Διλήμματα/αδιέξοδα/μονόδρομοι/αδιέξοδα/διλήμματα...

Ωραία αποδέχτηκα κι εγώ και πολύς κόσμος οτι το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος, ωραία αποδεχτήκαμε οτι και το Μεσοπρόθεσμο ήταν μονόδρομος, άντε και η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, τώρα και το μεγαλύτερο κούρεμα, οσονούπω θα εμφανιστεί ως μονόδρομος και η επιτροπεία, μετά δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Πώς οδηγηθήκαμε όμως σε αυτούς τους μονοδρόμους, που μονόδρομοι δεν είναι, αλλά συνεχή αδιέξοδα, τα οποία μετατρέπονται με κόπο σε μονοδρόμους με διεθνή βοήθεια; Πριν εγκλωβιστείς σε μία πορεία αδιέξοδη, πάντα έχεις κάνει μία σειρά επιλογών μπροστά σε σταυροδρόμια.

Η πρώτη επιλογή ήταν το Μνημόνιο, συγκεκριμένος οδικός χάρτης, χρονοδιαγράμματα και προϋποθέσεις για την εκταμίευση κάθε δόσης.
Υπάρχουν πολλοί που κραυγάζουν δικαιωμένοι οτι το Μνημόνιο απέτυχε, άλλοι μαζί κι εγώ απαντάνε οτι δεν εφαρμόστηκε και δεν ξέρουμε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν είχε εφαρμοστεί. Είναι πολύ πιθανό πάλι να αποτύγχανε, να πέφταμε έξω στους στόχους, αλλά σίγουρα θα είχαμε περισσότερη αξιοπιστία και μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ αν είχαμε προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και αποδεικνυόταν οτι το μόνο λανθασμένο, ήταν η συνταγή και όχι η εφαρμογή της. Σίγουρα όταν ο άλλος βλέπει οτι μπορείς να ανταπεξέλθεις και προσπαθείς, ανέχεται μικρές καθυστερήσεις και αναθεωρεί και ο ίδιος τη στάση του προς το ηπιότερο. Δεν είναι τυχαίο οτι παρ' οτι και άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία δεν πιάνουν όλους τους στόχους, μας αντιμετωπίζουν ως ξεχωριστή περίπτωση.

Δυο χρόνια τώρα πραγματικά δεν θυμάμαι να ελήφθη ένα μέτρο μη άμεσης απόδοσης, να πέρασε ένα νομοσχέδιο που να δίνει κίνητρα για επενδύσεις, το οποίο θα αποτελούσε τη βάση ενός αναπτυξιακού σοκ που πολλοί ονειρεύονται τώρα, ένα μέτρο που θα δούμε την απόδοσή του σε ορίζοντα 5ετίας. Μήπως το brainstorming αφορά μόνο σε μέτρα άμεσης απόδοσης που είναι συνήθως ή οριζόντιες περικοπές ή εφεδρείες της πλάκας είτε αύξηση της φορολογίας;

Όποιος πολίτης αυτής της χώρας δεν ένιωσε βαθιά προσβεβλημένος με το πόρισμα του ΟΟΣΑ που κατέληγε οτι η χώρα μας είναι μη μεταρρυθμίσιμη, δεν μπορεί παρά να προσβλήθηκε με την επιτροπεία που προτείνεται. Δεν μιλάμε για light επιτροπεία συμβουλευτικού χαρακτήρα, αλλά για διορισμένο Επίτροπο που θα έχει λόγο για τις δαπάνες κάθε Υπουργείου...

Το συνομολογούν πλέον όλοι, οτι με αυτούς που διοικούν τη χώρα δεν πάμε πουθενά, δεν θέλουν, δεν μπορούν, είναι βουτηγμένοι στις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή. Παρ' όλα αυτά εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν στον ορίζοντα και σίγουρα τα προβλήματα που υπάρχουν δεν θα περιμένουν μέχρι να αποφασίσουμε να κάνουμε μία συλλογική προσπάθεια και να αλλάξουμε μυαλά και διοικούντες. Λένε κάποιοι λοιπόν οτι μόνο αν έρθουν και μας φορέσουν έτοιμο ένα μοντελάκι και ανθρώπους που έχουν το know-how να το εφαρμόσουν, θα μπορέσουμε να προσαρμοστούμε και να κινηθεί κάτι προς το καλύτερο.
Είναι τρομερά προσβλητικό και ομολογία συλλογικής αποτυχίας κάτι τέτοιο, αφήστε που θα μιλάμε για ακόμα μία δημοκρατική έκπτωση "για το καλό μας".

Κι ενώ οι κυβερνώντες, επιμένουν να συζητούν τη λήψη νέων υφεσειακών μέτρων, σε επίπεδο κοινωνίας όπου θα έπρεπε να συζητείται πώς θα προκληθεί ένα θετικό κοινωνικοπολιτικό σοκ, την ώρα που θα έπρεπε να επικρατεί παραγωγικός αναβρασμός, να γεννιούνται συνεχώς νέες πρωτότυπες ιδέες, η μόνη (ήπια) ελπίδα από την οποία προς το παρόν πιάνονται οι περισσότεροι, είναι η Δημοκρατική Αριστερά.

