Χρυσά βατόμουρα 2011- 2η απονομή

Για 2η συνεχόμενη χρονιά (πιστή στις παραδόσεις) αποφάσισα να απονείμω Χρυσά Βατόμουρα σε προσωπικότητες που ξεχώρισαν. Αυτή τη φορά ζήτησα και τη βοήθεια φίλων στο twitter και στο facebook.




Βραβείο αυτοθυσίας

Στον Ευάγγελο Βενιζέλο

Βραβείο σημαντικότερου νεοΕλ καλλιτέχνη

Στον Νίκο Οικονομόπουλο

Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου (σε όλες τις κατηγορίες)
Στην Ουρανία Παπανδρέου- Παπαδάκη (βραβείο κοινού)

Βραβείο ξεσκεπάσματος αισχρού σκανδάλου

Στον ΣΚΑΙ που αποτελεί τον μόνο σταθμό που παλεύει για την αποκάλυψη της αλήθειας γύρω από το σκάνδαλο του Βατοπεδίου μετά το πόρισμα που έβγαλε ο ιδιοκτήτης του καναλιού και οι δημοσιογράφοι του

(το στιγμιότυπο από το facebook του Κ. Αλεξάκου)

Βραβείο ακούραστου επιστολογράφου

Στον Κώστα Βαξεβάνη για τις απολαυστικές επιστολές του στον Ευάγγελο Βενιζέλο

Βραβείο "γουστάρω να με βρίζουν, γουστάρω να προκαλώ"

Στον Θεόδωρο Πάγκαλο

Βραβείο πιο επιτυχημένης απεργίας

Στην ΕΡΤ που απεργεί εδώ και καιρό, δείχνοντας στους πολίτες οτι μπορούν να ζήσουν και χωρίς δημόσια τηλεόραση.

Βραβείο "πώς τα κατάφερες ρε θηρίο"

Στους δελφίνους του ΠΑΣΟΚ που κατάφεραν να δεθούν χειροπόδαρα και συμμετέχουν χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται σε μία διαδικασία νεκρανάστασης του Γιώργου Παπανδρέου μέσα από τα συνεχή σφάλματά τους

Βραβείο "πόσο δημοκράτης είσαι πια;"

Σε όσους μέσα στο πάθος τους να δείξουν πόσο λάθος και πόσο εγκληματικό ήταν το δημοψήφισμα, απαξίωσαν και λοιδώρησαν τον θεσμό και όχι την απόφαση.

Βραβείο "τώρα το θυμήθηκες"

Στο Γιώργο Παπανδρέου που τώρα κατάλαβε οτι έκανε λάθος που δεν προώθησε αλλαγή του εκλογικού νόμου, αυστηρό πλαίσιο για τα ΜΜΕ και σειρά άλλων μεταρρυθμίσεων από τις πρώτες μέρες της Πρωθυπουργίας του.

Βραβείο "χαρά στο κουράγιο σου"
Στον Λουκά Παπαδήμο που του φορέσαν ένα σχήμα 50 ατόμων όπου οι του Πασοκ ασχολούνται με τα εσωκομματικά, οι του Λαός με το πώς θα ενισχύσουν τα ποσοστά τους και οι της ΝΔ... Α λάθος ξέχασα η ΝΔ δεν συμμετέχει.

Βραβείο "Ιωάννης Μελισσανίδης" 

Απονέμεται στους: Γιώργο Καρατζαφέρη, Αντώνη Σαμαρά και Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για ευνόητους λόγους.

Βραβείο "δρ Τζέκυλ/ Μίστερ Χάιντ"

Στον Ευάγγελο Βενιζέλο για τη διπλή ζωή του

Βραβείο "πού χάθηκε αυτή η ψυχή"

-Στη Βάσω Παπανδρέου που έχει πατήσει το mute και δεν έχουμε μάθει ακόμη πώς αξιολογεί τις πρωτοβουλίες που πάρθηκαν.
- Στους αγανακτισμένους που αγνοούνται από το καλοκαίρι.

Βραβείο επιλογής προσώπου της χρονιάς

Στο Spiegel που έδωσε τον τίτλο στην διορατική πολιτικό Εύα Καϊλή

Βραβείο "φοράει παντελόνια κι ας μην είναι άντρας"

Στην έτερη διορατική πολιτικό Μιλένα Αποστολάκη

Βραβείο "καλύτερης κατάθεσης εγγράφου/αντικειμένου στα πρακτικά"
Στη φρατζόλα που κατέθεσε η Λιάνα Κανέλλη στη Βουλή (βραβείο κοινού)

Βραβείο "πόσα μιλιγκραμ είναι ο έρωτάς σου"

Στον Λάκη Λαζόπουλο για τον διαχρονικό του έρωτα με τον Γιώργο Παπανδρέου.

Βραβείο "παρ’ ολίγον επανάσταση"

Στους αγανακτισμένους.


Βραβείο "πολιτικό επιχείρημα της χρονιάς"
Εεεε οοο παρ' το ελικόπτερο και φύγε από δω

Βραβείο "πολιτική δήλωση της χρονιάς"
Στην Άννα Βίσση για τη δήλωση "Με τον Αντώνη, ξεπέρασα τον Γιώργο" (βραβείο κοινού)

Βραβείο "κάνω ό,τι γουστάρω"
Στον Ευάγγελο Βενιζέλο και στην αντιπροσωπεία της ΝΔ που αποφάσισαν πότε θα γίνουν εκλογές χωρίς να έχουν το σχετικό δικαίωμα.

