Χαρούλα Αλεξίου

Λέω σήμερα να κάνω μία μικρή ανατροπή... Αυτή θα είναι η πρώτη, ίσως και η μοναδική, φορά που στο blog μου θα ασχοληθώ με ένα πρόσωπο και η ανάρτησή μου θα είναι είναι πιο προσωπική.
Χαρούλα Αλεξίου λοιπόν...
Η Χαρούλα για εμένα, είναι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, που χωρίς να το ξέρει με έχει βοηθήσει πολλές φορές στη ζωή μου.
Αν είχα ποτέ την τύχη να τη γνωρίσω, θα της έλεγα μόνο μία λέξη: Ευχαριστώ.
Ευχαριστώ που υπάρχει και μας χαρίζει τη φωνή της
Ευχαριστώ που μας χαρίζει τους στίχους της.
Ευχαριστώ που τιμάει το κοινό της.
Ευχαριστώ για το ήθος της, το οποίο τουλάχιστον για εμένα αποτελεί παράδειγμα.
Ευχαριστώ που με έμαθε να αγαπάω τη ζωή και τους ανθρώπους, μέσα από τα τραγούδια της.

Τη Χαρούλα την «ανακάλυψα» τα τελευταία 6 χρόνια. Από ότι μου είπαν οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή ήξερα απ’ έξω τα τραγούδια της. Αλλά τα τελευταία 6 χρόνια, κατανόησα όλο της το μεγαλείο.
Μεγαλείο φωνής, μεγαλείο ψυχής.
Είναι ένας άνθρωπος που δεν αλλοτριώθηκε από τη δόξα, που δεν ψωνίστηκε ποτέ, που δεν προκάλεσε ποτέ ούτε με τη συμπεριφορά της, ούτε με τον τρόπο ζωής της.
Πάντα χαμηλών τόνων, ευγενής και αξιοπρεπής.
Η Χαρούλα Αλεξίου λοιπόν όπως προείπα, με έχει βοηθήσει στη ζωή μου, σε δύσκολες καταστάσεις, χωρίς φυσικά να το γνωρίζει.

Όταν το στρες και η κούραση στις Πανελλήνιες με είχε καταβάλει, όταν αντιμετώπιζα διαφόρων ειδών προβλήματα, η φωνή της ήταν πάντα εκεί να με ηρεμήσει, να με βοηθήσει να συγκεντρωθώ, να σκεφτώ, να με ξεκουράσει. Ένας άνθρωπος που όσο περίεργο και αν ακουστεί, είναι πάντα εκεί για εμένα, πάντα δίπλα μου για να με στηρίξει, με τα τραγούδια της.

Είναι η μόνη καλλιτέχνιδα της οποίας τα CD αγοράζω, όλα τα υπόλοιπα τραγούδια τα κατεβάζω από το Internet. Και τα αγοράζω γιατί τη σέβομαι και γιατί το αξίζει.
Είναι η μόνη καλλιτέχνιδα που μπορεί να με κάνει να κλάψω, να συγκινηθώ και να αγαλλιάσω, να ηρεμήσω.
Δε μπορώ να τη συγκρίνω με κανέναν άλλον, γιατί τη θεωρώ απλά μοναδική.

Τα τραγούδια της είναι τόσο ποιητικά, τόσο ποιοτικά, τόσο αληθινά και μελωδικά που θεωρώ ότι άνετα θα μπορούσαν να είναι ποιήματα.
Σε όσες συναυλίες της έχω πάει μένω πάντα προσηλωμένη και στο τέλος πάντα έχω ένα κενό, γιατί θέλω να ακούσω κι άλλα τραγούδια της κυρίως από αυτά που θεωρώ ότι «αδικούνται» και που τόσο αγαπώ.
Τα αγαπημένα μου ας πούμε: «Είσαι η νύχτα με τα αινίγματα», «Ψυχές και Σώματα», «Οι δικοί μου ξένοι», «Τα καρέλια»,«Η ζωή μου κύκλους κάνει»… Αλλά τι να πεις, τα τραγούδια της είναι τόσα πολλά και τόσο υπέροχα όλα, που δε χωράνε σε μία συναυλία.
Κατόρθωσα να την παρακολουθήσω και φέτος, μόνη μου πήγα στη συναυλία (πρώτη φορά το κάνω αυτό στη ζωή μου). Και στις 20 Σεπτεμβρίου θα είμαι πάλι εκεί, να τη χειροκροτήσω.
H Χαρούλα Αλεξίου είναι ένα από τα ελάχιστα άτομα που μπορώ να πω ότι θαυμάζω

Δυο από τα υπέροχα τραγούδια της «Είσαι η νύχτα με τα αινίγματα», «Ψυχές και Σώματα»…




Είχα αμφιβολίες για το αν έπρεπε ή όχι να ανεβάσω αυτή την ανάρτηση, αλλά πραγματικά ένιωσα την ανάγκη να το κάνω. Προσπάθησα να υπερβώ τον σκόπελο του υπερβολικού, αλλά μάλλον δε τα κατάφερα.
Επίσης δεν είχα όρεξη μετά την υπέροχη συναυλία που παρακολούθησα τη Δευτέρα να γράφω για τον κάθε Βουλγαράκη. Είπα να γράψω για έναν άνθρωπο που να αξίζει. Παρακαλώ να είστε επιεικείς με την υπερβολή μου…