21 Μαΐου 2012

Ώρα για τη ΔΗΜΑΡ να κάνει το μεγάλο βήμα

Πριν λίγους μήνες, μετά την πτώση Παπανδρέου, όταν είχε αρχίσει να γίνεται εμφανής η κατάρρευση του πάλαι ποτέ δικομματισμού που εκφραζόταν από το δίπολο ΝΔ/ΠΑΣΟΚ, είχα γράψει μία ανάρτηση με τίτλο, "το στοίχημα του ισχυρού διπόλου στο κέντρο", όπου ανέφερα το εξής: 


"Όσοι εύχονται τη διάλυση των δυο μεγάλων κομμάτων, δεν μας έχουν διευκρινίσει εάν έχουν υπόψιν τους κάποιες εναλλακτικές εξουσίας. Ωραία δεν υπάρχει σχεδόν κανένας Έλληνας που να έχει πλέον σε εκτίμηση τους δυο πολιτικούς φορείς, ενώ όλοι αναγνωρίζουμε πως έστρωσαν τον δρόμο προς τη σημερινή κατάσταση. Ανέκαθεν υπήρχαν δυο σχολές: Η μία σχολή- η ριζοσπαστική- που επιθυμεί τη διάλυση των δομών και το χτίσιμο πάνω σε συντρίμμια και η άλλη που επιθυμεί την εκ των έσω αλλαγή και την διαρκή προσαρμογή.
Υπάρχει μία παρεξήγηση, πως όσοι άνθρωποι είναι υπέρ ενός ισχυρού διπόλου στο κέντρο, στηρίζουν τον σάπιο δικομματισμό. Για την ακρίβεια αυτό που στηρίζουν είναι ο "διπολισμός
".



Συνεχίζω να είμαι φανατική υποστηρίκτρια του κεντρώου διπόλου γιατί θεωρώ οτι όταν οι πολίτες συσπειρώνονται γύρω από το κέντρο, διασφαλίζεται η πολιτική σταθερότητα. 
Δυστυχώς λόγω της κακοδιαχείρισης δεκαετιών από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, έχει δημιουργηθεί η αίσθηση οτι η λύση στα προβλήματα της χώρας μπορεί να βρίσκεται κάπου στα άκρα. Οτι δυνάμεις που υπόσχονται "καταγγελία του Μνημονίου και μετά βλέπουμε", από τη μία ή δυνάμεις που υπόσχονται οτι "θα ξεβρωμίσει ο τόπος" από την άλλη, μπορούν να αποτελέσουν τη νέα εναλλακτική επιλογή, γιατί "δοκιμάσαμε τους άλλους και είδαμε πού μας έφτασαν".


Σε αυτές τι εκλογές λόγω τραγικών χειρισμών από τα δυο τέως κόμματα εξουσίας είδαμε οτι οι δυο πόλοι αποδυναμώθηκαν περισσότερο παρά ποτέ, ενώ δυνάμεις που δεν θα έλεγε κανείς οτι έχουν κάποια σχέση με το "κέντρο" είδαν τα ποσοστά τους να εκτοξεύονται. 
Οι τραγικοί χειρισμοί έχουν να κάνουν με το γεγονός οτι τα δυο κόμματα, βρισκόμενα αντιμέτωπα με τις συνέπειες των πολιτικών τους που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό, δεν μπόρεσαν να υπερβούν τους εαυτούς τους. Μπορεί το Πασοκ να μην επέλεξε να ρίξει κατευθείαν τη χώρα στα βράχια φορτώνοντας την ευθύνη στην κακοδιαχείριση 5,5 χρόνων από τη Νέα Δημοκρατία, μετά το Μνημόνιο όμως, έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι του για να μην αγγίξει ούτε το κράτος, ούτε την κρατικοδίαιτη και κακώς αγιοποιημένη από κάποιους, επιχειρηματικότητα. 


Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη, εγκλημάτησε με τη λαϊκίστικη και ψηφοθηρική στάση που υιοθέτησε. Ίσως εάν είχε ψηφίσει το πρώτο Μνημόνιο κι εάν είχε αντιληφθεί οτι παίζεται η επιβίωση της χώρας και όχι η Πρωθυπουργία Σαμαρά, αν είχε απαιτήσει να συγκροτηθεί κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας μετά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου, τα πράγματα να ήταν σήμερα αλλιώς.
Η αντιμνημονιακή ρητορική της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η απότομη αλλαγή στάσης μετά το τρίξιμο των δοντιών από τους Ευρωπαίους, γέννησε τέρατα στον χώρο της δεξιάς τα οποία αυτή τη στιγμή κοσμούν το Κοινοβούλιο, η ρητορική Σαμαρά των προηγούμενων χρόνων έχει γίνει η ρητορική τουλάχιστον ενός κόμματος. Προσωπικά θα μου μείνει αξέχαστη η δήλωση Μαρκόπουλου οτι έχει κάνει πάνω από 200 αντιμνημονιακές ομιλίες και δεν μπορεί ξαφνικά να το γυρίσει.


Η ευθύνη των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για το φούντωμα των άκρων είναι τεράστια κι εάν στον χώρο της κεντροδεξιάς κάτι φαίνεται να κινείται ως αντίδραση επιβίωσης, στον χώρο της κεντροαριστεράς το τοπίο είναι κάτι παραπάνω από θολό.
Το Πασοκ υπό την ηγεσία του Ευάγγελου Βενιζέλου αποφάσισε να αφορίσει την προηγούμενη 2ετία με μία "συγγνώμη", επέλεξε μία ενοχική στάση καθώς νόμιζε οτι μέσω αυτής και με μόνο όπλο τον ρήτορα Βενιζέλο θα μπορούσε να υφαρπάξει ψήφους, ενώ δεν μπήκε στον κόπο να υπερασπιστεί ό,τι καλό είχε γίνει, διώχνοντας έτσι ακόμη περισσότερους ψηφοφόρους. Ενδεικτικό της αποτυχημένης στραγητικής είναι οτι έχοντας δαιμονοποιήσει και απαξιώσει το δημοψήφισμα, έχοντας ρίξει εκλεγμένο Πρωθυπουργό λόγω αυτού, δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά ως δικαίωση ούτε την πρόταση Μέρκελ αλλά και τη διατύπωση Σόιμπλε σε σχέση με το δημοψήφισμα.


Η Δημοκρατική Αριστερά, ενώ πέρασε μία περίοδο που είδε τα ποσοστά της να φτάνουν μέχρι και το 18% χωρίς να υιοθετεί στείρα αντιμνημονιακή ρητορική, επέλεξε να μην πάρει σαφή θέση γύρω από ζητήματα που δεν επιδέχονται ασάφειες, υιοθέτησε μία light αντιμνημονιακή ρητορική που φυσικά δεν είχε να κάνει με την καταγγελία του Μνημονίου, δεν είπε ποτέ ξεκάθαρα τι προτείνει, δέχτηκε στην αγκαλιά της ξεχωριστές εκσυγχρονιστικές προσωπικότητες, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια πολλών στελεχών που εντάσσονται στη "μεταρρυθμιστική αριστερά". Αυτές οι εκπτώσεις έγιναν με το βλέμμα στραμμένο στον ΣΥΡΙΖΑ.


Προσωπικά πιστεύω οτι αυτή τη στιγμή μόνο μία αλλαγμένη Δημοκρατική Αριστερά μπορεί να παίξει τον ρόλο του κεντροαριστερού "πόλου σταθερότητας". Μία ΔΗΜΑΡ απαλλαγμένη από το αριστερό κόμπλεξ "μη με πουν ενδοτικό ή Μνημονιακό", μία ΔΗΜΑΡ που θα επιλέξει να χαράξει μία ριζικά αντίθετη πορεία από τον ΣΥΡΙΖΑ, που θα διακηρύττει σε όλους τους τόνους οτι η παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη είναι στρατηγικής σημασίας και δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση, μία ΔΗΜΑΡ που δεν θα ταυτιστεί με ΠΑΣΟΚ/ΝΔ αλλά θα παρουσιάσει σαφές πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.
Νομίζω οτι έχει το στελεχιακό δυναμικό, στους κόλπους της υπάρχουν μεταρρυθμιστικές δυνάμεις με σαφή θέση ως προς την πορεία που θέλουν να ακολουθήσει η χώρα, έχει στελέχη που μπορεί να προτείνουν κοινωνικά δίκαια μέτρα, που ξέρουν τι θα πει κοινωνικό κράτος και πόση σημασία έχει η δημιουργία ενός ισχυρού διχτυού κοινωνικής προστασίας σε περιόδους κρίσης έτσι ώστε να μην έχουμε κοινωνική έκρηξη, σε αντίθεση με πολλά στελέχη του προοδευτικού φιλελεύθερου κεντροδεξιού χώρου. 


Το μόνο που πρέπει να κάνει η ΔΗΜΑΡ είναι το μεγάλο βήμα μπροστά, πρέπει να πάρει την απόφαση να διαχωρίσει πλήρως την θέση της από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί η στάση της Δημοκρατικής Αριστεράς να επιλέξει να μη συμμετάσχει σε κυβέρνηση χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ να ερμηνεύτηκε ως δειλία από ένα κόμμα που φοβάται μην απορροφηθεί εξ' ολοκλήρου από τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί κάποιοι να θεωρούν οτι ευθύνεται για το γεγονός οτι πάμε σε νέες εκλογές αλλά δεν είναι έτσι. Νομίζω οτι ο μεγάλος αδικημένος αυτής της υπόθεσης είναι η ΔΗΜΑΡ και ίσως τώρα να έχει την τελευταία της ευκαιρία να διασαφηνίσει τι είναι αυτό που τη διαχωρίζει από άλλα κόμματα της Αριστεράς και να αποτελέσει έτσι τη βασική επιλογή όσων κινούνται στον χώρο της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς (όπως θέλετε πείτε το) και νιώθουν πιο "πολιτικά ορφανοί" παρά ποτέ. Ελπίζω να μην απογοητεύσει συρόμενη πίσω από τον Τσίπρα και τα ποσοστά του.

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

1. Φοβάμαι ότι σε μεγάλο βαθμό ευθύνη για την αμήχανη στάση της ΔΗΜΑΡ φέρει η ηγεσία της. Ο Κουβέλης είναι ένας αξιοπρεπής άνθρωπος ο οποίος όμως αδυνατεί να ξεπεράσει κάποιες φοβίες, αναστολές και προκαταλήψεις. Σε βάθος χρόνου, μια αλλαγή ηγεσίας θα μπορούσε να δώσει άλλη δυναμική και προοπτική.
2. Ακόμα καλύτερη από την απλή αναβάθμιση της ΔΗΜΑΡ μου φαίνεται η σύμπραξη με υγιή στοιχεία από το ΠΑΣΟΚ και θεωρώ ότι μετεκλογικά αυτή θα είναι η αναπόφευκτη εξέλιξη.

Ανώνυμος είπε...

Τον είδαμε σήμερα τι είπε ας τα αφήσει καλύτερα ο μπαρμπα Φώτης.Ας πάει με τον Τσίπρα καλύτερα,τρέμει και τον ίσκιο του μην του επιτεθεί ο κ. Λαφαζάνης.

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ θα το έλπιζα αλλά κρίνοντας από τη συμπεριφορά του Κουβέλη μετεκλογικά δεν το βλέπω. Εχασε μιά πολύ καλή ευκαιρία να κάνει τη διαφορά. Ακόμα συμπεριφέρεται σαν εξάρτημα του συριζα

Το παιδί της Πλατείας είπε...

Η ΔΗΜΆΡ έχει αποτύχει τσούγδω για μένα έχασε στα μάτια μου ο Κουβέλης παρόλο που δεν τον ψήφισα στις εκλογές με την εμμονή του να ακολουθήσει τον Τσίπρα και τον ΣΥ.ΡΙΖΑ μιλάμε για πολιτική αυτοκτονία η ΔΗΜ.ΑΡ ειναι δύναμη συντήρησης τελικά που δεν διαφέρει σε κάτι απο το παλαιό πασοκ ούτε απο το ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει την προκοπή του τόπου και δυστυχώς αντί να συμβάλλει σε μια κυβέρνηση ευημερίας για το λάο μας πήγε σε μια αναμέτρηση με τον ΣΥ.ΡΙΖΑ που θα είναι ο νικητής των επόμενων εκλογών(κατά πάσα πιθανότητα τσούγδω δεν ξέρω τι μπορεί να αλλάξει) και βέβαια την αποτυχία την οικονομική της χώρας που ειναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ

Ιωάννης Πανάρετος είπε...

