Casus Belli: Ο Πάγκαλος τα έβαλε (και) με τους bloggers

Αφού τα έβαλε με σύσσωμο τον ελληνικό λαό, αφού χαρακτήρισε τους δημοσίους υπαλλήλους κοπρίτες, αφού επαίνεσε τους Τούρκους και χαρακτήρισε τους Έλληνες τεμπέληδες (όπως αποκάλυψε ο "αξιόλογος" Ιωάννης Μιχελάκης), ο Θεόδωρος Πάγκαλος επανήλθε με άρθρο του στην Καθημερινή της Κυριακής... Αυτή τη φορά τα έβαλε με τα ανώνυμα blogs. Αρματωθείτε!!





Γράφει ο κύριος Πάγκαλος:
"...Αυτή, ακριβώς, η ανωνυμία μετέτρεψε τα blogs από έμβλημα της ελευθερίας της έκφρασης και αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας, στο απόλυτο σύμβολο του πιο ακραίου λαϊκισμού και συνωμοσιολογίας. Οσο πιο απίθανη, όσο πιο μυστικιστική, όσο πιο παράλογη, όσο πιο πολύ απευθύνεται στους πιο ανομολόγητους φόβους του ασυνείδητου, τόσο πιο μεγάλες πιθανότητες έχει μια θεωρία συνωμοσίας να εξαπλωθεί σε χιλιάδες mail μέσω της μεθόδου chain-mails...

...Τα ανώνυμα blogs ελάχιστη σχέση έχουν με την δημοσιογραφία των πολιτών. Συνήθως, πίσω τους κρύβονται συγκεκριμένοι «δημοσιογράφοι» που διακρίθηκαν και διακρίνονται για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δημοσιογραφία. Ηδη παράγουν μια ολόκληρη γενιά «δημοσιογράφων» που θεωρούν την ηθική και τη δεοντολογία κάτι κακό και εντελώς άχρηστο. Προτιμούν να πλουτίσουν εκβιάζοντας μέσω του γνωστού κύκλου: η είδηση πρώτα δημοσιεύεται στο δικό τους «δέντρο» ανώνυμων blogs (έτσι βλέπεις το ίδιο κείμενο σε 20 blogs), μετά περνά σε κάποια περιθωριακή εφημερίδα και μετά σε κάποιο παράνομο τηλεοπτικό σταθμό. Η επιτυχία τους είναι όταν τη δουν γραμμένη σε κάποια έγκυρη εφημερίδα...


...Σήμερα, το καλύτερο δίκτυο blogs (πάντα ανώνυμο) το διαθέτουν διάφοροι εκβιαστές και οι ακροδεξιοί που δεν έχουν αποδεχθεί τα κοινοβουλευτικά πλαίσια. Και αυτό γίνεται στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης. Το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο δεν υποχρεώνει ούτε καν την αναγραφή του ονόματος του διαχειριστή ενός blog. Αν κάποιος κερδίζει τελικά από την ανωνυμία είναι οι εκβιαστές, όχι οι πολίτες. Τα ανώνυμα blogs δεν είναι «δημοσιογραφία των πολιτών», αλλά «δημοσιογραφία των εκβιαστών». Η δημοκρατία βασίζεται στην ισηγορία, την ισονομία και την παρρησία. Χωρίς παρρησία δεν υφίσταται ούτε πραγματική ούτε ηλεκτρονική εκκλησία του δήμου, αλλά ένα πλήθος φοβισμένων πολιτών που χειροκροτούν κάθε φορά που τα «λιοντάρια» ξεσκίζουν κάποιον, όχι γιατί τους αρέσει το θέαμα, αλλά γιατί ανακουφίζονται που δεν είναι οι ίδιοι το θύμα."


Δεν είναι όλοι οι bloggers ίδιοι, είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Όπως δεν είναι όλοι οι γιατροί ίδιοι, δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι, δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι κλπ. Κάθε φορά που συμπεριφορές στιγματίζουν μία ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, βρίσκονται κάποιοι που θίγονται, να πουν οτι δεν είναι όλοι ίδιοι και όσοι είναι απέναντι, τους εγκαλούν, διότι δεν φρόντισαν να περιθωριοποιήσουν τα λαμόγια που στιγματίζουν τον εκάστοτε "κλάδο"....

Ο Πάγκαλος χρησιμοποιεί ιδιαίτερα σκληρά λόγια και για ακόμα μία φορά δεν είναι εμφανές αν κατηγορεί όλους τους bloggers συλλήβδην ή τα καρκινώματα για τα οποία λίγο πολύ όλοι έχουμε αρνητική άποψη (άσχετα αν οι περισσότεροι δεν την εκφράζουν). 

Προσωπικά στην περιγραφή του Πάγκαλου δεν "είδα" τον ανώνυμο εαυτό μου, δεν εκνευρίστηκα, δεν... παρεξηγήθηκα, γιατί πολύ απλά δεν έχω τη μύγα. 

Για ακόμα μία φορά ο μόνος που μπορεί να παρεξηγηθεί από τα λεγόμενα του Πάγκαλου ή να θιχτεί προσωπικά, είναι όποιος βλέπει τον εαυτό του στην περιγραφή (δηλαδή όποιος εκμεταλλεύεται την ανωνυμία του) ή όποιος έκανε μία γρήγορη ανάγνωση το άρθρο του, στάθηκε αποσπασματικά στα βασικά και έβγαλε το καταδικαστικό του πόρισμα.

