Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, διεξάγεται πολύ έντονα η συζήτηση για έναν νέο πολιτικό φορέα στον χώρο του κέντρου. Συγκεκριμένα του κέντρου και όχι μόνον της κεντροαριστεράς, όπου κέντρο ο μέσος χώρος μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς (διευκρινίζω γιατί μέχρι και γι' αυτό υπάρχουν διαφωνίες). Ενώ παρατηρείται οργασμός δημιουργίας νέων κομμάτων στα άκρα του δημοκρατικού (;) τόξου, το κέντρο είναι πιο φτωχό από ποτέ. Εν ολίγοις η καμπύλη στην οποία έχω αναφερθεί στο παρελθόν έπαψε να είναι συγκεντρωμένη στο κέντρο και έχει αποκτήσει δυο κύριες συγκεντρώσεις στα άκρα, τις οποίες προσωπικά σχηματοποιώ ως εξής:
Δυο είναι τα τινά, ή οι πολίτες έχουν μπουχτίσει με το κέντρο, με τις μέσες λύσεις που πρέπει να βολέψουν τους πάντες και γουστάρουν άκρα και ακραίες λύσεις ή που δεν υπάρχει εκείνο το πρόσωπο, εκείνο το κόμμα, εκείνο το όραμα για να τους συσπειρώσει. Επιλέγω να πιστεύω το δεύτερο αν και φοβάμαι οτι μπορεί να ισχύει το πρώτο. Επειδή όμως από το πρώτο η επιστροφή σε ομαλές πολιτικές συνθήκες θα είναι δύσκολη και επίπονη, θα επιλέξω να επικεντρωθώ στο τι πιστεύω οτι πρέπει να συμβεί αν ισχύει το δεύτερο.
Υπάρχουν διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που επιδιώκουν να καλύψουν το κενό που περιέγραψα πιο πάνω, η Δράση, η Δυναμική Ελλάδα, το κόμμα του Λοβέρδου και σίγουρα καμία δεκαριά ακόμη που μου διαφεύγουν. Θα προσπαθήσω να αναλύσω γιατί πιστεύω οτι αυτοί οι σχηματισμοί δεν έχουν καμία πιθανότητα επιτυχίας, αφήνοντας εκτός ανάλυσης το "κόμμα Λοβέρδου" καθώς είναι στο ίδιο μήκος κύματος με προσπάθειες όπως "το κόμμα Σαμαρά, το κόμμα Αβραμόπουλου, το κόμμα Τσοβόλα, το κόμμα Κατσέλη" και λοιπά προσωποκεντρικά κόμματα.
Στο facebook της Τσούγδως έχω 1000 και κάτι φίλους, στο twitter 4.500 followers. Με περίπου 30-40 άτομα τυχαίνει να συμφωνώ τις πλείστες των περιπτώσεων σε όλα. Έστω λοιπόν οτι αποφασίζουμε αγανακτισμένοι να ιδρύσουμε ένα κόμμα. Ο καθένας από εμάς θα προσελκύσει 40 γνωστούς, λίγο θα κινήσει το ενδιαφέρον η προσπάθεια, λίγο αυτοί που ψάχνονται θα ενδιαφερθούν, θα φτάσει να συζητιέται μεταξύ ας πούμε 3.000 ανθρώπων. Δηλαδή τίποτα, ουσιαστικά ανύπαρκτο. Εμείς όμως οι 40 που θα αποτελούμε τον πυρήνα και θα συναναστρεφόμαστε ο ένας τον άλλο και τους φίλους μας, θα έχουμε την ψευδαίσθηση της μεγάλης αποδοχής, θα ακούμε καλά λόγια, θα μαζευόμαστε μεταξύ μας και θα ευλογούμε τα γένια μας, θα παραπονιόμαστε οτι ενώ είμαστε ένας χείμαρρος τα ΜΜΕ δεν μας προβάλλουν και μετά όταν θα έρθει η στιγμή της καταμέτρησης των δυνάμεων θα κλαίμε και θα καταλήξουμε οτι ναι κάναμε λάθη, δεν ανοιχτήκαμε, η κοινωνία θέλει τον εύκολο λόγο, δεν ήταν έτοιμη για εμάς που προτείνουμε τον δύσκολο δρόμο, φταίνε τα ΜΜΕ και ο υπόγειος πόλεμος που μας έγινε και πλείστες άλλες δικαιολογίες.
Η τύχη λοιπόν του κόμματος που σας περιέγραψα θα είναι το πιθανότερο και η τύχη οποιουδήποτε νέου σχηματισμού συνεχίζει να αγνοεί οτι πολιτική είναι η τριβή με την κοινωνία και όχι με τον κύκλο του καθενός. Είναι δικαίωμα κάθε ομάδας ανθρώπων που συμφωνούν να δημιουργήσουν έναν ελιτίστικο φορέα για αυτούς και την παρέα τους, δεν μπορεί όμως να περιμένουν και πολλά, δεν γίνεται μόνιμα να φταίει η ανώριμη κοινωνία...
Σε συνθήκες κρίσης όταν τα άκρα έχουν γιγαντωθεί χρειάζονται κολοσσιαίες ιδεολογικές εκπτώσεις για να επιτευχθεί συναίνεση. Στη χώρα υπάρχουν πολλά βασικά πράγματα, που αν υπήρχε λίγη κοινή λογική θα έπρεπε να προτείνονται από όλα τα κόμματα. Παρ' όλα αυτά δεν υπάρχει. Χρειάζεται λοιπόν ένας φορέας κοινής λογικής και η λογική αυτή δεν είναι αριστερή ή δεξιά, είναι απλά κοινή. Στο παρελθόν αγανακτισμένη από τους συνεχείς τσακωμούς για ψύλλου πήδημα είχα αποπειραθεί να γράψω μία ανάρτηση για τα σημεία στα οποία συμφωνούμε και είχα καλέσει φίλους του blog να συμμετέχουν. Για εμένα ήταν εντυπωσιακό οτι άνθρωποι με διαφορετική ιδεολογία, με τους οποίους συχνά τσακωνόμουν, συμμετείχαν και συμφώνησαν σε κάποια αυτονόητα πράγματα. (Εδώ η ανάρτηση)
Είναι αυτή η επανάσταση του αυτονόητου που μας χρειάζεται και που κανείς δεν φαίνεται να παίρνει στα σοβαρά. Όποτε κάποιος διατυπώνει αυτονόητες προτάσεις, αντιμετωπίζει αδιαφορία γιατί ΟΚ όλοι το συνομολογούμε οτι πρέπει να γίνει αυτό, οπότε πάμε παρακάτω. Συνέχεια πάμε παρακάτω χωρίς να μένουμε στο ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ και στους τρόπους επίτευξής του. Ακόμη και όσοι θεωρούν οτι πρεσβεύουν αυτονόητες ιδέες έχω παρατηρήσει οτι έχουν έναν μοναδικό αυτοκαταστροφικό τρόπο να τις παρουσιάζουν τόσο περίπλοκα ή και κάποιες φορές μισανθρωπικά ή επιθετικά, που καταστρέφουν το αυτονόητο του πράγματος. Οι αυτονόητες ιδέες χρειάζονται και απλή παρουσίαση, απλή επεξήγηση, απλή λύση. Αν κάποιος που θεωρεί οτι κατέχει τη μοναδική αλήθεια, κατέχει τη λύση, βγει στην κοινωνία και παρουσιάσει την πρότασή του με περίπλοκο τρόπο, στοχοποιώντας, προκαλώντας, δείχνοντας οτι θεωρεί εαυτόν ανώτερο, τότε θα εισπράξει μόνο περιφρόνηση και ίσως αυτό στην τελική να είναι κάτι θετικό, ένα καλό μάθημα.
Γιατί αν ο κατέχων την μοναδική αλήθεια, πολύ πιθανόν σνομπαρία, αναλάβει την εξουσία τότε θα είναι ανίκανος για οποιονδήποτε συμβιβασμό και η ξεροκεφαλιά του θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλά προβλήματα.
Το πρόβλημα στο χώρο του κέντρου είναι οτι όλα είναι αυτονόητα και θέμα κοινής λογικής, αλλά δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να εκφράσει αυτό το όραμα της απλότητας. Τα κάνουμε όλα πολύ δύσκολα, χανόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις, ενώ όλα είναι θέμα συμβιβασμού, κοινής λογικής και επαφής με την κοινωνία. Είμαι λάτρης των αριθμών, παρ' όλα αυτά η κοινωνία έχει μπουχτίσει, δεν θέλει πια αριθμούς, θέλει κάτι άλλο του οποίου είμαι εξίσου λάτρης και κρύβεται πίσω από τους αριθμούς, θέλει μεθοδολογία, συγκεκριμένα βήματα, αλγοριθμική λογική, υπολογισμό όλων των ενδεχομένων.
Για εμένα αυτό και μόνο είναι τεχνοκρατικός τρόπος σκέψης και σε αυτόν τον τρόπο σκέψης δεν χωράει το "πονάει δόντι, κόβει κεφάλι", ούτε κρυφές ατζέντες, ούτε τίποτα.
Είναι απλό: "Πιστεύω οτι αυτό πρέπει να γίνει, θα γίνει έτσι, έτσι και έτσι, οι πιθανές αντιδράσεις θα είναι αυτές, μακροπρόθεσμα θα συμβεί αυτό, στην αρχή θα υπάρχουν πιθανόν αυτά και αυτά τα προβλήματα και τέλος".
Η απλότητα και η ακρίβεια θα πρέπει να είναι τα στοιχήματα οποιουδήποτε νέου φορέα θέλει να διαδραματήσει κυρίαρχο ρόλο στον χώρο του κέντρου. Όχι αποκλεισμοί, όχι σνομπισμός, όχι απόλυτες θέσεις, όχι συγκεκριμένη ιδεολογική στάμπα... Άλλωστε στο σημείο που έχουμε φτάσει το "αυτονόητο" είναι ιδεολογία.
YΓ: Δε θέλω σχόλια για τις υπέροχες γραφικές παραστάσεις μου
Δυο είναι τα τινά, ή οι πολίτες έχουν μπουχτίσει με το κέντρο, με τις μέσες λύσεις που πρέπει να βολέψουν τους πάντες και γουστάρουν άκρα και ακραίες λύσεις ή που δεν υπάρχει εκείνο το πρόσωπο, εκείνο το κόμμα, εκείνο το όραμα για να τους συσπειρώσει. Επιλέγω να πιστεύω το δεύτερο αν και φοβάμαι οτι μπορεί να ισχύει το πρώτο. Επειδή όμως από το πρώτο η επιστροφή σε ομαλές πολιτικές συνθήκες θα είναι δύσκολη και επίπονη, θα επιλέξω να επικεντρωθώ στο τι πιστεύω οτι πρέπει να συμβεί αν ισχύει το δεύτερο.
Υπάρχουν διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που επιδιώκουν να καλύψουν το κενό που περιέγραψα πιο πάνω, η Δράση, η Δυναμική Ελλάδα, το κόμμα του Λοβέρδου και σίγουρα καμία δεκαριά ακόμη που μου διαφεύγουν. Θα προσπαθήσω να αναλύσω γιατί πιστεύω οτι αυτοί οι σχηματισμοί δεν έχουν καμία πιθανότητα επιτυχίας, αφήνοντας εκτός ανάλυσης το "κόμμα Λοβέρδου" καθώς είναι στο ίδιο μήκος κύματος με προσπάθειες όπως "το κόμμα Σαμαρά, το κόμμα Αβραμόπουλου, το κόμμα Τσοβόλα, το κόμμα Κατσέλη" και λοιπά προσωποκεντρικά κόμματα.
Στο facebook της Τσούγδως έχω 1000 και κάτι φίλους, στο twitter 4.500 followers. Με περίπου 30-40 άτομα τυχαίνει να συμφωνώ τις πλείστες των περιπτώσεων σε όλα. Έστω λοιπόν οτι αποφασίζουμε αγανακτισμένοι να ιδρύσουμε ένα κόμμα. Ο καθένας από εμάς θα προσελκύσει 40 γνωστούς, λίγο θα κινήσει το ενδιαφέρον η προσπάθεια, λίγο αυτοί που ψάχνονται θα ενδιαφερθούν, θα φτάσει να συζητιέται μεταξύ ας πούμε 3.000 ανθρώπων. Δηλαδή τίποτα, ουσιαστικά ανύπαρκτο. Εμείς όμως οι 40 που θα αποτελούμε τον πυρήνα και θα συναναστρεφόμαστε ο ένας τον άλλο και τους φίλους μας, θα έχουμε την ψευδαίσθηση της μεγάλης αποδοχής, θα ακούμε καλά λόγια, θα μαζευόμαστε μεταξύ μας και θα ευλογούμε τα γένια μας, θα παραπονιόμαστε οτι ενώ είμαστε ένας χείμαρρος τα ΜΜΕ δεν μας προβάλλουν και μετά όταν θα έρθει η στιγμή της καταμέτρησης των δυνάμεων θα κλαίμε και θα καταλήξουμε οτι ναι κάναμε λάθη, δεν ανοιχτήκαμε, η κοινωνία θέλει τον εύκολο λόγο, δεν ήταν έτοιμη για εμάς που προτείνουμε τον δύσκολο δρόμο, φταίνε τα ΜΜΕ και ο υπόγειος πόλεμος που μας έγινε και πλείστες άλλες δικαιολογίες.
Η τύχη λοιπόν του κόμματος που σας περιέγραψα θα είναι το πιθανότερο και η τύχη οποιουδήποτε νέου σχηματισμού συνεχίζει να αγνοεί οτι πολιτική είναι η τριβή με την κοινωνία και όχι με τον κύκλο του καθενός. Είναι δικαίωμα κάθε ομάδας ανθρώπων που συμφωνούν να δημιουργήσουν έναν ελιτίστικο φορέα για αυτούς και την παρέα τους, δεν μπορεί όμως να περιμένουν και πολλά, δεν γίνεται μόνιμα να φταίει η ανώριμη κοινωνία...
Σε συνθήκες κρίσης όταν τα άκρα έχουν γιγαντωθεί χρειάζονται κολοσσιαίες ιδεολογικές εκπτώσεις για να επιτευχθεί συναίνεση. Στη χώρα υπάρχουν πολλά βασικά πράγματα, που αν υπήρχε λίγη κοινή λογική θα έπρεπε να προτείνονται από όλα τα κόμματα. Παρ' όλα αυτά δεν υπάρχει. Χρειάζεται λοιπόν ένας φορέας κοινής λογικής και η λογική αυτή δεν είναι αριστερή ή δεξιά, είναι απλά κοινή. Στο παρελθόν αγανακτισμένη από τους συνεχείς τσακωμούς για ψύλλου πήδημα είχα αποπειραθεί να γράψω μία ανάρτηση για τα σημεία στα οποία συμφωνούμε και είχα καλέσει φίλους του blog να συμμετέχουν. Για εμένα ήταν εντυπωσιακό οτι άνθρωποι με διαφορετική ιδεολογία, με τους οποίους συχνά τσακωνόμουν, συμμετείχαν και συμφώνησαν σε κάποια αυτονόητα πράγματα. (Εδώ η ανάρτηση)
Είναι αυτή η επανάσταση του αυτονόητου που μας χρειάζεται και που κανείς δεν φαίνεται να παίρνει στα σοβαρά. Όποτε κάποιος διατυπώνει αυτονόητες προτάσεις, αντιμετωπίζει αδιαφορία γιατί ΟΚ όλοι το συνομολογούμε οτι πρέπει να γίνει αυτό, οπότε πάμε παρακάτω. Συνέχεια πάμε παρακάτω χωρίς να μένουμε στο ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ και στους τρόπους επίτευξής του. Ακόμη και όσοι θεωρούν οτι πρεσβεύουν αυτονόητες ιδέες έχω παρατηρήσει οτι έχουν έναν μοναδικό αυτοκαταστροφικό τρόπο να τις παρουσιάζουν τόσο περίπλοκα ή και κάποιες φορές μισανθρωπικά ή επιθετικά, που καταστρέφουν το αυτονόητο του πράγματος. Οι αυτονόητες ιδέες χρειάζονται και απλή παρουσίαση, απλή επεξήγηση, απλή λύση. Αν κάποιος που θεωρεί οτι κατέχει τη μοναδική αλήθεια, κατέχει τη λύση, βγει στην κοινωνία και παρουσιάσει την πρότασή του με περίπλοκο τρόπο, στοχοποιώντας, προκαλώντας, δείχνοντας οτι θεωρεί εαυτόν ανώτερο, τότε θα εισπράξει μόνο περιφρόνηση και ίσως αυτό στην τελική να είναι κάτι θετικό, ένα καλό μάθημα.