Βραβείο καλύτερου εργοδότη (update)
Στον Γιώργο Κουρή που χωρίς καμία υπερβολή, βασανίζει απλήρωτους εργαζομένους και τους επιτίθεται μέσω άλλων Μέσων που διαθέτει.

Βραβείο εμπνευσμένης διαφήμισης

Στον διαφημιστή που εμπνεύστηκε το “My God Giorgos” των Τζάμπο που πρέπει να είναι και γαμώ τα παιδιά.

Βραβείο εμπνευσμένης εκπομπής
Στην εκπομπή "Μίλα" με την Τατιάνα Στεφανίδου που έχει σήμα ένα μήλο και ξεκινάει με μήλα. Θα ήθελα πραγματικά να γνωρίσω το άτομο που το σκέφτηκε...

Βραβείο Πυθίας

Στο Mega που ήξερε πριν γίνουν οι ανασχηματισμοί ποιοί θα αναλάβουν το κάθε Υπουργείο.

Βραβείο ελιτισμού

Στον Γιώργο Φλωρίδη για τον χαρακτηρισμό «κηπουροί» που χρησιμοποίησε για να απαξιώσει άτομα που αξιοποίησε ο Γιώργος Παπανδρέου και δεν ανήκαν στην κατηγορία των επαγγελματιών πολιτικών.

Βραβείο "καθόρισες τις εξελίξεις, μπράβο σου"

Στους Γιώργο Καρατζαφέρη, Εύα Καϊλή, Βάσω Παπανδρέου, Μιλένα Αποστολάκη, Δημήτρη Λιντζέρη, Τόνια Αντωνίου

Συνδικαλιστής της χρονιάς

Στο κόσμημα του συνδικαλισμού Νίκο Φωτόπουλο

Βραβείο "εκπροσώπησέ με ατίθασο αγόρι"

Στον Αλέξη Τσίπρα

Βραβείο "Η γη να τρέμει, ο ήλιος να ανατέλει"
Στην σοσιαλιστική ψυχή που ακούει στο όνομα "Μιχάλης Χρυσοχοΐδης" που αποφάσισε μετά από δυο χρόνια καταπίεσης, δουλειάς και αποτελεσματικών αλλαγών που φαίνονται άλλωστε στην καλπάζουσα ανάπτυξη, να μιλήσει.

Βραβείο "Πρωθυπουργός για μία ημέρα" 
Στον Φίλιππο Πετσάλνικο

Βραβείο "έμπνευση της χρονιάς"
Στον Γιώργο Παπανδρέου που όχι μόνο σκέφτηκε τον Φίλιππο Πετσάλνικο, αλλά τον πρότεινε κιόλας! (βραβείο κοινού)

Βραβείο "Άσε να πατήσουμε κι εμείς καμία μπανανόφλουδα"
Στους δελφίνους και στον Γιάννη Μιχελάκη.

"Η είδηση της χρονιάς"
Στο zougla.gr που πρώτο έγραψε για την αυτοκτονία του Χρήστου Χωμενίδη που συγκλόνισε όλους μας και πρώτα απ' όλα τον ίδιο που δεν είχε ιδέα.

Άρθρο της χρονιάς
-Στον Ριζοσπάστη για τα συλληπητήρια για τον θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ
-Στον Ριζοσπάστη για το άρθρο "Κανένα τουιτ, μόνο Ριζοσπάστη" (μετά από επισήμανση της @Christina_N19 )

Βραβείο αναλγησίας
Στην Φιλιππινέζα της Βάνας Μπάρμπα που την παράτησε μέσα στην κρίση.

Βραβείο υπευθυνότητας
Στους Πρυτάνεις και στις φοιτητικές παρατάξεις που αποφάσισαν οτι ο νόμος για τα ΑΕΙ είναι ανεφάρμοστος και αντισυνταγματικός οδηγώντας έτσι την πλειοψηφία των τμημάτων των Πανεπιστημίων σε κλείσιμο λόγω κατάληψης.

Βραβείο "αλητεία της χρονιάς"
Σε αυτούς που προσπαθώντας να πλήξουν τον Υπουργό Μπουμπούκο, κυκλοφόρησαν φήμες περι χωρισμού του ευτυχισμένου Υπουργικού ζεύγους.

Βραβείο ηλιθιότητας
Σε όσους έχουν βρει ως χόμπυ της εύρεση προδοτών και το κόλλημα της σχετικής ταμπέλας.

Βραβείο "πρωτότυπη ονομασία μαγαζιού"
Στο "Αντιμνημόνιο του Καραβανά"

Τραγούδι της χρονιάς
Η 6η δόση- Βάσω Παπανδρέου

Παρατράγουδο της χρονιάς
Βλάσης Τσάκας

Για 2η συνεχόμενη χρονιά απονέμονται στα ίδια άτομα τα εξής βραβεία:

Βραβείο "Θα 'ρθεις σαν αστραπή"
Στον Κώστα Καραμανλή, τον Μαρμαρωμένο (τέως) Πρωθυπουργό... Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι στη μούρη θα τον φάμε...

Βραβείο μη -αναμενόμενου ρεπορταζ
Στο Mega για την αναπάντεχη προβολή κάθε φιλανθρωπικής δραστηριότητας της Μαριάννας Βαρδινογιάννη

Βραβείο μη- αναμενόμενης προβολής νέου συγγραφέα
Στον ΑΝΤ1 για την αναπάντεχη προβολή της Μαρί Κυριακού και του πόνηματός της με τίτλο: "Μαικ ο Φασολάκης - θα σε γαργαλίσω!"

