Who are these people?

Το ΠΑΣΟΚ εχθές εξέδωσε μία ανακοίνωση υπογεγραμμένη από τον διαστημικό αριθμό των 7 (επτά ολογράφως) βουλευτών οι οποίοι στηρίζουν το μόρφωμα "Δημοκρατική Παράταξη". Αμέσως μετά ξεκίνησε μία καμπάνια (;) με κεντρικό σύνθημα το γνωστό καραμανλικό (!) τσιτάτο "Καθαρές κουβέντες". Στο πάνω μέρος των διαφόρων εικόνων διακρίνει κανείς το ευειδές νέο logo της παράταξης που ακούει στο όνομα "ΠΑΣΟΚ, ΥΓ: Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη". Το όνομα αυτό αναμένεται να προκαλέσει την οργή προσωρινών μεγαλοστελεχών του εν λόγω μορφώματος καθώς έχει μέσα τον επάρατο όρο "πασοκ". Ο επάρατος όρος "πασοκ" είναι ο όρος τον οποίο προσπαθούν να ξεφορτωθούν, χωρίς όμως ακριβώς να ... ξεφορτωθούν, καθώς δε θέλουν μεν να είναι πασοκ, αλλά θέλουν και τα όποια ποσοστά μπορεί να φέρει το brand αυτό, καθώς ποντάρουν και σε ψήφους μη φίλων και συγγενών τους.

Αναρωτιέται κανείς εύλογα λοιπόν, ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, που απαρτίζουν το εν λόγω μόρφωμα. Ποια είναι αυτά τα άτομα που ξαφνικά βρέθηκαν να κάνουν κουμάντο σε μία ιστορική παράταξη και που περιφέρουν την παντογνωσία τους εδώ κι εκεί χωρίς να έχουν συναίσθηση οτι εκπροσωπούν ένα κόμμα με βαρύ όνομα; Πού πήγαν τα "ιστορικά" στελέχη του κόμματος αυτού; Τα "δυνατά" ονόματα; Πώς γίνεται το πιο αναγνωρίσιμο στέλεχος του κόμματος αυτή τη στιγμή μετά τον Πρόεδρο να είναι το μέλος της ομάδας των αρίστων διαπραγματευτών, Χρήστος Πρωτόπαπας;

Δυο χρόνια μετά την ανάληψη της ηγεσίας του κόμματος από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, έχω την ειλικρινή απορία: τι κατάλαβαν τελικά όλα αυτά τα στελέχη που το 2012 έκαναν πίσω και χάρισαν την προεδρία στον χαρισματικό Ευάγγελο, παρέχοντάς του μάλιστα στήριξη και τεκμηριώνοντας την επιλογή τους αυτή με δυο επιχειρήματα που από τότε προκαλούσαν τον γέλωτα. Να σας τα θυμίσω σε περίπτωση που τα ξεχάσατε: α) Μόνο έτσι θα διασφαλίζονταν η ενότητα και β) μόνο έτσι το ΠΑΣΟΚ θα είχε τη βέλτιστη εκλογική απόδοση. Οι άνθρωποι αυτοί λοιπόν ελπίζω μέχρι σήμερα να έχουν καταλάβει οτι έκαναν ένα τραγικό λάθος, το οποίο έβλαψε όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ κάτι που είναι μικρής σημασίας, αλλά κυρίως τη χώρα, καθιστώντας έναν άνθρωπο με μόνο προσόν τη ρητορική του δεινότητα, τον Νο2 σε μία κυβέρνηση της οποίας γνώριζαν οτι θα ηγείτο ενας (ακρο)δεξιός τυχοδιώκτης.