Μια ακόμα ενδιαφέρουσα ανάλυση που φοβάμαι ότι πάσχει στο συμπέρασμα.

Ανώνυμος είπε...

H ΔΗΜΑΡ φοβάμαι ότι εξελίσσεται
σε σκουπιδοντενεκέ
των εκσυγχρονιστών.

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχως η Δημαρ τεινει να εξελιχθει στο σκουπιδοντενεκε του εκσυγχρονισμου. Ειναι κριμα κατι τετοιο

Andreas είπε...

Αγαπητή Τσούγδω

Η ΔΗΜΑΡ λανσάρεται ως ένα κεντροαριστερό κόμμα με έναν πολιτικό σοβαρού προφίλ και προοδευτικό πρόγραμμα, που σε πολλά θυμίζει το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ του 2007. Ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες δηλώσεις του Κουβέλη, προβάλλεται ως η σοβαρή λύση που με σωφροσύνη μπορεί να εγγυηθεί την σταθερότητα και την Ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας.

Ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με το ότι αυτά τα εντυπωσιακά βρίσκονται σε επίπεδο εκπεφρασμένων προθέσεων, ενώ η πρακτική της ΔΗΜΑΡ δείχνει ένα άλλο πρόσωπο.

Η απόρριψη συνεργασίας π.χ. μετά το τηλεφώνημα Παπαδήμου στον Κουβέλη χωρίς καν να τη θέσει υπόψη των κομματικών οργάνων της ΔΗΜΑΡ, η άρνηση σε συμμετοχή στην κυβέρνηση μετά της προηγούμενες εκλογές, η καταψήφιση στη Βουλή του PSI, μέχρι και η καταψήφιση στη Βουλή του νόμου Διαμαντοπούλου για την Παιδεία, νόμου που πέρασε με πρωτοφανή πλειοψηφία, δείχνει πως άλλο πρόσωπο καλλιεργούν και άλλα κάνουν στην πραγματικότητα.

Πώς λοιπόν ένας άνθρωπος που θέλει να είναι σοβαρός και αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των τωρινών εκλογών να αποφασίσει να τους ψηφίσει; Με την ελπίδα ότι "αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά"; Αρκεί αυτό; Μήπως απλά ενισχύσει τον πολιτικό αμοραλισμό και την φαντασίωση ορισμένων να γίνουν ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ και συμβάλλει στην αποσταθεροποίηση και την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη;

Τσούγδω είπε...

@ Ανώνυμος 4:19

Θα συμφωνήσω, συμπαθής ο Κουβέλης αλλά σε βάθος χρόνου ίσως θα πρέπει να αναλάβει κάποιος νεώτερος, πιο δραστήριος, που να μην φοβάται να φέρει το νέο στην ελληνική αριστερά.

@ Το παιδί της Πλατείας

Νομίζω οτι έπραξε σωστά ο Κουβέλης έστω και αν χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Ξετύλιξε και ο ΣΥΡΙΖΑ το ζηλευτό πρόγραμμά του, ο λαός δεν έχει πλέον καμία δικαιολογία.

@ Ιωάννης Πανάρετος

Σε τι διαφωνείτε με το συμπέρασμα;

@ Andreas

Nομίζω οτι από τότε μέχρι τώρα πολλά έχουν αλλάξει. Η ΔΗΜΑΡ αν δεν θέλει να γίνει κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ και πάλι θα αναθεωρήσει και θα διαχωρίσει τη θέση της υιοθετώντας ξεκάθαρα ευρωπαϊκό και φιλομεταρρυθμιστικό λόγο, όπως και κάνει με μεγάλη καθυστέρηση... Κάλλιο αργά... φυσικά περιμένουμε να δούμε...

Ανώνυμος είπε...

Οχι μετα την πτωση Παπανδρεου?? δεν συμφωνω. Μετα τον εξαναγκασμο για αποχωρηση απο την Προθυπουργια απο την γνωστη κλικα και την συνομωσια της πτωσης της Κυβερνησης, αυτος ειναι ο σωστος ορος και ο μονος αληθηνος.