Βραβείο "Ποιος να συγκριθεί μαζί σου"
Στον Νίκο Ευαγγελάτο του οποίου η απουσία από τις ζωές μας είναι τόσο εμφανής.

"Μα καλά, περίμενες να μας βγάλουν από το αδιέξοδο αυτοί που μας οδήγησαν σε αυτό;"

Αν τον τελευταίο καιρό παράγουμε κάτι σε περίσσια, αυτό χωρίς αμφιβολία είναι οι αναλύσεις. Πώς φτάσαμε μέχρις εδώ; Τι έφταιξε, τι κάναμε εμείς λάθος; Ποιό είναι το μέλλον της κεντροαριστεράς;
Εντυπωσιακά λιγότερες είναι οι πιο πρακτικές αναλύσεις- προτάσεις για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα και αυτό γιατί δεν είναι ιδιαίτερα οραματικές, δεν επιτρέπουν αισιοδοξία τουλάχιστον σε σχέση με το εγγύς μέλλον και δεν είναι ευχάριστες. Και όμως είναι αυτό που χρειαζόμαστε αυτό τον καιρό.

Ως συνήθως εμφανίζουμε μία.... χρονοκαθυστέρηση. Οι διαπιστώσεις που γίνονται αυτή την εποχή από όλο και περισσότερους ανθρώπους με ύφος παραίτησης, είναι στη μεγάλη τους πλειοψηφία σωστές, εντυπωσιακά αυτοκριτικές, αλλά δεν συμπεριλαμβάνουν πρόταση για έξοδο από την κρίση.
Άκουγα για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα την Αφροδίτη Μάνου σε συνέντευξή της στο Δεύτερο πρόγραμμα να λέει οτι τόσα χρόνια έλεγαν κάποιοι: "είδες η γενιά του Πολυτεχνείου κατάφερε αυτό, εκείνο" και τώρα ξαφνικά η γενιά του Πολυτεχνείου δεν ξέρει πού να κρυφτεί και ζητάει συγγνώμη από τα παιδιά της. Γενικά έχω ακούσει και διαβάσει πολλές καταπληκτικές αναλύσεις που όμως πλέον αφήνουν μία αίσθηση του στυλ: αχ και να τα είχαμε πει νωρίτερα αυτά, αχ και να ακουγόντουσαν περισσότερο στο παρελθόν τέτοιες φωνές, αχ να τα λέγαμε έστω το 2009 και όχι σήμερα που βλέπουμε την καταστροφή να πλησιάζει.

Από την ημέρα που ανέλαβε ο Παπαδήμος ουσιαστικά τίποτα δεν έχει αλλάξει, το psi ακόμη παίζεται ενώ παρατηρείται μία γενικευμένη απροθυμία για λήψη μέτρων. Πολύ λογικό όταν τα μόνα μέτρα που ακούμε είναι μείωση επικουρικών κλπ, δηλαδή πάλι ο εύκολος (όχι πολιτικά, αλλά εφαρμοστικά) δρόμος.

Ενώ διεξάγεται η συζήτηση για το εάν θα ληφθούν νέα μέτρα, ποιός θα τα πάρει κλπ δόθηκαν εχθές τα (πόθεν) έσχες των βουλευτών στη δημοσιότητα, σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχουν εντυπωσιακά υψηλές καταθέσεις, το πιο ύποπτο όμως είναι οτι υπάρχουν βουλευτές που δηλώνουν ιδιαιτέρως μικρά ποσά... Δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν ή κρύβουν τα χρήματά τους κάτω από κούφια πλακάκια στα σπίτια τους ή....
Παράλληλα ακούμε οτι δόθηκαν τεράστια ποσά για μίζες στο σκάνδαλο των υποβρυχίων, αλλά ουδείς γνωρίζει ποιός τα τσέπωσε.

Είναι προφανές οτι όταν ακούγονται τέτοια ποσά, όταν υπάρχει η κυνική ομολογία οτι η φοροδιαφυγή υπολογίζεται σε δις ευρώ, ενώ τα νέα μέτρα θα έχουν απόδοση μερικών εκατομμυρίων, μέχρι και ο πιο πράος άνθρωπος ετοιμάζεται να εξεγερθεί. Η μεγάλη έκρηξη της κοινωνίας δεν έχει έρθει ακόμη κι αυτό γιατί η πλειοψηφία υπέμενε στωικά, συγκεντρώνοντας όλο και περισσότερη οργή για να δει πού πάει το πράγμα. Εάν για ακόμα μία φορά το πολιτικό σύστημα αποτύχει, εάν για ακόμα μία φορά επιλεγεί ο εύκολος δρόμος, αν δεν γίνουν οι αλλαγές για τις οποίες διψάει η κοινωνία, τότε οι πολίτες θα αρχίσουν να διψούν για άλλα πράγματα και αυτό είναι το επικίνδυνο.
Το λέμε όλο και πιο έντονα τα τελευταία δυο χρόνια, οτι η φοροδιαφυγή και τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται πολιτικοί είναι το μεγαλύτερο αγκάθι και το βασικότερο επιχείρημα εναντίον του μαζί τα φάγαμε. Η φοροδιαφυγή δεν αφορά όλους τους πολίτες, αφορά σε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, αλλά σίγουρα όχι όλους. Τα δε σκάνδαλα χρηματισμού πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων αφορούν πολύ λιγότερους.

Πλέον τα πράγματα είναι πιο διαυγή (είναι που όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια περνούν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μας- όλοι ξέρουμε πότε συμβαίνει αυτό), είναι προτιμότερο και ηθικότερο το πολιτικό σύστημα να αυτοκτονήσει, σώζοντας τη χώρα, παρά να επιχειρήσει να διασωθεί, αυτοκτονώντας τη χώρα. 

