Υπεύθυνοι και κωλοτούμπες

Η ψήφιση του Μεσοπροθέσμου συνοδεύτηκε από δυο απώλειες για τα δυο μεγάλα κόμματα. Από τη μία η κυρία Έλσα Παπαδημητρίου που ψήφισε το Μεσοπρόθεσμο και ανεξαρτητοποιήθηκε από τη ΝΔ και από την άλλη ο κύριος Παναγιώτης Κουρουμπλής που δεν το ψήφισε και διεγράφη από το Πασόκ και οι δύο απόλυτα αξιοπρεπείς σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους τους.


Σε αυτή την ψηφοφορία διέκρινα δυο κατηγορίες ανευθύνων. Από τη μία οι διάφοροι κωλοτούμπες της τελευταίας στιγμής που βολεύτηκαν στον ανασχηματισμό ή δέχθηκαν ασφυκτική πίεση και τελικά ψήφισαν το Μεσοπρόθεσμο, ενώ πριν μερικές εβδομάδες έστελναν επιστολές για ψήφιση κατ' άρθρο, έβγαιναν στα κανάλια και διαπραγματευόντουσαν live την ψήφο τους κλπ... 
Από της άλλη βουλευτές των κομμάτων της αντιπολίτευσης που κινούμενοι κόντρα στην ιδεολογία τους και με δεδομένο οτι η ψήφιση απαιτούσε 151 ψήφους και όχι 180 επέλεξαν το "Όχι" ή το "Παρών".
Θα καταντήσω βαρετή, αλλά η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού είναι κάτι παραπάνω από εμφανής.


Όλοι όσοι μεταπείστηκαν ξαφνικά από το χώρο του Πασόκ, δεν είχαν εξ' αρχής την κοινή λογική να κατανοήσουν οτι το Μεσοπρόθεσμο είναι ουσιαστικά μονόδρομος αν θέλουμε να αποφύγουμε την χρεωκοπία; 
Αν οι βουλευτές κεντρώων μετριοπαθών κομμάτων που δεν υιοθετούν ακραίες ρητορικές και πιστεύουν στην ευρωπαική προοπτική της χώρας, δεν κατανοούν την αναγκαιότητα της ψήφισης του Μεσοπροθέσμου και πείθονται πίσω από κλειστές πόρτες, να πάμε να πνιγούμε.



Η επιλογή να περάσει το Μεσοπρόθεσμο με απλή πλειοψηφία, έδωσε στον κάθε πατερούλη της ΔΕΗ τη δυνατότητα να εκβιάζει, στους διάφορους υπερπατριώτες τη δυνατότητα να βγουν στα κεραμίδια και στους κωλοτούμπες, το χώρο να ξετυλίξουν τις ζηλευτές τους ικανότητες στο αγαπημένο τους σπορ.


Αλγεινή εντύπωση μου προκάλεσε η στάση της Δημοκρατικής Συμμαχίας, ενός κόμματος που έβλεπα με ιδιαίτερη συμπάθεια, καθότι η Ντόρα είχε υιοθετήσει μία υπεύθυνη ρητορική και φάνταζε ως μία όαση στον χώρο της κεντροδεξιάς. Προφανώς τα μικρά ποσοστά του κόμματος, οδήγησαν την Ντόρα στην απόφαση να μη ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο αποδεικνύοντας στους λιγοστούς που είχε αρχίσει να πείθει με την υπεροπροσπάθειά της, οτι δεν είναι τελικά τίποτα το διαφορετικό, απλά μία από τα ίδια. Έχει πρόγραμμα η Συμμαχία και το κατέθεσε, μα και η ΝΔ έχει πρόγραμμα, το Ζάππειο2. 


Φαντάζομαι οτι οι Ευρωπαίοι Φιλελεύθεροι θα είναι ιδιαίτερα συγκινημένοι από την επιλογή "παρών", μία επιλογή που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει. Τι θα πει, "παρών"; Σε μία τόσο κρίσιμη ψηφοφορία με τόσο πολωμένο κλίμα, με δεδομένο οτι η ιδεολογία σου είναι ο φιλελευθερισμός και το παίζεις "η μόνη υπεύθυνη πολιτική δύναμη" δηλώνεις "παρούσα"; Ποιός όσο και αν λοξοκοίταγε προς το μέρος σου θα σε πάρει στα σοβαρά μετά από αυτό; Και αλήθεια η συνείδηση και των 5 βουλευτών της Συμμαχίας έτυχε να είναι "παρών"; 
Σήμερα η Ντόρα αυτοκτόνησε και θα το καταλάβει πολύ σύντομα αυτό. Με την επιλογή της αυτή δεν έχει πλέον το δικαίωμα να χαρακτηρίζει τον Σαμαρά ανεύθυνο και κοντόφθαλμο.


Λαμπρή εξαίρεση ανάμεσα στους κωλοτούμπες του Κοινοβουλίου ο κύριος Κουρουμπλής και η Έλσα Παπαδημητρίου.
Ο μεν γιατί δεν προέβη σε μία κατινίστικη κωλοτούμπα εκβιάζοντας και δεν μεταπείστηκε πίσω από κλειστές πόρτες και η δε, διότι επέλεξε να διαφοροποιηθεί από το κόμμα της σταματώντας να καταπνίγει την ιδεολογία της. Η ομιλία της ήταν ιδιαίτερα συγκινητική και αιχμηρή (μπορείτε να τη δείτε εδώ)
Δεν αμέλησε να αφήσει αιχμές και για την στάση της Ντόρας Μπακογιάννη και της Δημοκρατικής Συμμαχίας, λέγοντας οτι το "παρών" είναι πράξη Πόντιου Πιλάτου. Κρίμα, στέρησε από τους υπαλλήλους της Συγγρού τη χαρά να την αποκαλέσουν εξαπτέρυγο της Ντόρας.


