε γι' αυτό, δεν μιλάμε καν για στείρα διαφωνία χωρίς αντιπροτάσεις.

Τι να πει κανείς, αυτή η κυβέρνηση ξεκίνησε με Υπουργούς σε Οικονομικά Υπουργεία την Κατσέλη και τον Παπακωνσταντίνου και κατέληξε με Χρυσοχοΐδη, Βενιζέλο και την Κατσέλη διαγραμμένη.

Βέβαια σε κάποιους αυτό μπορεί να αρέσει, μιάς και η Λούκα είχε ταυτιστεί για κάποιον λόγο με το "παλαιοκομματικό".

Εν πάσει περιπτώσει η μη ψήφιση του άρθρου 37 θα την ηρωοποιήσει στα μάτια κάποιων, ενώ κάποιοι άλλοι κατά το σύνηθές τους hobby θα την απαξιώσουν...

Το αποτέλεσμα είναι οτι το Πασοκ έχασε ένα σημαντικό στέλεχος, έμεινε με 153 βουλευτές και το πιθανότερο είναι οτι ανάλογο νομοσχέδιο δεν θα καταφέρει να ξαναπεράσει, ενώ και η εφαρμογή των διαφόρων πολιτικών δυσκολεύει επικίνδυνα. Ένα βήμα πιο κοντά σε εκλογές λοιπόν.


Update: Για όσους νομίζουν οτι η Κατσέλη ξύπνησε ξαφνικά και "τώρα το θυμήθηκε που δεν είχε καρέκλα" και λοιπά κλασσικά και εικονογραφημένα που ακούγονται, παραθέτω δυο παλαιότερές μου αναρτήσεις που είχαν να κάνουν με το σάλο που είχε ξεσπάσει μετά από άρθρο της που είχε δημοσιεύτει στο Βήμα, στο οποίο αναφερόταν εκτός των άλλων και στις επιχειρησιακές συμβάσεις (εδώ κι εδώ). 
Η απαξίωση και ο ισοπεδωτισμός, παραμένουν σταθερά οι πιο εύκολες μέθοδοι αποφυγής αυτοκριτικής, διευκολύνουν δε την εξαγωγή εύκολων συμπερασμάτων χωρίς να μπει κανείς στον κόπο να προβληματιστεί.

Φταίει (και) η ελλιπής ενημέρωση;

Πριν λίγες ημέρες, ειπώθηκε σε μία διάλεξη Πανεπιστημιακού, οτι είχε πάει πρόσφατα σε ένα συνέδριο στις ΗΠΑ και επισκέφθηκε ένα από τα κορυφαία Πανεπιστήμια στον κόσμο. Εκεί συζήτησε με Έλληνες καθηγητές που έχουν εγκαταλείψει εδώ και χρόνια τη χώρα και η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την κρίση. Οπότε ρώτησε ο εν λόγω καθηγητής, ποιά η άποψή τους για την κρίση στην Ελλάδα και το μόνο που του απάντησαν ήταν: το συζητάμε πολύ μεταξύ μας και έχουμε καταλήξει οτι για το σημείο στο οποίο έφτασε η χώρα, ευθύνεται (κυρίως) η ελλειπής ενημέρωσης των πολιτών.


Στην αρχή σκέφτηκα: Οκ πέταξαν κι αυτοί την εξυπνάδα τους, ορίστε, βρήκαμε τι φταίει, συμφώνησαν και χειροκρότησαν 2-3 άλλοι την άποψη αυτή, σίγουρα θα την αναπαράγουν προσθέτοντας τη φράση: άκου τι σοφό ειπώθηκε και πάει λέγοντας. Πήγα να απαξιώσω την ερμηνεία γιατί μου φάνηκε πολύ απλή και απέριττη.
Αμέσως μετά, το μυαλό μου ταξίδεψε σε μία φράση που είχε βιβλίο της Έκθεσης στο Λύκειο (την οποία δε θυμάμαι ακριβώς) και ήταν κάπως έτσι: δε θέλω χρήματα, δε θέλω τίποτε άλλο εκτός από πληροφορίες, άμα έχω πληροφορίες βρίσκω τα πάντα.


