Γιατί θα πάω στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ

Θεωρητικά από τις προηγούμενες δυο εκλογικές αναμετρήσεις έχω πάψει να θεωρούμαι ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ μιάς και δεν στήριξα το συγκεκριμένο κόμμα με την ψήφο μου. Είδα τον εαυτό μου να αδιαφορεί όλο αυτό το διάστημα μετά αλλά και πριν τις εθνικές εκλογές (αφότου ανέλαβε φυσικά ο ταλαντούχος Βαγγέλης την αρχηγία του κόμματος) για τα τεκταινόμενα, για τις προτάσεις (;) του, για τον τρόπο που επέλεξε να κατέβει στις εκλογές, για την τακτική που υιοθέτησε. Έπιασα σε ψηφοφορίες της Βουλής τον εαυτό μου να μην ξέρει ποιοί είναι οι βουλευτές του, όταν πριν δυο χρόνια που το ΠΑΣΟΚ είχε 160 βουλευτές μου ήταν πολύ πιο εύκολο.

Για εμένα η πραξικοπηματικού τύπου ανάληψη της αρχηγίας από τον Βαγγέλη Βενιζέλο ήταν η αιτία και η αφορμή να σταματήσω να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο κόμμα, μένοντας έτσι πολιτικά αλλά κυρίως ιδεολογικά άστεγη. Πολύς κόσμος βρέθηκε στην ίδια θέση. Άλλοι είχαν "αποσχιστεί" πολύ πιο πριν διαφωνώντας με την πολιτική του Μνημονίου, άλλοι διαπίστωσαν την ατολμία και άλλοι, θέλετε να πείτε πρωσοπολάτρες ή προσωποhaters, πείτε το, εγκατέλειψαν τη βάρκα λόγω προσώπων. Πιστεύω οτι το θέμα "πρόσωπα" χρειάζεται μία διευκρίνιση. Όταν προσωπικά λέω οτι δεν μου αρέσει ο τάδε, δεν εννοώ οτι δεν μου αρέσει η φάτσα του. Προφανώς εννοώ οτι δεν μου αρέσει ή καλύτερα δεν με εκφράζει η προσωπικότητά του, τα πιστεύω του, η ιδεολογία του, οι άνθρωποι που τον περιτριγυρίζουν.

Στις περσινές εκλογές, βρήκα τον εαυτό μου να προσπαθεί να διαλέξει μεταξύ Δημιουργίας Ξανά, Δράσης και Δημοκρατικής Συμμαχίας, μία κατάσταση εξόχως αστεία που καταδεικνύει τουλάχιστον ιδεολογικό κοκομπλόκο, όταν έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που δεν θεωρεί τον εαυτό του "κεντροδεξιό". Το ΠΑΣΟΚ δεν πέρασε καν από το μυαλό μου, γιατί ΠΑΣΟΚ δεν υπήρχε. Είχε χαθεί κάπως κάπου κάποτε. Αναζητούσε έναν τρόπο και λόγο να υπάρξει, έναν τρόπο να δικαιολογήσει την πτώση του, την "επανάσταση" βουλευτών απέναντι στην ηγεσία, αλλά παράλληλα να προβάλει τον Βενιζέλο, τον νέο αρχηγό, που εφήρμοσε τις προηγούμενες πολιτικές ως πετυχημένο. Ακόμα και σήμερα η προσπάθεια αυτή προκαλεί θυμηδία καθώς μιλάμε για κάτι εξ' ορισμού άτοπο. Το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι ένα κόμμα μπερδεμένο, που δεν έχει καταφέρει να εξηγήσει ακόμη και σήμερα στον κόσμο βασικά πράγματα, διότι δεν βόλευαν καμία ηγεσία.

Από τη στιγμή της ανάληψης της Προεδρίας του ΠΑΣΟΚ από τον Ευάγγελο Βενιζέλο έχει περάσει περίπου ένας χρόνος, έχει περάσει επίσης ικανό χρονικό διάστημα από τις τελευταίες εκλογές και παρ' όλα αυτά το κενό του ολοένα και συρρικνούμενου ΠΑΣΟΚ δεν καλύπτεται από κανέναν κενρώο ή σοσιαλδημοκρατικό σχηματισμό, παρότι όλοι διαισθανόμαστε οτι δεν θα αργήσουν να γίνουν εκλογές. Το νέο φρούτο που ακούει στο όνομα "Πατριωτικό Κέντρο" δυστυχώς δεν πληροί τις προσδοκίες των περισσοτέρων μιάς και τα αξιόλογα στελέχη του εξαντλούνται στους: Αστέριο Ροντούλη, Νότη Μαριά και Γιάννη Δημαρά....


Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη είναι ακριβώς το νέο παλαιό ΠΑΣΟΚ. Θα κάνει ακριβώς τα ίδια λάθη με το ΠΑΣΟΚ του 1980 μόνο που σήμερα οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές και η εποχή δεν ζητάει κάτι τέτοιο, ούτε υπάρχουν περιθώρια.

Η εποχή ζητάει κάτι διαφορετικό, ζητάει έναν πραγματικά προοδευτικό σχηματισμό. Έχω βαρεθεί χρόνια τώρα να τσακώνομαι σε σχέση με το τι είναι προοδευτικό. Προοδευτικό λοιπόν είναι αυτό που λέει η λέξη και τέλος. Οι συζητήσεις "μήπως είναι προοδευτικό να κόβονται οι μισθοί" είναι μετά συγχωρήσεως, συζητήσεις του κώλου που ρίχνουν την μπάλα στην εξέδρα. Όχι δεν είναι προοδευτικό προφανώς, αλλά ούτε και συντηρητικό.

Ο χαρακτηρισμός προοδευτικό είναι για άλλες πολιτικές, για παράδειγμα:
Είναι προοδευτικό να επιβληθεί παντού ηλεκτρονική διακυβέρνηση
Είναι προοδευτική η χρήση της Διαύγειας
Είναι προοδευτικά τα Συμβούλια Διοίκησης στα Πανεπιστήμια
Είναι προοδευτικό το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων
Είναι προοδευτικό να απαγορεύονται επενδύσεις που βλάπτουν το περιβάλλον
Είναι προοδευτικό να μπουν οι επιχειρήσεις στα Πανεπιστήμια
Είναι προοδευτικό να επιτραπεί ο γάμος ομοφυλοφίλων
Είναι προοδευτικό να επιδοτείται η εργασία και όχι η ανεργία

Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι κάτι φρέσκο, κάτι οραματικό, κάτι μη καταγγελτικό, κάτι τελείως διαφορετικό από όσα έχουν να μας προτείνουν τα κόμματα που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Είναι κάτι το οποίο μπορεί να γεννηθεί μέσα από τον σχηματισμό που ονομάζεται ΠΑΣΟΚ, κάτι που μπορεί να επιβληθεί στην προσωρινή ηγεσία του.

Η ταμπέλα "ΠΑΣΟΚ" είναι πολύτιμη και συσπειρώνει κόσμο. Το ΠΑΣΟΚ έχει μία χρυσή ευκαιρία να αλλάξει, τώρα που έχει χαμηλό ποσοστό και που όσοι περιμένουν εποχές Ανδρέα έχουν πάει στον ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι πεπεισμένη οτι με τη σημερινή του ηγεσία αυτό δεν μπορεί να γίνει, καθώς στερείται οποιασδήποτε ιδεολογίας.
Αυτό που θέλω να ανακαλύψω είναι αν ο κόσμος που θα είναι στο συνέδριο, αν ο κόσμος που παρακολουθεί από απόσταση το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή είναι όμοιος με την ηγεσία του ή περιμένει "κάτι άλλο". Γι' αυτό αποφάσισα να πάω στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ για να δω αν αυτό που απομένει είναι να οργανωθεί η κηδεία του ή αν μπορεί να αποτελέσει και πάλι φορέα αλλαγών.

Υπάρχει κόσμος που δεν έχει πολιτική στέγη, άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονται "φιλελεύθεροι, μεταρρυθμιστές, προοδευτικοί, σοσιαλδημοκράτες", που ψήφιζαν είτε ΠΑΣΟΚ, είτε ΝΔ, ή δεν ψήφιζαν ποτέ γιατί κανένας δεν τους κάλυπτε. Αυτοί χρειάζονται πολιτική εκπροσώπηση και μόνο αν καλύψει αυτό το κενό το ΠΑΣΟΚ θα έχει λόγο ύπαρξης, αλλιώς θα εξαερωθεί.

Το ΠΑΣΟΚ με αυτή την ηγεσία δεν μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο, είχε όμως αρκετά στελέχη που αγνοούνται, που μπορούν να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση, θα είναι πολύ πιο εύκολο με αυτά τα ποσοστά και με τα τόσα τραγικά λάθη έχει κάνει η ηγεσία που επιθυμεί να διασωθεί. Λυπάμαι μόνο που όταν είχαν τον χρόνο και την ευκαιρία τα στελέχη αυτά, δεν πάλεψαν να επιβάλλουν τις ιδέες τους ή να διεκδικήσουν το κόμμα, για να ψάχνονται τώρα σε φορείς των 50 ατόμων.

Ίσως τα συγκεκριμένα στελέχη θα έπρεπε να παραστούν στο συνέδριο και να κάνουν αυτό που δεν έκαναν πέρυσι τέτοια εποχή. Για μία ακόμη φορά, κάνουν λάθος.