Πιστεύω πραγματικά οτι με τέτοιο πολιτικό προσωπικό δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι. Ελάχιστοι είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι που στηρίζουν την ιδεολογία τους.
Οι διαπραγματεύσεις πίσω από κλειστές πόρτες, οι "ανασχηματισμοί- τυράκι" για τα ποντίκια που πήδαγαν από το βυθιζόμενο πλοίο, το μάντρωμα των βουλευτών, είναι πρακτικές που προσβάλλουν τη Δημοκρατία μας και το καλύτερο επιχείρημα εναντίον του Κοινοβουλευτισμού.
Οι βουλευτές οφείλουν να έχουν άποψη και ιδεολογία.
Ντρέπομαι να εκπροσωπούμαι στο Κοινοβούλιο από πρόβατα που δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη θέση τους και ακολουθούν τον βοσκό συνεχώς. 
Οι ίδιοι δεν αισθάνονται άσχημα, δεν ντρέπονται;


Ο Κουρουμπλής, η Έλσα Παπαδημητρίου, πέρυσι η Σοφία Σακοράφα (Οικονόμου και Δημαράς είναι άλλες περιπτώσεις) έχουν βάλει τον τελευταίο καιρό τα γυαλιά στους συναδέλφους τους. Δεν έχει σημασία τι ψήφισαν, σημασία για εμένα έχει οτι υποστήριξαν την άποψή τους και δεν δέχθηκαν να διαπραγματευτούν την ψήφο τους, δεν στοιχήθηκαν πίσω από τον βοσκό και επέλεξαν να ανεξαρτητοποιηθούν, αυτό τους τιμά και μακάρι να είχαμε περισσότερους τέτοιους βουλευτές.


Προσωπικά εγώ θα ήθελα να είχαν παραμείνει στο Πασοκ ο Κουρουμπλής και η Σακοράφα, κάτι τύποι σαν τον Αθανασιάδη, θα ήθελα να δω να διαγράφονται.


ΥΓ: Πόσες "ρόμπες" χωράνε μέσα σε ένα Κοινοβούλιο;

Λογικός ο ανασχηματισμός

Μόλις άκουσα για ανασχηματισμό το βράδυ της Τετάρτης, μετά το ναυάγιο των συζητήσεων για Οικουμενική, λίγο αναθάρρησα, λίγο χάρηκα και θεώρησα οτι ο Παπανδρέου θα έκανε έναν ανασχηματισμό που θα μας άφηνε όλους άφωνους, όπου θα αξιοποιούνταν άνθρωποι της αγοράς, εξωκοινοβουλευτικά αξιόλογα πρόσωπα ή ακόμα και στελέχη της ΝΔ όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή ο Χατζηδάκης και μετά ... ξύπνησα.
Θα ήταν ένα ωραίο σενάριο, σε μία ιδεατή χώρα με ένα ιδεατό Κοινοβούλιο και υπεύθυνους πολιτικούς.
Θα ήταν ένα ιδεατό σενάριο σε μία χώρα που αποδέχεται οτι μπορεί να υπάρχει και η αυθεντία, που δεν είναι φυσικά αλάνθαστη. Θα ήταν ένα ιδεατό σενάριο σε μία χώρα που αντιλαμβάνεται οτι στο Υπ. Οικονομικών θα πρέπει να βρίσκεται Οικονομολόγος ή Τεχνοκράτης, στο Υγείας άνθρωπος που να ξέρει πως έχουν τα πράγματα στον χώρο της Υγείας, σε μία χώρα που έχει σε εκτίμηση τον τεχνοκρατικό τρόπο σκέψης.


Σε μία χώρα που κουμάντο κάνουν θλιβεροί μουτζαχεντίν του παρελθόντος που τους ενδιαφέρει να επηρεάζουν τα πράγματα, που δημιουργούν προβλήματα, που δεν αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των στιγμών που περνάμε, που λένε με αβάσταχτη ελαφρότητα "ας χρεωκοπήσουμε", ένα σχήμα όπως θα το επιθυμούσα κι εγώ και πολύς κόσμος, έστω κι αν είχε την σιωπηλή υποστήριξη της πλειοψηφίας, δεν θα άντεχε ούτε τρίμηνο.
Γι' αυτό και φτάσαμε στην άλλη άκρη. Αντιρρησίες και άνθρωποι που μπορούν να συγκρατήσουν αντιδράσεις πήραν υπουργικές θέσεις. 
Ας πούμε με ποια λογική υπουργοποιήθηκε ο κύριος Παντελής Οικονόμου, πολέμιος του Μνημονίου; 


Ο Παπανδρέου έβγαλε στον αφρό την εσωκομματική του αντιπολίτευση και την έφερε προ των ευθυνών της, γιατί έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται. Δυστυχώς ή ευτυχώς το πόσο θα αντέξει η κυβέρνηση είναι άμεσα συνδεδεμένο με την πορεία της χώρας πλέον. Πολιτική αστάθεια δεν επιτρέπεται να δημιουργηθεί και προφανώς ο Παπανδρέου προέβη στον ανασχηματισμό αυτό για να εξασφαλίσει σύμπνοια στην Κοινοβουλευτική του ομάδα, υπουργοποιώντας πρόσωπα ευρείας αποδοχής που δεν θα χαρακτηριστούν από κανέναν Φλωρίδη ως κηπουροί.


Είναι λυπηρό πάντως να βλέπεις οτι η επιβίωση της χώρας εξαρτάται εν πολλοίς από ανώριμους πολιτικάντηδες, επίσης είναι λυπηρό να ακούς οτι κορυφαίοι Οικονομικοί παράγοντες αρνούνται σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία το Υπουργείο Οικονομικών, όπως είναι λυπηρό να συνειδητοποιείς οτι ίσως αυτή τους η άρνηση, να είναι λογική.


