Χρυσά Βατόμουρα 2012 - 3η απονομή

Για ακόμα μία χρονιά, πιστή στις παραδόσεις, αποφάσισα να απονείμω Χρυσά Βατόμουρα σε προσωπικότητες που ξεχώρισαν και έκλεψαν τις καρδιές και τα μυαλά μας τη χρονιά που πέρασε. Και αυτή τη χρονιά ζήτησα τη βοήθεια φίλων σε twitter και facebook.

Βραβείο "Όσο και να θες η Ελληνική ψυχή δεν κρύβεται"

Στις Σταυρούλα Ξουλίδου και Μακρή Ραχήλ, που ξεχώρισαν κατά την ψηφοφορία για το τρίτο Μνημόνιο καθώς το μέγεθος του πατριωτισμού τους δεν μπορούσε να αντικατοπτρισθεί σε ένα απλό, πτωχό, προφορικό "όχι".... 

Βραβείο "Νοσταλγός του μπουγκα-μπουγκα"

Στον Ευάγγελο Αντώναρο που μοιράστηκε μαζί μας τη νοσταλγία του για ηγέτες όπως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι 

Βραβείο "Κούνα το κεφάλι σου να δεις αν κανει γκλιν γκλαν"

Σε όσες γυναίκες γουστάρουν μπρουτάλ χρυσαυγίτικα σερνικά. Κούκλα μου δεν είναι ο νεάντερταλ που περίμενες να σε σούρει σε μία σπηλιά, είναι ο ναζί που θα σε κλείσει στην κουζίνα, θα σου φορέσει φακιόλι και θα σου αστράφτει και καμία άμα λάχει. Αν η περιγραφή δε σε αγχώνει σου χαρίζω και το βραβείο "αυτά είναι προβλήματα".

Βραβείο "μη Καλαματιανής προσωπικότητας που αξιοποιήθηκε στην κυβέρνηση Σαμαρά"

Στον Αιμίλιο Λιάτσο

Βραβείο "Αν είναι ο κρατισμός αμαρτία, θα βγω να το φωνάξω με λατρεία"

Στους παλαιοπασόκους στελέχη και ψηφοφόρους, που μυρίστηκαν νέες δόξες και μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Βραβείο "Εξωπραγματικού δημοσιογραφικού δαιμονίου"

Στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο που γύρω στις 3μιση το πρωί μία μέρα, ξύπνησε και είχε την περίεργη αίσθηση οτι κάτι θα συμβεί σε σπίτι γειτονικής περιοχής, πήρε λοιπόν το τζιπ του και πώς έτυχε και τον σταμάτησαν κακοποιοί οι οποίοι του το απέσπασαν με τη βία...

Βραβείο "Σ' έφαγε η καρμιριά και το όχι σε όλα"

Σε όσους απαξίωσαν από την πρώτη στιγμή τη Διαύγεια και το opengov και μέχρι και τώρα αρνούνται να δουν πως ήταν ένα σημαντικό βήμα μπροστά. Όχι τέλειο, αλλά ένα βήμα προς την αξιοκρατία και τον εκσυγχρονισμό του κράτους που επιδεχόταν φυσικά πολλές ακόμη βελτιώσεις.

Βραβείο "τρίβεσαι στη γκλίτσα του τσομπάνη αλλά μ' αρέσει"

Στον Κώστα Βαξεβάνη

Βραβείο "Ροβόλα τα ροβόλα τα τα γίδια και τα πρόβατα, φερ' τ' απο δω φερ' τ' απο κει και βάλτα μέσα στο μαντρί"

Στην τεράστια μορφή που ακούει στο όνομα "Ταμήλος".

Βραβείο "Μάζεψε το ανακόντα σου"

Ενώ το βραβείο το είχε σίγουρο ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης από το καλοκαίρι, πέρασε ένα ρακούν με το όνομα "Πέτρος Τατσόπουλος" και κατάφερε να του το αποσπάσει με σύμμαχό του τη μισή Αθήνα.

"Δήλωση της χρονιάς"

"Δεν ανήκω στη μισή Αθήνα του Τατσόπουλου"

Ανάπτυξη κι ας τη χαρούν οι κατσαρίδες;

Κάθε πολιτικός ή πολίτης που σέβεται τον εαυτό του καταλήγει σε κάθε του ανάλυση οτι εάν δεν πάρει μπρος η μηχανή της ανάπτυξης, η χώρα δεν πρόκειται να ανακάμψει. Καταλήγουμε λοιπόν στο οτι όλοι θέλουμε να υπάρξει ανάπτυξη στη χώρα, το είδος της ανάπτυξης όμως που ονειρεύεται ο καθένας σπάνια περιγράφεται και αναμένεται να αναδειχθεί σε πεδίο σύγκρουσης λαμπρό.

