Χρυσά Βατόμουρα 2012 - 3η απονομή

Για ακόμα μία χρονιά, πιστή στις παραδόσεις, αποφάσισα να απονείμω Χρυσά Βατόμουρα σε προσωπικότητες που ξεχώρισαν και έκλεψαν τις καρδιές και τα μυαλά μας τη χρονιά που πέρασε. Και αυτή τη χρονιά ζήτησα τη βοήθεια φίλων σε twitter και facebook.

Βραβείο "Όσο και να θες η Ελληνική ψυχή δεν κρύβεται"

Στις Σταυρούλα Ξουλίδου και Μακρή Ραχήλ, που ξεχώρισαν κατά την ψηφοφορία για το τρίτο Μνημόνιο καθώς το μέγεθος του πατριωτισμού τους δεν μπορούσε να αντικατοπτρισθεί σε ένα απλό, πτωχό, προφορικό "όχι".... 

Βραβείο "Νοσταλγός του μπουγκα-μπουγκα"

Στον Ευάγγελο Αντώναρο που μοιράστηκε μαζί μας τη νοσταλγία του για ηγέτες όπως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι 

Βραβείο "Κούνα το κεφάλι σου να δεις αν κανει γκλιν γκλαν"

Σε όσες γυναίκες γουστάρουν μπρουτάλ χρυσαυγίτικα σερνικά. Κούκλα μου δεν είναι ο νεάντερταλ που περίμενες να σε σούρει σε μία σπηλιά, είναι ο ναζί που θα σε κλείσει στην κουζίνα, θα σου φορέσει φακιόλι και θα σου αστράφτει και καμία άμα λάχει. Αν η περιγραφή δε σε αγχώνει σου χαρίζω και το βραβείο "αυτά είναι προβλήματα".

Βραβείο "μη Καλαματιανής προσωπικότητας που αξιοποιήθηκε στην κυβέρνηση Σαμαρά"

Στον Αιμίλιο Λιάτσο

Βραβείο "Αν είναι ο κρατισμός αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με λατρεία"

Στους παλαιοπασόκους στελέχη και ψηφοφόρους, που μυρίστηκαν νέες δόξες και μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Βραβείο "Εξωπραγματικού δημοσιογραφικού δαιμονίου"

Στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο που γύρω στις 3μιση το πρωί μία μέρα, ξύπνησε και είχε την περίεργη αίσθηση οτι κάτι θα συμβεί σε σπίτι γειτονικής περιοχής, πήρε λοιπόν το τζιπ του και πώς έτυχε και τον σταμάτησαν κακοποιοί οι οποίοι του το απέσπασαν με τη βία...

Βραβείο "Σ' έφαγε η καρμιριά και το όχι σε όλα"

Σε όσους απαξίωσαν από την πρώτη στιγμή τη Διαύγεια και το opengov και μέχρι και τώρα αρνούνται να δουν πως ήταν ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Όχι τέλειο, αλλά ένα βήμα προς την αξιοκρατία και τον εκσυγχρονισμό του κράτους που επιδεχόταν φυσικά πολλές ακόμη βελτιώσεις.

Βραβείο "τρίβεσαι στη γκλίτσα του τσομπάνη αλλά μ' αρέσει"

Στον Κώστα Βαξεβάνη

Βραβείο "Ροβόλα τα ροβόλα τα τα γίδια και τα πρόβατα, φερ' τ' απο δω φερ' τ' απο κει και βάλτα μέσα στο μαντρί"

Στην τεράστια μορφή που ακούει στο όνομα "Ταμήλος".

Βραβείο "Μάζεψε το ανακόντα σου"

Ενώ το βραβείο το είχε σίγουρο ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης από το καλοκαίρι, πέρασε ένα ρακούν με το όνομα "Πέτρος Τατσόπουλος" και κατάφερε να του το αποσπάσει με σύμμαχό του τη μισή Αθήνα.

"Δήλωση της χρονιάς"

"Δεν ανήκω στη μισή Αθήνα του Τατσόπουλου"

Ανάπτυξη κι ας τη χαρούν οι κατσαρίδες;

Κάθε πολιτικός ή πολίτης που σέβεται τον εαυτό του καταλήγει σε κάθε του ανάλυση οτι εάν δεν πάρει μπρος η μηχανή της ανάπτυξης, η χώρα δεν πρόκειται να ανακάμψει. Καταλήγουμε λοιπόν στο οτι όλοι θέλουμε να υπάρξει ανάπτυξη στη χώρα, το είδος της ανάπτυξης όμως που ονειρεύεται ο καθένας σπάνια περιγράφεται και αναμένεται να αναδειχθεί σε πεδίο σύγκρουσης λαμπρό.

Για τι ανάπτυξη μιλάμε; Οι αποκρατικοποιήσεις μπορούν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη; Επενδύσεις και δραστηριότητες όπως αυτή της "Ελληνικός Χρυσός" στη Χαλκιδική είναι η ανάπτυξη που θέλουμε; Έχουν συναίσθηση όσοι μιλάνε για τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της χώρας, όσοι θεωρούν οτι θα γίνουμε οι νέοι πετρελαιάδες της ημιΑνατολής, πώς ακριβώς θα συλλέξουμε το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο; Θεωρούν ας πούμε οτι αν βρεθεί μεγάλο κοίτασμα πετρελαίου που να συμφέρει η εξόρυξή του θα το μαζέψει κάποια εταιρεία με καλαμάκι; Ή οι περιβαλλοντικές συνέπειες και ο αντίκτυπος στη μεγαλύτερη βιομηχανία μας, τον τουρισμό, τους αφήνουν αδιάφορους;

Η συζήτηση γύρω από το τι ανάπτυξη θέλουμε έχει σκόπιμα μεταφερθεί γύρω από το αν θέλουμε να γίνουμε Βουλγαρία και να έχουμε μισθούς Βουλγαρίας, γύρω από το εάν πρέπει να υπάρξουν ελεύθερες οικονομικές ζώνες, ενώ οι λαϊκιστές που τάζουν τα πάντα εγκαλούν κυβερνήσεις που δεν εκμεταλλεύτηκαν τόσα χρόνια τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Και λέω σκόπιμα, γιατί είναι μία σχετικά εύκολη συζήτηση που επιτρέπει στον καθένα να μείνει εγκλωβισμένος σε παρωχημένες ιδεολογίες, να χρησιμοποιήσει συνωμοσιολογικά καρυκεύματα και να υποστηρίξει το είδος της ανάπτυξης που προτιμά ανάλογα με το εάν είναι φιλελεύθερος, αριστερός, κρατιστής ή απλά "όπου φυσσάει ο άνεμος". Άλλοι παράγοντες όπως η φυσιογνωμία της χώρας, ένα ολοκληρωμένο μοντέλο ανάπτυξης με συγκεκριμένο σκεπτικό, οι επιπτώσεις που θα έχουν οι εκάστοτε επενδύσεις και το κατά πόσον η χώρα και η κοινωνία μπορούν να τις διαχειριστούν, περνούν στα ψιλά...

Είδα πριν λίγες ημέρες το ντοκιμαντέρ του Εξάντα "Χρυσός στα χρόνια της κρίσης: Μέρος Β΄, Ο θησαυρός της Κασσάνδρας" για τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική. Στην καρδιά ενός υπέροχου δάσους που φιλοξενεί άγρια ζωή δημιουργείται ένα νέο μεταλλείο που θα δώσει δουλειές. Το μόνο θετικό. Οι περιβαλλοντικές συνέπειες φαίνεται να αφήνουν αδιάφορους όσους θα δουλέψουν εκεί ή θα μοιραστούν τα κέρδη από την επιχείρηση. Θα μολυνθεί το νερό; Θα καταστραφεί το δάσος; Θα επηρεαστούν άνθρωποι που κατοικούν τριγύρω; Ποιός χέστηκε!

Τρομάζω και μόνο στην ιδέα να υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου αξιοποιήσιμα στις θάλασσές μας και όχι μόνο λόγω του επικείμενου ξεπουλήματος σε μεγαλοκολοσσούς. Πλατφόρμες εξόρυξης θα εγκατασταθούν με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την αλλοίωση του φυσικού τοπίου ή τη μόλυνση των υδάτων, ενώ το ατύχημα στους κόλπους του Μεξικού πριν 1,5 χρόνο δεν νομίζω οτι αφήνει περιθώρια στον οποιονδήποτε να μη σκεφτεί την "κακιά στιγμή". Αν το έχετε ξεχάσει εδώ είμαι για να σας το θυμίσω.

Αν η ανάπτυξη που κάποιοι ονειρεύονται συμπυκνώνεται στη φράση: "1000 νέες θέσεις εργασίας, μερικά εκατομμύρια επιπλέον στο ταμείο του κράτους και περιβαλλοντική καταστροφή", συγγνώμη αλλά προσωπικά δεν θα πάρω. Τέτοιου είδους ανάπτυξη θεωρώ οτι θα έπρεπε να πολεμηθεί από κάθε νουνεχή άνθρωπο που έχει συναίσθηση του αντικτύπου που θα έχει στη ζωή του ο επιπλέον βιασμός του περιβάλλοντος. Το θέμα δεν είναι μόνο αισθητικό, το νερό που πίνουμε, ο αέρας που αναπνέουμε, το φαγητό που τρώμε, η ποιότητα όλων εξαρτάται από την ποιότητα του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε.

Στη χώρα δεν υπάρχει καμία περιβαλλοντική ευαισθησία. Ενδεικτικό είναι οτι ανάπτυξη θεωρείται το μπάζωμα των πάντων. Η φράση "η οικοδομή είναι η ατμομηχανή της Οικονομίας" είναι για εμένα ένας εφιάλτης, μία φράση που καταδεικνύει πόσο λαός της αρπαχτής είμαστε....

Ταμήλος να πούμε

Ταμήλος, ένας άνθρωπος που από εχθές χαράσσει τη δική του πορεία στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, ένας μύθος. Ένας άνθρωπος που ήταν επι 8 έτη δήμαρχος Τρικκαίων και εξελέγη στις τελευταίες εκλογές βουλευτής να πούμε.

Και τι μας είπε ο Ταμήλος να πούμε, οτι δεν μπορεί ο άνθρωπας να μαθαίνει σε τέτοια ηλικία  χαζαμάρες που θα του είναι απαραίτητες για την επιτροπή που συμμετέχει. Ούτε να πούμε μπορεί να κάθεται και να ακούει το μακρύ και το κοντό κάθε φύτουκλα που νομίζει οτι σε Επιτροπές και σε Υποεπιτροπές γίνεται δουλειά να πούμε. Να πούμε δεν γίνεται να χάνει τις καφεδιές του στα Κολωνάκια και το παραγοντιλήκι για να ασχολείται με τα νερά. Δεν ασχολήθηκε τόσα χρόνια, τόσα χρόνια χαλαρουίτας και να τι κατάφερε και δήμαρχος και βουλευτής και γιατί όχι και υπουργάρα στο μέλλον να πούμε.

Θα πάει στα Τρίκαλα μεθαύριο και θα του πουν οι ψηφοφόροι του "Μιχαλιό μη μασάς να πούμε, καλά τα είπες στους χαρτογιακάδες, είσαι αυθεντικός να πούμε, το παιδί το δικό μας εκεί μέσα" και δωσ' του χειραψίες και χλαααααπ στην πλάτη ο Μιχαλιός με τους ψηφοφόρους του. Και δωσ' του αναλύσεις για το γιατί ψήφισε τα μέτρα που σίγα μην ασχολήθηκε να πούμε. Του είπαν "Ταμήλο θα πεις ναι" και προφανώς ο άνθρωπος να πούμε, ρώτησε αν θα πληρωθεί επιπλέον για τη συμμετοχή στην ψηφοφορία του είπαν όχι, κατάλαβε οτι πρέπει να παραστεί γιατί εντάξει θα ήταν όλοι άρα μιλάμε για event και έκανε το καθήκον του να πούμε.

Θα γυρίσει λοιπόν πίσω στα ηρωικά Τρίκαλα που τον ανέδειξαν και θα τους πει οτι "κοιτάξτε να πούμε, εγώ για εσάς τρέχω δε θα κάθομαι να ασχολούμαι με το αν έχει νερό το πηγάδ' της κυρα Κατίνας στην Κουτσουπιά και δε μ' ενδιαφέρει, εσείς με νοιάζεται πελ.... εεε ψηφοφόροι μου! Εντάξ' και ο βουλευτής γενικά παίρνει πολύ λίγα, με χώσαν σε μία υποεπιτροπή κι εμένα με αποζημίουσ' μία φορά τον μήνα και προτίμησα να τρέχω για σας, για το καλό σας χωριανοί μου, μην ακούτε αυτά που λένε είναι κακοήθειες των Συριζαίων(ε)".

"Εμείς τον Μιχάλη τον Ταμήλο τον ξέρουμε, έτρεχε πάντα για εμάς και μας ενδιαφέρουν τα προβλήματά μας και όχι οι Υποεπιτροπές"...

Άλλος για Τσίπρα τράβηξε πήγε κι άλλος για νέο κόμμα

Προσπαθώντας κανείς να αναλύσει τι συμβαίνει ή τι έχει συμβεί στο ΠΑΣΟΚ μέσα στα τελευταία τρια χρόνια, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποφασίσει το πώς θα σχολιάσει το φαινόμενο. Ένα τέως μεγάλο κόμμα που πέρασε από συμπληγάδες και τώρα έχει μείνει ένα θλιβερό απόκομμα, δεν ξέρεις πώς να το προσεγγίσεις. Είναι δύσκολο να γράφεις επικήδειους για ένα κόμμα με το οποίο ίσως να σε έδενε ένας πολιτικός ή συναισθηματικός δεσμός, για ένα κόμμα το οποίο στέγαζε την ιδεολογία σου η οποία πλέον έχει μείνει ορφανή, ενώ άλλες ιδεολογίες θριαμβεύουν εντυπωσιακά φιλοξενούμενες από κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή ή οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.

