Τρια χρόνια μετά, οι μαφίες συνεχίζουν να αλωνίζουν

Πέρασαν κιόλας τρια χρόνια από τη μέρα που ο Γιώργος Παπανδρέου ανήγγειλε από το Καστελόριζο την ένταξή μας στον μηχανισμό στήριξης. Την αναγγελία της είδησης την δεχθήκαμε αν όχι με εχθρικότητα, τουλάχιστον με έντονο σκεπτικισμό. Τρια χρόνια μετά υπάρχουν άπειρες διαψευσμένες προβλέψεις, πράγματα που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ, δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα και εντυπωσιακές αλλαγές στην κοινωνία.

Το κλίμα που επικρατούσε τότε διεθνώς ήταν οτι η Ελλάδα "έπεσε έξω", είχε ξεγελάσει με τα ψευδή στοιχεία που έδινε για το έλλειμμα και οι αγορές έκλειναν. Όσο κι αν προσπαθούσαν κάποιοι να τονίσουν οτι το πρόβλημα δεν είναι τοπικό, αλλά ευρωπαϊκό, φαινόταν σαν να προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Η ίδια η Ευρώπη δεν ήταν έτοιμη να δεχθεί μία τέτοια άποψη. Το βάθος του προβλήματος άρχισε να διαφαίνεται σιγά σιγά, όταν την Ελλάδα ακολούθησε σειρά άλλων χωρών. Πλέον όλοι αποδέχονται οτι οι ρίζες του προβλήματος είναι βαθιές, μιλάμε για τεράστιο χάσμα Ευρωπαϊκού Νότου και Ευρωπαϊκού Βορρά. Προς το παρόν έχουμε μείνει σε αυτή τη διαπίστωση και αναμένουμε να ληφθεί κάποιου είδους απόφαση από όλες τις χώρες για το τι μέλλει γενέσθαι...

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί σχετικά άνετα μετά από αυτά τα τρια χρόνια οτι "τα Μνημόνια δεν βγαίνουν και αποτελούν εμμονή στο λάθος". Τι είναι αυτό που "δεν βγαίνει" όμως; Κάθε φορά συζητάμε όλο και αγριότερα, όλο και αγριότερα μέτρα, απότοκο της μη εφαρμογής ήδη ψηφισμένων, των απωλειών στα έσοδα, της μη επαρκούς δημοσιονομικής προσαρμογής. Όλοι συνομολογούμε οτι κάποια στιγμή πρέπει σαν κοινωνία και σαν χώρα να πούμε ένα: φτάνει, ως εδώ ήταν οι αντοχές μας. Και για να πούμε αυτό το "φτάνει" σημαίνει οτι θα έχουμε κάνει τα πάντα, θα βλέπουμε οτι ζητούνται κι άλλα και δεν θα τα κάνουμε.

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: Τι έχουμε κάνει τα τρια αυτά χρόνια σαν χώρα και σαν κοινωνία; Σε ποιούς τομείς έχουμε βελτιωθεί, τι θυσίες έχουμε κάνει; Ποιά είναι τα γενναία βήματα που έχει κάνει το πολιτικό μας σύστημα;

Σαν κοινωνία έχουμε κάνει θαυμαστή υπομονή. Η ταραγμένη περίοδος που πέρασε η χώρα από το καλοκαίρι του 2011, μέχρι τον Νοέμβρη του 2011, έχει παρέλθει αφήνοντας στο πέρασμά της τέρατα. Έχουμε υπομείνει σχετικά στωικά περικοπές μισθών, επιδομάτων, συντάξεων, παρατηρούμε την όλο και αυξανόμενη ανεργία, έχουμε δεχθεί το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, εν ολίγοις έχουμε υπομείνει όλα εκείνα τα δημοσιονομικά μέτρα που προέβλεπε το Μνημόνιο....


Παρ' όλα αυτά 3 χρόνια τώρα, με 4 κυβερνήσεις (αν μετράω σωστά) να έχουν εναλλαχθεί στην εξουσία υπάρχουν τομείς εντυπωσιακά στάσιμοι, ενδεικτικά:

• Δεν έχει προχωρήσει η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων
• Δεν έχει γίνει σχεδόν καμία μεταρρύθμιση από την πτώση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και μετά
• Δεν έχει εκπονηθεί κανένα σοβαρό αναπτυξιακό πλάνο
• Δεν έχει προσδιοριστεί το είδος των επενδύσεων που θέλουμε να προσελκύσουμε.
• Δεν έχει γίνει τίποτα για την πάταξη της γραφειοκρατίας
• Δεν έχει ακουμπήσει κανείς τις διάφορες εγχώριες μαφίες

Τρία χρόνια μετά, αυτό που η Ελληνική κοινωνία ζητά σε σύγκριση με αυτό που (κατά την άποψή μου) η Ελληνική κοινωνία χρειάζεται, είναι ριζικά διαφορετικό.

Η Ελληνική κοινωνία λοιπόν φαίνεται να ζητά επιστροφή σε εποχές που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί, σε μία εποχή πριν το 2009 οπού υπήρχε πλήρης ασυδοσία.

Παρ' όλα αυτά αυτό που χρειάζεται είναι να κλείσει την πόρτα στο παρελθόν, να βρει ένα νέο πρόσωπο και να προχωρήσει μπροστά. 

