Άλλος για Τσίπρα τράβηξε πήγε κι άλλος για νέο κόμμα

Προσπαθώντας κανείς να αναλύσει τι συμβαίνει ή τι έχει συμβεί στο ΠΑΣΟΚ μέσα στα τελευταία τρια χρόνια, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποφασίσει το πώς θα σχολιάσει το φαινόμενο. Ένα τέως μεγάλο κόμμα που πέρασε από συμπληγάδες και τώρα έχει μείνει ένα θλιβερό απόκομμα, δεν ξέρεις πώς να το προσεγγίσεις. Είναι δύσκολο να γράφεις επικήδειους για ένα κόμμα με το οποίο ίσως να σε έδενε ένας πολιτικός ή συναισθηματικός δεσμός, για ένα κόμμα το οποίο στέγαζε την ιδεολογία σου η οποία πλέον έχει μείνει ορφανή, ενώ άλλες ιδεολογίες θριαμβεύουν εντυπωσιακά φιλοξενούμενες από κόμματα όπως η Χρυσή Αυγή ή οι Ανεξάρτητοι Έλληνες.

Είναι ψυχοφθόρο και μπορεί να συγκλονίσει κάθε προσωπικότητα το αίσθημα της ιδεολογικής απομόνωσης, της μη εκπροσώπησης, που σημαίνει οτι όλο και λιγότεροι μοιράζονται τις ίδιες σκέψεις και επιθυμίες για τη χώρα. Σε κάνει να αναρωτιέσαι έντονα μήπως εσύ ο ίδιος δεν έχεις καταλάβει κάτι καλά, μήπως έχεις μείνει πίσω, μήπως έχεις παραπλανηθεί και έχεις χάσει τα νέα δεδομένα. Μήπως οι εποχές δεν σηκώνουν την ιδεολογία σου και πρέπει να λουφάξεις στην ιδεολογική σου σπηλιά περιμένοντας να σταθεροποιηθούν τα πράγματα. Αλλά και πάλι είναι άτολμο να δίνεις ιδεολογικές μάχες σε ήρεμες περιόδους, ενώ όταν υπάρχει ταραχή να περιμένεις να γίνει το μεγάλο μπαμ, να απέχεις και μετά να προσπαθείς να ξαναμπείς στα πράγματα. Αυτή είναι πάγια συνήθεια ελιτιστών ή άτολμων ανθρώπων που θεωρούν οτι είναι πολύ τέλειοι για να ανακατευτούν με την "πλέμπα", οτι η "πλέμπα" κάποια στιγμή πρέπει να αναβαθμιστεί με ένα μαγικό ραβδί και να γίνει μεμιάς το ποίμνιό τους, χωρίς να έχουν ιδρώσει να υπερασπιστούν το δίκιο τους.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει με πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είτε κατευθύνονται προς το νέο φιλόξενο παλαιοΠΑΣΟΚ ή κάνουν αφωνία σε επίπεδα Κώστα Καραμανλή ( εντάξει ίσως είμαι υπερβολική) περιμένοντας... κάτι. Κουρασμένοι από τις ανύπαρκτες ιδεολογικές μάχες που έδωσαν από το 2009 και μετά, αποφάσισαν τον Ιούλιο του 2011 να δεχθούν την παράδοση του ΠΑΣΟΚ στο βενιζελικό μπλοκ που ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία στα τέλη του 2011. Κουρασμένοι από το να διοικούν Υπουργεία και να κάνουν διευθετήσεις κάτω από το τραπέζι, αποφάσισαν οτι θα ήταν πολύ τραβηγμένο να διεκδικήσουν την αρχηγία του κόμματός τους και με δηλώσεις περι αλλαγμένου Βαγγέλη Βενιζέλου δέχθηκαν να δεθούν στο άρμα του. Παρέδωσαν έτσι βορρά σε έναν αλαζόνα, αχόρταγο, βερμπαλιστή ξερόλα το μόνο κόμμα που θα μπορούσε να προτείνει μία μεταρρυθμιστική πλατφόρμα, το μόνο κόμμα που παρά τα χιλιάδες στραβά του, συνέχιζε να αναδεικνύει στελέχη με φρέσκα μυαλά και ιδέες, μακριά από τα ρουσφετολογικά πρότυπα των φοιτητοπατέρων.