Εντάξει η κοινωνία έχει τους δικούς της ρυθμούς και δεν είναι απαραίτητο οτι επειδή κάποιοι ελπίζουμε σε μία κοσμογονία και σε μαζική στροφή των πολιτών στα κοινά, θα συμβεί και κάτι τέτοιο. Υπάρχει άλλωστε και απογοήτευση και αηδία και παραίτηση. Αλλά οι κυβερνώντες δεν έχουν πραγματικά καμία δικαιολογία και κανένα περιθώριο να πηγαίνουν με τους δικούς τους ρυθμούς. Αντί να συζητούν για το πώς θα προκληθεί το περιβόητο αναπτυξιακό σοκ, φτάσαμε πάλι στο σημείο: "δεν προλαβαίνουμε, χρειάζονται μέτρα άμεσης απόδοσης". Στο σημείο δηλαδή που φτάνουμε κάθε φορά επειδή στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην εκταμίευση των δόσεων, κάποιοι επαναπαύονται, ελπίζουν οτι αφού το πρόβλημα είναι συνολικό θα τη γλιτώσουμε ξώφαλτσα κι εμείς και οτι τελικά θα αποδεχτούν και οι Ευρωπαίοι οτι είμαστε μη μεταρρυθμίσιμη χώρα, θα μας χαρίσουν τα ωραία τους δις και μετά δε θα ξαναασχοληθούν....

Οι άνθρωποι είναι εμφανές οτι δεν μπορούν γιατί δεν θέλουν. Δεν γίνεται σε τέτοια κρίση, να κάνουν ένα βήμα μπρος δυο πίσω. Δεν θέλουν. Αφού λοιπόν δεν μπορούν και δεν θέλουν, αφού και τη νέα συμφωνία θα την "πατήσουν" και δεν θα εφαρμόσουν τίποτα, δεν ξέρω τι μπορούμε εμείς σαν πολίτες να κάνουμε.
Θα ήθελα πραγματικά αυτή τη στιγμή  η διαμόρφωση της άποψής μου να εξαρτώταν από έναν πρόγραμμα. Να μπορούσε να μου πει: ευρώ/δραχμή, αν κάνεις αυτό, θα γίνει αυτό, οι πιθανότητες αστοχίας είναι τόσες και μπορούν να έχουν τα τάδε αποτελέσματα, να καλύπτεται κάθε πιθανό μονοπάτι και το κάθε μονοπάτι να αντιστοιχίζεται σε έναν συγκεκριμένο εκπρόσωπο. Απλά, ξερά και αντικειμενικά, να μπορώ να επιλέξω με πλήρη γνώση και συναίσθηση τι πορεία θέλω να ακολουθήσει η χώρα και ποιοί θα κληθούν να με εκπροσωπήσουν.

Δυστυχώς το πρόγραμμα αυτό δεν υπάρχει και να υπήρχε θα ήταν κατασκευασμένο από μη αντικειμενικό άτομο, οπότε είμαστε έρμαια όποιου την άποψη ή την κρίση επιλέγουμε συγκρατημένα να εμπιστευτούμε. Το κακό είναι οτι ελάχιστοι πλέον μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν και να προσπαθήσουν να είναι αντικειμενικοί μέσα στην υποκειμενικότητά τους.

Το χειρότερο όλων είναι οτι εκτός από αδιέξοδα επιλογών, οδηγούμαστε σιγά σιγά και σε αδιέξοδα σκέψης...




ΥΓ:Είχα κατηγορηθεί ως απαισιόδοξη όταν είχα γράψει ένα post με τίτλο "Περιμένοντας τη χρεοκοπία", τελικά μάλλον κάποιοι ήταν αδικαιολόγητα αισιόδοξοι.

Ασυμβίβαστο Υπουργού- βουλευτή

Μετά τη σημερινή δήλωση του Υπουργού Ανάπτυξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη οτι δεν διάβασε το Μνημόνιο που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, ίσως έχει έρθει η ώρα να συζητήσουμε πολύ σοβαρά σαν κοινωνία, το θέμα του ασυμβιβάστου Υπουργού- βουλευτή και τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει αυτή η διπλή ιδιότητα.



Είπε ο Χρυσοχοΐδης οτι δεν διάβασε το Μνημόνιο γιατί είχε άλλες υποχρεώσεις και άλλα καθήκοντα ως Υπουργός Προστασίας του Πολίτη τότε. Έχει μία λογική βάση το επιχείρημά του. Το κακό είναι οτι δήλωσε με εντυπωσιακά κυνικό τρόπο οτι λόγω υποχρεώσεων που είχε ως Υπουργός, ψήφισε κάτι το οποίο δεν είχε διαβάσει που δέσμευσε τη χώρα για τα επόμενα χρόνια.
Το Μνημόνιο το ψήφισε όμως ως βουλευτής και όχι ως Υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Εάν δεν ήταν βουλευτής, δεν θα ήταν υποχρεωμένος να ψηφίζει νομοσχέδια που έχουν να κάνουν με άλλους τομείς πέραν του τομέα ευθύνης του.
Είναι σαφές οτι όποιος ασχολείται με το Υπουργείο του νυχθημερόν (πράγμα που δεν ξέρω πόσοι το κάνουν) δεν έχει τον χρόνο και τη δυνατότητα, να διαβάζει και να αξιολογεί κάθε νομοσχέδιο που κατατίθεται, να διαπιστώνει ελλείψεις και να κάνει αντιπροτάσεις. Αυτός όμως είναι ο ρόλος του βουλευτή, να ελέγχει.

Με αφορμή λοιπόν τη δήλωση Χρυσοχοΐδη ίσως θα ήταν σκόπιμο να εξεταστεί και πάλι κατά πόσον οι Υπουργοί είναι σωστό να διατηρούν και την ιδιότητα του βουλευτή. Δεν μιλάμε για εξωκοινοβουλευτικούς Υπουργούς απαραίτητα, αλλά για εκλεγμένους βουλευτές που μόλις τους προτείνεται υπουργικό αξίωμα θα παραιτούνται, προκειμένου να είναι Υπουργοί... "αποκλειστικής απασχόλησης".

Το να δηλώνει κάποιος οτι ουσιαστικά ψηφίζει στα τυφλά γιατί δεν προλαβαίνει να διαβάσει νομοσχέδια, αλλά εμπιστεύεται αυτούς που τα συντάσσουν, είναι προκλητικό και για τον πιο ψύχραιμο πολίτη και επιβεβαιώνει πως τόσο οι βουλευτές όσο και οι Υπουργοί αποδέχονται την ύπαρξη κομματικών μαντριών και είναι εκ των προτέρων βέβαιοι για την ορθότητα επιλογών χωρίς να έχουν μπει στον κόπο να τις αξιολογήσουν.

Η δήλωση Χρυσοχοΐδη ήρθε αμέσως μία μέρα μετά τη δήλωση Κατσέλη οτι διάβασε για 3 ώρες το Μνημόνιο. Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πόσες ώρες ασχολήθηκαν με την ανάγνωση και αξιολόγηση του Μνημονίου οι υπόλοιποι Υπουργοί και κυρίως οι βουλευτές, που δεν είχαν Υπουργικές υποχρεώσεις. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως θα είχε να μάθουμε πόσοι και για πόση ώρα διάβασαν το Μεσοπρόθεσμο και τους εφαρμοστικούς νόμους που το συνοδεύουν. Μπορεί για το Μνημόνιο να μην είχαν χρόνο, αλλά για το Μεσοπρόθεσμο είχαν όσο χρόνο ήθελαν.

Με αφορμή τη δήλωση Χρυσοχοΐδη πάντως, έριξα κι εγώ μία ματιά στο μεταφρασμένο κείμενο του Μνημονίου, διαβάστε το εδώ. Σχεδόν όλα έχουν πέσει έξω.

Δημοκρατικές εκπτώσεις

Υπάρχει μία λογική που έχει επικρατήσει (και) στη χώρα μας, οτι σε συνθήκες κρίσης, η λύση είναι λιγότερη Δημοκρατία και λαός που μένει στο σκοτάδι και ενημερώνεται στοχευμένα για να μη πανικοβληθεί, διότι θεωρείται ανώριμος ή γιατί δεν μπορούν κάποιοι να προβλέψουν τι συνέπειες θα έχει η πλήρης ενημέρωση των πολιτών για τις τρέχουσες συνθήκες.

Δυστυχώς οι περισσότεροι θιασώτες της κοινής λογικής και της αναλυτικής σκέψης φαίνεται να υιοθετούν ή να εγκρίνουν σιωπηλά αυτές τις δημοκρατικές εκπτώσεις.

Το ισχυρό (δημοκρατικό) σοκ που με συνέφερε μερικώς, μπορώ να πω οτι ήρθε μόλις έγινε η πρόταση για το δημοψήφισμα και είδα τις αντιδράσεις που αυτή πυροδότησε. Ανεξάρτητα από τους λόγους για τους οποίους έγινε και από το τι ακολούθησε, έγινε προφανές οτι περισσότερη δημοκρατία τρομάζει. Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν... σχεδόν ανατριχιαστικά και όλα συνηγορούσαν στο εξής: Καλό το δημοψήφισμα, αλλά όχι τώρα, δεν είναι καιρός για δημοκρατικές διαδικασίες, ας κάνουμε μία έκπτωση.

Ύστερα ήρθε η επόμενη δημοκρατική έκπτωση που ακούει στο όνομα "κυβέρνηση Παπαδήμου". Ο Παπαδήμος δε μου είναι αντιπαθής, γενικά είμαι φαν του τεχνοκρατικού τρόπου σκέψης, αλλά προφανώς με ενοχλεί όπως φαντάζομαι ενοχλεί και κάθε πολίτη με δημοκρατικές ευαισθησίες, να έχουμε έναν μη εκλεγμένο Πρωθυπουργό. Με ενοχλεί περισσότερο από την συμμετοχή Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση. Διότι ο Καρατζαφέρης και τα μπουμπούκια του, είναι εκλεγμένοι.

Ο Παπαδήμος όμως είναι ένας διορισμένος Πρωθυπουργός. Διορισμένοι Πρωθυπουργοί που δεν έχουν εκλεγεί από τον λαό δεν υπάρχουν σε Δημοκρατίες. Είπαμε πολλοί να κάνουμε τα στραβά μάτια. Αλλά απ' οτι βλέπω θα μας ζητηθεί να εγκρίνουμε σιωπηλά, ακόμα μία δημοκρατική έκπτωση: Παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, πολύ πιθανό και μετά την ολοκλήρωση (;) του psi. Η λογική μου λέει πως κάτι τέτοιο ίσως και να ήταν σωστό, μία ακόμα δημοκρατική έκπτωση για το καλό της χώρας....

Παρατηρώ μία δημοκρατική αδρανοποίηση ιδιαίτερα ανησυχητική και στον εαυτό μου. Δεχόμαστε όλο και περισσότερες δημοκρατικές εκπτώσεις με μία αδικαιολόγητη παραίτηση, αντί να αξιώνουμε περισσότερη δημοκρατία, δημοκρατική ωρίμανση, σεβασμό στην πλειοψηφία και συμμετοχή.

Αντί να απαιτούμε πλήρη ενημέρωση, δημοψηφίσματα, ενστερνιζόμαστε κάποιοι (όχι όλοι) που τείνουμε να γίνουμε πολύ ελιτιστές, τη θεωρία οτι μερικές δημοκρατικές εκπτώσεις παραπάνω, μπορεί να οδηγήσουν σε στρεβλώσεις, αλλά γίνονται για το καλό μας. 

Ήμουν κατά των πρόωρων εκλογών επι Παπανδρέου, γιατί πολύ απλά θεωρούσα οτι το να μη γίνονται εκλογές την ώρα που δεν έχει λήξει η 4ετία, δεν ήταν δημοκρατική έκπτωση. Στη δεδομένη χρονική στιγμή όμως, θεωρώ οτι το πολίτευμά μας, αλλά και το κοινωνικό κράτος, έχουν κλονιστεί πολύ, ανησυχητικά πολύ. Γι' αυτό και όσοι προτείνουν παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, καλό θα ήταν να σκεφτούν λίγο περισσότερο αν μπορούμε να έχουμε για πολύ ακόμη δημοκρατία υπό αίρεση, με κίνδυνο να γεννηθούν πολλά ακόμη τέρατα.

Η Ελληνική Δημοκρατία του 2012, έχει διορισμένο Πρωθυπουργό, την ακροδεξιά στην εξουσία, χιλιάδες ανθρώπους αστέγους, που περιμένουν να τραφούν από συσσίτια, έχει ανθρώπους που μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στις φορολογικές τους υποχρεώσεις τους κόβεται το ρεύμα και δεν έχει κόκκινες γραμμές.

Μακάρι να βγω ψεύτρα αλλά φοβάμαι οτι θα έχουμε άσχημες εξελίξεις με αυτές τις δημοκρατικές εκπτώσεις και με τη συνεχιζόμενη αδιαφορία της πολιτείας, που ποντάρει στην αυτοοργάνωση και στα δίκτυα αλληλεγγύης. Αλληλεγγύη υπάρχει από όλους μας, όλοι μας βοηθάμε, το θέμα είναι να μην έχουμε μία ανάλγητη πολιτεία που δε γνωρίζει τι θα πει κοινωνική πολιτική και περιμένει από ευαισθητοποιημένους πολίτες να καλύψουν την ανυπαρξία της, ομολογώντας έτσι την πλήρη αποτυχία της.

Μη ξεχνάμε τέλος, οτι εκτός από τους ευαισθητοποιημένους πολίτες, υπάρχουν και ευαισθητοποιημένοι "ύποπτα πρόθυμοι", που όπως σε περιοχές με πρόβλημα αναλαμβάνουν την αστυνόμευση (βλέπε Χρυσαυγίτες στον Άγιο Παντελεήμονα και αλλού) υποκαθιστώντας το κράτος, έτσι θα αναλάβουν να υποκαταστήσουν το κράτος και σε άλλες περιπτώσεις. Δεν πιστεύω να ξέχασε κανείς την πρόσφατη εκλογή μέλους της Χρυσής Αυγής στον Δήμο Αθηναίων.... Πολύ χαλαρά το πήραμε κι αυτό. Μη γελιέστε είναι ένα από τα αποτελέσματα των δημοκρατικών εκπτώσεων. Όπου δεν υπάρχει κράτος, εμφανίζονται πρόθυμοι και όσο το κράτος θα συνεχίσει να αδιαφορεί και να αποστρέφει το βλέμμα του, τόσο τα χρονοντούλαπα της ιστορίας θα ανοίγουν, ας μην κάνουμε οτι δεν ακούμε όσους λένε οτι επι χούντας ήταν καλύτερα.