Τρία χρόνια μετά την ιατρική συνταγή της τρόικας, οι πληγές μοιάζουν τεράστιες και είναι πλέον μία αναγκαιότητα σαν κοινωνία να αποφασίσουμε τον τρόπο που θα τις κλείσουμε και τις προτεραιότητές μας. Είναι προτεραιότητα η επανεκκίνηση των δημόσιων έργων ή η ενίσχυση των συμπολιτών μας που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης; 

Η φάση ενδοσκόπησης στην οποία έχουμε μπει πρέπει άμεσα να τελειώσει, διότι οι πραγματικά σημαντικές μάχες που έχουν να δοθούν είναι μπροστά μας. Πριν λοιπόν μας πιάσουν στον ύπνο, πριν έρθουν οι επόμενες εκλογές όποτε έρθουν, πρέπει σαν ώριμοι πολίτες πια, να είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε και να απαιτήσουμε μία σειρά πραγμάτων που θα οικοδομήσουν την Ελλάδα του αύριο. Δεν λέω και η συνεχής απόδοση ευθυνών είναι ωραίο χόμπυ, εξαιρετικά ενδιαφέρον, αλλά ελάχιστα παραγωγικό.

Το θέμα στο οποίο θεωρώ πως θα πρέπει να εστιάσουμε για να γεννηθεί μία καινούρια Ελλάδα είναι η πάταξη της διαφθοράς σε όλους τους τομείς, από τον ψιλικατζή που δεν κόβει απόδειξη, από τον καταναλωτή που προτιμάει να του κόψουν 10 ευρώ παρά να τη ζητήσει, μέχρι τον εργολάβο που έχει υπερκοστολογήσει ένα έργο, διαπλέκεται με υπαλλήλους-πολιτικούς, εκβιάζει και πλουτίζει στις πλάτες όλων μας, μέχρι τον γιατρό που ζητάει φακελάκι αλλιώς δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Αυτό δεν απαιτεί μόνο πολιτικούς με τόλμη και αποφασιστικότητα ή αποκαλυπτικούς δημοσιογράφους, απαιτεί κυρίως πολίτες που δεν ανέχονται κανενός είδους διαφθορά είτε τους βολεύει, είτε όχι. Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να φοβόμαστε την εγχώρια μαφία που έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού. 

Δημοσιογραφική μαφία, επιχειρηματική μαφία, πολιτική μαφία, μαφία στα φανάρια, μαφία στα νυχτερινά μαγαζιά, δημοσιοϋπαλληλική μαφία, ιατρική μαφία, μαφία των εταιρειών φαρμάκων, μαφία της φράουλας, αστυνομική μαφία.... Γενικώς μαφία παντού. Όλες αυτές οι μαφίες συνέβαλαν τα μέγιστα στο να δημιουργηθεί η κρίση και αποτελούν τις μαύρες τρύπες στις οποίες χάνονται χρήματα. Η κοινωνία μας θα αλλάξει μόνο αν αποφασίσουμε οτι στην ιδιοσυγκρασία μας δεν ταιριάζει η συνύπαρξη με τη μαφία. 

Αν δεν έχουμε αποφασίσει μέχρι και τώρα να σταματήσουμε να ανεχόμαστε τον κάθε παραγοντομαφιόζο και τη διαφθορά με την οποία υποκριτικά φρίττουμε κάθε φορά, η επόμενη μέρα θα είναι εξίσου άσχημη με την προηγούμενη.

Το σύστημα είναι ιδιαιτέρως ανθεκτικό σε επιθέσεις, σε ελέγχους και επιβιώνει. Μέχρι και τώρα που βρισκόμαστε σε διεθνή επιτήρηση, οι μαφίες συνεχίζουν να κάνουν παρτυ. 

Η μαφία δεν αγαπά τους επιτρόπους, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, το "Όλα προσβάσιμα στο διαδίκτυο", τη διασταύρωση των στοιχείων, τα πόθεν έσχες, τον συνεχή έλεγχο, την επιβολή κανόνων, την καταπολέμηση των καρτέλ, τους καινοτόμους ανθρώπους με ιδέες που δεν έχουν την ανάγκη να στηριχθούν από κανέναν, τον έλεγχο στην παροχή δανείων. Η μαφία θέλει μία χώρα σκορποχώρι που τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι δημοσιογράφοι, οι τραπεζίτες, οι επικεφαλής υπηρεσιών θα χορεύουν ένα υπέροχο συρτάκι, βρίσκοντας τρόπους να τρώνε λεφτά και να επιβιώνουν. 

Το θέμα είναι: Θέλουν οι πολίτες τη χώρας αυτής να καθαρίσει από κάθε είδους μαφιοζιλίκι; Θέλουν εντιμότητα, τιμιότητα και ισότητα ή αυτό απαιτούν για όλους τους υπόλοιπους πέραν των ιδίων; Γιατί αν ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του, έχουμε μάνι μάνι 10.000.000 εξαιρέσεις.

Τρία χρόνια μετά λοιπόν ναι μπορώ να πω με ασφάλεια οτι η κρίση είναι ευκαιρία. Είναι μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεφορτωθούμε κάθε είδους μαφία και να οικοδομήσουμε την Ελλάδα που θέλουμε. Αυτό δεν χρειάζεται να το τάξει κανείς, πρέπει να το απαιτήσουμε  ως πολίτες, να πάψουμε να φοβόμαστε, γιατί σε αυτό έχουν επενδύσει όλοι οι αετονύχιδες.

ΥΓ1: Όλοι εσείς που δεν γουστάρετε ξένους και επιτρόπους κλπ στα ξένα ΜΜΕ πάτε και τα καταγγέλετε όλα πουλάκια μου...