Τις τελευταίες μέρες έχω καταλάβει πόσο σκατόψυχοι άνθρωποι κυκλοφορούν.
Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή, είναι ένα και μοναδικό: Ειδικός φρουρός σκότωσε ένα παιδί.
Με αφορμή αυτό κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν την αναρχία και στο δρόμο έχουν ξεχυθεί δεκάδες επικίνδυνα τσογλάνια που εκμεταλλεύονται το γεγονός…
ΤΕΛΟΣ
Από εκεί και πέρα εμένα με αφορά το παιδί και μόνο. Ξέρετε έχω πάψει να είμαι αναίσθητη από τον καιρό που κάνω το εξής απλό: αφήνω τον εαυτό μου να βάλει τη θέση του στη θέση κάποιου άλλου να ζήσω αυτό που ζει, να νιώσω τα συναισθήματά του… Ναι με αφορούν τα προβλήματα των άλλων και δε γυρίζω την πλάτη μου.
Και αυτή τη φορά το έκανα για τη μάνα και κόντεψα εγώ η ίδια να τρελαθώ…
Ελάτε να το κάνουμε μαζί λοιπόν για να δείτε πόσο υποκριτές είμαστε…
Κάθεσαι σπίτι σου Σάββατο βράδυ και ξέρεις ότι το παιδί σου έχει πάει σε κάποια γιορτή στα Εξάρχεια, ανησυχείς λίγο γιατί είναι μικρό παιδί…. Το κινητό σου χτυπάει και βλέπεις «Αλέξης» και λες, "έλα παιδί μου". Σου απαντάει μία φωνή και σου λέει, ξέρετε ο υιός σας βρίσκεται στον Ευαγγελισμό, ελάτε από εδώ και πάρτε μαζί σας μία φίλη σας καλού κακού… Παθαίνεις ένα απίστευτο σοκ… Πηγαίνεις και το παιδί σου είναι νεκρό και μαθαίνεις ότι ένας μπάτσος το σκότωσε.
Κατόπιν βλέπεις το παιδί σου να διασύρεται από τα κανάλια, λόγω της παραπληροφόρησης από κύκλους της αστυνομίας, που λένε ότι πέταγε μολότωφ, είναι αναρχικό, είναι πρεζόνι, βρίζει κάνει ράνει…
Το παιδί σου όμως είναι μία χαρά παιδί… Δεν έχει κακές παρέες, δεν έχει παραβατική συμπεριφορά, δεν έχει μπλέξει με τα ναρκωτικά και κυρίως είναι μόνο 15 χρονών.
Κατόπιν ακούς ότι ο ειδικός φρουρός γύρισε και πούλησε τσαμπουκά στο παιδί σου, το πυροβόλησε, σηκώθηκε και έφυγε.
Παράλληλα βλέπεις ότι χιλιάδες ταραχοποιά στοιχεία ξεχύνονται στους δρόμους και καίνε τα πάντα. Πολλοί από αυτούς είναι προβοκάτορες και εκμεταλλεύονται το θάνατο του υιού σου είτε για να επιβάλλουν την αναρχία, είτε για να ξεχαστούν κάποια σκάνδαλα και που και που, για να καλύψουν τις πράξεις τους γράφουν και ένα σύνθημα για το παιδί σου.
Το παιδί σου δεν είναι ήρωας, ούτε το επεδίωξε, δεν είναι ο νέος Τσε Γκεβάρα, δεν αγωνίστηκε, δεν τα ήθελε όλα αυτά, δεν ήθελε να γίνει σύμβολο…
Ακούς μερικούς τρελαμένους να λένε «ευχαριστούμε αυτό το παιδί που μας σήκωσε από τις καρέκλες μας» και τρελαίνεσαι… Λες, κοίτα ο άλλος επαναστάτησε μετά το φόνο του παιδιού μου, αν ήταν το δικό του παιδί θα έλεγε τα ίδια;
Βλέπεις τι γίνεται καίγεται όλη η Αθήνα από άτομα που ουδεμία σχέση έχουν με τον Αλέξη, ενώ ουσιαστικά θα ήθελες μόνο ένα πράγμα: να στραφούν εναντίον όσων έκαναν αυτή την πράξη.