Είναι ψυχοφθόρο και μπορεί να συγκλονίσει κάθε προσωπικότητα το αίσθημα της ιδεολογικής απομόνωσης, της μη εκπροσώπησης, που σημαίνει οτι όλο και λιγότεροι μοιράζονται τις ίδιες σκέψεις και επιθυμίες για τη χώρα. Σε κάνει να αναρωτιέσαι έντονα μήπως εσύ ο ίδιος δεν έχεις καταλάβει κάτι καλά, μήπως έχεις μείνει πίσω, μήπως έχεις παραπλανηθεί και έχεις χάσει τα νέα δεδομένα. Μήπως οι εποχές δεν σηκώνουν την ιδεολογία σου και πρέπει να λουφάξεις στην ιδεολογική σου σπηλιά περιμένοντας να σταθεροποιηθούν τα πράγματα. Αλλά και πάλι είναι άτολμο να δίνεις ιδεολογικές μάχες σε ήρεμες περιόδους, ενώ όταν υπάρχει ταραχή να περιμένεις να γίνει το μεγάλο μπαμ, να απέχεις και μετά να προσπαθείς να ξαναμπείς στα πράγματα. Αυτή είναι πάγια συνήθεια ελιτιστών ή άτολμων ανθρώπων που θεωρούν οτι είναι πολύ τέλειοι για να ανακατευτούν με την "πλέμπα", οτι η "πλέμπα" κάποια στιγμή πρέπει να αναβαθμιστεί με ένα μαγικό ραβδί και να γίνει μεμιάς το ποίμνιό τους, χωρίς να έχουν ιδρώσει να υπερασπιστούν το δίκιο τους.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει με πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είτε κατευθύνονται προς το νέο φιλόξενο παλαιοΠΑΣΟΚ ή κάνουν αφωνία σε επίπεδα Κώστα Καραμανλή ( εντάξει ίσως είμαι υπερβολική) περιμένοντας... κάτι. Κουρασμένοι από τις ανύπαρκτες ιδεολογικές μάχες που έδωσαν από το 2009 και μετά, αποφάσισαν τον Ιούλιο του 2011 να δεχθούν την παράδοση του ΠΑΣΟΚ στο βενιζελικό μπλοκ που ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία στα τέλη του 2011. Κουρασμένοι από το να διοικούν Υπουργεία και να κάνουν διευθετήσεις κάτω από το τραπέζι, αποφάσισαν οτι θα ήταν πολύ τραβηγμένο να διεκδικήσουν την αρχηγία του κόμματός τους και με δηλώσεις περι αλλαγμένου Βαγγέλη Βενιζέλου δέχθηκαν να δεθούν στο άρμα του. Παρέδωσαν έτσι βορρά σε έναν αλαζόνα, αχόρταγο, βερμπαλιστή ξερόλα το μόνο κόμμα που θα μπορούσε να προτείνει μία μεταρρυθμιστική πλατφόρμα, το μόνο κόμμα που παρά τα χιλιάδες στραβά του, συνέχιζε να αναδεικνύει στελέχη με φρέσκα μυαλά και ιδέες, μακριά από τα ρουσφετολογικά πρότυπα των φοιτητοπατέρων.

Νομίζω οτι ήταν εμφανές σε όλους πού θα πήγαινε το πράγμα. Εκτός αν μιλάμε για ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν ούτε έναν βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό (όπου βραχύ λίγες ώρες) και δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Αμαχητί έπεσαν κάνοντας σαφές σε εξωτερικούς παρατηρητές οτι κάποιοι τους κράταγαν από τα αχαμνά.
Ηρθε έτσι το πρώτο "σοκ", τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ έπιασαν ιστορικά χαμηλά, έγινε ξαφνικά το τρίτο κόμμα αυτόματα το δίπολο αναπροσαρμόστηκε, ο all time classic τίτλος της μεταπολίτευσης "Στα άκρα η κόντρα ΠΑΣΟΚ- ΝΔ" έδωσε αυτόματα τη θέση του στο "Στα άκρα η κόντρα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ" και το ΠΑΣΟΚ έγινε ένας πολιτικός κομπάρσος με συνεχώς μειούμενο ποσοστό.

Για κάποιον περίεργο λόγο ο τωρινός αρχηγός του, πίστεψε και πιστεύει οτι αυτό το κόμμα μπορεί να νεκραναστηθεί. Για κάποιον περίεργο λόγο επίσης έχει ακόμη στο πλευρό του στελέχη που πιστεύουν το ίδιο.

Τα πράγματα είναι απλά, για το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ούτε μέσα από συνέδρια, ούτε μέσα από ξεκατινιάσματα. Ο κύκλος του έκλεισε με ευθύνη όλων. Με ευθύνη μεγαλοστελεχών που αποστασιοποιημένα ξέρουν μόνο να κρίνουν τις επιλογές της σημερινής ηγεσίας, ενώ δεν είχαν τα κάκαλα τότε να βγουν απέναντι στον Ευάγγελο Βενιζέλο και προσπαθούσαν να μας τον πλασάρουν ως τον διαφορετικό. Με ευθύνη όλων εκείνων των στελεχών που έτριβαν ικανοποιημένα τα χέρια τους μόλις είδαν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν τον βραχνά "Παπανδρέου", που το έπαιζαν παράγοντες τις ημέρες που η χώρα έψαχνε να βρει Πρωθυπουργό και έκαναν υποδείξεις, όλων εκείνων που  εκβίαζαν εκλεγμένο Πρωθυπουργό για να παραιτηθεί δημιουργώντας πρωτοφανή πολιτική αστάθεια και οδηγώντας τη χώρα σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις. Όλων εκείνων που ενώ γνώριζαν, δεν τόλμησαν να μιλήσουν, να σπάσουν το απόστημα της διαπλοκής να πουν στον κόσμο τι γίνεται, για να έρχεται σήμερα η Χρυσή Αυγή να το παίζει τιμητής των πάντων.

Οι ευθύνες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που δεν μίλησαν, που ανέχθηκαν το πραξικόπημα, που συμμετείχαν σε αυτό, που αποσταθεροποίησαν τη χώρα και τώρα το παίζουν αθώες περιστερές είναι τεράστιες. Δεν διέβλεψαν τον κίνδυνο; Τότε είναι ανίκανοι και δεν πρέπει να ξαναασχοληθούν με την πολιτική. Τον διέβλεψαν αλλά θεώρησαν οτι έτσι διασφαλίζεται η δική τους σωτηρία και έκαναν τα παγώνια περιμένοντας την επόμενη μέρα της επόμενης μέρας; Τότε είναι πολιτικοί εγκληματίες. Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Πριν λοιπόν ο οποιοσδήποτε ζητήσει την ψήφο μας είτε από ψηφοδέλτιο υπάρχοντος κόμματος, είτε μέσα από νέο αγνό και άμωμο φορέα, καλό θα ήταν να κάνει την αυτοκριτική του και να δει αν και αυτός μιλώντας ή σιωπώντας, πράττοντας ή μένοντας άπραγος οδήγησε στα σημερινά και στα αυριανά αδιέξοδα.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι με μνήμη, η αναβάπτιση θα είναι πολύ δύσκολη όποιο κουστουμάκι και να φορέσουν τέως μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Εκλογές δια πάσαν νόσον

Άκουσα με προσοχή τη σημερινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην Κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και έπιασα τον εαυτό μου να συμφωνεί με πολλά από αυτά που είπε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κυρίως δε με το κομμάτι στο οποίο αναφέρθηκε στα κόμματα της συγκυβέρνησης, συγκεκριμένα στο γεγονός οτι παραβιάζουν την λαϊκή εντολή και ξεφτιλίζουν την προγραμματική συμφωνία.

Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι ακόμη νωπό, όπως νωπές είναι και οι υποσχέσεις που έδωσαν προεκλογικά τα κόμματα.
Στις πιο κρίσιμες εκλογές της Μεταπολίτευσης τα κόμματα που σχηματίζουν αυτή τη στιγμή την συγκυβέρνηση, επέλεξαν για ακόμα μία φορά να πουν ψέματα, να τάξουν λαγούς με πετραχήλια, να παίξουν με τον πόνο του κόσμου, με την σταθερότητα της χώρας, να υποκριθούν τους "σκούντα με κι εγώ δεν θέλω", τους δυναμικούς επαναδιαπραγματευτές που χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι, μπροστά στους οποίους η Μέρκελ παθαίνει ίλιγγο και οπισθοχωρεί.

Σκοπίμως απέκρυψαν και απομάκρυναν από το τραπέζι των προεκλογικών συζητήσεων το γεγονός οτι το καλοκαίρι θα έπρεπε να κλείσει νέο πακέτο μέτρων ύψους 11,5δις και κανένα ΜΜΕ ή άλλο κόμμα δεν τους εγκάλεσε επαρκώς, έτσι ώστε να γίνει για μία φορά στα χρονικά της Μεταπολίτευσης σοβαρός διάλογος, χωρίς υποσχέσεις αλλά επικεντρωμένος στην επόμενη μέρα. Δέχθηκαν όλοι τις μπαρούφες περι επαναδιαπραγμάτευσης και απαγκίστρωσης και όταν μερικοί φώναζαν οτι υπάρχει σε εκκρεμότητα νέο πακέτο μέτρων, ΝΔ/ΠΑΣΟΚ κοιτούσαν πώς θα αυξήσουν τα ποσοστά τους και έλεγαν για νέα δεδομένα. Είχαν δημιουργήσει δε σε ορισμένους την εντύπωση οτι με την διαπραγματευτική τους δεινότητα, δεν θα χρειαζόντουσαν νέα μέτρα ή οτι τα μέτρα αυτά θα ήταν δίκαια, όχι οριζόντιες περικοπές κλπ. Έλεγαν χαρακτηριστικά οτι "το κλίμα στην Ευρώπη αλλάζει".

Τώρα λοιπόν λίγες μέρες πριν έρθει για ψήφιση το ένα και μοναδικό άρθρο που θα περιλαμβάνει όλα τα μέτρα, γεγονός προσβλητικό για την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ο Τσίπρας ζήτησε εκλογές. Λίγους μόλις μήνες μετά τις εκλογές του Ιουνίου, ξαναανοίγει η συζήτηση...  Δεν εξετάζω αν είναι μία κίνηση τακτικής από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ που μόλις είδε οτι είναι πρώτο κόμμα, πιστός στις νόρμες της Μεταπολίτευσης ζητά εκλογές, αλλά στο κατά πόσον μετά από ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα έχει το δικαίωμα να το κάνει. Και καταλήγω στο οτι, ναι, το έχει.

Επιλέγοντας να πουν ψέματα προεκλογικά, να καλλιεργήσουν υπερπροσδοκίες στους ψηφοφόρους τους, να αποκρύψουν οτι ερχόταν νέο πακέτο μέτρων, τα κόμματα της συγκυβέρνησης, μπαρούτιασαν από την επόμενη κιόλας μέρα την κυβέρνηση που σχημάτισαν. Η δε προγραμματική συμφωνία, φαντάζει πλέον ως ανέκδοτο.

Αν πάμε σε εκλογές μέσα στο 2012 η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαιη, ενώ το μεγαλύτερο ανέκδοτο αναμένεται να είναι το πολυαναμενόμενο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο με εξέχουσες φυσιογνωμίες όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης να λιγουρεύονται ήδη να ηγηθούν μίας τέτοιας προσπάθειας.

Συνεχίζω εμμονικά να πιστεύω οτι για τόσο σημαντικά θέματα επιβάλλεται η διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Το "Ναι ή το Όχι" στα μέτρα που έχει να κάνει με την πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα, οφείλει να ειπωθεί από τον λαό ευθέως, χωρίς κομματικούς διαμεσολαβητές και εκλογές.

Σε ένα ενδεχόμενο "Ναι" ο Σαμαράς θα συνεχίσει κανονικά χωρίς να υπάρξουν εκλογές και άρα επιπλέον νεκρό διάστημα στο οποίο θα θριαμβεύσουν πάλι οι φανφαρολογίες, ενώ σε ένα ενδεχόμενο "Όχι" θα προκηρυχθούν εκλογές.
Ο γόρδιος δεσμός μπορεί να λυθεί. Είναι άδικο για ακόμα μία φορά ο λαός να μην ερωτηθεί ευθέως. Απέφυγαν το δημοψήφισμα πέρυσι τέτοια εποχή με πραξικοπηματικές καταστάσεις και διορισμένους Πρωθυπουργούς, οδηγηθήκαμε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις για να συζητάμε μετά από λίγους μήνες το αν θα περάσουν τα νέα μέτρα και αν θα γίνουν εκλογές ενώ ήδη η κατάταξη των κομμάτων έχει αλλάξει.

Βλέπουμε βουλευτές που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Σαμαρά, που κατέβηκαν υποψήφιοι με ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ να λένε οτι δεν θα ψηφίσουν τα μέτρα, ενώ γνώριζαν οτι η επιλογή τους να προχωρήσουν στον σχηματισμό κυβέρνησης, θα επέβαλλε την ψήφιση νέων μέτρων. 
Η κοροϊδία έχει και τα όριά της, επιβάλλεται δημοκρατική ωρίμανση, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να ζητάμε εκλογές και να απαιτήσουμε δημοψήφισμα....

Συζητώντας για την Κεντροαριστερά...

Πριν ξεκινήσει μία συζήτηση για το χώρο της κεντροαριστεράς, το μέλλον πολιτικών κινήσεων που ήδη υπάρχουν και άλλων που κυοφορούνται, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να γίνει μία συζήτηση για το τι θεωρείται κεντροαριστερό και ποιές πολιτικές συμφωνούμε όλοι πως μπορούν να χαρακτηριστούν κεντροαριστερές.

 Κεντροαριστερό και προοδευτικό συνήθως χαρακτηρίζει ένα άτομο που δηλώνει «αριστερό, προοδευτικό ή κεντροαριστερό» αυτό που ταιριάζει με τη δική του λογική, αυτό που φαίνεται δίκαιο στον ίδιο. Ένας διάλογος για το μέλλον ενός μη καλά ορισμένου χώρου στο πολιτικό φάσμα όπως αυτός της κεντροαριστεράς, απαιτεί αρχικά μία minimum συμφωνία περι του τι είναι κεντροαριστερό και προοδευτικό.

Πριν καν ξεκινήσει ο διάλογος θα υπάρξουν χιλιάδες άτομα που θα θελήσουν να αποκλείσουν το ΠΑΣΟΚ από τον διάλογο για την κεντροαριστερά καθώς εφήρμοσε το Μνημόνιο και πολιτικές κατά πολλούς δεξιές ή και νεοφιλελεύθερες, οπότε αρκετοί το αποκλείουν από τη συζήτηση. Για άλλους θα πρέπει να αποκλειστεί ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς υιοθετεί ακραίες απόψεις, δεν είναι και τόσο φιλοευρωπαϊκό κόμμα, είναι καθαρά Αριστερό, άρα πρέπει να θεωρήσουμε οτι δεν ανήκει στον κεντροαριστερό χώρο. Για άλλους θα πρέπει να αποκλειστεί η ΔΗΜΑΡ καθώς έχει μπει σε μία συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ παίρνει αντιλαϊκά μέτρα και ό,τι είναι αντιλαϊκό δεν μπορεί να είναι Αριστερό. Οπότε ήδη από την αρχή της συζήτησης λόγω των χιλιάδων διαφορετικών απόψεων θα προκύψουν αποκλεισμοί. Είναι λοιπόν άτοπο να μιλάμε αναφερόμενοι σε πολιτικούς σχηματισμούς.
Ένας διάλογος για την κεντροαριστερά θα έχει νόημα αν μιλήσουμε για ιδέες και πολιτικές αφήνοντας απʼ έξω πολιτικά κόμματα.