Πάντως έχει και κάποια θετικά στοιχεία ο ανασχηματισμός: Ο Λαμπρινίδης στη θέση του Υπ. Εξωτερικών είναι μία εξαιρετική επιλογή, ο Μόσιαλος ως υπουργός Επικρατείας επίσης.
Κατά τα άλλα όπως στον προηγούμενο ανασχηματισμό είχαμε ως διαμαντάκι το Υπ. Αγροτικής Ανάπτυξης, το τωρινό διαμάντι είναι το Υπουργείο Εσωτερικών: Καστανίδης/Κουκουλόπουλος... Αν είναι...
Ανεξήγητη κρίνω την παραμονή στο κυβερνητικό σχήμα της Φώφης, της Μαριλίζας, του Παπουτσή, του Σκανδαλίδη, του Καστανίδη, ενώ η αλήθεια είναι οτι περίμενα επάνοδο της Κατερίνας Μπατζελή στο παλιό της πόστο.


Τέλος απόλυτα άδικη θεωρώ την απομάκρυνση των Μπιρμπίλη, Κατσέλη και την υποβάθμιση του Γιάννη Ραγκούση. Ο Ραγκούσης έχει να επιδείξει έργο, ενώ η Κατσέλη όσο ήταν στο Ανάπτυξης άφησε έργο, το οποίο τώρα φαίνεται και το πιστώνεται όλο ο Χρυσοχοϊδης. Δεν είναι αυτό που λέμε Μνημονιολάτρης, αλλά για να μην τρελαθούμε η γυναίκα εντάσσεται στην κατηγορία των αρίστων. Δεν πειράζει αφού ο Χρυσοχοίδης κρίνεται θετικά και μάλιστα αποκτά και νέες αρμοδιότητες, δεν μπορεί να πει κανείς τίποτα...


ΥΓ: Μακάρι να μην κρινόταν ως απαραίτητη η αντικατάσταση του πρώην Υπ. Οικονομικών.
ΥΓ2: Βρε Βάσω, τι πήγε λάθος πάλι;

Σου 'πα, μου 'πες και τελικά ανασχηματισμός

Σήμερα παρακολουθήσαμε όλοι live ένα πολιτικό θρίλερ, με τη ΝΔ να προνοεί για τη "real-time" ενημέρωσή μας, που ξεκίνησε ουσιαστικά από εχθές το βράδυ όταν ο Παπανδρέου ζήτησε συνάντηση με τον Κάρολο Παπούλια. Αφορμή ήταν η παραίτηση Λιάνη και η δήλωση του κυρίου -ΔΕΗ αγάπη μου- Αθανασιάδη οτι δεν θα ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο για να μην πληγώσει την ευαίσθητη καρδιά της εκλογικής του πελατείας στην Κοζάνη. Υπήρχαν λογικά πληροφορίες και για άλλους βουλευτές που ήταν έτοιμοι να την κάνουν ή να καταψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο...

Ο Παπανδρέου προφανώς έφτασε στα όριά του. Μία αντιπολίτευση να χτυπάει αλύπητα και να βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, χιλιάδες αγανακτισμένοι να πολιορκούν τη Βουλή, οι βουλευτές του να παραιτούνται ή να απειλούν οτι δε θα ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο και η Ευρώπη να θέτει ως προϋπόθεση την ψήφισή του για την 5η δόση.

Για να λέμε την αλήθεια ο Παπανδρέου φέρει τεράστια ευθύνη για το παρόν αδιέξοδο. Είχε ένα χρόνο στη διάθεσή του να προωθήσει αλλαγές, να τα βάλει με το βαθύ Πασοκ, είχε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας η οποία στις δημοτικές εκλογές, δεν έδειξε να αποδοκιμάζει την ακολουθούμενη μέχρι τότε πολιτική, είχε με το μέρος του ένα μεγάλο συνειδητοποιημένο μέρος της κοινωνίας που ήλπιζε οτι δεν θα σπαταλήσει την τελευταία ευκαιρία της χώρας και ΝΑΙ είχε και κάποια ΜΜΕ μαζί του, μέχρι το σημείο που άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Είχε 157 βουλευτές, έναν Σαμαρά που όσα και να του σούρνουμε, νομοσχέδια ψήφιζε και γενικά για τα δεδομένα της Ελλάδας υπήρχε αρκετή ανοχή. Και προτίμησε να φτάσουμε στο σημείο μηδέν. 

Εδώ και ένα μήνα η κυβέρνηση είναι μία οπερέτα, οι βουλευτές πυροβολούν ομαδικώς τον Παπακωνσταντίνου κατηγορώντας τον οτι είναι αποτυχημένος, ενώ η αλήθεια είναι οτι η κυβέρνηση συνολικά καθυστέρησε σε όλους τους τομείς. Κανείς δεν παραγνωρίζει οτι η κατάσταση ήταν χαοτική, η κυβέρνηση πέτυχε κάποια πράγματα, αλλά χρειαζόταν μεγαλύτερη ταχύτητα και αποφασιστηκότητα.

Ο Παπανδρέου ζήτησε συναίνεση επιτακτικά. Κάθε εβδομάδα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και σήμερα ήρθε η ανοιχτή πρόταση από μεριάς του, στο σημείο μηδέν, προς τον Σαμαρά.

Ο Σαμαράς όμως ως ολίγιστος ανεύθυνος πολιτικός ημι-ηγέτης, έχοντας πάρει κεφάλι στις δημοσκοπήσεις, απαίτησε από τον Παπανδρέου να παραιτηθεί, να υιοθετηθεί το Ζάππειο2 και  άκουσον άκουσον, να αλλάξει ο νόμος για τη μετανάστευση, υπενθυμίζοντας σε όλους τα πολιτικά του πιστεύω. 