Ο Πάγκαλος αποδεικνύει με αυτό του το άρθρο οτι το θέμα το γνωρίζει και δεν γράφει αερολογίες, ένα τέτοιο κείμενο δεν μπορεί να το γράψει άνθρωπος που δεν έχει ιδέα για το τι γίνεται στη μπλογκόσφαιρα. Επίσης ένα τέτοιο κείμενο δεν μπορεί να το γράψει ένας άνθρωπος που δεν σέβεται την πραγματική δημοσιογραφία των πολιτών.


Είναι πραγματικά άδικο να μας παίρνει  όλους η μπάλα, καθότι blogger ο ένας, blogger και ο άλλος. Αλλά αλήθεια ποιος φταίει γι' αυτό; Ο Πάγκαλος που "τσουβαλιάζει", οι μικροδημοσιογράφοι/μεγαλοbloggers ή οι υπόλοιποι bloggers που σε διάφορες περιπτώσεις που μυρίστηκαν παραπάνω κλικ, έσπευσαν να αγκαλιάσουν νοσηρά φαινόμενα αντί να τα καταδικάσουν;


Νομίζω πως είναι εμφανές οτι έχει δημιουργηθεί ένα ιδιότυπο κίνημα "επωνύμων", εναντίον "ανωνύμων"... Ας πρόσεχαν όσοι αγκάλιασαν τέτοιου είδους φαινόμενα. Όταν έπρεπε να καυτηριάσουν συμπεριφορές και να απομονώσουν νοσηρά φαινόμενα, δεν το έκαναν. Έχουμε όλοι τις ευθύνες μας. Είναι εύκολο να μας φταίει το σύστημα, ο Πάγκαλος και ο κάθε Πάγκαλος. Αλλά δυστυχώς οι ευθύνες ορισμένων που κάνουν τα στραβά μάτια εδώ και καιρό είναι εμφανείς σε όσους βλέπουν τα πράγματα από μέσα.
Είναι τουλάχιστον γελοίο να κατηγορούμε τον Πάγκαλο για τα όσα λέει στην προκειμένη περίπτωση, από τη στιγμή που ξέρουμε οτι κάποιοι bloggers λειτουργούν ακριβώς έτσι, συκοφαντώντας σύσσωμη τη blogoσφαιρα.


Θα διαφωνήσω όμως με τη διατύπωση του Πάγκαλου οτι αν κάποιος κερδίζει από την ανωνυμία, είναι οι ανώνυμοι εκβιαστές και όχι οι πολίτες. Οι ανώνυμοι εκβιαστές καρπώνονται τα οφέλη της ανωνυμίας, αλλά οι πολίτες κερδίζουν. Ένα νομοθέτημα εναντίον της ανωνυμίας θα πλήξει τους διάφορους αξιοπρεπείς blogger/ χομπίστες, θα πλήξει δηλαδή τη δημοσιογραφία των πολιτών, οι οποίοι δεν θέλουν να αποκαλύψουν το όνομά τους, διότι σε αυτή τη χώρα κυκλοφορούν τόσοι ψυχασθενείς, σε βαθμό που ο κάθε άνθρωπος που λέει δημόσια τη γνώμη του, θα πρέπει να φοβάται μη τυχόν του επιτεθεί κανένα νεοελληνικό ουρούκ-χάι.
Οι υπόλοιποι έχουν τις άκρες τους και θα βρουν διεξόδους.

ΥΓ: Ήδη κάποιοι ισχυρίζονται οτι ο Πάγκαλος απεκάλεσε όλους τους bloggers εκβιαστές και ρουφιάνους... Και πολύ άργησαν να τον (παρ)ερμηνεύσουν!

Για να βρούμε λύση, πρέπει πρώτα να προσδιορίσουμε το πρόβλημα.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους χανόμαστε πολλές φορές σε πολυδαίδαλα συλλογιστικά μονοπάτια χωρίς να καταλήγουμε κάπου, είναι ο εξής απλός: δεν έχουμε μάθει να αναζητούμε το πρόβλημα και να σκεφτόμαστε αλγοριθμικά.
Ο τεχνοκρατικός τρόπος σκέψης τον οποίο οι λάτρεις της θεωρητικολογίας κατηγορούν ως ανάλγητο και απάνθρωπο, έχει κατ' εξοχήν αλγοριθμική δομή και είναι διαρθρωμένος ακριβώς όπως στο σχήμα. Έχουμε ένα πρόβλημα, υπάρχουν χ λύσεις οι οποίες έχουν ψ αποτελέσματα. Εν ολίγοις έχουμε το: if... then ... else...
Δυστυχώς δεν έχουμε πρόβλημα μόνο στη διατύπωση του else, δηλαδή στην εναλλακτική όπως πολλοί νομίζουν, αλλά και στον εντοπισμό, την απομόνωση και την ακριβή διατύπωση του προβλήματος.


Στην ερώτηση: Ποιο είναι το πρόβλημα; Η ομόφωνη απάντηση: "Αυτό, τέλος", σπανίζει.
Η δε περιγραφή του προβλήματος και η τελική διατύπωσή του, πάσχει, αφού συνήθως δεν περιλαμβάνονται όλες οι παράμετροι που το προσδιορίζουν και το επηρεάζουν.
Είναι εντυπωσιακό οτι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να σκέφτονται αλγοριθμικά, δηλαδή η σκέψη τους είναι καλά δομημένη και μπορούν να σταχυολογήσουν τα υπέρ και τα κατά μίας πρότασης και να διατυπώσουν όλες τις εναλλακτικές, είναι πραγματικά ελάχιστοι στο πολιτικό στερέωμα (θα μου επιτρέψετε να μη γενικεύσω).