Φοροδιαφυγή και διαλεύκανση σκανδάλων. Το φωνάζουμε χρόνια, το γεγονός οτι οι κυβερνώντες κάνουν πως δεν ακούν θα τους στοιχίσει.
Το γεγονός οτι έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν για να ανοίξουν αυτά τα ζητήματα, πολύ φοβάμαι οτι θα έχει άσχημα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα, εάν δοθούν στη δημοσιότητα ονόματα ατόμων με αδικαιολόγητες καταθέσεις στο εξωτερικό, θα ακολουθήσει απίστευτος κανιβαλισμός. Κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε αν το σύστημα δεν ήταν τόσα χρόνια τρύπιο κι εάν δεν το άφηναν για τελευταία στιγμή, επιχειρώντας στο τέλος τέλος να το εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά, όπως και θα κάνουν.

Εν τω μεταξύ, τα λάθη των πολιτικών που θεωρούν τον κόσμο ανώριμο και ανίκανο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα με ψυχραιμία συνεχίζονται, δίνοντας άπλετο χώρο σε σενάρια συνωμοσίας να φουντώσουν και στα άκρα να ανθίσουν και να αρχίσουν να αντιμετωπίζονται ως φωνές αλήθειας. Το έγραφα πριν λίγο καιρό εδώ, οτι κάποιος πρέπει να μας εξηγήσει πού βρισκόμαστε, συνεχίζουν να το θεωρούν ήσσονος σημασίας... Το: "μας περιμένουν 10 δύσκολα χρόνια", πιστεύουν ορισμένοι οτι είναι αρκετό... Κάνουν λάθος.

Πολλοί μου λένε: Μα καλά αυτοί που μας έφτασαν ως εδώ, περίμενες να μας βγάλουν από το αδιέξοδο; Ναι αυτό ακριβώς περίμενα! Κάθε νορμάλ άνθρωπος όταν τα θαλασσώσει, μετά, θέλετε από τύψεις, θέλετε από την ανάγκη του να αποδείξει οτι δεν είναι ανίκανος, οτι δεν είναι λαμόγιο, οτι απλά είχε μία άτυχη στιγμή, προσπαθεί και δίνει το 150% του για να αλλάξει γνώμη σε όσους τον βλέπουν με σκεπτικισμό, τον βρίζουν, τον κατηγορούν για αστοχίες. Έτσι σκέφτονται οι φυσιολογικοί άνθρωποι και δεν μπορώ να δεχτώ οτι έχουμε να κάνουμε με τόσο αλλοτριωμένους, ανήθικους και εξουσιομανείς ανθρώπους που σκέφτονται μόνο την πολιτική τους επιβίωση. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιοι, αλλά δεν μπορώ να δεχτώ οτι είναι η πλειοψηφία.

Δεν υπάρχουν περιθώρια για "ε τότε βλέπουμε"

Έστω ένα αμάξι πχ. Citroen Saxo, το οποίο υπο κανονικές συνθήκες δεν στοιχίζει και πολλά, ο οδηγός του το έχει πάρει και το έχει "φτιάξει" προσθέτοντας μπουριά αντί για εξάτμιση, βάζοντας μπλε φωτισμό, γιγαντιαία αεροτομή, λυχνίες με διάφορες ενδείξεις και γενικά έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να το κάνει το απόλυτο καγκουράμαξο, δίνοντας ένα εξωφρενικό ποσό για να το φτιάξει. Ο εν λόγω πάει ταξίδι με την κοπέλα του με την οποία δεν τα πάνε και πολύ καλά και τρέχει σαν το διάολο. Σε κάποια στιγμή χάνει τον έλεγχο του αμαξιού και το αμάξι βρίσκεται σε έναν γκρεμό έτοιμο να κυλήσει προς τα κάτω και να παρασύρει στην άβυσσο τους επιβάτες.
Ποιά είναι η ορθή αντίδραση εκείνη τη στιγμή;

A) Να αρχίσει το ζευγάρι να τσακώνεται και να εξελιχθεί ένας διάλογος του τύπου:
- Στο έλεγα οτι έτσι όπως οδηγείς θα σκοτωθούμε, απορώ πώς σε εμπιστεύτηκα, φονιάς της ασφάλτου μία ζωή.
- Μου έχεις πρήξει τα συκώτια με το μπούρου μπούρου, πώς να οδηγήσω, με έχεις τρελάνει με τη γκρίνια σου.

B) Να προσπαθήσουν να γλιτώσουν και οι δυο στα πλαίσια μίας συλλογικής προσπάθειας, όπου ο ένας θα δώσει ώθηση στον άλλον να ανέβουν προς τα πάνω, αφήνοντας το ξεκατίνιασμα και την απόδοση ευθυνών για όταν θα έχουν περάσει τα δύσκολα.

Γ) Προσευχή στον Θεό της Ελλάδος.

Νομίζω οτι η ορθότερη αντίδραση θα ήταν η δεύτερη (εντάξει σε συνδυασμό με την τρίτη αλλά δεν το λέμε παραέξω) στα πλαίσια μίας λογικής: Ας σώσουμε και οι δυο τα τομάρια μας και μετά αρχίζουμε τις αλληλοκατηγορίες. Εάν την κρίσιμη στιγμή, υπερισχύσει η συζήτηση για το ποιός έφταιξε και αρχίσει η διαδικασία απόδοσης ευθυνών στα πλαίσια ενός φορτισμένου διαλόγου, ενώ το αμάξι κυλάει στον γκρεμό το σίγουρο είναι οτι θα "πέσουν ξεκατινιαζόμενοι".