Ένα πρόβλημα, τρεις(;) λύσεις

Διαρχία, αδάπανες διαδικασίες λίγων ημερών κι εκλογή από τη βάση γιατί ο κόσμος τους ξέρει, καμία αλλαγή,
είναι οι τρεις πιο πιθανές λύσεις στο εξής πρόβλημα: Πώς θα οδηγηθεί το Πασοκ σε αλλαγή ηγεσίας χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Σε αυτό το ερώτημα θα έπρεπε να απαντούν και οι τρεις αυτές εκδοχές, έτσι ώστε στο τέλος το οποίο πρέπει να έρθει πολύ σύντομα, να επιλεγεί η βέλτιστη λύση.

Ξεκινάμε από το γεγονός οτι το Πασοκ είναι ένα κόμμα με κρίση ταυτότητας. Τι είναι το Πασοκ, ποιά ιδεολογία πρεσβεύει; Είναι κεντροαριστερό; Σοσιαλιστικό; Σοσιαλφιλελεύθερο;
Η σωστή απάντηση είναι πως είναι ένα κόμμα ό,τι να ναι.
Δεκάδες ρεύματα, στελέχη με αντιδιαμετρικές απόψεις, ένα κόμμα τρια σε ένα τουλάχιστον, όπου μετά την πρόσφατη κρίση ταυτότητας, δεν υπάρχει κυρίαρχη ιδεολογία. Ένα κόμμα στο οποίο συνυπάρχει ο Παναγιωτακόπουλος, η Μιλένα και ο Ραγκούσης, είναι ένα κόμμα τραβεστί.
Όσοι ενδιαφέρονται λοιπόν για την αρχηγία του κόμματος θα έπρεπε να θέλουν να ανοίξει διάλογος για την ιδεολογία και τον προσανατολισμό του tabula rasa. Κάτι το οποίο φυσικά απαιτεί χρόνο, αφού θα έπρεπε εκτός των άλλων να καταθέσουν και πολιτική πλατφόρμα, με τη συγκρότηση της οποίας είμαι σίγουρη οτι δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν όντας Υπουργοί.

Το επιχείρημα οτι ο κόσμος ξέρει τι πρεσβεύει ο καθένας, είναι ανεδαφικό. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μία τετράδα που πολλοί καλοβλέπουν. Μία τετράδα όμως που φοβάται να πει τη λέξη "φιλελευθερισμός", κρυπτόμενη πίσω από τον 4ο δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, τη νέα Μεταπολίτευση, το pasokplus και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Μήπως η κεντροαριστερά του μέλλοντος είναι μία φιλελεύθερη κεντροαριστερά; (Απεταξάμην!)

Προσωπικά λοιπόν δεν ξέρω τι πρεσβεύει η τετράδα.
Πάμε τώρα στον Ευάγγελο Βενιζέλο, αλήθεια, ποιά η ιδεολογία του; Παρόμοια απορία έχω και για τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Στον αντίποδα η Λούκα Κατσέλη που ανακοίνωσε οτι σκέφτεται να είναι υποψήφια, έχει πιο σαφή ιδεολογία, η οποία έχει διαφανεί και μέσω των διαφοροποιήσεών της, ενώ έχει τον χρόνο να δημιουργήσει πλατφόρμα και τη δυνατότητα να ασχοληθεί με τα εσωκομματικά μη όντας Υπουργός.

Είμαι ένας από τους ανθρώπους που είναι εμφανές οτι οι διαδικασίες δεν με αφήνουν αδιάφορη. Θεωρώ το σημερινό Πασοκ πολιτικό κουφάρι. Με διαδικασίες τσακ-μπαμ, χωρίς διάλογο απλά θα συνεχίσει να υπάρχει ένα τερατούργημα εάν δεν διαλυθεί κατευθείαν. Η διάλυση του Πασοκ έτσι όπως έχει εξελιχθεί είναι κάτι το ευκταίο, αλλά όχι όσο δεν υπάρχει εναλλακτική. Μέχρι να υπάρξει αξιόλογη εναλλακτική, θα συνεχίσω να ποντάρω σε μία ριζική αναδόμησή του.