Καθημερινά συνειδητοποιώ πόσο ημιμαθής είμαι και πόσο ημιμαθείς είναι πολλοί γύρω μου. Δεν αρκεί παρά ένα μικρό πειραματάκι για να σιγουρευτείτε κι εσείς οτι ο "χ" γνωστός σας, ο οποίος με πομπώδη λόγια και μεγάλη σιγουριά σας περιγράφει το τι πραγματικά έγινε με ύφος παντογνώστη, είναι απλά ένας ημιμαθής φωνακλάς. Αντικρούστε τον με κάτι της φαντασίας σας... Διάβασα εκεί από τον τάδε αυτό, με σχετικό πίνακα και στοιχεία και θα σου στείλω και link αν δε με πιστεύεις. Θα δείτε οτι θα αναδιπλωθεί. Γιατί; Διότι έχει μία γενική ιδέα, δεν κατέχει το θέμα και νόμιζε οτι έχει ανακαλύψει την απόλυτη αλήθεια. Προσωπικά φοβάμαι οτι τη στιγμή που θα πω: τώρα εξηγούνται όλα, θα είναι η στιγμή που θα πρέπει ένας καλός κυριούλης να μου φορέσει μία άσπρη ρόμπα και να με πάει σε ένα μέρος με πολλά δεντράκια που θα με περιποιούνται.


Για να επανέλθω, είμαστε τρομακτικά ημιμαθείς. Ξαφνικά έχουν ορισμένοι άποψη επι παντός επιστητού και πλέον η ξερολίαση δεν εντοπίζεται μόνο στους homo universalis δημοσιογράφους που ξεπερνούν σε σοφία κάθε Έλληνα.
Παρακολουθώντας πολιτικές συζητήσεις, διαπίστωσα οτι με  τεράστια ευκολία εκστομίζονται τέρατα, απαξιώνονται προσπάθειες (στο τριπάκι έχω πέσει κι εγώ πολλές φορές- δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω), προτείνονται λύσεις λες και όλοι είναι ειδικοί και έτοιμοι να κυβερνήσουν τη χώρα. 
"Να γίνει αυτό και δε με νοιάζει" δεν ενδιαφέρει κανέναν εάν προσκρούει στο Σύνταγμα ή στην κοινοτική νομοθεσία. Αφού το σκέφτηκε, του φαίνεται και δίκαιο, ε πρέπει να γίνει, συμφωνούν και άλλοι δέκα οτι πρέπει να γίνει αυτό, δεν υπολογίζει κανείς τις συνέπειες και έχουμε μία πρόταση!


Οι αρμόδιοι να ενημερώσουν αντικειμενικά τους πολίτες και να ξεδιαλύνουν τη σύγχυση είναι οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι.
Οι πρώτοι έχουμε συνειδητοποιήσει οτι δεν έχουν την επάρκεια θέλετε, την όρεξη, την υπομονή, τον τρόπο, να μας ενημερώσουν αναλυτικά, αν και θα μπορούσαν.
Από την άλλη η δουλειά των δημοσιογράφων ποιά είναι εκτός από το να ενημερώνουν τον κόσμο και να σχολιάζουν με αντικειμενικότητα;

Οι ευθύνες των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ για την κρίση που ζούμε είναι τεράστιες. Είχαν υποχρέωση να μας ενημερώνουν αντικειμενικά και δεν το έκαναν. Κάλυπταν σκάνδαλα τα οποία εμφάνιζε όποιο μέσο ήταν δυσαρεστημένο με τον εκάστοτε Υπουργό ή ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα για τους δικούς του λόγους. Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση εάν μάθαινα οτι υπάρχουν σε κανάλια και εφημερίδες στοιχεία για τουλάχιστον 100 σκάνδαλα που μπαινοβγαίνουν στα συρτάρια ανάλογα με το τι επιδιώκει ο εκάστοτε ιδιοκτήτης του μέσου.