Τα πάντα άρχισαν και τελείωσαν στον ανεύθυνο χειρισμό της όλης κατάστασης από τη Νέα Δημοκρατία, που διέρρεε προς τα έξω τις απαιτήσεις του Σαμαρά και που ζήταγε ουσιαστικά εξωφρενικά πράγματα. Δεν χαρακτηρίζω εξωφρενική φυσικά την απαίτηση για επαναδιαπραγμάτευση, αλλά όλες τις άλλες απαιτήσεις που προέβαλε. Σήμερα οι μισοί Έλληνες παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα μία προσπάθεια του Σαμαρά να επιβάλλει την πολιτική ατζέντα της ΠΟΛ.ΑΝ. για να δώσει τη συναίνεσή του. Αφήστε που σε μία τόσο κρίσιμη διαπραγμάτευση δεν είναι δυνατόν να διαρρέεις ό,τι λέγεται σε τηλεφωνικές συνομιλίες, απλά δεν είναι δυνατόν (ισχύει και για τις 2 πλευρές)

Η εξέλιξη των πραγμάτων με ανακούφισε (έστω και προσωρινά), αυτό θα έπρεπε να είχε κάνει ο Παπανδρέου καιρό τώρα. Ανασχηματισμό και ψήφο εμπιστοσύνης και ας τον ρίξουν. Είχε τη δεδηλωμένη, ο Σαμαράς δεν συναινούσε τουλάχιστον όχι μέχρι σήμερα και παρ' όλα αυτά πίεσε μέχρι τέλους για συναίνεση.

Ο Παπανδρέου μας έχει απογοητεύσει πολλάκις, έχει καθυστερήσει και έχει συμβιβαστεί σε όλους τους τομείς. Δεν θα έχει άλλη ευκαιρία. 

Ο ανασχηματισμός δεν πρέπει να έχει τα στοιχεία του προηγούμενου, καμία ισορροπία και κανένας άχρηστος μέσα στο υπουργικό. Να μην υποκύψει σε καμία πίεση. Ούτε ρεύματα, ούτε μ@λακίες, μόνο οι ικανοί και ας φρυάξουν όλοι όσοι πιέζουν εδώ και καιρό για να επιβάλλουν τους εκλεκτούς τους. 

Ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους. Για να δούμε, θα αρθεί το πολιτικό προσωπικό έστω και τώρα, στο σημείο μηδέν, στο ύψος των περιστάσεων ή θα οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις;

Στο χέρι της Κ.Ο. του Πασοκ είναι το αν θα πάμε σε εκλογές και στο χέρι του Σαμαρά ήταν απ' ότι φάνηκε η συναίνεση. Εξαιρετικό πολιτικό σκάκι...

ΥΓ: Εκτιμώ οτι μετά τα σημερινά η Κ.Ο. συσπειρώθηκε αρκετά οπότε δύσκολα θα τον ρίξουν.

Ποιός ευθύνεται για το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού;

Η πλήρης απαξίωση της πολιτικής από τους ίδιους τους πολίτες μας έφερε στο σημείο να έχουμε ένα πολιτικό προσωπικό κατώτερο των περιστάσεων.
Όταν σε μία τόσο κρίσιμη φάση, υπάρχουν βουλευτές που μεριμνούν για την πολιτική τους επιβίωση, που ενδιαφέρονται περισσότερο για την επόμενη δική τους μέρα και όχι για την επόμενη μέρα της χώρας, που δεν μπορούν να κατανοήσουν την κρισιμότητα της κατάστασης και το γεγονός οτι απαιτείται αναθεώρηση πολιτικών προτεραιοτήτων και θέσεων, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Τα πάντα γύρω μας είναι πολιτική, οι πολιτικές αποφάσεις καθορίζουν τις ζωές μας, τους μισθούς μας, τις εργασιακές μας σχέσεις, την περίθαλψή μας, την μετακίνησή μας, τη σύνταξη, τα πάντα. Αυτό δεν χρειάζεται να στο πει κάποιος το συνειδητοποιείς μόνος σου. Οι 300 άνθρωποι μέσα στη Βουλή αποφασίζουν για τις ζωές μας και κάθε 4 χρόνια τους εξουσιοδοτούμε γι' αυτό. Όταν ψηφίζεις λοιπόν αγαπητέ τηλε-πολίτη κάποιες γλάστρες ή πρωταθλητές του ρουσφετιού, αλήθεια τι περιμένεις; 

Τι περιμένεις από άτομα αποτυχημένα επαγγελματικά, που εξασφαλίζουν την προβολή τους από τα ΜΜΕ, δεν ξέρω πως και που έχουν υποχρεώσεις σε διάφορους καλοθελητές που χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους εκστρατείες (ίσως από εκτίμηση και από αγάπη).

Τι περιμένεις όταν ψηφίζεις αυτόν που σου φέρνει στο πιάτο το Mega, το Alter και πόσο υπεύθυνος είσαι όταν εξουσιοδοτείς την Καιλή, τη Νταλάρα και λοιπές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις που βρίσκονται στο Κοινοβούλιο να παίρνουν αποφάσεις για εσένα;

Όταν στο δήμο της Αθήνας με τα τόσα προβλήματα εσύ ψηφίζεις Ψινάκη; Όταν σταυρώνεις υποψήφιο του Πασοκ επειδή είναι Αεκτζής και έχει υποσχεθεί οτι θα παλέψει για το γήπεδο (φίλος, μου έχει εξομολογηθεί οτι μόνο γι' αυτόν τον λόγο ψήφισε Πασοκ το 2009 και μάλιστα το έριξε μονοκούκι).