Το σενάριο των γρήγορων διαδικασιών θα μπορούσε κανείς να το προκρίνει μόνο εάν ήταν σίγουρος οτι το παιχνίδι θα παιχτεί καθαρά από όλες τις πλευρές, εάν οι υποψήφιοι είχαν έτοιμες τις πολιτικές τους πλατφόρμες και φυσικά θα έπρεπε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες... αύριο.
Μία εσωκομματική προεκλογική εκστρατεία με όλα τα θέματα ανοιχτά πριν τις Εθνικές εκλογές που θα κράταγε αρκετό καιρό, θα σήμαινε ή παραίτηση Υπουργών (πότε να προλάβουν οι αντικαταστάτες να προσαρμοστούν κλπ) και πολλά άλλα όπως πλήρη απαξίωση της διετίας Παπανδρέου σε μία προσπάθεια να αποκτήσουν κάποιοι λαϊκό έρισμα, σύγκρουση μεταξύ Υπουργών, πόλωση, τεταμένο κλίμα. Νομίζω δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να δει τι θα σήμαιναν όλα αυτά.

Δυο είναι τα σενάρια που θα χαρακτήριζα καλύτερες λύσεις στο πρόβλημα: Ή διαρχία ή καμία αλλαγή στο Πασοκ πριν τις εκλογές.
Το δεύτερο είμαι βέβαιη οτι δεν υπάρχει περίπτωση να το δεχτεί κανείς, αν και η υπόσχεση της Τόνιας Αντωνίου οτι στελέχη (όπως η ίδια;) θα το σκεφτούν σοβαρά να είναι υποψήφιοι αν παραμείνει αρχηγός ο Παπανδρέου, είναι μία μη αναμενόμενη δήλωση-δώρο.

Ως προς τη διαρχία, κάποιοι λένε οτι ο Παπανδρέου ψάχνει για τρελό, για να παραμείνει αρχηγός έτσι ώστε να ξαναείναι Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, σενάριο που έχει ήδη καταχωρηθεί στις κλασσικές αστειότητες μετά την "αποκάλυψη" οτι δε χρειάζεται κάποιος να είναι εν ενεργεία Πρόεδρος κόμματος για να διεκδικήσει την Προεδρία της.
Νομίζω πάντως οτι αν περάσει η πρόταση για διαρχία, όποιος αναλάβει επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και υποψήφιος Πρωθυπουργός, δεν θα πρέπει να είναι και διεκδικητής της αρχηγίας στις κανονικές διαδικασίες. Δεν είναι ακριβώς πολιτική αυτοκτονία. Είναι θα έλεγα υπεύθυνη στάση που εκτονώνει την κατάσταση και σε βάθος χρόνου θα μπορούσε να βγει και σε καλό, αφού θα είχε χαρακτηριστικά πολιτικής αυτοθυσίας.

Oh well αφού δεν τους αρέσει και δεν θέλουν ήπιες μεταβάσεις, ας βγάλουν τα μάτια τους. Έχει καταντήσει βαρετό το θέμα. Πειρατές ρε!

ΥΓ: Για να προλάβω τυχόν σχόλια ή σκέψεις του τύπου: Δεν πρότεινε τη διαρχία για το καλό της χώρας, τον νοιάζει η καρέκλα. Δεν κρίνω την συλλογιστική πορεία όποιου το σκέφτηκε, κρίνω την πρόταση καταλήγοντας σε αυτή μέσω δικών μου συμπερασμάτων, όπως και με το δημοψήφισμα.

Είναι γλυκιά η καρέκλα και οδηγεί σε λάθη

Παρακολουθώντας κανείς τα εσωκομματικά του Πασοκ καταλαβαίνει οτι είναι ανώφελο να προσπαθήσει να ερμηνεύσει τις όποιες κινήσεις γίνονται στεγνά πολιτικά, με κοινή λογική και με δεδομένο φυσικά οτι όλα αυτά γίνονται για το καλό της χώρας.
Μπορεί στη διάσωση της χώρας να μη τα πήγαν και πολύ καλά, αλλά στις τρικλοποδιές, στις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, στις ανίερες συμμαχίες και γενικά στο οτιδήποτε μπορεί να εξασφαλίσει πολιτική επιβίωση είναι πρώτοι.

Δεν είναι να απορεί κανείς αν σκεφτεί ποιοί μας κυβερνούν αυτή τη στιγμή, επαγγελματίες πολιτικοί και άνθρωποι που ουσιαστικά έχουν επενδύσει στην πολιτική, εγκατέλειψαν το επάγγελμά τους, καταχρεώθηκαν και σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς αναζήτησαν χορηγούς για την προεκλογική τους εκστρατεία, εν ολίγοις έχουν κάνει μία επένδυση ζωής, είναι στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι που απαρτίζουν το Κοινοβούλιο.
Οπότε δυστυχώς τα όσα βλέπουμε να διαδραματίζονται δεν μπορούν να έχουν μία απλή λογική ερμηνεία και παρεισφρύουν ποδοσφαιρικές λογικές, αισθήματα επιβίωσης, ξεπλήρωμα υποχρεώσεων, λογικές παλατιού με τους διάφορους διαδόχους να φτιάχνουν αυλές και λοιπά ευχάριστα και άκρως κολακευτικά για τη Δημοκρατία μας.

