Η τακτική του "Για όλα φταίει ο Χ"

Η τακτική του "για όλα φταίει ο άλλος" είναι γνωστή, ευρέως χρησιμοποιούμενη, σαν παλιό κακό ξινό κρασί που κάνει μόνο για ξύδι. Όχι ξύδι για μαγείρεμα βέβαια, ξύδι για γενικό καθαρισμό επιφανειών  ίσως. Άνοστη τακτική, που κάποιοι θεωρούν οτι αποδίδει, την υιοθετούν καθώς είναι θεωρητικά δοκιμασμένη και κρατούν τον πολιτικό και όχι μόνον διάλογο εμμονικά καρφωμένο σε επίπεδα πατώματος. Κατέχει μία εξέχουσα θέση στο ράφι  με τις πιο ενοχλητικές και αναξιοπρεπείς τακτικές, δίπλα στην τακτική της παρελθοντολογίας.

Τα τελευταία χρόνια είναι της μοδός το "για όλα φταίνε οι συντεχνίες και ο ΣΥΡΙΖΑ". Μετά τον Δεκέμβρη του 2008 το "για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ" έχει φορεθεί πολύ. Η ΝΔ το χρησιμοποίησε αρχικά, το μόνο σοβαρό κόμμα στον Ελλαδικό χώρο, λέγε με ΚΚΕ, το υιοθέτησε για λίγο, ενώ με την εγκατάσταση των αγανακτισμένων στις πλατείες, τις επιθέσεις σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ και τις αντισυγκεντρώσεις έγινε και το αγαπημένο σπορ του ΠΑΣΟΚ. Για να έρθει σήμερα η συγκυβέρνηση και να στοχοποιεί μονίμως το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης.

Από εκεί που όλα τα προηγούμενα χρόνια για τη ΝΔ έφταιγε το ΠΑΣΟΚ και για το ΠΑΣΟΚ η ΝΔ, τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τραγουδούν αγκαλιασμένοι το "περασμένα ξεχασμένα" το ένα κόμμα προστατεύει το άλλο και έχουν επικεντρωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και στα εξιλαστήρια θύματα των διαφόρων περιόδων διακυβέρνησής τους. Δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν το τραγελαφικό της κατάστασης ή απλώς ποντάρουν στην τρίτη επιτυχημένη και αξιοπρεπέσταση πολιτική τακτική του "θα περάσει ο καιρός και θα ξεχάσουν", που καταδεικνύει την εκτίμηση που τρέφουν για τους πολίτες της χώρας.

Η τακτική αυτή έχει μία Αχίλλειο πτέρνα, όταν κατηγορείς συντονισμένα κάποιον για τα πάντα αποποιούμενος των δικών σου ευθυνών, πετυχαίνεις την αθώωσή του, γιατί εκτός των άλλων αποδεικνύεις οτι ενώ ήξερες ποιός έφταιγε δεν έκανες τίποτα για να τον αντιμετωπίσεις....


Αυτό που δεν έλεγε να καταλάβει όλα τα προηγούμενα χρόνια η εκάστοτε κυβέρνηση ήταν οτι δεν γίνεται να κατηγορεί κανείς την αντιπολίτευση, τους συνδικαλιστές για πράγματα που συνεχώς αναβάλλονται ή δεν γίνονται. "Είσαι η κυβέρνηση, είναι η αντιπολίτευση", οι ρόλοι είναι απόλυτα διακριτοί. Η αντιπολίτευση θα αντιδράσει, η κυβέρνηση θα εφαρμόσει, έτσι πάνε αυτά. Το Ελληνικό παράδοξο του "η αντιπολίτευση θα αντιδράσει, το κυβερνών κόμμα θα αρχίσει να τρέμει γιατί πρέπει να αντιδράσει και αυτό μην πουν οτι παίρνει αντιλαϊκά μέτρα και όλα θα μείνουν στάσιμα" μας έχει στοιχίσει. Φυσικά δεν μιλάμε για μέτρα που κατέβηκαν ένα πρωί στην κούτρα του εκάστοτε Υπουργού και επέλεξε να εφαρμόσει.