Αυτή τη στιγμή εκτός από συστράτευση, συνεργασία, κρύψιμο διαφωνιών- όχι προβλημάτων κάτω από το χαλί και αναβολή της συζήτησης που κάποια στιγμή πρέπει να γίνει για το ποιός φταίει που φτάσαμε μέχρι εδώ, ίσως στα πλαίσια μίας εξεταστικής επιτροπής για την Οικονομία, χρειαζόμαστε περισσότερο μία ακριβή και σκληρή περιγραφή της πραγματικότητας χωρίς σάλτσες και περιττά χαϊδέματα αυτιών, σε όλα τα επίπεδα.

Όταν ακούς οτι μας περιμένουν 10 δύσκολα χρόνια, αυτό πρακτικά σημαίνει οτι τα δύσκολα είναι μπροστά μας, η κατάσταση δε θα μείνει στάσιμη αλλά λογικά θα επιδεινωθεί αισθητά και όμως κανείς δεν μας το λέει ξεκάθαρα, αφήνουν να εννοηθεί οτι δεν τελειώσαμε ακόμη με τα οριζόντια μέτρα, οτι θα χρειαστούν και άλλες θυσίες, αλλά όλοι το αφήνουν στο φλου, σαν να είναι μία συζήτηση άκαιρη που δεν είναι και τόσο σημαντική.

Όσοι αναφέρονται σε συστράτευση, κοινή εθνική προσπάθεια και έχουν επίγνωση της κατάστασης, οφείλουν να μην κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί ποντάροντας στο οτι η πλειοψηφία θα πειστεί από διαβεβαιώσεις του τύπου "εάν πετύχουμε δεν έχει νέα μέτρα" και να μας κάνουν σαφές ποιό είναι το plan A, το plan B και το plan C, πώς έχουν οι συνθήκες, τι κινήσεις θα γίνουν εάν αποτύχουμε σε έναν τομέα, ποιά μέτρα βρίσκονται στην κατάψυξη και ποιά στον φούρνο.

Όταν κάποιοι ζητούσαν τεχνοκράτες στην κυβέρνηση φαντάζομαι οτι το έκαναν επειδή πιστεύουν οτι έχουν μία πιο δομημένη αλγοριθμική σκέψη. Όταν φτιάχνεις ένα πρόγραμμα, έναν αλγόριθμο, απαγορεύεται να έχεις αφήσει ανοιχτό έστω και ένα ενδεχόμενο. Όταν σχεδιάζεις ένα ευσταθές σύστημα, είναι εγκληματικό να έχεις αφήσει έστω και ένα παραθυράκι αστάθειας. 

Αυτό είναι που δεν μπορούν να κατανοήσουν παραδοσιακοί θεωρητικά σκεπτόμενοι πολιτικοί, δεν υπάρχει το 50% γλιτώνουμε, 50% χρεοκοπούμε αλλά σε καμία από τις δυο περιπτώσεις δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε. Δυστυχώς αυτά τα δυο χρόνια που το πενταβρώμικο χαλί σηκώθηκε για να πάει για πλύσιμο, αποκαλύφθηκε σε όλο του το μεγαλείο ο μπακαλίστικος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων που προέκυπταν. Δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στα θρίλερ Ευρωπαϊκών διαστάσεων για την εξασφάλιση δόσεων, καθώς πέφταμε έξω σε μεγάλο μέρος των στόχων. 

Στις όποιες μεταρρυθμίσεις έγιναν, άρχισαν τα "προβλήματα της πρώτης εφαρμογής", εγκύκλιοι πέρα δώθε, προβλήματα, καταστάσεις που δεν είχαν προβλεφθεί στον αρχικό σχεδιασμό, όλα αυτά δείγμα μία τσαπατσουλίστικης μπακαλολογικής, που συνδυάζεται αρμονικά με το σκεπτικό "Κι εάν γίνει αυτό; Ε τότε βλέπουμε".

Εάν σε μία μεταρρύθμιση υπάρχει περιθώριο αποτυχίας στην εφαρμογή, για θέματα που είναι άμεσα συνδεδεμένα με το μέλλον της χώρας, με τη ... δημοκρατική ομαλότητα, το "ε τότε βλέπουμε" είναι μία εγκληματική λογική και απορώ πώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να λέγονται υπεύθυνοι και λογικοί που επιτρέπουν παραθυράκια, ασάφειες, παρεκκλίσεις και αοριστίες.

Όχι στον κανιβαλισμό Παπανδρέου/Όχι στην αγιοποίηση Παπανδρέου

Παρατηρώ τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται για τα εσωκομματικά του Πασοκ, οτι έχουν αναπτυχθεί δυο κυρίαρχες ακραίες τάσεις, ενώ όσοι έχουν μία πιο ψύχραιμη στάση, υπάρχει η βιασύνη να ταυτιστούν από κάποιους με ένα από τα άκρα.

Υπάρχει η μία τάση που λέει οτι ο Παπανδρέου είναι άχρηστος, δεν έκανε τίποτα, απέτυχε, τόλμησε να μιλήσει για το καταστροφικό δημοψήφισμα που λειτούργησε με τη λογική του φαινομένου της πεταλούδας για τον παγκόσμιο καπιταλισμό (μόνο αυτό δεν έχουμε ακούσει ακόμη).
Υπάρχει και η άλλη τάση που λέει οτι ο Παπανδρέου είναι ο Μεσσίας που στο μέλλον όλοι θα πίνουμε νερό στο όνομά του, που πέτυχε στα πάντα, που τον έφαγαν τα συμφέροντα, ενώ αυτός τα είχε όλα καλώς καμωμένα, που τον πρόδωσαν οι δικοί του άνθρωποι.