Μία πρόταση που κατατίθεται, δεν συνοδεύεται σχεδόν ποτέ από τα ακριβή αποτελέσματα που εκτιμάται οτι θα έχει και κυρίως από τις ενδεχόμενες παράπλευρες απώλειες. Το γεγονός οτι υπάρχουν χιλιάδες νόμοι με άπειρα παραθυράκια, οφείλεται αν όχι σε εκσεμμένη αμέλεια, τότε σίγουρα σε μη ολοκληρωμένη προσέγγιση του εκάστοτε προβλήματος που καλείται ο νόμος να επιλύσει και σε μη ενδελεχή έρευνα των τυχόν αποτελεσμάτων που ενδέχεται να έχει.

Προσοχή όταν μιλάω για αλγοριθμική λογική δεν μιλάω απαραίτητα για αυτοματοποίηση της σκέψης και για περιθωριοποίηση διαφορετικών απόψεων, αλλά ουσιαστικά για προσήλωση σε ένα ζήτημα.


Πολλές φορές περιπλέκουμε τα πράγματα διότι η απλότητα και η μινιμαλιστική σκέψη και λογική, απλά δεν πουλάει, δεν μας ταιριάζει, δεν γίνεται να μην έχουμε κάτι γκραντέ ή πομπώδες στη σκέψη μας, δεν γίνεται να μην τη ντύνουμε με λεκτικές υπερβολές προς εντυπωσιασμό των όποιων μας ακούν ή μας διαβάζουν.
Και όμως, όταν η ανάπτυξη της σκέψης βασίζεται σε αλγοριθμικές λογικές που εντοπίζουν το πρόβλημα και προτείνουν το τάδε και το τάδε, η συλλογιστική πορεία είναι πιο εύκολη, πιο αποτελεσματική και πιο κατανοητή.

Και γιατί τα λέω όλα αυτά... Γιατί πολύ απλά η διαφωνία που υπάρχει για το ποιο είναι το (μείζον) πρόβλημα και για τον τρόπο αντιμετώπισής του, είναι αυτή η οποία υποσκάπτει την εθνική συνεννόηση.


Κατά την άποψη των περισσοτέρων το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το έλλειμμα που έρχεται και προστίθεται ετησίως στο χρέος, καθώς επίσης και οι λογικές που είναι φωλιασμένες στην ελληνική κοινωνία και θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως "ελλειμματογόνες". Ας δούμε όμως που ακριβώς έχουν εντοπίσει τα πολιτικά κόμματα το πρόβλημα για να κατανοήσουμε για ποιον λόγο η εθνική συνεννόηση είναι σχεδόν ανέφικτη.


Ενώ η Νέα Δημοκρατία συμφωνεί οτι το πρόβλημα είναι το έλλειμμα και κατ' επέκταση το χρέος, για την ίδια μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το ΠΑΣΟΚ και το Μνημόνιο. Αν η ΝΔ ήταν υπεύθυνο κεντροδεξιό κόμμα το οποίο αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης, θα είχε βάλει στο πλάι όλες τις διαφωνίες, θα επεδίωκε να συμμετάσχει στον εθνικό διάλογο και να συνεννοηθεί επιτέλους με το ΠΑΣΟΚ. Θα επικέντρωνε δηλαδή στην επίλυση του υπαρκτού και δεδομένου προβλήματος και όχι στο κακό ΠΑΣΟΚ, στο τι είπε και τι δεν είπε ο Παπανδρέου, στο αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει η φάτσα του Παπακωνσταντίνου κλπ. Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν ενώ αναγνωρίζει το βασικό πρόβλημα, δεν μπορεί να το απομονώσει και θεωρεί πιο σημαντική την πολιτική της επιβίωση και την απίθανη επικράτησή της σε εκλογές, παρά την επίλυσή του. Τέλος δεν έχει ολοκληρωμένη πρόταση που να σταθμίζει τα υπέρ και τα κατά των όποιων επιλογών προτείνει στα διάφορα Ζάππεια.


Πάμε τώρα στο ΚΚΕ. Το ΚΚΕ έχει εντοπίσει το πρόβλημα στο σύστημα και προτείνει το εξής απλό: Αλλαγή του συστήματος, χωρίς πολλά πολλά. Η θέση του λοιπόν είναι απόλυτα ξεκάθαρη, ως προς το ποιο είναι το πρόβλημα και ως προς τη λύση του (φυσικά δεν περιγράφει πως θα γίνει η μετάβαση...), αλλά δεν έχει να μας πει κάτι για το else. Δηλαδή εφόσον δεν αλλάξει το σύστημα, τι κάνουμε, ποια είναι η πρόταση; Συνεχίζουμε να παλεύουμε για την αλλαγή του συστήματος και δεν προτείνουμε τίποτα που θα μπορούσε να το βελτιώσει;


Ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα παρουσιάζει μία αδυναμία εντοπισμού και διατύπωσης του προβλήματος καθώς έχει τα ... υπαρξιακά του... Προσπαθεί να ισορροπήσει κάπου ανάμεσα στο ΚΚΕ, στα μπαχάλια με εγκέφαλο αμοιβάδας και στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οπότε λόγω της ποικιλομορφίας που παρατηρείται, δεν μπορεί να εστιάσει σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, πολλώ δε μάλλον να καταθέσει προτάσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να ενοποιηθεί με το ΚΚΕ, αλλά του μένει ακόμη ένα σημαντικό βήμα, πρέπει και αυτός να υιοθετήσει οτι το πρόβλημα της κοινωνίας μας είναι ο καπιταλισμός.


