Για να βρούμε λύση, πρέπει πρώτα να προσδιορίσουμε το πρόβλημα.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους χανόμαστε πολλές φορές σε πολυδαίδαλα συλλογιστικά μονοπάτια χωρίς να καταλήγουμε κάπου, είναι ο εξής απλός: δεν έχουμε μάθει να αναζητούμε το πρόβλημα και να σκεφτόμαστε αλγοριθμικά.
Ο τεχνοκρατικός τρόπος σκέψης τον οποίο οι λάτρεις της θεωρητικολογίας κατηγορούν ως ανάλγητο και απάνθρωπο, έχει κατ' εξοχήν αλγοριθμική δομή και είναι διαρθρωμένος ακριβώς όπως στο σχήμα. Έχουμε ένα πρόβλημα, υπάρχουν χ λύσεις οι οποίες έχουν ψ αποτελέσματα. Εν ολίγοις έχουμε το: if... then ... else...
Δυστυχώς δεν έχουμε πρόβλημα μόνο στη διατύπωση του else, δηλαδή στην εναλλακτική όπως πολλοί νομίζουν, αλλά και στον εντοπισμό, την απομόνωση και την ακριβή διατύπωση του προβλήματος.


Στην ερώτηση: Ποιο είναι το πρόβλημα; Η ομόφωνη απάντηση: "Αυτό, τέλος", σπανίζει.
Η δε περιγραφή του προβλήματος και η τελική διατύπωσή του, πάσχει, αφού συνήθως δεν περιλαμβάνονται όλες οι παράμετροι που το προσδιορίζουν και το επηρεάζουν.
Είναι εντυπωσιακό οτι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να σκέφτονται αλγοριθμικά, δηλαδή η σκέψη τους είναι καλά δομημένη και μπορούν να σταχυολογήσουν τα υπέρ και τα κατά μίας πρότασης και να διατυπώσουν όλες τις εναλλακτικές, είναι πραγματικά ελάχιστοι στο πολιτικό στερέωμα (θα μου επιτρέψετε να μη γενικεύσω).

Μία πρόταση που κατατίθεται, δεν συνοδεύεται σχεδόν ποτέ από τα ακριβή αποτελέσματα που εκτιμάται οτι θα έχει και κυρίως από τις ενδεχόμενες παράπλευρες απώλειες. Το γεγονός οτι υπάρχουν χιλιάδες νόμοι με άπειρα παραθυράκια, οφείλεται αν όχι σε εκσεμμένη αμέλεια, τότε σίγουρα σε μη ολοκληρωμένη προσέγγιση του εκάστοτε προβλήματος που καλείται ο νόμος να επιλύσει και σε μη ενδελεχή έρευνα των τυχόν αποτελεσμάτων που ενδέχεται να έχει.

Προσοχή όταν μιλάω για αλγοριθμική λογική δεν μιλάω απαραίτητα για αυτοματοποίηση της σκέψης και για περιθωριοποίηση διαφορετικών απόψεων, αλλά ουσιαστικά για προσήλωση σε ένα ζήτημα.


Πολλές φορές περιπλέκουμε τα πράγματα διότι η απλότητα και η μινιμαλιστική σκέψη και λογική, απλά δεν πουλάει, δεν μας ταιριάζει, δεν γίνεται να μην έχουμε κάτι γκραντέ ή πομπώδες στη σκέψη μας, δεν γίνεται να μην τη ντύνουμε με λεκτικές υπερβολές προς εντυπωσιασμό των όποιων μας ακούν ή μας διαβάζουν.
Και όμως, όταν η ανάπτυξη της σκέψης βασίζεται σε αλγοριθμικές λογικές που εντοπίζουν το πρόβλημα και προτείνουν το τάδε και το τάδε, η συλλογιστική πορεία είναι πιο εύκολη, πιο αποτελεσματική και πιο κατανοητή.

Και γιατί τα λέω όλα αυτά... Γιατί πολύ απλά η διαφωνία που υπάρχει για το ποιο είναι το (μείζον) πρόβλημα και για τον τρόπο αντιμετώπισής του, είναι αυτή η οποία υποσκάπτει την εθνική συνεννόηση.


Κατά την άποψη των περισσοτέρων το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το έλλειμμα που έρχεται και προστίθεται ετησίως στο χρέος, καθώς επίσης και οι λογικές που είναι φωλιασμένες στην ελληνική κοινωνία και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως "ελλειμματογόνες". Ας δούμε όμως που ακριβώς έχουν εντοπίσει τα πολιτικά κόμματα το πρόβλημα για να κατανοήσουμε για ποιον λόγο η εθνική συνεννόηση είναι σχεδόν ανέφικτη.


Ενώ η Νέα Δημοκρατία συμφωνεί οτι το πρόβλημα είναι το έλλειμμα και κατ' επέκταση το χρέος, για την ίδια μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το ΠΑΣΟΚ και το Μνημόνιο. Αν η ΝΔ ήταν υπεύθυνο κεντροδεξιό κόμμα το οποίο αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης, θα είχε βάλει στο πλάι όλες τις διαφωνίες, θα επεδίωκε να συμμετάσχει στον εθνικό διάλογο και να συνεννοηθεί επιτέλους με το ΠΑΣΟΚ. Θα επικέντρωνε δηλαδή στην επίλυση του υπαρκτού και δεδομένου προβλήματος και όχι στο κακό ΠΑΣΟΚ, στο τι είπε και τι δεν είπε ο Παπανδρέου, στο αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει η φάτσα του Παπακωνσταντίνου κλπ. Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν ενώ αναγνωρίζει το βασικό πρόβλημα, δεν μπορεί να το απομονώσει και θεωρεί πιο σημαντική την πολιτική της επιβίωση και την απίθανη επικράτησή της σε εκλογές, παρά την επίλυσή του. Τέλος δεν έχει ολοκληρωμένη πρόταση που να σταθμίζει τα υπέρ και τα κατά των όποιων επιλογών προτείνει στα διάφορα Ζάππεια.