 Δεν ξέρω επίσης αν ο διάλογος ο οποίος πρέπει να γίνει είναι για την κεντροαριστερά και όχι για το κέντρο, έτσι σκέτο. Κεντροαριστερά για κάποιους σημαίνει οτι εκ προοιμίου αποκλείουμε φιλελεύθερες ιδέες και κοιτάμε μονόπαντα προς τον δρόμο του σοσιαλισμού. Πριν γίνει ο οποιοσδήποτε διάλογος λοιπόν πρέπει οι έννοιες να σταματήσουν να είναι συγκεχυμένες. Δεν μπορούμε να ταυτίσουμε την κεντροαριστερά με τον ορθολογισμό, ούτε τον φιλελευθερισμό με τον ορθολογισμό, ούτε τη σοσιαλδημοκρατία με τον ορθολογισμό. Νομίζω οτι αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι να αφήσουμε στην άκρη τα «δεξιά/ αριστερά» και να κάνουμε απλά έναν ορθολογικό διάλογο για έναν χώρο ορθολογικό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καταχρηστικά «σοσιαλφιλελεύθερος». Αυτός είναι ο μόνος χώρος που δεν εκπροσωπείται.

 Με το να βάλουμε μέσα στη συζήτηση το «δεξιά /αριστερά» θα πετύχουμε να μη γίνει ποτέ η σοβαρή αυτή συζήτηση. 

Ήδη νιώθω οτι ακούω: "Είναι αριστερά τα Μνημόνια; Γιατί είναι αριστερό να απολύεις; Ναι αλλά είναι αριστερό να μην υπάρχει καμία αξιολόγηση να είναι όλα «μπάτε σκύλοι αλλέστε» και να κινείται το κράτος με τα βύσματα; Είναι αριστερό να έχεις αστυνομία που να δέρνει; Ναι αλλά είναι αριστερό να ανέχεσαι και να μη καταδικάζεις τη βία; Είναι αριστερό να μειώνεις μισθούς και συντάξεις; Ναι αλλά μήπως είναι αριστερό να μην κάνεις τίποτα και να οδήγησε μαθηματικά προς την καταστροφή; Είναι αριστερό να λες «ευρώ κι ας μην έχω να φάω», ναι αλλά είναι αριστερό να επενδύεις και στην καταστροφή που θα σημάνει η έξοδος από το ευρώ; Είναι αριστερό να μην επιτρέπεται η κατάληψη ή η απεργία; Ναι αλλά είναι αριστερό να απαγορεύεις σε μία επιχείρηση ή σε κάποιον να εργαστεί; Είναι αριστερό να ξεπουλάς ό,τι έχει η χώρα; Μήπως είναι αριστερό να μην πουλάς τίποτα γιατί θεωρείς οτι ο ιδιώτης είναι ένας δαίμονας εκμεταλλευτής; Είναι αριστερό να έχουν οι επιχειρηματίες φοροελαφρύνσεις; Ναι αλλά μήπως είναι αριστερό να δαιμονοποιείς την επιχειρηματικότητα και να βάζεις εμπόδια, διώχνοντας επενδύσεις;"

Έχω στο μυαλό μου πραγματικά μία τεράστια λίστα ρητορικών ερωτημάτων περι του τι είναι αριστερό, αποτέλεσμα της σύγχυσης που υπάρχει. Πλέον το «αριστερά/δεξιά» δεν επαρκεί, ούτε καν ο διαχωρισμός «άκρα αριστερά, αριστερά, κεντροαριστερά, κέντρο, κεντροδεξιά, άκρα δεξιά» διότι το σύστημα δεν είναι ένας ξερός άξονας, είναι καρτεσιανό, υπάρχει η πρόοδος και η συντήρηση, που κάνουν ακόμα πιο δύσκολα τα ιδεολογικά ξεκαθαρίσματα. Συντήρηση και πρόοδος υπάρχουν και στην αριστερά και στη δεξιά.

 Θα πρέπει κάποια στιγμή να μην ποντάρουμε κι εμείς στην ιδεολογική απλούστευση που γεννά παρεξηγήσεις. Κατά την άποψή μου διάλογος που έχει νόημα είναι ο διάλογος για τον προοδευτικό/ ορθολογικό χώρο που εκτείνεται από τα αριστερά ως τα δεξιά. Κι εδώ θα ξεκινήσει η μεγάλη σφαγή. Τι είναι προοδευτικό; Στη λίστα των ρητορικών ερωτημάτων όπου «αριστερό» βάλτε «προοδευτικό» και θα καταλάβετε γιατί η όποια συζήτηση μεταξύ ατόμων που έχουν διαφορετική θεώρηση είναι αδιέξοδη. Ο καθένας αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός και πρόοδος είναι η δική του αλήθεια.

 Ωραίες είναι οι συζητήσεις αλλά οδηγούν συνήθως σε αδιέξοδο γιατί όλες οι πλευρές έχουν τα δίκια τους. Όσο εμείς συζητάμε και σημειώνουμε την υποεκπροσώπηση που υπάρχει σε συγκεκριμένους χώρους του πολιτικού συστήματος, ο χώρος που είναι αυτή τη στιγμή ορφανός στο πολιτικό σύστημα, γεμίζει με μικρές άτολμες προσωποκεντρικές κινήσεις των 1000 ατόμων και υπάρχει ένας απίστευτος κατακερματισμός (αποτέλεσμα των πολλών συζητήσεων).

 Αυτό που πραγματικά χρειάζεται ο χώρος αυτός, είναι ένας «χαρισματικός τρελός» που θα βάλει το κεφάλι του στον ντορβά, θα θυσιάσει σχεδόν τη ζωή του για να φέρει κάτι νέο, με τεράστιες πιθανότητες να μη δικαιωθεί ποτέ. Δυστυχώς δεν γνωρίζω κανένα τέτοιο άτομο και αυτό είναι το πραγματικό δυστύχημα του χώρου αλλά και της χώρας. Δεν λείπουν οι φωνές, δεν λείπει το πλήθος, λείπει αυτός που θα τεθεί επικεφαλής, αυτός που θα συνθέσει, θα εκλογικεύσει, θα εξηγήσει και θα παρασύρει τον κόσμο. Αυτός που δεν θα ποντάρει στο εύκολο, αλλά στο λογικό. Αυτός που θα σταθεί ικανός να βάλει δίπλα του και υπό αυτόν, τα τεράστια "Εγώ" που δεσπόζουν στο χώρο.

Tο κείμενο δημοσιεύτηκε στην Παραπολιτική στα πλαίσια του διαλόγου που ξεκίνησε σε σχέση με την κεντροαριστερά και το μέλλον της.

Όσο εμείς αηδιάζουμε με τη ΧΑ, υπάρχουν άλλοι που εμπνέονται

Μέρες τώρα είχα στο μυαλό μου να γράψω ένα κείμενο για τη Χρυσή Αυγή, τη δράση της και το μέλλον της έτσι όπως το βλέπω εγώ. Όχι οτι δεν έχει χυθεί άπειρο μελάνι για το θέμα, αλλά σχεδόν τίποτα δεν με κάλυπτε. Ελιτίστικες αναλύσεις που επικεντρώνουν κυρίως στο "είναι φασίστες, ο κόσμος πρέπει να ξυπνήσει και να το καταλάβει". Ανήρτησε σήμερα λοιπόν η Παραπολιτική ένα κείμενο με τίτλο "Το πρόβλημα είναι οτι η Χρυσή Αυγή έχει δίκιο" το οποίο έχει ήδη συγκεντρώσει πολλά επικριτικά σχόλια και με το οποίο τυχαίνει να συμφωνώ.
Και συμφωνώ διότι έχω βαρεθεί πραγματικά να διαβάζω για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και τον Χίτλερ... Σίγουρα η ιστορία πρέπει να μας διδάσκει, αλλά δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά να ψάχνουμε να βρούμε ένα ιστορικό κουστουμάκι για να μπορέσουμε να εξηγήσουμε το παρόν και να προβλέψουμε το μέλλον, οι συνθήκες και οι εποχές διαφέρουν. Η δε ιστορία δεν είναι κύκλος, είναι αρμονική συνάρτηση που παρουσιάζει ανά περιόδους ακρότατα.

Αντί λοιπόν να επικεντρώνουμε σε ιστορικά παραδείγματα που πιστεύουμε οτι μπορούν να περιγράψουν τη σύγχρονη πραγματικότητα μπορούμε να μιλήσουμε με γεγονότα που όλοι έχουμε ζήσει. Μπορούμε να μιλήσουμε για τα 37 χρόνια party με ξένα λεφτά, για την κατάληξη του party που ήταν το Μνημόνιο, για τη δαιμονοποίησή του, για τα σενάρια συνωμοσίας που υιοθετήθηκαν από μικρές και μεγάλες πολιτικές παρατάξεις, που γέννησαν τέρατα, για ανεύθυνους καρεκλοκένταυρους πολιτικούς που ρίσκαραν τη σταθερότητα της χώρας για να γίνουν είτε Πρωθυπουργοί είτε Πρόεδροι κομμάτων, για τους αγανακτισμένους της πάνω και της κάτω πλατείας που ενώ συνυπήρχαν τόσο όμορφα πέρυσι το καλοκαίρι, χωρίς να ενδιαφέρονται που οι "κάτω" ζήταγαν άμεση δημοκρατία και οι πάνω πήγαιναν στις συγκεντρώσεις αγανάκτησης με Ελληνικές σημαίες και σημαίες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (!), σε αυτά τα γεγονότα πρέπει να βασιστεί η όποια ανάλυση για την άνοδο της Χρυσής Αυγής κατά την άποψή μου.
Ναι η Αριστερά ήταν η πρώτη που ανέχθηκε τέτοια φαινόμενα, που σφιχταγκαλιάστηκε με τους Χρυσαυγοακραίους πέρυσι στο Σύνταγμα, γιατί δεν τους ενδιέφερε οτι ήταν φασίστες τότε, αλλά οτι κατηγορούσαν το Μνημόνιο και ήθελαν να κάψουν το μπουρδέλο τη Βουλή. Και τα δυο άκρα πάντως δεν μπορούν να έχουν παράπονο, τα σφιχταγκάλιασαν και οι πολίτες.

Οι πρόσφατες δράσεις της Χρυσής Αυγής έχουν πυροδοτήσει νέο κύκλο συζητήσεων. Αλήθεια, τι είχε υποσχεθεί η Χρυσή Αυγή στους ψηφοφόρους της; Φαίνεται σ' εσάς ανακόλουθη; Κάθε άλλο...
Το κόμμα αυτό δεν στόχευε και δεν στοχεύει μόνο στους φασίστες, στοχεύει στους πολίτες που επιθυμούν τάξη και ασφάλεια και που βλέπουν οτι κράτος δεν υπάρχει, βούληση δεν υπάρχει, αστυνομία δεν υπάρχει.
Όταν η Χρυσή Αυγή κάνει μία δράση στους 100 πολίτες οι 50 θα πουν "φασίστες", οι 30 θα κοιτάξουν με αποτροπιασμό αλλά και με ενδιαφέρον παράλληλα σκεπτόμενοι οτι εκεί που δεν υπάρχει κράτος υπάρχει Χρυσή Αυγή και οι 20 μπορεί και να γουστάρουν.

Ελοχεύει ο κίνδυνος η Χρυσή Αυγή να γίνει μόδα. Το καλοκαίρι δεν ξέρω πόσες φορές άκουσα "κάτι παιδιά Χρυσαυγίτες" που στο παρελθόν δεν υπήρχε περίπτωση να το ακούσω. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που δηλώνουν με υπερηφάνεια οτι ανήκουν στον χώρο , που φοράνε t-shirt "Χρυσή Αυγή" που χτυπάνε tattoo σβάστιγγες...

Ναι οι άνθρωποι είναι φασίστες, ναι είναι επικίνδυνοι και όσο παίρνουν αέρα από την αποδοχή διαφόρων πράξεών τους τόσο θα κάνουν περισσότερα. Εδώ έβγαλαν ανακοινώσεις οτι η Νατάσα Μποφίλιου που είχε κάνει κάποιες δηλώσεις ήταν ανεπιθύμητη στον χώρο συναυλίας της και η συναυλία έγινε με αστυνομική προστασία (!).

Αλλά δυστυχώς όσο άλλες πράξεις υποκατάστασης του κράτους από τη Χρυσή Αυγή λαμβάνουν χώρα, τόσο οι πολίτες θα αρχίσουν να δικαιολογούν άλλες ενέργειές της, γιατί "επιτέλους κάποιος βάζει τάξη". Καιρός να βγούμε από αυτή την ελιτίστικη διάθεση του καναπέ του παρελθόντος και να δούμε τι συμβαίνει, πριν η Χρυσή Αυγή γίνει μόδα, γιατί τότε θα είναι πολύ αργά... Τότε θα ξυπνησουμε ξαφνικά και θα δούμε οτι νέα παιδιά, εντάσσονται σε αυτό που ορισμένοι αρέσκονται να αποκαλούν "συμμορία" νομίζοντας οτι κάνουν κάτι για τη χώρα.

Με βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις που διαβάζουν 500 άτομα, με δηλώσεις πολιτικών που στα μάτια του κόσμου είναι αναξιόπιστοι, με το να μιλούν "για τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής" την ώρα που η ΧΑ κάνει με τον τρόπο της τη δουλειά του κράτους, δεν θα πετύχουν τίποτα.
Αν η αστυνομία έκανε τη δουλειά της, αν υπήρχαν μηχανισμοί, αν αντιμετωπιζόταν αποτελεσματικά η λαθρομετανάστευση η Χρυσή Αυγή δεν θα υπήρχε.

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής που στις δημοσκοπήσεις λέγεται οτι έχει αγγίξει διψήφιο ποσοστό μπορεί να εξηγηθεί με ένα απλό τοπικό παράδειγμα. Κέντρο Αθήνας, Άγιος Παντελεήμονας, η Χρυσή Αυγή στις δημοτικές εκλογές παίρνει μία έδρα στο δημοτικό συμβούλιο. Γιατί; Γιατί η περιοχή είχε προβλήματα, όλοι κώφευαν, την είχαν παρατήσει στο έλεος του Θεού, η Αριστερά έκανε οτι δεν υπήρχε πρόβλημα μετανάστευσης, προσπαθούσε να εξηγήσει σε αγανακτισμένους κατοίκους με ψυχραιμία πώς έχουν τα πράγματα με τους μετανάστες, αλλά οι κάτοικοι γνώριζαν, το ζούσαν κάθε μέρα, όχι όπως τα κλιμάκια κομμάτων της Αριστεράς, ή χομπίστες σχολιαστές που πήγαιναν μία μέρα έβλεπαν την κατάσταση και έβγαζαν τα συμπεράσματά τους. Και στις δημοτικές εκλογές ήρθε η πρώτη πτώση από τα σύννεφα. Οι κάτοικοι της περιοχής ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή "γιατί μόνο αυτή ενδιαφέρονταν για τα προβλήματά τους κι έκανε κάτι".
Είναι προφανές για όποιον θέλει να καταλάβει, όσο δεν υπάρχει κράτος και η Χρυσή Αυγή το υποκαθιστά, τόσο θα ανεβαίνει από πολίτες οι οποίοι ούτε φασίστες είναι, ούτε ηλίθιοι, απλά βλέπουν οτι ένα κόμμα, φασιστικό; ναι φασιστικό, κάνει κάτι για το πρόβλημά τους.