Η Δημοκρατική Αριστερά και η Δημοκρατική Συμμαχία δείχνοντας μία ανακουφιστική υπευθυνότητα, έχουν εντοπίσει το πραγματικό πρόβλημα της οικονομίας και είναι πιο συναινετικές καθώς κατανοούν οτι η εποχή του "όχι σε όλα" και των ουτοπικών προτάσεων έχει παρέλθει.


Το Πασοκ θα έρθω να το ταυτίσω με την κυβέρνηση η οποία έχει κάνει τη στρατηγική επιλογή του Μνημονίου. Έχει αναγνωρίσει δηλαδή το πρόβλημα, έχει επιλέξει μία λύση, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα τα μέτρα που λαμβάνονται, τα οποία όταν πέφτουν έξω, υπάρχει η πρόβλεψη για άλλα εναλλακτικά μέτρα. Δηλαδή η λύση που επιλέχθηκε έχει μία δομή και μία λογική και δεν είναι μία κλασική λύση- γιουρούσι. 


Είναι λοιπόν προφανές οτι δεν γίνεται να υπάρξει εθνική συνεννόηση όταν τα κόμματα διαφωνούν στο μείζον που δεν είναι άλλο από τον προσδιορισμό του προβλήματος. Όταν για κάποιους το πρόβλημα είναι το σύστημα που δημιούργησε και το Μνημόνιο, είναι απίθανο να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι με όσους στηρίζουν το σύστημα. Όταν το πρόβλημα άλλων είναι το κυβερνών κόμμα και η σύμβαση που υπέγραψε, είναι επίσης απίθανο να δεχτούν να δώσουν τη συναίνεσή τους. Οπότε τι ψάχνουμε;


Δεν νομίζω οτι πρέπει να περιμένουμε εκπλήξεις, οι συμμαχίες πλέον είναι ευδιάκριτες και έχουν διαμορφωθεί βάσει της παραμέτρου: Μνημόνιο. Από τη μία είναι οι "Μνημονιολάτρες" που εντοπίζουν στο Μνημόνιο τη λύση και από την άλλη οι "Μνημονιοκλάστες" που εντοπίζουν στο Μνημόνιο το πρόβλημα.
Το θέμα που δημιουργείται όμως με τους Μνημονιοκλάστες είναι οτι ενώ εντοπίζουν στο Μνημόνιο το πρόβλημα δεν έχουν να προτείνουν κάποια αξιόπιστη, εφαρμόσιμη και με ελάχιστες παράπλευρες απώλειες λύση, μόνο ευχολόγια και προτάσεις εκτός τόπου και χρόνου. 
Η κάθε πρόταση σε μία τέτοια φάση οφείλει να είναι ένας "ολοκληρωμένος αλγόριθμος", με αρχή μέση και τέλος που να περιλαμβάνει όλες τις μεταβλητές και τα πιθανά αποτελέσματα και να μην έχει δυσάρεστες εκπλήξεις....


Αλλά να μου πείτε, πότε τα κόμματα και οι πολιτικοί σεβάστηκαν την κοινή λογική και διατύπωσαν προτάσεις αλγοριθμικά διαρθρωμένες για να το κάνουν τώρα; Ό,τι του φανεί του λωλοστεφανή πάντα...

Θέλω κι άλλο Μιχελάκη!

Με το στόμα ανοιχτό έμειναν όσοι παρακολουθούσαν εχθές αμέριμνοι το κεντρικό  δελτίο ειδήσεων της ΝΕΤ, όταν ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ Γιάννης Μιχελάκης, ένιωσε την ανάγκη να παρέμβει, καθώς θεώρησε απαράδεκτη την αναλογία 22:3 λεπτά (Πασοκ:ΝΔ) σε μία μέρα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από μεριάς κυβερνητικού στρατοπέδου, και είπε να επαναφέρει τη θρασύτατη Έλλη Στάη στην τάξη (για την ΝΕΤ αυτή καθ' αυτή δεν τον πολυενδιαφέρει)...





Μέσα στη φούρια του όμως ο εκπρόσωπος δεν πρόσεξε μία λεπτομέρεια... Στα παράθυρα βρισκόταν ο γνωστός για το άγριο χώσιμό του στο Mega, βουλευτής της ΝΔ, Τζαβάρας, ο οποίος όσο να πεις και ετοιμόλογος είναι και δεν μασάει... Είναι η δεύτερη φορά που παρεμβαίνει ο Μιχελάκης για να ... τα πει, ενώ υπάρχει καλεσμένος από τη ΝΔ. Αλήθεια δεν του περνάει από το μυαλό οτι φέρνει τους συναδέλφους του σε δύσκολη θέση ή πως δείχνει οτι δεν τους υπολογίζει και τόσο;


Η δε απαίτησή του για ίση προβολή ΝΔ/ ΠΑΣΟΚ είναι και λίγο σχήμα οξύμωρο. Η κυβέρνηση παράγει έργο, οι υπουργοί έχουν δράσεις οπότε είναι απόλυτα λογικό να έχει περισσότερο χρόνο προβολής. Όταν με το καλό ο Σαμαράς παρουσιάσει το νέο μαγικό ξόρκι που θα ακούει στο όνομα "Ζάππειο 2", φαντάζομαι θα έχει περισσότερο χρόνο προβολής.


