Σφηνάκια

• Καλή χρονιά σας είπα; Όχι δε σας είπα... Τι αυτά τα κάτω; Ήταν πριν μπει το 10, δε μετράνε, οπότε θα σας ξαναπώ καλή χρονιά... Πήξαμε στις ευχές.
• Δε ξέρω για εσάς, αλλά εμένα το χειρότερό μου αυτές τις μέρες είναι αυτά τα τυπικά μηνύματα που φτάνουν στα κινητά του στυλ "Καλή χρονιά σου εύχομαι και ότι δε σου έφερε το 2009, μακάρι να στο φέρει το 2010, φιλιά, τάδε". Μάλιστα κάθε χρόνο κάποιοι σπάνε το κεφάλι τους για το πως θα καταφέρουν να μετατρέψουν ένα εξ' ορισμού απρόσωπο μήνυμα, που απευθύνεται σε όλους, σε πιο προσωπικό και βάζουν σάλτσες. Έχω πάψει να απαντάω σε τέτοιο μηνύματα, ακόμη και αν μου στείλει κάποιος που θα ήθελα να του ευχηθώ, εκνευρίζομαι τόσο πολύ, που δεν απαντάω...
• Πέρασαν κι αυτές οι μέρες και σιγά σιγά όσο κι αν δε θέλουμε, πρέπει να προσγειωθούμε και πάλι στην πραγματικότητα. Back to Real life rythms...
• Ο καθένας τις μέρες των γιορτών παραμερίζει τα φαντάσματά του και αφήνεται να ξεχαστεί, να περάσει καλά.. Μόλις κατακάθεται όμως η χρυσόσκονη των γιορτών, τα φαντάσματα επιστρέφουν, αφού δεν επηρεάζονται από χριστουγεννιάτικα δέντρα και μας προσγειώνουν και πάλι... Το δικό μου φάντασμα τη δεδομένη στιγμή ακούσει στο όνομα "εξεταστική 2μιση εβδομάδων".
• Άλλους τους κυνηγάνε άλλα φαντάσματα.
• Το φάντασμα των τελών κυκλοφορίας ας πούμε, που κάποιος που έχει μία σακαράκα πρέπει να πληρώσει μία περιουσία.. Πέτα το το κωλάμαξο μωρέ, τι το θες; Και που το έχεις, κολλάς στην κίνηση, δε βρίσκεις να παρκάρεις, περιττός εκνευρισμός. Κόψτο με τα πόδια, πάρε ένα ποδηλατάκι, κινήσου με συγκοινωνία, δε θα σου πέσει και ο κ.., πισινός.
• Έβλεπα εχθές ένα ρεπορτάζ στην τηλεόραση και έλεγε ένας ότι καταθέτει τις πινακίδες του όχι γιατί δεν έχει να πληρώσει 1000 ευρώ που του ήρθαν τα τέλη, αλλά είναι λέει θέμα γοήτρου... Ναι τη μούτζωσα την τηλεόραση.
• Αυτό το πράγμα με τα αμάξια έχει καταντήσει ψύχωση, έχουμε ξεχάσει να περπατάμε. Μπαίνεις στο αμάξι για διαδρομή 5 λεπτών γιατί βαριέσαι να πάρεις τα πόδια σου και να περπατήσεις. Πάντα ονειρευόμουν μία πόλη με λιγότερα αμάξια, ή καθόλου αμάξια στο κέντρο της, που η κυκλοφορία θα διεξάγεται με τα μέσα μεταφοράς, που ο κόσμος θα περπατάει. Σε λίγο με τέτοια βαρεμάρα που έχουν μερικοί θα αρχίσουν να ζητάνε κυλιόμενους διαδρόμους σε πλατείες και δρόμους, όπως έχουν μέσα στα αεροδρόμια στο ίσιωμα.