Δεν έγινα ξαφνικά φαν της Χρυσής Αυγής, προφανώς και με αηδιάζει η δράση της, η πρακτική του "βρήκαμε κενό ας το εκμεταλλευτούμε", αλλά νομίζω πως έχει έρθει η ώρα να συζητήσουμε σε άλλη βάση για το θέμα "Χρυσή Αυγή". Μη ξεχνάτε οτι μετά το περιστατικό με τη Λιάνα Κανέλλη και τον αποκλεισμό του κόμματος από τα κανάλια, έλεγαν κάποιοι οτι τώρα ο κόσμος θα καταλάβει τι εστί ΧΑ και θα ξεφουσκώσει... Δεν ξέρω αν έχουν πέσει από το συννεφάκι τους ακόμη... Όσο εμείς αηδιάζουμε, υπάρχουν άλλοι που εμπνέονται.

Η συζήτηση για το εάν η Χρυσή Αυγή είναι παράνομη εγκληματική οργάνωση ή όχι δυστυχώς είναι άκαιρη. Όταν πια είναι ένα κόμμα με διψήφια ποσοστά, εάν προσπαθήσει ο οποιοσδήποτε να την αντιμετωπίσει έτσι, τότε είναι σχεδόν βέβαιο οτι τα ποσοστά της θα εκτοξευθούν και άλλο και θα βρει άλλους τρόπους να εκφραστεί....

Η λύση είναι μία: Κράτος που να λειτουργεί.

Σαμαράς: "Ουδείς αναμάρτητος" και ξεμπέρδεψε...

Σε ερώτηση Γερμανού δημοσιογράφου σχετικά με το αντιμνημονιακό λάβαρο που είχε σηκώσει τα δυο χρόνια που αντιπολιτευόταν τον Γιώργο Παπανδρέου, ο Πρωθυπουργός μας, Αντώνης Σαμαράς, απάντησε με το αποστομωτικό: "ουδείς αναμάρτητος".

Είναι αυτό που λέμε "σκληρή αυτοκριτική" που συνοδεύεται πάντα βέβαια με ανάληψη του μεριδίου της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα. Βέβαια κανείς, ποτέ, νομίζω δεν κατάλαβε σε αυτή τη χώρα τι πρακτικά σημαίνει "αναλαμβάνω το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί", κούφια λόγια....
Φαντάζομαι πως ο Γερμανός δημοσιογράφος αισθάνθηκε οτι απέσπασε μία πολύ σημαντική δήλωση μεταμέλειας του Έλληνα Πρωθυπουργού, ίσως σε μία άλλη χώρα που δεν είναι συνηθισμένη στα mea culpa να συζητιόταν για πολύ καιρό η δήλωση αυτή, στη χώρα των λωτοφάγων όμως όσο εύκολα διαγράφεται και ξεχνιέται μία διετία "όχι σε όλα", μία καταστροφική εξαετία με ρουσφέτια και κουμπάρους, μία καταστροφική 30ετία παροχών που όμως τότε "τρώγαμε ψωμάκι" (με δανεικά πάντα), τόσο εύκολα ξεχνιέται ένα ένοχο παρελθόν και περνάει στο ντούκου μία "δήλωση μεταμέλειας".

Δεν έπεσε κανείς από τα σύννεφα, όλοι γνωρίζαμε οτι ο Σαμαράς έκανε αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση δυναμιτίζοντας έτσι την κοινωνική συνοχή, υιοθέτησε παραληρηματικό/ουτοπικό/πολωτικό λόγο, υποσχέθηκε τα πάντα, παρουσίασε τα κλασικά αριστουργήματα "Ζάππειο 1 & 2" και στο τέλος αναγκάστηκε σε εξευτελιστικές για οποιονδήποτε πολιτικό, κωλοτούμπες. Φυσικά όπως δεν παραδέχεται οτι τα γύρισε σε όλους τους τομείς έτσι θα επιχειρήσει να επικοινωνήσει και το "ουδείς αναμάρτητος" το οποίο είναι προφανώς ομολογία ενοχής.

Τι θα πει ουδείς αναμάρτητος; Πόσο μεγάλη είναι η αμαρτία του Σαμαρά; Αρκεί μία έμμεση παραδοχή της και ξεμπέρδεψε; Τι κάνει για να ξεχαστεί η "αμαρτία" του και απέναντι σε ποιούς αμάρτησε;
Με τον Γερμανό δημοσιογράφο μπορεί να ξεμπέρδεψε με δυο λέξεις αλλά με τους πολίτες της χώρας δεν έχει ξεμπερδέψει. Είναι υπόλογος απέναντι σε όλους, απέναντι σε όσους στήριζαν το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής όσο αυτός και τα στελέχη του έκαναν ψηφοθηρικό αντιμνημονιακό πάρτυ, σε όσους επικαλούνταν την κοινή λογική κόντρα στον παραλογισμό που υιοθέτησε ο ίδιος για να καταφέρει να γίνει Πρωθυπουργός και φυσικά απέναντι στους υποστηρικτές του οι οποίοι τον πίστεψαν και έμειναν ξεκρέμαστοι. Κινδύνεψε να χάσει μία Πρωθυπουργία- σιγουράκι, μπαρούτιασε τη χώρα, λίγο πριν τις εκλογές σε έναν διαγκωνισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ πάλι έταζε, χάρισε τη ρητορική του σε κόμματα-εκτρώματα μόλις χρειάστηκε να σοβαρευτεί και άρχισε να φυλλορροεί και το μόνο που έχει να πει σε σχέση με το θέμα είναι "ουδείς αναμάρτητος".

Ο Σαμαράς κανονικά έπρεπε αυτή τη στιγμή να απολογείται που δεν ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο, που δεν συναίνεσε όταν του ζητήθηκε ενώ γνώριζε οτι η κατάσταση ήταν τραγική και βρήκε ευκαιρία να ροκανίσει πιο γρήγορα τον Παπανδρέου. Έπρεπε να απολογείται που πόνταρε στην κατάρρευση της χώρας στο εσωτερικό και έξω (στο ΕΛΚ) έλεγε οτι "πλησιάζουν εκλογές" όταν του τραβούσαν το αυτί οι ομοϊδεάτες του. Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας έπρεπε και αυτά να απολογούνται που ακολούθησαν την παρανοϊκή λογική του αρχηγού τους και όπλισαν με επιχειρήματα την φαρέτρα ακραίων πραγματικά αντιμνημονιακών δυνάμεων. Κανείς δεν ξέρει που θα βρισκόταν σήμερα η χώρα αν είχε επιτευχθεί συναίνεση από το πρώτο Μνημόνιο και αν είχαμε κυβέρνηση συνεργασίας από τότε.... Είπαμε όμως "ουδείς αναμάρτητος" και δε βαριέσαι, ό,τι είπαμε νερό κι αλάτι, περασμένα ξεχασμένα, water under the bridge, έτσι είναι η πολιτική μωρέ...
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν αυτά συμβαίνουν και σε άλλες χώρες που θεωρούνται πολιτισμένες, αν δηλαδή οι πολίτες τους είναι τόσο ανεκτικοί στην κοροϊδία ή αν ξεγράφουν όσους αποδεικνύονται καιροσκόποι και αναξιόπιστοι με τη μία χωρίς να τους δώσουν δεύτερη και τρίτη ευκαιρία. Θέλω όμως να πιστεύω οτι δεν συμβαίνουν και είναι θέμα χρόνου να κοπεί και στη χώρα μας η τόση ανεκτικότητα στους... "μη αναμάρτητους".

Ο καθένας βέβαια δικαιούται μία δεύτερη ευκαιρία, η ομολογία ενοχής που συντελέστηκε με το "ουδείς αναμάρτητος" θα έπρεπε να συνοδεύεται από φρενήρη δουλειά σε όλους τους τομείς, θα έπρεπε λοιπόν ο Σαμαράς και μόνο από τύψεις, να γίνει ένας άτεγκτος, πεισμωμένος Πρωθυπουργός που θα καρατομεί Υπουργούς και στελέχη για ψύλλου πήδημα, που θα κάνει ό,τι δεν τόλμησε να κάνει ο Παπανδρέου, που θα συγκρουστεί με τους πάντες και τα πάντα. Αν δεν τα καταφέρει ούτε ο Σαμαράς τέρμα η όποια ομαλότητα για τη χώρα...

Είναι δεδομένο οτι το θετικό αποτέλεσμα και η αλλαγή στάσης στην κοινωνία, δε θα έρθει με το φιλτράρισμα των πληροφοριών που δίνουν τα Μέσα και με προβολή στρεβλής εικόνας της κατάστασης, επιτέλους πρέπει οι πολίτες να γίνουν κοινωνοί της πραγματικής κατάστασης, καλό θα ήταν στην κυβέρνηση να μάθουν επιτέλους από τα λάθη του ΓΑΠ και να μην αφήνουν αναπάντητα τα "επαναδιαπραγμάτευση δεν γίνεται" και τις αντιμνημονιακές τσιρίδες την ώρα που κάθε συμφωνία σημαίνει ουσιαστικά και διαπραγμάτευση, άσχετα από το ποιόν ευνοεί η τελική έκβαση...

Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι βέβαιη οτι η τελευταία ευκαιρία υπάρχει ακόμη, θα μάθουμε μόλις τελειώσουν τα μπάνια του λαού και ξεκινήσει η επανάσταση...

Ελπίζω όλοι όσοι επικαλούνται οι φαν του Σαμαρά πχ ο Θεός της Ελλάδος, η Παναγία, ο καλός Χριστούλης, ο Άγιος Ονούφριος και η Παναγία της Γουαδελούπης, να βάλουν το χέρι τους.... 

Η λύση στο νέο αδιέξοδο στο οποίο οδηγούμαστε θα έρθει μόνο με ομαδική συνειδητοποίηση της κατάστασης και με πλήρη επεξήγηση του πως έχουν τα πράγματα, αλλιώς τα άκρα θα κάνουν παρτυ για πολύ καιρό... Προσωπικά ετοιμάζομαι για δημοψήφισμα... Αν είναι να καταφύγουμε σε αυτή τη λύση όμως πρέπει να γνωρίζουμε ΟΛΑ τα δεδομένα.
"Αν δεν μπορεις να αποφυγεις ένα δημοψήφισμα, τουλάχιστον καν' το σωστά"

Περιμένοντας τη χρεοκοπία vol2.

Διάβαζα ένα κείμενο που είχα γράψει σχεδόν ένα χρόνο πριν με τίτλο «Περιμένοντας τη χρεοκοπία» και όμως ένα χρόνο μετά, ενώ έχουν μεσολαβήσει 2 εκλογικές αναμετρήσεις, 4 διαφορετικές κυβερνήσεις και 4 διαφορετικοί Πρωθυπουργοί, η κατάσταση φαίνεται να χειροτερεύει (θα ήθελα να γράψω "παραμένει στάσιμη" αλλά θα ήταν μία παρατήρηση εκτός τόπου και χρόνου).

Ας δούμε λοιπόν τι έχει αλλάξει. Πλην του PSI δεν έχει συμβεί άλλο κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονός που να σχετίζεται με το δημοσιονομικό μας πρόβλημα. Σε επίπεδο κοινωνίας έχουμε την υγιή κατά κάποιους αντίδραση των πολιτών που αποφάσισαν να ενισχύσουν την άκρα δεξιά και την άκρα κατά κάποιους αριστερά (κάποιοι άλλοι μιλούν για κεντροαριστερό Σύριζα λόγω της σωρείας πασοκικών μεταγραφών).

Τίποτε από όσα συζητάμε 3 χρόνια τώρα και λέμε κάθε φορά "είναι η τελευταία μας ευκαιρία" δεν έχει συμβεί. Αποκρατικοποιήσεις; Δεν προλαβαίνουμε να μετράμε, κοντεύει να παραιτηθεί το μισό συμβούλιο. Περιορισμός του δημοσίου τομέα; Ακόμα συζητάμε αν πρέπει να γίνει έστω και μία απόλυση στο δημόσιο και δε μιλάμε για τυφλές απολύσεις, αλλά σε πρώτη φάση για αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.

Εν ολίγοις ένα χρόνο μετά κι ενώ έχουν έρθει τα πάνω κάτω στην κοινωνία, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Έχω πάψει να πιστεύω οτι η αδράνεια οφείλεται στην ανικανότητα των πολιτικών μας. Πλέον πιστεύω ακράδαντα οτι μιλάμε για αναποφασιστηκότητα μπροστά στον φόβο για το "μετά" που έρχεται. Κανείς δεν θέλει να βάψει τα χέρια του με αίμα εφόσον βλέπει οτι πλέον έχουμε μπει σε one way road προς τη χρεοκοπία, οπότε έχουν επιλέξει να τα φορτώσουν όλα στο παρελθόν, να μην κάνουν την ύστατη τεράστια προσπάθεια που απαιτείται μπας και τη γλιτώσουμε και περιμένουν στωικά το τέλος.
Προτιμούν να μην το παλέψουν και να την βγάλουν καθαρή, ρίχνοντάς τα στο παρελθόν παρά να χαρακτηριστούν συνυπεύθυνοι για την εξαθλίωση που ούτως ή άλλως θα έρθει.
Εντός ή εκτός ευρώ αυτό που μας περιμένει είναι εφιαλτικό, το θέμα κατ' εμέ ήταν να καταφέρουμε να διατηρηθούμε σε μία συμμαχία διεκδικώντας τουλάχιστον αυτό που χρόνια τώρα λέμε, να αναγνωρίσει δηλαδή η Ευρώπη τα σύνορά μας ως σύνορά της και να επέλθει πλήρης ενοποίηση όχι μόνο νομισματική, έστω κι αν μιλάμε για Ευρώπη δυο ταχυτήτων, κάτι το οποίο μπορεί να ήταν και προσωρινό.

Αυτή βέβαια είναι η δική μου άποψη, μία απομονομένη Ελλάδα, εκτός Ευρωζώνης, που θα έχει χάσει τις μισές της συμμαχίες, με εξαθλιωμένους κατοίκους που θα βγουν στους δρόμους, με φουντωμένα τα άκρα, τη φοβάμαι...