Πάμε τώρα στο ΚΚΕ. Το ΚΚΕ έχει εντοπίσει το πρόβλημα στο σύστημα και προτείνει το εξής απλό: Αλλαγή του συστήματος, χωρίς πολλά πολλά. Η θέση του λοιπόν είναι απόλυτα ξεκάθαρη, ως προς το ποιο είναι το πρόβλημα και ως προς τη λύση του (φυσικά δεν περιγράφει πως θα γίνει η μετάβαση...), αλλά δεν έχει να μας πει κάτι για το else. Δηλαδή εφόσον δεν αλλάξει το σύστημα, τι κάνουμε, ποια είναι η πρόταση; Συνεχίζουμε να παλεύουμε για την αλλαγή του συστήματος και δεν προτείνουμε τίποτα που θα μπορούσε να το βελτιώσει;


Ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα παρουσιάζει μία αδυναμία εντοπισμού και διατύπωσης του προβλήματος καθώς έχει τα ... υπαρξιακά του... Προσπαθεί να ισορροπήσει κάπου ανάμεσα στο ΚΚΕ, στα μπαχάλια με εγκέφαλο αμοιβάδας και στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οπότε λόγω της ποικιλομορφίας που παρατηρείται, δεν μπορεί να εστιάσει σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, πολλώ δε μάλλον να καταθέσει προτάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να ενοποιηθεί με το ΚΚΕ, αλλά του μένει ακόμη ένα σημαντικό βήμα, πρέπει και αυτός να υιοθετήσει οτι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ο καπιταλισμός.


Η Δημοκρατική Αριστερά και η Δημοκρατική Συμμαχία δείχνοντας μία ανακουφιστική υπευθυνότητα, έχουν εντοπίσει το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας και είναι πιο συναινετικές καθώς κατανοούν οτι η εποχή του "όχι σε όλα" και των ουτοπικών προτάσεων έχει παρέλθει.


Το Πασοκ θα έρθω να το ταυτίσω με την κυβέρνηση η οποία έχει κάνει τη στρατηγική επιλογή του Μνημονίου. Έχει αναγνωρίσει δηλαδή το πρόβλημα, έχει επιλέξει μία λύση, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα τα μέτρα που λαμβάνονται, τα οποία όταν πέφτουν έξω, υπάρχει η πρόβλεψη για άλλα εναλλακτικά μέτρα. Δηλαδή η λύση που επιλέχθηκε έχει μία δομή και μία λογική και δεν είναι μία κλασική λύση- γιουρούσι. 


Είναι λοιπόν προφανές οτι δεν γίνεται να υπάρξει εθνική συνεννόηση όταν τα κόμματα διαφωνούν στο μείζον που δεν είναι άλλο από τον προσδιορισμό του προβλήματος. Όταν για κάποιους το πρόβλημα είναι το σύστημα που δημιούργησε και το Μνημόνιο, είναι απίθανο να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με όσους στηρίζουν το σύστημα. Όταν το πρόβλημα άλλων είναι το κυβερνών κόμμα και η σύμβαση που υπέγραψε, είναι επίσης απίθανο να δεχτούν να δώσουν τη συναίνεσή τους. Οπότε τι ψάχνουμε;


Δεν νομίζω οτι πρέπει να περιμένουμε εκπλήξεις, οι συμμαχίες πλέον είναι ευδιάκριτες και έχουν διαμορφωθεί βάσει της παραμέτρου: Μνημόνιο. Από τη μία είναι οι "Μνημονιολάτρες" που εντοπίζουν στο Μνημόνιο τη λύση και από την άλλη οι "Μνημονιοκλάστες" που εντοπίζουν στο Μνημόνιο το πρόβλημα.
Το θέμα που δημιουργείται όμως με τους Μνημονιοκλάστες είναι οτι ενώ εντοπίζουν στο Μνημόνιο το πρόβλημα δεν έχουν να προτείνουν κάποια αξιόπιστη, εφαρμόσιμη και με ελάχιστες παράπλευρες απώλειες λύση, μόνο ευχολόγια και προτάσεις εκτός τόπου και χρόνου. 
Η κάθε πρόταση σε μία τέτοια φάση οφείλει να είναι ένας "ολοκληρωμένος αλγόριθμος", με αρχή μέση και τέλος που να περιλαμβάνει όλες τις μεταβλητές και τα πιθανά αποτελέσματα και να μην έχει δυσάρεστες εκπλήξεις....


Αλλά να μου πείτε, πότε τα κόμματα και οι πολιτικοί σεβάστηκαν την κοινή λογική και διατύπωσαν προτάσεις αλγοριθμικά διαρθρωμένες για να το κάνουν τώρα; Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή πάντα...