Για να δούμε το τι συμβαίνει τώρα και να μπορέσουν να κάνουμε σχετικά ασφαλείς υποθέσεις για το τι επίκειται, θα πρέπει να γυρίσουμε προς τα πίσω. Το 2007 όταν η ήττα για το ΠΑΣΟΚ φαινόταν στις δημοσκοπήσεις πολλοί παρατήρησαν οτι πολλά κορυφαία στελέχη, δεν έδιναν τη μάχη για την επικράτηση, ήταν περιέργως πώς απόντες. Το Πασοκ ηττήθηκε και την ίδια ημέρα είχαμε την επίσκεψη Βενιζέλου στο Ζάππειο, την επομένη το "παραιτηθείτε κύριε Πρόεδρε", συντονισμένες επιθέσεις στον Γιώργο Παπανδρέου και ένα κανάλι να τον καθυβρίζει και να του κάνει υποδείξεις.
Αποτέλεσμα: το 70-30 υπέρ Βενιζέλου, έγινε άνετη επικράτηση Παπανδρέου.
Γιατί; Ο Βενιζέλος βιάστηκε. Τον αγκάλιασαν διάφορα συμφέροντα δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στους αντιπάλους του να λένε οτι τον αγκάλιασε η διαπλοκή, να μιλούν για εξωθεσμικά κέντρα. Κατά την άποψή μου βέβαια οι κύριες αιτίες της ήττας του ήταν οτι έδειξε πως δίψαγε για εξουσία και η υποτίμηση του αντιπάλου του. Η βιασύνη, η επίσκεψη στο Ζάππειο και η αντίδρασή του στον καφέ που του έριξαν (εγώ ως μελλοντικός ηγέτης του Πασοκ, συγχωρώ) έδειξαν έναν εξουσιομανή και καθόλου υπομονετικό άνθρωπο. Στην αντίπερα όχθη, η πλευρά Παπανδρέου είχε σηκώσει το θέμα των συμφερόντων (ήταν και εξόφθαλμο εδώ που τα λέμε) ενώ δεν έδρασε βιαστικά.

Πού είμαστε σήμερα.... Οι δελφίνοι περιμένουν από τον Γιώργο Παπανδρέου να ανοίξει τα χαρτιά του, ο ίδιος δεν δείχνει να βιάζεται και πολύ, ενώ έκλεισε το μάτι για ανασχηματισμό στον Λουκά Παπαδήμο. Οι υποψήφιοι διεκδικητές που ανοίγουν σιγά σιγά τα χαρτιά τους δείχνουν να μην έχουν καταλάβει οτι έχουν εκτεθεί αρκετά. Ο Παπανδρέου αυτή τη στιγμή, είναι απλά Πρόεδρος του Πασοκ, δεν έχει κάποια θέση στην κυβέρνηση, σε αντίθεση με τους ίδίους που μετά από δική τους απαίτηση παρέμειναν Υπουργοί (κολλημένοι στην καρέκλα??). Αυτό ήταν κατά την άποψή μου το τραγικό τους λάθος.

Ένα άλλο βασικό λάθος των δελφίνων, που δημιουργεί γενικό πρόβλημα στην κυβέρνηση Παπαδήμου αυτή τη στιγμή, είναι οτι απαίτησαν να ανοίξουν οι διαδικασίες πριν τις εκλογές. Εάν δεν επεδίωκαν να τελειώσουν κατευθείαν τον Παπανδρέου, δείχνοντας μία ανεξήγητη πρεμούρα που ερμηνεύεται περισσότερο ως ανησυχία για το δικό τους μέλλον παρά για το μέλλον της χώρας, σίγουρα η εξέλιξη των πραγμάτων θα ήταν άλλη από αυτή που σιγά σιγά προδιαγράφεται. Θα πηγαίναμε δηλαδή σε μία ομαλή μετάβαση και δεν θα υπήρχε πολωμένο κλίμα, που αυτή τη στιγμή κάνει κακό στη χώρα.

Αντί να απαξιώνουν τη 2ετια Παπανδρέου θα μπορούσαν να κάνουν το ακριβώς αντίθετο, να τη στηρίζουν κριτικά, να προβάλλουν τις μεταρρυθμίσεις που πραγματικά έγιναν, να δουλεύουν με φρενήρεις ρυθμούς στα Υπουργεία τους, να προσπαθούν να πείσουν για το ορθό επιλογών που οι ίδιοι στήριξαν επι δυο χρόνια χωρίς να βγάλουν τσιμουδιά, επιδιώκοντας έτσι η ήττα του ΠΑΣΟΚ να μην είναι τεραστίων διαστάσεων και μετά θα άνοιγε κατευθείαν και από μόνο του το θέμα της διαδοχής. Ο κανιβαλισμός, η εκ των υστέρων αντίδραση και απαξίωση των όσων έγιναν από άτομα που στόμα είχαν και μιλιά δεν είχαν δυο χρόνια, δείχνει πολλά για την ποιότητα των ανθρώπων. Αφήστε που το έργο κάποιων εξ' αυτών που υιοθετούν τέτοιες πρακτικές είναι... αμφισβητήσιμο.