Αναρωτιέμαι αυτοί οι άνθρωποι που απο το 2012 μέχρι σήμερα ψάχνονται σε ανθυποκόμματα, φορείς, οργανώσεις των 50βάλε ατόμων, ομάδες προβληματισμού και δίκτυα, κατάλαβαν οτι καμία από αυτές τις δομές δε θα μπορέσει να υποκαταστήσει εύκολα το ΠΑΣΟΚ καθώς είναι απόλυτα ευκαιριακές χωρίς βαθιές ρίζες και αναφορές στην κοινωνία; Κατάλαβαν οτι μέσα στην κρίση δεν μπορείς να χτίσεις κεντροαριστερές κοινωνικές συμμαχίες από την αρχή; Κατάλαβαν οτι οι μόνες συμμαχίες που μπορούν να χτίσουν από την αρχή είναι ελιτίστικου τύπου;
Από το 2012 και μετά έχουν δοκιμαστεί και έχουν αποτύχει τόσα πρότζεκτ, με τελευταίο τη γλυκιά προσπάθεια του Σταύρου Θεοδωράκη, νομίζω έχει έρθει η στιγμή της συνειδητοποίησης, της αυτοκριτικής και ίσως της επανενεργοποίησης.

Το ΠΑΣΟΚ έχει εγκληματίσει σαν κόμμα. Τα στελέχη του και οι εκάστοτε πρόεδροί του είναι υπόλογοι για πολλά. Για σκάνδαλα, για τη διαχείριση των οικονομικών, για ρουσφέτια, για τη μη θωράκιση της κοινωνίας και της χώρας. Για τη μη σοβαρότητα που επέδειξαν στο δύσκολο έργο που ακούει στο όνομα "διακυβέρνηση της χώρας". Παρ' όλα αυτά παραμένει το πιο γερό brand στον χώρο της κεντροαριστεράς. Το κόμμα αυτή τη στιγμή είναι ενα σαπάκι, ένα περιφερόμενο κουφάρι που δεν έχει ξεψυχήσει, αλλά είναι και η μόνη ελπίδα στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Καμία διαδικασία όμως δεν μπορεί να προχωρήσει με αρπακολλατζίδικο τρόπο ή με "γιούρια να αλλάξει η ηγεσία", αν δεν γίνει πρώτα αυτοκριτική απ' όλους και για όλα. Αν δεν επισημανθούν λάθη κι εάν δεν υπάρξει νέο όραμα.

Ο κόσμος της σοσιαλδημοκρατίας, ή αν κάποιοι το προτιμούν, της κεντροαριστεράς, έχει βαρεθεί να περιφέρεται ανέστιος προσπαθώντας να στεγαστεί κάπου πολιτικά κάνοντας υπερβολικούς ιδεολογικούς συμβιβασμούς, απλά επειδή μία ομάδα ατόμων που δεν έχουν καμία ιδεολογία, έχει βρεθεί εξαιτίας της ατολμίας στελεχών να κάνει κουμάντο στον τέως ισχυρό κεντροαριστερό πόλο.

Κεντροαριστερά πρότζεκτ

Από την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και μετά έχουν τρέξει διάφορα προτζεκτ στον χώρο της κεντροαριστεράς. Το πώς, από πού και με τι στόχευση ξεκινούν αυτά τα πρότζεκτ δεν θα απασχολήσει την παρούσα ανάρτηση, όσο τα πρότζεκτ αυτά καθ' αυτά και η φιλοσοφία που τα διέπει.
Είχαμε λοιπόν τα διάφορα σχήματα που δημιούργησαν αποχωρήσαντες από το ΠΑΣΟΚ, όπως το ΡΙΚΣΣΥ, η Κοινωνική Συμφωνία, ο Κοινωνικός Σύνδεσμος, η Δυναμική Ελλάδα,  οι 58, η Ελιά και το Ποτάμι. Σταθερά στον χώρο αυτό οι δυο σχηματισμοί με Κοινοβουλευτκή Εκπροσώπηση, το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά.

Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα (ή αλλιώς ΡΙΚΣΣΥ ή αλλιώς συμπαγές team Λοβέρδου-Αηδόνη) και Δυναμική Ελλάδα, ήταν μονοπρόσωπες κινήσεις που επεδίωξαν να συσπειρώσουν κόσμο γύρω από ένα πολιτικό πρόσωπο. Ο Ανδρέας Λοβέρδος πόνταρε στην καλή σχετικά εικόνα που είχε τόσα χρόνια και έκανε μία απόπειρα να πλασαριστεί ως αποτελεσματικός μεταρρυθμιστής. Παρ' όλα αυτά το εγχείρημα πάτωσε και αντιμετωπίστηκε με θυμηδία εξ' αρχής.