Νομίζω οτι ήταν εμφανές σε όλους πού θα πήγαινε το πράγμα. Εκτός αν μιλάμε για ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν ούτε έναν βραχυπρόθεσμο σχεδιασμό (όπου βραχύ λίγες ώρες) και δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Αμαχητί έπεσαν κάνοντας σαφές σε εξωτερικούς παρατηρητές οτι κάποιοι τους κράταγαν από τα αχαμνά.
Ηρθε έτσι το πρώτο "σοκ", τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ έπιασαν ιστορικά χαμηλά, έγινε ξαφνικά το τρίτο κόμμα αυτόματα το δίπολο αναπροσαρμόστηκε, ο all time classic τίτλος της μεταπολίτευσης "Στα άκρα η κόντρα ΠΑΣΟΚ- ΝΔ" έδωσε αυτόματα τη θέση του στο "Στα άκρα η κόντρα ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ" και το ΠΑΣΟΚ έγινε ένας πολιτικός κομπάρσος με συνεχώς μειούμενο ποσοστό.

Για κάποιον περίεργο λόγο ο τωρινός αρχηγός του, πίστεψε και πιστεύει οτι αυτό το κόμμα μπορεί να νεκραναστηθεί. Για κάποιον περίεργο λόγο επίσης έχει ακόμη στο πλευρό του στελέχη που πιστεύουν το ίδιο.

Τα πράγματα είναι απλά, για το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ούτε μέσα από συνέδρια, ούτε μέσα από ξεκατινιάσματα. Ο κύκλος του έκλεισε με ευθύνη όλων. Με ευθύνη μεγαλοστελεχών που αποστασιοποιημένα ξέρουν μόνο να κρίνουν τις επιλογές της σημερινής ηγεσίας, ενώ δεν είχαν τα κάκαλα τότε να βγουν απέναντι στον Ευάγγελο Βενιζέλο και προσπαθούσαν να μας τον πλασάρουν ως τον διαφορετικό. Με ευθύνη όλων εκείνων των στελεχών που έτριβαν ικανοποιημένα τα χέρια τους μόλις είδαν την ευκαιρία να ξεφορτωθούν τον βραχνά "Παπανδρέου", που το έπαιζαν παράγοντες τις ημέρες που η χώρα έψαχνε να βρει Πρωθυπουργό και έκαναν υποδείξεις, όλων εκείνων που  εκβίαζαν εκλεγμένο Πρωθυπουργό για να παραιτηθεί δημιουργώντας πρωτοφανή πολιτική αστάθεια και οδηγώντας τη χώρα σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις. Όλων εκείνων που ενώ γνώριζαν, δεν τόλμησαν να μιλήσουν, να σπάσουν το απόστημα της διαπλοκής να πουν στον κόσμο τι γίνεται, για να έρχεται σήμερα η Χρυσή Αυγή να το παίζει τιμητής των πάντων.

Οι ευθύνες των στελεχών του ΠΑΣΟΚ που δεν μίλησαν, που ανέχθηκαν το πραξικόπημα, που συμμετείχαν σε αυτό, που αποσταθεροποίησαν τη χώρα και τώρα το παίζουν αθώες περιστερές είναι τεράστιες. Δεν διέβλεψαν τον κίνδυνο; Τότε είναι ανίκανοι και δεν πρέπει να ξαναασχοληθούν με την πολιτική. Τον διέβλεψαν αλλά θεώρησαν οτι έτσι διασφαλίζεται η δική τους σωτηρία και έκαναν τα παγώνια περιμένοντας την επόμενη μέρα της επόμενης μέρας; Τότε είναι πολιτικοί εγκληματίες. Λυπάμαι αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Πριν λοιπόν ο οποιοσδήποτε ζητήσει την ψήφο μας είτε από ψηφοδέλτιο υπάρχοντος κόμματος, είτε μέσα από νέο αγνό και άμωμο φορέα, καλό θα ήταν να κάνει την αυτοκριτική του και να δει αν και αυτός μιλώντας ή σιωπώντας, πράττοντας ή μένοντας άπραγος οδήγησε στα σημερινά και στα αυριανά αδιέξοδα.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι με μνήμη, η αναβάπτιση θα είναι πολύ δύσκολη όποιο κουστουμάκι και να φορέσουν τέως μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ.