Από το ΠΑΣΟΚ του 44% στο ΠΑΣΟΚ του 13%

Όσα έγιναν τα τελευταία 3 χρόνια στη χώρα θα αποτελέσουν σίγουρα αντικείμενο μελέτης για διαφόρους κλάδους στο μέλλον. Πέραν του οικονομικού πειράματος που συνεχίζει να συντελείται, οι πολιτικοί συσχετισμοί που διαμορφώθηκαν, οι εντυπωσιακές αλλαγές ποσοστών κομμάτων και οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτές θα μελετώνται για χρόνια.

Το post αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τίτλο "Από τη ΝΔ του 33%, στη ΝΔ του 18%, στους ΑΝΕΞ.ΕΛ. του 10% και στη Χρυσή Αυγή του 6%" ή "Από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4,5% στον ΣΥΡΙΖΑ του 16% και στη ΔΗΜΑΡ του 6%". Οι αναλύσεις που σχετίζονται με τις αλλαγές στις 3 αυτές ιδεολογικές περιοχές έχουν η κάθε μία το δικό της ξεχωριστό ενδιαφέρον. 

Επειδή όμως καθείς εφ'ω ετάχθη νομίζω οτι υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι από εμένα να επιχειρήσουν μία πρώιμη ανάλυση ή σωστότερα καταγραφή γεγονότων που οδήγησαν στις θεαματικές αλλαγές στο στρατόπεδο της κεντροδεξιάς και της Αριστεράς. 

4 Οκτωβρίου 2009 και το ΠΑΣΟΚ πετυχαίνει μία θεαματική νίκη, η διαφορά με τη Νέα Δημοκρατία ήταν της τάξεως των 10 μονάδων. Σε εκλογές οδηγηθήκαμε με την αστεία δικαιολογία οτι το ΠΑΣΟΚ εκβίαζε πως θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές με αφορμή την Προεδρική εκλογή. Η κυβέρνηση που σχηματίστηκε ήταν η καλύτερη εκ των 3 κυβερνήσεων που σχημάτισε ο Γιώργος Παπανδρέου. Δεν του συγχωρήθηκε ποτέ οτι αξιοποίησε άτομα όπως η Τίνα Μπιρμπίλη, η Κατερίνα Μπατζελή, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Γιάννης Ραγκούσης, η Λούκα Κατσέλη και ο Παύλος Γερουλάνος.

Η χαρά κράτησε λίγο καθώς τις προεκλογικές υποσχέσεις και το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών ήρθε να επηρεάσει η αποκάλυψη του πραγματικού ελλείμματος, η κρίση δανεισμού και η εκτόξευση των spread. Θεωρήθηκε από ορισμένους οτι δηλώσεις όπως αυτά περι Τιτανικού και περι πιστολιού πάνω στο τραπέζι ήταν ύποπτα στημένες και εκτόξευαν τα spread, έχει ήδη καταπέσει αυτός ο ισχυρισμός καθώς ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει αναφερθεί αναλυτικά στην πορεία των spread σαν συνάρτηση των δηλώσεων.

Το κλείσιμο των αγορών, έκανε επιτακτική ανάγκη την αναζήτηση πηγών δανειοδότησης, στήθηκε λοιπόν εκ του μηδενός ένας μηχανισμός με τη συμμετοχή ΕΚΤ, ΕΕ και ΔΝΤ. Από διάφορα άλλα κόμματα είχαν προκριθεί και άλλες λύσεις όπως δάνειο από τους ομόδοξους ή από την Κίνα, σε κάθε περίπτωση όχι από τους δαίμονες του ΔΝΤ. Και κάπως έτσι ήρθε το Μνημόνιο στις ζωές μας. Μετά από 35 χρόνια Μεταπολίτευσης και παροχών με ελάχιστα εξυγιαντικά διαλείμματα, ήρθαν οι ξένοι να μας δείξουν τον τρόπο επίτευξης πλεονασμάτων καθώς δεν ήμασταν σε θέση να το κάνουμε μόνοι μας, όπως άλλες χώρες πχ Ισπανία. Εδώ χρειαζόμαστε το επιχείρημα του έξωθεν μπαμπούλα για να προχωρήσει το οτιδήποτε... 

Και ύστερα ήρθε ο πρώτος ανασχηματισμός που κυοφορούνταν κανένα τρίμηνο. Κάθε μέρα  τα κανάλια είχαν πληροφορίες για ανασχηματισμό, κάθε μέρα διαψεύδονταν. Κυρίαρχες σκοτούρες ήταν η Μπιρμπίλη, η Μπατζελή (για ανεξήγητο λόγο) και η Λούκα Κατσέλη. Οι δυο πρώτες αποχώρησαν η τρίτη μετακινήθηκε... Ύστερα ήρθαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές όπου η ΝΔ επιχείρησε για πρώτη φορά να πολώσει βάσει του διλήμματος "Μνημόνιο/ Αντιμνημόνιο" ευτελίζοντας έτσι το νόημα των αυτοδιοικητικών εκλογών και της βγήκε σε κακό καθώς το ... "σκορ" στις περιφέρειες ήταν 8-5.

Ακολούθησε μία περίοδος μη εφαρμογής των όρων του Μνημονίου, ανοίγματος-κλεισίματος των κλειστών επαγγελμάτων όπως του γομωτή- πυροδοτη, ελαστικών ερμηνειών των όρων, οπισθοχώρησης μπροστά σε συνδικαλιστικές αντιδράσεις και διεκδικήσεις, παγώματος των πάντων και εφαρμογής μόνο των όρων που είχαν να κάνουν με περικοπές, κάτι που είχε παρ' όλα αυτά σαν αποτέλεσμα πρωτοφανή μείωση του ελλείμματος. Κάθε διαρθρωτική προσπάθεια σαμποτάρονταν και εκ των έσω και κάπως έτσι φτάσαμε στο περσινό καλοκαίρι, λίγο πριν το Μεσοπρόθεσμο ( η πρώτη φορά που ουσιαστικά η τρόικα έδειξε τα δόντια της, μετά την απραξία ενός χρόνου από μεριάς μας) και μετά το ναυάγιο της προσπάθειας Παπανδρέου για εξασφάλιση συνεννόησης, καθώς προείχε η Πρωθυπουργία Σαμαρά, φτάσαμε στον καταστροφικό ανασχηματισμό του περσινού Ιουλίου, τότε που το δαχτυλίδι δόθηκε επισήμως στον Ευάγγελο Βενιζέλο, τότε που οι "κηπουροί" υποβαθμίστηκαν, που το παιχνίδι έφυγε από τα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου. 

Και ύστερα ήρθε το Μεσοπρόθεσμο, η ηρωική εκδίωξη της τρόικας, η προσωπική διαφορά των Ρέππα-Βενιζέλου, το χαράτσι της ΔΕΗ για να μπαλωθούν τρύπες, το πολυνομοσχέδιο, τα τελεσίγραφα, η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και το δημοψήφισμα. Σε αυτό το χρονικό σημείο βάσει των δημοσκοπήσεων το ΠΑΣΟΚ ήταν κάπου στο 15-19%. Φυσικά το ένστικτο της πολιτικής επιβίωσης και η βεβαιότητα πολλών στελεχών οτι ανάμεσά τους υπήρχε ο τεράστιος ηγέτης που το 2007 είχε αδικηθεί από την κοινωνία, οδήγησε σε εξελίξεις που είχαν σαν αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης, την πλήρη αποσταθεροποίηση της χώρας, τον διορισμό Πρωθυπουργού, την αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, τις πρόωρες εκλογές....

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα έχει η μελέτη της περιόδου από τον Ιούνιο του 2011 και μετά και οι εσωκομματικές και κοινωνικές εξελίξεις που είχαν σαν αποτέλεσμα τη σημερινή αποτύπωση. 

Το ακόρεστο πάθος ορισμένων για εξουσία, η βεβαιότητα οτι σίγουρα θα τα πήγαιναν καλύτερα, που βασιζόταν στην αίσθηση οτι καλύτερος ρήτορας σημαίνει και ικανότερος στη διαχείριση και στην επιλογή στελεχών πολιτικός (ή τέλος πάντων υπήρχε βεβαιότητα οτι αυτό πιστεύει η κοινωνία) και η επιθυμία τους "να καθαρίσουν τό παιχνίδι όταν έκαιγε η μπάλα", επιβάλλοντας τους δικούς τους ανελαστικούς όρους είχε σαν αποτέλεσμα το σημερινό 13% και θα έχει σαν αποτέλεσμα την περαιτέρω συρρίκνωση του ποσοστού στις επερχόμενες εκλογές.

Είμαι μεταξύ των ανθρώπων που πιστεύουν οτι με τον Γιώργο Παπανδρέου ή με κάποιον μεταρρυθμιστή στην ηγεσία του το Πασοκ θα πήγαινε καλύτερα. Ίσως να το πιστεύω γιατί τότε θα το ψήφιζα κι εγώ. Το είχα επισημάνει όταν είχε διαφανεί οτι από πλευράς Βενιζέλου υπήρχαν μεθοδεύσεις για να μην υπάρχει άλλη υποψηφιότητα, οτι το κλείσιμο του κόμματος και η μία και μοναδική επιλογή θα απομάκρυνε την κοινωνία στην οποία δεν δόθηκε καμία άλλη εναλλακτική και βρέθηκε προ τετελεσμένου γεγονότος. Ένα από τα μεγάλα σφάλματα της ομάδας Βενιζέλου ήταν αυτό, πολύ απλά γιατί όλοι γνώριζαν πως μέχρι και κάποιος τυχάρπαστος περαστικός να έβαζε υποψηφιότητα θα κέρδιζε τον Βενιζέλο, καθώς δεν χαίρει ιδιαίτερης συμπάθειας από τη βάση. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο όμως, πίστευαν οτι μία ηγεσία που θα ήταν αντιπαθής στο κόσμο, δεν θα αποτελούσε εμπόδιο για κάποιον στο να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ.

Το τεράστιο σφάλμα όμως ήταν άλλο, είχε να κάνει με την αστεία προεκλογική τακτική της συγγνώμης που υιοθετήθηκε. Όχι επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν έπρεπε να απολογηθεί, προφανώς για να έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο κάτι δεν πήγε καλά στη διαχείριση, έφταιγε το Μνημόνιο και η συνταγή αλλά και όσοι δεν το εφήρμοσαν. 

Συγγνώμη προφανώς θα έπρεπε να ζητηθεί για όσα μπλοκαρίστηκαν, για όσες διατάξεις πάρθηκαν πίσω, για όσες τροπολογίες περνούσαν από το παράθυρο, για τη μη εφαρμογή ψηφισμένων νόμων, για τις υποχωρήσεις καθώς έτσι επίτασσε η ψυχή του ΠΑΣΟΚ, για την μη επεξήγηση των πραγματικών συνθηκών, για το party που επετρεψαν να γίνει από τα άκρα καθώς δεν τολμούσαν να εξηγήσουν έχοντας παραδοθεί στις ενοχές τους, τι ακριβώς οδήγησε στο Μνημόνιο και τι πραγματικά είναι, επιτρέποντας σε υστερικές ομάδες που επένδυσαν στη συνομωσιολογία να χτίσουν κόμματα ολόκληρα.

Τι έκανε το ΠΑΣΟΚ σε αυτή αλλά και στην προηγούμενη προεκλογική περίοδο για να ξεχωρίσει από τη ΝΔ, τον ΣΫΡΙΖΑ, τη ΔΗΜΑΡ; Υπερασπίστηκε την κυβερνητική του θητεία; Κάθε άλλο, ζήτησε συγγνώμη. Γιατί λοιπόν κάποιος να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, όταν βλέπει οτι δεν μπαίνει καν στον κοπο να υποστηρίξει τα πεπραγμένα του, όταν η επιχειρηματολογία του είναι ίδια με των άλλων κομμάτων, όταν έχει υιοθετηθεί μία τακτική που λέει οτι από τον Ιούλιο και μετά όταν ανέλαβε το Υπ.Οικ. ο Βενιζέλος τα πράγματα πήγαν καλύτερα; Όταν δεν τολμούν να αναφέρουν καν το όνομα του ΓΑΠ, ενώ ο Βενιζέλος αναφέρεται σε αυτόν ως "υποψήφιος στις λίστες του ΠΑΣΟΚ στην Αχαΐα"; Αντί να απολογηθεί το ΠΑΣΟΚ για το κυβερνητικό του παρελθόν πριν το 2009, απολογείται για την προσπάθεια που έγινε να μαζευτούν τα δημοσιονομικά, αντί να εξηγήσει τι είναι το Μνημόνιο, να υποστηρίξει οτι έγιναν διαπραγματεύσεις που πραγματικά πιστεύω οτι έγιναν, προσπαθεί να υιοθετήσει μία "τραβεστί" τακτική για να δικαιολογήσει την αλλαγή ηγεσίας που έγινε. Γιατί αν όλα ήταν καλώς καμωμένα και απλώς υπήρξαν καθυστερήσεις, γιατί άλλαξε ηγεσία κακείν κακώς, γιατί αποσταθεροποιήθηκε πολιτικά η χώρα και αν δεν ήταν καλώς καμωμένα, γιατί να το ξαναψηφίσει κάποιος, την ώρα που το μόνο που άλλαξε είναι ηγεσία, χωρίς να γίνει διάλογος για την προσανατολισμό και την ιδεολογία του κόμματος;

Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου έχει εγκλωβιστεί λοιπόν και δεν είναι σε θέση να καρπωθεί την οποιαδήποτε "δικαίωση" προκύψει. Σκεφτόμουν τις προηγούμενες μέρες όταν μαθεύτηκε οτι η Μέρκελ μίλησε για δημοψήφισμα στον Παπούλια και όταν μαθεύτηκε οτι και ο Σόιμπλε αναφέρθηκε σε αυτό, πως αν ο ΓΑΠ ήταν επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να το αξιοποιήσει προς όφελός του. Η ομάδα Βενιζέλου όμως έκανε οτι δεν άκουσε, σχεδόν ενοχικά αρνήθηκε να ασχοληθεί και λογικό αν σκεφτεί κανείς οτι με αφορμή αυτό έριξαν τον ΓΑΠ και αποσταθεροποίησαν τη χώρα. Δεν είναι σε θέση να καρπωθούν τίποτα, να μιλήσουν για δικαίωση σε σχέση με το οτιδήποτε, επέλεξαν μία προεκλογική τακτική που ως μόνο στόχο είχε να δικαιολογήσει την αλλαγή ηγεσίας, που δεν τους διαφοροποιεί σε τίποτα από τα άλλα κόμματα, που τους κάνει ουρά του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, απλούς παρατηρητές και όχι διαμορφωτές των εξελίξεων, έχουν περιθωριοποιήσει όλα τα στελέχη που έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα προηγούμενα χρόνια και απλά ακολουθούν τον Βενιζέλο.

Η σιωπή κορυφαίων στελεχών και η διακριτική ανοχή στην απαράδεκτη προεκλογική τακτική Βενιζέλου, δείχνει οτι σκοπεύουν να κινηθούν μετά τις εκλογές και δεν θα μείνουν σιωπηλοί, είτε μέσα είτε έξω από το ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος βιάστηκε και παρ' οτι κατάφερε να πάρει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν θα καταφέρει να το χαρεί. Αν ο Βενιζέλος σκοπεύει να ανακοινώσει νέα δομή στο κόμμα την ημέρα των εκλογών, δείχνει το άγχος του για τις κινήσεις που σίγουρα θα γίνουν.
Όλα αυτά φυσικά θα είχαν αποφευχθεί αν περίμενε να γίνουν εκλογές, αν δεν έριχναν τον ΓΑΠ... Σίγουρα το ΠΑΣΟΚ δεν θα έβγαινε πρώτο κόμμα και όλα θα κυλούσαν ομαλά στην αλλαγή ηγεσίας... Τι φοβήθηκαν; Ενδεχόμενη δικαίωση του Γιώργου Παπανδρέου ή μη συντριπτική ήττα του κόντρα στις προβλέψεις, δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση. Βέβαια το "επίσημο επιχείρημα" είναι πως φοβήθηκαν τεράστια ήττα. Φυσικά δεν συνυπολόγισαν οτι μεγάλο μέρος ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, δεν θα μπορούσε να νομιμοποιήσει τα όσα έγιναν στο κόμμα από το καλοκαίρι και μετά και την σχεδόν πραξικοπηματική κατάληψη της ηγεσίας από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Οι ερμηνείες του κόσμου δεν είναι κατ' ανάγκη οι ερμηνείες που προσπαθούν να εγκαταστήσουν στον εγκέφαλό του ΜΜΕ και κομματικά επιτελεία...

Το χαμηλό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ και το γεγονός οτι ηγείται αυτού ο πολιτικά λίγος Ευάγγελος Βενιζέλος, θα επιτρέψει να δρομολογηθούν εξελίξεις στον χώρο της κεντροαριστεράς. Ελπίζω και εύχομαι σύντομα να δούμε πολλά.

ΥΓ: Η εικόνα είναι από το newsit