Για να μην ξεφεύγω όμως από το θέμα μου που δεν είναι άλλο από τον εκπρόσωπο Μιχελάκη και τον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά του, πήρε λοιπόν μπαρουτοκαπνισμένος τηλέφωνο, έχοντας οργανώσει την επίθεσή του απέναντι στην Στάη, σκεπτόμενος: τώρα είναι η ευκαιρία. Είχε δε μετρήσει και με αξιόπιστα ρολόγια, με ακρίβεια picosecond τον χρόνο προβολής της ΝΔ και παρενέβη με αξιώσεις.


Η αλήθεια είναι οτι παρακολουθώντας το δελτίο της ΝΕΤ καθημερινά έχω τον κρυφό πόθο να τηλεφωνήσει ο Μιχελάκης για να δω μέχρι που μπορεί να φτάσει. Απέναντι στην Στάη δείχνει τον καλύτερό του εαυτό, διασκεδάζοντας τις "μιχελίτσες" (σ.σ: φαν του Μιχελάκη που τον ακολουθούν όπου κι αν πάει). Αλλά όταν πας να μπλέξεις σε καβγά, πρέπει να έχεις υπολογίσει όλες τις πιθανές κινήσεις του "αντιπάλου" σου και στην προκειμένη το να σε αφήσει να μιλήσεις για να... ξεθυμάνεις και μετά να σου δώσει μία απάντηση που ίσως να μην περίμενες...


Σίγουρα το να πει on air η Στάη για τον τρόπο που λειτουργούσε ο Μιχελάκης στο παρελθόν, δεν είναι αυτό που λέμε ακριβώς fair, όμως τη δικαιολογώ γιατί από κάποιο σημείο και μετά υπάρχει και ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης. Όταν είσαι μόνιμα στοχοποιημένος, ε δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα απαντήσεις.


Φέρθηκε έξυπνα η Στάη που τον άφησε να μιλήσει και στη συνέχεια του έρηξε αυτό το τοσοδούλικο αλλά τόσο απολαυστικό χτυπηματάκι, γιατί ΟΚ ξεχνάς τη δημοσιογραφική αλληλεγγύη, ξεχνάς και το παρελθόν σου, είναι επίσης προφανές οτι κάπου στο σπίτι σου έχεις έναν στόχο "Έλλη Στάη", όπου μάλιστα το κέντρο είναι ένα από τα μάτια, αλλά δεν είναι δυνατόν η εμπάθειά σου να σε παρασέρνει κάθε τρεις και λίγο και να κάνεις τέτοιου είδους επιθέσεις.
Ο άνθρωπος δίνει την εντύπωση οτι είναι με το τηλέφωνο στο χέρι κάθε μέρα, έτοιμος να παρέμβει για να καταγγείλει το δελτίο της ΝΕΤ. Η δε εμπάθειά του απέναντι στην παρουσιάστρια του δελτίου, είναι πρωτοφανής και πιστεύω οτι οι παρεμβάσεις του πλέον, ξεφεύγουν από το πλαίσιο στο οποίο είναι αποδεκτό να κινείται ένας (επιθετικός) εκπρόσωπος σοβαρού κόμματος.


Nα την χαίρεται η ΝΔ την εκπροσωπάρα της, καιρό είχα να δω τόσο εκνευριστικό, εκτός τόπου και χρόνου πολιτικάντη. Παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο κινείται από το νέο του πόστο, δεν απορώ για την εικόνα που παρουσίαζε ο ελεύθερος τύπος, αλλά αναρωτιέμαι, πως σκατά ήταν τόσα χρόνια στα μέσα και στα έξω... Πάντως τώρα είναι στη σωστή θέση, εκπρόσωπος τύπου κόμματος διαμαρτυρίας!


Απολαμβάνω πάντως τις διαφορετικές ερμηνείες του περιστατικού...
Άγριο ξύλο στη Στάη, λένε τα Μιχελακοειδή τα οποία φυσικά έχουν φροντίσει να αποκόψουν από τα video τους, την απάντηση της παρουσιάστριας. Εξευτελισμός του εκπροσώπου τύπου της ΝΔ, λέει ο περισσότερος κόσμος που δεν έχει σχέσεις πάθους και λάθους με τη Συγγρού. Ενώ άλλοι απορούν με την επίθεση της Στάη γιατί θεωρούν οτι ξέφυγε κι έχασε την ψυχραιμία της... Μάλλον ξεχνάνε πώς είναι ο Χατζηνικολάου ας πούμε, όταν ξεφεύγει κάτι το οποίο δεν είναι και ιδιαίτερα σπάνιο.


Άποψή μου; Και λίγα του είπε και πραγματικά απορώ που μπόρεσε και διατήρησε την ψυχραιμία της...


Ελπίζω πραγματικά, ο Μιχελάκης, να παραμείνει για πολύ ακόμη στη θέση του εκπροσώπου τύπου της ΝΔ, αν και είμαι βέβαιη οτι ο Σαμαράς μπορεί να κάνει και χειρότερες επιλογές. Αναμένω με μεγάλη αγωνία...


νΝΔ_ : ένα συναρπαστικό κόμμα με έναν συναρπαστικό αρχηγό και έναν συναρπαστικό εκπρόσωπο.


ΥΓ: Α μην ξεχάσω, είναι πατριωτικό καθήκον να τηλεφωνούμε κάθε μέρα στην ΥΕΝΕΔ... εεε ήθελα να πω... στην ΕΡΤ, να καταγγέλλουμε την προπαγάνδα και να λέμε: “Θέλω κι άλλο Σαμαρά”. 
Ενδεικτικά, αφού δείτε το κάτωθι βίντεο, όπου "Ρουβά" βάλτε "Σαμαρά" (ή Μιχελάκη) και πάρτε κατευθείαν τηλέφωνο στην ΕΡΤ (σας έλυσα πάλι τα χέρια η άτιμη) ... Φαντάζομαι ο Μιχελάκης εφαρμόζει ήδη αυτή την τακτική, εξού και η πληροφόρηση που έχουν διάφοροι για τηλεφωνήματα αγανακτισμένων τηλεθεατών στην κρατική...



