30% των πολιτών πιστεύει οτι ήταν καλύτερα επι χούντας...

...Σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε όλως τυχαίως 21η Απριλίου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο συμβαίνει αυτό, ουσιαστικά είναι άτοπο. Δηλαδή τι συγκρίνουμε, τη χούντα με τη χούντα; Σύμφωνα με τις αφηγήσεις που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια, ζούμε σε μια επαίσχυντη χούντα, οπότε ο κουρνιαχτός που έχει ξεσπάσει τόσο για το ερώτημα της δημοσκόπησης όσο και για το εύρημα είναι υποκριτικός.
Προσωπικά δεν έχω ζήσει τη χούντα, οπότε εμπιστεύομαι όσους αξιόλογους ανθρώπους κραυγάζουν συνεχώς "χούντα", προφανώς κάτι παραπάνω θα γνωρίζουν για να χρησιμοποιούν έναν χαρακτηρισμό τέτοιου βάρους για την παρούσα κατάσταση, είναι γνωστό οτι με αυτά τα πράγματα δεν παίζουμε, οπότε λογικά δεν το χρησιμοποιούν ως "σχήμα λόγου". Ειδικά αν σκεφτούμε οτι μιλάμε για καθαρούς και ενάρετους ανθρώπους που αγωνίζονται για τα δικαιώματά μας, είτε εξ' αριστερών είτε εκ δεξιών, αποκλείεται να υιοθετούν τέτοιες υπερβολές, χωρίς να σκέφτονται τον όποιον αντίκτυπο.

Θεωρώ λοιπόν την αντίδραση ειδικά από μεριάς των ανθρώπων που το πρωί όταν ξυπνάνε τους λες καλημέρα και σου λένε "πού την είδες, την καλή τη μέρα, αφού έχουμε χούντα", πολύ υποκριτική. "Χούντα των Μνημονίων, της Μέρκελ, του ΔΝΤ" όπως και να έχει κατά την άποψή τους δεν έχουμε Δημοκρατία πάντως. Η περικοπή των συντάξεων και των μισθών, η ανεργία, τα δημοσιονομικά μέτρα, η δράση της αστυνομίας, επαρκούν για να τεκμηριωθεί η ύπαρξη χούντας στη χώρα. Επομένως (σε συνέχεια αυτού του αξιόλογου συλλογισμού) ένα χουντοφασιστοναζιστικό κόμμα, είναι λογικό να βρίσκεται στο Κοινοβούλιο μίας χώρας που έχει κατ' επίφαση Δημοκρατία, αλλά στην ουσία χουντικό πολίτευμα.

Απορώ γιατί σοκαρόμαστε με ένα τέτοιο δημοσκοπικό εύρημα, όταν επικρατεί η λογική "κάθε πέρυσι και καλύτερα", όταν υπάρχει μία μόνιμη αναπόληση του  παρελθόντος, όταν ο,τιδήποτε νέο και διαφορετικό πνίγεται. Σε αυτή τη χώρα έχουμε γεμίσει νοσταλγούς. Κανένας δεν ατενίζει με ελπίδα το μέλλον, οπότε δεν ασχολείται με αυτό και με όσα καλά μπορεί να μας περιμένουν σε βάθος χρόνου. Άλλοι νοσταλγούν την εποχή του Ανδρέα, άλλοι την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, άλλοι την εποχή του Μητσοτάκη και άλλοι την εποχή της χούντας. Και πού είναι το περίεργο όταν η τελευταία καταγεγραμμένη άποψη της Ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με το πολίτευμα που αντικατόπτριζε και τις πεποιθήσεις, ήταν στο δημοψήφισμα του 1974;


Παρ' όλα αυτά από το 1974 έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια και σίγουρα 40 χρόνια Δημοκρατίας θα έπρεπε να ήταν αρκετά ώστε το τότε 30% να μην εμφανιστεί ξαφνικά μία ωραία Κυριακάτικη πρωία που έτυχε να είναι και 21η Απριλίου σαν ποσοστό νοσταλγών της Χούντας σε δημοσκόπηση Αριστερής εφημερίδας.

Με αφορμή και την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, έχει χυθεί πάρα πολύ μελάνι για την άνοδο του ναζισμού, για τις ιστορικές συνέχειες, για τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, για το έλλειμμα παιδείας στην Ελληνική κοινωνία που την έκανε δεκτική σε τέτοια μορφώματα για για για...

Η λογική ενστικτώδης αντίδραση μίας κοινωνίας σε τέτοια φαινόμενα θα ήταν ο σχηματισμός ενός συμπαγούς δημοκρατικού τόξου, η συσπείρωση των δημοκρατικών πολιτών γύρω από ένα στόχο: την καταπολέμηση του φαινομένου αυτού και των γενεσιουργών αιτιών του (σε καμία 50ετια μπορεί αν συμφωνήσουμε για το ποιές είναι αυτές). Μία άλλη ενστικτώδης αντίδραση θα ήταν η συσπείρωση γύρω από έναν φορά της Αριστεράς ή του Κέντρου. Παρ' όλα αυτά τίποτα από τα δυο δεν συμβαίνει σε αξιοσημείωτο βαθμό.

Από τη μία υπάρχει μία ευκαιριακή ψηφοθηρική αντιΧρυσαυγιτική καμπάνια και μάλιστα από φορείς ή ανθρώπους που έχουν αρνητική αξιολόγηση στα μάτια των συμπολιτών τους, κυριαρχεί μία ελιτίστικη κριτική, που αρνείται πεισματικά να δει το σύνολο του προβλήματος και μία Αριστερά που δεν μπορεί ακόμη και τώρα να καταλάβει οτι η θέση της για το μεταναστευτικό ρίχνει νερό στον μύλο της Χρυσής Αυγής.

Από την άλλη, τα κόμματα που εφάπτονται με τον Κεντρώο χώρο είναι απόλυτα εξασθενημένα και ως εκ τούτου έχουν εμφανιστεί όλα εκείνα τα φαινόμενα που αναμενόταν να συνοδεύσουν την αποδυνάμωση του κεντρώου διπόλου. Το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά δεν υπάρχει σαν κόμμα, συντηρείται μόνο λόγω της συναισθηματικής σχέσης μερίδας ψηφοφόρων με αυτό και η Νέα Δημοκρατία έχει αλωθεί από μία ομάδα ακροδεξιών σταγονιδίων (όπως του είχε χαρακτηρίσει ο διαγραφείς Σωτήρης Χατζηγάκης) που ακολούθησαν τον κάθε άλλο παρά μετριοπαθή Αντώνη Σαμαρά. Οι φιλελεύθερες φωνές και οι λιγότερο ακραίες δεν υπάρχουν πια καθώς το κόμμα εκπροσωπούν Μουρούτηδες, Φαήλοι και τα πιο αναγνωρίσιμα στελέχη είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη ένα κόμμα το οποίο θα μπορούσε να συσπειρώσει γύρω από αυτό, φαίνεται να έχει αγγίξει κορυφή. Θα περίμενε κανείς οτι ένα αριστερό κόμμα που έχει βρεθεί λόγω συγκυριών ένα βήμα πριν την εξουσία, θα κάλπαζε. Και πάνω απ' όλα θα προσέφερε απλόχερα ένα όραμα στον κόσμο. Αυτό ήταν πάντα η μη κομμουνιστική Αριστερά για εμένα, ένας οραματικός χώρος που παρήγαγε πολιτική σκέψη, μη ακραίος, που δεν επέτρεπε το μίσος να εισχωρήσει στην επιχειρηματολογία του. Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό.

Πολλές ερμηνείες υπάρχουν γύρω από το γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ανεβαίνει όταν έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ σε τόσο χαμηλά ποσοστά, δυο ακροδεξιά κόμματα, ένα ναζιστικό και κανένα κεντρώο.
Η δική μου ερμηνεία είναι πολύ απλή: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα όραμα πέρα από το "έξω τα Μνημόνια" που δεν είναι ικανό προσελκύσει κανέναν επιπλέον σοβαρό άνθρωπο.

Όσο εκλείπει το όραμα από την κοινωνία και κυρίως από την Αριστερά, τόσο οι νοσταλγοί των διάφορων περιόδων θα παίρνουν κεφάλι. Όταν όλα φαίνονται μαύρα και άραχνα στο μέλλον, τότε όλοι ενδοσκοπούν και κοιτάνε με αγάπη το παρελθόν. Κάτι τέτοιο εγγυμονεί κινδύνους.

Ελλείψει άλλης εναλλακτικής, η λύση είναι στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Απαιτείται όμως μετατόπιση προς το κέντρο, μετριοπαθείς απόψεις και αποκόλληση από τα καλούπια του παρελθόντος στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόστηκε με τόσο μεγάλη ευκολία. Πάνω απ' όλα όμως απαιτείται όραμα και αυτή τη φορά όχι φύκια για μεταξωτές κορδέλες ούτε "καμμένιο όραμα" που να έχει να κάνει με πετρέλαια και φυσικά αέρια.

Ξέρω οτι οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλουν το κόμμα να γίνει κεντροαριστερό, δεν θέλουν να έχει πιο ήπια θέση. Είναι όμως μία αναγκαιότητα. Δεν δέχονται κανέναν μετασχηματισμό καθώς θα είναι "προδοσία", υπάρχει όμως ένα κομμάτι της κοινωνίας που θέλει ακριβώς αυτό.
Δεν ξέρω όμως αν οι ίδοι είναι ικανοποιημένοι ή νιώθουν οτι καλύπτονται από το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν θεωρούν οτι υπάρχει....