Πρόβλημα συντονισμού;

Μόλις πριν 6 μήνες, ο Γιώργος Παπανδρέου προέβη σε ευρύ ανασχηματισμό με αλλαγές στη δομή των υπουργείων και μετακινήσεις προσώπων. Υποτίθεται οτι ο συγκεκριμένος ανασχηματισμός, έγινε διότι έπρεπε να αντικατασταθούν όσοι θα συμμετείχαν στις αυτοδιοικητικές εκλογές και να απομακρυνθούν οι αντιρρησίες. Τα ΜΜΕ επίσης, είχαν εντοπίσει προβλήματα συντονισμού στην κυβέρνηση. Η αλήθεια βέβαια είναι οτι δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα, απλά έγινε ένα μεγάλο ντόμινο μετακινήσεων, που είχε σαν αποτέλεσμα να φαγωθεί η αντιδραστική και ενοχλητική Κατερίνα Μπατζελή και να εισέλθουν στο κυβερνητικό σχήμα, ξεχωριστές περιπτώσεις πολιτικών ογκολίθων, όπως η καταχράστρια της βουλευτικής ασυλίας, αξιότιμη Μιλένα Αποστολάκη.


Αν δεχτούμε λοιπόν οτι τότε υπήρχαν προβλήματα συντονισμού στην κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός έκρινε αναγκαίο να προβεί σε ανασχηματισμό, τώρα τι ακριβώς πρέπει να κάνει;
Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο στον συντονισμό της κυβέρνησης όσο στην απροθυμία ορισμένων (συνδικαλιστών, βουλευτών, υπουργών) για ουσιαστικές αλλαγές;


Όπως πολύ σωστά είπε η Ντόρα Μπακογιάννη σε συνέντευξή της στο περιοδικό crash και στον Γιώργο Τράγκα:
Ένας άνθρωπος (σσ: Παπανδρέου) αποφασισμένος πλέον, έχει επιλέξει να κάνει αυτή την πολιτική -με τις αδυναμίες που έχει ο καθένας- αλλά χωρίς συνεργάτες.
Νομίζω ότι δυόμιση άνθρωποι πιστεύουν σε αυτή την πολιτική, άντε να τους κάνεις τρεις. Οι υπόλοιποι είναι διχασμένες προσωπικότητες. Δεν υπάρχει όραμα.


Ποιος συντονισμός και κουραφέξαλα; Το πρόβλημα είναι οτι οι ίδιοι οι υπουργοί και οι βουλευτές της συμπολίτευσης, έχουν αρχίσει να αμφισβητούν την εφαρμοζόμενη πολιτική, έχουν αρχίσει να τσινάνε και απαιτούν "άλλο μείγμα". Φυσικά δεν φροντίζουν να μας κάνουν πιο σοφούς προτείνοντας κιόλας το άλλο μείγμα.


Αλήθεια, ποιοι έχουν μείνει στην κυβέρνηση να μάχονται χωρίς μεγαλοστομίες και ηθοποιηλίκια;
Ποιοι προσπαθούν για το κάτι παραπάνω, χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος και χωρίς να κινούνται παρασκηνιακά για να εξασφαλιστούν την επόμενη ημέρα;


Αυτό είναι το πρόβλημα του Παπανδρέου, οτι ο καθένας έχει αρχίσει και κοιτάει επικίνδυνα το τομάρι του. Κάποιοι εκ των βουλευτών και των υπουργών, μπορεί να συναινούν σε περικοπές και στα "εύκολα μέτρα" που εφαρμόζονται πάνω στους εύκολους στόχους, αλλά όταν πρόκειται για σημαντικές μεταρρυθμίσεις, είναι στην κόντρα.