Tweet

Η συμμαχία των προθύμων

Ξεκαθαρίζω εκ των προτέρων για να αποφευχθούν τυχόν "παρεξηγήσεις" λόγω του τίτλου, οτι στο συγκεκριμένο κείμενο δεν θα διαβάσετε για το ΠΑΣΟΚ, την Ντόρα και τον Κουβέλη, καθότι υπάρχουν δυο πρόθυμες συμμαχίες.
Στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση έθεσα το (ρητορικό) ερώτημα: "Αλήθεια η "συμμαχία των προθύμων" κατηγορείται διότι είναι πρόθυμη να κάνει, τι ακριβώς;" δεν πήρα κάποια απάντηση. Θα μου πείτε ίσως και να ήταν περιττό.


Κατά κάποιους λοιπόν έχουμε πλέον δυο... συμμαχίες: τους πρόθυμους και τους απρόθυμους. Κατ' εμέ έχουμε δύο συμμαχίες προθύμων: τους πρόθυμους να σώσουν τη χώρα και να στηρίξουν μεταρρυθμίσεις, χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος (σπάνιο φαινόμενο) και την άλλη συμμαχία προθύμων, την εσχάτως πατριωτική, που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα, που υπεραμύνεται της τελειότητας του Έλληνα και πιστεύει πως μπορούμε να καθαρίσουμε εύκολα και γρήγορα με το χρέος που φόρτωσε στις πλάτες μας το Πασόκ (και ίσως η ΝΔ) βαφτίζοντάς το "απεχθές" και αρνούμενοι να το πληρώσουμε. Γιατί δεν τα φάγαμε μαζί (must).
Αυτή είναι η άλλη συμμαχία προθύμων, που επιδιώκει στασιμότητα, πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, δεν έχει καμία συναίσθηση του καθήκοντός της και αιθεροβατεί περιμένοντας όλο και περισσότεροι Έλληνες να πέσουν στην ψηφοθηρική παγίδα της, σκεπτόμενοι: “Λες να κατέχουν το μυστικό, ας δοκιμάσουμε και απ΄αυτό, ούτως ή άλλως χαμένοι για χαμένοι είμαστε”.


Ενώ στην αρχή πίστευα πως οι συγκεκριμένοι πρόθυμοι δεν θα μπορούσαν να τα βρουν ποτέ μεταξύ τους, λόγω των τεράστιων ιδεολογικών διαφορών τους και των μονίμων καβγάδων, ξαφνικά παρατηρώ μία μικρή, ιδιαίτερα ανησυχητική προσέγγιση.
Έγινε πιο εμφανές οτι κάτι παίζει στα συντηρητικά χωράφια με τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα στο Βήμα Fm όπου μίλησε για (αντιγράφω από το ρεπορτάζ της Καθημερινής):


"Εναν νέο συνασπισμό εξουσίας που θα προκύψει από ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, από τα αριστερά της Αριστεράς ώς την αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας. Κι εκεί εμείς δεν οριοθετούμε και δεν βγάζουμε απ’ έξω ακόμα και δυνάμεις που από τον χώρο της λαϊκής Δεξιάς προερχόμενες, συνειδητοποιούν την ανάγκη της πατριωτικής ευθύνης, να το πω έτσι, να σωθεί η χώρα, να σωθεί η οικονομία, να σωθεί η κοινωνία. Πρέπει να υπάρξει συμφωνία στα ελάχιστα και αυτά είναι «ο απεγκλωβισμός της χώρας από το Μνημόνιο".


Ο Αλέξης Τσίπρας, βρίσκεται στην τραγική θέση, να βλέπει τον σοβαρό κόσμο που μέχρι πρότινος ψήφιζε Συνασπισμό και όχι ΣΥΡΙΖΑ, να γλυκοκοιτάει τον Κουβέλη και παρ' όλα αυτά συνεχίζει να μιλάει σαν εκπρόσωπος των γκρουπούσκουλων που παρείσφρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ από τις διάφορες συνιστώσες, επικαλείται δε μία ιδιότυπη πατριωτική ευθύνη να σωθεί η χώρα από τους ... δανειστές της και όχι γενικά να σωθεί η χώρα. 
Ένας άνθρωπος που μαζί με τους άλλους προθύμους, λένε χωρίς ίχνος ντροπής, πως θα έπρεπε να έχουμε ήδη χρεοκοπήσει για το καλό μας και πως βρισκόμαστε ουσιαστικά σε καθεστώς (ελεγχόμενης) χρεοκοπίας προσπαθώντας να παραπλανήσει τους ανίδεους.
Η δε Αλέκα, που παλιά έβλεπε τον ΣΥΡΙΖΑ ως βασικό ανταγωνιστή, έχει υιοθετήσει μία πιο ήπια ρητορική απέναντί του, καθότι πλέον υπάρχει... στοχοπροσήλωση! Νυν υπέρ πάντων ο Αγών!


Μία συμμαχία ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και γιατί όχι και ΛΑΟΣ το οποίο μόλις δει μία κάποια δυναμική θα τρέξει να σφιχταγκαλιάσει την όποια συμμαχία προσφέροντας και σε στελεχιακό δυναμικό (το γερό χαρτί του), θα ήταν η απόλυτη καταστροφή. Όλη η συντήρηση μαζί, με μόνο πρόγραμμα τα αριστεροδεξιά ευχολόγια, με κοινό τόπο το “Έξω η τρόικα”, έχοντας πωρώσει και κουρδίσει τον κόσμο και πείθοντάς τον πως πλέον δεν υπάρχουν κόμματα και γραμμές παρά μόνο εθνικό καθήκον να διώξουμε τους “δυνάστες- δανειστές”, θα είναι η απόλυτη καταστροφή (όχι δεν καταστροφολογώ). Δεν μένει παρά να θαυμάσουμε την ντροπιαστική για την αριστερά προσέγγιση που επιχειρείται.
Ας ελπίσουμε οτι ο Ελληνικός λαός, θα συνεχίσει να σκέφτεται λογικά και θα καταλάβει νωρίς το ύποπτο σκηνικό που πάει να στηθεί με τις διάφορες πρόθυμες συμμαχίες στον χώρο της συντήρησης.


Δεν είναι ντροπή να υπάρχουν συμμαχίες προθύμων, το θέμα είναι τι προθυμοποιούνται να κάνουν. 


Διαβάστε επίσης: Αχ πατρίδα μου γλυκιά


Tweet

Μην πυροβολείτε τον Σαμαρά, έχει άλλοθι!

Σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή της Κυριακής, ο Πρόεδρος της νΝΔ_ Αντώνης Σαμαράς, αναφέρει:


"Το ΠΑΣΟΚ είναι δέσμιο των ψεμάτων που είπε και των αδιεξόδων στα οποία παγίδεψε την οικονομία. Δεν μας ζητούν υπευθυνότητα, μας ζητούν συνενοχή. Δεν θα τους την προσφέρουμε."


Απέκλεισε έτσι κάθε ενδεχόμενο συνεννόησης και διαλόγου με την κυβέρνηση, υιοθετώντας την πάγια τακτική των συντηρητικών μορφωμάτων της αριστεράς, που δεν συμμετέχουν στους "στημένους και προσχηματικούς" διαλόγους πάνω σε οποιοδήποτε θέμα.


Σήμερα λέω να προσπαθήσω όχι να (κατα)κρίνω τον Αντώνη Σαμαρά αλλά να του βρω ένα άλλοθι (πράγμα όχι ιδιαίτερα δύσκολο)...


Αναρωτιέμαι, γιατί τα κόμματα που δεν βρίσκονται στην εξουσία να μπουν στη διαδικασία να επιδιώξουν εθνική συνεννόηση, ομοφωνία, να κάνουν μία κοινή μεγάλη προσπάθεια, να συμμετάσχουν στον διάλογο, ο καθένας να κατεθέσει τις προτάσεις του μα συντηρητικές, μα προοδευτικές, νεοφιλελεύθερες, κομμουνιστικές, καπιταλιστικές, τα όνειρα θερινής νυχτός του ή να κάνει τέλος πάντων μία "πρόταση- μπαρούφα", όταν ξέρουν εκ των προτέρων πως το να μπουν στην διαδικασία να συζητήσουν θα τους καταστήσει αυτόματα συνυπεύθυνους στο μυαλό κάποιων, για την όποια εξέλιξη των πραγμάτων... Όταν ξέρουν οτι απέναντί τους θα βρουν προκάτ επιχειρήματα μερίδας της κοινωνίας, οργανωμένο όχλο που έχει μάθει μόνο να κατηγορεί και να κατακρίνει. 


Από τη στιγμή που η κοινωνία δεν έχει ωριμάσει στον απαραίτητο βαθμό ώστε να απαιτήσει εθνική συνεννόηση, είναι λογικό κάποιοι να σφυρίζουν αδιάφορα.
Τρελοί είναι να βάλουν τα χεράκια τους να βγάλουν τα ματάκια τους; Βολεύονται στην άρνηση η οποία και επιβραβεύεται από την κοινωνία της ανευθυνότητας στην οποία ζούμε. Συνθηματολογία, ουτοπικές προτάσεις, κριτική εκ του ασφαλούς...


Υιοθετώντας αυτή την τακτική από κάπου χάνεις, από κάπου κερδίζεις. Αν η εποχή δεν ήταν τόσο ταραγμένη, πιστεύω οτι μεγάλο μέρος του κόσμου θα καταδίκαζε την τακτική του "Όχι σε όλα" από ένα κόμμα εξουσίας όπως η ΝΔ. Τώρα όμως που μεγάλη μερίδα των θολωμένων συμπολιτών μας, δεν λέει να συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης, οι τακτικές του όχι σε όλα, η ακραία ρητορική, η συνομωσιολογία, πουλάνε περισσότερο απ' οσο μία ενδεχόμενη υπεύθυνη στάση.