Αυτό που έρχεται το επέλεξαν πολιτικοί και πολίτες, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Θα συνεχίσω να επιμένω οτι το πρώτο Μνημόνιο ήταν μία ευκαιρία, η τελευταία μας, σπαταλήθηκε, η ύστατη εθνική προσπάθεια που θα μπορούσε να είχε γίνει όλον αυτό τον καιρό δεν έγινε ποτέ ή όποτε έγινε μία προσπάθεια, υπονομεύτηκε γιατί προείχε το μικροπολιτικό συμφέρον ατόμων που τελικά ήταν πολύ λίγοι για να καταφέρουν το οτιδήποτε. Τους ενδιέφερε απλά η θέση του καπετάνιου σε ένα βυθιζόμενο πλοίο...

Ελπίζω να γλιτώσουμε τα χειρότερα...

Από το ΠΑΣΟΚ του 44% στο ΠΑΣΟΚ του 13%

Όσα έγιναν τα τελευταία 3 χρόνια στη χώρα θα αποτελέσουν σίγουρα αντικείμενο μελέτης για διαφόρους κλάδους στο μέλλον. Πέραν του οικονομικού πειράματος που συνεχίζει να συντελείται, οι πολιτικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν, οι εντυπωσιακές αλλαγές ποσοστών κομμάτων και οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτές θα μελετώνται για χρόνια.

Το post αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τίτλο "Από τη ΝΔ του 33%, στη ΝΔ του 18%, στους ΑΝΕΞ.ΕΛ. του 10% και στη Χρυσή Αυγή του 6%" ή "Από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4,5% στον ΣΥΡΙΖΑ του 16% και στη ΔΗΜΑΡ του 6%". Οι αναλύσεις που σχετίζονται με τις αλλαγές στις 3 αυτές ιδεολογικές περιοχές έχουν η κάθε μία το δικό της ξεχωριστό ενδιαφέρον. 

Επειδή όμως καθείς εφ'ω ετάχθη νομίζω οτι υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι από εμένα να επιχειρήσουν μία πρώιμη ανάλυση ή σωστότερα καταγραφή γεγονότων που οδήγησαν στις θεαματικές αλλαγές στο στρατόπεδο της κεντροδεξιάς και της Αριστεράς. 

4 Οκτωβρίου 2009 και το ΠΑΣΟΚ πετυχαίνει μία θεαματική νίκη, η διαφορά με τη Νέα Δημοκρατία ήταν της τάξεως των 10 μονάδων. Σε εκλογές οδηγηθήκαμε με την αστεία δικαιολογία οτι το ΠΑΣΟΚ εκβίαζε πως θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές με αφορμή την Προεδρική εκλογή. Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε ήταν η καλύτερη εκ των 3 κυβερνήσεων που σχημάτισε ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν του συγχωρήθηκε ποτέ οτι αξιοποίησε άτομα όπως η Τίνα Μπιρμπίλη, η Κατερίνα Μπατζελή, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Γιάννης Ραγκούσης, η Λούκα Κατσέλη και ο Παύλος Γερουλάνος.

Η χαρά κράτησε λίγο καθώς τις προεκλογικές υποσχέσεις και το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών ήρθε να επηρεάσει η αποκάλυψη του πραγματικού ελλείμματος, η κρίση δανεισμού και η εκτόξευση των spread. Θεωρήθηκε από ορισμένους οτι δηλώσεις όπως αυτά περι Τιτανικού και περι πιστολιού πάνω στο τραπέζι ήταν ύποπτα στημένες και εκτόξευαν τα spread, έχει ήδη καταπέσει αυτός ο ισχυρισμός καθώς ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει αναφερθεί αναλυτικά στην πορεία των spread σαν συνάρτηση των δηλώσεων.

Το κλείσιμο των αγορών, έκανε επιτακτική ανάγκη την αναζήτηση πηγών δανειοδότησης, στήθηκε λοιπόν εκ του μηδενός ένας μηχανισμός με τη συμμετοχή ΕΚΤ, ΕΕ και ΔΝΤ. Από διάφορα άλλα κόμματα είχαν προκριθεί και άλλες λύσεις όπως δάνειο από τους ομόδοξους ή από την Κίνα, σε κάθε περίπτωση όχι από τους δαίμονες του ΔΝΤ. Και κάπως έτσι ήρθε το Μνημόνιο στις ζωές μας. Μετά από 35 χρόνια Μεταπολίτευσης και παροχών με ελάχιστα εξυγιαντικά διαλείμματα, ήρθαν οι ξένοι να μας δείξουν τον τρόπο επίτευξης πλεονασμάτων καθώς δεν ήμασταν σε θέση να το κάνουμε μόνοι μας, όπως άλλες χώρες πχ Ισπανία. Εδώ χρειαζόμαστε το επιχείρημα του έξωθεν μπαμπούλα για να προχωρήσει το οτιδήποτε... 

Και ύστερα ήρθε ο πρώτος ανασχηματισμός που κυοφορούνταν κανένα τρίμηνο. Κάθε μέρα  τα κανάλια είχαν πληροφορίες για ανασχηματισμό, κάθε μέρα διαψεύδονταν. Κυρίαρχες σκοτούρες ήταν η Μπιρμπίλη, η Μπατζελή (για ανεξήγητο λόγο) και η Λούκα Κατσέλη. Οι δυο πρώτες αποχώρησαν η τρίτη μετακινήθηκε... Ύστερα ήρθαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές όπου η ΝΔ επιχείρησε για πρώτη φορά να πολώσει βάσει του διλήμματος "Μνημόνιο/ Αντιμνημόνιο" ευτελίζοντας έτσι το νόημα των αυτοδιοικητικών εκλογών και της βγήκε σε κακό καθώς το ... "σκορ" στις περιφέρειες ήταν 8-5.

Ακολούθησε μία περίοδος μη εφαρμογής των όρων του Μνημονίου, ανοίγματος-κλεισίματος των κλειστών επαγγελμάτων όπως του γομωτή- πυροδοτη, ελαστικών ερμηνειών των όρων, οπισθοχώρησης μπροστά σε συνδικαλιστικές αντιδράσεις και διεκδικήσεις, παγώματος των πάντων και εφαρμογής μόνο των όρων που είχαν να κάνουν με περικοπές, κάτι που είχε παρ' όλα αυτά σαν αποτέλεσμα πρωτοφανή μείωση του ελλείμματος. Κάθε διαρθρωτική προσπάθεια σαμποτάρονταν και εκ των έσω και κάπως έτσι φτάσαμε στο περσινό καλοκαίρι, λίγο πριν το Μεσοπρόθεσμο ( η πρώτη φορά που ουσιαστικά η τρόικα έδειξε τα δόντια της, μετά την απραξία ενός χρόνου από μεριάς μας) και μετά το ναυάγιο της προσπάθειας Παπανδρέου για εξασφάλιση συνεννόησης, καθώς προείχε η Πρωθυπουργία Σαμαρά, φτάσαμε στον καταστροφικό ανασχηματισμό του περσινού Ιουλίου, τότε που το δαχτυλίδι δόθηκε επισήμως στον Ευάγγελο Βενιζέλο, τότε που οι "κηπουροί" υποβαθμίστηκαν, που το παιχνίδι έφυγε από τα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου. 

Και ύστερα ήρθε το Μεσοπρόθεσμο, η ηρωική εκδίωξη της τρόικας, η προσωπική διαφορά των Ρέππα-Βενιζέλου, το χαράτσι της ΔΕΗ για να μπαλωθούν τρύπες, το πολυνομοσχέδιο, τα τελεσίγραφα, η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και το δημοψήφισμα. Σε αυτό το χρονικό σημείο βάσει των δημοσκοπήσεων το ΠΑΣΟΚ ήταν κάπου στο 15-19%. Φυσικά το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης και η βεβαιότητα πολλών στελεχών οτι ανάμεσά τους υπήρχε ο τεράστιος ηγέτης που το 2007 είχε αδικηθεί από την κοινωνία, οδήγησε σε εξελίξεις που είχαν σαν αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης, την πλήρη αποσταθεροποίηση της χώρας, τον διορισμό Πρωθυπουργού, την αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, τις πρόωρες εκλογές....

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχει η μελέτη της περιόδου από τον Ιούνιο του 2011 και μετά και οι εσωκομματικές και κοινωνικές εξελίξεις που είχαν σαν αποτέλεσμα τη σημερινή αποτύπωση. 

Το ακόρεστο πάθος ορισμένων για εξουσία, η βεβαιότητα οτι σίγουρα θα τα πήγαιναν καλύτερα, που βασιζόταν στην αίσθηση οτι καλύτερος ρήτορας σημαίνει και ικανότερος στη διαχείριση και στην επιλογή στελεχών πολιτικός (ή τέλος πάντων υπήρχε βεβαιότητα οτι αυτό πιστεύει η κοινωνία) και η επιθυμία τους "να καθαρίσουν τό παιχνίδι όταν έκαιγε η μπάλα", επιβάλλοντας τους δικούς τους ανελαστικούς όρους είχε σαν αποτέλεσμα το σημερινό 13% και θα έχει σαν αποτέλεσμα την περαιτέρω συρρίκνωση του ποσοστού στις επερχόμενες εκλογές.

Είμαι μεταξύ των ανθρώπων που πιστεύουν οτι με τον Γιώργο Παπανδρέου ή με κάποιον μεταρρυθμιστή στην ηγεσία του το Πασοκ θα πήγαινε καλύτερα. Ίσως να το πιστεύω γιατί τότε θα το ψήφιζα κι εγώ. Το είχα επισημάνει όταν είχε διαφανεί οτι από πλευράς Βενιζέλου υπήρχαν μεθοδεύσεις για να μην υπάρχει άλλη υποψηφιότητα, οτι το κλείσιμο του κόμματος και η μία και μοναδική επιλογή θα απομάκρυνε την κοινωνία στην οποία δεν δόθηκε καμία άλλη εναλλακτική και βρέθηκε προ τετελεσμένου γεγονότος. Ένα από τα μεγάλα σφάλματα της ομάδας Βενιζέλου ήταν αυτό, πολύ απλά γιατί όλοι γνώριζαν πως μέχρι και κάποιος τυχάρπαστος περαστικός να έβαζε υποψηφιότητα θα κέρδιζε τον Βενιζέλο, καθώς δεν χαίρει ιδιαίτερης συμπάθειας από τη βάση. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όμως, πίστευαν οτι μία ηγεσία που θα ήταν αντιπαθής στο κόσμο, δεν θα αποτελούσε εμπόδιο για κάποιον στο να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ.

Το τεράστιο σφάλμα όμως ήταν άλλο, είχε να κάνει με την αστεία προεκλογική τακτική της συγγνώμης που υιοθετήθηκε. Όχι επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν έπρεπε να απολογηθεί, προφανώς για να έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο κάτι δεν πήγε καλά στη διαχείριση, έφταιγε το Μνημόνιο και η συνταγή αλλά και όσοι δεν το εφήρμοσαν. 

Συγγνώμη προφανώς θα έπρεπε να ζητηθεί για όσα μπλοκαρίστηκαν, για όσες διατάξεις πάρθηκαν πίσω, για όσες τροπολογίες περνούσαν από το παράθυρο, για τη μη εφαρμογή ψηφισμένων νόμων, για τις υποχωρήσεις καθώς έτσι επίτασσε η ψυχή του ΠΑΣΟΚ, για την μη επεξήγηση των πραγματικών συνθηκών, για το party που επετρεψαν να γίνει από τα άκρα καθώς δεν τολμούσαν να εξηγήσουν έχοντας παραδοθεί στις ενοχές τους, τι ακριβώς οδήγησε στο Μνημόνιο και τι πραγματικά είναι, επιτρέποντας σε υστερικές ομάδες που επένδυσαν στη συνομωσιολογία να χτίσουν κόμματα ολόκληρα.

Τι έκανε το ΠΑΣΟΚ σε αυτή αλλά και στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο για να ξεχωρίσει από τη ΝΔ, τον ΣΫΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ; Υπερασπίστηκε την κυβερνητική του θητεία; Κάθε άλλο, ζήτησε συγγνώμη. Γιατί λοιπόν κάποιος να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, όταν βλέπει οτι δεν μπαίνει καν στον κοπο να υποστηρίξει τα πεπραγμένα του, όταν η επιχειρηματολογία του είναι ίδια με των άλλων κομμάτων, όταν έχει υιοθετηθεί μία τακτική που λέει οτι από τον Ιούλιο και μετά όταν ανέλαβε το Υπ.Οικ. ο Βενιζέλος τα πράγματα πήγαν καλύτερα; Όταν δεν τολμούν να αναφέρουν καν το όνομα του ΓΑΠ, ενώ ο Βενιζέλος αναφέρεται σε αυτόν ως "υποψήφιος στις λίστες του ΠΑΣΟΚ στην Αχαΐα"; Αντί να απολογηθεί το ΠΑΣΟΚ για το κυβερνητικό του παρελθόν πριν το 2009, απολογείται για την προσπάθεια που έγινε να μαζευτούν τα δημοσιονομικά, αντί να εξηγήσει τι είναι το Μνημόνιο, να υποστηρίξει οτι έγιναν διαπραγματεύσεις που πραγματικά πιστεύω οτι έγιναν, προσπαθεί να υιοθετήσει μία "τραβεστί" τακτική για να δικαιολογήσει την αλλαγή ηγεσίας που έγινε. Γιατί αν όλα ήταν καλώς καμωμένα και απλώς υπήρξαν καθυστερήσεις, γιατί άλλαξε ηγεσία κακείν κακώς, γιατί αποσταθεροποιήθηκε πολιτικά η χώρα και αν δεν ήταν καλώς καμωμένα, γιατί να το ξαναψηφίσει κάποιος, την ώρα που το μόνο που άλλαξε είναι ηγεσία, χωρίς να γίνει διάλογος για την προσανατολισμό και την ιδεολογία του κόμματος;

Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου έχει εγκλωβιστεί λοιπόν και δεν είναι σε θέση να καρπωθεί την οποιαδήποτε "δικαίωση" προκύψει. Σκεφτόμουν τις προηγούμενες μέρες όταν μαθεύτηκε οτι η Μέρκελ μίλησε για δημοψήφισμα στον Παπούλια και όταν μαθεύτηκε οτι και ο Σόιμπλε αναφέρθηκε σε αυτό, πως αν ο ΓΑΠ ήταν επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να το αξιοποιήσει προς όφελός του. Η ομάδα Βενιζέλου όμως έκανε οτι δεν άκουσε, σχεδόν ενοχικά αρνήθηκε να ασχοληθεί και λογικό αν σκεφτεί κανείς οτι με αφορμή αυτό έριξαν τον ΓΑΠ και αποσταθεροποίησαν τη χώρα. Δεν είναι σε θέση να καρπωθούν τίποτα, να μιλήσουν για δικαίωση σε σχέση με το οτιδήποτε, επέλεξαν μία προεκλογική τακτική που ως μόνο στόχο είχε να δικαιολογήσει την αλλαγή ηγεσίας, που δεν τους διαφοροποιεί σε τίποτα από τα άλλα κόμματα, που τους κάνει ουρά του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, απλούς παρατηρητές και όχι διαμορφωτές των εξελίξεων, έχουν περιθωριοποιήσει όλα τα στελέχη που έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα προηγούμενα χρόνια και απλά ακολουθούν τον Βενιζέλο.