Για τι ανάπτυξη μιλάμε; Οι αποκρατικοποιήσεις μπορούν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη; Επενδύσεις και δραστηριότητες όπως αυτή της "Ελληνικός Χρυσός" στη Χαλκιδική είναι η ανάπτυξη που θέλουμε; Έχουν συναίσθηση όσοι μιλάνε για τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της χώρας, όσοι θεωρούν οτι θα γίνουμε οι νέοι πετρελαιάδες της ημιΑνατολής, πώς ακριβώς θα συλλέξουμε το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο; Θεωρούν ας πούμε οτι αν βρεθεί μεγάλο κοίτασμα πετρελαίου που να συμφέρει η εξόρυξή του θα το μαζέψει κάποια εταιρεία με καλαμάκι; Ή οι περιβαλλοντικές συνέπειες και ο αντίκτυπος στη μεγαλύτερη βιομηχανία μας, τον τουρισμό, τους αφήνουν αδιάφορους;

Η συζήτηση γύρω από το τι ανάπτυξη θέλουμε έχει σκόπιμα μεταφερθεί γύρω από το αν θέλουμε να γίνουμε Βουλγαρία και να έχουμε μισθούς Βουλγαρίας, γύρω από το εάν πρέπει να υπάρξουν ελεύθερες οικονομικές ζώνες, ενώ οι λαϊκιστές που τάζουν τα πάντα εγκαλούν κυβερνήσεις που δεν εκμεταλλεύτηκαν τόσα χρόνια τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Και λέω σκόπιμα, γιατί είναι μία σχετικά εύκολη συζήτηση που επιτρέπει στον καθένα να μείνει εγκλωβισμένος σε παρωχημένες ιδεολογίες, να χρησιμοποιήσει συνωμοσιολογικά καρυκεύματα και να υποστηρίξει το είδος της ανάπτυξης που προτιμά ανάλογα με το εάν είναι φιλελεύθερος, αριστερός, κρατιστής ή απλά "όπου φυσσάει ο άνεμος". Άλλοι παράγοντες όπως η φυσιογνωμία της χώρας, ένα ολοκληρωμένο μοντέλο ανάπτυξης με συγκεκριμένο σκεπτικό, οι επιπτώσεις που θα έχουν οι εκάστοτε επενδύσεις και το κατά πόσον η χώρα και η κοινωνία μπορούν να τις διαχειριστούν, περνούν στα ψιλά...

Είδα πριν λίγες ημέρες το ντοκιμαντέρ του Εξάντα "Χρυσός στα χρόνια της κρίσης: Μέρος Β΄, Ο θησαυρός της Κασσάνδρας" για τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική. Στην καρδιά ενός υπέροχου δάσους που φιλοξενεί άγρια ζωή δημιουργείται ένα νέο μεταλλείο που θα δώσει δουλειές. Το μόνο θετικό. Οι περιβαλλοντικές συνέπειες φαίνεται να αφήνουν αδιάφορους όσους θα δουλέψουν εκεί ή θα μοιραστούν τα κέρδη από την επιχείρηση. Θα μολυνθεί το νερό; Θα καταστραφεί το δάσος; Θα επηρεαστούν άνθρωποι που κατοικούν τριγύρω; Ποιός χέστηκε!

Τρομάζω και μόνο στην ιδέα να υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου αξιοποιήσιμα στις θάλασσές μας και όχι μόνο λόγω του επικείμενου ξεπουλήματος σε μεγαλοκολοσσούς. Πλατφόρμες εξόρυξης θα εγκατασταθούν με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την αλλοίωση του φυσικού τοπίου ή τη μόλυνση των υδάτων, ενώ το ατύχημα στους κόλπους του Μεξικού πριν 1,5 χρόνο δεν νομίζω οτι αφήνει περιθώρια στον οποιονδήποτε να μη σκεφτεί την "κακιά στιγμή". Αν το έχετε ξεχάσει εδώ είμαι για να σας το θυμίσω.

Αν η ανάπτυξη που κάποιοι ονειρεύονται συμπυκνώνεται στη φράση: "1000 νέες θέσεις εργασίας, μερικά εκατομμύρια επιπλέον στο ταμείο του κράτους και περιβαλλοντική καταστροφή", συγγνώμη αλλά προσωπικά δεν θα πάρω. Τέτοιου είδους ανάπτυξη θεωρώ οτι θα έπρεπε να πολεμηθεί από κάθε νουνεχή άνθρωπο που έχει συναίσθηση του αντικτύπου που θα έχει στη ζωή του ο επιπλέον βιασμός του περιβάλλοντος. Το θέμα δεν είναι μόνο αισθητικό, το νερό που πίνουμε, ο αέρας που αναπνέουμε, το φαγητό που τρώμε, η ποιότητα όλων εξαρτάται από την ποιότητα του περιβάλλοντος στο οποίο ζούμε.

Στη χώρα δεν υπάρχει καμία περιβαλλοντική ευαισθησία. Ενδεικτικό είναι οτι ανάπτυξη θεωρείται το μπάζωμα των πάντων. Η φράση "η οικοδομή είναι η ατμομηχανή της Οικονομίας" είναι για εμένα ένας εφιάλτης, μία φράση που καταδεικνύει πόσο λαός της αρπαχτής είμαστε....