Γιατί αν ο κατέχων την μοναδική αλήθεια, πολύ πιθανόν σνομπαρία, αναλάβει την εξουσία τότε θα είναι ανίκανος για οποιονδήποτε συμβιβασμό και η ξεροκεφαλιά του θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλά προβλήματα.
Το πρόβλημα στο χώρο του κέντρου είναι οτι όλα είναι αυτονόητα και θέμα κοινής λογικής, αλλά δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να εκφράσει αυτό το όραμα της απλότητας. Τα κάνουμε όλα πολύ δύσκολα, χανόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις, ενώ όλα είναι θέμα συμβιβασμού, κοινής λογικής και επαφής με την κοινωνία. Είμαι λάτρης των αριθμών, παρ' όλα αυτά η κοινωνία έχει μπουχτίσει, δεν θέλει πια αριθμούς, θέλει κάτι άλλο του οποίου είμαι εξίσου λάτρης και κρύβεται πίσω από τους αριθμούς, θέλει μεθοδολογία, συγκεκριμένα βήματα, αλγοριθμική λογική, υπολογισμό όλων των ενδεχομένων.
Για εμένα αυτό και μόνο είναι τεχνοκρατικός τρόπος σκέψης και σε αυτόν τον τρόπο σκέψης δεν χωράει το "πονάει δόντι, κόβει κεφάλι", ούτε κρυφές ατζέντες, ούτε τίποτα.
Είναι απλό: "Πιστεύω οτι αυτό πρέπει να γίνει, θα γίνει έτσι, έτσι και έτσι, οι πιθανές αντιδράσεις θα είναι αυτές, μακροπρόθεσμα θα συμβεί αυτό, στην αρχή θα υπάρχουν πιθανόν αυτά και αυτά τα προβλήματα και τέλος".
Η απλότητα και η ακρίβεια θα πρέπει να είναι τα στοιχήματα οποιουδήποτε νέου φορέα θέλει να διαδραματήσει κυρίαρχο ρόλο στον χώρο του κέντρου. Όχι αποκλεισμοί, όχι σνομπισμός, όχι απόλυτες θέσεις, όχι συγκεκριμένη ιδεολογική στάμπα... Άλλωστε στο σημείο που έχουμε φτάσει το "αυτονόητο" είναι ιδεολογία.
YΓ: Δε θέλω σχόλια για τις υπέροχες γραφικές παραστάσεις μου
2 σχόλια:
Ναι και να αναλάβει ο φίλος σου ο Τζέφρυ τα ηνία. Ώρε γλέντια που θα κάνουμε. Tzefry come home !!!
Ρε ανισοροπε, δεν αφηνεις τον Τζφρυ και να καταπιαστεις με τα καμωματα του Αντωνακη κλπ παρεας που εχει κανει το μνημονιο τατουαζ στο στηθος???
Δημοσίευση σχολίου