Στη συνέχεια παίρνεις τα πόδια σου, σε σέρνουν και πας στην κηδεία του παιδιού σου, που δεν προκάλεσε το θάνατό του. Ούτε οδηγούσε μεθυσμένος, ούτε δεν πρόσεξε το φανάρι, ούτε ούτε… Απλά ένας μπάτσος την είδε άντρας και πυροβόλησε.
Δε σε ενδιαφέρει αν το βλήμα εξοστρακίστηκε, το παιδί σου είναι νεκρό και αυτό δεν αλλάζει.
Πας λοιπόν στην κηδεία… Κάποιοι κρίνουν σωστό να είναι εκεί κοντά τα ΜΑΤ, εσύ δε το ξέρεις…. Το παιδί σου έχει φύγει επειδή κάποιοι μπάτσοι ένιωθαν τιμωροί… Και ξαφνικά κάποιοι εντοπίζουν αστυνομικούς… Κλαις για το παιδί σου και εκείνη την ώρα τα ΜΑΤ είναι απέξω και πετάνε δακρυγόνα σε κόσμο εξοργισμένο… Δε μπορείς να ηρεμήσεις ούτε αυτή τη στιγμή που αποχαιρετάς το παιδί σου… Οι δολοφόνοι είναι απέξω. Αυτοί που δε προστάτευσαν το παιδί σου. Εσύ το αποχαιρετάς και αυτοί το συνοδεύουν στην τελευταία του κατοικία με δακρυγόνα.
Είσαι σπίτι σου περικυκλωμένη από ψυχολόγους και πρέπει να παραστείς στο δικαστήριο για το παιδί σου… Ακούς το δράστη να λέει ότι το παιδί σου το είχαν διώξει από το σχολείο, ότι συμμετείχε σε επεισόδια αγώνα, ότι είχε παραβατική συμπεριφορά. Βλέπεις έναν δικηγορίσκο εξυπνάκια και έναν μπάτσο-δολοφόνο να προσβάλουν το παιδί σου και να προσπαθούν σπιλώνοντάς το, να σώσουν το τομάρι τους… Φτάνουν στο σημείο να λένε ότι η δικαιοσύνη θα κρίνει αν έπρεπε να χαθεί. Κι εσύ είσαι εκεί και δέχεσαι τους πυροβολισμούς για το παιδί σου…
Που στο μόνο που έφταιξε είναι στο ότι βρέθηκε σε λάθος σημείο τη λάθος στιγμή…
Δεν υπάρχει κάτι πιο τραγικό. Εσείς όλοι που έχετε παιδιά κοιτάξτε τα στα μάτια και βάλτε στη θέση του Αλέξη το παιδί σας… Σκεφτείτε όλα αυτά και αφήστε τον εαυτό σας να νιώσει…
Ακόμα σας νοιάζουν οι βιτρίνες των τραπεζών και τα ΑΤ που καίγονται;
Σκότωσαν ένα παιδί… Όσες βιτρίνες και αν σπάσουν δε γυρίζει πίσω.
Σκότωσαν ένα παιδί και δεν αρκεί να σπάσουν όλες οι βιτρίνες του κόσμου…
Το κράτος θα σας αποζημιώσει για τα καταστήματά σας…
Το παιδί ποιος θα το φέρει πίσω στη μάνα;
Δε μπορείτε να βάζετε την ανθρώπινη ζωή πάνω από τις βιτρίνες. ΤΕΛΟΣ.
ΥΓ: Δε χαρακτηρίζω τους καταστηματάρχες σκατόψυχους...
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος απ'το να χάνεις το παιδί σου, δεν αντέχεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με την αντιμετώπισή σου να βάζεις τον εαυτό σου στην θέση του άλλου, μακάρι να το κάναμε όλοι αυτό. Ίσως τότε να είμασταν λιγότερο επικριτικοί, πιο ανθρώπινοι.