Τι έχει αλλάξει όμως τα τελευταία χρόνια; Μπήκε το Internet στην καθημερινότητά μας. Πλέον έχουμε πολλούς τρόπους να ελέγξουμε εάν ένα γεγονός είναι πραγματικότητα, μπορούμε να συγκρίνουμε απόψεις και να αξιολογήσουμε την ενημέρωση που μας παρέχεται από συμβατικά μέσα. Μαθαίνουμε για πράγματα που ποτέ κανείς στο παρελθόν δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει. Έχουμε τη δυνατότητα μέσω της Διαύγειας να δούμε τι δαπάνες γίνονται ανά φορέα, να μάθουμε ανά πάσα στιγμή που βρίσκονται τα spread, να παρακολουθήσουμε συζητήσεις σε ξένα μέσα ενημέρωσης, να συμμετέχουμε σε συζητήσεις με άτομα τα οποία δε γνωρίζουμε και μέχρι πρότινος δεν είχαμε τρόπο επικοινωνίας, να παρακολουθήσουμε ξένη αρθρογραφία και τόσα άλλα που στο παρελθόν δεν τα είχαμε. Που εάν τα είχαμε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην είχαμε φτάσει μέχρι εδώ.


Εάν γνωρίζαμε που βρισκόταν η κατάσταση, εάν γνωρίζαμε το πάρτι που είχε στηθεί σε κάθε τομέα, εάν υπήρχε επαρκής πληροφόρηση και όχι πλήρης συσκότιση κι εάν κάποιος είχε φροντίσει να μας πληροφορήσει για το πού οδηγούμαστε χωρίς αυτόματα να περιθωριοποιηθεί ως Κασσάνδρα, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Μέχρι και σήμερα όμως η παραδοσιακή δημοσιογραφία αποσιωπεί πολλά πράγματα λόγω των διαφόρων "συμβολαίων". Ο καθένας πλέον μπορεί να καταλάβει πώς λειτουργεί το κάθε μέσο, ανάλογα με την ιδιοκτησία του. Ποιόν πολιτικό προβάλει, τι επιδιώκει, τι συμφέροντα εξυπηρετεί.
Το δράμα μας τα προηγούμενα χρόνια ήταν οτι η ενημέρωσή μας βρισκόταν στα χέρια του κάθε καναλαρχο- εκδότη που προσπαθούσε να μας περάσει τη δική του γραμμή και το δράμα τους είναι οτι πλέον η παραδοσιακή ενημέρωση παρακάμπτεται και κυριαρχεί ένα μέσο στο οποίο, σήμερα είσαι - αύριο δεν είσαι, ένα μέσο στο οποίο οι ισχυροί παίκτες είναι πολλοί. Βέβαια προσπαθούν και τα καταφέρνουν είναι η αλήθεια, αλλά πλέον η πίττα είναι μεγαλύτερη και όποιος ενδιαφέρεται βρίσκει όλες τις απόψεις. 


Παρακολουθώ τις πολιτικές εκπομπές συστηματικά, πραγματικά θεωρώ οτι ελάχιστοι έχουν πιάσει το vibe της κοινωνίας, ασχολούνται μόνο με το πώς θα αυξήσουν την τηλεθέασή τους, καλούν φωνακλάδες πολιτικάντηδες με στόχο να ξεκατινιαστούν μεταξύ τους, να μη γίνει συζήτηση, τα νούμερα να ανέβουν και τίποτε άλλο δε τους ενδιαφέρει. 
Αρκεί μόνο μία Δευτέρα να κάτσει κάποιος και να πάρει με τη σειρά τις πολιτικές εκπομπές για να δει το δράμα. Ξεκινάμε από Χατζηνικολάου, καμία έκπληξη δεν περιμένει τον τηλεθεατή. Οι ίδιοι και οι ίδιοι πολιτικοί τσακώνονται μεταξύ τους και συζητούν μόνο για το παρελθόν, σα να μη τους ενδιαφέρει το παρόν ή το μέλλον. Συζήτηση δε γίνεται, οι φωνές υπερτίθονται και καθίσταται αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην εκπομπή του Πρετεντέρη, μόνο που εκεί υπάρχουν λιγότεροι καλεσμένοι. Στη συνέχεια οι Φάκελοι είναι λίγο πιο κρύο concept αν και συνδυάζουν δημοσιογραφική έρευνα με συνεντεύξεις σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος από τις δυο προηγούμενες εκπομπές και τέλος το Netweek, που έχει διαφοροποιηθεί από άλλες εκπομπές, καλώντας και σοβαρό κόσμο ηπίων τόνων που προτιμά να συζητά και όχι να φωνάζει.


Γιατί ασχολούμαι θα μου πείτε; Γιατί πολύ απλά τίποτα δεν έχει αλλάξει σε αυτό τον κλάδο. Οι δυο μεγάλες πολιτικές εκπομπές το "Πρόσωπο με Πρόσωπο" και η "Ανατροπή", συνεχίζουν να προβάλουν τους ίδιους και τους ίδιους, να καλούν τις ίδιες καταθλιπτικές φυσιογνωμίες της Μεταπολίτευσης, δεν προβάλλουν κανένα καινούριο πρόσωπο και είμαι πεπεισμένη οτι η εμμονή τους αυτή, στοχεύει στην πλήρη απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος. 
Με το κιάλι ψάχνουμε να βρούμε αξιόλογο βουλευτή ψαρεύοντας άρθρα ή τοποθετήσεις, μιάς και τα κανάλια έχουν αποφασίσει οτι θα καλούν μόνο δικούς τους και βρίσκουμε. Καθίστε και μετρήστε εμφανίσεις στελεχών κομμάτων σε κανάλια. Οι ίδιες και οι ίδιες μούρες. Η μόνη περίπτωση να προβάλλουν κάποιο νέο πρόσωπο είναι να αποφασίσουν οτι θα τον προωθήσουν.


Υπάρχουν και άλλες φωνές, υπάρχουν και άλλοι πολιτικοί. Μπορεί κανείς να μας εξηγήσει με πειστικό τρόπο γιατί δεν προβάλλονται από τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια;


Παρακολουθώντας κανείς εκπομπές και δελτία ειδήσεων καταλαβαίνει οτι η διαπλοκή είναι γερά ριζωμένη στον τόπο, την ώρα που συνεχίζουμε να μη ξέρουμε τι πληρώνει ο κάθε καναλάρχης στο κράτος για τις συχνότητες που χρησιμοποιεί. Την ώρα που ακούγονται διάφορα για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών και ιστορίες κυκλοφορούν ως urban legends. 


Διαβάστε επίσης: Δύσκολοι καιροί για εκδότες


ΥΓ: Την εικόνα τη βρήκα στο blog Μάλλον Ακίνδυνος, οπου υπάρχει και πιο αναλυτικός χάρτης ιδιαίτερα χρήσιμος. Θα σας συνιστούσα να τον δείτε πολύ προσεκτικά, εδώ.

Η απλή κίνηση των τριών

Πολύς θόρυβος ξέσπασε σήμερα με άρθρο που δόθηκε στη δημοσιότητα και φέρει την υπογραφή τριών κορυφαίων Υπουργών της κυβέρνησης, της Αννας Διαμαντοπούλου, του Γιάννη Ραγκούση και του Ανδρέα Λοβέρδου. 
Παραθέτω μερικά μόνο αποσπάσματα:

• Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν.Η αυτογνωσία και η αυτοκριτική είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την αντιστροφή της πορείας. Πρέπει, λοιπόν, να δράσουμε αμέσως.
• Σήμερα έχει καταστεί σαφές, πως ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί. Αυτοί που επιδίδονται σε άνομες συμπεριφορές, όποιο άλλοθι κι αν χρησιμοποιούν, στην πραγματικότητα διεκδικούν σωσίβια μόνο για τους εαυτούς τους και λένε σε όλους τους υπόλοιπους να πάνε να πνιγούν.
• Κοινωνική ευαισθησία σήμερα, σημαίνει να πατήσουμε γκάζι και όχι φρένο, έτσι ώστε να βγούμε το συντομότερο από την κρίση και να επιστρέψουμε στην ευημερία. Οι αναστολές, οι δισταγμοί, οι καθυστερήσεις και οι παλινδρομήσεις τελικά στρέφονται εναντίον των πολιτών. Γιατί κρατούν την κοινωνία και την οικονομία καθηλωμένες στο τέλμα της κρίσης, της ύφεσης και της διευρυνόμενης φτώχειας. Εχθροί της κοινωνίας σήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός, και οι καθυστερήσεις.
• Και βέβαια, πέραν από τις αναμφισβήτητες επιτυχίες σε διαρθρωτικές αλλαγές και στο δημοσιονομικό εξορθολογισμό υπήρξαν λάθη, παραλείψεις και κυρίως καθυστερήσεις. Οι καθυστερήσεις αυτές μας ταλαιπώρησαν και δεν υπάρχει πια καμία πολυτέλεια να τις ανεχτούμε. Ο συντεχνιασμός είναι ο αντίπαλος. Όπως αντίπαλοι είναι και όσοι αντιδρούν χλιαρά και για το «θεαθήναι».
• Η διακοπή της λειτουργίας του κράτους, στις πιο ευαίσθητες πτυχές του, αποτελεί απόπειρα άμεσης επιδείνωσης των συνθηκών και υπονόμευση του αγώνα που διεξάγει η χώρα και οι πολίτες της. Αυτή την ακύρωση του κράτους και των προσπαθειών της χώρας, στις σημερινές τραγικές περιστάσεις, δεν πρέπει να την επιτρέψουμε.
• Πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία και με την ενότητά μας αυτή να εξοπλίσουμε τον πρωθυπουργό, που θα διαπραγματευτεί την τελική και οριστική λύση για τη χώρα μας στο πλαίσιο της Ε.Ε.

Κάποιοι βλέπουν στο κείμενο αυτό ένα μανιφέστο, μία πλατφόρμα ιδεών, κάποιοι άλλοι το ερμηνεύουν ως κίνηση εσωκομματικού τύπου που έχει να κάνει με την επόμενη μέρα. 
Απορώ πώς μπορούν να δίνουν την τελευταία ερμηνεία σε ένα κείμενο που υπογράφουν τρεις άνθρωποι που κατά πάσα πιθανότητα σε μία εσωκομματική αναμέτρηση θα είναι αντίπαλοι. 
Προφανώς οι Υπουργοί, έχουν συνειδητοποιήσει οτι για να υπάρξει εσωκομματική αναμέτρηση, πρέπει να υπάρχει κόμμα. Ο μόνος τρόπος να συνεχίσει να υπάρχει κόμμα, είναι έστω και την ύστατη στιγμή να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία και να αρχίσει το κράτος να λειτουργεί, εν ολίγοις ο μόνος τρόπος να διεκδικήσουν την αρχηγία την επόμενη μέρα, είναι να πετύχουν σήμερα. 


Προσωπικά βλέπω σε αυτό το κείμενο μία αγωνία, μία προσπάθεια να ταρακουνήσουν και να επανεκκινήσουν μία κυβέρνηση που βρίσκεται εν υπνώσει και μία κοινωνία που σιωπεί και αγανακτεί in private, βλέποντας τον κάθε Φωτόπουλο, Κουλουμπαρίτση, Λυμπερόπουλο, Μπαλασόπουλο και λοιπά συνδικαλιστικά μπουμπούκια να δημιουργούν προβλήματα στην καθημερινότητα. Μία κοινωνία που απέναντι στον τσαμπουκά, δεν έχει κανέναν τρόπο να αντιδράσει και περιμένει από το κράτος και ορθώς, να λύσει αποτελεσματικά και αυτό το πρόβλημα. Λέω ορθώς, διότι εάν η κοινωνία αποφασίσει να δράσει η ίδια απέναντι σε κοινωνικές ομάδες που δημιουργούν πρόβλημα με τον τρόπο κινητοποίησής τους, παρακάμπτωντας κράτος και νόμους, τότε θα βρεθούμε σε άσχημα μονοπάτια....
Μία κοινωνία που δεν είναι παράλογη, απλά βλέπει αδιέξοδα παντού. 


