Η Susan Boyle θα ήταν πολύ παχιά για το ελληνικό x-factor...

Το να ακούω μουσική για εμένα είναι ζωή, είναι χαρά, είναι διασκέδαση. Το να ακούω καλή μουσική είναι ξεκούραση, είναι ευχαρίστηση…
Το να ακούω κακή μουσική, μέτριες προς κακές φωνές με εκνευρίζει και με προβληματίζει.

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, πως είναι δυνατόν κάποιοι να κάνουν καριέρα χωρίς ίχνος φωνής και πως γίνεται να τους στηρίζουν τα ραδιόφωνα και οι εκπομπές, πως γίνεται να τους εμπιστεύονται οι επιχειρηματίες και κυρίως πως ο κόσμος μπορεί και τους ακούει…

Καλός τραγουδιστής δεν είναι αυτός που για να τον ακούσεις κλείνεις τα αυτιά σου, αλλά αυτός που για να τον ακούσεις κλείνεις τα μάτια σου.

Και γιατί να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου… Όταν άκουσα live την Πέγκυ Ζήνα της οποίας τα τραγούδια μου αρέσουν ιδιαίτερα, απόρησα με το πόσο "διαφορετική" είναι η φωνή της. Όταν άκουσα live τον Πάνο Κιάμο, τον Πετρέλη, τον Βέρτη επίσης… Καλά για κάτι σκυλοσκυλιά που είναι στα μικρομεσαία σχήματα δε το συζητώ. Έχουμε γεμίσει με άτομα που με περίσσιο θράσσος δηλώνουν τραγουδιστές.

Από την άλλη όταν άκουσα live τη Χαρούλα, τη Γλυκερία, τον Μάλαμα, την Αρβανιτάκη, τον Ιωαννίδη, τον Στόκα, τη Γαλάνη, τον Μητροπάνο… ανατρίχιασα, ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να απολαύσω αυτό που άκουγα.

Κάποιοι χωρίζουν τη μουσική σε δυο είδη στην εμπορική και τη μη εμπορική. Θεωρούν ότι η έντεχνη μουσική και τα λαϊκά είναι και μη εμπορικά. Οι πωλήσεις των Cd βέβαια άλλα λένε…

Οι εποχές έχουν αλλάξει και πλέον μεγαλύτερο ρόλο από τη φωνή, παίζει η εικόνα… Η φωνή φτιάχνεται με διάφορους τρόπους ώστε να είναι υποφερτή. Ποια είναι τα σύγχρονα πρότυπα λοιπόν;

Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς το x-factor που οι κριτές δε ψάχνουν την φωνή, αλλά το πακέτο. Ειδικά αυτή τη χρονιά θες να πας στο studio και να αρχίσεις να τους κοπανάς. Ο Θεοφάνους ("όχι άλλες ωραίες με μετριες φωνές") που έχει γράψει διαμάντια, ο Μουρατίδης που από τα όσα λέει σου δίνει την εντύπωση ότι πάνω από το κρεβάτι του έχει αφίσες του Άσιμου, της Αλεξίου, κάθονται και σχολιάζουν τα κιλά και το ντύσιμο! Δηλαδή πράγματα, που φτιάχνονται μέσα σε λίγο καιρό αν υπάρχει θέληση! Ούτε στο fame story τέτοια κατάντια!


Και αυτό που με κάνει και απορώ είναι ότι δεν κρίνει ο Ψινάκης ή η Γερμανού που εκπροσωπούν άλλο είδος τραγουδιού, αλλά κρίνουν άνθρωποι που θεωρητικά υποστηρίζουν το καλό τραγούδι. Προσωπικά σαν απλή τηλεθεάτρια θίγομαι από αυτό που βλέπω και παράλληλα στεναχωριέμαι που κλείνονται με τέτοια ευκολία πόρτες. Ειδικά όταν σκέφτομαι ότι τα διάφορα reality είναι ο εύκολος δρόμος, απορώ τι τραβάνε τα παιδιά που επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο.

Από το x-factor καταλαβαίνεις τι χρειάζεται να έχεις για να προχωρήσεις, καταλαβαίνεις τη λογική της showbiz. Πρώτα από όλα πρέπει να είσαι δικό τους παιδί, βλέπε fame studio, πρέπει να ντύνεσαι ωραία και πάνω από όλα να είσαι εμφανίσιμος, έτσι ώστε μετά το τέλος του σόου να σου βγάλουν ένα cd της κακιάς ώρας, να το αγοράσει η «πιτσιρικαρία» και να αρχίσεις την υπέρλαμπρη καριέρα της γλάστρας στα μπουζούκια. Θα σε πάρουν τα ραδιόφωνα, τα μεσημεριανά, θα πουλήσεις και λίγο την προσωπική σου ζωή και ειδικά αν είσαι μεσ’ την καλή χαρά και έτοιμος να συμβιβαστείς με το οτιδήποτε για να σε προωθήσουν τα κυκλώματα, η καλύτερή τους. (Τι ωραία που το έθεσα!)

Πραγματικά εκνευρίζομαι με κάτι τέτοια. Είναι αυτό που λέγαμε πριν κάτι μήνες, αν η Susan Boyle είχε πάει στο x-factor θα την κόβανε…

Αυτή τη στιγμή με την εικόνα που παρουσιάζει η νέα γενιά τραγουδιστών, ποιος μπορεί να διαδεχτεί τη Χαρούλα, τον Πάριο, τη Γαλάνη, τη Μοσχολιού, τον Μητροπάνο και όλους τους πραγματικά μεγάλους καλλιτέχνες που το άρρωστο σύστημα δεν έχει τη δύναμη να τους βγάλει στην απ’ έξω;

Πολύ φοβάμαι ότι σε καμία εικοσαριά χρόνια, θα λιώνω ακόμη στα cd player το αφιέρωμα στο Μάνο Λοϊζο από Χαρούλα-Μάλαμα-Ιωαννίδη και θα απορώ που πήγε η καλή ελληνική μουσική... Που πήγαν οι εμπνευσμένοι στίχοι- ποιήματα...

Μεγάλη ευθύνη για την κατάντια του ελληνικού τραγουδιού έχουν οι δημιουργοί που μπαίνουν στο τρυπάκι των δισκογραφικών για μαζική παραγωγή σουξέ. Υπάρχει η απαίτηση για νέα cd τραγουδιστών κάθε χρόνο, για να μη τους ξεχάσει ο κόσμος και έτσι γίνονται τεράστιες εκπτώσεις στην ποιότητα των τραγουδιών. Έμπνευση που περιστρέφεται γύρω από μία ατάκα και τραγούδια που λένε πολλά, αλλά ουσιαστικά δε λένε τίποτα. Η έμπνευση σε βρίσκει και δεν έρχεται κατά παραγγελία. Είναι φυσικό όταν πιέζεσαι για νέα τραγούδια τα μισά να είναι προχειροδουλειές.

Είναι πολύ κρίμα για το ελληνικό τραγούδι να μένει στάσιμο και είναι πολύ κρίμα άνθρωποι με πραγματικό ταλέντο να αντιμετωπίζονται με αυτό τον τρόπο από ειδήμονες. Δυστυχώς το ελληνικό τραγούδι χάνει όσο περνούν τα χρόνια την ταυτότητά του, τη μαγκιά του, το βάθος του και κυρίως το ήθος του...