Φταίνε λοιπόν οι πολίτες που τόσα χρόνια αδιαφορούσαν για τις εκλογές, δεν την έψαχναν την ψήφο τους, άκουγαν μία ωραία τοποθέτηση στην τηλεόραση, έβλεπαν μία συμπαθητική φάτσα, είχαν κάποιες άκρες και κάποιους γνωστούς γνωστών και κάπως έτσι επέλεγαν. Υπάρχουν βέβαια και αρκετές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις όπως ο φίλος που προανέφερα που ψήφιζαν κάποιον επειδή ήταν φανατικός Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, Παοκ, Αεκ, τι να πω άψογο κριτήριο.

Όμως όταν ο πολιτικός περιμένει να προβληθεί από τα ΜΜΕ και να εξασφαλίσει περισσότερες ψήφους από τα ρουσφέτια, σημαίνει οτι υστερεί κάπου αλλού. Κανονικά θα έπρεπε με την πολιτική να ασχολούνταν οι άριστοι κάθε τομέα.
Χρόνια τώρα κυριαρχεί η άποψη οτι η πολιτική είναι το καταφύγιο των αποτυχημένων, γιατί ένας επιτυχημένος στον τομέα του (εκτός και αν έχει το σαράκι) δεν θα παρατούσε τη δουλειά του για να ασχοληθεί με την πολιτική.


Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, γιατί συμβαίνει αυτό. Σνομπάρουν την πολιτική, δεν τους εμπνέει, ή απλά δεν έχουν όρεξη να μπουν σε ένα σάπιο σύστημα όπου την επαύριο οι εθισμένοι στο ρουσφέτι θα αρχίσουν να τους χτυπούν τις πόρτες και όπου κάθε προσπάθεια αλλαγής θα έπεφτε στο κενό, αφού το φαύλο σύστημα έχει γερές βάσης; Και αλήθεια αν δεν μπουν στην πολιτική άτομα με άλλη φιλοσοφία, επιτυχημένα στην επαγγελματική τους πορεία, έτοιμα για σύγκρουση που θέλουν η Ελλάδα να εκσυγχρονιστεί και να σταματήσουν οι μετριότητες να κάνουν κουμάντο, πώς θα αλλάξει η χώρα; 


Τόσα χρόνια οι πολίτες εμπιστευόντουσαν τις ζωές τους σε μετριότητες, αδιαφορούσαν για την πολιτική λέγοντας: τι να ψηφίσω μωρέ τους άχρηστους;, δεν έψαχναν την ψήφο τους και επέλεγαν τους πιο προβεβλημένους. 
Παρατηρήστε τη σύνθεση της Βουλής, υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι, υπάρχουν όμως και χαραμοφάηδες, εκνευριστικοί πολιτικάντηδες, πρωταθλητές του ρουσφετιού, άτομα αρτηριοσκληρυντικά που ενδιαφέρονται μόνο για την εξυπηρέτηση της μικρής τους τοπικής πελατείας. Αυτά τα άτομα είναι κατώτερα των περιστάσεων και αυτά τα άτομα τα έστειλε στη Βουλή ο Ελληνικός λαός, είτε με την ψήφο του, είτε με την ανοχή του.


Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση συζητάμε για την αποχή. Όταν απέχεις, όπως έχω ξαναπεί, εξουσιοδοτείς τον διπλανό σου να στείλει όποιον θέλει στη Βουλή, επιλέγεις να μη συμμετέχεις και μετά αγανακτείς. Αποχή= ανοχή = αδιαφορία = σνομπισμός στην πολιτική. Αυτή είναι η (χιλιοδιατυπωμένη) άποψή μου. Και είδαμε που μας οδήγησε η αποχή, η ανοχή και η χαλαρή ψήφος. Τώρα φτάσαμε στο σημείο να αμφισβητείται η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, γιατί; 
Γιατί τα κριτήρια του κόσμου τόσο καιρό ήταν κατά κύριο λόγο: ποιόν είδα στην τηλεόραση, ποιός μιλάει πιο ωραία, ποιός είναι πιο ωραίος, τι κονέ έχω.
Είναι φυσικό να υπήρχαν άνθρωποι που δεν ψήφιζαν λόγω απέχθειας για όλο αυτό το σύστημα, αλλά αν δεν στηρίξεις αξιόλογους ανθρώπους που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα, πώς τελικά θα έρθει η αλλαγή;


Ελπίζω πραγματικά οτι αυτή η κρίση που περνάμε θα είναι η αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια σημαντικοί άνθρωποι, με ιδέες, που έχουν απηυδήσει με τη μετριότητα, που είναι αποφασισμένοι να προσφέρουν και που τελικά θα φέρουν την αλλαγή προς το καλύτερο. Ελπίζω επιτέλους η πολιτική να σταματήσει να είναι το καταφύγιο των αποτυχημένων (όχι οτι όλοι είναι αποτυχημένοι) και να γίνει το "χόμπυ" των καλύτερων μυαλών που διαθέτουμε, να γίνει αυτό που θα έπρεπε να είναι τόσα χρόνια: Πεδίο στο οποίο επικρατούν οι άριστοι και όπου οι καλύτερες ιδέες βρίσκουν εφαρμογή.


ΥΓ: Το post έγινε με αφορμή παρατήρηση του Ανέστη στο twitter: Πάρτε το απόφαση, δεν είχαμε τις συνθήκες για παραγωγή πολιτικών. Υποχρεωτικά θα φάμε στη μάπα ερασιτέχνες, θα φτύσουμε αίμα.
ΥΓ2: Δεν γνωρίζω αν η εικόνα είναι από κάποιον φορέα κλπ, τη βρήκα πάντως εδώ.

Γύρω- γύρω όλοι, στη μέση ο Παπανδρέου

Πόσα συμβούλια πολιτικών αρχηγών πρέπει να γίνουν για να πειστούν τα κόμματα οτι απαιτείται συναίνεση; Ή για να το θέσω από άλλη οπτική: πόσα συμβούλια πρέπει να γίνουν για να πειστεί ο Παπανδρέου, οτι ο Σαμαράς (που είναι και η πολύφερνη νύφη) δεν συναινεί; Εκτός κι αν έχει αντιληφθεί οτι κάνει ... ναζάκια... οπότε πάω πάσο και περιμένω να δω μετά από πόσα παρακαλετά και πόσες παραχωρήσεις θα ενδώσει. Πάντως αν τελικά ενδώσει η αργοπορία θα πιστωθεί στον ίδιο.
Ο Παπανδρέου έχει κουραστεί να ζητάει συναίνεση από τους πάντες: Από τα κόμματα, από τους υπουργούς του, από τους βουλευτές του, από την κοινωνία. Κάθε εβδομάδα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, συνεχή υπουργικά, σύγκλιση του πολιτικού συμβουλίου, για να εισπράξει κριτική για τα μέτρα, για τα πρόσωπα που έχει επιλέξει να τοποθετήσει σε καίρια πόστα, για το γεγονός οτι δεν διαπραγματεύεται επαρκώς (όπως θεωρούν κάποιοι). Φυσικά για την αργοπορία στην εφαρμογή του προγράμματος, τον ψέγουν ελάχιστοι...


Η μεν Νέα Δημοκρατία δεν συναινεί και περιμένει να έρθουν εκλογές για να μας σώσει εφαρμόζοντας το Ζάππειο4, οι δε βουλευτές του Πασοκ, συναινούν και δεν συναινούν, καθώς νιώθουν οτι παρακάμπτονται, δεν γουστάρουν τη φάτσα του Παπακωνσταντινου (μάλιστα μερικοί έχουν υποδείξει άλλα πρόσωπα για τη θέση του Υπ.Οικ), αφήστε που κάποιοι εξ' αυτών είναι και σοσιαλιστές, οπότε καταλαβαίνετε. Υπάρχουν φυσικά και άλλα στελέχη που υιοθετούν Τσίπρια λογική και παραμένουν στο Πασόκ μόνο για να τα χώνουν πού και πού στον Παπανδρέου και να νομιμοποιούνται ηθικά να κολλάνε αφίσες του Ανδρέα σε όλη την Ελλάδα...


Γύρω γύρω όλοι, στη μέση ο Παπανδρέου να δέχεται επίθεση απ' όλες τις μεριές.
Από τους μεν γιατί αργοπορεί, από τους δε γιατί "ξεπουλάει τη χώρα". Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος και όμως κατά έναν περίεργο τρόπο σχεδόν κανείς δεν είναι πρόθυμος να συνεισφέρει.  Ας βγάλουν οι άλλοι τα κάστανα από τη φωτιά, αυτοί στους οποίους κατέληξε η καυτή πατάτα, οι άλλοι νίπτουν τας χείρας τους και το έχουν ρίξει στην τρελή.
Εχθές στην ομιλία του στο Κοινοβούλιο, ο Παπανδρέου το έθεσε ξεκάθαρα: τι θέλουμε επιτέλους: Θέλουμε τα λεφτά, οπότε είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας και μειώνουμε τα ελλείμματα ή δεν τα θέλουμε, "φτύνουμε" τους δανειστές μας και πάμε σε πτώχευση. Σε αυτή την ερώτηση δεν είναι δουλειά του Παπανδρέου και της κυβέρνησης να απαντήσει, είναι δουλειά όλων όσων βρίσκονται στην επίθεση και ζητάνε να φύγει η κυβέρνηση και η τρόικα.
Η κυβέρνηση έχει κάνει την στρατηγική επιλογή του Μνημονίου, τώρα είναι η σειρά των υπολοίπων να πούνε φανερά και χωρίς στρογγυλέματα την πρότασή τους.


Προφανώς ορισμένοι νομίζουν οτι τα πράγματα είναι όπως στο παρελθόν, δεν καταλαβαίνουν οτι οι όροι που ασκείται η πολιτική έχουν αλλάξει. Όπως ο Παπανδρέου δεν δικαιούται να λέει “ασ'το γι' αργότερα” έτσι και ο Σαμαράς δεν δικαιούται να τάζει παραδείσους για προεκλογικούς λόγους.
Θεωρούν στη Νέα Δημοκρατία πως αν κάποια στιγμή κυβερνήσουν, θα μπορέσουν να υιοθετήσουν εκ νέου την τακτική της καμμένης γης. Πλανώνται πλάνην οικτρά. Σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια, υπάρχει κάτι που έχει αλλάξει και κάποιοι το αμελούν, αυτή τη φορά ο ελληνικός λαός είναι ενήμερος για τα νούμερα, γνωρίζει και το έλλειμμα και το χρέος και μπορεί να κρίνει τι είναι εφικτό και τι όχι, μπορεί να κρίνει αν οι υποσχέσεις που δίνονται ανήκουν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας ή είναι άμεσα εφαρμόσιμες.