Το είχα επισημάνει και όταν δημιουργήθηκε το θέμα με τις περιοχές Natura και το αντάρτικο κατά της Μπιρμπίλη: Άνθρωποι που δέχτηκαν χωρίς πολλά πολλά και με επιχείρημα το "βάζουμε όλοι πλάτη", περικοπές που έγιναν σε μισθούς και συντάξεις, αντιδρούν σε ορθολογικές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται. Οι ίδιοι άνθρωποι που μιλάνε για το πόσο αναγκαίο είναι εκτός από περικοπές, να παρθούν και αναπτυξιακά μέτρα, οι ίδιοι τα σαμποτάρουν καθότι δεν μπορούν να κατανοήσουν πως αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις και δεν μετεξελιχθεί αυτό το σκορποχώρι που ονομάζεται Ελλάδα, σε ευνομούμενο κράτος, όχι επένδυση δεν θα δουν, αλλά θα μείνουν να κυβερνάνε έρημο τόπο.


Φυσικά δεν έχουμε μόνο το κρούσμα με τις περιοχές Natura... Η επανάσταση της κλίκας των δικηγόρων, η επανάσταση εναντίον του Παπακωνσταντίνου για τον Οικονομικό Εισαγγελέα, το πολύ κακό θέατρο για τα "50δις", είναι μερικά ακόμη παραδείγματα που μου έρχονται έτσι πρόχειρα στο μυαλό..


Όλα αυτά καταδεικνύουν ένα πράγμα: Πως πολλοί υπουργοί και βουλευτές αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στον ρόλο τους. Τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν θα έπρεπε να τους νοιάζει η πολιτική τους επιβίωση, θα έπρεπε να είναι έτοιμοι να συγκρουστούν όχι με τους απλούς πολίτες, αλλά με τους μικρο/μεγαλο νταβάδες. Αλλά πού, μία ζωή λίγοι...


Η (προσωρινή) λύση στο "αδιέξοδο", δεν είναι φυσικά εκλογές με λίστα (στενεύουν και τα χρονικά περιθώρια...) αλλά ένας "ανασχηματισμός ευθύνης" που δεν θα μοιάζει σε τίποτα με τον προηγούμενο κωμικοτραγικό ανασχηματισμό ισορροπιών. Το μόνο που δεν χρειαζόμαστε σε αυτή τη φάση είναι να μπουν στην κυβέρνηση "καθαρά βλέμματα" τύπου Βασούλας και Πρωτόπαππα.
Όσοι κουράστηκαν, όσοι δεν έχουν πια δυνάμεις, όσοι δεν έχουν το απαραίτητο εκτόπισμα για να στηρίξουν τις μεταρρυθμίσεις (και είναι αρκετοί), ή όσοι δεν μπορούν να πάνε κόντρα στην .... "σοσιαλιστική" τους ιδεολογία, ας πάνε σπίτια τους. Το μόνο που δεν έχει ανάγκη η χώρα, είναι κοντόφθαλμοι υπουργοί που επαναστατούν μόνο όταν πρόκειται να προστατέψουν μικρο/μεγαλο συμφέροντα.


Είναι προφανές οτι ο προηγούμενος ανασχηματισμός απέτυχε πλήρως. Δυσλειτουργικό σχήμα, με πολλούς υφυπουργούς, σύγχυση αρμοδιοτήτων μεταξύ υπουργείων.... Η μεγαλύτερη αποτυχία όμως, ήταν αυτή του "συντονιστικού σχήματος" υπό τον Ραγκούση.
Η αλήθεια είναι οτι ποτέ δεν κατάλαβα την ανάγκη ύπαρξης υπουργού - συντονιστή. Ουσιαστικά συντονιστής είναι ο Πρωθυπουργός, ενώ υπάρχει και ο Αντιπρόεδρος. Επίσης σε καιρούς μνημονίου, αν κάποιος υπουργός πρέπει να ανακηρυχθεί σε συντονιστή, αυτός σίγουρα δεν είναι ο Υπουργός Εσωτερικών. Ο Υπουργός Οικονομικών, ίσως.


ΥΓ: Παρανοϊκή ιδέα μου ήρθε στο μυαλό: Σούλα Μερεντίτη στη θέση της Μπιρμπίλη!!!