Η σιωπή κορυφαίων στελεχών και η διακριτική ανοχή στην απαράδεκτη προεκλογική τακτική Βενιζέλου, δείχνει οτι σκοπεύουν να κινηθούν μετά τις εκλογές και δεν θα μείνουν σιωπηλοί, είτε μέσα είτε έξω από το ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος βιάστηκε και παρ' οτι κατάφερε να πάρει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν θα καταφέρει να το χαρεί. Αν ο Βενιζέλος σκοπεύει να ανακοινώσει νέα δομή στο κόμμα την ημέρα των εκλογών, δείχνει το άγχος του για τις κινήσεις που σίγουρα θα γίνουν.
Όλα αυτά φυσικά θα είχαν αποφευχθεί αν περίμενε να γίνουν εκλογές, αν δεν έριχναν τον ΓΑΠ... Σίγουρα το ΠΑΣΟΚ δεν θα έβγαινε πρώτο κόμμα και όλα θα κυλούσαν ομαλά στην αλλαγή ηγεσίας... Τι φοβήθηκαν; Ενδεχόμενη δικαίωση του Γιώργου Παπανδρέου ή μη συντριπτική ήττα του κόντρα στις προβλέψεις, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Βέβαια το "επίσημο επιχείρημα" είναι πως φοβήθηκαν τεράστια ήττα. Φυσικά δεν συνυπολόγισαν οτι μεγάλο μέρος ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, δεν θα μπορούσε να νομιμοποιήσει τα όσα έγιναν στο κόμμα από το καλοκαίρι και μετά και την σχεδόν πραξικοπηματική κατάληψη της ηγεσίας από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Οι ερμηνείες του κόσμου δεν είναι κατ' ανάγκη οι ερμηνείες που προσπαθούν να εγκαταστήσουν στον εγκέφαλό του ΜΜΕ και κομματικά επιτελεία...

Το χαμηλό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ και το γεγονός οτι ηγείται αυτού ο πολιτικά λίγος Ευάγγελος Βενιζέλος, θα επιτρέψει να δρομολογηθούν εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς. Ελπίζω και εύχομαι σύντομα να δούμε πολλά.

ΥΓ: Η εικόνα είναι από το newsit

Αίμα, τιμή, Χρυσοί Ναζί

Τελικά εκεί που ελπίζεις οτι δεν υπάρχει πιο κάτω, πάντα κάτι γίνεται για να σε διαψεύσει. Λίγο πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, άρχισε να διαφαίνεται οτι η Χρυσή Αυγή θα έμπαινε στη Βουλή μ' ένα ποσοστό κοντά στο 3%, το μεγαλύτερο ποσοστό που της έδιναν έφτανε το 5%. Τότε είχα πιστέψει οτι ήταν απλά ένα "κόλπο συσπείρωσης", για να ξυπνήσουν τα αντανακλαστικά της κοινωνίας υπό τον φόβο εισόδου νεοναζιστικού κόμματος στη Βουλή και να μην απέχουν οι πολίτες. Τελικά το ποσοστά ήταν μεγαλύτερο από αυτό που έδιναν οι δημοσκοπήσεις.
Μόλις εξελέγη λοιπόν η Χρυσή Αυγή άρχισε να ξετυλίγει το ... ζηλευτό της πρόγραμμα και να μας γνωρίζει τα αξιόλογα στελέχη της. Πογκρόμ εναντίον μεταναστών, προσφορά ... "κοινωνικού έργου", υποκατάσταση της αστυνομίας (η Χρυσή Αυγή είναι πάντα εκεί προσπαθώντας να τσιμπήσει ψήφους όταν η αστυνομία πίνει το φραπεδάκι της)...

Σίγουρα υπάρχουν πολίτες που δεν ήξεραν τι ψήφιζαν, τους αρκούσαν τα "να ξεβρωμίσει ο τόπος", "όχι στο Μνημόνιο", δεν μπορούσαν δε να φανταστούν τι ακριβώς θα πει "νεοναζιστικό μόρφωμα". Η Χρυσή Αυγή όμως δεν στοχεύει σε αυτούς. Δεν τους ενδιαφέρει ο "ό,τι να ναι" νέος που ψήφισε Χρυσή Αυγή για μαγκιά, που παραπλανήθηκε. Νομίζω οτι τους ενδιαφέρει η δημιουργία σταθερού ακροατηρίου στον χώρο της ακροδεξιάς και αυτό επιδιώκουν με τα όσα κάνουν.
Δεν είναι οτι ξαφνικά αποκαλύφθηκαν και "την πατάνε" με τις πρακτικές που ακολουθούν, οι περισσότεροι μπορεί να φρίττουμε με τα όσα έχουν συμβεί μετά τις εκλογές, με τα "εγέρθητω", με τα πογκρόμ, με το ξύλο στη Λιάνα Κανέλλη και το νερό στη Ρένα Δούρου, με τα σόου Κασιδιάρη στο Mega απέναντι στον Καψή, αλλά ένα μέρος του κόσμου γουστάρει. Ένα μέρος του κόσμου σιχαίνεται τα "παλιοκομμούνια", θέλει "ησυχία, τάξη, πειθαρχία και ασφάλεια", θέλει να εξαφανιστούν δια μαγείας οι μετανάστες χωρίς να τους ενδιαφέρει το πώς. Σε αυτούς στοχεύει η Χρυσή Αυγή και με αυτές της τις δράσεις, αυτούς τους ψηφοφόρους δεν τους χάνει, θα μάθουμε πόσοι είναι μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.

Πολλούς θα μπορούσε κανείς να κατηγορήσει για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Προσωπικά πιστεύω οτι σε αυτή τη φάση με δεδομένη την κατάσταση και αφού δεν μπόρεσε να αποφευχθεί το "φούντωμά της", ένα blame game, δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, ειδικά όταν δεν μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Οι μισοί λένε οτι φταίει το Μνημόνιο, άλλοι τα φορτώνουν στο Δουβλίνο ΙΙ, άλλοι κατηγορούν την αριστερά που τολμάει να αντιμετωπίζει τους μετανάστες σαν ανθρώπους... Στην πραγματικότητα για την άνοδο της Χρυσής Αυγής ευθύνονται όλα αυτά και πολλά ακόμη, τώρα αν το θέμα είναι η ... ιεράρχηση και το ποιός φταίει περισσότερο, νομίζω οτι χάνουμε το νόημα.

Το ξεφούσκωμα της ακροδεξιάς θα χρειαστεί πολύ χρόνο, δεν θα έρθει μέσα σε ένα μήνα και σίγουρα θα πρέπει το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία να μην κλείνει τα μάτια της σε κανέναν από τους παράγοντες που οδήγησαν σε αυτό και να μη δώσει άλλο χώρο στη Χρυσή Αυγή. Για να ατονίσει θα πρέπει να εκλείψουν όλοι εκείνοι οι παράγοντες που συνετέλεσαν στο να την επιλέξει το 6,8% των πολιτών.
Όταν θα σταματήσουν οι πολίτες να έχουν ανάγκη τον Χρυσαυγίτη που θα τους πάει στο ΑΤΜ, που θα "καθαρίσει" την περιοχή κάτω από το διαμέρισμά τους, όταν θα σταματήσουν να αντιμετωπίζουν τους μετανάστες σαν εχθρούς που ήρθαν να καταλάβουν τη χώρα (κάτι που απαιτεί μείωση του αριθμού τους, απελάσεις και καλύτερη φύλαξη των συνόρων), όταν θα υπάρχει ο "αστυνομικός της γειτονιάς" και όχι ο "Χρυσαυγίτης της γειτονιάς", τότε η Χρυσή Αυγή θα σβήσει. Δεν είναι ακόμη ένα αντιμνημονιακό κόμμα, δεν ασχολήθηκε καν με το Μνημόνιο, απλά αντέγραψε την επιχειρηματογολία τόσων άλλων κομμάτων γύρω από αυτό. Πλειοδοτεί αποκλειστικά και μόνο πάνω στο μεταναστευτικό πρόβλημα και στην αύξηση της εγκληματικότητας.

Η Δημοκρατία μας μπορεί να θωρακιστεί, έχει ακόμη τον χρόνο και για να γίνει αυτό, πρέπει να πάψει να ποντάρει στην αυτοοργάνωση και στα δίχτυα αλληλεγγύης. Πρέπει επίσης να σταματήσουν να υιοθετούνται ακραίες θέσεις είτε από την δεξιά (που ρίχνει νερό στον μύλο της επιχειρηματολογίας και κυρίως της δράσης της ΧΑ) όπως και από την Αριστερά που συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει μεταναστευτικό πρόβλημα και επιμένει στο "νομιμοποίηση όλων". Όσο θα υπάρχει το "νομιμοποίηση όλων", τόσο θα γεννιέται ως αντίδραση το "να φύγουν όλοι". 

Ώρα για τη ΔΗΜΑΡ να κάνει το μεγάλο βήμα

Πριν λίγους μήνες, μετά την πτώση Παπανδρέου, όταν είχε αρχίσει να γίνεται εμφανής η κατάρρευση του πάλαι ποτέ δικομματισμού που εκφραζόταν από το δίπολο ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, είχα γράψει μία ανάρτηση με τίτλο, "το στοίχημα του ισχυρού διπόλου στο κέντρο", όπου ανέφερα το εξής: 


"Όσοι εύχονται τη διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων, δεν μας έχουν διευκρινίσει εάν έχουν υπόψιν τους κάποιες εναλλακτικές εξουσίας. Ωραία δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Έλληνας που να έχει πλέον σε εκτίμηση τους δυο πολιτικούς φορείς, ενώ όλοι αναγνωρίζουμε πως έστρωσαν τον δρόμο προς τη σημερινή κατάσταση. Ανέκαθεν υπήρχαν δυο σχολές: Η μία σχολή- η ριζοσπαστική- που επιθυμεί τη διάλυση των δομών και το χτίσιμο πάνω σε συντρίμμια και η άλλη που επιθυμεί την εκ των έσω αλλαγή και την διαρκή προσαρμογή.
Υπάρχει μία παρεξήγηση, πως όσοι άνθρωποι είναι υπέρ ενός ισχυρού διπόλου στο κέντρο, στηρίζουν τον σάπιο δικομματισμό. Για την ακρίβεια αυτό που στηρίζουν είναι ο "διπολισμός".


Συνεχίζω να είμαι φανατική υποστηρίκτρια του κεντρώου διπόλου γιατί θεωρώ οτι όταν οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από το κέντρο, διασφαλίζεται η πολιτική σταθερότητα. 
Δυστυχώς λόγω της κακοδιαχείρισης δεκαετιών από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, έχει δημιουργηθεί η αίσθηση οτι η λύση στα προβλήματα της χώρας μπορεί να βρίσκεται κάπου στα άκρα. Οτι δυνάμεις που υπόσχονται "καταγγελία του Μνημονίου και μετά βλέπουμε", από τη μία ή δυνάμεις που υπόσχονται οτι "θα ξεβρωμίσει ο τόπος" από την άλλη, μπορούν να αποτελέσουν τη νέα εναλλακτική επιλογή, γιατί "δοκιμάσαμε τους άλλους και είδαμε πού μας έφτασαν".


Σε αυτές τι εκλογές λόγω τραγικών χειρισμών από τα δυο τέως κόμματα εξουσίας είδαμε οτι οι δυο πόλοι αποδυναμώθηκαν περισσότερο παρά ποτέ, ενώ δυνάμεις που δεν θα έλεγε κανείς οτι έχουν κάποια σχέση με το "κέντρο" είδαν τα ποσοστά τους να εκτοξεύονται. 
Οι τραγικοί χειρισμοί έχουν να κάνουν με το γεγονός οτι τα δυο κόμματα, βρισκόμενα αντιμέτωπα με τις συνέπειες των πολιτικών τους που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό, δεν μπόρεσαν να υπερβούν τους εαυτούς τους. Μπορεί το Πασοκ να μην επέλεξε να ρίξει κατευθείαν τη χώρα στα βράχια φορτώνοντας την ευθύνη στην κακοδιαχείριση 5,5 χρόνων από τη Νέα Δημοκρατία, μετά το Μνημόνιο όμως, έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι του για να μην αγγίξει ούτε το κράτος, ούτε την κρατικοδίαιτη και κακώς αγιοποιημένη από κάποιους, επιχειρηματικότητα. 


Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη, εγκλημάτησε με τη λαϊκίστικη και ψηφοθηρική στάση που υιοθέτησε. Ίσως εάν είχε ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο κι εάν είχε αντιληφθεί οτι παίζεται η επιβίωση της χώρας και όχι η Πρωθυπουργία Σαμαρά, αν είχε απαιτήσει να συγκροτηθεί κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας μετά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, τα πράγματα να ήταν σήμερα αλλιώς.
Η αντιμνημονιακή ρητορική της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η απότομη αλλαγή στάσης μετά το τρίξιμο των δοντιών από τους Ευρωπαίους, γέννησε τέρατα στον χώρο της δεξιάς τα οποία αυτή τη στιγμή κοσμούν το Κοινοβούλιο, η ρητορική Σαμαρά των προηγούμενων χρόνων έχει γίνει η ρητορική τουλάχιστον ενός κόμματος. Προσωπικά θα μου μείνει αξέχαστη η δήλωση Μαρκόπουλου οτι έχει κάνει πάνω από 200 αντιμνημονιακές ομιλίες και δεν μπορεί ξαφνικά να το γυρίσει.