Όταν μία κυβέρνηση έχει εκλεγεί από τον λαό, με βάση συγκεκριμένο, σοβαρό, μη ουτοπικό υποτίθεται πρόγραμμα, έχει υποχρέωση να το εφαρμόσει όποιος κι αν αντιδρά. Στις δημοκρατίες την απόφαση την παίρνει η πλειοψηφία και είναι υποχρεωμένη να εφαρμόζει αυτά για τα οποία ψηφίστηκε και ας πει ο οποιοσδήποτε "χούντα της πλειοψηφίας", οι εναλλακτικές είναι: αναρχία, κομμουνισμός, χούντα.
Επειδή δεν είμαστε αρκετά τέλειοι ως ανθρώπινα όντα για να μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά σε μία αναρχική ή κομμουνιστική κοινωνία χωρίς ανταγωνισμούς, καθώς η κοινωνία αποκλείεται να αυτορρυθμιστεί, πρέπει να συμβιβαστούμε με την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Φυσικά μία εναλλακτική είναι η Άμεση Δημοκρατία που για κάθε σημαντική απόφαση θα πρέπει απλά να μαζευόμαστε σε έναν χώρο 10.000.000 Έλληνες και να ψηφίζουμε για το κάθε τι. Εντάξει εμένα δεν με ενοχλεί...

Δεδομένου λοιπόν οτι τέτοιες κοσμοϊστορικές αλλαγές δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν, μένουμε στο οτι έχουμε αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Η εκάστοτε κυβέρνηση έχει επιλεγεί από τους πολίτες και είναι εξουσιοδοτημένη να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και μόνον αυτό. Οπότε οφείλει: να έχει εφαρμόσιμο και λογικό πρόγραμμα και φυσικά να το εφαρμόσει πάσει θυσία, χωρίς να κλαίγεται οτι κάποιοι αντιδρούν ή δεν την αφήνουν. Η αντιπολίτευση έχει το δικό της πρόγραμμα το οποίο και ακολουθεί.

Το δεν προχωράει η μεταρρύθμιση γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δε θέλει ή γιατί γίνονται απεργίες έχει ήδη απαντηθεί με το αποτέλεσμα των εκλογών. Αν μία κυβέρνηση αισθάνεται οτι δεν είναι νομιμοποιημένη να κάνει κάτι, υπάρχει η αμεσοδημοκρατική διαδικασία του δημοψηφίσματος.

Σε μία Δημοκρατία δεν μπορεί να υφίσταται το "κάναμε πίσω γιατί έκαναν απεργία, γιατί κατέβηκαν στους δρόμους", όπως δεν μπορεί να υφίσταται και η κρυφή ατζέντα μίας κυβέρνησης.

Έρχομαι πάλι να τονίσω την λέξη ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ. Μία κυβέρνηση οφείλει να στηρίξει τον σχεδιασμό της σε ένα μακρόπνοο πρόγραμμα (πως είχε ο Καραμανλής ας πούμε πρόγραμμα 8ετιας, αυτό αλλά καμία σχέση) που θα έχει συγκροτήσει με πλήρη σοβαρότητα, με ανάλυση των οικονομικών μεγεθών και των όσων αυτά επιτρέπουν να γίνουν. Από την πρώτη μέρα ανάληψης των καθηκόντων οφείλει να βάλει σε εφαρμογή το ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ με το οποίο εξελέγη και το οποίο υποτίθεται οτι μελέτησαν διεξοδικά οι ώριμοι πολίτες. Εάν προκύψουν δυσκολίες τότε ναι μπορεί να ξεφύγει από το πρόγραμμά της. Όπου δυσκολίες φυσικά δεν γίνεται να προκύψουν από την πρώτη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων της. Εάν η κυβέρνηση αρχίσει να αποκλίνει από την πρώτη μέρα τότε η εκάστοτε αντιπολίτευση και ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί.

Η κυβέρνηση και τα κόμματα που την απαρτίζουν ας πρόσεχαν λοιπόν τι υποσχόντουσαν προεκλογικά και τι εφαρμόζουν τώρα. Είναι ανακόλουθοι. Επέλεξαν στις πιο κρίσιμες εκλογές να πάνε με προγράμματα "μία ωραία πεταλούδα" και "εγώ είμαι ο επαναδιαπραγματευτής".
Καλά θα κάνει επίσης να προσέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ τι υπόσχεται.

Η κοινωνία έχει ωριμάσει αρκετά, καλά θα κάνουν να ωριμάσουν και τα κόμματα. Δεν το έκαναν όταν έπρεπε και τώρα τρώμε στη μάπα Χρυσές Αυγές που μαντέψτε, κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν!