Ένα πρόβλημα, τρεις(;) λύσεις

Διαρχία, αδάπανες διαδικασίες λίγων ημερών κι εκλογή από τη βάση γιατί ο κόσμος τους ξέρει, καμία αλλαγή,
είναι οι τρεις πιο πιθανές λύσεις στο εξής πρόβλημα: Πώς θα οδηγηθεί το Πασοκ σε αλλαγή ηγεσίας χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Σε αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να απαντούν και οι τρεις αυτές εκδοχές, έτσι ώστε στο τέλος το οποίο πρέπει να έρθει πολύ σύντομα, να επιλεγεί η βέλτιστη λύση.

Ξεκινάμε από το γεγονός οτι το Πασοκ είναι ένα κόμμα με κρίση ταυτότητας. Τι είναι το Πασοκ, ποιά ιδεολογία πρεσβεύει; Είναι κεντροαριστερό; Σοσιαλιστικό; Σοσιαλφιλελεύθερο;
Η σωστή απάντηση είναι πως είναι ένα κόμμα ό,τι να ναι.
Δεκάδες ρεύματα, στελέχη με αντιδιαμετρικές απόψεις, ένα κόμμα τρια σε ένα τουλάχιστον, όπου μετά την πρόσφατη κρίση ταυτότητας, δεν υπάρχει κυρίαρχη ιδεολογία. Ένα κόμμα στο οποίο συνυπάρχει ο Παναγιωτακόπουλος, η Μιλένα και ο Ραγκούσης, είναι ένα κόμμα τραβεστί.
Όσοι ενδιαφέρονται λοιπόν για την αρχηγία του κόμματος θα έπρεπε να θέλουν να ανοίξει διάλογος για την ιδεολογία και τον προσανατολισμό του tabula rasa. Κάτι το οποίο φυσικά απαιτεί χρόνο, αφού θα έπρεπε εκτός των άλλων να καταθέσουν και πολιτική πλατφόρμα, με τη συγκρότηση της οποίας είμαι σίγουρη οτι δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν όντας Υπουργοί.

Το επιχείρημα οτι ο κόσμος ξέρει τι πρεσβεύει ο καθένας, είναι ανεδαφικό. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μία τετράδα που πολλοί καλοβλέπουν. Μία τετράδα όμως που φοβάται να πει τη λέξη "φιλελευθερισμός", κρυπτόμενη πίσω από τον 4ο δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, τη νέα Μεταπολίτευση, το pasokplus και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Μήπως η κεντροαριστερά του μέλλοντος είναι μία φιλελεύθερη κεντροαριστερά; (Απεταξάμην!)

Προσωπικά λοιπόν δεν ξέρω τι πρεσβεύει η τετράδα.
Πάμε τώρα στον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλήθεια, ποιά η ιδεολογία του; Παρόμοια απορία έχω και για τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Στον αντίποδα η Λούκα Κατσέλη που ανακοίνωσε οτι σκέφτεται να είναι υποψήφια, έχει πιο σαφή ιδεολογία, η οποία έχει διαφανεί και μέσω των διαφοροποιήσεών της, ενώ έχει τον χρόνο να δημιουργήσει πλατφόρμα και τη δυνατότητα να ασχοληθεί με τα εσωκομματικά μη όντας Υπουργός.

Είμαι ένας από τους ανθρώπους που είναι εμφανές οτι οι διαδικασίες δεν με αφήνουν αδιάφορη. Θεωρώ το σημερινό Πασοκ πολιτικό κουφάρι. Με διαδικασίες τσακ-μπαμ, χωρίς διάλογο απλά θα συνεχίσει να υπάρχει ένα τερατούργημα εάν δεν διαλυθεί κατευθείαν. Η διάλυση του Πασοκ έτσι όπως έχει εξελιχθεί είναι κάτι το ευκταίο, αλλά όχι όσο δεν υπάρχει εναλλακτική. Μέχρι να υπάρξει αξιόλογη εναλλακτική, θα συνεχίσω να ποντάρω σε μία ριζική αναδόμησή του.

Το σενάριο των γρήγορων διαδικασιών θα μπορούσε κανείς να το προκρίνει μόνο εάν ήταν σίγουρος οτι το παιχνίδι θα παιχτεί καθαρά από όλες τις πλευρές, εάν οι υποψήφιοι είχαν έτοιμες τις πολιτικές τους πλατφόρμες και φυσικά θα έπρεπε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες... αύριο.
Μία εσωκομματική προεκλογική εκστρατεία με όλα τα θέματα ανοιχτά πριν τις Εθνικές εκλογές που θα κράταγε αρκετό καιρό, θα σήμαινε ή παραίτηση Υπουργών (πότε να προλάβουν οι αντικαταστάτες να προσαρμοστούν κλπ) και πολλά άλλα όπως πλήρη απαξίωση της διετίας Παπανδρέου σε μία προσπάθεια να αποκτήσουν κάποιοι λαϊκό έρισμα, σύγκρουση μεταξύ Υπουργών, πόλωση, τεταμένο κλίμα. Νομίζω δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να δει τι θα σήμαιναν όλα αυτά.

Δυο είναι τα σενάρια που θα χαρακτήριζα καλύτερες λύσεις στο πρόβλημα: Ή διαρχία ή καμία αλλαγή στο Πασοκ πριν τις εκλογές.
Το δεύτερο είμαι βέβαιη οτι δεν υπάρχει περίπτωση να το δεχτεί κανείς, αν και η υπόσχεση της Τόνιας Αντωνίου οτι στελέχη (όπως η ίδια;) θα το σκεφτούν σοβαρά να είναι υποψήφιοι αν παραμείνει αρχηγός ο Παπανδρέου, είναι μία μη αναμενόμενη δήλωση-δώρο.

Ως προς τη διαρχία, κάποιοι λένε οτι ο Παπανδρέου ψάχνει για τρελό, για να παραμείνει αρχηγός έτσι ώστε να ξαναείναι Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, σενάριο που έχει ήδη καταχωρηθεί στις κλασσικές αστειότητες μετά την "αποκάλυψη" οτι δε χρειάζεται κάποιος να είναι εν ενεργεία Πρόεδρος κόμματος για να διεκδικήσει την Προεδρία της.
Νομίζω πάντως οτι αν περάσει η πρόταση για διαρχία, όποιος αναλάβει επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και υποψήφιος Πρωθυπουργός, δεν θα πρέπει να είναι και διεκδικητής της αρχηγίας στις κανονικές διαδικασίες. Δεν είναι ακριβώς πολιτική αυτοκτονία. Είναι θα έλεγα υπεύθυνη στάση που εκτονώνει την κατάσταση και σε βάθος χρόνου θα μπορούσε να βγει και σε καλό, αφού θα είχε χαρακτηριστικά πολιτικής αυτοθυσίας.

Oh well αφού δεν τους αρέσει και δεν θέλουν ήπιες μεταβάσεις, ας βγάλουν τα μάτια τους. Έχει καταντήσει βαρετό το θέμα. Πειρατές ρε!

ΥΓ: Για να προλάβω τυχόν σχόλια ή σκέψεις του τύπου: Δεν πρότεινε τη διαρχία για το καλό της χώρας, τον νοιάζει η καρέκλα. Δεν κρίνω την συλλογιστική πορεία όποιου το σκέφτηκε, κρίνω την πρόταση καταλήγοντας σε αυτή μέσω δικών μου συμπερασμάτων, όπως και με το δημοψήφισμα.