Η Δυναμική Ελλάδα από την άλλη, ένας σχηματισμός που δημιουργήθηκε από τον Ηλία Μόσιαλο, είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Μάζεψε αρκετό κόσμο που είδε στον Ηλία Μόσιαλο έναν μετριοπαθή τεχνοκράτη/πολιτικό, που πήγε να αναμορφώσει την ΕΡΤ με σοβαρό πλάνο και δεν τον άφησαν. Παρ'όλα αυτά ούτε αυτό το πρότζεκτ στάθηκε ικανό να συσπειρώσει μία κρίσιμη μάζα.

Ο Κοινωνικός Σύνδεσμος, πρωτοβουλία που ξεκίνησε από άτομα-συνήθεις υπόπτους, όπως ο Αρίστος Δοξιάδης, ο Απόστολος Δοξιάδης, ο Γιάννης Στουρνάρας και η Αντιγόνη Λυμπεράκη και κατέληξε στα χέρια ενός ελπιδοφόρου εκσυγχρονιστή, του Γιώργου Φλωρίδη, είχε επίσης την ίδια τύχη.
Τέλος η Κοινωνική Συμφωνία, των Λούκα Κατσέλη και Χάρη Καστανίδη, κατέγραψε μία απογοητευτική παρουσία στις εκλογές και ουσιαστικά έπαψε να υπάρχει ως κόμμα μετά από αυτό.

Τα 4 πρότζεκτ που περιέγραψα πιο πάνω και έτρεξαν στον χώρο της κεντροαριστεράς, χτίσθηκαν γύρω από συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα με διαφορετικά χαρακτηριστικά και απέτυχαν και τα τέσσερα.

Πάμε τώρα στη δεύτερη φάση των κεντροαριστερών πρότζεκτ που ξεκίνησε με τους 58. Οι 58 για όποιον δε θυμάται, ξεκίνησαν ως εξής: Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέθεσε στον Γιάννη Βούλγαρη να γράψει ένα κείμενο για την κεντροαριστερά, το οποίο συγκέντρωσε 58 υπογραφές σημαινουσών προσωπικοτήτων. Το εγχείρημα αυτό είχε το ακριβώς αντίθετο χαρακτηριστικό από τα προηγούμενα, δεν υπήρχε επικεφαλής, υπήρχαν απλά 58 προσωπικότητες, με στόχο να συσπειρώσουν κεντροαριστερές δυνάμεις. Σε καμία στιγμή του μικρού βίου του όμως δεν έγινε σαφές εάν στόχος ήταν να μαζέψει κόσμο για το ΠΑΣΟΚ, να συμπράξει με το ΠΑΣΟΚ ή να απορροφήσει το ΠΑΣΟΚ. Ήταν προφανές οτι έπρεπε να διασαφηνιστεί από την πρώτη στιγμή, γιατί το ΠΑΣΟΚ ήταν και είναι ο κυρίαρχος παίχτης στον χώρο και είναι προφανές οτι το οποίο εγχείρημα θα πρέπει και να ετεροπροσδιοριστεί σε σχέση με αυτό.

Πριν το εγχείρημα προλάβει να ... αυγατίσει όμως, η μεγαλύτερη γάγγραινα της κεντροαριστεράς, αποφάσισε οτι έπρεπε να παγιδεύσει τους 58 με τους οποίους θεωρητικά βρισκόταν σε διαπραγμάτευση για κοινή κάθοδο στις εκλογές, με την καθιέρωση σταυρού προτίμησης. Οι 58 αντέδρασαν, διασπάστηκαν και εξαφανίστηκαν μετά από αυτό. Την ακριβώς επόμενη μέρα, όλως τυχαίως, ανακοινώθηκε ένα νέο πρότζεκτ το οποίο απέφυγε να χρησιμοποιήσει τον χιλιοτραγουδισμένο όρο “κεντροαριστερά”, το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη.
Μετά από λίγο καιρό παρουσιάστηκε και το πρότζεκτ “Ελιά”, θεωρητικά μία συσπείρωση κεντροαριστερών δυνάμεων, ουσιαστικά ένα "κρυπτόμενο, ενοχικό ΠΑΣΟΚ".