Οπότε πλέον είναι θέμα επιλογών. Ή επιλέγεις την υπευθυνότητα έστω κι αν πληγώσεις μεγάλο μέρος του κομματικού σου ακροατηρίου που έχει υποστεί περικοπές και περιμένει μπαρουτοκαπνισμένο τον ξεσηκωμό, αρθρώνεις υπεύθυνο πολιτικό λόγο, λέγοντας όλη την αλήθεια για την κατάσταση της οικονομίας και συμμετέχεις στην προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη, ή επιλέγεις τον εύκολο δρόμο του όχι σε όλα, του απέναντι, των ουτοπικών προτάσεων, περιμένοντας να φθαρούν τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος και να έρθει η σειρά σου να κυβερνήσεις.
Και αλήθεια, αν κυβερνήσεις, τι διαφορετικό θα κάνεις; 


Στο παρελθόν τα ίδια και χειρότερα είχε κάνει το Πασόκ, όχι σε όλα και συνεχείς προτάσεις μομφής που κράταγαν τους οπαδούς του "πωρωμένους και ετοιμοπόλεμους"... 
Μόνο τις συζητήσεις που γίνονται να ακούσει κανείς, καταλαβαίνει πόσο κακό έχει κάνει όλη αυτή η πόλωση που εκπορευόταν τόσο καιρό από τα κόμματα. Πόσο κακό έχουν κάνει τα διάφορα non- paper, οι έτοιμες απαντήσεις στις αναμενόμενες ερωτήσεις ... Εσύ έκανες αυτό, μιλάς κι εσύ που έκανες εκείνο, πού πήγαν τα λεφτά από το Χρηματιστήριο, από το Βατοπέδι... Και λοιπά γνωστά και κουραστικά. Προκειμένου να μη συζητήσουμε για το τώρα και το μετά, καθόμαστε και αναλωνόμαστε στο τι έκανε ο καθένας στο παρελθόν.


Για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν αμφιβάλλω οτι αν ήταν η ΝΔ στην εξουσία, το Πασόκ θα είχε σηκώσει ιδιαίτερα ψηλά το μπαϊράκι εναντίον της τρόικας, των νέων μέτρων, το αντίστοιχο "Ζάππειο" του Πασόκ θα ήταν επίσης εκτός τόπου και χρόνου (απόδειξη το "μετριοπαθές" οραματικό προεκλογικό πρόγραμμα του Πασόκ το οποίο δεν εφαρμόζεται ούτε κατά διάνοια) και ίσως η όποια κυβέρνηση ΝΔ να είχε ήδη πέσει. 
Είναι κάτι το οποίο επισημαίνω διότι το έχω ακούσει σαν επιχείρημα από πολλούς. 
Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό σαν απάντηση προς όσους το επικαλούνται είναι: ε και λοιπόν; Επειδή η αντίδραση των πολιτών είναι πολύ πιο light απ' οτι θα ήταν αν κυβερνούσε η ΝΔ, θα πρέπει να μη μιλάμε καθόλου και να κάνουμε οτι δεν βλέπουμε τον εκβιασμό ορισμένων κλάδων, επειδή αν ήταν η ΝΔ στην εξουσία θα γινόντουσαν χειρότερα;


Για να επανέλθω, δεν κατηγορώ τον Αντώνη Σαμαρά για την τακτική που έχει υιοθετήσει, διότι πολύ φοβάμαι οτι μεγάλο μέρος της κοινωνίας αυτό επιζητεί, την πόλωση, το θόλωμα των νερών, μία ελπίδα, να πιστέψει σε ένα όραμα που το πιθανότερο είναι οτι θα καταρρεύσει, μόλις το όποιο κόμμα κλιθεί να το κάνει πραγματικότητα.
Υπάρχει όμως και μία εξίσου μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, πιο συνειδητοποιημένη, που μπούχτισε πια, κουράστηκε με το κομματικό ξεκατίνιασμα και επιζητεί συναίνεση και υπευθυνότητα και η Νέα Δημοκρατία με τη στάση που έχει υιοθετήσει πολύ φοβάμαι οτι αυτή τη μερίδα την απωθεί.
Βέβαια θα μου πείτε, όταν έχεις δεξιά σου τον Καρατζαφέρη και αριστερά σου το Πασόκ και την Ντόρα να έχουν υιοθετήσει μία πιο υπεύθυνη πολιτική, πρέπει να καλύψεις το λαικίστικο κενό ανευθυνότητας στον χώρο της δεξιάς... Σωστό και αυτό!


Το επιχείρημα που επικαλείται ο Σαμαράς, οτι δηλαδή η κυβέρνηση ζητάει συνενόχους, στη δεδομένη φάση που βρισκόμαστε είναι αστείο. Δεν ευθύνεται η σημερινή κυβέρνηση για το κακό χάλι της Οικονομίας, αλλά όλες οι προηγούμενες και κανείς από τους συνυπευθύνους δεν δικαιούται να σφυρίζει αδιάφορα και να περιμένει από τη λεγόμενη "συμμαχία των προθύμων" (ουυυυυ 666**) να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. 
Το εντυπωσιακό στην όλη υπόθεση, είναι πως παρότι στην πορεία προς την καταστροφή όλοι δέχθηκαν να συνεισφέρουν ο καθένας από το πόστο του, στην πορεία προς την ανάκαμψη δεν βρίσκονται αρκετοί πρόθυμοι να βοηθήσουν. Αλήθεια η "συμμαχία των προθύμων" κατηγορείται διότι είναι πρόθυμη να κάνει τι ακριβώς;


Δεν γίνεται όσοι προσπαθούν για την ανάκαμψη, καταθέτουν προτάσεις και παλεύουν, όποια και να είναι η προϊστορία τους (προσοχή δεν επιδιώκω να τους αθωώσω) να στοχοποιούνται και ξαφνικά να γίνονται ήρωες οι άνθρωποι που έχουν κάνει ιδεολογία τους το “Όχι”.


ΥΓ: Η εικόνα από το epikairo.gr

** Νομίζω είναι εμφανής πλέον η επιρροή της Ελένης Λουκά στα post μου. Ήταν να μην επανεμφανιστεί!

Tweet