Είναι γλυκιά η καρέκλα και οδηγεί σε λάθη

Παρακολουθώντας κανείς τα εσωκομματικά του Πασοκ καταλαβαίνει οτι είναι ανώφελο να προσπαθήσει να ερμηνεύσει τις όποιες κινήσεις γίνονται στεγνά πολιτικά, με κοινή λογική και με δεδομένο φυσικά οτι όλα αυτά γίνονται για το καλό της χώρας.
Μπορεί στη διάσωση της χώρας να μη τα πήγαν και πολύ καλά, αλλά στις τρικλοποδιές, στις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, στις ανίερες συμμαχίες και γενικά στο οτιδήποτε μπορεί να εξασφαλίσει πολιτική επιβίωση είναι πρώτοι.

Δεν είναι να απορεί κανείς αν σκεφτεί ποιοί μας κυβερνούν αυτή τη στιγμή, επαγγελματίες πολιτικοί και άνθρωποι που ουσιαστικά έχουν επενδύσει στην πολιτική, εγκατέλειψαν το επάγγελμά τους, καταχρεώθηκαν και σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς αναζήτησαν χορηγούς για την προεκλογική τους εκστρατεία, εν ολίγοις έχουν κάνει μία επένδυση ζωής, είναι στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι που απαρτίζουν το Κοινοβούλιο.
Οπότε δυστυχώς τα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται δεν μπορούν να έχουν μία απλή λογική ερμηνεία και παρεισφρύουν ποδοσφαιρικές λογικές, αισθήματα επιβίωσης, ξεπλήρωμα υποχρεώσεων, λογικές παλατιού με τους διάφορους διαδόχους να φτιάχνουν αυλές και λοιπά ευχάριστα και άκρως κολακευτικά για τη Δημοκρατία μας.

Για να δούμε το τι συμβαίνει τώρα και να μπορέσουν να κάνουμε σχετικά ασφαλείς υποθέσεις για το τι επίκειται, θα πρέπει να γυρίσουμε προς τα πίσω. Το 2007 όταν η ήττα για το ΠΑΣΟΚ φαινόταν στις δημοσκοπήσεις πολλοί παρατήρησαν οτι πολλά κορυφαία στελέχη, δεν έδιναν τη μάχη για την επικράτηση, ήταν περιέργως πώς απόντες. Το Πασοκ ηττήθηκε και την ίδια ημέρα είχαμε την επίσκεψη Βενιζέλου στο Ζάππειο, την επομένη το "παραιτηθείτε κύριε Πρόεδρε", συντονισμένες επιθέσεις στον Γιώργο Παπανδρέου και ένα κανάλι να τον καθυβρίζει και να του κάνει υποδείξεις.
Αποτέλεσμα: το 70-30 υπέρ Βενιζέλου, έγινε άνετη επικράτηση Παπανδρέου.
Γιατί; Ο Βενιζέλος βιάστηκε. Τον αγκάλιασαν διάφορα συμφέροντα δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους αντιπάλους του να λένε οτι τον αγκάλιασε η διαπλοκή, να μιλούν για εξωθεσμικά κέντρα. Κατά την άποψή μου βέβαια οι κύριες αιτίες της ήττας του ήταν οτι έδειξε πως δίψαγε για εξουσία και η υποτίμηση του αντιπάλου του. Η βιασύνη, η επίσκεψη στο Ζάππειο και η αντίδρασή του στον καφέ που του έριξαν (εγώ ως μελλοντικός ηγέτης του Πασοκ, συγχωρώ) έδειξαν έναν εξουσιομανή και καθόλου υπομονετικό άνθρωπο. Στην αντίπερα όχθη, η πλευρά Παπανδρέου είχε σηκώσει το θέμα των συμφερόντων (ήταν και εξόφθαλμο εδώ που τα λέμε) ενώ δεν έδρασε βιαστικά.

Πού είμαστε σήμερα.... Οι δελφίνοι περιμένουν από τον Γιώργο Παπανδρέου να ανοίξει τα χαρτιά του, ο ίδιος δεν δείχνει να βιάζεται και πολύ, ενώ έκλεισε το μάτι για ανασχηματισμό στον Λουκά Παπαδήμο. Οι υποψήφιοι διεκδικητές που ανοίγουν σιγά σιγά τα χαρτιά τους δείχνουν να μην έχουν καταλάβει οτι έχουν εκτεθεί αρκετά. Ο Παπανδρέου αυτή τη στιγμή, είναι απλά Πρόεδρος του Πασοκ, δεν έχει κάποια θέση στην κυβέρνηση, σε αντίθεση με τους ίδίους που μετά από δική τους απαίτηση παρέμειναν Υπουργοί (κολλημένοι στην καρέκλα??). Αυτό ήταν κατά την άποψή μου το τραγικό τους λάθος.

Ένα άλλο βασικό λάθος των δελφίνων, που δημιουργεί γενικό πρόβλημα στην κυβέρνηση Παπαδήμου αυτή τη στιγμή, είναι οτι απαίτησαν να ανοίξουν οι διαδικασίες πριν τις εκλογές. Εάν δεν επεδίωκαν να τελειώσουν κατευθείαν τον Παπανδρέου, δείχνοντας μία ανεξήγητη πρεμούρα που ερμηνεύεται περισσότερο ως ανησυχία για το δικό τους μέλλον παρά για το μέλλον της χώρας, σίγουρα η εξέλιξη των πραγμάτων θα ήταν άλλη από αυτή που σιγά σιγά προδιαγράφεται. Θα πηγαίναμε δηλαδή σε μία ομαλή μετάβαση και δεν θα υπήρχε πολωμένο κλίμα, που αυτή τη στιγμή κάνει κακό στη χώρα.

Αντί να απαξιώνουν τη 2ετια Παπανδρέου θα μπορούσαν να κάνουν το ακριβώς αντίθετο, να τη στηρίζουν κριτικά, να προβάλλουν τις μεταρρυθμίσεις που πραγματικά έγιναν, να δουλεύουν με φρενήρεις ρυθμούς στα Υπουργεία τους, να προσπαθούν να πείσουν για το ορθό επιλογών που οι ίδιοι στήριξαν επι δυο χρόνια χωρίς να βγάλουν τσιμουδιά, επιδιώκοντας έτσι η ήττα του ΠΑΣΟΚ να μην είναι τεραστίων διαστάσεων και μετά θα άνοιγε κατευθείαν και από μόνο του το θέμα της διαδοχής. Ο κανιβαλισμός, η εκ των υστέρων αντίδραση και απαξίωση των όσων έγιναν από άτομα που στόμα είχαν και μιλιά δεν είχαν δυο χρόνια, δείχνει πολλά για την ποιότητα των ανθρώπων. Αφήστε που το έργο κάποιων εξ' αυτών που υιοθετούν τέτοιες πρακτικές είναι... αμφισβητήσιμο.

Αυτοπαγιδεύτηκαν με αξιοθαύμαστη ευκολία. Σε μία κυβέρνηση που το πιθανότερο είναι να πάει μετά το καλοκαίρι εάν δεν τη ρίξει το Πασοκ ή οι συνθήκες, δεν μπορούσαν απ' οτι καταλαβαίνω να ρισκάρουν το να μην είναι Υπουργοί, ήθελαν όμως παράλληλα να τελειώνουν και με το θέμα της ηγεσίας. Τώρα φαντάζουν ως έτοιμοι να παραιτηθούν, ενώ υποτίθεται τους απασχολεί περισσότερο η χώρα παρά το κόμμα (έτσι θα έπρεπε να προσποιούνται τουλάχιστον). Φαίνεται απίστευτο που δεν σκέφτηκαν από την πρώτη στιγμή το πρόβλημα που θα δημιουργούνταν. Κάποιοι προσπαθούν να βρουν μία μεσοβέζικη λύση του τύπου "διαδικασίες 3 ημερών χωρίς διάλογο αφού οι πολίτες μας ξέρουν". Αναρωτιέμαι ποιόν κοροϊδεύουν... Για καπετάνιο βάρκας που θα τους πάει από το Ρίο στο Αντίρριο ψάχνουν στο Πασοκ για να αποφασίσουν μέσα σε 3 μέρες και χωρίς διάλογο;

Καλό θα ήταν πάντως να μη ξαναχρησιμοποιήσουν το επιχείρημα οτι ο Παπανδρέου είναι κολλημένος στην καρέκλα, τουλάχιστον παραιτήθηκε από την Πρωθυπουργία, ενώ οι ίδιοι έδειξαν μία... απροθυμία να αφήσουν τα Υπουργεία τους. Η αλήθεια απ' οτι φαίνεται είναι οτι η καρέκλα είναι "αρρώστια". Ούτε ο Παπανδρέου αλλά ούτε και οι ίδιοι οι δελφίνοι φαίνεται να έχουν ευκολία να ξεκολλήσουν από καρέκλες.

Πλέον υπάρχει η πεποίθηση οτι ο Παπανδρέου καθυστερεί γιατί θέλει να εξασφαλίσει οτι μέχρι το καλοκαίρι θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για να διεκδικήσει την Προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει, αλλά εάν πράγματι αυτός είναι ο λόγος που καθυστέρησε, θα είναι μία μεγάλη απογοήτευση για όσους αφελώς ίσως πίστεψαν οτι είναι διαφορετικός τύπος πολιτικού.

Υπάρχει η εντύπωση οτι από τη μεριά Παπανδρέου προκρίνεται μία λύση διαρχίας, ακούστηκε κι ένα συγκεκριμένο όνομα (σωστή επιλογή κατά την άποψή μου), που όμως δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί καθώς διέψευσε οτι υπήρξε πρόταση. Φαντάζει ως μία μεσοβέζικη λύση, αλλά σίγουρα έτσι θα εκτονωνόταν η ένταση και θα πηγαίναμε στην επιθυμητή ομαλή μετάβαση.

Το πρόβλημα είναι οτι οι συνθήκες είναι στρεβλές, οπότε οι όποιοι χειρισμοί απαιτούν μαεστρία, ψυχραιμία και φυσικά όχι βιασύνη.
Κάποιοι βιάστηκαν να ανοίξουν το θέμα της ηγεσίας, να τελειώνουν μία και καλή με τον ΓΑΠ, απαίτησαν να μείνουν Υπουργοί, ενώ απαξιώνουν το όποιο έργο έγινε μη καταλαβαίνοντας οτι αυτό τους γελοιοποιεί στα μάτια της κοινωνίας που δυο χρόνια άκουγε για την αναγκαιότητα των όσων εφαρμοζόντουσαν και τώρα ακούει από τα ίδια άτομα τα αντίθετα.
Δεν το χειρίστηκαν καλά οι δελφίνοι, ο Παπανδρέου δεν είναι διατεθειμένος να τα χάσει όλα, από την άλλη η ΝΔ δηλώνει οτι δεν συγκυβερνά, τσακώνονται όλοι μαζί στο σαλόνι, το φαΐ στην κουζίνα καίγεται και ο Παπαδήμος είναι ο γείτονας που χτυπάει το κουδούνι για να τους πει οτι κάτι μυρίζει έντονα, αλλά οι φωνές καλύπτουν τον ήχο του κουδουνιού. Εν ολίγοις έχει πάρει φωτιά το σπίτι και κάποιοι τσακώνονται για το πού και το εάν θα μπούν τα σεμεδάκια.