Αυτή τη στιγμή λοιπόν στον χώρο του κέντρου και της κεντροαριστεράς, έχουν μείνει ζωντανά και "τρέχουν" δυο πρότζεκτ με τα εξής χαρακτηριστικά: Το ένα είναι το κλασικό παραδοσιακό, το οποίο όμως παρουσιάζεται σε μία νέα εξελιγμένη κατα την άποψη ορισμένων μορφή  και το δεύτερο, είναι ένα πολιτικοαπολιτικο πρότζεκτ, είναι το “νέο και άφθαρτο”, το οποίο στηρίχθηκε και αυτό στην φιλοσοφία των 4 πρώτων πρότζεκτ μόνο που στη θέση του αρχηγού, βρίσκεται ένας συμπαθής δημοσιογράφος.

Ο συμπαθής, αναγνωρίσιμος δημοσιογράφος λοιπόν, με τον σχετικά απολίτικο λόγο, πέτυχε αυτό που τα 4 πρώτα πρότζεκτ με πολύ πιο σαφείς θέσεις και κατεύθυνση δεν πέτυχαν, να έχει μία καλή καταγραφή, όχι μόνο δημοσκοπική αλλά και εκλογική.

Παρ' όλα αυτά κανένα από τα πρότζεκτ αυτά δεν έκανε το "μεγάλο μπαμ". Θα μπορούσαμε να πούμε οτι μέχρι σήμερα έχουν δοκιμαστεί μετά τον καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ (το οποίο όμως εξακολουθεί να είναι ο μεγαλύτερος παίκτης στον χώρο) πρότζεκτ στον χώρο της κεντροαριστεράς μέσω των οποίων κατεγράφησαν ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία και δυναμικές όπως:

• Η δυναμική του πολιτικού προσώπου που ηγήθηκε κατά περίπτωση, το οποίο έκανε ουσιαστικά μία καταγραφή της αναγνωρισιμότητάς του και την επιρροής του.
• Η δυναμική του τηλεοπτικού προσώπου το οποίο ηγείται.
• Το εάν και κατά πόσο πιο δυνατό χαρτί είναι κάποιος "άφθαρτος" που απλά έχει διάθεση να προσφέρει ή κάποιος που έχει ήδη μία θετική καταγραφή.
• Το εάν και κατά πόσο ενδιαφέρει τους πολίτες η σαφήνεια στη διατύπωση θέσεων ή ένας συμπαθής αχταρμάς.
• Το εάν και κατά πόσον προσελκύει περισσότερους ψηφοφόρους, κάποιος που κουνάει το δάχτυλο, κάποιος που έχει πολλές αιχμές στο λόγο του ή κάποιος με πιο μειλίχιο στυλ.
• Η δυναμική που έχουν καθιερωμένα κεντροαριστερά brand και ο σκληρός πυρήνας που θα ψηφίζει "βρέξει/χιονίσει".
• Το μέγεθος της συναισθηματικής σχέσης του ψηφοφόρου με ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ψήφισε έστω και με τον μανδύα της Ελιάς.
• Η αποδοχή από την κοινωνία σημαινουσών προσωπικοτήτων που παίρνουν την απόφαση να εμπλακούν με τα κοινά.
• Το εάν και κατά πόσον μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα ένα σχήμα με καθορισμένη από την αρχή ηγεσία, ή ένα σχήμα χωρίς συγκεκριμένο επικεφαλής, αλλά με μία ομάδα αξιόλογων ατόμων ως πυρήνα ηγεσίας.
• Το εάν και κατά πόσον οι πολίτες προτιμούν κάποιον που θα πει "θα ηγηθώ εγώ", παρά μία ομαδική προσπάθεια που παραπέμπει περισσότερο σε "ξεκίνημα από τη βάση".
• Το εάν και κατά πόσον η εγγύηση οτι "δεν υπάρχει κομματικό παρελθόν", βοηθά σε μία κοινωνία που δηλώνει αγανακτισμένη με όλα τα κόμματα, αλλά παρ' όλα αυτά βρίσκεται σε αναζήτηση κομματικού σχηματισμού για να ψηφίσει, εάν δεν έχει αποφασίσει συνειδητά να απέχει.
• Το εάν και κατά πόσον το "κοίτα μπαμπά, χωρίς ιδεολογία", μπορεί να συσπειρώσει κόσμο σε ένα κόμμα που το πρώτο στοιχείο στο οποίο θα έπρεπε να ποντάρει είναι ο σαφής ιδεολογικός προσδιορισμός.
• Το εάν και κατά πόσον η αποδοχή από έναν συγκεκριμένο κύκλο και η στήριξη από αυτόν, μεταφράζεται και σε αποδοχή από την κοινωνία.
• Το εάν και κατά πόσον οι μηχανισμοί επιρροής που ήταν κυρίαρχοι σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, εξακολουθούν και σήμερα να διαμορφώνουν συσχετισμούς.