• Άλλο φάντασμα είναι οι αποδείξεις. Ο Έλληνας έχει μεγάλο πρόβλημα, γιατί πιστεύει ότι αν ζητήσει απόδειξη θα τον περάσουν για γύφτο. Σου λέει ο άλλος ευγενικά : "θέλετε απόδειξη"; Κι εσύ τι να πεις, από ντροπή λες όχι... Γιατί άμα πεις ναι, η ευγενική έκφραση δίνει τη θέση της σε μία εμφανή ξινίλα και από αυτό το σημείο και μετά είσαι ο γερολαδάς γύφτος με τις αποδείξεις.
• Ένας περιπτεράς σήμερα έλεγε, "να πιάσουν τα λαμόγια και να αφήσουν τον κοσμάκη, εγώ δε θα κόβω αποδείξεις"... Ακούστε λογική, να αφήσουν τον κοσμάκη να φοροδιαφεύγει δηλαδή...
• Εντάξει για να μην υπερβάλουμε κιόλας για 2 και 3 ευρώ δύσκολα θα ζητήσει κάποιος απόδειξη. Τι γίνεται όμως με κατ' εξοχήν μαύρα λεφτά όπως είναι αυτά των ιδιαιτέρων μαθημάτων; Υπάρχουν καθηγητές που μπορεί να παίρνουν και 50 ευρώ την ώρα, φυσικά μαύρα. Αμφιβάλλω αν κανείς γονιός ζητάει απόδειξη. Μπορεί να φεύγουν και 1000 ευρώ το μήνα από μία οικογένεια, τα οποία δε φαίνονται πουθενά.
• Πρέπει να εξοικειωθούμε με τη λογική ότι γυφτιά δεν είναι να ζητάς απόδειξη, γυφτιά είναι να μη δίνεις απόδειξη.
• Άλλοι πάλι έχουν πάνω από το κεφάλι τους, το φάντασμα των χρονοδιαγραμμάτων και τον μπαμπούλα των Βρυξελλών. Η κυβέρνηση αυτές τις μέρες περιμένει την ετυμηγορία των Βρυξελλών για το πρόγραμμα σταθερότητας που εκπονήθηκε. Αυτό είναι το εύκολο κομμάτι της όλης υπόθεσης.
• Το δύσκολο είναι να πείσεις τον Έλληνα να συνετισθεί και να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Κανένα άλλο φάντασμα δε μπορεί να συναγωνιστεί το φάντασμα του Ελληναρά. Τις Βρυξέλλες τις πείθεις, τον Έλληνα δύσκολα... Τα έχω πει χιλιάδες φορές και δε θέλω να γίνομαι κουραστική.
• Λίγο πριν μπει το 2010 είχαμε δυστυχώς τον αναπάντεχο θάνατο του Νίκου Κακαουνάκη. Περίεργος άνθρωπος.. Πολύ δυναμικός, εκνευριστικός, σταθερός στα πιστεύω του, σπιρτόζος, άνθρωπος με πάθη.
• Τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, όχι λόγω της δημοσιογραφικής του στόφας, αλλά διότι πίστευε κάτι και το υποστήριζε χωρίς να φοράει τον μανδύα του αντικειμενικού. Έκρινε υποκειμενικά. Ήταν Κρητικός, Πασόκος και Παπανδρεϊκός μέχρι το κόκκαλο και πιστεύω πως ήταν μεγάλο του επίτευγμα πως παρότι ήταν απόλυτα στιγματισμένος είχε ρεπορτάζ από όλες τις μεριές. Ήταν κοντά στον κόσμο και δεν ήταν καθωσπρέπει και δήθεν. Όσο λαϊκιστής και αν ήταν σίγουρα ξεχώριζε και ήταν πολύ πιο καθαρός από τους καθωσπρέπει συναδέλφους του που οι μύτες τους ακουμπάνε ταβάνι.
• Γουστάρω πολύ τους υποκειμενικούς ανθρώπους, τους ανθρώπους με σταθερά πιστεύω που δεν προσπαθούν να τα έχουν με όλους καλά, που έχουν τη μαγκιά να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα, που δεν προσπαθούν να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν μία πλαστή εικόνα. Αυτοί είναι για εμένα οι πραγματικοί μάγκες της ζωής. Και ο Κακαουνάκης ανήκε σε αυτή την κατηγορία.