Η επανάστατη του αυτονόητου reloaded

Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα, διεξάγεται πολύ έντονα η συζήτηση για έναν νέο πολιτικό φορέα στον χώρο του κέντρου. Συγκεκριμένα του κέντρου και όχι μόνον της κεντροαριστεράς, όπου κέντρο ο μέσος χώρος μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς (διευκρινίζω γιατί μέχρι και γι' αυτό υπάρχουν διαφωνίες). Ενώ παρατηρείται οργασμός δημιουργίας νέων κομμάτων στα άκρα του δημοκρατικού (;) τόξου, το κέντρο είναι πιο φτωχό από ποτέ. Εν ολίγοις η καμπύλη στην οποία έχω αναφερθεί στο παρελθόν έπαψε να είναι συγκεντρωμένη στο κέντρο και έχει αποκτήσει δυο κύριες συγκεντρώσεις στα άκρα, τις οποίες προσωπικά σχηματοποιώ ως εξής:

Δυο είναι τα τινά, ή οι πολίτες έχουν μπουχτίσει με το κέντρο, με τις μέσες λύσεις που πρέπει να βολέψουν τους πάντες και γουστάρουν άκρα και ακραίες λύσεις ή που δεν υπάρχει εκείνο το πρόσωπο, εκείνο το κόμμα, εκείνο το όραμα για να τους συσπειρώσει. Επιλέγω να πιστεύω το δεύτερο αν και φοβάμαι οτι μπορεί να ισχύει το πρώτο. Επειδή όμως από το πρώτο η επιστροφή σε ομαλές πολιτικές συνθήκες θα είναι δύσκολη και επίπονη, θα επιλέξω να επικεντρωθώ στο τι πιστεύω οτι πρέπει να συμβεί αν ισχύει το δεύτερο.

Υπάρχουν διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που επιδιώκουν να καλύψουν το κενό που περιέγραψα πιο πάνω, η Δράση, η Δυναμική Ελλάδα, το κόμμα του Λοβέρδου και σίγουρα καμία δεκαριά ακόμη που μου διαφεύγουν. Θα προσπαθήσω να αναλύσω γιατί πιστεύω οτι αυτοί οι σχηματισμοί δεν έχουν καμία πιθανότητα επιτυχίας, αφήνοντας εκτός ανάλυσης το "κόμμα Λοβέρδου" καθώς είναι στο ίδιο μήκος κύματος με προσπάθειες όπως "το κόμμα Σαμαρά, το κόμμα Αβραμόπουλου, το κόμμα Τσοβόλα, το κόμμα Κατσέλη" και λοιπά προσωποκεντρικά κόμματα.

Στο facebook της Τσούγδως έχω 1000 και κάτι φίλους, στο twitter 4.500 followers. Με περίπου 30-40 άτομα τυχαίνει να συμφωνώ τις πλείστες των περιπτώσεων σε όλα. Έστω λοιπόν οτι αποφασίζουμε αγανακτισμένοι να ιδρύσουμε ένα κόμμα. Ο καθένας από εμάς θα προσελκύσει 40 γνωστούς, λίγο θα κινήσει το ενδιαφέρον η προσπάθεια, λίγο αυτοί που ψάχνονται θα ενδιαφερθούν, θα φτάσει να συζητιέται μεταξύ ας πούμε 3.000 ανθρώπων. Δηλαδή τίποτα, ουσιαστικά ανύπαρκτο. Εμείς όμως οι 40 που θα αποτελούμε τον πυρήνα και θα συναναστρεφόμαστε ο ένας τον άλλο και τους φίλους μας, θα έχουμε την ψευδαίσθηση της μεγάλης αποδοχής, θα ακούμε καλά λόγια, θα μαζευόμαστε μεταξύ μας και θα ευλογούμε τα γένια μας, θα παραπονιόμαστε οτι ενώ είμαστε ένας χείμαρρος τα ΜΜΕ δεν μας προβάλλουν και μετά όταν θα έρθει η στιγμή της καταμέτρησης των δυνάμεων θα κλαίμε και θα καταλήξουμε οτι ναι κάναμε λάθη, δεν ανοιχτήκαμε, η κοινωνία θέλει τον εύκολο λόγο, δεν ήταν έτοιμη για εμάς που προτείνουμε τον δύσκολο δρόμο, φταίνε τα ΜΜΕ και ο υπόγειος πόλεμος που μας έγινε και πλείστες άλλες δικαιολογίες.

Η τύχη λοιπόν του κόμματος που σας περιέγραψα θα είναι το πιθανότερο και η τύχη οποιουδήποτε νέου σχηματισμού συνεχίζει να αγνοεί οτι πολιτική είναι η τριβή με την κοινωνία και όχι με τον κύκλο του καθενός. Είναι δικαίωμα κάθε ομάδας ανθρώπων που συμφωνούν να δημιουργήσουν έναν ελιτίστικο φορέα για αυτούς και την παρέα τους, δεν μπορεί όμως να περιμένουν και πολλά, δεν γίνεται μόνιμα να φταίει η ανώριμη κοινωνία...

Πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων την Κική Δημουλά

"Οι μετανάστες μας κλέβουν και μας παίρνουν τα παγκάκια", αυτή η αποστροφή παρουσιάστηκε εχθές ως μία φράση που ξεστόμησε η Κική Δημουλά σε εκδήλωση των atenistas στην Κυψέλη. Όλα τα ρεπορτάζ που υπήρχαν στο Internet ανέφεραν οτι δημοσιογράφος της εφημερίδας των Συντακτών σε ρεπορτάζ της εξέφρασε τον καημό της που η Δημουλά αντί να πει κάτι "μακρύ, μεγάλο και βαθυστόχαστο" επέλεξε να πει κάτι που θα έλεγε η κάθε μεγάλη σε ηλικία κυρία που μένει στο κέντρο. 
Κατευθείαν φυσικά ξεκίνησε η επανάσταση. Ούτε διασταύρωση της είδησης, ούτε τίποτα. Κανείς δεν περίμενε να διαβάσει το πλήρες ρεπορτάζ, κανείς μία ενδεχόμενη απάντηση σε ένα απόσπασμα άρθρου που ήταν πασιφανές οτι δεν ήταν ολοκληρωμένο. Αρκούσε και μόνον η υπόνοια οτι μία τέτοια φράση ειπώθηκε από ένα άτομο που θεωρείται "πνευματικός άνθρωπος" όσο κι εάν η ίδια αποποιείται τον χαρακτηρισμό. 
Οι αντιδράσεις κινήθηκαν στο κλίμα:
"Έτσι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι;"
"Ποτέ δεν μου άρεσε η Δημουλά, ήταν πάντα υπερεκτιμημένη" 
"Θα ξεχάσω εγώ οτι υποστήριζε τον Ψινάκη και τον Κακλαμάνη;"
"Ο μόνος ποιητής είναι ο Νίκος Γκάλης (λόγω της ημέρας)"

Μόλις μερικές ώρες μετά κυκλοφόρησε το πραγματικό κείμενο της ομιλίας της ποιήτριας και αποδείχθηκε οτι δεν είχε πει αυτά που της καταλόγιζε το ρεπορτάζ αλλά εντελώς διαφορετικά πράγματα. Και πάλι όμως με τη δυναμική που είχε πάρει η αρχική είδηση, με την αρνητικά φορτισμένη εντύπωση που είχε προκαλέσει η φερόμενη ως δήλωση της ποιήτριας τίποτα δεν άλλαξε. Ελάχιστοι αισθάνθηκαν την υποχρέωση να ανασκευάσουν και άλλοι έψαχναν να βρουν άλλα ψήγματα "ρατσισμού" στην ομιλία ή αν δεν έβρισκαν να τα εφεύρουν για να μπορέσουν να συνεχίσουν τον λιθοβολισμό. Είχε στηθεί ένα ολόκληρο πανηγύρι γύρω από την Δημουλά και η αλήθεια δεν μπορούσε, δεν είχε το δικαίωμα να τους το χαλάσει. Δηλαδή τόσα τουιτς, τόσα στάτους στο facebook, τόσες εκδηλώσεις ανωτερότητας (στα όρια του κομπλεξισμού) από - σχεδόν- ομοτέχνους της, δεν γινόταν να χαθούν, πολλώ δε μάλλον να ανασκευαστούν. Και ψέματα να ήταν η δήλωση, η χολή για τη Δημουλά έπρεπε να τεκμηριωθεί. Όλοι φυσικά κινούνταν στο κλίμα "εντάξει κανείς δεν είναι τέλειος", λογική που κρύβει από πίσω βέβαια μία pathetic συλλογιστική του τύπου "εγώ που έχω αγγίξει την τελειότητα καταλαβαίνω οτι υπάρχουν και ημιτελείς άνθρωποι".

Ας δούμε όμως τι ακριβώς είπε η Κική Δημουλά, τι ενόχλησε στιγμιαία και τι ενοχλεί γενικά.

Η Κική Δημουλά λοιπόν, μόνιμη κάτοικος Κυψέλης περιέγραψε την εξέλιξη της γειτονιάς, πώς ήταν παλιά και πώς έγινε. Όπως λέει έζησε τα ωραία χρόνια της Κυψέλης και προφανώς ζει και τα άσχημα χρόνια της Κυψέλης, κάτι το οποίο της δίνει το δικαίωμα να μιλήσει για την Κυψέλη, να περιγράψει τα προβλήματα και τις συνθήκες διαβίωσης, σε αντίθεση με όσους η μόνη τους επαφή με την Κυψέλη είναι να ψάξουν για καμία ωρίτσα να παρκάρουν σε περίπτωση που έχουν κάποια υποχρέωση στη γύρω περιοχή....