Το αν ο Παπανδρέου γνώριζε ή δεν γνώριζε τα πραγματικά νούμερα το 2009 και παρ' όλα αυτά έταζε, είναι κάτι για το οποίο κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά. Σίγουρα είχε καλή εικόνα της κατάστασης, ίσως να μην φανταζόταν σε ποιο σημείο είχε φτάσει το έλλειμμα, καθώς το αμίλητο νερό-Κώστας Καραμανλής και η παρέα του μίλαγαν για έλλειμμα 6%, ενώ ο Προβόπουλος είχε ενημερώσει για έλλειμμα κοντά στο 10%. Εάν το 2009 λοιπόν ο κόσμος "εξαπατήθηκε" γιατί προφανώς με το "λεφτά υπάρχουν" νόμιζε οτι ο Παπανδρέου θα γεννήσει ευρώ, τώρα δεν έχει καμία δικαιολογία. Τα νούμερα τα γνωρίζουμε, το τι διαπραγματεύσεις γίνονται το γνωρίζουμε, το πώς μας αντιμετωπίζουν οι εταίροι μας επίσης. Για πρώτη φορά έχουμε γίνει κοινωνοί του προβλήματος, ζούμε κι εμείς από απόσταση την αγωνία της διαπραγμάτευσης και περιμένουμε να δούμε τις αντοχές της κοινωνίας και της οικονομίας. 
Γι' αυτό λοιπόν αναρωτιέμαι, ο Σαμαράς τι ακριβώς νομίζει οτι θα πετύχει με το να μη συναινεί και να τάζει φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Την ώρα που το 100% του ελληνικού λαού γνωρίζει την τραγική δημοσιονομική μας κατάσταση, τάζει μειώσεις σε φόρους κλπ. Προφανώς ευελπιστεί οτι αν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, θα πει “παραλάβαμε χάος" και θα ξεμπερδέψει ή ελπίζει οτι αν μακροπρόθεσμα η πολιτική αυτή αποδώσει θα καρπωθεί ο ίδιος την επιτυχία, χωρίς παράλληλα να έχει εισπράξει τη φθορά που θα επέφερε η συναίνεση σε αυτή τη φάση.


Για ακόμα μία φορά οι επιλογές που έχουμε είναι οι εξής δυο: Μεσοπρόθεσμο ή χρεωκοπία. Και τα δυο δεν θα είναι αναίμακτα, οπότε πρέπει ο καθένας να αποφασίσει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει. Ξέρουμε λίγο πολύ οτι τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου δεν θα είναι τα τελευταία, το θέμα είναι να μάθουμε τι μέλλει γενέσθαι αν χρεωκοπήσουμε και πάνω σε αυτό, οφείλουν να μας ενημερώσουν όσοι υποστηρίζουν οτι με μία χρεωκοπία και με την έξοδό μας από το ευρώ, θα σωθούμε.


Κάποια στιγμή η πίεση που ασκείται για συναίνεση θα σταματήσει. Ή που τα κόμματα θα συναινέσουν ή που ο Παπανδρέου θα πάψει να παρακαλάει, θα κάνει έναν ανασχηματισμό "όλα για όλα", θα πετάξει έξω όσους δημιουργούν προβλήματα στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής και θα κρατήσει μόνο όσους είναι έτοιμοι για σύγκρουση και δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική τους επιβίωση.

Δυστυχώς η μαζική συνειδητοποίηση της κατάστασης και του αδιεξόδου στο οποίο έχουμε περιέλθει φαίνεται να έχει οδηγήσει μεγάλο μέρος της κοινωνίας σε μία παράνοια. Αντί να στρωθούμε όλοι και να δούμε πως θα βγούμε από την ύφεση μία ώρα αρχύτερα, κοιτάμε πώς θα φάμε τα λεφτά των δανειστών μας και πώς θα ξεμπερδέψουμε με τον πιο ανώδυνο τρόπο.

Για να είναι ο τίτλος ολοκληρωμένος:

Γύρω γύρω όλοι, στη μέση ο Παπανδρέου

όλοι κάθονται στη γη και ο Γιώργος στο σκαμνί...

Δημοψήφισμα: Αφορμή για εκλογές ή για αλλαγές;

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθεύτηκαν μόλις τελείωσε το χθεσινό υπουργικό συμβούλιο, ήταν οτι ο Πρωθυπουργός σκέφτεται πολύ σοβαρά να προτείνει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Ανέθεσε δε στον Γιάννη Ραγκούση, να φέρει στη Βουλή τις απαραίτητες ρυθμίσεις για την ενεργοποίηση του θεσμού. Το ζήτημα φυσικά είναι σε τι θα αφορά, πώς θα είναι διατυπωμένη η ερώτηση και πώς θα διαχειριστεί η κυβέρνηση το όποιο αποτέλεσμα.
Ως παράγοντας που κάνει πιο άμεση και πιο συμμετοχική τη δημοκρατία, το δημοψήφισμα είναι κάτι το θετικό. Είχα πει και στο παρελθόν οτι είναι "ντροπή" να έχουμε κάνει στην άκρη τον θεσμό του δημοψηφίσματος και κάθε φορά που πρέπει να παρθεί μία κρίσιμη απόφαση, να πέφτει στο τραπέζι το εκβιαστικό χαρτί των πρόωρων εκλογών, που συσπειρώνει τον κόσμο γύρω από κόμματα και φαλκιδεύει την βούληση της πλειοψηφίας γύρω από ένα θέμα. 


Ο Παπανδρέου θεωρώ οτι δεν πρόκειται να κάνει δημοψήφισμα για το Μεσοπρόθεσμο, όπως ίσως κάποιοι θα ήθελαν. Πιστεύω οτι θα αφορά σε κάποιο πιο ειδικό ζήτημα όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, η πώληση δημόσιας γης ή οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.
Όταν η μισή χώρα είναι αγανακτισμένη, θολωμένη και παραπληροφορημένη, δεν πας να της βάλεις το ερώτημα "Μνημόνιο ή όχι". Εκτός φυσικά αν θέλεις να προκαλέσεις εμμέσως αδιέξοδο και πρόωρες εκλογές. 
Βέβαια κάποια στιγμή πρέπει να μπει ένα τέλος σε αυτόν τον παραλογισμό που ζούμε. Δεν μπορεί η μισή Ελλάδα να βρίζει τον "εθνοπροδότη" Παπανδρέου, να απαιτεί να φύγει η τρόικα, αλλά παράλληλα να θέλει και τα λεφτά από το μηχανισμό και τη μη διενέργεια εκλογών.
Δεν θέλουμε πρόωρες εκλογές, αλλά δεν θέλουμε να γίνουν και οι απαραίτητες αλλαγές. Θέλουμε απλά στασιμότητα και χορηγούς από το εξωτερικό....


Για να μην ξεφύγω όμως από το θέμα μου, έχω την αίσθηση οτι ο Παπανδρέου πραγματικά προσπαθεί και θα συνεχίσει να προσπαθεί να μην πάει σε πρόωρες εκλογές. Όχι φυσικά γιατί θέλει να μείνει κολλημένος στην καρέκλα του, δεν νομίζω οτι στην παρούσα φάση υπάρχει άνθρωπος που θα ήθελε να είναι στη θέση του, αλλά διότι πλέον δεν χωράει ανευθυνότητα στην άσκηση πολιτικής. 


Πολλοί εκτιμούν εδώ και καιρό πως αν η κυβέρνηση καταφέρει και περάσει το Μεσοπρόθεσμο, η επόμενη μεγάλη μάχη με απρόβλεπτα αποτελέσματα, θα δοθεί στο πεδίο των αποκρατικοποιήσεων. Αν ας πούμε ο Φωτόπουλος και οι περι αυτόν Γενοπατζήδες το αποφασίσουν, μπορούν να παραλύσουν τη χώρα. Γι' αυτό πιστεύω οτι αν διεξαχθεί δημοψήφισμα, θα έχει να κάνει με κάτι τέτοιο. 


Για να μην κοροϊδευόμαστε, το όποιο δημοψήφισμα αποκλείεται στην παρούσα φάση να έχει μεγάλο πολιτικό ρίσκο. Δηλαδή πριν εξαγγελθεί θα έχει υπάρξει σφυγμομέτρηση της τάσης που επικρατεί στην κοινωνία, το αποτέλεσμά του θα είναι σχεδόν σίγουρο, έτσι ώστε η κυβέρνηση να μπορέσει να το χρησιμοποιήσει για να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που συναντούν έντονες αντιδράσεις από μειοψηφίες. 

Εν ολίγοις την κυβέρνηση τη συμφέρει να επιστρατεύσει το δημοψήφισμα μόνο σε περίπτωση που θέλει να προχωρήσει σε αλλαγές και μεταρρυθμίσεις τις οποίες αποδέχεται το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Με ένα θετικό αποτέλεσμα, θα έχει την απόλυτη νομιμοποίηση της κοινωνίας να προβεί σε συγκεκριμένες αλλαγές και οι αντιδράσεις των θιγομένων θα περιοριστούν στο ελάχιστο. Γιατί αν είναι να γίνει ένα δημοψήφισμα που το αποτέλεσμά του θα αποτελέσει εμπόδιο στην εφαρμογή της όποιας πολιτικής και θα οδηγήσει τελικά σε εκλογές, τότε δεν βλέπω για ποιόν λόγο θα πρέπει να γίνει. Για να πάμε σε πρόωρες εκλογές δια της πλαγίας οδού και να μην κατηγορηθεί ως ανεύθυνη η κυβέρνηση, αλλά ο λαός;

Δυο εικόνες, δυο Ελλάδες.

Πριν μερικές ημέρες ο Σταύρος Θεοδωράκης στο άρθρο του "Στα μούτρα σας" παρέθεσε μία εικόνα που προσωπικά θεώρησα σοκαριστική. Ένα παιδάκι στην αγκαλιά του παππού του, να μουτζώνει τη Βουλή. 

Προφανώς και δεν χωράνε αναλύσεις για το εάν το παιδάκι μουτζώνει τη Βουλή, τους πολιτικούς ή τα κόμματα. Κάνει απλά ό,τι κάνουν όλοι, ό,τι κάνει ο παππούς του. 
Μόλις είδα αυτή την εικόνα, σκέφτηκα ασυναίσθητα (ίσως για να παρηγορηθώ) μία άλλη εικόνα, αυτή των παιδιών που συμμετέχουν μαζί με τους γονείς τους στις δράσεις των atenistas. 

Η αντιπαραβολή των δυο εικόνων "σκοτώνει" και είναι ενδεικτική των δυο διαφορετικών Ελλάδων που υπάρχουν. Ο γονιός που πάει το παιδί του σε δράσεις που γίνονται εθελοντικά και στοχεύουν στη βελτίωση της καθημερινότητας, στον εξανθρωπισμό εγκαταλελειμμένων χώρων, που το μαθαίνει να καθαρίζει, να περιποιείται και να σέβεται τους κοινόχρηστους χώρους, που το μαθαίνει να αγαπά και να σέβεται το περιβάλλον, έχει την εκτίμησή μου.
Ο γονιός που δασκαλεύει το παιδάκι του να μουτζώνει, που το πάει σε εκδηλώσεις αγανάκτησης, όπου το παιδάκι ακούει φράσεις του τύπου "άντε γαμήσου Πάγκαλε", που το μαθαίνει από μικρό να ρίχνει τις ευθύνες αλλού, έχει τουλάχιστον την περιφρόνησή μου. 


Πιστεύω οτι αυτές οι δυο εικόνες, αποτελούν δυο διαφορετικές προτάσεις για το πώς θα κάνουμε εμείς σαν πολίτες, την Ελλάδα καλύτερη. Επιλέγω την δεύτερη.
Γιατί η δεύτερη πρόταση είναι ειρηνική, ρηξικέλευθη, πρωτότυπη, ακομματίκ, δεν αποκλείει κανέναν, δεν επιβαρύνει το ήδη τεταμένο κλίμα και συμβάλλει στην καλλιέργεια άλλης νοοτροπίας. Η πρώτη αν και ήταν πολλά υποσχόμενη ως πρόταση, απεμπόλησε το "ειρηνική".


ΥΓ: Πάντα μου την έδιναν όσοι ειρωνευόντουσαν τους atenistas, τώρα βλέπω τι "αντιπρόταση" έχουν. Βέβαια το ίδιο μπορεί να πει κάποιος και για εμένα. Κάθε κριτική δεκτή, ως συνήθως.