Από όλα τα νέα πρότζεκτ που δοκιμάστηκαν, το μόνο που δείχνει να τραβάει σχετικά, αλλά χωρίς ιδιαίτερη δυναμική, είναι το Ποτάμι. Παρ' όλα αυτά είναι ένα πρότζεκτ που απ' οτι φαίνεται δεν θα καταφέρει να συσπειρώσει τον κόσμο που θα το κάνει να αναδειχθεί σε κυρίαρχο πόλο. Γι' αυτό και θεωρώ οτι είναι θέμα χρόνουν να ξεπηδήσει κάποιο νέο πρότζεκτ στον χώρο της κεντροαριστεράς.

Θα παρατηρήσατε οτι ο όρος “προτζεκτ” αναφέρεται αρκετές φορές στο άρθρο. Αυτό φυσικά διότι θεωρώ οτι όλα αυτά είναι πρότζεκτ έτοιμα να καούν και να αντικατασταθούν ανα πάσα στιγμή. Για εμένα μία σοβαρή προσπάθεια, που δεν είναι “προτζεκτ” απλά για να έχουμε έναν ισχυρό πόλο που θα βαφτιστεί κεντροαριστερός, θα ξεκινήσει μετά από επίπονες ζυμώσεις στην κοινωνία, σαν ένα grass root κίνημα, δεν θα αποτελείται από πολιτικά μεταναστευτικά πουλιά, των οποίων το όνομα πέφτει σαν γερό χαρτί σε κάθε νέο πρότζεκτ. Πραγματικά εάν κάτσει κανείς να φιάξει ένα διάγραμμα Venn με όλα τα πρότζεκτ και τους συμμετέχοντες, θα υπάρχουν τόσες τομές που θα το κάνουν απίστευτα περίπλοκο. Με κορυφαία βέβαια τομή, το στοιχείο "Μπίστης".

Τα πρότζεκτ αυτά λοιπόν, στο μόνο στο οποίο έχουν ουσιαστικά να ποντάρουν, είναι η απελπισία του κόσμου που σκέφτεται "Όχι ΝΔ, όχι ΣΥΡΙΖΑ, κάτι ενδιάμεσο". Παραδόξως όμως δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να τραβήξουν τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές, που θα καταστήσουν σαφές σε τι διαφέρουν από τους δυο πόλους με βάση τους οποίους θα πρέπει να ετεροπροσδιοριστούν. Αναφέρομαι σε ετεροπροσδιορισμό, καθώς το μεγάλο στοίχημα του αυτοπροσδιορισμού, φαίνεται να αφήνει παγερά αδιάφορα τα διάφορα πρότζεκτ, γι' αυτό και είναι απλά... πρότζεκτ και όχι σοβαροί πολιτικοί σχηματισμοί. Γιατί ένας σοβαρός πολιτικός σχηματισμός, έχει πρώτα απ' όλα σαφή ιδεολογία.

Στην πολιτική δεν μπορείς να κινείσαι με βραχυπρόθεσμα σχεδιάκια που εάν δεν σου βγει το ένα, το καις και την επόμενη μέρα προχωράς στο άλλο. Κάπως έτσι κατάντησε η λέξη "κεντροαριστερά", ανέκδοτο.

Πολιτικά παράσιτα και ξενιστές

Μεγάλη μερίδα της κοινωνίας έχει μάθει να νοηματοδοτεί την πολιτική της ύπαρξη μέσα από πλειοψηφικές ή μειοψηφικές οντότητες. Όταν η θέση ισορροπίας του πολιτικού συστήματος αναταράσσεται και μετατοπίζεται ως απότοκο κρίσεων, τότε διαμορφώνονται και νέες πλειοψηφικές/μειοψηφικές δομές, νέοι (επικρατούντες) πόλοι και οι πολίτες καλούνται είτε να προσαρμοστούν, είτε να μετατοπιστούν με βάση τα νέα δεδομένα. To να ανήκει όμως κανείς επι μακρόν σε μία πλειοψηφική ή μειοψηφική δομή, τον διαμορφώνει ως προσωπικότητα και η μετάβαση από την αίσθηση του ανήκειν σε μία μειοψηφία, στην αίσθηση του ανήκειν σε μία πλειοψηφία, όπως και το αντίστροφο έχεις τις δυσκολίες της.

Οι συμπολίτες μας που είναι συνηθισμένοι να αποτελούν μέρος μίας πλειοψηφίας ή μίας ισχυρής μειοψηφίας, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα τα οποία τους κατατάσσουν σε μία “νομαδική (πολιτικά) άστεγη μειοψηφία”.
Αντιστοίχως, πολίτες και κοινωνικές ομάδες που είχαν μάθει να βρίσκονται στο περιθώριο ή να ανήκουν σε μία μειοψηφία η οποία για να ακουστεί ή να προβληθούν τα αιτήματά της έπρεπε να φωνάζει, δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα που τους καθιστούν ισχυρή μειοψηφία ή γιατί όχι και πλειοψηφία.
Για να συγκεκριμενοποιήσουμε τα πράγματα, αναφέρομαι στους πολίτες που κατατάσσουν τον εαυτό τους στην ευρύτερη κεντροαριστερά και στους πολίτες που στήριζαν διαχρονικά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η δυσκολία προσαρμογής των τελευταίων έχει αναλυθεί διεξοδικά και συμπυκνώνεται συνήθως στη φράση: “ έχουν μάθει να συμπεριφέρονται ως μέλη κόμματος του 4% και είναι πλέον κόμμα του 30%”. Δεν προσαρμόζονται δηλαδή στο παλιό καλούπι του δικομματισμού, το οποίο επιτάσσει συγκεκριμένο είδος και φιλοσοφία αντιπαράθεσης, εγκατάλειψη μεθόδων διεκδίκησης που αρμόζουν κατά την άποψη κάποιων σε “μειοψηφίες” και κεντρώα μετατόπιση, ενώ παράλληλα δεν αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα του να έχουν μία κοινή γραμμή και να μη βαράει ο καθένας τον δικό του σκοπό.

Η προσαρμογή όμως της πρώτης κατηγορίας πολιτών που περιγράφηκε, έχει κατά την άποψή μου μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Η μετάβαση από την αίσθηση οτι ανήκεις σε μία πλειοψηφία, στην αίσθηση της μειοψηφίας, του πολιτικά αστέγου, της πολιτικής μοναξιάς, είναι πάντα πιο δύσκολη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να διαχειριστεί κανείς τη μετάβαση αυτή. Η πιο δύσκολη περίπτωση είναι αυτή της μη αποδοχής οτι πλέον αποτελεί μία κοινωνικοπολιτική μειοψηφία. Πώς εκφράζεται αυτή; Με κάποια δείγματα μεσσιανισμού αρχικά... “Ξέρω τι πρέπει να γίνει, έχω τον τρόπο, πρέπει να κάνετε αυτό” και εν συνεχεία, λόγω μη απήχησης, με την απαξίωση της κοινωνίας, η οποία είναι ανώριμη και δεν καταλαβαίνει, αλλά όλα αυτά κάποια στιγμή θα τα μετανιώσει και θα είναι υπόλογη που δεν άκουσε.

Η συνειδητοποίηση του οτι οι απόψεις μίας ομάδας δεν είναι πλέον πλειοψηφικές και οτι αυτό μπορεί και να μην οφείλεται στην άγνοια ή σε κάποιο λάθος των μόνιμα διαφωνούντων ή εκείνων που σταμάτησαν να συμφωνούν, απλά στις νέες συνθήκες που επέφεραν και επέβαλλαν την αλλαγή, είναι πάντα πολύ δύσκολη, μπορεί να μην έρθει και ποτέ, κάτι το οποίο μπορεί να οφείλεται στο οτι η "αλλαγή" που επέφερε αυτές τις κοσμοϊστορικές αλλαγές, δεν επηρέασε και τόσο στην τελική την ομάδα αυτή.

Από την άλλη υπάρχουν και όσοι αποδέχονται οτι είναι πλέον μειοψηφία, αλλά επειδή η ένταξη σε μειοψηφικές ομάδες που θα φυτοζωούν πολιτικά για κάποια χρόνια δεν τους ταιριάζει, ψάχνουν τρόπο να ενταχθούν σε νέες πλειοψηφίες. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι οτι οι ανήκοντες στην τελευταία κατηγορία, θεωρούν ως μονάδες, οτι η νέα πλειοψηφία πρέπει και αυτή να μετατοπιστεί προς αυτούς και όχι οι ίδιοι προς τη νέα πλειοψηφία. Χαρακτηριστική περίπτωση, οι υποδείξεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ οτι έχει πιάσει κορυφή και για να αυξήσει τα ποσοστά του πρέπει να μετατοπιστεί προς το κέντρο. Δηλαδή, οι πολιτικά άστεγοι νομάδες, που δεν θέλουν να εντάσσονται σε μειοψηφίες, λένε ουσιαστικά στη νέα πλειοψηφία, οτι εάν θες εμάς, τις πολύφερνες νύφες για ψηφοφόρους, πρέπει εσύ να έρθεις προς τα εμάς, να ακολουθήσεις τις υποδείξεις μας, να γίνεις η πάλαι ποτέ πλειοψηφία στην οποία ήμασταν ενταγμένοι και όχι εμείς να ενταχθούμε στην πλειοψηφία σου.

Φυσικά ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει και να αυξήσει τα ποσοστά του, οφείλει να απευθύνεται και σε ένα κοινό πέρα από το ήδη υπάρχουν κοινό του, χωρίς παράλληλα να προδίδει το τελευταίο. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ όμως, υπάρχει το εξής ενδιαφέρον: το κόμμα έγινε ξαφνικά από μικρό, μεγάλο, χωρίς ουσιαστικά να αλλάξει κάτι στον τρόπο που πολιτευόταν, δηλαδή ο κόσμος πήγε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να ταυτίζεται περισσότερο με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του. Δεν ήταν μία σταδιακή μετάβαση, με σταδιακή αύξηση ποσοστών και κεντρώα μετατόπιση, αλλά μία απότομη μετατόπιση μεγάλου τμήματος της κοινωνίας προς τα Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν έχει φτάσει στο 30% όντας ένα κόμμα της Αριστεράς και ορισμένοι του υποδεικνύουν οτι εάν θέλει να γίνει πλειοψηφία (που ήδη είναι) και να αυξήσει τα ποσοστά του, πρέπει να μετατοπιστεί. Κουνάνε δηλαδή το δάχτυλο σε ένα κόμμα που πήγε από το 4% στο 30% και του υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνει για να τους κερδίσει.