Διατηρούν φαντάζομαι όλοι το δικαίωμα να μη ταυτιστούν με καμία από τις δυο αυτές ακραίες φωνές, χωρίς παράλληλα κανένας να λέει: αφού δεν είσαι μαζί μας, είσαι εναντίον μας.

Ο κανιβαλισμός στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου ο οποίος όσο και να κωλοχτυπιούνται κάποιοι, έχει καταφέρει να κρατήσει την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη με τις συμφωνίες που πέτυχε, είναι απαράδεκτος και δυστυχώς πλέον δεν είναι αποκλειστικότητα των ΜΜΕ. Το αποτυχημένος Πρωθυπουργός- επιτυχημένοι Υπουργοί δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη.

Αλλά απαράδεκτο είναι και το να απαξιώνονται συλλήβδην όλοι οι Υπουργοί, που όσο και να κωλοχτυπιούνται κάποιοι, έχουν καταφέρει σημαντικά πράγματα στα Υπουργεία τους. Το πετυχημένος Πρωθυπουργός- αποτυχημένοι Υπουργοί, δεν υπάρχει πουθενά στο χάρτη.

Κι εάν είναι να μιλήσουμε με ονόματα, ας μιλήσουμε.
Πότε και με ποιό τρόπο οι Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Ραγκούσης και Μόσιαλος, υπονόμευσαν τον Γιώργο Παπανδρέου; Πότε και με ποιό τρόπο μίλησαν εναντίον του;
Δεν έχουν να παρουσιάσουν μεταρρυθμιστικό έργο;

Εάν γενικά η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν έχει να παρουσιάσει μεταρρυθμιστικό έργο, πώς κάποιοι που τον υποστηρίζουν φανατικά, προσπαθούν να πείσουν άλλους οτι πέτυχε;
Εάν γενικά η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου απέτυχε, πώς κάποιοι έχουν το θράσος να βγαίνουν μπροστά για να διεκδικήσουν την αρχηγία κάνοντας κριτική, ενώ οι ίδιοι ήταν Υπουργοί;

Δεν ξέρω κατά πόσον όσοι σκοπεύουν να διεκδικήσουν την αρχηγία του Πασοκ, έχουν προβληματιστεί πάνω στο τι οδήγησε στην επικράτηση Παπανδρέου το 2007. Απ' οτι καταλαβαίνω, έχουν δώσει πολύ εύκολες απαντήσεις που βολεύουν τους ίδιους για να αποφύγουν την όποια αυτοκριτική. Ο Παπανδρέου στηρίχτηκε τότε σε δυο πόδια. Φυσικά στο παλαιοκομματικό που ακούει Παπανδρέου και κλαίει από συγκίνηση, αλλά και σε ένα άλλο. Σε αυτό το κομμάτι των πολιτών που τους άρεσαν τα ανοίγματα που έκανε σε άλλους χώρους, που τους άρεσαν τα στελέχη που έφερνε στην πολιτική ζωή (μία ματιά μόνο στα 3 ψηφοδέλτια Επικρατείας που έχει παρουσιάσει, αν εξαιρέσουμε ορισμένες παραφωνίες, λέει πολλά 2004 2007 2009), που γούσταρε τους νεωτερισμούς του, τους οποίους όλοι τώρα υιοθετούν χωρίς καν να το καταλαβαίνουν.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός στο δικό μου το μυαλό. Ελπίζω όλους αυτούς που του εισηγούνται να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο, να μη τους ακούσει.

Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και ο καθένας πρέπει να προσέχει τι κριτική κάνει, τι λέει και πώς το λέει. Κανείς δεν θέλει να δει το απόλυτο ξεκατίνιασμα σε live μετάδοση, ενώ η χώρα αιωρείται πάνω από τον γκρεμό. Οφείλουν όλοι να δείξουν σεβασμό και να πολιτεύονται με ήθος. Κερδισμένος θα βγει αυτός που θα κρατήσει τους τόνους χαμηλά.

"Να ανοίξει τώρα τα χαρτιά του ο Γιώργος Παπανδρέου"

"Είναι η τελευταία φορά που ψηφίζω μέτρα τέτοιου τύπου"

"Πρωτοβουλίες από Δευτέρα"

"Θα δώσω ψήφο εμπιστοσύνης εάν παραιτηθεί"

...και τώρα νέο τελεσίγραφο "να ανοίξει τα χαρτιά του ο Γιώργος Παπανδρέου".
Απόλυτα λογική μία τέτοια απαίτηση, αρκεί όσοι απαιτούν, να κινούνται στα πλαίσια της κοσμιότητας και να μη μιλάνε υπό την επήρεια τσιμπήματος μύγας τσε-τσε.
Έχω πει από τη στιγμή που παραιτήθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου από Πρωθυπουργός, οτι ίσως και να μην είναι η καλύτερη ιδέα να είναι υποψήφιος στις επόμενες εσωκομματικές, καθώς περίμενα και περιμένω οτι ο κανιβαλισμός στο πρόσωπό του, θα αγγίξει νέα πρωτοφανή επίπεδα, κάτι που δεν θα διασφάλιζε την ενότητα του κόμματος. Κάτι τέτοιο φάνηκε από τις δηλώσεις του "πολύ" και εξαιρετικά large Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, τέως υποστηρικτή του δημοψηφίσματος, που είναι τόσο προοδευτικός ώστε στο παρελθόν είχε χαρακτηρίσει νεοφιλελεύθερη βλακεία, το one stop shop της ... παλαιοκομματικής κατά τα άλλα Λούκας Κατσέλη.