Ο τρόπος με τον οποίο αναφέρονται σε καθυστερήσεις που έγιναν είναι θα έλεγε κανείς απολογητικός. Οι καθυστερήσεις αυτές μας ταλαιπωρούν χρόνια τώρα και κάθε μέρα που πέρναγε, θα μπορούσε να είναι η μέρα παρέμβασης των τριών Υπουργών. Και η παρέμβαση αυτή καθυστέρησε αρκετά. Τίποτα δεν έχει ουσιαστικά αλλάξει. Η κυβέρνηση δεν πάτησε ποτέ τα απαραίτητα γκάζια και τώρα που μας έχει πάρει η κατηφόρα, κάποιοι προσπαθούν να βάλουν "πρώτη".


Αυτό που καταλαβαίνω είναι οτι όντως έχουμε φτάσει μία ανάσα από τον γκρεμό. Υπάρχει δε τεράστια πιθανότητα να μην ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο, γι' αυτό και η κινητοποίηση των τριών υπουργών που εκφράζουν την απόλυτή τους στήριξη στον Πρωθυπουργό, ασκώντας την απαραίτητη κριτική και προσπαθώντας "να πάρουν" μαζί τους όσο μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών γίνεται.


Η κίνηση αυτή είναι θετική αλλά ίσως έχουμε φτάσει στο σημείο που δεν θα έπρεπε να είναι απλά μία κίνηση τριών Υπουργών και θα έπρεπε να πυροδοτήσει εξελίξεις σε άλλα κόμματα και στην κοινωνία την ίδια. Δεν έχει κανείς την πολυτέλεια να παραμείνει βουβός.


Το μόνο σίγουρο είναι οτι όσοι είχαν φτάσει να θεωρούν τους εαυτούς τους γραφικούς υπερασπιζόμενοι ο καθένας στον δικό του κύκλο ανθρώπων, μεταρρυθμίσεις που ποτέ δεν έγιναν, όσοι προσπαθούσαν να βάλουν φρένο στη συνομωσιολογία που δίνει διάφορες, λογικές κατά κάποιους, ερμηνείες γι' αυτό που βιώνουμε, όσοι προσπαθούσαν να δώσουν μία απάντηση στο "αν όχι αυτοί, τότε ποιοί", σήμερα είδαν οτι δεν είναι μόνοι και η ανοχή τους προς την κυβέρνηση, τα μηνύματα που στέλνουν τόσο καιρό ίσως και να ακούγονται από κάποιους, ίσως και να πιάσουν τόπο. Το εάν είναι αργά και το εάν η κίνηση αυτή θα βοηθήσει, θα το δούμε πολύ σύντομα. Προς το παρόν μπορούμε να μιλάμε για ένα ιδιαίτερα χρήσιμο πυροτέχνημα που μπορεί να πυροδοτήσει εξελίξεις.

Για το τέλος σας κράτησα την αντίδραση- πικρόχολο αστεϊσμό "κύκλων Παπουτσή".

"Δεν μας έφτανε η τρόικα απ' έξω αποκτήσαμε τώρα και την εσωτερική τρόικα"

Δεν μπορεί κάτι σωστό θα είπανε. 

Πάντως απέχουν πολύ από το να γίνουν η "τρόικα εσωτερικού", καθώς άλλο είναι η θεωρία και άλλο η πράξη και στην πράξη είναι που χωλαίνουμε. Τι να πω, ελπίζω ο Παπουτσής να έχει δίκιο.

Ενεργοποιείται ο κοινωνικός αυτοματισμός;

Έκανα σήμερα την ακόλουθη ρητορική ερώτηση στο twitter: 

"Ξέρει κανείς πού είχαν συγκέντρωση οι ιδιωτικοί υπάλληλοι";

Φυσικά κανείς δεν απάντησε σοβαρά, κάποιοι γέλασαν, πολύ απλά διότι ο ιδιωτικός υπάλληλος έχει καθημερινά ..."συγκέντρωση στο γραφείο του", αγωνίζεται για να είναι παραγωγικός και ανταγωνιστικός καθώς αξιολογείται καθημερινά και έχει από πάνω του τον πέλεκυ της απόλυσης. 