Η ευθύνη των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για το φούντωμα των άκρων είναι τεράστια κι εάν στον χώρο της κεντροδεξιάς κάτι φαίνεται να κινείται ως αντίδραση επιβίωσης, στον χώρο της κεντροαριστεράς το τοπίο είναι κάτι παραπάνω από θολό.
Το Πασοκ υπό την ηγεσία του Ευάγγελου Βενιζέλου αποφάσισε να αφορίσει την προηγούμενη 2ετία με μία "συγγνώμη", επέλεξε μία ενοχική στάση καθώς νόμιζε οτι μέσω αυτής και με μόνο όπλο τον ρήτορα Βενιζέλο θα μπορούσε να υφαρπάξει ψήφους, ενώ δεν μπήκε στον κόπο να υπερασπιστεί ό,τι καλό είχε γίνει, διώχνοντας έτσι ακόμη περισσότερους ψηφοφόρους. Ενδεικτικό της αποτυχημένης στραγητικής είναι οτι έχοντας δαιμονοποιήσει και απαξιώσει το δημοψήφισμα, έχοντας ρίξει εκλεγμένο Πρωθυπουργό λόγω αυτού, δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά ως δικαίωση ούτε την πρόταση Μέρκελ αλλά και τη διατύπωση Σόιμπλε σε σχέση με το δημοψήφισμα.


Η Δημοκρατική Αριστερά, ενώ πέρασε μία περίοδο που είδε τα ποσοστά της να φτάνουν μέχρι και το 18% χωρίς να υιοθετεί στείρα αντιμνημονιακή ρητορική, επέλεξε να μην πάρει σαφή θέση γύρω από ζητήματα που δεν επιδέχονται ασάφειες, υιοθέτησε μία light αντιμνημονιακή ρητορική που φυσικά δεν είχε να κάνει με την καταγγελία του Μνημονίου, δεν είπε ποτέ ξεκάθαρα τι προτείνει, δέχτηκε στην αγκαλιά της ξεχωριστές εκσυγχρονιστικές προσωπικότητες, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια πολλών στελεχών που εντάσσονται στη "μεταρρυθμιστική αριστερά". Αυτές οι εκπτώσεις έγιναν με το βλέμμα στραμμένο στον ΣΥΡΙΖΑ.


Προσωπικά πιστεύω οτι αυτή τη στιγμή μόνο μία αλλαγμένη Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να παίξει τον ρόλο του κεντροαριστερού "πόλου σταθερότητας". Μία ΔΗΜΑΡ απαλλαγμένη από το αριστερό κόμπλεξ "μη με πουν ενδοτικό ή Μνημονιακό", μία ΔΗΜΑΡ που θα επιλέξει να χαράξει μία ριζικά αντίθετη πορεία από τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα διακηρύττει σε όλους τους τόνους οτι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη είναι στρατηγικής σημασίας και δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, μία ΔΗΜΑΡ που δεν θα ταυτιστεί με ΠΑΣΟΚ/ΝΔ αλλά θα παρουσιάσει σαφές πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.
Νομίζω οτι έχει το στελεχιακό δυναμικό, στους κόλπους της υπάρχουν μεταρρυθμιστικές δυνάμεις με σαφή θέση ως προς την πορεία που θέλουν να ακολουθήσει η χώρα, έχει στελέχη που μπορεί να προτείνουν κοινωνικά δίκαια μέτρα, που ξέρουν τι θα πει κοινωνικό κράτος και πόση σημασία έχει η δημιουργία ενός ισχυρού διχτυού κοινωνικής προστασίας σε περιόδους κρίσης έτσι ώστε να μην έχουμε κοινωνική έκρηξη, σε αντίθεση με πολλά στελέχη του προοδευτικού φιλελεύθερου κεντροδεξιού χώρου. 


Το μόνο που πρέπει να κάνει η ΔΗΜΑΡ είναι το μεγάλο βήμα μπροστά, πρέπει να πάρει την απόφαση να διαχωρίσει πλήρως την θέση της από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί η στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς να επιλέξει να μη συμμετάσχει σε κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ να ερμηνεύτηκε ως δειλία από ένα κόμμα που φοβάται μην απορροφηθεί εξ' ολοκλήρου από τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί κάποιοι να θεωρούν οτι ευθύνεται για το γεγονός οτι πάμε σε νέες εκλογές αλλά δεν είναι έτσι. Νομίζω οτι ο μεγάλος αδικημένος αυτής της υπόθεσης είναι η ΔΗΜΑΡ και ίσως τώρα να έχει την τελευταία της ευκαιρία να διασαφηνίσει τι είναι αυτό που τη διαχωρίζει από άλλα κόμματα της Αριστεράς και να αποτελέσει έτσι τη βασική επιλογή όσων κινούνται στον χώρο της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς (όπως θέλετε πείτε το) και νιώθουν πιο "πολιτικά ορφανοί" παρά ποτέ. Ελπίζω να μην απογοητεύσει συρόμενη πίσω από τον Τσίπρα και τα ποσοστά του.

Επιτακτική ανάγκη να βγουν από τη Νιρβάνα οι προοδευτικές δυνάμεις

Μία εβδομάδα πέρασε από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και η χώρα συνεχίζει να είναι ακυβέρνητο καράβι. Μετά το ναυάγιο των διερευνητικών εντολών, όπως όλα δείχνουν θα οδηγηθούμε και σε ένα δεύτερο ναυάγιο καθώς το πιθανότερο είναι οι συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αποβούν άκαρπες.

Το κόμμα που ζορίζεται περισσότερο αυτή την περίοδο δεν είναι άλλο από τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη. Σταθερά φιλοευρωπαϊκό χωρίς όμως σαφείς θέσεις σε σχέση με το Μνημόνιο. Υιοθέτησε μία ήπια ρητορική, στρογγύλευσε τον λόγο του, υποδέχθηκε στην αγκαλιά του συμπαθή στον οικογενειακό τους κύκλο εκσυγχρονιστικά στελέχη, ενώ περιθωριοποίησε στελέχη όπως ο Μάνος Ματσαγγάνης. Αποτέλεσμα ήταν αρκετοί άνθρωποι που ανήκαν χρόνια στην ανανεωτική αριστερά να ψηφίσουν Σύριζα, θεωρώντας οτι πρόκειται για ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα, που όντως έχει εναλλακτική πρόταση.
Αυτή τη στιγμή η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Να συμμαχήσει με ΝΔ/ΠΑΣΟΚ καθώς έχουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με έναν Σύριζα απέναντι να λέει από την επομένη για "πραξικόπημα, άδικο εκλογικό νόμο που νοθεύει τη λαϊκή εντολή, κοινοβουλευτική χούντα" και με τους αγανακτισμένους να επανεμφανίζονται ή να μη στηρίξει μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ/ΝΔ και να οδεύσουμε προς νέες εκλογές με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.

Μία κυβέρνηση με Σύριζα/ΚΚΕ στην αντιπολίτευση δεν θα άντεχε για πολύ. Εδώ μιλούσαν για κοινοβουλευτική χούντα και μπλόκαραν τα πάντα με ένα ΠΑΣΟΚ στο 44% και με άθροισμα ΠΑΣΟΚ/ΝΔ 77% τώρα τι κάνει τον οποιονδήποτε να πιστεύει οτι δεν θα πάρουν αέρα στα πανιά τους. Κάθε πολιτική που θα επιχειρηθεί να εφαρμοστεί θα είναι εξ' αρχής για τους ίδιους απονομιμοποιημένη, παράνομη και αντισυνταγματική.

Νομίζω οτι λύση στο πολιτικό αδιέξοδο θα δοθεί μόνο με δημοψήφισμα "Εντός ή εκτός της Ευρωζώνης", έτσι ώστε να μην υπάρχουν αυθαίρετες ερμηνείες της ψήφου των πολιτών, που θα δεσμεύσει τις πολιτικές δυνάμεις και με νέες εκλογές όπου θα υπάρξουν ευρύτερες συμμαχίες.

Δεν μπορεί πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και σε μεταρρυθμίσεις να κατεβαίνουν πολυδιασπασμένες, 3 κόμματα του φιλελεύθερου χώρου να μένουν εκτός Βουλής και μετά όλοι αυτοί την επαύριο των εκλογών να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο και να περιμένουν να τα βρουν τελευταία στιγμή.
Οι συνθήκες απαιτούν προεκλογικές συνεργασίες, κοινό πρόγραμμα, κοινά ψηφοδέλτια που θα περιλαμβάνουν αξιόλογες προσωπικότητες και φυσικά Εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Προϋπόθεση είναι να μπουν στην άκρη ιδεοληψίες, να εκλείψουν τόσο τα "400.000 απολύσεις" όσο και τα "όχι στην ιδιωτικοποίηση ΔΕΚΟ".

Μπορεί οι εκλογές της προηγούμενης Κυριακής να μην ήταν η τελευταία μας ευκαιρία, μπορεί να έχουμε μία ακόμη. Είναι όμως επιτακτική ανάγκη οι φωνές τις λογικής, οι προοδευτικές δυνάμεις να βγουν από τη Νιρβάνα τους, να σταματήσουν να πολιτεύονται με ελιτίστικο τρόπο και να καταλάβουν οτι πολιτική χωρίς επαφή με την κοινωνική βάση και τριβή με τον πολίτη δεν υπάρχει. Πρέπει να μπουν στη διαδικασία να εξηγήσουν, να προτείνουν, να κινητοποιηθούν, να γίνουν "μουτζαχεντίν της κοινής λογικής" και αυτό πρέπει να γίνει άμεσα. Αρκετά οι φωνές της λογικής που επιμένουν μαζοχιστικά να κάθονται  σε ΝΔ και Πασοκ σιώπησαν και ανέχθηκαν τον λαϊκισμό που επιστράτευσαν οι πολιτικές τους ηγεσίες ως όπλο απέναντι στον... λαϊκισμό, αρκετά στελέχη της ΔΗΜΑΡ ανέχθηκαν στρογγυλεύσεις μη και τους πουν "Μνημονιακούς" και αρκετά σνόμπαραν στελέχη του φιλελεύθερου χώρου τους "απλούς πολίτες".

Ο Θεός της λογικής ας μας βοηθήσει.

Γιατί όχι ΠΑΣΟΚ

Αυτές τις μέρες μετά την κοινοποίηση της επιλογής μου να μην ψηφίσω ΠΑΣΟΚ, έχω λάβει διάφορα συγκινητικά σχόλια, είτε στο blog μου είτε ως απαντήσεις σε σχόλια στην Παραπολιτική. 
Ειδικά ένα σχόλιο- απάντηση στην Παραπολιτική κατέστη αρκετό να μου προκαλέσει ρήγη συγκίνησης και ανατριχίλα, το παραθέτω αυτούσιο:


"Μ` αρέσει που παρεμβαίνουν στη διαμάχη και οι οπαδοί της Δράσης και διάφορων άλλων "φιλελεύθερων" γκρουπούσκουλων. Αγαπητοί μου το μέλλον της χώρας για άλλη μια φορά κρίνεται στο εσωτερικό του πασοκ. Όσοι εγκατέλειψαν τη μάχη και μας άφησαν μόνους ας απολαύσουν τη σύγκρουση με μεγαλύτερη διακριτικότητα. Μπορεί να χάσουμε, αλλά τη βοήθειά τους την είδαμε όλο το προηγούμενο διάστημα και δεν τη θέλουμε"


Συγκινητικό σχόλιο από όλες τις απόψεις. Αρχικά διότι ακολουθεί την επιχειρηματολογία του τέως μελλοντικού αρχηγού, τέως μοναδικού υποψηφίου και νυν αρχηγού του Πασοκ ο οποίος είπε οτι "στο εσωτερικό της δικής μας παράταξης παίζονται οι εκλογές. Το μέλλον της χώρας".
Συγκινητικό επίσης γιατί ξαφνικά έγινα "οπαδός της Δράσης και φιλελεύθερων γκρουπούσκουλων". 
Αλλά το καλύτερο part ήταν το "τη βοήθειά τους την είδαμε όλο το προηγούμενο διάστημα και δεν τη θέλουμε". 


Φυσικά και η βοήθεια η δική μου και των "ομοίων" μου δεν είναι επιθυμητή από το νέο Πασοκ, που δεν κάνει αποκλεισμούς και δεν θα είναι ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα. Τι χρειάζεται ένα κόμμα με αρχηγό τον μεγαλύτερο ρήτορα που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη, ανθρώπους που στηρίζουν μεταρρυθμίσεις με όλο τους το είναι, που προσπαθούν να πάνε κόντρα στον λαϊκισμό χωρίς να τα καταφέρνουν πάντα, που δεν αφορίζουν τους πάντες και τα πάντα; Άχρηστα στοιχεία για ένα πολιτικό μόρφωμα που "ο ένας ξέρει τον άλλον". 
Ξένο σώμα λοιπόν είμαστε όλοι εμείς που στηρίξαμε μεταρρυθμίσεις ενώ άλλοι είχαν ενστάσεις και απειλούσαν να καταψηφίσουν νομοσχέδια όπως αυτό για το άνοιγμα των επαγγελμάτων ή για την ΕΡΤ, ξένο σώμα οι άνθρωποι που στήριξαν την δημοκρατική επιλογή του δημοψηφίσματος, ξένο σώμα οι άνθρωποι που γούσταραν opengov και Διαύγεια, ξένο σώμα οι άνθρωποι που στήριξαν "μη εκλεγμένους κηπουρούς" που είναι σχεδόν οι μόνοι που έχουν να επιδείξουν έργο.


Μα φυσικά και εγώ προσωπικά είμαι ξένο σώμα σε ένα κόμμα που απαρνείται το πρόσφατο παρελθόν του, που ζητά συγγνώμη για τα τελευταία δυο χρόνια και όχι για όλα τα προηγούμενα που κατάφερε να καταχρεώσει τον Ελληνικό λαό και να ... νομιμοποιήσει τη μίζα. Πάντα σε αυτό το κόμμα το μεταρρυθμιστικό ρεύμα ήταν μειοψηφικό, αυτό όμως δεν εμπόδισε έναν άνθρωπο σαν τον Γιώργο Παπανδρέου που μπορούσε να ενώσει βαθύ Πασοκ (λόγω επιθέτου) και άτομα με προοδευτικό/μεταρρυθμιστικό πνεύμα, να ηγηθεί και να γίνει Πρωθυπουργός.
Από τη στιγμή λοιπόν που κάποιοι έφαγαν τον Γιώργο Παπανδρέου, που περιθωριοποιούν όλα τα στελέχη τα οποία ο ίδιος έπεισε να ασχοληθούν με την πολιτική, είμαστε μειοψηφία περισσότερο παρά ποτέ. Για την ακρίβεια δεν υπάρχει λόγος αφού νικήθηκε και εξοστρακίστηκε αυτό που πιστεύαμε, να κάτσουμε σε έναν πολιτικό φορέα που ψάχνεις να βρεις αξιόλογους ανθρώπους που να πιστεύουν σε μεταρρυθμίσεις με το κυάλι. (Μιλάω στον πληθυντικό διότι ξέρω οτι εκφράζω και άλλο - λίγο- κόσμο).
Το μείζον ήταν να στηριχθούν οι μεταρρυθμίσεις και να υπάρξει σταθερότητα όσο υπήρχε αυτοδύναμη κυβέρνηση, για κάποιους όμως τότε το μείζον, ήταν να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο Πασοκ, τώρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του.