Αυτοπαγιδεύτηκαν με αξιοθαύμαστη ευκολία. Σε μία κυβέρνηση που το πιθανότερο είναι να πάει μετά το καλοκαίρι εάν δεν τη ρίξει το Πασοκ ή οι συνθήκες, δεν μπορούσαν απ' οτι καταλαβαίνω να ρισκάρουν το να μην είναι Υπουργοί, ήθελαν όμως παράλληλα να τελειώνουν και με το θέμα της ηγεσίας. Τώρα φαντάζουν ως έτοιμοι να παραιτηθούν, ενώ υποτίθεται τους απασχολεί περισσότερο η χώρα παρά το κόμμα (έτσι θα έπρεπε να προσποιούνται τουλάχιστον). Φαίνεται απίστευτο που δεν σκέφτηκαν από την πρώτη στιγμή το πρόβλημα που θα δημιουργούνταν. Κάποιοι προσπαθούν να βρουν μία μεσοβέζικη λύση του τύπου "διαδικασίες 3 ημερών χωρίς διάλογο αφού οι πολίτες μας ξέρουν". Αναρωτιέμαι ποιόν κοροϊδεύουν... Για καπετάνιο βάρκας που θα τους πάει από το Ρίο στο Αντίρριο ψάχνουν στο Πασοκ για να αποφασίσουν μέσα σε 3 μέρες και χωρίς διάλογο;

Καλό θα ήταν πάντως να μη ξαναχρησιμοποιήσουν το επιχείρημα οτι ο Παπανδρέου είναι κολλημένος στην καρέκλα, τουλάχιστον παραιτήθηκε από την Πρωθυπουργία, ενώ οι ίδιοι έδειξαν μία... απροθυμία να αφήσουν τα Υπουργεία τους. Η αλήθεια απ' οτι φαίνεται είναι οτι η καρέκλα είναι "αρρώστια". Ούτε ο Παπανδρέου αλλά ούτε και οι ίδιοι οι δελφίνοι φαίνεται να έχουν ευκολία να ξεκολλήσουν από καρέκλες.

Πλέον υπάρχει η πεποίθηση οτι ο Παπανδρέου καθυστερεί γιατί θέλει να εξασφαλίσει οτι μέχρι το καλοκαίρι θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ για να διεκδικήσει την Προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει, αλλά εάν πράγματι αυτός είναι ο λόγος που καθυστέρησε, θα είναι μία μεγάλη απογοήτευση για όσους αφελώς ίσως πίστεψαν οτι είναι διαφορετικός τύπος πολιτικού.

Υπάρχει η εντύπωση οτι από τη μεριά Παπανδρέου προκρίνεται μία λύση διαρχίας, ακούστηκε κι ένα συγκεκριμένο όνομα (σωστή επιλογή κατά την άποψή μου), που όμως δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί καθώς διέψευσε οτι υπήρξε πρόταση. Φαντάζει ως μία μεσοβέζικη λύση, αλλά σίγουρα έτσι θα εκτονωνόταν η ένταση και θα πηγαίναμε στην επιθυμητή ομαλή μετάβαση.

Το πρόβλημα είναι οτι οι συνθήκες είναι στρεβλές, οπότε οι όποιοι χειρισμοί απαιτούν μαεστρία, ψυχραιμία και φυσικά όχι βιασύνη.
Κάποιοι βιάστηκαν να ανοίξουν το θέμα της ηγεσίας, να τελειώνουν μία και καλή με τον ΓΑΠ, απαίτησαν να μείνουν Υπουργοί, ενώ απαξιώνουν το όποιο έργο έγινε μη καταλαβαίνοντας οτι αυτό τους γελοιοποιεί στα μάτια της κοινωνίας που δυο χρόνια άκουγε για την αναγκαιότητα των όσων εφαρμοζόντουσαν και τώρα ακούει από τα ίδια άτομα τα αντίθετα.
Δεν το χειρίστηκαν καλά οι δελφίνοι, ο Παπανδρέου δεν είναι διατεθειμένος να τα χάσει όλα, από την άλλη η ΝΔ δηλώνει οτι δεν συγκυβερνά, τσακώνονται όλοι μαζί στο σαλόνι, το φαΐ στην κουζίνα καίγεται και ο Παπαδήμος είναι ο γείτονας που χτυπάει το κουδούνι για να τους πει οτι κάτι μυρίζει έντονα, αλλά οι φωνές καλύπτουν τον ήχο του κουδουνιού. Εν ολίγοις έχει πάρει φωτιά το σπίτι και κάποιοι τσακώνονται για το πού και το εάν θα μπούν τα σεμεδάκια.