Ποιός βρίσκεται λοιπόν στους δρόμους; Ο δημόσιος υπάλληλος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φοιτητής και ο άνεργος;

Ο άνεργος έχει κάθε δικαίωμα να βρίσκεται στους δρόμους όπως φυσικά και ο αυτοαπασχολούμενος που βλέπει την επιχείρησή του να μαραζώνει και δεν ξέρει πώς θα τα βγάλει πέρα (αν και νομίζω οτι αφοσιώνεται στην επιχείρησή του και δεν βάζει λουκέτο για να πάει στο Σύνταγμα). Ο φοιτητής, επίσης έχει κάθε δικαίωμα να αντιδρά εφόσον είναι ιδεολογικά αντίθετος με τα όσο προώθησε η κυβέρνηση στην Παιδεία και θεωρεί οτι σε λίγα χρόνια η δημόσια και δωρεάν Παιδεία θα είναι ένα ανέκδοτο.

Ο δημόσιος υπάλληλος όμως; Φυσικά και αυτός έχει το δικαίωμα να διαμαρτύρεται για τις περικοπές, για την εφεδρεία. Δεν θα έπρεπε όμως να διαμαρτύρεται για το τσουβάλιασμα; Να απαιτεί εφεδρεία ή και απολύσεις μετά από αξιολόγηση; Δεν θα έπρεπε να τα βάζει με όσους στιγματίζουν όλο τον δημόσιο τομέα με τη συμπεριφορά τους; Δεν θα έπρεπε να δείξει οτι κατανοεί την κρισιμότητα της κατάστασης;

Εν ολίγοις όλοι έχουν δικαίωμα να αντιδρούν, αρκεί με τον αγώνα τους να μην παραλύουν κάθε άλλη δραστηριότητα. Να μην καταλαμβάνουν υπηρεσίες, να μη δημιουργούν πρόβλημα στη μετακίνηση των συμπολιτών τους (ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί η περίπτωση προσωπικού ασφαλείας όπως γίνεται στα νοσοκομεία), κάτι το οποίο οδηγεί σε αγανάκτηση εναντίον τους. Διότι ο κόσμος πλέον ασχολείται λιγότερο με τα αιτήματα και περισσότερο με τον αντίκτυπο που έχει η απεργία στην καθημερινότητά του. Σίγουρα ο αγώνας απαιτεί θυσίες, αλλά δεν είναι απαραίτητο οτι σύσσωμη η κοινωνία θέλει να κάνει τις θυσίες αυτές.

Οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, λένε οτι δεν γίνεται να την πληρώνει συνέχεια ο εργαζόμενος του δημοσίου τομέα που άλλωστε δεν φοροδιαφεύγει και έχει υποστεί σειρά περικοπών. Έρχεται η απάντηση οτι στο δημόσιο δεν έχει απολυθεί ούτε ένας, αντιθέτως οι απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα είναι εκατοντάδες χιλιάδες ενώ παράλληλα μικροεπιχειρήσεις κλείνουν και κάτι τέτοιο δεν είναι δίκαιο.


Πράγματι υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται στον δημόσιο τομέα που δεν φοροδιαφεύγουν, υπάρχουν όμως και άλλοι που έχουν ... παράλληλες δραστηριότητες. Στο μυαλό του πολίτη που βλέπει, αξιολογεί και κρίνει όμως, τους παίρνει όλους η μπάλα.

Μία φορά είχα απορήσει με το γεγονός οτι ένα ζευγάρι καθηγητών έμενε στα βόρεια προάστια και είχε κάτι αμαξάρες που ντρεπόσουν να δεις. Η απάντηση ήταν απλή. 4 ώρες τη μέρα 30 ευρώ την ώρα 6 μέρες την εβδομάδα= 2880 μαύρα το μήνα ο ένας και αυτό σε ουδέτερη περίοδο και όχι ένα μήνα πριν τις εξετάσεις που οι ώρες αυξάνονται. Αυτό το ζευγάρι, είναι αυτή τη στιγμή αγανακτισμένο με τους μεγαλοεπιχειρηματίες και με τους ελεύθερους επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν.