Υπάρχουν σίγουρα κάποιοι, που συνηθισμένοι να αποτελούν μονάδες πλειοψηφικών συνόλων, αισθάνονται άσχημα να βλέπουν οτι ξαφνικά οι 2.000.000 ομοϊδεάτες, έγιναν ένα αμφιθέατρο 500 ατόμων που το μόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια και να καταλήγουν οτι ο κόσμος είναι ανώριμος και κάποια στιγμή θα ξανασυνειδητοποιήσει οτι τους έχει ανάγκη. Είναι εντυπωσιακό όμως, οτι όσοι εξ' αυτών στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, απλά επειδή δεν μπορούν να διαχειριστούν την ιδέα οτι αποτελούν μειοψηφία και πρέπει να παλέψουν για να γίνουν ξανά πλειοψηφία, ουσιαστικά δεν σέβονται το κόμμα το οποίο με βαριά καρδιά θέλουν να ψηφίσουν, ούτε τις ρίζες του, ούτε τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να αναδειχθεί και να ανέβει.
Τον αντιλαμβάνονται απλά σαν ένα όχημα για μετάβαση σε μία άγνωστη ενδιάμεση κατάσταση, πριν επέλθει ξανά η πρότερη ισορροπία, κατά τη διάρκεια της οποίας ήταν η πλειοψηφία.  Δηλαδή εντάσσονται με βάση τα νέα δεδομένα στην πλειοψηφία που τους βολεύει και είτε προσπαθούν να την τροποποιήσουν για να τους θυμίζει την παλιά οικεία πλειοψηφία, είτε προσπαθούν να την τραβήξουν προς το μέρος τους, μέχρι να δημιουργηθεί νέος φορέας στον οποίο θα μεταπηδήσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν λειτουργεί γι' αυτούς ως πολιτικός ξενιστής.

Η αναφορά σε πολιτικούς ξενιστές, πρέπει αναγκαστικά να συνοδεύεται από αναφορά σε "πολιτικά παράσιτα", τα οποία είτε ζουν και εξελίσσονται αρμονικά παράλληλα με τον ξενιστή τους (αβλαβή), είτε είναι επιβλαβή για τον ξενιστή. Ο όρος "παράσιτο" θα μπορούσε να είναι τραβηγμένος, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ο μόνος ενδεδειγμένος για άτομα τα οποία δεν ενσωματώνονται πλήρως στον εκάστοτε φορέα που τους φιλοξενεί, αλλά αγκιστρώνονται απ' αυτόν σε μία απέλπιδα προσπάθεια είτε πολιτικής επιβίωσης (όπως συμβαίνει με στελέχη), είτε πολιτικής ύπαρξης στα πλαίσια ενός πλειοψηφικού φορέα (όπως συμβαίνει με απλούς πολίτες).

Θεωρώ λοιπόν οτι για το μόνο πράγμα για το οποίο θα μπορούσε κανείς να κουνήσει το δάχτυλο στον ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τα παρωχημένα πλέον μαθήματα που του γίνονται, είναι να μην επιτρέψει σε "επιβλαβή παράσιτα" να αλλοιώσουν τη μορφή του και όλα εκείνα τα κινηματικά στοιχεία που τον έκαναν να ανέβει. Η σημαντική άνοδος ήταν αυτή από το 4% στο 30% και δε θα είναι η άνοδος από το 30% στο 35%.
Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσον οι αμοιβαίες μετατοπίσεις που πρέπει να γίνουν στον χώρο αριστερά του κέντρου, έχουν να κάνουν με κεντροαριστερή μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ ή με ριζοσπαστικοποίηση και στροφή προς τα Αριστερά των ψηφοφόρων και πώς θα πρέπει να συνδυαστούν οι δυο αυτές μετατοπίσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ας κάνει ό,τι καταλαβαίνει και όποιος θέλει τον ακολουθεί, αλλά σίγουρα κανένα “πολιτικό παράσιτο” δεν μπορεί να επιβάλλει σε ένα κόμμα-ξενιστή τι θα κάνει και προς τα πού θα κινηθεί.Ο σεβασμός στην κυρίαρχη ιδεολογία του κόμματος-ξενιστή, είναι βασικός τόσο για την επιβίωση του ξενιστή, όσο και για την επιβίωση των παρασίτων...