Ακούω "ψήφισε τον Ραγκούση μόνο να βγει πρώτος σε σταυρούς να στείλουμε μήνυμα". Συγγνώμη αλλά αξιόλογοι υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Μπορεί να απεχθάνομαι τη νέα ηγετική ομάδα αλλά τακτικές όπως η εκ των έσω υπονόμευση και η τακτική του ωρίμου φρούτου είναι κατά την άποψή μου ανήθικες. Όποιος θέλει να μείνει στο Πασοκ δεν θα πρέπει να ποντάρει ούτε στην υπονόμευση, ούτε στην γρήγορη φθορά του νέου αρχηγού. Προσωπικά δεν θα μπορούσα ποτέ να στηρίξω τον Ευάγγελο Βενιζέλο και την συμπαθητική ομαδούλα του. 
Τους εύχομαι καλή επιτυχία, μακάρι να καταφέρουν να φτάσουν το 15%.


ΥΓ: Την ανάρτηση αυτή την έκανα με αφορμή το σχόλιο που παρέθεσα στην αρχή, δεν είχα καμία όρεξη να ασχοληθώ με το Πασοκ. Η αλαζονεία και η αχαριστία όμως με εξοργίζουν και δεν δέχομαι από κανέναν που το προηγούμενο διάστημα υπονόμευε την προσπάθεια ή ήταν εξαφανισμένος όταν η χώρα έδινε μάχη με αυτοδύναμη κυβέρνηση, να λέει οτι δεν στήριξα την προσπάθεια. Λυπάμαι αλλά όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν, όλοι ξέρουμε πώς έπεσε ο ΓΑΠ.

Απαραίτητη η αλλαγή μοντέλου του debate

Μία από τις πιο πετυχημένες ατάκες του Καρατζαφέρη στα χρόνια που δίνει τη μάχη των επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων, ήταν όταν προσερχόμενος στο debate των πολιτικών αρχηγών το 2007, κρατώντας ένα λεμόνι στο χέρι του είπε: "κρατάω ένα λεμόνι για να δώσω γεύση στη σούπα". Το λεμόνι του Καρατζαφέρη απέτυχε να δώσει νοστιμιά κι έτσι το debate του 2007, όπως και το debate του 2009, ήταν μία ακόμη συλλογή βαρετών μονολόγων και γενικόλογων απαντήσεων, σε ανούσια πολλές φορές ερωτήματα δημοσιογράφων που υπήρχε η υπόνοια οτι τα γνώριζαν εκ των προτέρων οι πολιτικοί αρχηγοί.

Τα debate έχουν εξελιχθεί σε μία διαδικασία η οποία είναι αφόρητα βαρετή, συντηρητική και δεν βοηθάει τους πολίτες να βγάλουν κάποιο συμπέρασμα, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η αλλαγή μοντέλου είναι επιβεβλημένη καθώς τα debate μπορούν να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο τόσο για τα κόμματα όσο και για τους ψηφοφόρους. Θα πρέπει τα κόμματα να μπορούν να παρουσιάσουν τις θέσεις τους επι συγκεκριμένων θεμάτων μέσα από αυτά, να μπορούν να τις αντιπαραβάλλουν με άλλων κομμάτων, να μπορέσει να υπάρξει διάλογος μεταξύ των πολιτικών αρχηγών πάνω σε μία συγκεκριμένη θεματική ενότητα, να διασφαλίζεται από τον συντονιστή οτι οι απαντήσεις θα είναι επι του θέματος κι έτσι ο πολίτης να μπορέσει να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα και όχι να σιχτιρίζει που χάνει την αγαπημένη του εκπομπή αφού το debate προβάλλεται διακαναλικά.

Πιστεύω οτι θα πρέπει να υπάρχουν 2 debate μεταξύ όλων των πολιτικών αρχηγών που ενδιαφέρονται να συμμετέχουν (να μην υπάρχουν αποκλεισμοί). Ένα που θα δίνει έμφαση στην παρουσίαση των θέσεων των κομμάτων κι ένα άλλο που θα είναι σχεδόν αποκλειστικά διάλογος μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, υπό τον έλεγχο ενός συντονιστή που δεν θα επιτρέπει να επικρατήσει χαβούζα και θα διασφαλίζει οτι δε θα υπάρχουν συνεχείς διακοπές. Μόνο έτσι ο πολίτης θα μπορέσει να συγκρίνει και να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Αυτό βέβαια προϋποθέτει οτι οι δημοσιογράφοι που θα λάβουν μέρος στο πρώτο debate θα έχουν διαβάσει τα προγράμματα των κομμάτων και θα κάνουν ερωτήσεις επι των θέσεων.

Στα προηγούμενα debate παρουσιαζόταν το εξής φαινόμενο: Στο 1,5 λεπτό που είχε ο πολιτικός αρχηγός να απαντήσει σε μία ερώτηση που το πιθανότερο είναι οτι γνώριζε εκ των προτέρων, απαντούσε γενικόλογα για 30-40 δευτερόλεπτα και στη συνέχεια επικεντρωνόταν σε κριτική σε αντίπαλα κόμματα, αυτό ο εκάστοτε συντονιστής θα πρέπει να διασφαλίζει οτι δε θα συμβαίνει με παρέμβασή του, καθώς ο αρχηγός θα έχει τη δυνατότητα στο 2ο debate να έχει προσωπική αντιπαράθεση με κάποιον άλλο πολιτικό αρχηγό.

Στο δεύτερο debate που έχω στο μυαλό μου και πιστεύω οτι θα είναι εξίσου χρήσιμο ο κάθε πολιτικός αρχηγός θα μπορεί να επιλέξει με ποιούς άλλους θέλει να αντιπαρατεθεί (να διαλέξει πχ εκ των προτέρων 2 πολιτικούς αρχηγούς). Εδώ ελοχεύει ο κίνδυνος, όλοι να θέλουν να αντιπαρατεθούν με τον επικεφαλής του κόμματος που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, κάτι τέτοιο δεν μπορεί κανείς να το απαγορεύσει. Για να μην καταντήσει βαρετή και προβλέψιμη η συζήτηση θα μπορούσε μετά από άδεια του συντονιστή να παρέμβει και άλλος πολιτικός αρχηγός.

Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για 4 debate, εκ των οποίων τα 2 θα είναι μεταξύ Βενιζέλου/Σαμαρά είναι εκτός τόπου και χρόνου. Είναι κάτι που με άνεση θα γινόταν πριν 5-10 χρόνια αλλά τους πολίτες λίγο τους αφορά πλέον ο διαγκωνισμός ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, κάτι που θα ήταν άδικο και θα προϋπέθετε οτι θα έπρεπε να γίνουν debate των αρχηγών ανά δυο χωρίς να αποκλείονται κόμματα ή πολιτικοί αρχηγοί. Ίσως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να περάσει στα κανάλια, όπως πχ επιχειρεί να κάνει το mega με το debate που πρότεινε.

Το σίγουρο είναι πως το παλαιολιθικό μοντέλο των debate που έχουν καταντήσει η καλύτερη βαλεριάνα πρέπει να αλλάξει. Δεν υπάρχει λόγος να γίνονται αν αυτό που προσφέρουν στους πολίτες είναι μόνο εκνευρισμός και κανείς δεν μπορεί να βγάλει χρήσιμο συμπέρασμα. 

Πόλος ορθολογισμού υπάρχει

Όσο πλησιάζουμε προς την 6η Μαΐου τόσο αυξάνουν ο προβληματισμός και οι αμφιβολίες γύρω από την ψήφο του καθενός. Προσωπικά πιστεύω οτι το ποσοστό των αναποφάσιστων είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις, θα το χαρακτήριζα για την ακρίβεια ποσοστό μη σίγουρων για την ψήφο τους.

Τον τελευταίο καιρό ακούω από ανθρώπους που ποτέ δεν το περίμενα "θα ψηφίσω Καμμένο που τα λέει καλά εδώ και καιρό", "θα το ρίξω στην Αλέκα που είναι σταθερή", άκουσα και "θα ψηφίσω Κουβέλη γιατί είναι ήπιος και ΟΚ εγώ είμαι αριστερός", άκουσα και πολλούς να είναι φοβερά προβληματισμένοι καθώς νιώθουν οτι δεν εκπροσωπούνται επαρκώς από κανένα. Θα μπορούσα να πω οτι κι εμένα κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν με ενθουσιάζει, καμία πολιτική πρόταση δε με καλύπτει πλήρως, από όλους κάτι μου λείπει, ο ένας χάνει σε μεταρρυθμιστικό λόγο, ο άλλος σε κοινωνική ευαισθησία.

Όταν δε σε καλύπτει κανείς επαρκώς η εύκολη λύση είναι να απέχεις. Καιρό τώρα πολλοί περίμεναν να ξεπηδήσει από το χώρο της κεντροαριστεράς μία μεταρρυθμιστική κίνηση που θα συσπείρωνε όσους ήθελαν και θέλουν κάτι να αλλάξει στη χώρα, να φύγουμε από τη στασιμότητα. Δυστυχώς οι όποιες κινήσεις δεν ανέπτυξαν καμία δυναμική, κάποιες εξαφανίστηκαν πριν καλά καλά δημιουργηθούν (Κοινωνικός Σύνδεσμος), η μάχη στο Πασοκ χάθηκε με τη μοναδική υποψηφιότητα, ενώ η Δημοκρατική Αριστερά απογοητεύει όλο και περισσότερους οι οποίοι στράφηκαν προς το μέρος της ελπίζοντας οτι θα αποτελέσει κάτι το διαφορετικό.

Ο μεταρρυθμιστικός πόλος παρ' όλα αυτά υπάρχει, αλλά το βασικό πρόβλημα είναι οτι δεν βρίσκεται στο χώρο της κεντροαριστεράς. Σε μία χώρα που το 80% των πολιτών δηλώνουν οτι είναι αριστεροί ή με αριστερές καταβολές λες και κάτι τέτοιο αποτελεί παράσημο, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να στηρίξει κάποιος σχηματισμούς που τοποθετούνται στον δεξιό-φιλελεύθερο χώρο μη και τον πούνε δεξιό. Οι περισσότεροι θεωρούν οτι τα πράγματα είναι μονοδιάστατα στο πολιτικό σύστημα, δεξιά, αριστερά τέλος. Το πρόοδος-συντήρηση το διώχνουν από το μυαλό τους ως κάτι που δεν μπορεί να αποτελέσει πραγματική διαχωριστική γραμμή.

Το βλέπω αυτό σε πολλούς που περιμένουν να γίνει το θαύμα στη ΔΗΜΑΡ και να εκφράσει μετά τις εκλογές μεταρρυθμιστικό λόγο, να βγουν μπροστά στελέχη της, κάτι να αλλάξει. Δυστυχώς και η Δημοκρατική Αριστερά έχει πέσει στην παγίδα "Μνημόνιο- Αντιμνημόνιο", ενώ η λέξη "περικοπές" φαίνεται να απουσιάζει από το λεξιλόγιό της, σε μία περίοδο που ψάχνουμε 11δις. Επιλέγει λοιπόν όπως και σειρά άλλων δυνάμεων να μην τοποθετείται ξεκάθαρα απέναντι σε διλήμματα, να μιλάει για ένα "άλλο Μνημόνιο" για μία "άλλη πολιτική" την οποία προφανώς θα χρηματοδοτήσει με κονδύλια από ένα νέο σχέδιο τύπου Μάρσαλ στο οποίο ομνύουν οι "Αλλομνημονιακοί", μία νέα κατηγορία που λέει όχι στο Μνημόνιο, ναι σε ένα άλλο Μνημόνιο και προσεύχεται νυχθημερόν να εκλεγεί στη Γαλλία ο Ολάντ.

Το ΠΑΣΟΚ του αλλαγμένου Ευάγγελου Βενιζέλου που μόνος αυτός διαπραγματεύτηκε δεν έχει να μας προτείνει κάτι. Το άλλοθι "Ραγκούσης", δεν υπάρχει. Είναι ένας στους εκατοντάδες, σε ένα κόμμα με έναν αρχηγό που όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν Θεοί και δαίμονες οτι έχει αλλάξει, παραμένει ο ίδιος απολυταρχικός, αλαζόνας και εγωπαθής άνθρωπος. Ποιό το νόημα να ψηφίσει κάποιος Πασοκ απλά για να σταυρώσει τον Ραγκούση; Προσωπικά το βρίσκω απλά ένα άλλοθι για να μην απαγκιστρωθούν από το κόμμα. Ο Ραγκούσης όπως και διάφοροι μεταρρυθμιστές την ευκαιρία τους την είχαν, επέλεξαν να χαρίσουν το κόμμα, χωρίς να δώσουν έστω μία μικρή μάχη με την προσωποποίηση της συντήρησης που ακούει στο όνομα "Ευάγγελος Βενιζέλος". Η μάχη των σταυρών την ώρα που έχει χαθεί η πολιτική μάχη δεν έχει κανένα νόημα, εμένα ίσα ίσα με στεναχωρεί που ο Ραγκούσης κατεβαίνει στη Β' με αυτό το κόμμα.

Τι μένει λοιπόν; Δράση/Φιλελεύθερη Συμμαχία και Δημοκρατική Συμμαχία. Θα πρέπει κανείς να επιλέξει μεταξύ δύο ομοειδών κομμάτων που σε αυτές τις συνθήκες και με ποσοστά κοντά στο 2% επέλεξαν για τους δικούς τους λόγους να μη συνεργαστούν. Αν δεν καταφέρει κανένα από τα δυο κόμματα να μπει στη Βουλή με ποσοστά κοντά στο 2,5% είμαι σίγουρη οτι κανένας πολίτης που θα δώσει την ψήφο του κάνοντας ιδεολογικές εκπτώσεις στο όνομα του ορθολογισμού, δεν θα καταφέρει να τους συγχωρήσει που δε συνεργάστηκαν. Σε μία Βουλή με 7-8 λαϊκίστικα- συντηρητικά κόμματα, ένας μικρός πόλος ορθολογισμού, ένα κόμμα καθαρά μεταρρυθμιστικό και όχι διάσπαρτες φωνές, είναι απαραίτητο.

Δεν έχω καταλήξει προσωπικά ακόμη τι θα κάνω, θα το βασανίζω μέχρι τέλους. Άλλωστε αν δε βασανίσουμε την ψήφο μας σε αυτές τις εκλογές, πότε θα την βασανίσουμε;

ΥΓ: Αν για κάτι χαίρομαι είναι που τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότεροι βγαίνουν μπροστά και στηρίζουν έναν από τους δυο σχηματισμούς (κυρίως τη Δράση), απο το Ελληνάκι μέχρι τον Απόστολο Δοξιάδη .

Διαβάστε επίσης: Στις εκλογές δεν ψηφίζουμε πρόσωπα της Βάσως Κιντή