Το θέμα που με απασχολεί είναι κατά πόσον όλα αυτά είναι ... ηθικά.
Οι συνθήκες αυτή τη στιγμή μόνο ως περίεργες και οριακά δημοκρατικές μπορούν να περιγραφούν. Δεν έχει υπάρξει κάποια εκλογική ήττα για να αλλάξει ηγεσία, έχει υπάρξει απλά μία καθαίρεση (πείτε το και παραίτηση) εκλεγμένου Πρωθυπουργού, τον οποίο παρακινούν με κομψό τρόπο να φύγει και από πρόεδρος του κόμματός του.
Είναι κοινό μυστικό οτι αυτή τη στιγμή όλοι στο Πασοκ ασχολούνται με τα εσωκομματικά και σιγοβράζουν περιμένοντας τι έχει να πει ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτοί που σιγοβράζουν είναι που είχαν βάλει συγκεκριμένες προτεραιότητες (6η δόση, προϋπολογισμός, psi) και υποτίθεται το δικό τους μέλλον ήταν σε δεύτερη μοίρα. Και όμως αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό είναι σαν συζήτηση για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.

Το 2009  που είχαν μεσολαβήσει 6 χρόνια διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, τόσα σκάνδαλα, δεν διανοήθηκε κανείς να πει στον Καραμανλή: παραιτήσου πριν τις εκλογές. Δεν τον πετροβόλησαν οι ίδιοι του οι Υπουργοί, πέρα από ελαχίστους που μίλαγαν για λάθος πολιτικές, καθυστερήσεις και σκάνδαλα. Στο Πασοκ υπάρχει μία ροπή στην ανθρωποφαγία, η οποία όμως πολώνει και μπορεί να οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που κάποιοι επιδιώκουν.

Δεν πρέπει κανείς να ξεχνάει οτι οι πολίτες βλέπουν και κρίνουν. Δεν είναι δυνατόν να μας λένε δυο χρόνια τώρα οτι οι πολιτικές αυτές ήταν μονόδρομος, να υπερασπίζονται τις επιλογές της κυβέρνησης και τώρα να προσπαθούν να μας πείσουν οτι ήταν μόνο επιλογές του Παπανδρέου και ίσως του Παπακωνσταντίνου. Τώρα που αρχίζει η μάχη για τη διαδοχή, να λένε "εμείς διαφωνούσαμε, λάθος μείγμα, να συζητήσουμε για το μέλλον της κεντροαριστεράς, να μας κάνει τη χάρη και να φύγει" και λοιπές ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις που ακούμε τον τελευταίο καιρό. Γιατί δεν έριχναν λοιπόν τον Γιώργο Παπανδρέου και συμβιβάστηκαν με ανασχηματισμούς;
Είναι να απορεί κανείς ειδικά με ορισμένους που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να περιγράψουν τι παρέλαβαν και τι οδήγησε σε αυτές τις πολιτικές. Δεν εξυπηρετεί ίσως την αφήγησή τους, γιατί θα έπρεπε να συμπεριλάβουν και αυτοκριτικά στοιχεία για το πώς η αναποτελεσματικότητά τους και οι καθυστερήσεις οδήγησαν σε ακόμα σκληρότερα μέτρα και σε θρίλερ Ευρωπαϊκών διαστάσεων.

Σιχαίνομαι τις θεωρίες συνωμοσίας, αποφεύγω να τις υιοθετώ, αλλά όταν κάποιοι πολώνουν το κλίμα, είναι προφανές οτι θα αρχίσουν να αρθρώνονται και τέτοιες φωνές. Είναι το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Μία συζήτηση για το πώς έπεσε ο Γιώργος Παπανδρέου, για το τι ακριβώς έγινε τον Ιούνιο με τον ανασχηματισμό, είναι μία συζήτηση που πρέπει να γίνει στο μέλλον και όχι τώρα. Το λέω αυτό γιατί όσο θα συνεχίζουν κάποιοι να απαξιώνουν και να κανιβαλίζουν, φαντάζομαι οτι θα δοθούν και τέτοιου τύπου απαντήσεις και τότε, ποιά κυβέρνηση, ποιά σταθερότητα;

Οι πολίτες έχουν κουραστεί και με το Πασοκ και με τα τσαλιμάκια των στελεχών του. Είπαμε κλείνουμε τα μάτια στην νέα κυβέρνηση που δε συγκροτήθηκε με τον πιο δημοκρατικό τρόπο, είπαμε να ανεχθούμε τα ακροδεξιά entries, αλλά με την προϋπόθεση να υιοθετήσουν όλοι το "δουλειά, δουλειά, δουλειά" μπας και καταφέρουμε να γλιτώσουμε με το λιγότερο δυνατό αντίτιμο. Αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί αυτό που πάει να γίνει. Υπουργοί οι οποίοι δεν διανοούνταν καν οτι θα μετακινηθούν με τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, να αρχίζουν να ασχολούνται και με τα εσωκομματικά ζητήματα και να έχουν ως "όπλο" τους το Υπουργείο που έχουν, να απαιτούν δε να ανοίξουν εδώ και τώρα οι διαδικασίες, ενώ το πιο λογικό θα ήταν να απαιτήσουν να ανοίξουν οι διαδικασίες μόλις κλείσουν οι 3 βασικές προτεραιότητες που είχαν τεθεί.

Τόση υπευθυνότητα από όλες τις μεριές, πώς θα την αντέξουμε;

Δελφίνοι και υπευθυνότητα

Μόλις προχθές, τελείωσε το θρίλερ με την 6η δόση καθώς το Eurogroup ανακοίνωσε οτι τελικά και μετά από πολλές καθυστερήσεις και παλινωδίες, θα εκταμιευθεί. Έχουν περάσει ήδη 48 ώρες και κανένα νέο δράμα δεν έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον των τηλεπολιτών.
Τις τελευταίες ημέρες όμως ομάδα πολιτών στους οποίους έχει δοθεί ο χαρακτηρισμός "δελφίνοι" ζουν το δικό τους προσωπικό θρίλερ/δράμα/ανάσταση, το οποίο θεωρούν οτι ενδιαφέρει άμεσα τον χειμαζόμενο Έλληνα πολίτη, από τον οποίον απ' οτι φαίνεται έχει αφαιρεθεί και το δικαίωμα στην ηρεμία.

Οι άνθρωποι που έχουν χαρακτηριστεί "δελφίνοι", τυχαίνει αυτή τη στιγμή να κατέχουν Υπουργικές θέσεις σε κυβέρνηση Εθνικής σωτηρίας, υπο τον Λουκά Παπαδήμο, όπως υπουργική θέση κατείχαν και στην προηγούμενη κυβέρνηση. Πολλοί εξ' αυτών μάλιστα συνέβαλαν με τη στάση τους στη συγκρότηση της κυβέρνησης αυτής, αλλά και στην άκρως δημοκρατική αντικατάσταση εκλεγμένου Πρωθυπουργού από τον νυν Πρωθυπουργό.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς, τώρα που τα "ανεύθυνα σταγονίδια" παραμέρισαν και ανέλαβε ένας ικανός τεχνοκράτης στο όνομα του οποίου όλοι πίνουν νερό, οι δελφίνοι, μερικοί εκ των οποίων ένιωσαν το ταλέντο τους να παγιδεύεται από έναν "ανεπαρκή" Πρωθυπουργό, να τα δώσουν όλα μέχρι τις προσεχείς εκλογές. Αντ' αυτού παρατηρείται και απ' οτι φαίνεται το παρατηρεί και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ο οποίος είμαι βέβαιη πως δεν έχει σημαντικότερα προβλήματα να ασχοληθεί, οτι έχουν αρχίσει να γίνονται κινήσεις στην εσωκομματική σκακιέρα οι οποίες μας ανησυχούν όλους, γιατί σχετίζονται άμεσα με την κυβερνητική ηρεμία.

Τη δεδομένη χρονική στιγμή κανέναν δεν αφορά το μέλλον του Πασοκ, το μέλλον των δελφίνων ή η πρόταση που αναμένεται να κατατεθεί για τον δρόμο προς την 4η Ελληνική Δημοκρατία, μετά τη νέα κηδεία που αναμένεται να γίνει στην χιλιοκηδευμένη Μεταπολίτευση. Μας αφορούν πιο πεζά πράγματα, όπως η σταθερότητα στη χώρα, η ηρεμία, η στήριξη στην παρούσα κυβέρνηση έτσι ώστε να μπορέσει να αποδώσει τα μέγιστα και να ολοκληρώσει το έργο για το οποίο συγκροτήθηκε.

Είναι κοινή πεποίθηση οτι η κυβέρνηση αυτή θα έπρεπε να αποτελείται από Υπουργούς μουτζαχεντίν, όπως και η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, παρ' όλα αυτά απ' οτι φαίνεται έχουμε αποδεχθεί οτι η ηρεμία, η σταθερότητα και η αποδοτικότητα (;) μίας κυβέρνησης στη χώρα μας περνούν μέσα από "δελφινικές ισορροπίες".

Ο Παπαδήμος πάντως είναι Πρωθυπουργός, άρα όποτε το θελήσει, εάν θεωρήσει οτι υπάρχουν προβλήματα στην άσκηση κυβερνητικού έργου λόγω των εσωκομματικών εξελίξεων στο Πασοκ, φαντάζομαι οτι θα ζητήσει παραιτήσεις, έτσι ώστε οι δελφίνοι να μπορέσουν να ασχοληθούν χωρίς προσκόμματα με την επόμενη μέρα στο Πασοκ.
Θα μου άρεσε πάντως σαν κίνηση να δω από κάποιον μελλοντικό διεκδικητή της αρχηγίας του Πασοκ να παραιτείται λόγω ασυμβιβάστου μεταξύ υποψηφίου αρχηγού σε κομματικό σχηματισμό και Υπουργού σε κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας".

Το μόνο σίγουρο είναι οτι οι πολίτες δεν θα θυμώσουν, όσοι ήταν να εξοργιστούν και να καταγγείλουν την όποια "χουντάρα" το έχουν κάνει. Το μόνο που προσωπικά επιζητώ πλέον, είναι έστω και την τελευταία στιγμή, πολιτικοί που δεν είναι έξω από το κάδρο των ευθυνών να δείξουν υπευθυνότητα.

Το μέλλον ενός κομματικού σχηματισμού, πόσο μάλλον το πολιτικό μέλλον και οι φιλοδοξίες μεμονωμένων ατόμων, ενδιαφέρουν μόνο τους ίδιους και το περιβάλλον τους.

Όλα αυτά βέβαια είναι θεωρητικά, καθώς η συζήτηση για την επόμενη μέρα στο Πασοκ δεν έχει ανοίξει επισήμως.