Δεν είναι φυσικά μόνο αυτοί.

Όλοι φαντάζομαι έχουμε παρόμοια παραδείγματα στο μυαλό μας που αφορούν σε γείτονες, φίλους, συγγενείς ή γνωστούς που ο καθένας με τον τρόπο του έχει συμβάλλει σε όλο αυτό. Τα προηγούμενα χρόνια σίγουρα δε μας ενοχλούσε ο τρόπος που είχαν βρει να κρύβουν εισοδήματα από το κράτος, τώρα όμως;

Παρατηρώ με μεγάλη ανησυχία οτι ενεργοποιείται σιγά σιγά ο κοινωνικός αυτοματισμός. Όχι όμως επειδή οι συνήθεις υπόπτοι, δυναμιτίζουν το κλίμα. Ενεργοποιείται μέσα από την προσωπική αγανάκτηση του καθενός που γνωρίζει τι γινόταν τόσα χρόνια και τώρα βλέπει τα αποτελέσματα.

Ενεργοποιείται στο μυαλό του εργαζομένου του ιδιωτικού τομέα που δουλεύει μακριά από το σπίτι του και έχει να έρθει αντιμέτωπος με τις απεργίες στα ΜΜΜ. Στο μυαλό εκείνου που βλέπει οτι ο δημόσιος υπάλληλος καταλαμβάνει για την πλάκα του την υπηρεσία στην οποία δουλεύει γιατί απλά έτσι έχει μάθει να διεκδικεί. Στο μυαλό εκείνου που εξοργίζεται βλέποντας συνδικαλιστές που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους να λένε ελαφρά τη καρδία: Ας χρεοκοπήσουμε, έξω η τρόικα και να συμπεριφέρονται με μία λογική "l'etat c' est nous". Στο μυαλό του ελεύθερου επαγγελματία που δεν φοροδιαφεύγει, φορολογείται με υψηλό συντελεστή και έχει φάει 2 έκτακτες εισφορές στο κεφάλι.


Τον τελευταίο καιρό έχω ακούσει τη φράση: "Ας μη πληρωθούν για ένα μήνα και θα σου πω εγώ, ας μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε και θα σου πω εγώ", ανησυχητικά πολλές φορές. Διολισθαίνουμε σε επικίνδυνα μόνοπάτια, όπου η λογική της τιμωρίας για παραδειγματισμό κερδίζει δυστυχώς έδαφος.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός ενεργοποιείται σιγά σιγά στη χώρα μας και στρεφόμαστε όλοι εναντίον όλων, όχι επειδή κάποιος βάζει λόγια ή επειδή ο Πρετεντέρης ή ο ΣΚΑΙ έχουν βάλει στόχο να "θάψουν" κάθε κλάδο που αντιδρά, αλλά διότι ξέρουμε ο ένας τα άπλυτα του άλλου. Τόσα χρόνια απλά δε μας ένοιαζε. Τώρα ξαφνικά έχουμε βγάλει όλους τους κλάδους σκάρτους όχι επειδή κάποιος τους συκοφαντεί, αλλά διότι όλα αυτά τα χρόνια έχουμε μάθει πώς λειτουργεί το σαπάκι που ονομάζεται ελληνικό κράτος. 

Δεν χρειάζεται κανένας να πιπιλίσει το μυαλό κανενός. Βλέπουμε σε τι οφείλεται η στασιμότητα. Καταλαβαίνουμε οτι η αχρηστία, ο καιροσκοπισμός και η απροθυμία των πολιτικών σε συνδυασμό με τις αντιδράσεις όσων θίγονται, μας οδηγούν στην καταστροφή. 


ΥΓ: Νομίζω το ερωτηματικό στον τίτλο είναι πλεονασμός.